Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Uit: The Book of Chameleons (Vertaald door Daniel Hahn)
My dear friend,
I do hope this letter finds you in excellent health. I realise that what Im writing you isnt really a letter, but an email. No one writes letters any more these days. But to tell you the truth, I do miss those days when people communicated by exchanging letters - real letters, on good paper, to which you might add a drop of perfume, or attach dried flowers, coloured feathers, a lock of hair. I feel a flicker of nostalgia for those days, when the postman used to bring our letters to the house, and we were glad, surprised to see what wed received, what we opened and read, and at the care we took when we replied, choosing each word, weighing it up, assessing its light, feeling its fragrance, because we knew that every word would later be weighed up, studied, smelled, tasted, and that some might even escape the maelstrom of time, to be re-read many years later. I cant stand the rude informality of emails. I always feel horror, physical horror, metaphysical and moral horror, when I see that Hi! - how can we possibly take seriously anyone who addresses us like that? Those European travellers who spent the nineteenth century travelling across the backwoods of Africa always used to refer jokingly to the elaborate greetings exchanged by the native guides when - during the course of a long journey - they happened to cross paths with a friend or relative in some favourably shady spot. The white man would wait impatiently, until after several long minutes of laughter, interjections and clapping had passed, he finally interrupted the guide:
So what did the men say? Have they seen Livingstone or not?
Oh, no, they havent said anything about that, boss, the guide explained. They were just saying hello.
I expect just that time-span from a letter. Let us pretend that this is a letter, and that the postman has just handed it to you. Perhaps it would smell of the fear that nowadays people sweat and breathe in this vast, rotting apple. The sky here is dark, and low. I keep making wishes that clouds like these might float over to Luanda, a perpetual mist which would suit your sensitive skin; and wishes too that your business carries on, full steam ahead. Im sure it must do, as we all so need a good past, especially those people who misgovern us in our sad country, as they govern it.
I always think of the lovely Ângela Lúcia (I do think she is beautiful) as I beat my way rather disheartened through the anxious chaos of these streets. Perhaps shes right, perhaps the important thing is to bear witness not to the darkness (as Ive always done) but to the light.
There were so many hairdressing establishments and funeral homes in the regional centre of N. that the inhabitants seemed to be born merely in order to have a shave, gettheirhair cut, freshen up theirheads with toilet water and then die. In actual fact,people came into the world, shaved, and died rather rarelyinthe regional centreof N. Life inN. was extremely quiet. Thespring eveningsweredelightful,themudglistenedlike anthracite in the light of the moon,and all the young men of the town were so muchin love with the secretaryofthe communal-service workers' local committee that she found difficulty in collecting their subscriptions.
MattersoflifeanddeathdidnotworryIppolitMatveyevich Vorobyaninov,althoughby the nature of hiswork hedealt with them from nine till five every day, with a half-hour break for lunch.
Each morning, having drunkhis ration of hotmilk broughtto himby ClaudiaIvanovna inastreakyfrosted-glass tumbler,heleft the dingy little house and went outsideinto the vaststreet bathedin weird spring sunlight; it was called Comrade Gubernsky Street. It was the nicest kindof streetyoucanfind in regionalcentres. On the left you couldseethe coffins of the Nymph Funeral Homeglittering with silver through undulating green-glass panes. On the right, the dusty, plain oakcoffins of Bezenchuk, the undertaker, reclined sadly behind small windows from which the putty was peelingoff. Furtherup, "Master Barber Pierre andConstantine"promised customersa "manicure" and"home curlings". Still further onwasa hotel withahairdresser's,and beyonditalargeopenspaceinwhicha straw-coloured calf stood tenderly licking the rusty sign propped up against a solitary gateway. The sign read: Do-Us-the-Honour Funeral Home.
Althoughthereweremanyfuneralhomes,theirclientelewas not wealthy.TheDo-Us-the-Honourhad gonebroke three years beforeIppolit Matveyevich settled in the town of N., while Bezenchuk drank like a fish and had once tried to pawn his best sample coffin.
People rarely diedinthetown of N. IppolitMatveyevich knewthis better than anyone because he worked in the registry office, where he was in charge of the registration of deaths and marriages.
« La pluie est une compagne en Loire-Inférieure, la moitié fidèle d'une vie. La région y gagne d'avoir un style particulier(...)Les nuages chargés des vapeurs de l'Océan s'engouffrent à hauteur de Saint-Nazaire dans l'estuaire de la Loire, remontent le fleuve et, dans une noria incessante, déversent sur le pays nantais leur trop-plein d'humidité. Dans l'ensemble, des quantités qui n'ont rien de considérable si l'on se réfère à la mousson, mais savamment distillées sur toute l'année, si bien que pour les gens de passage qui ne profitent pas toujours d'une éclaircie la réputation du pays est vite établie: nuages et pluies. » p 15 puis plus loin « Les premières gouttes sont imperceptibles. On regarde là-haut, on doute qu'on ait reçu quoi que ce soit de ce ciel gris perle, lumineux, où jouent à distance les miroitements de l'Océan. Les pluies fines se contentent souvent d'accompagner la marée montante, les petites marées au coefficient de 50, 60, dans leur train-train bi-quotidien (...) Le ciel et la mer indifférenciés s'arrangent d'un camaïeu cendré, de longues veines anthracite soulignent les vagues et les nuages, l'horizon n'est plus cette ligne de partage entre les éléments, mais une sorte de fondu enchaîné. Le pays tout entier est à la pluie: elle peut sourdre des arbres et de l'herbe, du bitume gris à l'unisson du ciel ou de la tristesse des gens. »
Somewhere near the centre in a sort of market-place, I noticed, among all the tumult of movement and babble and talk, what appeared to be a place of calm and orderly arrangement of men, women and children, squatting or sitting on their knees, apart from the rest and deeply absorbed in something seemingly invisible. I was strangely drawn towards them and compelled to ask Mr Tajima to take me there.
The not inconsiderable group of people, so absorbed that they did not notice our arrival, were there at the feet of a man sitting on a yellow mat talking in a low, clear voice. He was dressed in a golden kimono, held with a broad sash woven of green and red round the middle. It was a far more abundant garment than usual, and lay with ample folds around him that overruled any shape or movement of his body within, and fell wide to the ground to disguise even the way he sat. In this sense he was more like a monument of singular authority rather than the man himself. This authority was immeasurably increased by the head and face above the dress. It was the face of an old man with features of a cast so old that it seemed beyond measure of antiquity that I possessed regarding the history of Japan. He looked, in fact, like one of those philosophers, statesmen, poets or resolved servants of the earliest emperors of China, serving, in exile from the people they loved and all that they valued, on the frontier of some remote province among the barbaric subjects of their imperial masters. They did so with such absolute committment that some of the most moving and healing poetry of classical China before its age of `troubles' came from their philosophical brush to convey a quality which seemed personified in the man now talking with such hypnotic power to the little gathering. His skin was like an ancient parchment, covered with innumerable creases and lines as of sensitive writing describing a long record of complex experience of life, and so exacting a metamorphosis of its hurt, injury, conflict and, perhaps even most demanding, the pull of its pleasures.
Laurens Jan van der Post (13 december 1906 - 16 december 1996)
The lady Missionaries expected me. They sent an enormous Irishman in a tiny canoe to meet the steamer. We got to the Ucluelet wharf soon after dawn. Everything was big and cold and strange to me, a fifteen-year-old school girl. I was the only soul on the wharf. The Irishman did not have any trouble deciding which was I.
It was low tide, so there was a long, sickening ladder with slimy rungs to climb down to get to the canoe. The man's big laugh and the tippiness of the canoe were even more frightening than the ladder. The paddle in his great arms rushed the canoe through the waves.
We came to Toxis, which was the Indian name for the Mission House. It stood just above hightide water. The sea was in front of it and the forest behind.
The house was of wood, unpainted. There were no blinds or curtains. It looked, as we paddled up to it, as if it were stuffed with black. When the canoe stuck in the mud, the big Irishman picked me up in
his arms and set me down on the doorstep.
The Missionaries were at the door. Smells of cooking fish jumped out past them. People lived on fish at Ucluelet.
Both the Missionaries were dignified, but the Greater Missionary had the most dignity. They had long noses straddled by spectacles, thin lips, mild eyes, and wore straight, dark dresses buttoned to
the chin.
There was only two of everything in the kitchen, so I had to sit on a box, drink from a bowl and eat my food out of a tin pie-dish.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
