Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Het was haar laatste Zomer- Wij hadden geen idee- Het was of zachter ijver Haar Doorstroomde, dachten Wij
Een nieuwe levenskracht Gevormd van binnenin- Maar Dood bracht licht in korte duur En spoed werd helder toen-
Was elk van ons zo blind geweest Toen er niets was te zien Dan Haar Carrara Richtingbord- Voor onze Botheid sein-
Toen onze Drukke Liefste dof Doffer dan wij daar lag- Was zij zo druk met eindigen- Wij zo op ons gemak-
Ik zie graag Doodsnood in een blik
Ik zie graag Doodsnood in een blik,
Omdat ik weet t is echt
Stuiptrekken simuleer je niet,
Je speelt, geen Doodsgevecht
Het oog verglaast eens dat is Dood
Geen die de Kralen veinst
Die alledaagse Zielenangst
Dan op het voorhoofd rijgt.
Vertaald door Peter Vestegen
Op drift
Op drift! Een kleine boot op drift! En de nacht valt snel! Loodst niemand een kleine boot Naar de haven, veilig en wel?
Naar zeelui zegden - gisteren nog - In de schemering bruin als grog Kon een kleine boot niet meer mee En zonk en zonk in zee.
Naar engelen zegden- gisteren nog - Bij dageraad jong en rood Een kleine boot - overspoeld bijwijlen - Rechtte zijn mast - hees de zeilen - En won vaart - in triomf!
Uit: Unsre allezu kurzen Sommer (Vertaald door Evan Moldenhauer)
Und da kam es mir so vor, als sei der im feinen hartnäckigen Frühlingsregen sich ausbreitende graue feuchte Fleck auf den angeschlagenen Zeitungsblatt eine visuelle Metapher, die auf seltsame Weise zu meinen Gefühlen paßte. Als ob das angstvolle Unbehagen, die Übelkeit, die körperliche Traurigkeit, die ich empfand, sich in den aufgelösten, aufgeweichten Fasern meines Körpers, in der trostlosen Landschaft meiner Seele ebenso ausbreiteten wie der feuchte Fleck auf jenem Zeitungsblatt. Ich blieb im Regen stehen, sehr lange, wir mir scheint: elend. ¿No oyes caer las gotas de mi melancolía? Ich sagte mir nicht mehr Gedichte von Baudelaire auf. Eine lange dunstige Ungewißheit von mir abschüttelnd, habe ich mich dabei ertappt, wie ich leise ein Sonett von Rubén Darío vor mich hin sagte, dessen letzter Vers so eindringlich war: "Hörst du nicht die Tropfen meiner Melancholie?"
(..)
Sie sperrte Mund und Augen auf, aufrichtig bewegt. Und nicht ohne Grund. Denn das Gedicht war herrlich. Natürlich war es nicht von mir. Ich hätte ihr nur unbeholfene, noch kindliche Gedichtfetzen aufsagen können. Ich hatte mich dafür entschieden, ihr einige Verse von Rafael Alberti zu rezitieren. Zur Zeit, als er Sobre los ángeles schrieb, das Buch, aus dem das Fragment stammte, war Alberti bereits Kommunist. Nicht aber seine Poesie. Ich meine: seine Poesie stand einzig im Dienst ihrer selbst, im Dienst der Entdeckung der Schönheit, der Schönheit der Entdeckungen.
For weeks, he'd pestered himself over the fact that he couldn't remember whether this anniversary was the fourteenth or fifteenth. He would later regret the silliness, the mulling. He might have spent more time with the girls, taken the week off from work, made enormous resolutions and gestures of consummate intimacy. Still, even in hindsight, a fourteenth anniversary sounded routine, neither a rung on the ladder midway toward a golden sunset nor an observation blushingly fresh and new.
A fourteenth anniversary, like, perhaps, a forty-second birthday, didn't seem to demand so much commemoration.
But one more year would be a landmark! Somehow, to have survived in relative peace and periodic delight for a decade and a half -- through the arid, sandy-eyed numbness of sleep deprivation after the girls' births, the unexpected and brutal death of his mother, the long, anxious week waiting for the results of the withdrawal of a microscopic bite of tissue from Laura's breast, Annie's meningitis (ten days during which neither of them finished a single meal, together or separately) -- seemed to confer a certain status on this marriage. A marriage of substance, which few of their friends could boast. Fifteen years of marriage in full would cry out for a slam-bang celebration. A high school reunion equivalent, a renewal of vows with Laura at the Wee Kirk o' the Heather in Las Vegas, Prada boots, costing half a week's pay, or a (very brief) cruise to the West Indies.
He thought, by using a ruse, he might question his mother-in-law, Miranda, inventing some twaddle about checking Laura's sizes (men being universally forgiven, even coddled, for ignorance in such matters).
As you descend, slowly, falling faster past you this snow, ghostly, some flakes bio- luminescent (you plunge, and this lit snow doesn't land at your feet but keeps falling below you): single-cell-plant chains, shreds of zooplankton's mucus food traps, fish fecal pellets, radioactive fallouts, sand grains, pollen....And inside these jagged falling islands live more microlives, which feed creatures on the way down and all the way down. And you, in your sinking isolation booth, you go down, too, through this food-snow, these shards, bits of planet, its flora and flesh, you slip straight down, unreeled, until the bottom's oozy silt, the sucking baby-soft muck, welcomes you to the deep sea's bed, a million anvils per square inch pressing on your skull. How silent here, how much life, few places deeper on earth, none with more width.
He opened his sack and peered inside. Then he put his scrawny hand inside and slowly drew out the dead dog. His whole being was concentrated on that vital hand and he kept his eyes tightly shut as he pulled. When he opened them, the air was clearer still and the happy bells rang out again, summoning the faithful to the solace of punishment.
The unknown dog lay exposed.
He now set to work methodically. He grabbed the rigid black dog and laid it on a shallow piece of ground. But, as if he had already achieved a great deal, he put on his spectacles, sat down beside the dog's carcass, and began to contemplate the landscape.
He saw quite clearly, and with a certain sense of futility, the deserted plain. But he accurately observed that when seated he could no longer see the minute city below. He sighed again. Rummaging in his sack, he drew out a spade and started thinking about the spot he would choose. Perhaps below the tree. He surprised himself, reflecting that he would bury this dog beneath the tree. But if it were the other, the real dog, he would bury it in fact where he himself would like to be buried were he dead: in the very center of the plateau, facing the sun with empty eyes. Then, since the unknown dog was, in fact, a substitute for the "other one," he decided that the former, for the greater perfection of the act, should receive exactly the same treatment as the latter would have received. There was no confusion in the man's mind. He understood himself with cold deliberation and without any loose threads.
Soon, in an excess of scruples, he was absorbed in trying to determine accurately the center of the plateau. It was not easy because the only tree rose on one side, and by accepting it as a false center, it divided the plain asymmetrically. Confronted with this difficulty, the man admitted, "It was unnecessary to bury in the center. I should also bury the other, let us say, right here, where I am standing at this very moment."
Clarice Lispector (10 december 1925 9 december 1977)
A reader writes: "In one of your articles dealing with wealth, you speak of pirates and merchants as if these two terms were interchangeable. As a businessman myself, I resent that very much. I think you owe all businessmen an apology." This businessman is right, trade is superior to piracy. But on this point, let me quote the words of an old wise man: "Trade is much superior to piracy. You can rob and kill a man but once, but you can cheat him again and again."
It is a mistake to think of writers as members of an exclusive club - self-centered eccentrics overly fond of abstractions that have little or no bearing on reality and our daily existence. There are no fundamental differences between writers and ordinary human beings. The most important difference between an ordinary human being and a writer is that a writer has discovered a way or developed a skill which allows him to transfer his inner world onto a piece of paperthat's all. To those who say: Since writers are no better than the rest of us, why should we bother with them? I say: To ignore a writer's words would be as risky as ignoring or dismissing the advice of a physician, an electrician, a plumber, or for that matter, a garbage collector.
The earthquake may have been an act of God, but we, all of us, must bear some degree of responsibility for its tragicand tragic to the point of being genocidaldimensions. When I speak of catastrophes I have in mind the kind that can be prevented. Man-made catastrophes as opposed to acts of God. Catastrophes can be easily foreseen if we decide to open our eyes and choose not to take refuge in prejudice, ignorance, and apathy. Again and again I have heard Armenians say: "God must have something against us!" or, "We are not God's Chosen People but Cursed People!" I say, we can no longer afford holding God responsible for all our misfortunes. We must learn to accept responsibility. Because earthquakes don't kill people; buildings do.
Meine liebe Schwester und Kollegin, spielen Sie doch nicht immer mit Pedal! Eine Oktave tiefer, wenn ich bitten darf. Haben Sie das alles wirklich geglaubt? Kannten Sie keine Zweifel? Hatten Sie denn gar keinen Humor? Wo ist Ihnen das Lachen, die Selbstironie, vergangen? Bewundernd wiederholen Sie Goethes Forderung, dass der Mensch edel, hilfreich und gut sein solle. Sie bekannten sich dazu, eine Idealistin zu sein [...] Ich zweifle das müssen Sie mir glauben! nicht an der Wahrhaftigkeit Ihrer Ideale! Sie selbst sind Ihrem Ziel sehr nahe gekommen [...]
Würden Sie mir zustimmen, wenn ich behaupte: Nur die Ungerechtigkeit ermöglicht das Glück? Sie sind als Privilegierte geboren, Sie sind als Privilegierte gestorben. Auf Kosten anderer. Sie haben ein paar Schritte auf dem Weg der Emanzipation getan. Der Gedanke, die Frau zur völligen Freiheit der geistigen Entwicklung, zur ökonomischen Unabhängigkeit und zum Besitz aller bürgerlichen Rechte zu führen, ist weitgehend verwirklicht. Die Frau hat dasselbe Recht zur Entfaltung ihrer Möglichkeiten durch Unterricht und Studium wie der Mann, sie ist "vom Joch der Unwissenheit, des Aberglaubens, der Frivolität und der Mode" befreit. Oder doch nicht? Der Weg der Frau hat inzwischen eine andere Richtung genommen. Es geht uns heute mehr um allgemeine soziale Fragen, die Ziele sind kleiner geworden, sie gelten den Prüfungsergebnissen, der materiellen Versorgung im Alter, der Lohngleichheit, dem Schwangerschaftsabbruch. Die großen Ziele, die das eigene Ich, das Wir und die Vervollkommnung der Welt betrafen, haben wir dabei aus den Augen verloren.
Die Welt hat sich nicht in Ihrem Sinne verändert. Sie und Ihre Freunde strebten nach geistiger und seelischer Vollkommenheit. Heute strebt man nach vollkommenem Wohnkomfort, vollkommenen Kraftfahrzeugen, Badezimmern, Kinderzimmern, tadellosem Make-up. Was Sie am Ende Ihres langen Lebens befürchtet haben, ist eingetreten: Die materiellen Interessen haben die Macht über die Menschen gewonnen [...]
Christine Brückner (10 december 1921 21 december 1996)
Immer am zweiten Sonntag im Advent stieg der Vater auf den Dachboden und brachte die große Schachtel mit dem Krippenzeug herunter. Ein paar Abende lang wurde dann fleißig geleimt und gemalt, etliche Schäfchen waren ja lahm geworden, und der Esel mußte einen neuen Schwanz bekommen, weil er ihn in jedem Sommer abwarf wie ein Hirsch sein Geweih. Aber endlich stand der Berg wieder wie neu auf der Fensterbank, mit glänzendem Flitter angeschneit, die mächtige Burg mit der Fahne auf den Zinnen und darunter der Stall. Das war eine recht gemütliche Behausung, eine Stube eigentlich, sogar der Herrgottswinkel fehlte nicht und ein winziges ewiges Licht unter dem Kreuz. Unsere Liebe Frau kniete im seidenen Mantel vor der Krippe, und auf der Strohschütte lag das rosige Himmelskind, leider auch nicht mehr ganz heil, seit ich versucht hatte, ihm mit der Brennschere neue Locken zu drehen. Hinten standen Ochs und Esel und bestaunten das Wunder. Der Ochs bekam sogar ein Büschel Heu ins Maul gesteckt, aber er fraß es ja nie. Und so ist es mit allen Ochsen, sie schauen nur und schauen und begreifen rein gar nichts.
Weil der Vater selber Zimmermann war, hielt er viel darauf, daß auch sein Patron, der heilige Joseph, nicht nur so herumlehnte, er dachte sich in jedem Jahr ein anderes Geschäft für ihn aus. Joseph mußte Holz hacken oder die Suppe kochen oder mit der Laterne die Hirten einweisen, die von überallher gelaufen kamen und Käse mitbrachten oder Brot oder was sonst arme Leute zu schenken haben.
Es hauste freilich ein recht ungleiches Volk in unserer Krippe, ein Jäger, der zwei Wilddiebe am Strick hinter sich herzog, aber auch etliche Zinnsoldaten und der Fürst Bismarck und überhaupt alle Bestraften aus der Spielzeugkiste.
Ganz zuletzt kam der Augenblick, auf den ich schon tagelang lauerte. Der Vater klemmte plötzlich meine Schwester zwischen die Knie, und ich durfte ihr das längste Haar aus dem Zopf ziehen, ein ganzes Büschel mitunter, damit man genügend Auswahl hatte, wenn dann ein golden gefiederter Engel darangeknüpft und über der Krippe aufgehängt wurde, damit er sich unmerklich drehte und wachsam umherblickte.
Karl Heinrich Waggerl (10 december 1897 4 november 1973)
For more than thirty years we hadn't met. I remembered the bright query of your face, That single-minded look,intense and stern, Yet most important -how could I forget?- Was what your taught me inadvertantly (tutored by books and parents, even more By my own awe at what was yet to learn): The finest intellect can be a bore.
At this, perhaps our final interview, Still luminous with your passion to instruct, You speak to that recalcitrant pupil who Inhaled the chalk-dust of your rhetoric. I nod, I sip my wine, I praise your view, Grateful, my dear, that I escaped from you.
On a Line from Valéry (The Gulf War)
The whole green sky is dying.The last tree flares With a great burst of supernatural rose Under a canopy of poisonous airs.
Could we imagine our return to prayers To end in time before time's final throes, The green sky dying as the last tree flares?
But we were young in judgement, old in years Who could make peace; but it was war we chose, To spread its canopy of poisoning airs.
Not all our children's pleas and women's fears Could steer us from this hell.And now God knows His whole green sky is dying as it flares.
Our crops of wheat have turned to fields of tares. This dreadful century staggers to its close And the sky dies for us, its poisoned heirs.
All rain was dust.Its granules were our tears. Throats burst as universal winter rose To kill the whole green sky, the last tree bare Beneath its canopy of poisoned air.
Mother had wept when she saw the picture "Though I still don't know why," said Janet but when Marta saw the good place, she stood quite still. Then slowly she lifted her hands and her whole face was transformed. "Maty Bozha!" breathed Marta, but in a very different way from the way she had said it upstairs. She took one step nearer. "Matir Bozha!" she breathed again, and then she began to speak. None of them could understand the words she said, but even Janet knew it was a prayer or a hymn of thanksgiving and praise. It was loud, ringing, so loud that Rootle got up out of his basket and came first to Marta and then to Gregory and rubbed himself against their legs, adding his purring to Marta's praise. The strange words filled the kitchen: "Maty Bozha zmylujsia nad namy . . ." and though he could not understand one of them, they seemed to go deep into Gregory, thrilling him so that he tingled. . . .
It was not until Marta was alone with the children that she lit the lamp. "My little litted lamp," said Marta, and when she did it there was an unexpected beauty, something extra, like a gift. Under the electric lights of the loft and kitchen, the picture had scintillated and shone, but in the softer glow of the lamp it changed and now Gregory saw why these pictures were made with cloth; their richness of color sprang into life, but the folds and edges were shadows, making the figures look alive. Here and there a sequin shone like a jewel, the silver sparkled softly, the crowns were rich, the whole picture was bathed in gold, and the eyes looked and looked. . .
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
