Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
21-12-2010
Heinrich Böll, Ted van Lieshout, Rolf Lappert, Thomas Hürlimann, Uwe Dick, Rebecca West
Wenn die Mutter in der Nacht den Ventilator laufen ließ, wurde er wach, obwohl die Gummiflügel dieser Luftmühle nur ein weiches Geräusch erzeugten: fluppendes Surren und manchmal ein Stocken, wenn die Gardine zwischen die Flügel geriet. Dann stand die Mutter auf, zog leise fluchend die Gardine aus dem Getriebe und klemmte sie zwischen die Türen des Bücherschranks. Aus grüner
Seide war der Schirm von Mutters Stehlampe: wasserhelles Grün, gelb unterstrahlt, und das Glas roten Weins, das auf dem Nachttisch stand, erschien ihm fast wie Tinte: dunkles, träge aussehendes Gift, das die Mutter in kleinen Schlucken nahm. Sie las und rauchte und nahm nur selten einen Schluck Wein.
Er beobachtete sie durch die halbgeöffneten Lider hin- durch, rührte sich nicht, damit sie nicht aufmerksam auf ihn werde, und verfolgte den Zigarettenqualm, der sich zum Ventilator hinzog: weiße und graue Rauchschichten, die vom Sog erfaßt, zerkleinert und von den weichen grünen Gummiflügeln hinausbefördert wurden. Der Ventilator war groß wie die Ventilatoren in den Warenhäusern, friedlicher Surrer, der die Luft im Zimmer in wenigen Minuten reinigte. Dann drückte die Mutter auf den Knopf, der neben ihrem Bett an der Wand war, dort, wo das Bild des Vaters hing: lächelnder junger Mann mit Pfeife im Mund, viel zu jung, um der Vater eines elfjährigen Jungen zu sein. Der Vater war so jung wie Luigi im Eissalon, so jung wie der ängstliche kleine neue Lehrer; viel jünger als die Mutter war er, die so alt war wie die Mütter anderer Jungen. Der Vater war ein lächelnder Jüngling, der seit einigen Wochen auch in seine Träume kam, anders als er auf dem Bild war: traurig zusammengesackte Gestalt, die auf tintigem Klecks wie auf einer Wolke saß, ohne Gesicht, und doch weinend wie einer, der schon Millionen Jahre wartet, in Uniform ohne Rangabzeichen, ohne Orden, plötzlich in seine Träume eingebrochener Fremdling, der anders war, als er ihn sich gewünscht hatte.
Wichtig war, stillzuhalten, kaum zu atmen, die Augen nicht zu öffnen, denn dann konnte er an den Geräuschen im Hause erkennen, wie spät es war: war von Glum nichts mehr zu hören, dann war es halb elf, war von Albert nichts mehr zu hören, war es elf.
Als ik mezelf had mogen scheppen, zou ik minder fouten hebben gemaakt. Ik liet mij niet zo verdwalen tussen het gebrekkig zijn en het gebrekkige zijn.
Ik gaf mij broodkruimels om de weg terug te vinden, al weet ik niet welke weg dat was en waar die eigenlijk naartoe ging en hoe die heette.
Ik at het brood in plaats van het te strooien; honger maakt alle wegen eindeloos lang en laat geen tijd voor rust in de berm, de lucht te zien en daar een vogel thuis.
Brood Beloof me dat ik me nooit opzij laat schuiven, al is het maar dat ik mijn mond opendoe tegen iemand die voordringt bij de bakker.
Maar mannen en vrouwen hebben altijd haast, willen graag even voor, kinderen hebben zogenaamd tijd genoeg (Beloof dan dat als ik mij beurt
heb opgeëist, ik niet vergeten ben wat voor brood ik moet.) Dat ik niets durf te zeggen is mijn schuld. Hardop schaam ik me nu eenmaal;
als iedereen naar me kijkt zwijg ik vanzelf. Beloof dat ik me er doorheen elleboog, zoals kinderen moeten langs al dat beterweet.
Nachdem es fast den ganzen Juli hindurch geregnet hatte, brachte der August endlich warmes, trockenes Wetter. Sonnenschein, hatte der Mann im Radio gesagt, und Megan flüsterte das Wort, weil ihr der Klang gefiel. Sonnenschein. So nannte ihre Mutter sie, wenn es ein guter Tag und ihre Stimme ein zärtlicher Singsang war. Megan saß vor der Haustür unter dem Vordach und hielt die mit süßem Tee gefüllte Nuckelflasche fest, auf der bunte Blumen wuchsen. In einem Teller lagen Haferkekse und braun verfärbte Apfelschnitze. Das Gackern der Hühner wehte herüber, hin und wieder schnaubte Sam, der Gaul, wenn ihm die Fliegen zu lästig wurden. Weit weg stieg das Tuckern des Traktors ins unermessliche, blendende Blau. Ein Windhauch schob die heiße Luft von der Veranda und kühlte den verschwitzten Körper des Mädchens ein wenig.Die Frau im Auto sah zum Haus, ihr Gesicht mit der Sonnenbrille verschwamm in einem Viereck aus gleißendem Licht Als der Mann den Motor anließ, drehte sie die Scheibe herunter und hob die Hand zu einem zaghaften Winken, aber dann setzte sich der Wagen in Bewegung, fuhr über den leeren, ockerfarbenen Platz und verschwand hinter den Bäumen, die entlang des ausgetrockneten Grabens standen. Während das Motorengeräusch verklang und der Staub sich legte, drang das Weinen des Jungen aus dem Haus, erst wimmernd, fragend, schließlich mit der ganzen Lautstärke und Kraft, die ein Halbjähriger aufzubringen vermag. Eine Weile lauschte Megan, wartete, dass jemand kam und sich um das lästige Wesen kümmerte, doch niemand kam. Nur die sorglose Hühnerschar war zu hören und das Brummen des Traktors, leiser als eine Hummel.Dann verstummte der Schreihals. Wahrscheinlich lag er da und glotzte an die Decke, die Augen groß wie die Knöpfe an Daddys Mantel, das Gesicht rot angelaufen und fleckiger als das Fell der Katze.
Erster Akt Am Vorabend seines siebzigsten Geburtstages saß hoch über dem Vierwaldstätter See der Dichter Gottfried Keller auf einer Hotelterrasse, trank eine Flasche Gumpoldskirchner und sah in die Dämmerung hinaus. Hier oben kannte ihn niemand. Der Seelisberg, mitten in der Innerschweiz auf einer steil abfallenden Felsflanke gelegen, war ein vornehmer Luftkurort und wurde von Herrschaften aus ganz Europa, ja sogar aus Übersee, aber kaum von Schweizern besucht. Keller hob das Glas. Der Juliabend war lau, der Wein gut, mit jedem Schluck fühlte er sich wohler. Morgen würde er siebzig Jahre alt, ein runder Geburtstag, das größte Fest seines Lebens, er jedoch, der Jubilar, hatte all seinen Gratulanten ein Schnippchen geschlagen. Es war ihm gelungen, im Grand-Hotel »Sonnenberg« unter falschem Namen abzusteigen. Er trank das Glas in einem Zug leer und stellte sich in wachsender Frohlaune vor, wie die Männerchöre und Fackelstudenten ihre Lieder und Hochrufe vor seiner Zürcher Wohnung ins Leere jubeln würden: Keller hervor, hurra! hurra! hurra! Am Fuß der Flanke, bei der Rütliwiese, tutete ein Dampfer. Dann erklang ein helles Lachen zwei Mädchen, ihm einen Gruß zunickend, verschwanden im Hotel. Ach, ich alter Hund, dachte Keller, wie bin ich froh, daß mich die Flöhe der Leidenschaft nicht mehr jucken. Oft kam die Schwermut mit einbrechender Dämmerung, deshalb war Keller entschlossen, seiner Gicht zum Trotz, noch eine Weile zu sitzen, zu trinken. Er fürchtete sich vor der pompösen Leere seines Zimmers. Dort würde er auf dem Doppelbett liegen, nicht viel größer als ein Kind, er würde die Decke betrachten und das im Dunkel sich auflösende Tapetenmuster, und dann, plötzlich, würde auf der Fußlade der Bettstatt sein schwarzer Vogel hocken, dieSchwer mut. »Es timmeret«, bemerkte jetzt, ihm einschenkend, ein langbeiniger Herr Ober.
Wurstmenschen allen Örtchens. Gewöhnlich haufenweis. Zwanghaft? Solophobie?
Arme Würstchen! Vereinzelt erbärmlich, paarig oft schon erfrecht, in Massen jedoch eine meist bedrohliche Naturgewalt: Wwwir sind Wwwia ( schtl): Wwweggg da!! Nichts geht uns über uns! Die Welt ist Wurst oder gar nicht. Sogar der Gekrümmte Raum im All erinnert die Wurst, die uns verhängt ist, und um die es geht. SIE transzendiert Gott, UNS!, ebenbildlich.
Der Schwarze Berg, die Schlucht des Styx?, das Quellgebirge und das Mündungsdelta des Acheron? Der Alte Hades und das Totenorakel von Epyra? Dort hat Odysseus den Schatten seiner Mutter heraufbeschworen! Wurst. »Homer ins Knackige übersetzt« (FAZ) Also Knackwurst.
Lagunen, Salzsteppen, Fledermausgrotten den Wurstizitätern Holländern, Deutschen, Italienern, Franzosen, Griechen, Dänen pp. ists Sumpfschildkröte, Kaspische »wurschtegal«. Vierstreifennatter? Wurst. Bachschildkröte, Killifisch, Zahnkärpfling, Orpheusspötter, Maskengrasmücke, Felsenkleiber, Mittelmeeersteinschmätzer, Prärieammer? Weder beachtens- noch schützenswert. So Wurst wie »Ammoudia«.
We went upstairs to our room and collected the presents we had made for Papa and Mamma and waited there till we were called. Then we stood outside the dining room until Mamma began to play a piano arrangement of Bachs Shepherds Christmas Music, and then we marched in in single file, followed by Kate, and stood round the Christmas tree with our backs to it and sang a carol. That year it was Silent Night, Holy Night. Then we handed over our presents to Papa and Mamma. I know what they were, for Mary and I wrote them down in a little book, which somehow never got lost. Cordelia had knitted Papa a silk necktie and had made Mamma a set of muslin collars and cuffs. She was the best needle-woman of the three of us. Mary had practised considerable deception over the money given her for milk and buns at eleven, and had gone to a junk shop we passed on our way to school and bought Papa a little eighteenth-century book about the sights of Paris with pretty coloured pictures and Mamma a watercolour of Capri, where she had spent a wonderful holiday when she was young. I had painted a wooden box to hold big matches for Papa to keep in his study and had made a shopping bag for Mamma out of plaited straw. Richard Quin had given the matches to put in my match-box and to Mamma a bright pink cake of scented soap which he had chosen himself. We were hampered because we had almost no pocket-money, but really these presents were not quite rubbish. All except the necktie and the soap were still in the house when, many years later, we left it, and I do not think they had been preserved simply because Mamma loved us, I believe they survived because of their usefulness and prettiness. We were not specially accomplished or sensible children, but, with Papa and Mamma and Kate in the house, we were propelled along the groove of a competent tradition.
The count left the castle and went to the township bustle tired of loneliness. Tired of deer-park walking, he wants some more noise, more talking, tired of playing chess.
And when he has enough of claxons, of motor-cars, of taxis, hes glad and turns round. Again the relaxation above the lower nation, lucky we have a count.
Vertaald door Anna Moschovakis en Veronika Tuckerová
Wimbledon
Perhaps now Drobny's playing Wimbledon The pleasant chill that summer lawns brings tired heads has lightly tuned the rackets' strings to their evening tone
Leaf-hued comfort, all my blessings, my salutes The celebration now is held, Jaroslav, with your two lutes From Wimbledon Common, from meadows yet beyond through the television channel I hear their sound
If you but could in this welcome heat find my Rapunzel-tower by some feat - tennis-courts lie nearby, surrounded in leaf
Come, before these days too flee hidden like Verlaine in the grass
Vertaald door Martin Tharp
Ivan Blatný (21 december 1919 5 augustus 1990)
De Zwitserse Franstalig dichter, vertaler en schrijver Maurice Chappaz werd geboren in Lausanne op 21 december 1916.Hij schreef meer dan 40 boeken en won diverse literaire prijzen, waaronder de belangrijkste Zwitserse nationale prijs, de "Grand Prix Schiller" in 1997. Hij was de oudste van 10 kinderen en groeide op in Martigny en Châble, waar hij tot aan zijn dood verbleef.Zijn eerste belangrijke succes als schrijver kwam in 1965 met de publicatie van Le Chant de la Grande-Dixence en Portrait des Valaisans. In 1976 veroorzaakte hij een controverse in Valais met zijn pamflet Les maquereaux des cîmes blanches, waarin hij de speculanten en de corrupte politici op de korrel nam.
Chappaz' laatst gepubliceerde werk La pipe qui prie et fume verscheen in 2008.
Celui qui entend la goutte de sang
Confessez-vous, Valaisan de Provence ! - Je craignais toujours de faire mourir quelqu'un. Mes pensées étaient meurtrières quand j'aimais. Tel être vivait et en face tel autre dépérissait. - Eh bien, c'est l'envoûtement avec le choc en retour ! - La virilité n'est jamais coupable. - Vous êtes troublés dans vos montagnes ! - J'ai lutté avec l'ange au corps, avec le diable au cur.
Elle est ronde et innocente, la terre. Contre elle, entre dans la nuit.
Nuit dessinant la nuit, la rigole d'ombre entre tes seins. Tes lèvres sucent un peu de noirceur transparente. Oh ! comme nos deux poitrines galopent ! Je t'adressais des chansons pour aller tranquille enterrer ton corps sous le mien. - Viens ! - Où ça ? Soudain tes seins sont hors du gîte de mes mains. Mais je ne sais pleurer d'amour sans sourire. Réfléchissant à tout j'ai écrit mon épitaphe : Vive la fuite
Maurice Chappaz (21 december 1916 15 januari 2009)
Johnny Toen Johnny moest naar 't Vlaamse front, was ie bijna al achttien jaren; zijn wangen bloosden zo fris, zo gezond, een kinderlijk trekje lag om zijn mond en ie kon soms zo dromerig staren, Johnny....
Toen Johnny zijn eerste aanval deed, was 't de dag dat hij achttien ging worden. Eén vijand krepeerde toen Johnny schoot; en zijn bajonet stak een twede dood.... zo kreeg hij, verdiend, een orde, Johnny....
Toen Johnny terecht kwam in 't lazaret, was ie achttien en enkele dagen. Zijn darmen hingen er wat bij neer, maar de dokter naaide het handig weer en ie werd als hersteld ontslagen, Johnny....
Toen Johnny opnieuw in de loopgraaf zat, was ie achttien en enige weken. Daar dook ie bij lijken en rottend vuil, voor de eer van zijn vaderland, in een kuil en wéér moest hij schieten en steken, Johnny....
Toen Johnny in flarden gereten werd, was ie achttien en een paar maanden; zijn lichaam spatte uiteen, wijd en zijd.... Nu rust hij, met alle winden verspreid, in de bloedige grond van Vlaanderen, Johnny.... Johnny....
Garmt Stuiveling (21 december 1907 - 11 mei 1985)
De Duitse dichteres en schrijfster Oda Schaefer (eig. Oda Lang) werd geboren op 21 december 1900 in Berlijn-Wilmersdorf. Na de middelbare school in Berlijn ging zij naar een particuliere kunstacademie voor een grafische opleiding. Ze werkte daarna als commercieel kunstenaar. Na een eerder huwelijk trouwde zij in 1931 met Horst Lange. Tijdens het Derde Rijk behoorde zij met Lange en Günter Eich tot de cirkel rond het literaire tijdschrift Die Kolonne, dat gerekend wordt tot de Innere Emigration. Andere naaste vrienden uit deze periode zijn Peter Huchel en Elizabeth Langgässer. Schaefer's literaire werk bestaat voornamelijk uit poëzie in traditionele vormen naar het voorbeeld van Wilhelm Lehmann en Georg von der Vring. Met Horst Lange nam zij afstand van de kaalslagliteratuur van de naoorlogse periode en de auteurs van de Gruppe 47.
Blumen des Nachts
Sie schweigen ernst Und lächeln nicht mehr. Mit geschlossenen Lidern Traummurmelnd Wachend im Schlafe der Nacht. Dann einzeln groß aufgeschlagen Der sprachlose Blick Zum bleiernden Monde Der blutrot emporstieg Aus der Schüssel des Horizonts, Mit grauem ziespältigem Licht Nun täuschend und lügend. Er gießt unter die Blätter Schatten wie Pech Er löscht ihre Farben: Blau ist verblichen und weiß Die rote Rose ist schwarz Im uralten Licht der Astarte.
Oda Schaefer (21 december 1900 - 4 september 1988)
De Duitse dichteres, schrijfster en vertaalster Isolde Kurz werd geboren op 21 december 1853 in Stuttgart. Haar moeder Marie Kurz, een afstammeling van een oude adellijke familie, onderwees haar dochter zelf.Enige tijd na de dood van haar vader in 1873 verhuisde zij naar München, waar haar broer Erwin leefde als student aan de kunstacademie en waar zij haar brood verdiende met vertalen en met taalonderwijs. Een jaar later volgde ze met haar moeder en haar jongste broer een uitnodiging van haar broer Edgar naar Italië. Die had zich in Florence als arts gevestigd. Met docent en kunstenaar Althofen bezocht zij daar de galerieën. Na de plotselinge dood van Althofen vormde zij uit het onderzochte materiaal haar "Florentiner Novellen" die in 1890 bij Cotta werden gepubliceerd. Dit was haar derde onafhankelijke publicatie. In 1888 had ze haar eerste gedichtenbundel gepubliceerd en ook in Stuttgart in 1890 door Goschen haar verzamelde " Phantasien und Märchen. In de badplaats Forte dei Marmi ontmoette ze Eleonora Duse en de schrijver Gabriele D'Annunzio.
Bedrängnis
Sagt mir wer ich bin und wo mein Haus? Sagt, von welcher Küste fuhr ich aus? Wie mit eins in meinem schwachen Kahn Fand ich mich auf diesem Ozean?
Tausend Segler kreuzen meinen Kiel, Jeden kümmert nur das eine Ziel. Wild auf Beute steuert der Korsar, Um mich droht und unter mir Gefahr.
Schimmern stolz die Segel auf der Flut, Denk ich wohl: die Fläche trägt mich gut. Doch im Dunkel, das den Blick verhängt, Was beginnen, wenn mich Furcht bedrängt?
Große See, die du zum Spiel mich hast, Kleiner Nachen, der nur eines faßt. Weiter Bogen, der sich drüber spannt, Ewige Lichter, wo, wo find ich Land?
Das Eiland Pulitz, ungefähr in der Mitte des kleinen Iasmunder Boddens, der dicht bewaldeten Thiessower Landzunge auf der schmalen Haide gegenüber gelegen, ist eine gute Viertelmeile lang, etwas weniger breit und wird an seiner Nordwestseite von dem Stedar'schen Haken und der eigentlichen Insel Rügen nur durch eine schmale Meerenge getrennt, die an einer Stelle so seicht ist, daß sie mit einem Wagen sicher durchfahren werden kann, bei flachem Wasser sogar ganz austrocknet. Die Ostseite, dieselbe, wo unsere Freunde gelandet, ragt mit ihrem Sonnenhaken etwas hoch in den Bodden hinein und hier wie an der Nordseite liegen unterhalb der hohen Ufer ziemlich ansehnliche Granitblöcke, die dem kleinen Strande einen wilden und romantischen Charakter verleihen.
Diese hohen östlichen Ufer bedeckte zur Zeit, wo wir sie betreten, noch ein großer schöner Fichtenwald, der Hauptreichthum der ganzen Insel; Berg und Thal wechselt anmuthig darauf ab und bietet eine reiche Ausbeute für den Iagdliebhaber dar. Der entgegengesetzte, nach Westen gerichtete und ebenfalls bergige Theil war damals mit herrlichen Waldungen bedeckt, in der Mitte zwischen beiden aber flacht sich das Eiland allmälig ab und dehnt sich in hügelartigen Getreidefeldern aus, die einen ziemlich reichlichen Ertrag liefern. In diesem flachen Ackerlande liegt niedrig und unscheinbar der Pulitzer Hof, wie fast alle Höfe der Insel Rügen ein Viereck darstellend, dessen eine Seite das Herrenhaus und die drei anderen Scheunen und Ställe einnehmen. Um dieses einsame Gehöft herum, den einzigen bewohnten Ort der Insel, ziehen sich schmale und niedrige Wiesen bis zu dem gegenüber liegenden Ttedar'schen Haken hin, wo sich das Land ebenfalls zuspitzt, gleichsam seinem Nachbar drüben die vorgestreckten Lippen zum Kusse reichend.
Philipp Galen (21 december 1813 18 februari 1899)
Sans parler, je t'entends : il faut suivre l'orage ; Aussi bien on ne peut où choisir avantage ; Nous vivons à tâtons et, dans ce monde ici, Souvent avec travail on poursuit du souci ; Car les dieux courroucés contre la race humaine Ont mis avec les biens les sueurs et la peine. Le monde est un berlan où tout est confondu Tel pense avoir gagné qui souvent a perdu, Ainsi qu'en une blanque où par hasard on tire, Et qui voudrait choisir souvent prendrait le pire. Tout dépend du Destin, qui sans avoir égard Les faveurs et les biens en ce monde départ. Mais puisqu'il est ainsi que le sort nous emporte, Qui voudrait se bander contre une loi si forte ? Suivons donc sa conduite en cet aveuglement. Qui pèche avec le ciel pèche honorablement. Car penser s'affranchir c'est une rêverie ; La liberté par songe en la terre est chérie : Rien n'est libre en ce monde et chaque homme dépend, Comtes, princes, sultans, de quelque autre plus grand. Tous les hommes vivants sont ici bas esclaves, Mais, suivant ce qu'ils sont, ils diffèrent d'entraves, Les uns les portent d'or et les autres de fer ; Mais n'en déplaise aux vieux, ni leur philosopher, Ni tant de beaux écrits qu'on lit en leurs écoles, Pour s'affranchir l'esprit ne sont que des paroles. Au joug nous sommes nés et n'a jamais été Homme qu'on ait vu vivre en pleine liberté.
Mathurin Régnier (21 decmber 1573 22 oktober 1613)
The sun had set behind the mountains, and the rich plain of Athens was suffused with the violet glow of a Grecian eye. A light breeze rose; the olive-groves awoke from their noonday trance, and rustled with returning animation, and the pennons of the Turkish squadron, that lay at anchor in the harbour of Piræus, twinkled in the lively air. From one gate of the city the women came forth in procession to the fountain; from another, a band of sumptuous horsemen sallied out, and threw their wanton javelins in the invigorating sky, as they galloped over the plain. The voice of birds, the buzz of beauteous insects, the breath of fragrant flowers, the quivering note of the nightingale, the pattering call of the grasshopper, and the perfume of the violet, shrinking from the embrace of the twilight breeze, filled the purple air with music and with odour.
A solitary being stood upon the towering crag of the Acropolis, amid the ruins of the Temple of Minerva, and gazed upon the inspiring scene. Around him rose the matchless memorials of antique art; immortal columns whose symmetry baffles modern proportion, serene Caryatides, bearing with greater grace a graceful burthen, carvings of delicate precision, and friezes breathing with heroic life. Apparently the stranger, though habited as a Moslemin, was not insensible to the genius of the locality, nor indeed would his form and countenance have misbecome a contemporary of Pericles and Phidias. In the prime of life and far above the common stature, but with a frame the muscular power of which was even exceeded by its almost ideal symmetry, white forehead, his straight profile, his oval countenance, and his curling lip, exhibited the same visage that had inspired the sculptor of the surrounding demigods.
Benjamin Disraeli (21 december 1804 19 april 1889)
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
