Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
19-03-2011
Philip Roth, Lynne Sharon Schwartz, Hans Mayer, William Allingham, Lina Kostenko, Kirsten Boie
Summers were steamy in low-lying Newark, and because the city was partially ringed by extensive wetlands - a major source of malaria back when that, too, was an unstoppable disease - there were swarms of mosquitoes to be swatted and slapped away whenever we sat on beach chairs in the alleys and driveways at night, seeking refuge out of doors from our sweltering flats, where there was nothing but a cold shower and ice water to mitigate the hellish heat. This was before the advent of home air conditioning, when a small black electric fan, set on a table to stir up a breeze indoors, offered little relief once the temperature reached the high nineties, as it did repeatedly that summer for stretches of a week or ten days. Outdoors, people lit citronella candles and sprayed with cans of the insecticide Flit to keep at bay the mosquitoes and flies that were known to have carried malaria, yellow fever, and typhoid fever and were believed by many, beginning with Newark's Mayor Drummond, who launched a citywide "Swat the Fly" campaign, to carry polio. When a fly or a mosquito managed to penetrate the screens of a family's flat or fly in through an open door, the insect would be doggedly hunted down with fly swatter and Flit out of fear that by alighting with its germ-laden legs on one of the household's sleeping children it would infect the youngster with polio. Since nobody then knew the source of the contagion, it was possible to grow suspicious of almost anything, including the bony alley cats that invaded our backyard garbage cans and the haggard stray dogs that slinked hungrily around the houses and defecated all over the sidewalk and street and the pigeons that cooed in the gables of the houses and dirtied front stoops with their chalky droppings. In the first month of the outbreak - before it was acknowledged as an epidemic by the Board of Health - the sanitation department set about systematically to exterminate the city's huge population of alley cats, even though no one knew whether they had any more to do with polio than domesticated house cats.
This is the story of an eye, and how it came into its own.
You were perfect when you first came out, my mother insisted. But between the moment of my birth and her next inspection I suffered an injury to my right eye. How it occurred is a mystery. Some blunder made in handling was all she would murmurdrops, doctors, nurses, vagueness: These things happen. My mother probably didnt know the details of the eye injuryif it was an injuryfor it would have been sacrilege for her to have questioned a doctor at that time and in that place, Brooklyn on the eve of war, a locus of customs and mythologies as arbitrary and rooted as in the Trobriand Islands or the great Aztec city of Teotihuacán where ritual sacrifices were performed monthly, the victims blood coursing down the steps of the great Pyramid of the Sun. In comparison, my damage was minor.
Her vagueness still puzzled me, though, because her favorite retort, when she suspected me of lying, was To thine own self be true. As it happened, lying was not my style; I leaned more towards omission. But she was canny; she knew when some-thing was missing or out of kilter. So did I, and so I found her phrase suspicious. To thine own self be true, on her lips, meant that though I might persist in lying to her, I had better be honest with myself. Yet she used it to pry out the truth, the whole truth. Shouldnt she have investigated the matter of the eye, likewise, to be true to herself?
(Not she. Dont call her she, I can already hear my father interrupting, not understanding that the she is a form of war-like intimacy, referring to someone so close she doesnt require a noun, someone on the embattled ground between first and third person, self and other. Call her your mother. Very well, my mother.)
Georg Büchner unterscheidet sich von den Versuchen der Goethezeit, eine Totalität der Hervorbringungen anstreben zu wollen, insofern, als von Lessing oder Goethe bis Hebbel diese Totalitätnur eine Totalität der Literatur war. Man wollte sich in allen Bereichen der Literatur bewähren,
aber eben vor allem doch nur der Literatur. Bei Büchner ist die Totalität der Lebensinteressen
wesentlich stärker. [ ]
Eine vierte Besonderheit Büchners gegenüber den meisten seiner literarischen Zeitgenossen ist,
daß sein Denken auch in der Literatur sehr wesentlich das Denken eines Naturwissenschaftlers und
nicht eines Geisteswissenschaftlers ist. [ ]
Ein fünftes besonderes Element, das Büchners Einzigartigkeit erläutern könnte: Im Gegensatz zu den meisten seiner Zeitgenossen, und vielen seiner Nachfolger, ist Büchner einer der wenigen deutschen Autoren, die etwas von französischer Tradition verstanden. [ ] Die französische Revolution
samt ihren Folgen wurde Bestandteil seines eigenen Denkens und Schaffens, und das mitten in einer Zeit, da fast alle Zeitgenossen Büchners einer etwas nachromantischen und einfältigen Deutschtümelei nachzuhängen pflegten.
[ ] Bei Büchner gibt es bereits eine Vorwegnahme von Gedanken des sogenannten utopischen
Sozialismus. Darin ist er mit seinem Zeitgenossen Heinrich Heine durchaus konform.
Aber im Gegensatz zu Heine, sehr im Gegensatz zu Heine, ist bei Büchner das Interesse am Denken der utopischen Sozialtheoretiker gekoppelt mit dem Interesse an der realen Arbeiterbewegung, an elenden Verhältnissen der Arbeiterschaft, die er kaum in Deutschland kennenlernte, wo die Anfänge der Industrialisierung sich zögernd vollzogen, aber sehr genau in Frankreich studiert hatte. 1831 gab es den berühmten Aufstand der Seidenweber von Lyon, die erste große Manifestation der Arbeiterbewegung in der europäischen Geschichte oder überhaupt in der modernen Sozialgeschichte.
In the days lived sadly and simply, Everything was as pure snow. As a dark-eyed wonderful guest I waited for you from roads. You were late, came not soon. I whiled away the time in sorrow, And in times not good for the heart I told someone: I love you. Someone lifted me into the sky. I inhaled, it was blue And didnt dream of you anymore. And sometimes I stopped, Spread my hands speechless, As if waiting for wonderful news From the land no one knows There is hearts expiation To forget evil is easier, Than what was supposed to be But never happened in life.
Furrows of God
And early spring laughed: "It's time!"
Behind the Black Road,
Behind the Great Meadow -
My great-grandfather
And great-great, great-great -
Everybody follow Time, like a plough.
Behind a field there's a field, behind a field -
A field and a field
Behind the Black Road,
Behind the Great Meadow,
They are already in a mist - like a mist -
Everybody already follow Time, like a plough.
What a heavy steps Eternity haves!
Behind the Black Road, b
Bhind the Great Meadow.
Such free and young -
Is it real that I already follow Time, like a plough?!
Das Erste, was Boston spürte, war die Wärme. Danach sah er, dass die Fliese nicht mehr in seinen Händen lag. Hatte er sie fallen lassen? Es hatte nicht geklirrt. Es war heller auf einmal. Es war ja nicht so, dass er wirklich Zeit zum Nachdenken hatte, bevor er sah. Es waren ja nur Bruchteile von Sekunden, bevor er begriff und vor allem nicht begriff. Die Gasse war verschwunden. Er stand, noch immer gebeugt wie über dem Karton vor dem Laden im Basar, auf einem weiß sandigen Weg, der aufwärts führte zwischen Zypressen und Pinien, breit genug, um der Sonne Zugang zu gewähren. Das Erste, was er spürte, war Übelkeit. Als müsse er sich übergeben, während in seinem Kopf Gedanken durcheinanderwirbelten, Gefühle, alles war wirr, drehte sich. Nein! Nein, nein!, dachte Boston und klammerte sich an dem Wort fest, das er als erstes aus dem Taumel in seinem Hirn zu fassen bekam. Nein, nein, nein! Er taumelte an den Wegrand und unter die Bäume und übergab sich heftig. Nein, nein, nein. Dann lag er auf dem Teppich aus Piniennadeln, während über ihm die lichten Zweige Sonnenstrahlen filterten. Er atmete schnell, heftig, sein Herz schlug, als versuche jeder Schlag den vor ihm noch zu überholen. Pinien, dachte Boston. Ruhig werden. Ruhig werden. Pinien. Dies ist ein Wald. Er zwang sich, seinen Blick wandern zu lassen. Durchscheinende Wipfel. Der Duft von Piniennadeln, fast Sommerduft. Es wird besser, dachte Boston Nur nicht wieder dieses Schwirren im Kopf. Es ist ja alles in Ordnung. Dies ist ein Wald, ich liege auf dem Boden, ich kann alles sehen und verstehen. Nicht wieder dieses Schwirren im Kopf.
Uvedenrode At the ravine Uvedenrodes So many gastropods! Suprasexual, Supramusical.
Gastropodists! Such clear rhapsodists Ode-singing modistes The skies are all scarves Antennae in harps.
Uvedenrodes Over time, over modes Palinodes!
The hour, crystalline, Next to virgin Geraldine!
Her lacy veil Flower of chain mail,
And through her arms Icebergs with charms!
To the sacred sun This song, bar none.
Ordered spire, Sound, Fruit of a lyre, Ending paralogical Cradle mythological, From the high spheres You appear: Oh knave of wave Over the cavalcade, The cave over it in an arcade!
Self contained lust, A girl with a bust Slides, but just Once, then she slides Twice, then nine times, Until she feels Light shivers and thrills Until you spin her, Gastropodal blur;
Until into many Attentive antennae You lower her down:
Like a pendulum rocks, A useless box, Under times, Under modes, In Uvedenrodes.
The young Gentleman, having settled his domestic Affairs, arrives inLondon, and sets up a gay EquipageHe meets with Emilia, and isintroduced to her Uncle.
His aunt, at the earnest solicitations of Julia and her husband, tookup her quarters at the house of that affectionate kinswoman, whomade it her chief study to comfort and cherish the disconsolatewidow; and Jolter, in expectation of the living, which was not yetvacant, remained in garrison, in quality of land-steward upon ourheros country estate. As for the lieutenant, our young gentlemancommuned with him in a serious manner, about the commodoresproposal of taking Mrs. Trunnion to wife; and Jack, being quite tiredof the solitary situation of a bachelor, which nothing but thecompany of his old commander could have enabled him to supportso long, far from discovering aversion from the match, observedwith an arch smile, that it was not the first time he had commandeda vessel in the absence of Captain Trunnion; and therefore, if thewidow was willing, he would cheerfully stand by her helm, and, ashe hoped the duty would not be of long continuance, do hisendeavour to steer her safe into port, where the commodore mightcome on board, and take charge of her again.
In consequence of this declaration, it was determined that Mr.Hatchway should make his addresses to Mrs. Trunnion as soon asdecency would permit her to receive them; and Mr. Clover and hiswife promised to exert their influence on his behalf. Meanwhile, Jackwas desired to live at the castle as usual, and assured, that it shouldbe put wholly in his possession, as soon as he should be able toaccomplish this matrimonial scheme.
When Peregrine had settled all these points to his own satisfaction,he took leave of all his friends, and, repairing to the great city,purchased a new chariot and horses, put Pipes and another lacqueyinto rich liveries, took elegant lodgings in Pall Mall, and made amost remarkable appearance among the people of fashion.
Tobias Smollett (19 maart 1721 - 17 september 1771)
Le coeur humain Au coeur humain il manque toujours quelque chose, il n'est jamais satisfait tout à fait. Aussitôt a-t-il fait sien le but assigné qu'il en germe mille désirs qui lui sont nouveaux.
Méprisant le pain quotidien, pourquoi brûle-t-il en sa poitrine du désir ardent d'un cruel faucon, qui toujours le frappe d'un bec affamé ?
Bien trop peu dure notre courte vie, muselée entre berceau et tombeau. Aussi mis en présence de la tombe
le coeur tremble-t-il toujours d'un même désir, ressassant qu'il y a sur terre des délices qui jamais ne basculeront avec lui dans la fosse !
Petar Preradović (19 maart 1818 18 augustus 1872)
"News flash! News flash from Tokyo! The Imperial Headquarters announced at two thirty o'clock this afternoon that the Kamikaze Special Attack Corps has sunk one American battleship, three large transports, and damaged one battleship or cruiser in Leyte Gulf.
"Our six fliers successfully penetrated enemy fighter-plane defenses and headed for enemy transports, which were escorted by battleships and cruisers.
"One of our planes plunged into an American battleship, and just as the big ship shook from the impact, a second plane crashed into it. A huge fire soon enveloped the vessel. The four other planes raced toward the enemy transports. In swift succession they plunged into them, sinking three and setting ablaze another large ship, which last was seen emitting a pillar of black smoke.
"Among the six Kamikaze fliers who died in this attack, three menMatsui, Terashima, and Kawashimaare not yet twenty years old. The spirit of these young fliers crash-diving on their objectives is admirable."
This news reporttypical of recent daily reportsdiscloses Japan's last hope.
With Allied sea and air power slowly strangling Japan, the Tokyo war lords cast about for some last-resort weapon. They observed that Hitler had pulled one out of his ordnance hat; but that his V-1 and V-2 robot bombs, though frightening and damaging, were not enough to stop the Allies. They decided to go Hitler one better. They had human robot bombs.
For Xuma the day was strange. Stranger than any day he had ever known. There was the rumbling noise and the shouting and the explosions and the tremblings of the earth. And always the shouting indunas driving the men on to work. And over all those, the bitter eyes and hardness of the white man who had told him to push the truck when he did not know how. It was the strangeness of it all that terrified him. And the look in the eyes of the other men who worked with him. He had seen that look before when he was at home on the farms . . . The eyes of these men were like the eyes of the sheep that did not know where to run when the dog barked. It was this that frightened him. And when a lorry came the men jumped out of the road and ran like the sheep. Over all this the induna was like a shepherd with a spear. And the white man sat with folded arms. With another he had pushed the loaded truck up the incline. The path was narrow on which they had to walk and it was difficult to balance well. And the white man had shouted. Hurry up! And the induna had taken up the shout. And one little truck after another, loaded with fine wet white sand, was pushed up the incline to where a new mine-dump was being built.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
