Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
08-12-2010
Louis de Bernières, Bill Bryson, Mary Gordon, Delmore Schwartz
Dr Iannis had enjoyed a satisfactory day in which none of his patients had died or got any worse. He had attended a surprisingly easy calving, lanced one abscess, extracted a molar, dosed one lady of easy virtue with Salvarsan, performed an unpleasant but spectacularly fruitful enema, and had produced a miracle by a feat of medical prestidigitation. He chuckled to himself, for no doubt this miracle was already being touted as worthy of St Gerasimos himself. He had gone to old man Stamatis' house, having been summoned to deal with an earache, and had found himself gazing down into an aural orifice more dank, be-lichened, and stalagmitic even than the Drogarati cave. He had set about cleaning the lichen away with the aid of a little cotton, soaked in alcohol, and wrapped about the end of a long matchstick. He was aware that old man Stamatis had been deaf in that ear since childhood, and that it had been a constant source of pain, but was nonetheless surprised when, deep in that hairy recess, the tip of his matchstick seemed to encounter something hard and unyielding; something, that is to say, which had no physiological or anatomical excuse for its presence. He took the old man over to the window, threw open the shutters, and an explosion of midday heat and light instantaneously threw the room into an effulgent dazzle, as though some importunate and unduly luminous angel had misguidedly picked that place for an epiphany. Old Stamatis' wife tutted; it was simply bad housekeeping to allow that much light into the house at such an hour. She was sure that it stirred up the dust; she could clearly see the motes rising up from the surfaces.
Dr Iannis tilted the old man's head and peered into the ear. With his long matchstick he pressed aside the undergrowth of stiff grey hairs embellished with flakes of exfoliated scurf. There was something spherical within. He scraped its surface to remove the hard brown cankerous coating of wax, and beheld a pea. It was undoubtedly a pea; it was light green, its surface was slightly wrinkled, and there could not be any doubt in the matter. 'Have you ever stuck anything down your ear?' he demanded.
In the year 1908, Pierre Bonnard painted The Bathroom and my mother was born. The posture of the young woman in the painting is that of someone enraptured by the miracle of light. The light is filtered through the lace curtains, and its patterning is reflected in the water that fills the tub into which she is about to step. Even the floral spread on the divan from which she has just risen is an emblem of prosperity and joy. Bonnard is famous for painting bathing women; in all her life my mother has never taken a bath. At three, she was stricken with polio, and she never had the agility to get in or out of a bathtub. She told me that once, after I was born, my father tried to lift her into a bath, but it made them both too nervous.
Ninety years after the painting of The Bathroom, ten days before my mother's ninetieth birthday, I am looking at the works of Bonnard at the Museum of Modern Art, a show I've been waiting for with the excitement of a teenager waiting for a rock concert. I was not brought to museums as a child; going to museums wasn't, as my mother would have said, "the kind of thing we went in for." It is very possible that my mother has never been inside a museum in her life. As a family we were pious, talkative, and fond of stories and the law. Our preference was for the invisible.
I can no longer remember how looking at art became such a source of solace and refreshment for me. Art history wasn't anything I studied formally. I think I must have begun going to museums as a place to meet friends. However and wherever it happened, a fully realized painterly vision that testifies in its fullness to the goodness of life has become for me a repository of faith and hope, two of the three theological virtues I was brought up to believe were at the center of things. It is no accident, I suppose, though at the time I might have said it was, that I've arranged to meet two friends at the Bonnard show at the same time that I'm meant to phone the recreation therapist at my mother's nursing home to plan her birthday party. Fifteen minutes after I arrive, I'll have to leave the show. The therapist will be available only for a specific half-hour; after that, she's leaving for vacation.
In the late 1940s and early 1950s after he became a little too saggy to fit into a Tarzan loincloth without depressing popcorn sales among cinema audiences, the great Johnny Weissmuller filled the twilight years of his acting career with a series of low-budget adventure movies with titles like Devil Goddess and Jungle Moon Men, all built around a character called Jungle Jim. These modest epics are largely forgotten now, which is a pity because they were possibly the most cherishably terrible movies ever made. The plots seldom got anywhere near coherence. My own favorite, called Pygmy Island, involved a lost tribe of white midgets and a strange but valiant fight against the spread
of Communism. But the narrative possibilities were practically infinite since each Jungle Jim feature consisted in large measure of scenes taken from other, wholly unrelated adventure movies. Whatever footage was availabletrain crashes, volcanic eruptions, rhino charges, panic scenes involving large crowds of Japanesewould be snipped from the original and woven into Jungle Jim's wondrously accommodating story lines. From time to time, the ever-more-fleshy Weissmuller would appear on the
scene to wrestle the life out of a curiously rigid and unresisting crocodile or chase some cannibals into the woods, but these intrusions were generally brief and seldom entirely explained.
I wouldn't be at all surprised to learn that no more than four people at a time ever paid money to watch a Jungle Jim movie. The series might well have escaped my own attention except that in about 1959 WOI-TV, a television station well known in central Iowa for its tireless commitment to mediocrity, acquired the complete Jungle Jim oeuvre and for the next dozen or so years showed two of them back to back late every Friday night. What is especially tragic about all this is that I not only watched these movies with unaccountable devotion, but was indelibly influenced by them. In fact, were it not for some scattered viewings of the 1952 classic Bwana Devil and a trip on the Jungle Safari ride at Disneyland in 1961, my knowledge of African life, I regret to say, would be entirely dependent on Jungle Jim movies.
In a country the other side of tomorrow, an ogre who had eaten a clock and had fallen into the habit of eating clocks was eating a clock in the clockroom of his castle when his ogress and their ilk knocked down the locked door and shook their hairy heads at him.
Wulsa malla? gurgled the ogre, for too much clock oil had turned all his ts to ls.
Just look at this room! exclaimed the ogress, and they all looked at the room, the ogre with eyes as fogged as the headlights of an ancient limousine. The stone floor of the room was littered with fragments of dials, oily coils and springs, broken clock hands, and pieces of pendulums. Ive brought a doctor to look at you, the ogress said.
The doctor wore a black beard, carried a black bag, and gave the ogre a black look. This case is clearly not in my area, he said.
The ogre struck three, and the doctor flushed.
This is a case for a clockman, the doctor said, for the problem is not what clocks have done to the ogre but what the ogre has done to clocks.
Wulsa malla? the ogre gurgled again.
Eating clocks has turned all his ts to ls, the ogress said. That what clocks have done to him.
Then your clockman may have to call in consultation a semanticist or a dictionist or an etymologist or a syntaxman, the non-clock doctor said, and he bowed stiffly and left the room.
The next morning, the ogress brought into the clockroom a beardless man with a box of tools under his arm. Ive brought a clockman to see you, she told the ogre.
No, no, no, said the beardless man with a box of tools under his arm. Im not a clockman. I thought you said clogman. Im a clogman. I cannot ethically depart from my area, which is clogged drains and gutters. I get mice out of pipes, and bugs out of tubes, and moles out of tiles, and there my area ends. The clogman bowed and went away.
Southward, two mighty ranges of the Appalachians shouldered their way into the blue distance like tremendous caravans marching across eternity.Between those parallel ridges the Valley of the
Shenandoah lay, apparently, as serene and beautiful as the interior of the Isle of Aves.
From a high shoulder of the Blue Ridge, where Colonel Nathaniel Franklin of the 6th Pennsylvania Cavalry had stopped for a moment to breathe his horse, he could see almost into North Carolina.
"Rebel country," for the Confederates still held the upper part of the Valley and the horizons beyond.
Not that the colonel thought of it as rebel country, exactly.The sight of that magnificent landscape--despite its great beauty, perhaps because of it--brought to his eyes a mist of sorrow that threatened momentarily to overcast the countryside which rolled away southward before him.He brushed that mist indignantly away-- and swore softly.He regarded all the country he was looking at as
still a part of the United States, some of the inhabitants of which needed to be reconverted to the faith of their fathersby apostolic blows and knocks if necessary.But there was nothing personal about the process to the colonel.The problem posed by the horizons rolling before him was, he liked to think, purely a military one.And in the old days he had had too many true friends on the yon side of the Potomac to lump them all under the one indignant epithet of "rebels," even now, after several years of desperate fighting.
There were not many Americans left, however, who still felt as the colonel did.He was naturally possessed of that state of being which in the eighteenth century would have been described as an
amiable soul.There was nothing weak about his amiability, but it did make hate and blind bitterness about anything hard to bear.
Now, in the early autumn of 1864, he sat looking down into the peaceful, because devastated, theatre of civil war with a dull ache about his heart.
PONTAGNAC. Ce nest pas de la fatuité, cest de lobservation. LUCIENNE. Mais enfin, monsieur, je ne vous connais pas. PONTAGNAC. Mais moi non plus, madame, et je le regrette tellement que je veux faire cesser cet état de choses... Ah ! Madame...
LUCIENNE,soubliant. Lucienne, dabord ! PONTAGNAC. Merci ! Ah ! Lucienne ! LUCIENNE. Hein ! Mais, monsieur, je vous défends !... Qui vous a permis ?... PONTAGNAC. Ne venez-vous pas de me dire comment je devais vous appeler ! LUCIENNE. Enfin, monsieur, pour qui me prenez- vous ? Je suis une honnête femme ! PONTAGNAC. Ah ! tant mieux ! Jadore les honnêtes femmes !... LUCIENNE. Prenez garde, monsieur ! Je voulais éviter un esclandre, mais puisque vous ne voulez pas partir, je vais appeler mon mari.
PONTAGNAC. Tiens ! vous avez un mari ?
LUCIENNE. Parfaitement, monsieur !
PONTAGNAC. Cest bien ! Laissons cet imbécile de côté !
LUCIENNE. Imbécile ! mon mari !
PONTAGNAC. Les maris des femmes qui nous plaisent sont toujours des imbéciles. LUCIENNE,remontant. Eh bien ! vous allez voir comment cet imbécile va vous traiter ! Vous ne voulez pas sortir ?...
PONTAGNAC. Moins que jamais ! LUCIENNE, appelant à droite. Cest très bien !... Crépin !...
PONTAGNAC. Oh ! vilain nom !...
LUCIENNE. Crépin !...
Scène II Les mêmes, Vatelin. VATELIN. Tu mappelles ? ma chère amie...
Uit: Rotkäppchen in Manhattan (Vertaald door Anne Sorg-Schumacher)
Sarah bückte sich und tastete ihr Söckchen ab. Sie fingerte nervös zwischen dem weißen Gewebe und ihrem Knöchel, bis sie an ihre Fußsohle kam. Dahin war die magische Münze gerutscht. Ein Stein fiel ihr vom Herzen. Miranfu! Nicht auszudenken, wenn sie die Münze verloren hätte. Plötzlich musste sie lächeln. Sie hatte eine wunderbare Idee. Sie hatte ihre Entscheidung getroffen.
Sie steckte den Schlüssel ins Türschloss und öffnete sie ganz langsam. Die Kälte draußen machte sie hellwach. Sie strotzte vor Tatendrang. Jetzt ging es darum, Peter nicht in die Hände zu fallen, der für ihr Vorhaben nur ein Hindernis war, wie sich ja bereits gezeigt hatte. Sie duckte sich und schlich hinter den Fahrzeugen vorbei, die auf ihrer Straßenseite standen, manchmal auch hinter den Mülltonnen, und erreichte über ausgehobene Erdhaufen und Seitenstraßen den Abhang vom Morningside Park, der an die Südfassade von Saint-John-Divine grenzte. Sie dachte flüchtig daran, dass es in dieser Gegend, vielleicht nicht weit von hier, einst eine Buchhandlung gab, die sie nie kennengelernt hatte: das Königreich der Bücher.
Carmen Martín Gaite (8 december 1925 22 juli 2000)
GUCK (schläfrig) : Lass mich, Titze-Tante, jetzt is alles egal.
WACHMANN : Hören S', wer is bei Ihna a Tant? Oder soll des a Amtsehrenbeleidigung sein?
GUCK : Mir hat geträumt, daß ein Plakat zu mir geredet hat -
WACHMANN : No, des wär no schöner, wann die Plakate reden täten. Da käm vor lauter öffentliche Ärgernis die öffentliche Sicherheit überhaupt am Hund. Was machen S' da auf der Straßen! Ham S' eine bestimmte Beschäftigung?
GUCK: Ich warte auf den Weltuntergang.
WACHMANN : Wissen S' nicht, dass die Benützung öffentlicher Institutionen als Ruhestätten ungehörig ist?
GUCK: Das sagen Sie mir? Ach was - egal.
WACHMANN : Wer san Se überhaupt? Wo ist Ihre Identitätskarte? (Leuchtet ihm ins Gesicht.) Ach so, Sie brauchen eh kane. Sie san eh identisch. Se san der Guck, net?
GUCK : Und ob! Aber das ist alles egal. Morgen nachmittags wird vielleicht ein Molekül Ihres Körpers einem meiner Moleküle im Weltraum begegnen ...
WACHMANN : Herr, das verbiet' ich mir! Ich als Amtsperson hab kane Moleküle, geschweige denn, daß ich wüßt, was des is!
GUCK : Egal - egal -
WACHMANN : Dem ist alles egal. Ein idealer Staatsbörger. Ach so, Sie meinen, weil murgen die Erde um die Erd' g'haut wern wird?
GUCK : Ja. Um 12 Uhr, Herr Inspektor. Große Geschäftssperre für den gesamten irdischen Betrieb -
WACHMANN : Segn S', I glaub net dran!
GUCK : Hab ich mir gedacht!
WACHMANN : Sö ham nix zu denken'
GUCK : Auch das weiß ich schon.
WACHMANN : Sö ham nix zu wissen!
GUCK : Auch das hab ich schon gelernt. Drum geht ja die Welt unter.
WACHMANN : I glaub net dran, sag i! Es ist noch keinerlei Dienstorder diesbezüglich ausgeb'n wor'n. Wissen S' , was Se san, Herr?
GUCK : Hoffnungslos.
WACHMANN: Sehr richtig. Verrückt, nämlich. Se g'hören nach Amerika!.
Asleep the child fell When night cast its spell; The angels came near With laughter and cheer. Her watch at its waking the mother was keeping: "How sweet, my dear child, was your smile now while sleeping!"
To God mother went, From home it was rent; Asleep the child fell 'Neath tears' troublous spell. But soon it heard laughter and mother-words tender; The angels brought dreams full of childhood's rare splendor.
It grew with the years, Till gone were the tears; Asleep the child fell, While thoughts cast their spell. But faithful the angels their vigils were keeping, The thoughts took and whispered: "Have peace now, while sleeping!"
Secret Love
He gloomily sat by the wall, As gaily she danced with them all. Her laughter's light spell On every one fell; His heartstrings were near unto rending, But this there was none comprehending.
She fled from the house, when at eve He came there to take his last leave. To hide her she crept, She wept and she wept; Her life-hope was shattered past mending, But this there was none comprehending.
Long years dragged but heavily o'er, And then he came back there once more. --Her lot was the best, In peace and at rest; Her thought was of him at life's ending, But this there was none comprehending.
Vertaald door Arthur Hubbell Palmer
Bjørnstjerne Bjørnson (8 december 1832 26 april 1910)
Uit: Nights With Uncle Remus (Mr. Fox And Miss Goose)
It had been raining all day so that Uncle Remus found it impossible to go out. The storm had begun, the old man declared, just as the chickens were crowing for day, and it had continued almost without intermission. The dark gray clouds had blotted out the sun, and the leafless limbs of the tall oaks surrendered themselves drearily to the fantastic gusts that drove the drizzle fitfully before them. The lady to whom Uncle Remus belonged had been thoughtful of the old man, and 'Tildy, the house-girl, had been commissioned to carry him his meals. This arrangement came to the knowledge of the little boy at supper time, and he lost no time in obtaining permission to accompany 'Tildy.
Uncle Remus made a great demonstration over the thoughtful kindness of his "Miss Sally."
"Ef she ain't one blessid w'ite 'oman," he said, in his simple, fervent way, "den dey ain't none un um 'roun' in deze parts."
With that he addressed himself to the supper, while the little boy sat by and eyed him with that familiar curiosity common to children. Finally the youngster disturbed the old man with an inquiry:--
"Uncle Remus, do geese stand on one leg all night, or do they sit down to sleep?"
"Tooby sho' dey does, honey; dey sets down same ez you does. Co'se, dey don't cross der legs," he added, cautiously, "kase dey sets down right flat-footed."
"Well, I saw one the other day, and he was standing on one foot, and I watched him and watched him, and he kept on standing there."
"Ez ter dat," responded Uncle Remus, "dey mought stan' on one foot en drap off ter sleep en fergit deyse'f. Deze yer gooses," he continued, wiping the crumbs from his beard with his coat-tail, "is mighty kuse fowls; deyer mighty kuse. In ole times dey wuz 'mongs de big-bugs, en in dem days, w'en ole Miss Goose gun a-dinin', all de quality wuz dere. Likewise, en needer wuz dey stuck-up, kase wid all der kyar'n's on, Miss Goose wer'n't too proud fer ter take in washin' fer de neighborhoods, en
she make money, en get slick en fat lak Sis Tempy.
Joel Chandler Harris (8 december 1848 3 juli 1908)
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
