Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
20-01-2011
Edward Hirsch, Nazim Hikmet, Guy Helminger, Eugen Gomringer, Batya Gur
Heimkehren will ich zum Meer, hineintauchen in den blauen Wasserspiegel, ins Meer! Heimkehren will ich zum Meer! Die Schiffe streben zum Horizont, hell und weit, ihre straffen Segel sind nicht gebläht vom Leid. Ich wäre glücklich, könnt ich einmal auf einem solchen Schiff Wache tun. Da uns der Tod eines Tages gewiss ist, nun so möcht ich wie ein in der Flut versickerndes Licht verlöschen im Meer. Heimkehren will ich zum Meer! Heimkehren zum Meer!
Am frühen Abend des 6. April 1828, zwei Wochen bevor das Schiff ablegen sollte, hing über der Gemeinde Wahl eine Nebelschärpe, die nicht unbedingt dicht zu nennen war, sich aber breit von den Strohdächern fallen ließ und bis zu jener Höhe hin verlief, von der aus Napoleon mehr als zwanzig Jahre zuvor u¨ber das ganze Land geblickt hatte. Josette Meier hingegen sah in der anbrechenden Dunkelheit nur wenige Meter weit, dann schoben sich die Felder und Äcker hinter einen Paravent aus Dunst, der viel, aber nicht alles verdeckte. Solche Stellwände benutzten einige Frauen in der Stadt, hatte ihr Bruder erzählt, obwohl er erst einmal dort gewesen war. Sie selbst war noch nie nach Luxemburg-Stadt gekommen, und so wie die Dinge standen, würde sie die Festung auch in Zukunft nicht sehen.Ihre Absätze klopften auf den festgetretenen Pfad. Der Wind wehte kühl und feucht vom Wald her, Josettes Gesicht aber glühte unter der weißen Haube.
As he put the compact disc into the player and pressed the button, it seemed to Michael Ohayon that he heard a tiny cry. It hovered in the air and went away. He didn't pay too much attention to it, but went on standing where he was, next to the bookcase, looking at but not yet actually reading the liner notes accompanying the recording. He wondered absently whether to shatter, with the ominous opening chord for full orchestra, with pounding timpani, the holiday-eve calm. It was the twilight hour at summer's end, when the air was beginning to cool and clear. He reflected that it was a moot point whether a man called on music to wake sleeping worlds within him. Or whether he sought in it a great echo for his conscious feeling, or listened to it in order to create a particular mood when he himself was steeped in fog and emptiness, when it only seemed that this holiday-eve calm embraced him, too. If that was so, he thought, he wouldn't have chosen this particular work, which was worlds removed from the holiday-eve quiet in Jerusalem.
The city had changed greatly since he had come here, as a boy to attend a boarding school for gifted pupils. He had seen it transformed from a closed, withdrawn, austere, provincial place into a city pretending to be a metropolis. Its narrow streets were jammed with lines of cars, their impatient drivers shouting and impotently shaking their fists. Yet he was moved time and again to see how even now, on every holiday eve (especially Rosh Hashanah, Passover, and Shavuoth, but also on Friday evenings and if only for a few hours, until darkness fell), sudden peace and quiet would reign, utter calm after all the commotion and vociferousness.
Uit: Die invaliden Geschwister (Vertaald door Mira Sonnenschein)
Als er weiterging und sich von der Mitte der Ebene entfernte, dachte er über die Leiche der Welt nach. Offensichtlich lag sie schon den ganzen Winter über dort. Es war nicht anzunehmen, daß man im Dorf nicht Bescheid wußte. Sie lag gleich hinter ihren Scheunen, direkt am Weg. Allem Anschein nach hatten sie ihr Schuhe und Mütze und bestimmt auch die Uhr abgenommen. Am Rande der Ebene, dort, wo es wieder abschüssig wurde, blieb er stehen. Durch den lichten Wald hindurch konnte er bei grauer, doch klarer Luft bis nach unten sehen. Der Wasserpegel schien wieder gestiegen zu sein. In den letzten Monaten war er unverändert geblieben, nur einige Meter Land hatte die Flut vorübergehend überschwemmt. Über Nacht waren die Wasser offensichtlich wieder gestiegen. Man konnte nur abwarten, ob sie wieder zum Stillstand kamen. Beinahe das gesamte Umland war auf diese Weise überschwemmt. Seltsam, denn der Hügel, auf dem er stand, war keinesfalls der höchste. Selbst hohe Berge wurden bereits vom Wasser überflutet. Es umhüllte sie wie ein wallender Umhang, der sich nicht ablegen ließ, und ihnen mit erstaunlicher Beständigkeit anhaftete und bis weit in die Ebene hinunter reichte. Vielleicht war dies hier das letzte Stück Festland. Drüben, unterhalb des Berges, lag eine Stadt. Dort wohnte er. In der Vorstadt standen schon einige Häuser unter Wasser. Aber sie standen ohnehin bereits leer. Einmal hatte er dort in der Nähe in einem Gasthof gesessen, der in einer Senke lag. Es war nicht auszuschließen, daß sie längst überschwemmt war. Deshalb entschied er sich für einen anderen Heimweg. So würde er es noch vor Einbruch der Dunkelheit schaffen. Diesseits des Hügels lagen unterhalb des Waldes noch zwei Dörfer, und in jedem gab es Bier.
The morning mist slowly cleared and the sun began to shine. "Look! The river is such a lovely shade of green!"
The sparkling expanse of celadon green extended before the eyes of the women, who had come out of the Miroku Hall to begin their descent of the stone steps on the east of the temple.
"It's beautiful!" breathed Hana, expressing her wonder.
"It is beautiful!" echoed Toyono, clasping tightly Hana's left hand.
Hand-in-hand the two women descended the stone steps, where they were immediately surrounded by the people who had been waiting for them. The boats were ready to depart. It seemed that everyone in Kudoyama Village and Jison-in Village had turned out to see the bride off.
Saki, the hairdresser, rushed up to adjust Hana's hair. Toku went to open the door of the palanquin which had been set down near the landing. That very convenient vehicle, the ricksha, had recently been introduced to Japan but, in keeping with the status of the family, a lacquered palanquin was used for the bride.
"My very best wishes," said Toyono formally. Hana looked down wordlessly. She drew her sleeves to her and got into the palanquin. Toku carefully placed a doll on her mistress' lap, as it was the custom in this part of the country for a bride to set out for her new home carrying an Ichimatsu doll.
Sawako Ariyoshi (20 januari 1931 30 augustus 1984)
Übrigens bekommen wir seit Jahren Post vom Jugendamt, gedruckte Rundschreiben, in denen Erziehungsprobleme abgehandelt werden. Seit Luis Geburt geht das so, alle halbe Jahr ein Text, passend zum Alter.
Neulich kam der Brief für Eltern von Dreieinhalbjährigen zum Thema »Löcher in den Bauch fragen«. Von »kleinen Fragegeistern« war die Rede, welche immerzu etwas wissen wollen: Warum das Licht brennt. Warum eine Flamme am Gasherd zu sehen ist.
»Eines ist dabei besonders wichtig«, schreibt das Jugendamt. »Unsere Antworten müssen richtig und wahr sein. Dass im Gasherd ein Feuerteufelchen sitzt und die Flamme macht, wäre beispielsweise keine sachgerechte Antwort.«
Jeden Morgen bringe ich den Luis mit dem Auto zum Kindergarten. Eine Viertelstunde lang bin ich für alle Fragen offen und will ihm die Welt erklären. Wir fahren durch die Straßen. Ein Betonmischer kreuzt unsere Bahn. Ich sage, bevor Luis fragen kann: »Schau mal, Luis, ein Betonmischer.« »Ja, und da ist ein Mischalong«, ruft Luis. »Wo ist ein Mischalong?« »Da!«, ruft Luis und zeigt auf den Betonmischer. »Das, was du Mischalong nennst, ist ein Betonmischer«, sage ich. »Nein, es ist ein Mischalong«, sagt er. »Ich will Musik.«
Ich mache das Radio an, aber Luis will eine CD hören. Er will die CD selbst aussuchen. Jeden Morgen sucht er dieselbe CD aus, kramt in den Plastikhüllen mit den CDs so lange, bis er sie hat, und reicht sie mir nach vorn: den Soundtrack von Pulp Fiction.
There is a moment now, come suddenly upon us, when the sound of the motorbikes from the street has faded almost to silence, and I can smell, faintly, the incense I have burned, and I am naked at last. He is naked, too, though I still have not let my eyes move beyond his face and his arms and his hands. He is very gentle, very cautious, in this moment, and to my surprise, I say, "I have never done this before." I am lying on my bed and he is beside me and we are lit by neon from the hotel across the street and his cautious hands have touched only my shoulders. One is moving there when I say these words, and it hesitates. There is also a hesitation in me. I hear what I have said. Some place inside me says these words are true, and some other place says that I am a liar. I am twenty-six years old and I have been with two men in my life. But I was never with them in this bed, I was never with them in this room where I was a child of my grandmother, this room where I keep the altar to my dead father, and when I removed my clothes with these men, I did not feel I was naked with them, though I wished to be. There was fear in my heart and incomprehension in their eyes, and when we rose from the places where we touched, I felt nothing except that I was alone. Until this moment with Ben, I have known how to understand that. I am a girl of this new Vietnam. I am not my mother, who is of a different Vietnam and who had her own fear and incomprehension with men, and who is far away from me. I am alone in this world but it is all right, I have always thought, because in a great socialist republic everyone is equal and each of us can find a place in the state that holds us all. There is no aloneness.
Robert Olen Butler Jr. (Granite City, 20 januari 1945)
The bearded skipper pricked his ears and moved a bit closer to hear the conversation.
"Isn't he the ancient spirit of the river?" she whispered.
Donít romanticise everything. He may be the Ancient Mariner and all that. What interests me right now is that he may be a staunch follower of the Muslim League, hoping that soon these Indian rivers would turn into Pakistani rivers. Geography is changed by human beings.
The shipmaster turned round and was greeted by an enthusiastic
Assalam Aleikum by the young man. He was now telling his companion,
"Bengal is a Muslim majority province and the Muslim masses are waiting for progressive leadership."
"The nawabs of Bengal are Muslim League leaders. And they are so reactionary," she hotly replied. With his keen river-eye the captain noticed that the heathen woman was very much in love with this upright follower of the Lord Prophet. But it distressed the Ole Man of the River when the fellow declared, "We, the communists, shall have to come close to the Muslim League. We shall provide progressive leadership to our masses."
(...)
Arjumand Manzil was no Gothic castle. It was quite a normal household.
But why didn't Jehan Ara ever mention him? Why didn't he ever talk about her? This man is a double-crosser. A two-timing crook. Sudden tears filled her eyes. She bent over the railing and stared hard at the dark waves. She remembered the nightmare she had had in Santiniketan. On waking up she had decided never to meet him again. She had not answered his letters.
Still, he had chased her down the Ganges and here he was, smiling away so cheekily.
Qurratulain Hyder (20 januari 1927 21 augustus 2007)
Ce jeudi de commençant avril, mon savant ami le maître Martial Canterel m'avait convié, avec quelques autres de ses intimes, à visiter l'immense parc environnant sa belle villa de Montmorency. Locus Solus la propriété se nomme ainsi est une calme retraite où Canterel aime poursuivre en toute tranquillité d'esprit ses multiples et féconds travaux. En ce lieu solitaire il est suffisamment à l'abri des agitations de Paris et peut cependant gagner la capitale en un quart d'heure quand ses recherches nécessitent quelque station dans telle bibliothèque spéciale ou quand arrive l'instant de faire au monde scientifique, dans une conférence prodigieusement courue, telle communication sensationnelle. C'est à Locus Solus que Canterel passe presque toute l'année, entouré de disciples qui, pleins d'une admiration passionnée pour ses continuelles découvertes, le secondent avec fanatisme dans l'accomplissement de son oeuvre. La villa contient plusieurs pièces luxueusement aménagées en laboratoires modèles qu'entretiennent de nombreux aides, et le maître consacre sa vie entière à la science, aplanissant d'emblée, avec sa grande fortune de célibataire exempt de charges, toutes difficultés matérielles suscitées au cours de son labeur acharné par les divers buts qu'il s'assigne. Trois heures venaient de sonner. Il faisait bon, et le soleil étincelait dans un ciel presque uniformément pur. Canterel nous avait reçus non loin de sa villa, en plein air, sous de vieux arbres dont l'ombrage enveloppait une confortable installation comprenant différents sièges d'osier. Après l'arrivée du dernier convoqué, le maître se mit en marche, guidant notre groupe, qui líaccompagnait docilement. Grand, brun, la physionomie ouverte, les traits réguliers, Canterel, avec sa fine moustache et ses yeux vifs où brillait sa merveilleuse intelligence, accusait à peine ses quarante-quatre ans. Sa voix chaude et persuasive donnait beaucoup d'attrait à son élocution prenante, dont la séduction et la clarté faisaient de lui un des champions de la parole.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
