Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
19-12-2010
Jens Fink-Jensen, Michelangelo Signorile, Tristan Egolf, Jean Genet, Hanny Michaelis
Perhaps you have had one or two homosexual experiences. Perhaps you've merely thought about it. Neither scenario necessarily means that you have told yourself you are gay.
Such thoughts and actions don't actually mean a person is gay. In some cases a heterosexual person, particularly an adolescent, may simply be experimenting -- mentally or physically.
"People may be experimenting and seeing where their sexuality lies," notes Dr. Richard Isay, a clinical professor of psychiatry at Cornell Medical College and the author of Being Homosexual. "However, if someone has persistent homosexual experiences -- and not necessarily encounters but day dreams and night dreams -- and has had them for a long time, then that person is gay."
Some people are truly bisexual, equally attracted to both sexes. "I was always really turned on by men," says Sheila, a thirty-six-year-old rural Tennessee health-care worker.
Then in my early twenties I realized I was also really turned on by women. At first I thought I must be a lesbian, but my realization that I liked women did not stop or cover up my strong sexual attraction for men. I've accepted that I'm really bisexual, and I realize there aren't many people like me.
The vast majority of people who have recurring homosexual thoughts or experiences, however, are truly homosexual, although they often don't want to face the fact. Society has placed such a terrible stigma on homosexuality that even thinking about sex with someone of the same gender can be frightening. After having had several homosexual experiences, many people still deny that they are gay. They tell themselves that they are really heterosexual, they continue to live as heterosexuals, and they maintain that their homosexual incidents or thoughts don't and can't mean anything. Perhaps they tell themselves that they are bisexual as a way of holding on to some form of heterosexuality, some form of what they have been told is "normal" and "right." This is common, and has made many homosexuals -- once they have fully come out -- unfairly suspicious of the existence of true bisexuals.
Rudy, a twenty-four-year-old northern California law student, remembers how he couldn't face the truth when at age eighteen he began to realize his homosexuality.
Michelangelo Signorile (New York, 19 december 1960)
Lange Jahre hätte Owen schon die bloße Andeutung, er würde je wieder nach Stepford ziehen, nur mit großer Mühe und nicht ohne das diffuse Gefühl, beleidigt worden zu sein, durchgehen lassen. Über ein Jahrzehnt wohnte er schon nicht mehr in seiner Geburtsstadt und hatte sie immer als »Quell steter Unzufriedenheit « bezeichnet, als den einen Ort auf der Welt, wo er niemals würde leben können Die Wochenenden »zu Hause« waren schlimm genug: schwer belastet mit dem Drang, den nächstbesten Vorstadttropf zu packen und ihm Abkehr einzuprügeln. Je weiter er in die große weite Welt hinauszog, desto flammender diese Regungen bei jeder Rückkehr. Als junger Erwachsener
empfand er die Vorstellung von mehr als einem Abend in der Stadt als durchgetestete Nullmöglichkeit. Als richtiger Einwohner hätte er keine Woche durchgehalten. County Stepford. Himmel Lieber tot als ein verlorener Sohn. Der bloße Gedanke hätte ihn schaudern lassen.
In seiner Jugend war er manchen Nachmittag auf den Wasserturm in der Nähe geklettert und hatte, dreißig Leitersprossen über den Baumwipfeln, die ununterbrochen dahinwogende Weite des Waldes betrachtet (dreitausend Jahre gedeihlich lebende Ureinwohner, zwei langwierige Kolonialkriege, ein Zustrom deutscher und schweizerischer Einwanderer und eine Kernschmelze flußaufwärts in Three Mile Island, nach alldem immer noch ein Wald, Penns Woods, wie im ursprünglichen Kaufvertrag), am Ende eines Jahrzehnts der Eroberung durch halbprivilegierte Vorstadtbleichgesichter, die nur wenige Rudel Fauna in einem Irrgarten von Neubaugebieten übriggelassen hatten Letztere nannte er »Augenweh-Pfefferkuchen-Module « , ein Blick über verschlungene Highways und baumlose Rasenflächen bis zur Mall und jenseits: bis zu den Randbezirken der Stadt, dunstiggrau vor Industrieabgasen, und kein struppiges bisschen Bewuchs, um den Murmeltieren dazwischen Unterschlupf zu bieten. Wo in diesem Tal einst Rehe und Hirsche zogen, wimmelte es jetzt von Astro-Vans. Wenn er es so betrachtete, ergriffen Owen seltsame, ja unpassende Gefühle er dachte
Drie jaar was ik ongeveer toen ik op een najaarsavond door het raam stond te kijken met mijn neus voor het eerst boven de vensterbank uit zodat ik toen pas ontdekte dat er een huis werd gebouwd tegenover het onze. Met grote beslistheid verkondigde ik: dat halen ze 's zomers weer weg. Mijn moeder die het ook niet helpen kon moest er om lachen. Tegen het einde van de tweede wereldoorlog toen mijn ouders al waren vergast, staken de Duitsers het huis in brand. Na de bevrijding werd het weer opgebouwd. Het staat er nog en ook ik droom nog herhaaldelijk van betonnen en bakstenen gebouwen die een veelbelovend uitzicht drastisch teniet doen.
Op een weg tussen de weiden
Op een weg tussen de weiden - geen mens te zien, alleen wat eenden slapend weggedoken in het gras, en de lichten van verspreide boerderijen wedijverend met de avondster - raakt vrede mijn ogen aan.
Maar in mijn binnenste wroet heimwee rusteloos naar resten van een vroeger leven toen iemand mij in zijn armen terugdroeg naar de stilte van voor het begin, onvoorzien overgegaan in de stilte van na het einde.
Uit: Bekentenissen van Svevo (Vertaald door Jenny Tuin)
In de gedachtenwereld van een jongeman uit de gegoede burgerkringen is het menselijk bestaansbegrip nauw verweven met het begrip carrière, en op zeer jeugdige leeftijd denkt men bij carrière aan die van Napoleon. Zonder dat men daarom aspiraties behoeft te hebben om keizer te worden, want het is mogelijk op een heel wat bescheidener niveau toch op Napoleon te lijken. Het meest intensieve leven wordt in grote lijnen weergegeven door het meest rudimentaire geluid, namelijk dat van een golf, die van het moment af dat hij zich vormt voortdurend verandert totdat hij weer in de oceaan is opgelost. En zo verwachtte ook ik een ontwikkelingsgang als van Napoleon en de golf. Mijn leven wist slechts één enkele toon voort te brengen, zonder enige variatie; een tamelijk hoge toon, waar sommigen me om benijdden, maar die toch afschuwelijk saai was. Mijn vrienden droegen me mijn leven lang dezelfde achting toe en ik geloof dat ik zelf, sedert ik de leeftijd des onderscheids bereikte, evenmin de mening die ik omtrent mezelf had gevormd veel heb gewijzigd. Het kan dan ook best zijn dat de gedachte aan een huwelijk in me is opgekomen doordat ik het beu werd altijd deze ene toon uit te zenden en op te vangen. Wie het huwelijk nog niet aan den lijve heeft ondervonden houdt het voor belangrijker dan het in werkelijkheid is. Door de gezellin die men kiest wordt het eigen ras, wat beter of wat slechter, in de kinderen vernieuwd. Maar moeder natuur, die dit zo wil en die ons langs de directe weg niet tot dit doel zou kunnen voeren (omdat we aanvankelijk nog volstrekt niet aan kinderen denken) doet ons geloven dat onze echtgenote ook een vernieuwing in onszelf zal teweegbrengen; een vreemde illusie, die door geen enkel bewijs wordt geschraagd. Want de ervaring leert dan men na het huwelijk onveranderd naast elkaar verder leeft, behoudens misschien een nieuwe antipathie jegens degene die zo heel anders is dan wijzelf, of een afgunst tegen iemand die superieur is aan ons.
Italo Svevo (19 december 1861 13 september 1928)
Uit: Paradiso (Vertaald door Anneliese Botond en Curt Meyer-Clason)
Baldovinas Hand zog die Tüllbahnen des Moskitonetzes auseinander, tastete und drückte sanft, als befühle sie einen Schwamm und nicht ein fünfjähriges Kind; dann öffnete sie sein Nachthemd und besah eingehend die Brust des Kindes, das bedeckt war mit Flecken, mit heftig geröteten Rillen, die Brust, die sich dehnte und zusammenzog, als bedürfe es mächtiger Anstrengung, um einen natürlichen Atemrhythmus zu erzielen; sie öffnete auch den Schlitz des Nachthemdes und sah die
Schenkel, die kleinen Hoden von Flecken bedeckt, die immer größer wurden, und bemerkte, als sie die Hände weiter ausstreckte, daß die Beine kalt waren und zitterten. In diesem Augenblick, zwölf Uhr nachts, erloschen die Lichter in den Häusern des Truppenlagers, während die der Schilderhäuser angingen, und die Laternen der patroullierenden Wachposten verwandelten sich in ein wanderndes Ungeheuer, das aus den Wasserlachen tauchte und die Nachtschwärmer verscheuchte.
Baldovina, in Verzweiflung, zerzaust, glich einer Kammerfrau, die mit einem Knaben in den Armen aus einem brennenden Schloß, Saal für Saal, zurückweicht, den Befehlen ihrer fliehenden Herrschaft gehorchend. Sie brauchte unverzüglich Hilfe, denn jedesmal, wenn sie das Moskitonetz auseinanderzog, sah sie den Körper, der sich dehnte und die Flecken noch deutlicher
hervorhob; um ihren Fluchtgelüsten nachzugeben, redete sie sich in ihrem Entsetzen ein, sie müsse die beiden anderen Dienstboten suchen. Die Ordonnanz und Truni empfingen sie freudig überrascht. Mit Augen, bereit, alles zu glauben, redete sie, ohne die richtigen Wörter zu finden, von dem Heilmittel, welches das verlassene Geschöpf benötige. Sie beschrieb den Körper und die Flecken, als wüchsen diese vor ihren Augen ständig weiter oder als führte ihre Spirale wie beim Verwackeln des Bügeleisens, wie bei mißratener Sülze langsam zu der gespenstischen blaßrosa Erscheinung, der Ausbreitung dieser Wolken über dem kleinen Körper. Während die Flecken den ganzen Leib überzögen, verrate das Keuchen des Kindes, daß das Asthma in dem kleinen Geschöpf eine Unmenge Luft angesammelt habe, die offenbar nur noch durch die Poren zu entweichen...
José Lezama Lima (19 december 1910 9 augustus 1976)
Nach Italien war ich ausgereist, gleich nach Schulabschluß. Das Ziel hatte ich über der Landkarte gewonnen. Zwischen Kalabrien, Sizilien, den Liparischen Inseln schwankend, löste ich schließlich eine Fahrkarte nach Reggio.
Winter war es. Überall stiegen die wenigen Reisenden nach kurzen Strecken aus, enteilten durch leer hallende und im Laternenlicht fröstelnde Bahnsteige in die Nacht. Ich fuhr überall durch, an alldem vorbei, zwecklos zielstrebig ins Unbekannte. Ich fuhr achtundvierzig Stunden bis knapp an den untersten Rand, bis knapp an die Rampe des europäischen Festlandes. Drüben war Afrika. Nachts stand ich auf schwimmenden Schollen: Afrika gegenüber. Abweisende Fremdheit stand gegen mich.
Tagsüber ein wilder Corso in lohendem Licht. Nachts gespenstig leer die Straßen. Die weißen Buckel der Häuser wölben sich aus dem Dunkel.
Braune leckende Dämmerung. Laut atmet das Meer. Landeinwärts Kakteen, Wüste, beschwerlich, verwirrlich zu erwandern, wie ich merkte. Also stieß ich von der Festlandrampe ab, ins Flüssige.
In Messina war Sonntag. In Messina geriet ich unabenteuerlich, aus bloßer Ziellosigkeit an Schwindler, verlor in einer faulen Geschichte, die ich trotz ihrer Durchsichtigkeit mitmachte, all mein Geld bis an die Reserve, die ich zuunterst im Koffer verwahrt trug. Entblößt, Unsicherheit kostend,
lungerte ich am Hafen herum und schaute dem Einlaufen eines dänischen Dampfers zu. Eine Frau mit langem, blondem Haar, im Pelz, stand an der Reling. Die Matrosen quasselten breiige Silben, schwere Wortstücke in den schmelzenden Abend. Ich wechselte mein Reservegeld um und fuhr
nach Neapel zurück. Hatte ein Abteil für mich, lag, die Füße auf dem Fensterbrett, hinter verdunkelter Tür vor offenem Fenster und ermaß über der draußen abrollenden Landschaft alles, was ich verscherzt hatte, mit geheimem Genuß. Die entfliehende Landschaft, all das Bildungsland, das Lebensland, so nah und unerkundet; unerprobt, vergeudet die Strecken, warf ich es stundenlang aus dem Fenster.
Tu es un ogre, me disait parfois Rachel. Un Ogre? C'est-à-dire un monstre féerique, émergeant de la nuit des temps? Je crois, oui, à ma nature féerique, je veux dire à cette connivence secrète qui mêle en profondeur mon aventure personnelle au cours des choses, et lui permet de l'incliner dans son sens.
Je crois aussi que je suis issu de la nuit des temps. J'ai toujours été scandalisé de la légèreté des hommes qui s'inquiètent passionnément de ce qui les attend après leur mort, et se soucient comme d'une guigne de ce qu'il en était d'eux avant leur naissance. L'en deçà vaut bien l'au-delà, d'autant plus qu'il en détient probablement la clé. Or moi, j'étais là déjà, il y a mille ans, il y a cent mille ans. Quand la terre n'était encore qu'une boule de feu tournoyant dans un ciel d'hélium, l'âme qui la faisait flamber, qui la faisait tourner, c'était la mienne. Et d'ailleurs l'antiquité vertigineuse de mes origines suffit à expliquer mon pouvoir surnaturel: l'être et moi, nous cheminons depuis si longtemps côte à côte, nous sommes de si anciens compagnons que, sans nous affectionner particulièrement, mais en vertu d'une accoutumance réciproque aussi vieille que le monde, nous nous comprenons, nous n'avons rien à nous refuser.
Quant à la monstruosité.... Et d'abord qu'est-ce qu'un monstre? L'étymologie réserve déjà une surprise un peu effrayante: monstre vient de montrer. Le monstre est ce que l'on montre - du doigt, dans les fêtes foraines, etc. Et donc plus un être est monstrueux, plus il doit être exhibé. [...] Pour ne pas être un monstre, il faut être semblable à ses semblables, être conforme à l'espèce, ou encore être à l'image de ses parents. Ou alors avoir une progéniture qui fait de vous dès lors le premier chaînon d'une espèce nouvelle. Car les monstres ne se reproduisent pas. Les veaux à six pattes ne sont pas viables. Le mulet et le bardot naissent stériles, comme si la nature voulait couper court à une expérience déraisonnable. Et là je retrouve mon éternité, car elle me tient lieu à la fois de parents et de progéniture. Vieux comme le monde, immortel comme lui, je ne puis avoir qu'un père et une mère putatifs, et des enfants d'adoption.
Uit: Glück ist ein vorübergehender Schwächezustand
Laura! Wo ist sie denn jetzt!
Die halboffene Garderobentür. Das erstaunte Gesicht. Und wieder weg.
Macht doch mal die Bude zu! schreie ich, schleudere wütend das weiße Handtuch Richtung
Tür. Drehe mich wieder zum Schminkspiegel. Mein Gesicht! Mein verschwitztes Gesicht mit den wirren Haarsträhnen. Ich ziehe die Haut unter den Augen glatt, da entdecke ich im Spiegel
schon wieder die Dame im Türrahmen, sie streckt mir das Handtuch entgegen. Hat sie es vom Boden aufgehoben?
Der Pförtner hat mir gesagt, wir dürften hier ruhig eintreten! Danke, Herr Schallück. Die Stimme klingt eher ärgerlich als verlegen. Da wende ich mich auf meinem Drehstuhl schnell um und sehe sie nun in ganzer Gestalt. So sah ich Elisabeth zum ersten Mal. Sie wollte ein Autogramm. Nein, nicht für sich selbst, für das Kind.
Für Laura.
Sie zerrte nervös das Programmheft aus dem Abendtäschchen. Vierzehn Vorhänge. Froh, daß es vorbei war nach 106 Vorstellungen. Endlich was anderes sehen: Tropenlandschaften, den großen, schwarzen Vulkan, Brandungswellen, den Dschungel, wuchernde Natur. Ob sich die Insel in den fünfzehn Jahren verändert hat? Die Reiseprospekte, die ich nachmittags besorgt hatte, um sie Poldi
zu zeigen, liegen neben dem Spiegel.
Die Vorstellung hat mir ganz gut gefallen, verkündete die Unbekannte, die in der Tür stand,
sich nicht weiter vorwagte, aber auch nicht wegging.
Sie hatten ja auch sehr viel Beifall. Schon in der Art, wie sie das sagte, hörte ich einen
gewissen Einwand heraus.
So was sehen die Leute ja gern. Aha! Sie nicht! Sie hat einen höheren Anspruch soll das heißen!
Ich meine, das Pygmalion-Thema ist nicht mehr ganz zeitgemäß.
Aha, sie ist für die Wahrheit! Bloß keine verlogenen Komplimente! Wenn ich dich noch ein bißchen länger in der Tür stehen lasse, du hochmütige Schöne, wirst du mich beleidigen, bloß weil es dir peinlich ist, ein Autogramm von mir zu verlangen. Ich stehe also brav auf und lächle sie an. Das verwirrt sie zu meinem Vergnügen noch mehr.
Uit: Crossing The Hudson (Vertaald doorDavid Dollenmayer)
So, Ill be there by four, four-thirty at the latest. When does Shabbat begin? When? And lighting the candles? 8:03? All right, 8:03. Wait a sec, Mama wants to talk to you. He handed her the phone. You and your Shabbat. My son an Orthodox Jew, I still cant believe it. Sorry, what? I already told him he shouldnt use the phone while hes driving. What? He looks awful. Like someone spit him out. And he rented the most ghastly car you can imagine. A pimps car. No, I wont fight with him. How are the children? Amadées swimming? And no ones lifeguarding him? Whats Julia up to? Youre down by the dock? Well thats good. When the call was over, she looked sideways at her son, reproachfully. The cell phone stays with me from now on. Youre completely wound up! And whats lighting the candles supposed to mean? You were already at our house once for that, Mother. Its when we light the candles for Shabbat, the moment that separates the previous week from the day of rest. Madeleine lights the candles, then she spreads out her arms above them and draws them in three times in a circular motion to show that she embraces the sanctity of the Shabbat. Then she puts her hands over her eyes and says the blessing. Do you remember now?
Peter Stephan Jungk (Santa Monica, 19 december 1952)
L'odeur du quartier devenait pénétrante, affreuse: viande et fromages, légumes pourrissant dans les ruisseaux et sur le tout, un relent de putréfaction. C'était le quartier des Halles, scellé par l'horrible mange-chair: le cimetière des Saints-Innocents. Angélique n'était jamais allée aux Innocents, bien que ce lieu macabre fût l'un des rendez-vous les plus populaires de Paris. Et l'on y rencontrait même des grandes dames venues faire choix de "librairies" ou de lingeries dans les boutiques installées sous les charniers. C'était un spectacle familier, dans la journée, de voir des seigneurs élégants et leurs maîtresses aller d'arcades en arcades, en repoussant négligemment du bout de leurs cannes des têtes de morts ou des ossements épars, tandis que des enterrements les croisaient en psalmodiant. La nuit, ce lieu privilégié où l'on ne pouvait, par tradition, arrêter personne, servait de refuge aux filous et aux malandrins, et les libertins venaient y choisir parmi les ribaudes leurs compagnes de débauche.
Comme on arrivait devant l'enclos dont la muraille écroulée en maint endroit permettait de pénétrer à l'intérieur, un clocheteur des trépassés sortit par la grille principale, vêtu de sa lévite noire brodée de têtes de morts, de tibias entrecroisés et de larmes d'argent. Apercevant le groupe, il dit sans s'émouvoir: «Je vous avertis qu'il y a un mort rue de la Ferronnerie, et qu'on demande des pauvres demain pour le cortège. Il sera donné à chacun dix sols et une cotte ou un manteau noir. - On ira, on ira!» s'écrièrent plusieurs vieilles édentées.
Heimat ist erlebte Landschaft, umkämpfte, bewahrte, erfüllt von der Geschichte der Familien, der Städte und Dörfer. Unsere Heimat ist Heimat von Rittern und Helden, von Kämpfen und Siegen, von Sagen und Märchen. Heimat ist das Land, das durch den Schweiß unserer Ahnen bis zu Vater und Mutter herab fruchtbar geworden ist. Für diese Heimat haben wir selber gekämpft und gelitten, für diese Heimat sind unsere Brüder gestorben.
Heimat ist geweihte Landschaft, Mutterboden für all die Gotteshäuser, schlicht oder prächtig, die seit fast einem Jahrtausend in jedem Säkulum erstanden, Mutterboden auch für die wahrhaft Frommen und Heiligen, die unter uns waren wie Lichtlein von Gottes ewigem Licht. Heimat ist der heilige Acker, dem wir die Saat unserer Toten anvertrauen, damit er sie dereinst zurückgebe als die wahrhaft Lebendigen zum ewigen Leben. Unsere Heimat ist heimlich umwoben vom Licht der unzähligen Segnungen, die seit den Uranfängen des Christentums sie geweiht haben, vom Glorienlicht des Herrgotts selber, der immer wieder die Einsamkeit seines Hauses verläßt, um Menschenwege zu gehen und zu begnaden.
Das ist Heimat, und das Heimatbuch soll Kunde davon geben. Nicht hauptsächlich in Betrachtungen und Erwägungen über diese Dinge, sondern in Geschichten und Sagen, in Gedichten und Liedern, in Schilderungen und Bildern.
Johannes Kirschweng (19 december 1900 22 augustus 1951)
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
