Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
01-03-2011
Jan Eijkelboom, Franzobel, Jim Crace, Franz Hohler, Jacques Chessex, Lytton Strachey
Dit is de liefde: stilstand van de tijd. De jongeling die met het meisje in suizend onbewegen de steile rots afspringt.
Tussen Teutoonse sparren heeft, onhoorbaar tandenknarsend boven een stalen baard, de man te paard - rivaal of vader - het zwaard vergeefs ontbloot. Zie ook de tanden van de honden die doodstil grommen aan de rand.
Tanden en zwaard bereiken nooit het paar. Het paar haalt nooit de grond. Het blijft ontheven in een val die op een dans gelijkt, zo losjes houden zij elkander bij de hand en bij de smalle leest.
Dit is de tijd die blijft, omdat er niets beweegt.
Slikkerveer
Hier hoorde mijn moeder in negentien vijf het drinkwater aan komen ruisen door de net aangelegde buizen.
Hier zag ik tegen de ochtendzon mijn grootvader thuiskomen van de Noord die hij heen-en-terug was overgezwommen om zijn zestigste verjaardag te vieren.
Hier hoorde ik als jongen een uiteenvallende briket ritselen in het fornuis en dacht: het klinkt als zilverpapier dat terug tracht te komen uit zijn verfrommeling.
Ik borg dat op voor later - voor nu.
Voor wat hoort wat
Voor wat hoort wat Een kind vraagt nooit waarom, waartoe het toch op aarde werd geworpen.
Daarom en niet omdat het hulpeloos zou zijn verzorgen wij het trouw,
vereren het als god. Tot het de dood ontdekt en een der onzen wordt.
Wie Attila der Hunnenkönig, daß die Blätter von den Bäumen fallen, nun den Weg befaulen, stumm, so ist er eingefallen, wer jetzt noch keine Ahnung hat, erfährt es nimmermehr.
Watschenmann:Kaltleutgebern/Täterprofil:
Lebte eher nicht in fester Partnerschaft, also eher Einzelgängertyp, hat sich öfter in der Nähe des Tatorts aufgehalten eher oder dort vielleicht eher sogar gewohnt war im Umgang mit verbalen Konflikten eher ungeschickt, das heißt, er reagierte eher aggressiv und rastete möglicherweise auch aus, fiel durch ständiges Mitführen einer Bewaffnung auf, trat eventuell als Tierquäler schon in Erscheinung, ehe er jetzt Täter geworden ist.
For old times sake, the doctors of zoology had driven out of town that Tuesday afternoon to make a final visit to the singing salt dunes at Baritone Bay. And to lay a ghost. They never made it back alive. They almost never made it back at all. Theyd only meant to take a short nostalgic walk along the coast where they had met as students almost thirty years before. They had made love for the first time in these same dunes. And they might have made love there again if, as the newspapers were to say, Death, armed with a piece of granite, had not stumbled on their kisses. They were the oddest pair, these dead, spreadeagled lovers on the coast: Joseph and Celice. Both had been teachers. He was director at the Tidal Institute, where he was noted for his coldness as much as for his brains. She was a part-time tutor at the university. Hardly any of their colleagues had ever seen them together, or visited them at home, let alone witnessed them touch. How unexpected, then, that these two, of all couples, should be found like this, without their underclothes, their heads caved in, unlikely victims of unlikely passions. Who would have thought that unattractive people of that age and learning would encounter sex and murder in the open air? They paid a heavy price for their nostalgia.
J'ai vingt-six ans, lui trente-trois. A l'époque il est long, maigre, souple, rapide, rieur et même moqueur. Le teint coloré, tirant sur le carmin en fin de repas, le sourire inquiété d'une petite cassure à une incisive. Quarante-huit ans d'amitié sont nés là, je veux dire de mutuelle curiosité, d'histoires de livres, d'enfants, de maisons, de séparations, dans l'exigence légèrement consentie d'une communauté de sentiment sur nos lieux, nos origines, notre proximité, - une totale indépendance des esprits et des mouvements. L'un et l'autre sachant ce qu'écrire pèse de silence, de travail contre soi et le monde, et d'exposition aux coups.
At the present time [October 1915] when it is so difficult to think of anything but of what is and what will be, it may yet be worthwhile to cast occasionally a glance backward at what was. Such glances may at least prove to have the humble merit of being entertaining: they may even be instructive as well. Certainly it would be a mistake to forget that Frederick the Great once lived in Germany. Nor is it altogether useless to remember that a curious old gentleman, extremely thin, extremely active, and heavily bewigged, once decided that, on the whole, it would be as well for him not to live in France. For, just as modern Germany dates from the accession of Frederick to the throne of Prussia, so modern France dates from the establishment of Voltaire on the banks of the Lake of Geneva. The intersection of those two momentous lives forms one of the most curious and one of the most celebrated incidents in history. To English readers it is probably best known through the few brilliant paragraphs devoted to it by Macaulay; though Carlyle's masterly and far more elaborate narrative is familiar to every lover of The History of Friedrich II. Since Carlyle wrote, however, fifty years have passed. New points of view have arisen, and a certain amount of new material -- including the valuable edition of the correspondence between Voltaire and Frederick published from the original documents in the Archives at Berlin -- has become available. It seems, therefore, in spite of the familiarity of the main outlines of the story, that another rapid review of it will not be out of place.
Voltaire was forty-two years of age, and already one of the most famous men of the day, when, in
August 1736, he received a letter from the Crown Prince of Prussia. This letter was the first in a
correspondence which was to last, with a few remarkable intervals, for a space of over forty years. It was written by a young man of twenty-four, of whose personal qualities very little was known, and whose importance seemed to lie simply in the fact that he was heir- apparent to one of the secondary European monarchies.
Yes, sir. Certainly, it was I who found the body. This morning, as usual, I went to cut my daily quota of cedars, when I found the body in a grove in a hollow in the mountains. The exact location? About 150 meters off the Yamashina stage road. It's an out-of-the-way grove of bamboo and cedars.
The body was lying flat on its back dressed in a bluish silk kimono and a wrinkled head-dress of the Kyoto style. A single sword-stroke had pierced the breast. The fallen bamboo-blades around it were stained with bloody blossoms. No, the blood was no longer running. The wound had dried up, I believe. And also, a gad-fly was stuck fast there, hardly noticing my footsteps.
You ask me if I saw a sword or any such thing? No, nothing, sir. I found only a rope at the root of a cedar near by. And . . . well, in addition to a rope, I found a comb. That was all. Apparently he must have made a battle of it before he was murdered, because the grass and fallen bamboo-blades had been trampled down all around.
"A horse was near by?" No, sir. It's hard enough for a man to enter, let alone a horse. The Testimony of a Traveling Buddhist Priest Questioned by a High Police Commissioner The time? Certainly, it was about noon yesterday, sir. The unfortunate man was on the road from Sekiyama to Yamashina. He was walking toward Sekiyama with a woman accompanying him on horseback, who I have since learned was his wife. A scarf hanging from her head hid her face from view. All I saw was the color of her clothes, a lilac-colored suit. Her horse was a sorrel with a fine mane. The lady's height? Oh, about four feet five inches. Since I am a Buddhist priest, I took little notice about her details. Well, the man was armed with a sword as well as a bow and arrows. And I remember that he carried some twenty odd arrows in his quiver.
Uit: Dead Emcee Scrolls: The Lost Teachings of Hip-Hop
There is no music more powerful than hip-hop. No other music so purely demands an instant affirmative on such a global scale. When the beat drops, people nod their heads, "yes," in the same way that they would in conversation with a loved one, a parent, professor, or minister. Instantaneously, the same mechanical gesture that occurs in moments of dialogue as a sign of agreement which subsequently, releases increased oxygen to the brain and, thus, broadens one's ability to understand, becomes the symbolic and actual gesture that connects you to the beat. No other musical form has created such a raw and visceral connection to the heart while still incorporating various measures from other musical forms that then appeal to other aspects of the emotional core of an individual. Music speaks directly to the subconscious. The consciously simplified beat of the hip-hop drum speaks directly to the heart. The indigenous drumming of continental Africa is known to be primarily dense and quite often up-tempo. The drumming of the indigenous Americas, on the other hand, in its most common representation is primarily sparse and down-tempo. What happens when you put a mixer and cross-fader between those two cultural realities? What kind of rhythms and polyrhythms might you come up with? Perhaps one complex yet basic enough to synchronize the hearts of an entire generation. To program a drumbeat is to align an external rhythmic device to an individual's biorhythm. I remember being introduced to the hip hop/electronica sub-genre, drum and bass, by one of its pioneers, Goldie. I accompanied him to his DJ set at the London club, the Blue Note
It is to marvel: the ageless and irrepressible Duke Ellington is seventy, and another piano player of note, President Richard M. Nixon, has ordered in his honor a state dinner to be served in the house where, years ago, Duke's father, then a butler, once instructed white guests from the provinces in the gentle art and manners proper to such places of elegance and power. It is good news in these times of general social upheaval that traces of the old American success story remain valid, for now where the parent labored the son is to be honored for his achievements. And perhaps it is inevitable that Duke Ellington should be shown the highest hospitality of the nation's First Family in its greatest house, and that through the courtesy of the chief of state all Americans may pay, symbolically, their respects to our greatest composer.
Perhaps it is also inevitable (and if not inevitable, certainly it is proper) that that which a Pulitzer Prize jury of a few years ago was too insecure, or shortsighted, to do, and that which our institutions dedicated to the recognition of artistic achievement have been too prejudiced, negligent, or concerned with European models and styles to do, is finally being done by presidents. For it would seem that Ellington's greatness has been recognized by everyone except those charged with recognizing musical excellence at the highest levelsand even some of these have praised him privately while failing to grant him public honor.
Mali had been first to touch Bilalistan's shores, her ships piloted by captains and navigators refused by Abyssinia's royal court. But that kingdom's Immortal Empress had swiftly grasped the potential of the storied land far to the west, and had claimed ownership. Egypt likewise had sent ships and men, as had half a dozen other peoples. Bitterly they fought. As kingdoms rose and fell in the Old World, so did they in the New.
The derelict's barnacled ribs shimmered in twenty cubits of crystalline water, not some heroic singularity but merely another of the rivened husks scattered about the sea bottom like broken birds' nests, once the proud carriages of the bravest sailors the world had ever known. Whether their destroyers' vessels had flown the flags of their origin or slunk through the islands like sharks in the starlight, death had been the same, the watery graves the same, the end the same: northern Bilalistan belonged to Egypt and Abyssinia alone.
Kai resented the fact that such thoughts had interrupted his swim. This was a time for pleasure, not politics. So despite these waters' grim history, or the urgency of a mission he dared not share even with his beloved wife, he paddled about like a boy half his age, reveling in the sun and surf.
Kai of Dar Kush had known war, and loss, and twenty-three summers. He was a tall man, so perfectly proportioned that, in repose, he seemed smaller than his actual height. Beardless and smooth-skinned was Kai, of almost weightless carriage, as easily underestimated as a sleeping cobra.
A solid shadow glided beneath him, roiling the water with its passage. Kai blinked his eyes to clarity, bringing into focus the dolphin's every gray-black digit. Its five cubits of muscle could have shattered him with a flick if it chose, but the creature seemed more inclined merely to float and study him.
« Depuis, je ne pense quau Père éternel. Jai redécouvert la solitude, la solitude orgueilleuse de la Foi. Quimporte si jai fauté : Dieu naime que les pécheurs. Comment savoir sil maime ? Perce que tout homme au fond de lui-même vit la souffrance de Jésus -, et se sent abandonné de son père. Eli, Eli, lama sabachthani Sauf quau bout de son calvaire, il ne ressuscite pas ; il connaît cette perversion absolue de la mémoire, le redoublement de la vie, et le redoublement plus terrible de la faute. Sa culpabilité, au lieu de sen libérer, il laggrave.. Il porte sans espoir de rémission tous les péchés du monde. Dans un univers partagé entre les possédés et les démons, il a tout juste lespérance insensée que ces derniers ressuscitent - Angel, mon ange invincible Dailleurs, maintenant que je nai plus rien à craindre, je lui téléphone tous les matins de mon domicile. Plus de risque découte. La sonnerie retentit longuement dans le vide quest devenu ma vie, cette désolation que peuple, seule, la littérature »
Jean-Edern Hallier (1 maart 1936 12 januari 1997)
My Time, O ye Muses, was happily spent, When Phebe went with me wherever I went; Ten thousand sweet Pleasures I felt in my Breast: Sure never fond Shepherd like Colin was blest! But now she is gone, and has left me behind, What a marvellous Change on a sudden I find! When Things were as fine as could possibly be, I thought 'twas the Spring; but alas! it was she.
He rose from where he was sitting against the wall and came toward me, taking my hand and leading me back to a place beside him against the wall. He did not at first speak to me, allowing me to pull myself together. I was able to look around the hall, but my gaze was drawn to Bhagavan, who was sitting absolutely straight in the Buddha posture looking directly in front of him. His eyes did not blink or in any way move. Because they seemed so full of light I had the impression they were gray. I learned later that they were brown, although there have been various opinions as to the color of his eyes. His body was naked except for a loincloth. I discovered soon after, that this and his staff were absolutely his only possessions. His body seemed firm and as if tanned by the sun, although I found that the only exercise he ever took was a twenty-minute walk every afternoon at five o'clock when he walked on the hill and sometimes greeted yogis who came to prostrate themselves at his feet.
He was a strict vegetarian, but he only ate what was placed before him and he never expressed a desire for any kind of food. As he sat there he seemed like a statue, and yet something extraordinary emanated from him. I had a feeling that on some invisible level I was receiving spiritual shocks from him, although his gaze was not directed toward me. He did not seem to be looking at anything, and yet I felt he could see and was conscious of the whole world.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
