Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
17-03-2011
Patrick Hamilton, Hans Wollschläger, Jean Ingelow, Karl Gutzkow, Ebenezer Elliott, Paul Green
They used to rag him until it at last became an accepted thing. "Old Bone" was said to be in one of his "dotty" moods. Mr. Thorne used to be sarcastic. "Or is this one of your-ah-delightfully convenient periods of amnesia, my dear Bone?" But even Mr. Thorne came to accept it. "Extra ordinary boy," he once heard Mr. Thorne say (not knowing that he was overheard), "I really believe it's perfectly genuine." And often, instead of making him look a fool in front of the class, he would stop, give him a curious, sympathetic look, and, telling him to sit down, would without any ironic comment ask the next boy to do what he had failed to do.
"Dead" moods-yes, all his life he had had "dead" moods, but in those days he had slowly slipped into and out of them-they had not been so frequent, so sudden, so dead, so completely dividing him from his other life. They did not arrive with this extraordinary "snap"-that had only been happening in the last year or so. At first he had been somewhat disturbed about it; had thought at moments of consulting a doctor even. But he had never done so, and now he knew he never would. He was well enough; the thing did not seriously inconvenience him; and there were too many other things to worry about-my God, there were too many other things to worry about!
And now he was walking along the cliff at Hunstanton, on Christmas afternoon, and the thing had happened again. He had had Christmas dinner with his aunt, and he had gone out, as he had told her, to "walk it off." He wore a light raincoat. He was thirty-four, and had a tall, strong, beefy, ungainly figure. He had a fresh, red complexion and a small moustache. His eyes were big and blue and sad and slightly bloodshot with beer and smoke. He looked as though he had been to an inferior public school and would be pleased to sell you a second-hand car. Just as certain people look unmistakably "horsey," bear the stamp of Newmarket, he bore the stamp of Great Portland Street. He made you think of road houses, and there are thousands of his sort frequenting the saloon bars of public-houses all over England. His full mouth was weak, however, rather than cruel. His name was George Harvey Bone.
Patrick Hamilton(17 maart 1904 23 september 1962)
Uit: Leitfaden a priori. Karlheinz Deschners Kriminalgeschichte des Christentums
Es ist ein Kreuz mit der Geschichte. Seit Olim wird sie aufgezeichnet, seit Cicero soll sie uns das Leben belehren, seit es die Ton- und Bildermedien gibt, kommt sie uns tagtäglich aus allen Landen frisch auf den Tisch, zum Greifen nahe: was wird von ihr begriffen? Nicht viel mehr jedenfalls als einst und ehedem, in den vergleichsweise unterbelichteten Zeiten, so scheint es, denn sie selber ist nicht anders geworden und hat sich als Lebenslehrerin gegen sich selbst ersichtlich nicht bewährt. Immer noch dreht sich ihr Semper-idem im selben engen Zirkel; immer noch reißt sie die menschlichen Tat- Kräfte mit »Ideen« hin, deren einzige sichere Konsequenz von altersher Ruinen
waren; immer neu noch kommt sie ihnen mit Kausal-Notwendigkeiten, deren einzige tod-sichere Folge Leichenberge sind; und über allem zieht, als ihr veritables Wappentier, der Pleitegeier der Vernunft
seine gleichbleibenden Kreise. Nun ist das die biologische Not des Menschen selber, und ihre Linderung schreitet allenfalls in biologischen Epochen fort, nicht in geschichtlichen.
Aber ein gewisser Lernprozeß wäre ja auch da nicht utopisch zu erhoffen, wo die Herrschaft des Stammhirns und seiner primordialen Antriebe ungebrochen mächtig geblieben ist, zumal ein Lernen
aus unablässig identisch sich wiederholenden Vorgängen, aus denen sogar die Küchenschabe lernt : ist unsere Wahrnehmung vielleicht nicht gut versorgt, ist sie, bei doch inzwischen leidlicher Ausrüstung, in deren Anwendung »gestört«?
So also sehe Weltgeschichte aus der Nähe aus, notierte sich Robert Musil nach dem ersten Weltkrieg: »Man sieht nichts.«
Nichts das hieß: eben Ruinen und Leichenberge nur; nichts das meinte: nichts von grandioser Notwendigkeit, nichts von einer, seis auch nur kümmerlichen, welthistorischen Idee.
I An empty sky, a world of heather, Purple of foxglove, yellow of broom; We two among them wading together, Shaking out honey, treading perfume.
Crowds of bees are giddy with clover, Crowds of grasshoppers skip at our feet, Crowds of larks at their matins hang over, Thanking the Lord for a life so sweet.
Flusheth the rise with her purple favor, Gloweth the cleft with her golden ring, 'Twixt the two brown butterflies waver, Lightly settle, and sleepily swing.
We two walk till the purple dieth, And short dry grass under foot is brown, But one little streak at a distance lieth Green like a ribbon to prank the down.
Sehnsucht O könnt' ich jene Töne wiedergeben Und jene purpurroten Farben malen Von Abendglocken und von Abendstrahlen Aus meiner Jugend erstem Liebeleben!
O könnt' ich wieder durch die Gärten schweben - Die Abendnebel dampfen aus den Thalen Und einen Bund, beglückt von süßen Qualen, Umspinnen Elfen, die im Mondschein weben.
Ich höre manchmal wie aus weiter Ferne Ein Glöcklein wieder mit bekanntem Schalle Und märchenhafter glüh'n die Abendsterne -
Dann sag' ich wild, von innrer Kraft gedrungen: Ich will euch wieder, ihr Erinnerungen! Sie zucken wohl, doch bald verstummen alle.
As the flower bloweth, As the stream floweth, Daughter of beauty, Do thou thy duty. What, though the morrow May dawn in sorrow? Evn as light hasteth, Darkness, too, wasteth: Morn then discloses, Raindrops on roses! Daughter of beauty, What, then, is duty? Time says, Death knoweth! Death says, Time showeth!
Epigram
Free Trade means work for beef, not bone; It means that men are brothers; That every man should have his own, And nobody anothers.
Ebenezer Elliott (17 maart 1781 1 december 1849)
You mentioned the rebellions that went on in the '30s, against the poverty and the whole sweep of industrialization by the working people, who gained this certain kind of self-consciousness and a certain kind of understanding of where they were and began to try to organize. There were many different kinds of things that happened in the '30s. Could you kind of talk about this the Burlington Dynamite Case, for example? Some of the incidents of labor organization that you got personally involved in?
PAUL GREEN:
Well, in the South, the labor union, the trade union movement was slow and they never got started. Some of the reasons were that the people who came out of the Civil War depression and gradually awoke, like the Reynoldses, the Grays, the different people around and got the South started again. All around the South, the Carolinas, Georgia, a local fellow would get the idea and he would build him a little factory and then he would expand it. So, these were sort of landlords with a landlord's point of view and I know that down at Erwin, North Carolina right near where I was born, when I was a little boy, I would go by there with my father and we saw a lot of Negroes sawing and cutting down trees. We said, "What's happening?" and they said, "We are going to build a cotton factory." And the Dukes and Mr. Erwin, they changed the town's name, it was called Duke but it is now named Erwin, and that was early in the century. So, more local industry began to spring up everywhere and the people behind that, Mr. Erwin, was a good Episcopalian and he gave the money and helped build this Episcopal church down here, the new one and they were all, every darn one of them, good church members. Some of them taught Sunday School, like John D. Rockefeller, Sr. did. Each one of them also had that possessive point of view about his factory. He herded in these people, cheap labor. At Erwin, I used to go by and see these children at the noon hour come out of the factory all yellow. I tried to deal with it a little bit in that novel you just mentioned. Well, gradually, when the war came on, a lot of these mill people went to Europe and were treated with this doctrine and so on and saw some new things in the world and then the impact of the labor unions in the North and the Middle West began to seep in. Now and then, there would be a young man in the labor group here in the South who would speak out and later they began to rebel. Like at Burlington and Gastonia and all around.
After the first snow fell, she disappeared. The women would see her sitting beside the heater reading something or pouring tea for herself. When the doctor would go to pay calls in other villages, the drivers wife or the doorman would stay with the lady. It seems Sadiqeh, the drivers wife, understood first. She had told the women, At first I thought she was worried about her husband because shed start suddenly, go up to the window and pull back the curtains. She would stand next to the window and gaze into the white, bright desert. Sadiqeh said, When the wolves start howling, she goes up to the window. Anyway, in the winter, if the snow falls, the wolves come closer to the settlement. Its the same way every year. Sometimes a dog, a sheep, or even a child would disappear, so that afterwards the villagers would have to go out in a group to find, maybe a collar or a shoe, or some other trace. But Sadiqeh had seen the wolfs glistening eyes and had seen how the doctors wife stared at the wolfs eyes. One time she didnt even hear Sadiqeh call out to her. After the second and third snows fell, the doctor was unable to visit the outlying area. When he saw that he would have to stay in his house four or five nights a week, he was ready to join in our social rounds. Our get-togethers were not for the women, but, well, if the doctors wife came, shed be able to join the women. But his wife had said, Ill stay home. Even on the nights when it was the doctors turn to host the get-together at his house, his wife would sit next to the heater and read a book, or would go up to the window and look at the desert or, from the window on this side of the house, look at the cemetery and, I think, the bright lights of the village. It was at our house, I believe, when the doctor said, I must go home early tonight. Apparently hed seen a big wolf in the road.
It was April in New York City and from the window of their room at the Plaza Hotel everything looked bright and green. The Story sisters were sharing a room on the evening of their grandparents' fiftieth anniversary party. Their mother trusted them completely. They were not the sort of teenagers who would steal from the minibar only to wind up drunk in the hallway, sprawled out on the carpet or nodding off in a doorway, embarrassing themselves and their families. They would never hang out the window to wave away cigarette smoke or toss water balloons onto unsuspecting pedestrians below. They were diligent, beautiful girls, well behaved, thoughtful. Most people were charmed to discover that the girls had a private, shared language. It was lovely to hear, musical. When they spoke to each other, they sounded like birds.
The eldest girl was Elisabeth, called Elv, now fifteen. Meg was only a year younger, and Claire had just turned twelve. Each had long dark hair and pale eyes, a startling combination. Elv was a disciplined dancer, the most beautiful in many people's opinions, the one who had invented the Story sisters' secret world. Meg was a great reader and was never without a book; while walking to school she often had one open in her hands, so engrossed she would often trip while navigating familiar streets. Claire was diligent, kindhearted, never one to shirk chores. Her bed was made before her sisters opened their sleepy eyes. She raked the lawn and watered the garden and always went to sleep on time. All were self-reliant and practical, honor students any parents would be proud to claim as their own. But when the girls' mother came upon them chattering away in that language no one else could understand, when she spied maps and graphs that meant nothing to her, that defined another world, her daughters made her think of clouds, something far away and inaccessible.
Ich bin aufgewacht, weil ich wieder von dem fremden Mädchen träumte, besser gesagt, von ihrem Schatten, den ich damals vor dem Fenster gesehen habe. Ein in die Tiefe stürzender Schatten. Sie hatte sich kurz nach der Pause einfach vom Dach der Schule gestürzt. Wir rannten alle an die Fenster und starrten hinunter, wo sie reglos, wie eingepflanzt, mit dem Gesicht nach unten am Boden lag. Ich habe kein Blut gesehen, aber an der Art, wie der Körper dalag, flach und innerlich zerquetscht, ahnte ich, daß aus diesem Körper kein Atem mehr kam. Zwischen Strumpf und Hosenbein konnte man einen Streifen ihres nackten Beines erkennen. An diesen Streifen heller Haut erinnere ich mich genau, nicht aber an ihr Gesicht, als sie noch lebte. Irgendwelche Männer hatten dann die Konturen ihres zerschmetterten Körpers mit Kreide nachgezeichnet, bevor sie ihn abtransportierten. Das alles ist schon ein Jahr her. Niemand spricht mehr darüber, auch ich denke kaum noch daran. Aber manchmal träume ich davon, wie der Körper vom Dach fällt und im Hof dumpf aufprallt. Ich höre das trockene, kratzende Geräusch, das die Kreide am Boden macht. Ich habe das Mädchen nicht gekannt, sie war eine Klasse über mir, und unsere Wege kreuzten sich nur zufällig. Vielleicht bin ich ihr manchmal auf der Treppe begegnet und habe ihr zugenickt. Es erschreckt mich, daß jemand so einen Plan in sich haben kann, während er dabei lacht und lebt und ganz gewöhnlich aussieht. Ich bedauerte, nie mit ihr gesprochen zu haben. Noch Wochen danach machte es mir angst, daß sie durch das gleiche Tor gegangen war, sich in denselben Zimmern aufgehalten, täglich dieselben Menschen gesehen, dieselbe Luft geatmet hatte und dann von einer Sekunde auf die andere einfach weg war.
Franziskus sieht das schon von weitem: diese dunklen Glitzerschuppen - wie sie starten, wie sie landen, meine Güte, ganze Gruppen.
Alles haben sie dabei, um auch alles zu verschenken: Neid und Hochmut, böse Wünsche, ewig an sich selber denken,
und er macht jetzt schnell den Text: "Achtung Teufel, ihr müsst hören, denn es gilt jetzt der Befehl, dass sich alle Teufel scheren, weit hinaus und fort von hier." Mit einem Sausen in der Luft und am Ende einem Ploppen ist der ganze Spuk verpufft.
Stiller Abend in Arezzo: Wo sich eben Schlangen bogen, steht der Himmel makellos, wolkenlos und glatt gezogen.
Wenig ist das nicht, wenn einer kommt, der uns zur Ruhe bringt, kaum zu merken, so ein Hauch, und der ganze Aufruhr sinkt.
Uit: Wie Hunde sterben (Muertes de perro, vertaald door Erna Brandenberger)
Und dennoch: Wer sagt ihnen, daß nicht mein Name, der Name Luis Pineda, ausgerechnet der unbedeutende Pinedito, zu guter Letzt über alle Köpfe hinweg berühmt werden wird, und dies nur dank seinem einzigen Verdienst, Dokumente vor der Zerstörung gerettet zu haben, deren Wichtigkeit
heute noch niemand erkennt und die deshalb niemand beachtet ? Ganz im stillen hebe ich sie auf, um dann, wenn die Zeit gekommen ist, den Ablauf der gegenwärtigen Ereignisse niederzuschreiben; es ist merkwürdig, daß die Ereignisse selbst sie mir mit einem zufälligen Windstoß in die Hände spielen. Wenn die Horden nicht mehrere Gesandtschaftsgebäude überfallen hätten, so wären die vom Winde verwehten Papierfetzen aus ihren Archiven, die ich nun vor mir liegen habe, ja gar nicht in meinen Beständen gelandet. Ohne die Plünderung des Klosters Santa Rosa, dessen Äbtissin für eine Nacht in der Botschaft von Spanien unterkam jene wurde später von einer entfesselten Meute verwüstet , wäre das dicke Bündel Briefe und Entwürfe, das ich in meinen Ordnern hüte, nicht in meinen Besitz und in meine Obhut gelangt Und wie diese gibt es viele weitere Schriftstücke darunter auch etliche recht drastische , die ich bis heute zugunsten der Zeitläufte zusammenzutragen und zu ordnen vermochte.
Francisco Ayala (16 maart 1906 3 november 2009)
De Nederlandse dichter en toneelschrijverGerbrand Adriaensz. Bredero werd geboren op 16 maart 1585 in Amsterdam.
Vroeg in de dageraad
Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden de gouden blonde tros, citroenig van koleur, gezeten in de lucht recht buiten d' achterdeur, waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde.
Dan beven amoureus de liefelijkste winden in 't gele zijig haar en groeten met een geur haar goddelijk aanschijn opdat ze deze keur behield van dagelijks zich daar te laten vinden.
Gelukkig is de kam, verguld van elpenbeen, die deze vlechten streelt, dit waardig zijnd' alleen; gelukkiger het snoer dat in haar dikke tuiten mijn ziele mee verbindt en om 't hoofd gaat besluiten, hoewel ik 't liever zie wild-golvend naar zijn jonst: het schone van natuur passeert toch alle konst.
Gerbrand Bredero (16 maart 1585 - 23 augustus 1618)
Bredero momument van Piet Esser (1968), Geldersekade
De geschiedkundige, dichter en toneelschrijverPieter Cornelisz. Hooft werd geboren in Amsterdam op 16 maart 1581.
Ik schouw de wereld aan
Ik schouw de wereld aan,
En naar gewoonte gaan
Zie ik vast alle dingen,
Zij zijn dan groot of kleen; Maar ik helaas! alleen
Blijf vol veranderingen.
De dag die voert de nacht,
Het windje wispelt zacht,
Over de groene dallen,
Het woud de bergen siert;
Maar ik ben heel verkiert,
En blijf verkiert in allen.
De zon, naar d'oude sleur,
De dode kruiden, deur
Zijn hitte, doet verrijzen,
Die doen haar open blij;
Maar wie kan toch in mij
Levendig leven wijzen?
Het teder zwakke gras,
En 't vrolijke gewas
Gedijt bij dauw en regen,
Die 't dorstig aardrijk voedt;
Maar wat dat mij ontmoet,
't is nimmermeer te degen.
Het wild gedierte springt
't gevogelt dertel zingt,
De wufte nimfen vlijen
Bebloemd haar aan de dans;
Maar kruid noch rozenkrans
verdrijft mijn fantasijen.
Pieter Cornelisz. Hooft (16 maart 1581 21 mei 1647)
De Franse schrijver en dichter Sully Prudhomme (eig. René François Armand Prudhomme) werd geboren op 16 maart 1839 in Parijs.
Aux poètes futurs
Poètes à venir, qui saurez tant de choses, Et les direz sans doute en un verbe plus beau, Portant plus loin que nous un plus large flambeau Sur les suprêmes fins et les premières causes ;
Quand vos vers sacreront des pensers grandioses, Depuis longtemps déjà nous serons au tombeau ; Rien ne vivra de nous qu'un terne et froid lambeau De notre oeuvre enfouie avec nos lèvres closes.
Songez que nous chantions les fleurs et les amours Dans un âge plein d'ombre, au mortel bruit des armes, Pour des coeurs anxieux que ce bruit rendait sourds ;
Lors plaignez nos chansons, où tremblaient tant d'alarmes, Vous qui, mieux écoutés, ferez en d'heureux jours Sur de plus hauts objets des poèmes sans larmes.
Sully Prudhomme (16 maart 1839 t september 1907)
Uit: The Ballad Of Ali Of Keshan (Vertaald door Nüvit Özdoğru)
Temel: Let's be quiet, friends! Our new headman Ali of Keshan will deliver his first inaugural address. Drunken Rasih: When did he write it? Nuri: He wrote it last night with help from Uncle Dervish, the public letter-writer. Sipsi: I didn't know he was that eager. Ali: Quiet everybody! First Citizen: We've got democracy here, haven't we? Can't I express my opinions? Temel: Shut your big mouth. Stop twaddling! Nuri: Democracy was for the campaign period. Ali: If I wanted, I wouldn't consult you at all. I'd do what I pleased. I counted you as human and decided to read it to you. Lütfiye: Read it, son, read it. Don't mind them. Ali: (starts to read the draft that he wrote on a roll of toilet paper): Article one: A regime of peace and order has been established at Fly Mountain. Anyone who acts contrary and tries to disturb that peace will be made good and sorry and his seven generations before him will be damned and cursed. His house will be made one with the ground with the argument that the building is in dangerous condition and all his estate real or unreal will be confiscated. Voices: Good! Wonderful!
Wel, stilaan liep het dan naar me twaalfde jaar toe, en dacht ik terug aan de drie mannen bij de plas in het bos, en hoe echt leuk ik het zou gevonden hebben als ze nú me kutje begonnen te likken. Ook ik zou er nu tenminste wat aan gehad hebben, of aan verloren hebben, om de waarheid te zeggen.
Ik dacht ook terug aan de vader van Leentje, die wij Muisje noemden. Misschien zou die iets voor zo iets gevoeld hebben. En toen op een zondagochtend een historische stoet zou uitgaan en aan hun straatdeur langskomen, wou ik er aanbellen. Ik had me lichtste en kortste kleedje van vorig jaar aangetrokken, iets dat me groei niet meer had kunnen bijhouden, en nog met moeite tot onder me kont reikte. Vort! dacht ik, en ik speelde me broekje ook nog uit, dat ik reeds aangetrokken had. Maar op straat liep ik toch wat rechtop en hield me hand tegen de zoom, want dáár zomaar met je kontje blootlopen geeft geen pas.
Muisje was thuis en dr paps ook, en ze stelden voor dat we vanuit het bovenraam naar buiten naar de historische stoet zouden kijken. We lagen gebogen over de vensterbank van het open raam, Muisje en ik. Dr paps was op voldoende afstand gevolgd, want blijkbaar wou hij me te korte kleedje even lekker op snee nemen. En ja, in plaats van naast ons aan het raam te leunen, zette hij zich nog wat neer op een netgepast voetbankje, om zoveel mogelijk te kunnen opvangen van het weinige dat onder de opstekende rand van me kleedje verborgen bleef.
Misschien dacht hij wel me witte broekje of zo te zien, dat misschien iets te klein kon zijn en misschien in de split iets van me kutje kon tonen. Maar tot zijn hemelse genade zoals hij zich later uitdrukte ontdekte hij daar niets van een broekje en net alles van de rest. Hij wou er rustig het zijne van meedragen, dat merkte ik wel, want hij verliet het voetbankje en zette zich gewoon op de hurken neer, met de neus onder me kleedje.
Nou, we schoten lekker op, vond ik. Ik boog me nog wat dieper uit het raam naar buiten en zette de benen wat open om meer steun en zo te krijgen. Zo kon hij niet alleen me kont maar ook nog, als hij wou, me kutje zien dat als een gebarsten perziek met dons bezet was geraakt. Zn fluit moet erbij opgesprongen zijn van vreugde, met zaad dat hij van pure opwinding zomaar meteen had kunnen verliezen.
Uit:Die Ohrfeige (Vertaald door Mirjana en Klaus Wittmann)
H e u t e , sechs Jahre danach, weiß ich, dass alles sich anders hätte abspielen können, aber damals, am Sonntag, dem 8. März 1998, als der Reigen der Ereignisse, über die ich schreiben will, begann, war ein anderer Ablauf überhaupt nicht vorstellbar. Es mag sein, dass ich auch gar nicht erst versucht hatte, mir etwas anderes vorzustellen, weil ich überzeugt war, vor keiner Wahl zu ste- hen, sondern mit einer Unausweichlichkeit konfrontiert zu sein, auf die ich keinerlei Einfluss hatte. Doch das ist jetzt nicht mehr wichtig, denn was sich einmal abgespielt hat, egal ob gewollt oder nicht,
wird zum Schicksal, das nicht mehr zu ändern ist. Ein Apfel, rot und fest, fällt vom Baum, man sieht ihn kaum im dichten Gras, aber die Ameisen, Schnecken und Wespen finden den Weg, am Ende bleibt vom Apfel nichts übrig, und auch das Gras richtet sich mit der Zeit wieder auf. Ich erwähne den Apfel vermutlich deshalb, weil ich damals, an dem Sonntag vor sechs Jahren, meine Wohnung mit einem Apfel in der Hand verließ, allerdings nicht mit einem roten, sondern mit einem gelblichen, den ich später ganz aufaß, samt Kernen und Stiel. Nein, den Stiel habe ich nicht aufgegessen, den behielt ich eine Zeitlang zwischen den Zähnen, kaute auf ihm, bis er zerfaserte. Sonntags ging ich immer an der Donau spazieren, egal bei welchem Wetter, sogar wenn es stürmte und regnete. Nicht einmal Schnee konnte mich davon abhalten. Am besagten Tag schneite es freilich nicht und es blies auch kein starker Wind; die Wolken türmten sich am Himmel, die Sonne zeigte sich gelegentlich; es war alles in allem ein ganz gewöhnlicher, obschon kühler Märztag. Ich ging gegen zwei Uhr raus nach dem Mittagessen.
Eine sonderbare Formation in der Mitte des Blattes zieht seine Aufmerksamkeit auf sich, ein seltsam geformter Berg. Den Formschraffen nach handelt es sich um einen Tafelberg von beträchtlicher Ausdehnung, wohl mehr als vierzig Kilometer lang und an die zwanzig breit. Omuweroumwe-Plateau sagt der Aufdruck, darunter steht, wiederum in Klammern: Waterberg. Das Plateau scheint gänzlich flach zu sein. Zur Vegetation ist auf der Karte nichts angegeben; Ettmann weiß aber, daß in diesen Breiten in der Regel Steppe oder Savannenland vorherrscht.
Seine Hand streift über das Papier, der Wanderung der Augen folgend. In der Rechten hält er den Stechzirkel, die feinen Nadelspitzen einen Zentimeter auseinander, 8 km sind das im Maßstab der Karte. Aus der langen, nach Südosten weisenden Steilwand dieses Tafelberges scheint eine Vielzahl von Bächen hervorzufließen, die sich zu vier stärkeren Flüssen vereinigen und endlich in einen großen Strom namens Omatako münden, der sich nach Nordosten in die rechte obere Ecke des Blattes zieht und dieses dort verläßt. Um richtige Flüsse scheint es sich aber nicht zu handeln. Riviere, sagt die Legende am unteren Kartenrand und erklärt: Flußbetten (nur zeitweise, nach heftigem Regen, Wasser führend).
Ettmann lehnt sich zurück und verschränkt die Arme hinter dem Kopf. Die Augen brennen ihm ein wenig und der Rücken schmerzt von der gebückten Haltung. Er hört die gedämpften Geräusche des Schiffes, den stetig stampfenden Takt der Maschine, das leise Knarren der Holzverkleidung. Draußen rauscht das Wasser am Rumpf entlang und zischt und poltert dazu. Die Leselampe an ihrem Messingarm zittert.
Apparat Kettensäge, Kettensäge, säge mir den Rücken schräge, säg ihn mir dann wieder grad, liebenswerter Apparat.
Aquariumflirt Ich nehm die Scheibe zwischen uns lieber doch nicht weg, Tanja, Piranha.
Arbeitswelt Der Regen ersäuft die Dachdeckerflammen. Die Dachdecker packen die Flammen zusammen und springen mit Schuß in die Tiefe. Dort löscht sie der Regen, der schiefe.
Arithmetik Ein Stoiker und noch zwei Stoika sind eine Trojka.
Auch Exzellenzen ... Unter dem Nadelstreif ist was fürs Madl steif.
En daarmee doelde hij op heel dat rumoerige en kleurige gedoe daar onder hen, al die rode, witte, gele, groene, gestreepte en effen tentdaken en -daakjes, al dat lawaai van luidsprekers en muziek en duizenden roezende en schreeuwende stemmen, al die geuren, al dat gedrang, al dat plezier en al dat verlangen van de mensen om dingen te doen, te zien en te horen die anders zijn dan wat ze op alle andere dagen van het jaar doen, zien en horen.
Wat een kabaal, hè? zei het meisje.
Hierboven lijkt het net gonzen, zei de man.
Ze luisterden allebei.
Zou er iets aan het wiel kapot zijn?
Nee, waarom?
Het duurt zo lang.
De man antwoordde niet. Hij was erg stil voor zijn doen, maar dat zou wel niet lang duren. Hij tuurde naar een groen dak van een van de vele witte gebouwen, die op het ernstiger deel van het geweldige tentoonstellingsterrein lagen. Hoe zou zij het nu maken, denk je? vroeg hij. Onze Eleonora Roswita Alberta?
Het meisje keek verdrietig dezelfde kant op. Zij léék alleen maar een meisje. Zij was de vrouw van Ricky Carlotto, en Ricky Carlotto was de man naast haar in het bakje. Maar zij was een heel jonge vrouw en niemand zou gedacht hebben dat die twee daar al lang getrouwd konden zijn en zelfs een kind hadden.
Ik weet het niet, zei ze langzaam. En het scheelde niet veel of er kwamen weer tranen in haar ogen.
Ze hadden Eleonora Roswita Alberta zo héél alleen en zo verschrikkelijk erg klein moeten achterlaten in het grote, witte tentoonstellingsgebouw, waar de medische apparaten werden vertoond. Operatietafels, straal-apparaten, tandartsstoelen en kasten vol dingen waar een gewoon mens niets van begrijpt. En in dat ene kleine witte kamertje de allernieuwste electrische stoofwieg of couveuse, voor te vroeg of te klein geboren kindertjes. Met de kleine, véél te kleine E.R.A. er in.
Ze wordt verzorgd als een millionnairsdochter, zei Ricky.
Ze moesten eens weten dat haar vader van 's ochtends tot 's avonds een rammelende vrachtauto rijdt.
An Rutgers van der Loeff(15 maart 1910 19 augustus 1990)
Aber ich hatte gleichsam die Rechnung ohne den Wirt gemacht. Lacans Antwort erfolgte postwendend. An einem dieser strahlenden Morgen, an denen die Sonne den Flur meines Gemeindebaus paradiesisch erhellt, zog ich aus meinem Postkasten eine Pariser Ansichtskarte. Darauf war der Eiffelturm in voller, glänzender Banalität zu erkennen, auch wenn ihn der Absender mit zwei einander überkreuzenden Filzstiftstrichen unsichtbar machen wollte. Am Textteil der Karte stand in der mir gut bekannten Schrift: "Le Beisl n'existe pas. Jacques Lacan." Also sollte ich selber darauf kommen, der Mann gab den Schwarzen Peter an mich weiter. Es ist aber unerträglich, wenn jemand, den man für überlegen hält, sich weigert, Aufschluß zu geben. Ich gestehe, darunter hat mein gutes Verhältnis zu dem mittlerweile schon Seligen sehr gelitten. Es kam zum Bruch. Nur schwer kann ich heute ohne Verachtung Sätze wie "Je pense où je ne suis pas, donc je suis où je ne pense pas" lesen, obwohl es mir, und das ist doch merkwürdig, tatsächlich so geht: "Ich denke da, wo ich nicht bin, also bin ich da, wo ich nicht denke."
En Acrocorinto El crepúsculo sobre Acrocorinto abrasando la rojiza piedra. Del mar, el fragante aroma del alga empezó ahora a embriagar a mi delgado semental.
Espuma sobre el freno, el blanco de su ojo totalmente excluído, luchó para romper mi fuerte apretón de las riendas y así saltar libremente al espacio abierto.
¿Había llegado la hora? ¿Los ricos olores? ¿La profunda salinidad del mar? ¿La lejana respiración del bosque?
Oh, fuerte soplo del Meltemi un poco más allá. Habría agarrado las riendas y la brida del mítico Pegaso.
La terre, sur lîle de Marc, est presque partout dun noir profond ; et quand elle nest pas noire, la terre de K. est souvent grise, ou bien parfois dun rouge très singulier de brique dix fois recuite un rouge cramoisi qui tire sur le violet et vire nettement au rose sous la caresse oblique des lumières du couchant. » Car cette terre-là est capable de mêler les teintes les plus douces pâle grège du tuf ou blanc cassé de la ponce aux plus extravagantes, comme le jaune dor du soufre dont les cristaux élèvent ici des cheminées pareilles aux termitières du désert australien de Victoria, non loin de Kalgoorlie ; des merveilles de cristaux, aigus comme des épingles, qui sépanouissent ailleurs en anémones toutes semblables à celles qui palpitent dans la mer, le long des côtes de K. » Quant aux verts, le promeneur qui arpente les chemins muletiers de lîle de Marc, Mathias et Iris en découvrira une innombrable variété : smaragdites, chrysoprases, serpentines, malachites, une débauche de verts, purs ou veinés de blanc légers ou pondéreux ; sans oublier les infinies nuances des caroubiers, oliviers, mûriers, amandiers ou figuiers. Car lîle de K., que les Turcs ont appelée « île aux figues », est beaucoup plus fertile que toutes ses voisines, à cause de la pierre ponce du sous-sol, prétendent les gens dici, parce quelle se gorge des pluies de lhiver afin den abreuver les arbres même en plein été, même quand le soleil a roussi jusquau dernier brin dherbe. ( )
Uit: Horton Foote (Biografie door Charles S. Watson)
What distinguishes Horton Foote from other playwrights of his time? It is the deep compassion that shapes his many plays. He is not a social protester like Arthur Miller, a constant experimenter with dramatic techniques like Eugene O'Neill, nor a psychological investigator like Tennessee Williams. Rather it is his sensitivity to the troubled men and women who live in Southeast Texas that gives his work unity. Foote's most precious resource comes from his personal experience in Wharton, where he absorbed into art the sensibility of his kindred. He has said that more than one-half of his plays have begun with tales told by his father, Albert Horton Foote, Jr.
While working at the haberdashery run by his father, Foote observed his father's compassion. On Saturday evenings over fried oysters, the elder Foote would recount to his son the hardships of his customers and would be moved to tears. The memory of his admired father marked the son indelibly. It permeates his playwriting, develops his art, and shapes his writing.
Wharton is still a small town in Southeast Texas, as it was when Horton Foote was born there in 1916. The future playwright assimilated its life before leaving at age sixteen to begin his work in the theatre, first as an actor and later as a playwright. Foote saw and heard all about this place. He absorbed its history, beginning before the Civil War when his great-great-grandfather Albert Clinton Horton arrived to claim many acres of rich farmland.
Few American dramatists have recorded the changing life of their hometown with such single-minded devotion as Horton Foote. Marion Castleberry has aptly spoken of Foote's "compassionate depiction" of a small town in the series of plays about Wharton. Born and reared there, this loyal son has never long been physically absent and, more importantly, never spiritually absent.
»Björn ist doch ein schöner Name. Und Pia natürlich auch. Und warum seid ihr Außenseiter?«
»Wir sind nicht einverstanden«, sagte das Mädchen.
»Womit?«
»Mit allem. Wir sind am Rand der Gesellschaft. Und Sie?«
»Ich bin Gregor. Ich bin auch am Rand der Gesellschaft. Das heißt, bis vor Kurzem war ich mittendrin, ganz dick mittendrin, aber jetzt verliere ich vielleicht sogar meine Wohnung.«
»Obdachlos? Glaube ich nicht«, sagte Björn. »So, wie Sie aussehen. Sie können uns viel erzählen.«
»Mache ich«, sagte Gregor. »Gibt es etwas zu trinken?«
Es gab Kaffee aus einer Thermoskanne, der noch fast heiß war. Björn schenkte drei Tassen ein, und dann erzählte Gregor: wie er in Westberlin studiert hatte und bei einer der seltsamen kommunistischen Truppen gelandet war, von denen es damals so viele gab. Wie er durchs Fußballspielen Leo kennengelernt und seine Truppe verlassen hatte. Wie er sein Studium beendet und in Göttingen und später in Speyer gelehrt hatte, und wie er auf einer Tagung einen ranghohen Politiker kennengelernt hatte, der sein Chef werden sollte. Wie er von einer Frau, die er zu lieben glaubte, im Auftrag der Stasi bespitzelt wurde und wie das später herauskam. Wie er seinen besten Freund mit dessen Frau betrogen hatte und wie sie das schließlich beendet hatten. Wie sein Freund Carl in Schwierigkeiten geraten und verurteilt worden war. Wie sie, also Anita und er, seine Befreiung inszeniert hatten und wie man ihn nach Holland gebracht hatte. Wie er bei der Veranstaltung in Köln die Farbeier geworfen hatte.
Manchmal, während er erzählte, gab es ungläubige oder amüsierte oder zustimmende oder angewiderte Reaktionen von Björn. Als er von Carls missglücktem Anschlag berichtete, sahen die beiden sich bedeutungsvoll an. Als es um Carls Befreiung ging, mochten sie es kaum glauben. Der Junge schnaufte manchmal deutlich hörbar, und das Mädchen ballte immer wieder ihre Hände zu Fäusten und presste ihre Fingerknöchel gegeneinander. Gregor kam es vor, als habe ihm in seinem ganzen Leben noch nie jemand so aufmerksam zugehört wie diese beiden.
Uit: The Monkey King (Fragment uit:Voyages très extraordinaires de Saturnin Farandoul,
vertaald door Brian Stableford)
The entire natural world was their oyster. They appeared to be enjoying the admirable view with a tranquil proprietary right that no anxiety could trouble. There, as if in a magical looking-glass, all the beauties of the tropics were spread out: all the glorious flowers that the equatorial sun could bring into bloom, marvellous plants, giant trees and a thousand-fold weave of lianas.
Four little monkeys of various heights gambolled on the grass, swinging from descending lianas as they went past, and chasing one another around the coconut palms under the protective eye of their father and mother -- more serious individuals, who were content to mark their joy at the good weather's return by quietly shaking their hindquarters with perfect panache.
The mother, a lovely she-monkey with an elegant figure and a graceful demeanour, carried in her arms a fifth offspring, which she suckled as she walked, with a candour and a dignified serenity that would have tempted the chisel of a Praxiteles.
Suddenly, their tranquillity was disturbed. The father, at the sight of an object extended on the beach, turned two or three somersaults -- a gesture which, among the monkeys of these distant climes, signifies the most colossal astonishment. The mother -- without ceasing to nurse her infant -- and the four little monkeys likewise turned half a dozen simultaneous somersaults before coming to rest on all fours, unnerved. If they were alarmed it was that the object perceived by the monkey was stirring and struggling, desperately twirling its arms and legs, as a crab does when one plays the practical joke of setting it down on its back.
Albert Robida(14 maart 1848 11 oktober 1926)
Illustratie bij Les Aventures extraordinaires de Saturnin Farandoul
Les Dieux, pour lui laisser le vin, buvaient du fiel. L'aigle à ses pieds veillait, ayant quitté son aire ; Le lion devant lui se couchait, débonnaire, L'abeille était joyeuse et lui donnait son miel.
Il avait sur son front le signe essentiel, Et du rouge vêtu, comme un tortionnaire, Dans sa droite féroce il portait le tonnerre, Étant celui qui fait la clarté dans le ciel.
Pourtant, sans être ému de sa terrible approche, Moi, je chantais mon ode et j'emplissais la roche, La caverne et le bois de cris mélodieux.
Enfin je m'avançai, pris du sacré délire, Vers celui qui soumet les tigres et les Dieux, Et je lui dis : Amour, obéis ; j'ai la Lyre !
Theodore de Banville (14 maart 1823 15 maart 1891)
Silence : la prière. Et silence : la lune... Par couples, sourds, les sons parcourent les entours, Et la lune a bleui la toiture des tours, Et des frémissements ont pétri la nuit brune.
Léglise brusque lombre ainsi quun blanc fantôme, O mon cur, je tavais cru mort, et pour jamais. Mais me revoici pur, et tel que je maimais, Hors de Gomorrhe, avec sur mes lèvres un psaume.
III
Or, voici que les eaux glauques se font de lait ; La mare est un lac clair, les cieux scintillent mauves, Des lucioles, gais éclairs emmi les sauves Gemment lair et, grisant, fleure le serpolet.
Et puis, tandis que les roseaux en ce décor Élèvent leurs voix dor vers la bonté mystique, Il sen dégage comme un très subtil cantique, Vagues soupirs, douceur de flûte, éclat de cor.
Alexandru Macedonski (14 maart 1854 24 november 1920)
Besides the departmental men on the New YorkVulture, there were about twenty reporters for general duty, and Williams had worked his way up till he stood easily among the first half- dozen; for, in addition to being accurate and painstaking, he was able to bring to his reports of common things that touch of imagination and humour which just lifted them out of the rut of mere faithful recording. Moreover, the city editor (anglice news editor) appreciated his powers, and always tried to give him assignments that did himself and the paper credit, and he was justified now in expecting to be relieved of the hack jobs that were usually allotted to new men.
He was therefore puzzled and a little disappointed one morning as he saw his inferiors summoned one after another to the news desk to receive the best assignments of the day, and when at length his turn came, and the city editor asked him to cover the Hensig story, he gave a little start of vexation that almost betrayed him into asking what the devil the Hensig story was. For it is the duty of every morning newspaper manin New York at leastto have made himself familiar with all the news of the day before he shows himself at the office, and though Williams had already done this, he could not recall either the name or the story.
You can run to a hundred or a hundred and fifty, Mr. Williams. Cover the trial thoroughly, and get good interviews with Hensig and the lawyers. Therell be no night assignment for you till the case is over.
Williams was going to ask if there were any private tips from the District Attorneys office, but the editor was already speaking with Weekes, who wrote the daily weather story, and he went back slowly to his desk, angry and disappointed, to read up the Hensig case and lay his plans for the day accordingly. At any rate, he reflected, it looked like a soft job, and as there was to be no second assignment for him that night, he would get off by eight oclock, and be able to dine and sleep for once like a civilised man. And that was something.
Algernon Blackwood (14 maart 1869 10 december 1951)
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
