Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
09-03-2011
Umberto Saba, Agnes Miegel, Heleen van Royen, Ota Filip, Taras Sjevtsjenko
Its night, a bitter winter. You raise the drapes a little and peer out. Your hair blows wildly; joy suddenly opens wide your black eyes, and what you sawit was an image of the worlds endcomforts your inmost heart, warms and eases it.
A man ventures out on a lake of ice, under a crooked streetlamp.
Poetry
Its as if for a man battered by the wind, blinded by snowall around him an arctic inferno pummels the city a door opens along a wall.
He goes in. He finds again a living kindness, the sweetness of a warm corner. A forgotten name places a kiss on cheerful faces that he has not seen except obscurely in menacing dreams. He returns to the street, and the street, too, is not the same. Fine weather has come back, busy hands break up the ice, the blue reappears in the sky and in his heart. And he thinks that every extreme of evil foretells a good.
'Ha Heleen. Hoe is het met jou?' 'Ik mag niet klagen.' 'Dat is zacht uitgedrukt. Je hebt twee gezonde kinderen, een lieve man, leuk werk...' 'Ik bedoelde het letterlijk. Ik mag niet meer klagen. Van Ton. Ik wil het wel, hoor.' 'Wat is er dan?' 'We zitten in een verbouwing. Nieuwe keuken, andere vloer, muren doorgebroken. De chaos duurt al weken. Ik kan niet tegen chaos. Ik hou van orde, rust en regelmaat. Daarom woon ik in Almere.' 'Kom, zo erg kan het niet zijn. Wedden dat het hartstikke mooi wordt?' 'Ik heb kantoor aan huis. Ik probeer een nieuw meesterwerk te schrijven, weet je. Dat gaat moeilijk als er om de tien minuten een man met een vraag naast je bureau staat. Zo'n wandelende stofwolk, die zegt: 'We sluiten het water een paar uur af, mevrouwtje, wilt u emmers vullen?' Of : 'Voor die straalkachel moeten we een nieuwe groep in de meterkast plaatsen.' En dan tien minuten later: 'Eigenlijk moeten we voor dat kacheltje een hele nieuwe meterkast plaatsen, kost 1.380 euro, ex BTW, bestellen maar?' En dat zijn dan nog de stofwolken die je waarschuwen. Sommigen trekken zich überhaupt niets aan van mijn aanwezigheid. Die halen zonder enige vorm van annonce de stroom eraf, zodat mijn scherm ineens op zwart gaat. Middenin een briljante zin, natuurlijk. Ik vraag me wel eens af wat Harry Mulisch zou doen.' 'Tjonge.'
Mir kommt es immer öfter vor, als bewegte ich mich in einem verzauberten, sprachlich-magischen Kreis, dem ich wohl niemals entkomme. Deutsch als Fremdsprache bleibt für mich, einen eingebürgerten Ersatzteutonen, der seit Jahrzehnten deutsch schreibt und deutsch publiziert, auch nach einer so langen Zeit dennoch ein Rätsel. Je länger ich in der deutschen Sprachwelt lebe, umso bewusster beunruhigt mich die Tatsache, dass die deutsche Sprache sich für mich immer deutlicher als eine Fremdsprache entpuppt. Mit meinen zwei Sprachen bekomme ich immer häufiger Schwierigkeiten; ich spreche sie nicht spontan, sondern auf eine seltsame Art und Weise »bewusst«. Mit einem schieren Entsetzen stelle ich jetzt fest, dass mir ein Gespräch, egal ob in tschechischer oder in deutscher Sprache, Probleme macht; in beiden Sprachen gerate ich immer öfter ins Stottern und wenn ich öffentlich meine tschechischen oder deutschen Texte lese, finde ich sie in beiden Sprachen so schlecht geschrieben, dass ich mich für sie schämen muss. Nach fast dreißig Jahren in Deutschland halte ich meine zwei Sprachen für Fremdsprachen und gehe mit ihnen wie mit Fremdsprachen um. Deutsch ist für mich auch nach so langen Jahren immer noch eine Fremdsprache geblieben, das Tschechische hat sich mir in den drei Jahrzehnten meines Bemühens, die deutsche Sprache voll und ganz zu beherrschen, entfremdet, es hat sich von mir entfernt; meine Muttersprache ist für mich heute zu meiner zweiten Fremdsprache verkommen.
You did not play me false, 0 Fate, You were a brother, closest friend To this poor wretch. You took my hand When I was still a little tot And walked me to the deacon's school To gather knowledge from the sot. "My boy, just study hard," you said, And you'll be somebody in time!" I listened, studied, forged ahead, Got educated. But you lied. What am I now? But never mind! We've walked the straight path, you and I, We have not cheated, compromised Or lived the very slightest lie. So let's march on, dear fate of mine! My humble, truthful, faithful friend! Keep marching on: there glory lies; March forward - that's my testament.
Het is tijd voor mijn geest om te ruien. Er valt veel te zeggen voor het schrijven met een veerpen, hoe geaffecteerd ook: met dode veren brengt men woorden tot leven. Hopelijk zichzelf ook. Het is tijd voor mij om hier, in dit berglandschap, vlak bij een rivier en de zee, te schrijven. Ik denk woorden te hebben gevonden, waaronder gedachten schuilen en niet enkel de wind die mijn geest zo lang heeft doorblazen.
(...)
En als de avond als een bonte griffioen de manen liet neerhangen en op een bloederige ruïneuze horizon de zon verslond en nadat de donkerten als de hengsten van Yamm, de god van de oceaan, kwamen aangalopperen, de sterren als schuim opwierpen, wist Marfisa uit huis te sluipen en dicht tegen de muur gedrukt naar de ingang van de moskee te rennen, haar hart zo snel en luid kloppend dat het leek alsof de rossen van de nacht weer waren gewekt.
(...)
Hoe ver in de tijd dit ook heeft afgespeeld, hoe miskleurig het geheugen mijn verhaal ook moge hebben opgepronkt met geleende kleuren: dit gebeurde in het land waar ik geboren werd en waar ik het liefst vertoefde, en dat land, mijn enige en lieve lezeres, is niet Marokko, maar een land in het Noorden, waar, zoals Plinius zei, de bomen onder de rivieren groeien een Moerasland, een Houtland, een Neder Land.
It was debatable whether or not Madeleine had fallen in love with Leonard the first moment shed seen him. She hadnt even known him then, and so what shed felt was only sexual attraction, not love. Even after theyd gone out for coffee, she couldnt say that what she was feeling was anything more than infatuation. But ever since the night they went back to Leonards place after watching Amarcord and started fooling around, when Madeleine found that instead of being turned off by physical stuff, as she often was with boys, instead of putting up with that or trying to overlook it, shed spent the entire night worrying that she was turning Leonard off, worrying that her body wasnt good enough, or that her breath was bad from the Caesar salad shed unwisely ordered at dinner; worrying, too, about having suggested they order Martinis because of the way Leonard had sarcastically said, Sure. Martinis. Lets pretend were Salinger characters; after having had, as a consequence of all this anxiety, pretty much no sexual pleasure, despite the perfectly respectable session theyd put together, and after Leonard (like every guy) had immediately fallen asleep, leaving her to lie awake stroking his head and vaguely hoping that she wouldnt get a yeast infection, Madeleine asked herself if the fact that shed just spent the whole night worrying wasnt, in fact, a surefire sign that she was falling in love. And certainly after theyd spent the next three days at Leonards place having sex and eating pizza, after shed relaxed enough to be able to come once in a while and finally to stop worrying so much about having an orgasm because her hunger for Leonard was in some way satisfied by his satisfaction, after shed allowed herself to sit naked on his gross couch and to walk to the bathroom knowing that he was staring at her (imperfect) ass, to root for food in his disgusting refrigerator, to read the brilliant half page of philosophy paper sticking up out of his typewriter, and to hear him pee with taurine force into the toilet bowl, certainly, by the end of those three days, Madeleine knew she was in love.
When your mother is ninetynine years old, you have so many memories of her that they tend to overlap, intermingle, and blur. It is extremely difficult to single out one or two, impossible to remember any that exemplify the whole.
It has been alleged that when I was in college she heard that I had stayed up all night playing poker and wrote me a letter that used the word shame forty- two times. I do not recall this. I do not recall being pulled out of my college room and into the church next door.
It has been alleged that on December 24, 1936, when I was five years old, she sent me to my room at or close to 7 p.m. for using four- letter words while trimming the Christmas tree. I do not recall that.
The assertion is absolutely false that when I came home from high school with an A- minus she demanded an explanation for the minus.
It has been alleged that she spoiled me with protectionism, because I was the youngest child and therefore the most vulnerable to attack from overheadan assertion that I cannot confirm
or confute, except to say that facts dont lie. We lived only a few blocks from the elementary school and I routinely ate lunch at home. It is reported that the following dialogue and ensuing action occurred on January 22, 1941:
Eat your sandwich.
I dont want to eat my sandwich.
I made that sandwich, and you are going to eat it, Mister Man. You filled yourself up on penny candy on the way home, and now youre not hungry.
Im late. I have to go. Ill eat the sandwich on the way back to school.
Promise?
Promise.
Allegedly, I went up the street with the sandwich in my hand and buried it in a snowbank in front of Dr. Wrights house. My mother, holding back the curtain in the window of the side door, was watching. She came out in the bitter cold, wearing only a light dress, ran to the snowbank, dug out the sandwich, chased me up Nassau Street, and rammed the sandwich down my throat, snow and all. I do not recall any detail of that story. I believe it to be a total fabrication.
Die beiden Kommandanten hatten ihre Befehlsstellen in metertiefen Bunkern auf Sand Island. Sie waren nicht gerade enge Freunde, aber sie arbeiteten gut zusammen, was ein Glücksfall war, denn die Offiziere des Marinekorps beurteilten ihre Kameraden aus anderen Waffengattungen meist als Schlappschwänze, das entsprach der rüden Denkweise jener sogenannten Elitetruppe. Hier allerdings hielten sie täglich ihre Lagebesprechungen ab und inspizierten immer wieder die Stellungen an der Küste, besonders die der 3,7-cm-Schnellfeuerkanonen, von denen man sich nicht nur Abwehr gegen Fliegerangriffe versprach, sondern auch gegen Landungsfahrzeuge. Nach und nach trafen neue Flugzeuge ein. Bisher waren auf Midway lediglich 16 veraltete Sturzbomber des Typs «Vindicator» und 21 Jagdflugzeuge des Typs «Buffalo» stationiert gewesen, ebenso veraltet, von den Piloten abschätzig «fliegendes Faß» genannt, den japanischen «Zero» eindeutig unterlegen. Aber die amerikanische Flugzeugindustrie lief auf Hochtouren, und sie lieferte nun schon große Stückzahlen moderner, vielseitig verwendbarer und den japanischen Maschinen überlegene Muster aus. So schickte Pearl Harbor ganze Staffeln der neuen, schnelleren und tragfähigeren SBD-Stukas, F4F-Jäger, zweimotorige B-26-Bomber, die auch mit Torpedos ausgerüstet werden konnten, TBF-Torpedoflugzeuge, viermotorige, mit wirkungsvollen, von japanischen Jägern gefürchteten Abwehrwaffen bestückte Langstreckenbomber des Typs B-17, sowie PBY-Flugboote, denen vor allem die Seeaufklärung über große Entfernungen oblag.
Ein elektronisch gesicherter Raum in der Atomenergiekommission in Washington. Er ist für die Zwecke des Verhörs eingerichtet. Batterien von Monitoren. Aufzeichnungsgeräte, Fernschreiber. Es ist der 12. April 1954. Robb und Rolander kommen, breiten ihre Sachen aus, arbeiten. Gray Morgan, Evans kommen dazu. GRAY sind wir zu früh? Man sagte uns, daß Dr. Oppenheimer da sei. ROBB im Hause. Die neuen Sicherheitsbestimmungen. Wir sind noch gerade mal durchgeschlüpft. Weil sie Mr. Rolander kannten, aber wahrscheinlich nicht Oppenheimer. Es öffnet sich eine Tür, Oppenheimer, Garrison und Marks kommen. GRAY Dr. Oppenheimer, es ist mir eine Freude und es bewegt mich, Sie hier begrüßen zu dürfen. Schön, daß Sie da sind. OPPENHEIMER Das sind Mr. Garrison und Mr. Marks, meine Anwälte. GRAY Wenn ich Ihnen Mr. Morgan und Dr. Evans vorstellen darf. Mr. Robb Mr. Rolander ... OPPENHEIMER Ja ja. Ja. Bitte. Natürlich. Es kommt zu keinem Händeschütteln oder nur zu gestörten Handlungen, die Gray ins Offizielle flüchten lassen. GRAY Ich glaube, für das Protokoll, wir müssen das leider doch offiziell machen.
Heinar Kipphardt (8 maart 1922 - 18 november 1982)
"Nai-je pas écrit tout ceci au jour le jour, selon mon état dâme, mon humeur, selon les circonstances, latmosphère créée par lévénement et le retentissement quil a pu avoir dans mon cur ? Et pourquoi ai-je ainsi écrit au fur et à mesure si ce nest pour témoigner, pour clamer à la face du monde la souffrance et le malheur qui ont rôdé autour de moi ? Certes, jai été bien maladroit, bien téméraire, le jour où jai décidé décrire, mais autour de moi qui eût voulu le faire à ma place et aurais-je pu rester aveugle et sourd pour me taire et ne pas risquer détouffer à force de rentrer mon désespoir et ma colère ? Et maintenant que cest fait, que tout est là, consigné, bon ou mauvais, vrai ou faux, maintenant que nous entrevoyons la fin du cauchemar, faudra-il garder tout ceci pour moi ? ( )Je sais combien il est difficile dêtre juste, je sais que la grandeur dâme consiste à accepter linjustice pour éviter soi-même dêtre injuste, je connais, enfin, les vertus héroïques du silence. Bonnes gens, jaurais pu mourir, depuis bientôt dix ans, dix fois jai pu détourner la menace, me mettre à labri pour continuer de regarder ceux qui meurent. Ceux qui ont souffert, ceux qui sont morts pourraient dire des choses et des choses. Jai voulu timidement en dire un peu à leur place. Et ce que jen dis, cest de tout cur, avec ce que je peux avoir de discernement et de conscience" (17 août 1961).
Wenn sie aneinandergerieten, dann trug Hew normalerweise den Sieg davon. Aber sie stritten sich nur selten nicht häufiger als einmal im Monat, denn Timothy war verträglich und Hew mochte ihn. Manchmal jedoch wachte Hew morgens auf und dachte daran, wie groß und stark er war, und vor lauter Glück und aus dem Wunsch heraus, seine Stärke zu zeigen, bewarf er Timothy mit einem Kissen und brüllte: »Auf in den Kampf!«
Wenn er dann fünf Minuten später auf Timothys Brust saß, sagte er etwa Folgendes: »Es tut mir wirklich schrecklich leid, aber ich fürchte, du kriegst schon wieder ein blaues Auge. Ich wollte wirklich nicht so fest zuhauen. Echt nicht!«
Und Timothy antwortete dann, keuchend und außer Atem: »Du bist ein blöder, brutaler, mieser Trottel. Du hättest als Zugpferd auf die Welt kommen sollen, dann könntest du dich vielleicht irgendwie nützlich machen. Aber so nervst du einfach nur. Und jetzt runter von meiner Brust, deine Nase blutet nämlich und tropft mich voll.«
Später an einem solchen Morgen erzählten sie dann Sam Sturgeon von ihrem Kampf, und Timothy sagte:
»Der hat mindestens eine halbe Stunde gedauert, glaub ich.«
»Das muss länger gewesen sein«, widersprach Hew.
»Weniger als eine Dreiviertelstunde bestimmt nicht, vielleicht sogar noch mehr.«
"J'avais aperçu pour la première fois les pyramides lorsque, remontant de Rosette au Caire, j'eus atteint la pointe du Delta. J'en étais à dix lieues, et elles m'avaient paru comme des montagnes, dont la couleur bleuâtre annonçait une grande élévation. Je les avais perdues de vue en me rapprochant du Caire, et je ne les retrouvai plus que vers Gizeh. La distance de ce village aux pyramides est de trois lieues, et paraît à peine de six cents pas.
Je distinguais parfaitement leurs différentes assises, et jusqu'aux séparations des pierres, qui ne me paraissaient alors que de la grandeur de nos briques, et mes yeux mesurant la hauteur de ces monuments sur cette fausse échelle n'y trouvèrent plus rien de merveilleux. La même chose m'était arrivée à Saint-Pierre de Rome, et doit arriver nécessairement à la vue de tout édifice lorsque la parfaite proportion de ses parties ne laisse pas d'objet de comparaison qui puisse faire juger de la grandeur de leur ensemble. Pour juger donc de celle des pyramides, il faut aller jusqu'à leur base ; alors le sommet disparaît peu à peu, et l'on ne voit plus que l'entassement des blocs énormes dont on avait d'abord si mal jugé. Alors si l'on veut porter la clarté du calcul sur le témoignage rectifié de ses sens, on trouve que le nombre de ces blocs se monte à plus de trois cent trente-quatre mille trois cent soixante-sept, qui font une solidité de soixante-deux millions trois cent neuf mille six cents pieds cubes.
Alors que l'on s'éloigne autant que l'on voudra, l'imagination fatiguée de calcul ne garde plus que l'idée d'immensité et la conserve toujours.
Les Arabes, qui savent que les voyageurs sont curieux de graver leurs noms à l'entrée de la pyramide, sont venus m'apporter un ciseau ; je m'en suis servi pour y faire placer ce vers du Poème des Jardins : "Leur masse indestructible a fatigué le temps."
Langweilig war es gewesen, dort auf der Schwäbischen Alb bereits seit Stunden in der heißen Sonntagssonne hinter unseren Eltern herzugehen bis sich eines von uns Kindern dieses Spiel ausdachte. Dabei ging es eigentlich nur darum, uns vorzustellen, als Hirten mit der Hilfe eines Hundes eine Schafherde zu hüten. Immer wieder entfernte sich ein Tier von der Herde; wir riefen uns dann gegenseitig Hinweise zu, in welche Richtung das Tier gelaufen sein mochte und konnten es so wieder einfangen. In der Zwischenzeit aber war schon ein anderes Tier weggelaufen, dem wir nun nachjagen mußten, weil unser Hirtenhund nicht auf es geachtet hatte. Die anderen Spaziergänger, die uns von Zeit zu Zeit begegneten, müssen uns für verrückt gehalten haben, so, wie wir uns gegenseitig scheinbar grundlos anschrien und umherrannten, als jagten wir Schafe, obwohl da gar keine waren. Aber auf diese Weise vergaßen wir die Langeweile. So viel Spaß hatten wir an diesem Spiel, daß wir es immer wieder spielen wollten. Bald reichten uns die Sonntagsspaziergänge nicht mehr aus, und so erweiterten wir das Spiel, indem wir es auch zuhause spielten: Aus den verschiedenen Räumen des Elternhauses wurden Ställe für Kühe, Schafe, Schweine, Ziegen und Hühner, die wir ausmisten und pflegen mußten.
Uit: De Figuranten (Vertaald door Johannes Jonkers)
Ze hadden een film over ons gemaakt. De film was gebaseerd op een boek dat geschreven was door iemand die wij kenden. Het boek was een niemendalletje over vier weken in de stad waarin we zijn opgegroeid en was grotendeels een accuraat portret. Het werd als fictie bestempeld, maar er waren slechts een paar details gewijzigd en onze namen waren niet veranderd en er stond niets in wat niet was gebeurd. Er was bijvoorbeeld echt een snuffmovie gedraaid in die slaapkamer in Malibu op een middag in januari, en ja, ik was het terras op gelopen dat uitkeek op de Stille Oceaan, waar de schrijver me probeerde te troosten door me te verzekeren dat het geschreeuw van de kinderen die gemarteld werden nep was, maar hij zei het glimlachend en ik moest me afwenden. Andere voorbeelden: mijn vriendin had inderdaad een coyote overreden in de canyons onder Mulholland, en een diner op kerstavond met mijn familie bij Chasens waarover ik terloops bij de auteur had geklaagd, was getrouw weergegeven. En er was echt een meisje van twaalf door een groep verkracht ik was erbij in die kamer in West Hollywood, samen met de schrijver, die in het boek alleen een vage weerzin van mijn kant vermeldde en niet accuraat beschreef hoe ik me die avond werkelijk voelde de geilheid, de schok, hoe bang ik was voor de schrijver, een blonde en geïsoleerde jongen op wie mijn toenmalige vriendin half verliefd was geworden. Maar de schrijver zou haar liefde nooit helemaal beantwoorden, omdat hij zo opging in zijn eigen passiviteit dat hij de door haar gewenste klik niet kon maken, en daarom had ze zich op mij gericht, maar toen was het al te laat, en omdat de schrijver niet kon uitstaan dat ze zich op mij had gericht, werd ik de mooie en versufte verteller, niet in staat tot liefde of vriendelijkheid. Zo werd ik de beschadigde partyboy die met een bloedneus door de wrakstukken zwierf en vragen stelde die geen antwoord behoefden. Zo werd ik de jongen die overal de ballen van snapte. Zo werd ik de jongen die naliet een vriend te redden. Zo werd ik de jongen die niet van het meisje kon houden.
In der Drehtür Der Sommer tastet den Himmel herauf, und ich beuge mich in meine Blätter hinab, die Halme schwanken, die meine Gedanken sind. Frühes Rot, verpulvert man so seine Sinne, wenn ein Löffel auf eine Tasse genügt? Ein Flugzeug sinkt aus dem himmlischen Blau, die Birnbaumzweige tanzen am Spalier vor dem summenden Dunkel des Thujas, ein Mensch kann darin sitzen und lesen. Die Tamarinde, die all ihren Zimt zerstäubt, die Silberpappel, die die Narbe eines Blitzes in die flammenden Wolken streckt: Auch diesen Tag erhellen mehr Lichter als der Schmerz des Abschieds bald in mir entzünden wird, mehr Sensationen als die guten Gründe, mit allem auf einmal zu brechen. Neue Rätsel bilden sich, auch auf deutsch, kein Berg fließt immer himmelan, brodelnde Kronen aus Geröll und Felsen schaukeln in der Hängematte der Ebene, - sei nicht so schlicht zu sagen: um auszuruhen.
Sanftes Platzen der Blutbläschen in mir, der Yogi rät, die Muskeln loszulassen, während ich die Sonne grüße mit meinen Übungen im Atemtakt, die ich täglich machen sollte, was aber täglich geschieht, kann unmöglich nichts als gut sein. Wenn wir erfahren, daß wir sterblich sind, ist es zu spät, - eine kosmische Drehtür, ein Scharnier zwischen dem All und dem Nichts, und dir schwindelt erst, wenn es ausleiert. Ich könnte gegen die Sonne losstürmen, nur schreibt mir dieser Irrsinn keinen Vers. Ich werde dem Engel die Ansichtskarte schicken, weil die Kinder wissen, daß sie später einmal Engel werden, erst Pilot, dann Engel, und dann wissen sie es nicht mehr. Einmal will ich sie wieder seufzen hören, weil der Himmel endlos lange blau ist, und alles Glück ist mit der Baseballkappe eingefangen.
Uit: Het leven, een gebruiksaanwijzing (La vie, mode d'emploi, vertaald door Edu Borger)
Wie heeft er, staande tegenover een Parijs woongebouw, nooit gedacht dat het onvergankelijk was? (...) In de ogen van een individu, een familie of zelfs een dynastie lijken een stad, een straat of een huis zo onveranderlijk en ongevoelig voor de tijd en de wisselvalligheden van het menselijk leven, dat men de broosheid van ons bestaan en de onkwetsbaarheid van steen met elkaar denkt te kunnen vergelijken en tegenover elkaar denkt te kunnen stellen. Maar met dezelfde koortsachtigheid als waarmee men (...) deze woongebouwen uit de aarde heeft laten verrijzen, zal men er voortaan hardnekkig naar streven ze met de grond gelijk te maken. (...) De onvermoeibare bulldozers zullen de resten komen opruimen: tonnen en tonnen puin en stof.
(...)
Hij zou zichzelf schilderen terwijl hij aan het schilderen was en om hem heen, op het grote, vierkante doek, zou alles al een plaats gevonden hebben: de liftkoker, de trappen, de overlopen, de deurmatten, de slaapkamers en de woonkamers, de keukens, de badkamers, het kamertje van de conciërge, de hal met de Amerikaanse romanschrijfster die de lijst met de huurders bestudeert, de winkel van mevrouw Marcia, de kelders, de verwarmingsketels en de liftmotor.
Uit: Vienne, chemises bleues (Vertaald door Jean-Claude Capèle)
Toujours est-il que je préférai rester à l'extérieur du stade, comme il se doit pour un marginal. Le pré dans lequel je me suis allé m'asseoir derrière le stade, parce que je ne peux plus rester debout trop longtemps sur mes vieilles jambes malades, était manifestement réservé aux familles qui, comme s'il s'agissait d'un pique-nique à la campagne, s'y étaient installées avec armes et bagages sur de grandes couvertures, mangeaient leurs sandwiches au jambon ou au saucisson et buvaient de la bière ou du vin. Des vendeurs ambulants proposaient des saucisses de Francfort chaudes et assuraient l'approvisionnement en bière que la chaleur ambiante avait rendue tiède.
Maintenant que je les voyais réunis par milliers tout autour de moi, je fus frappé par le grand nombre d'hommes qui, à Vienne, portent des sandales en été - ils sont probablement plus nombreux que dans n'importe quelle autre ville. Jadis, je les voyais souvent sortir des immeubles, chaussés de leurs sandales, et se rendre à pas traînants au bistrot du coin pour aller acheter une bouteille de bière, mais je ne me doutais pas qu'il puissent être aussi nombreux. Manifestement, le "Mouvement" comptait un nombre particulièrement élevé de militants parmi ces porteurs de sandales. À présent, je les voyais couchés dans l'herbe, écartant les orteils pour les aérer un peu en les faisant bouger au rythme de la musique assourdissante déversée par les haut-parleurs.
Am 28. März 1942, einem Samstag, nimmt Edwin Geist nachmittags Abschied von Lyda und verläßt das Ghetto endgültig. Eine erste Unterkunft findet er bei den Holzmans. Margarete erinnert sich. »Er kam mit einer Droschke. In Litauen verkehrte damals kein Kraftverkehr. Also brachte ihn eine Droschkenkutsche. Und kaum war er da, in der gleichen Nacht, kam auch schon die Polizei und wollte seine Papiere sehen. Die waren ja jetzt in Ordnung. Er durfte ja raus. Aber er hat sich furchtbar aufgeregt, wir natürlich auch aber andererseits konnte er auch sofort wieder berlinische Witze machen. Das war eine ganz merkwürdige Art, die mir sehr Eindruck machte. Einerseits furchtbar Angst zu haben, fast hysterisch zu sein, und andererseits... dahinter leuchtete immer wieder der Schalk auf, was ihm wahrscheinlich auch geholfen hat, diese Zeit zu überstehen. Denn er war sehr verhungert, sehr vernachlässigt, als er zu uns kam.« Auch Helene Holzman beschreibt in ihren Aufzeichnungen die Heimsuchung durch zwei litauische Polizisten, nachts gegen drei Uhr. »Sie haben hier Juden versteckt. Wo sind sie? Wenn Sie sie nicht freiwillig herausgeben, werden wir sie selbst holen, aber dann wird es Ihnen schlecht ergehen. Sie kamen in unser Zimmer, suchten im Schrank, hinter den Vorhängen, im Bett, unter dem Bett. Dann öffneten sie Koffer, Schubfächer, kleine Büchsen auf dem Schreibtisch. So gingen sie durch die anderen Zimmer, öffneten den Besenschrank, die Balkontür, störten unsere Mieter auf und gerieten zuletzt zu Edwin. Da ist er.
Es nützte nichts, daß Edwin seine polizeiliche Wohnerlaubnis vorzeigte. Er mußte sich anziehen und mit aufs Polizeirevier. Er war so aufgeregt, daß er sich kaum ankleiden konnte. Da er nichts zu rauchen hatte, bat er mich, die Polizisten um eine Zigarette zu bitten.
Uit: The ruined map (Vertaald door E. Dale Saunders)
On the left was a sharp rise with a high protective wall of stone blocks piled on top of each other. On the right was an almost perpendicular cliff, set off from the street by a minimally low guardrail and a ditch. I saw the drawn, pale face of the boy: he came sliding and tumbling down, as if he were holding the guardrail under his arm. My heart leapt thumping to my throat. I started to open the window with the thought of scolding the boy, but I flinched at the reproachful looks which the women cast at me. It would be easier to let him go on by, I supposed. It would be ridiculous if by agitating the women I found myself in the position of having to take responsibility for the boy's bruises. Nothing would jeopardize my situation more than their trumping up some story against me. I had to be without blemish for the present, at least around here.
I stepped on the accelerator. The car barely moved, and there was the smell of burning rubber. Suddenly the curve was there. The colors of the women, clustered around the boy who had missed death with neither loss of blood nor broken bones, flew to the side of my rear-view mirror, and clear sky appeared like the surface of a Braun tube after the picture has disappeared. The stretch of road was flat, and a small bus station lay in a wide space carved out of the hillside. There were benches with roofs to ward off the rain, a public telephone, and even a drinking fountain beside a brick enclosure that perhaps was a flower bed in summer.
Black men swing down their picks on the white stones. Within their picks they hold the sun entwined, And, as if pressed and wrung from them, wept drops Of patent leather spill out of their spines.
Men with light voices rinsing their dark skin Rinse it with pearls of stubborn sweat and stand Cracking the savage cashbox of the wilds, Cracking the land, but never touching Man.
Leaping from stones, as soon as each pick picks, A fragment of sheared sun is sparked and blown Out but resurges with returning picks Like God himself exploding in the stone.
Enormous yet not great, the morning can Enter a single drop of sweat and sink. Struck sparks leap upward from the stones' own skulls And are the only thoughts the stones can think.
Black men are singing as they swing their axes As if their song could soften what they break. But at these stones they delve, and delve forever, Delving into the quarry of their ache.
Swinging against the innocent light stones, These Haitians toil out in the noonday rum. These blacks that bid the cracked stones bristle sparks Are nights that chip away at chunks of sun.
Today in search of earthen ore, they hit upon a greater gold: its lode is day, the very day that took their human picks and studded them with star-shards, as if they stood on the summit, hacking God away.
De feestgalm ruist langs markt en straten De citer klinkt bij t vreugdgeschal:| De landman heeft zijn ploeg verlaten: In sneeuwwit feestgewaad snelt elk naar Romes wal. De stem de zaamgevloeide menigt Is tot door vreugd bedwelmd, ontroerd. Door t trapplend hengstgespan, in t blank gareel geslagen, Wordt op een zegekar, een jongling omgedragen, En naar het Kapitool gevoerd.
Ontscheurt gij aan het stof der graven, ô Tijd! de halve goôn in t licht, Die eens t heelal de wetten gaven? Voert gij de Scipios terug voor ons gezigt? Voor wien is t, dat hier duizend zielen Als voor een hooger wezen knielen? Wie is de godheid van deez dag? Het hoofd des Raads drukt hem een krans van lauwerblaêren, Terwijl elks lofzang klinkt, op zilverwitte haren, En huldigt hem met diep ontzag.
Het is Perrarcha, de eer en luister
Van t schoon Itaalje, Phebus zoon:
Hij schopt de onwetendheid in t duister,
En voert de Dichtkunst weêr op delpenbeenen troon.
Juich , Menschdom, juich ! ge ontvangt weêr t leven.
Een Dichter heeft den nacht verdreven
Der domheid, die u eeuwen trof.
Een Dichter doet zijn stem t verbasterd menschdom hooren!
Deugd, wetenschappen, smaak en kunsten zijn herboren;
Zing, aarde! zing des Dichters lof.
Jan Frederik Helmers (7 maart 1767 26 februari 1813)
Karl Horber hatte sich gerade unter die Dusche im Waschraum gestellt und ließ das eiskalte Wasser über seine mageren Schultern rinnen. Er tat es vorsichtig, so daß der kalte Strahl weder voll auf seine Brust noch voll auf seinen Rücken traf. Entlang der Wand des Kasernenwaschraums und unter der
halboffenen Tür lümmelte der »Verein« herum und verfolgte mit spöttischem Interesse, wie sich Karl Horber den Schmutz herunterspülte, der bei der Übung im Granerfeld an ihm hängengeblieben
war. Der »Verein« hatte seine Freude mit Karl Horber. Man nannte ihn kurz »Zack«, seitdem Horber einen Tag lang als Schanzaufsicht eingeteilt gewesen war und jedes Kommando mit den Begleitworten »aber zackzack« versehen hatte. Horber gehörte selbst zum »Verein« und war wohlgelitten. Mit seinen abstehenden Ohren, dem sommersprossigen Gesicht und dem brandroten Schopf war der Sechzehnjährige an Spott gewöhnt. Auch jetzt, unter der Dusche, zeigte er sich hart im Nehmen, denn der »Verein« sparte nicht mit lehrreichen Hinweisen:
»Mach den Bauch nicht naß, Zack, sonst rostet der auch!«
»Leg die Ohren an, damit der Hals auch was abkriegt!«
»Schade, daß dich dein kleines Mädchen nicht sieht, die könnte sich nämlich nicht satt sehen!«
Jedesmal schallendes Gelächter im »Verein«, und prompt suchte der Nächste eine noch treffendere Bemerkung an den Mann zu bringen. Und Karl Horber lachte mit. Nicht weil das die beste Gegenwehr war, sondern weil Horber so voll Fröhlichkeit steckte, daß er über Witze und Blödeleien einfach
lachen mußte. Auch wenn es Witze über ihn selbst waren.
Horber lachte, und alles an seinem mageren Körper, die schlaksigen langen Beine, der Bauch, der krumme Rücken und die spitzen Schulterblätter, alles schien mitzulachen. Dann stand plötzlich Schaubeck im Türrahmen. Unteroffizier Schaubeck, genannt »das Vieh«.
Uit: The Betrothed (Vertaling in de reeks Harvard Classics)
That branch of the Lake of Como, which turns toward the south between two unbroken chains of mountains, presenting to the eye a succession of bays and gulfs, formed by their jutting and retiring ridges, suddenly contracts itself between a headland to the right and an extended sloping bank on the left, and assumes the flow and appearance of a river. The bridge by which the two shores are here united, appears to render the transformation more apparent, and marks the point at which the lake
ceases, and the Adda recommences, to resume, however, the name of _Lake_ where the again receding banks allow the water to expand itself anew into bays and gulfs. The bank, formed by the deposit of three large mountain streams, descends from the bases of two contiguous mountains,
the one called St. Martin, the other by a Lombard name, _Resegone_, from its long line of summits, which in truth give it the appearance of a saw; so that there is no one who would not at first sight, especially viewing it in front, from the ramparts of Milan that face the north, at once distinguish it in all that extensive range from other mountains of less name and more ordinary form. The bank, for a considerable distance, rises with a gentle and continual ascent, then breaks into hills and
hollows, rugged or level land, according to the formation of the mountain rocks, and the action of the floods. Its extreme border, intersected by the mountain torrents, is composed almost entirely of sand and pebbles; the other parts of fields and vineyards, scattered farms, country seats, and villages, with here and there a wood which extends up the mountain side. Lecco, the largest of these villages, and
which gives its name to the district, is situated at no great distance from the bridge, upon the margin of the lake; nay, often, at the rising of the waters, is partly embosomed within the lake itself; a large town
at the present day, and likely soon to become a city.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
