Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
31-12-2010
The Old Year (John Clare)
Alle bezoekers en mede-bloggers een aangename jaarwisseling en een gelukkig Nieuwjaar!
Petrus Gerardus Vertin (1819-1893)
Een drukke winteravond in een Hollandse stad, 1849
Elke letter opent de verte. Door op een knop te drukken, Door aan een touw te trekken, Door een handel over te halen.
Elke lettergreep opent de verte. Met een donkere zucht uit de diepte, Met een kameraadschappelijke lach van opzij, Met een schrille kreet in de wolken.
Elk woord opent de verte En ruikt de vruchten van geordende plantages En ruikt cellulose en staal en triplex En ruikt de inhoud van de tijd.
Wat een stiltes, wat een orkanen!
Tafel
Alles is twee keer zo groot. Het verdriet twee keer de stilte. De trots twee keer het verdriet. De zijgevel twee keer de dikte van de huid.
Handen zijn het dubbele van de taal. Het hemd is het dubbele van de tafel. Het motorblok is twee keer het hemd. De herrie is twee keer de geste.
Mein Name war Linus Thürmer, ich war Plattenleger. Mein Auftrag bestand darin, ausgewählte Vinylscheiben auf Slipmats zum richtigen Timing von System und Saphir abtasten zu lassen. Über zwei Zwölfzehner und mein Mischpult beschallte ich weltweit orgiastische Feste in Großraumdiscos mit meinen Mixen und akustischen Infusionen. [ ] Ich tauchte in die Welt ein, und die Welt tauchte in mich ein.
(...)
Warum sagen die Amis eigentlich immer to fall in love, wenn sie verlieben meinen, fragte ich nach einer Weile in unsere Stille hinein. Da musst du einen echten Yankee fragen. Ich hab ja schließlich nur eine Greencard. Vielleicht sagen sie fallen, weil sich das schön romantisch und irgendwie passiv anhört. Da passiert etwas mit dir und es gibt kein Halten mehr. Hmm. Aber es gibt doch tausend verschiedene Formen des Sich-Verliebens. Da müssten sie eigentlich mal was Neues erfinden. Wie wärs zum Beispiel mit jump in love oder dive in love, flip in love oder tune in love? Das ist doch jedes Mal was komplett anderes. Ariane guckte verträumt an die Decke und überlegte. Bei uns beiden ist es dann vielleicht so was wie slip in love. Sie hatte es tatsächlich gesagt. Ich deutete ihre Worte als Liebeserklärung und strahlte zufrieden in mich hinein.
Uit:Pathologieën. De ondergangen van Johan van Vere de With
Dit is mijne verfijnde, en op eene zeer nerveuse wijze verzorgde, beschrijving van de pathologieën, dat zijn de ondergangen van Johan van Vere de With.
2.
De Markt is de langwerpig-vierkante binnenbouw van het stadje Cuilemburg, dat echter ook veel op een dorp gelijkt. Midden aan eene van de twee lange zijden stond hun huis, een oud huis, gebouwd.
Van buiten was het een dubbeld huis, bestaande uit twee trapgevelende woningen, aan twee zijden van eene breede deur, die breeder was dan twee huisdeuren zijn. Niettemin was het van binnen één bewoond huis. Drie menschen woonden binnen: een jongen, Johan, zijn vader, en een zeer verouderde vrouw, Sien. Omdat het huis zoo groot was, en deze drie menschen met weinig geluid leefden, leek de woning dikwijls geheel leeg van leven.
De moeder van Johan was sinds geruimen tijd gestorven, reeds vóór den tijd, dat hij en zijnen vader te Cuilemburg woonden. Er waren dus in hun tegenwoordig huis geene kamers meer, die zij had bewoond, en daardoor was de vader van Johan niet zoo ongelukkig. Wel waren er vele dingen van haar, die voor Johan vreemd waren en weinigwaardig, maar voor zijnen vader waren die precies zeer kostbaar als onvervangbare schatten.
Johan bewoonde aan de achterzijde van het huis twee kamers, die beide uitzicht en opening hadden op den donkeren ouden en vollen tuin, die groot en geheimzinnig als een bosch was. Maar de duisternis naderde niet tot aan het huis. Tusschen huis en tuin was een straatweggetje en een grasland, waar in den goeden tijd vele veelkleurige bloemen pronkten, 's Avonds zat Johan te werken voor zijne ruiten; dan scheen de staande lamp naar buiten, met dun licht, gelijk een gouden zonnedamp, die de bloemen van kleur verfijnde en veranderde, als bloemen uit een vreemd, breekbaar verhaal. In den donkeren, dichten tuin, die als een bosch was, kon het lamplicht niet schijnen. De boomen stonden aaneen als een wal van zwart, waarachter de andere wereld was.
Jacob Israël de Haan (31 december 1881 - 30 juni 1924)
De Surinaamse dichter, percussionist, beeldend kunstenaar, Surinamist, toneelschrijver, regisseur, acteur en maatschappelijk werker Noeki André Mosis (Kingbotho) werd geboren in het District Marowijne op 31 december 1954. Zie ook mijn blog van 31 december 2009.
Zwart op wit
Ik ben vandaag getuige dat iemand zegt, Ik wil het zwart op wit hebben Terwijl die zelf met blauw tekent.
Ik ben vandaag getuige dat wit altijd blijft, en dat zwart verandert en blijft veranderen.
Ik ben vandaag overtuigd dat zwart en wit elkaar versterken als wit met zwart trouwt, zij elkaar trouw blijven en samen kinderen maken.
Ik ben vandaag overtuigd dat deze gemeenschap automatisch, zonder zonnebanken bruiner wordt als wij het zwart op wit houden.
Vrijheid in eigen handen
Mijn dromen voor de toekomst verbieden mij verder te huilen Slavenarbeid verrichten met mijn sterke handen Mijn kracht verder verprutsen voor de blanken
Die rijker en nog rijker willen worden Ik maak nu een einde aan Vandaag vlucht ik het bos in Voor een beter leven, zelfstandigheid
Dan kom ik terug om mijn broeders en zusters te bevrijden Enkelen zullen de afschaffing van de slavernij afwachten Die zullen mentaal slaven blijven
Es gibt ein Bild von meiner Mutter, das Bild mit dem Fächer. Siebzehn war sie damals. Sie steht neben einem Sessel, den Kopf zur Seite geneigt, Blumen im Haar, den halbgeöffneten Reiherfächer in der linken Hand und das Kleid voller Spitzen.
»Echte Chamonixspitzen, Janne«, sagte sie jedesmal, wenn wir das Bild ansahen. Irgendwann, als ich klein war, muß es eine Zeit der Fotografien gegeben haben, tagelanges Wühlen in dem gelben Karton, Geschwister, Eltern, Tanten, Onkel, quer durch die Zeiten. »Onkel Justus mit drei Jahren. Und Tante Mieke als Baby. Und das ist die Hochzeit von Onkel Hans. Dahinten steht Tante Lena, sie ist auch schon längst verheiratet. Großvater Peersen? Der lebte damals doch nicht mehr. Aber hier, er und Großmutter Marie, noch ganz jung. Und das bin ich, mit dem Fächer . . .«
Die Stimme meiner Mutter, die Bilder und die Ge- schichten zu den Bildern. Wir sitzen im Wohnzimmer unter dem rosa Lampenschirm. Sie hat den Arm um mich gelegt, und alles an ihr ist rund und warm und weich. Ich bohre meinen Finger in ihr Doppelkinn, und sie schiebt ihn weg und sagt: »Woher ich das nur habe! Bei meiner Mutter ist es mir nie aufgefallen. Aber sie mußte ja auch
schon mit achtunddreißig sterben.«
Wie alt war ich damals? Vier vielleicht, und meine Mutter Mitte Vierzig, wie ich heute. Nur die Art, wie sie den Kopf auf die Seite legt, und die Augen erinnern noch an das Mädchen im Spitzenkleid.
»Echte Chamonixspitzen. Ich habe es zum Ball in der Harmonie bekommen, das schönste Kleid, dein Großvater Peersen wollte das. Wir sollten die schönsten Kleider anhaben, meine Mutter und ich. Gott, war er stolz, als er mit uns in den Ballsaal ging, rechts meine Mutter, links ich, und dieser Glanz, diese Lichter. Nie wieder habe ich so etwas erlebt, so ein Fest.«
Achtundsechzig Jahre später ist sie gestorben. Bevor sie das Bewußtsein verlor, ihre Hände waren schon ruhig geworden, sah sie mich noch einmal an.
But the problem was that there was always something to do. Dishes to be washed, bathrooms to be cleaned, the cat box to be emptied; cars needed tune-ups, laundry needed to be done, and bills had to be paid. Even though Kevin helped a lot with his chores, he was almost as busy as she was with school and friends and all his other activities. As it was, magazines went straight to the garbage unread, letters went unwritten, and sometimes, in moments like these, she worried that her life was slipping past her. But how to change all that? "Take life one day at a time' her mother always said, but her mother didn't have to work outside the home or raise a strong and confident yet caring son without benefit of a father. She didn't understand the pressures that Theresa faced on a daily basis. Neither did her younger sister, Janet, who had followed in the footsteps of their mother. She and her husband had been happily married for almost eleven years, with three wonderful girls to show for it. Edward wasn't a brilliant man, but he was honest, worked hard, and provided for his family well enough that Janet didn't have to work. There were times when Theresa thought she might like a life like that, even if it meant giving up her career. But that wasn't possible. Not since David and she divorced. Three years now, four if you counted the year they were separated. She didn't hate David for what he had done, but her respect for him had been shattered. Adultery, whether a one-night stand or a long affair, wasn't something she could live with. Nor did it make her feel better that he never married the woman he'd been carrying on with for two years. The breach of trust was irreparable. David moved back to his home state of California a year after they separated and met Annette a few months later. His new wife was very religious, and little by little she got David interested in the church. David, a lifelong agnostic, had always seemed to be hungry for something more meaningful in his life.
Mein Vater saß nach der Kobaltbestrahlung auf dem Bettrand und schüttelte fortwährend verneinend den Kopf. Zwei Monate später ließ er sich aus dem Fenster seiner Wohnung im zehnten Stockwerk fallen, wenige Tage vor seinem sechsundfünfzigsten Geburtstag. Ich erhielt die Nachricht von seinem Tod telegraphisch und fuhr sofort zu meiner Mutter. Mit unbewegtem Gesicht sagte sie, daß sie gesehen habe, wie er den Halt verlor. Sie kam von der Arbeit, öffnete im selben Moment die Wohnungstür. Einer der Hausschuhe fiel ins Zimmer. Feuerwehrleute brachten ihr den anderen und - wegen des Edelmetalls - die Zähne, in ein Taschentuch gewickelt.
Vor Beginn der Trauerfeier wartete eine Gruppe Männer in schwarzen Uniformen und mit schulterhohen Kränzen. Dann saßen sie reglos im Kirchenschiff gegenüber.
Zwei glitzernde Steine standen in der hellblau ausgespannten Vitrine des Fernsehschranks meiner Kindheit. Ich spielte nicht mit ihnen, wog sie nur in der Hand und konnte nie das leise Tickenvermeiden, wenn ich sie auf den Spiegelboden zurückstellte.
Das Holz , das wir zum Anheizen verwendeten, stammte aus stillgelegtenSchächten. Ich hackte und stapelte es im Keller. Es war mit einer dunklen Schicht bedeckt, deren Geruch ich wiedererkennen würde.
Als ich meinen Vater fragte, was Silikose bedeutet, sagte er: Uranstaub frißt weiter.
Seine Wochen waren in Schichten eingeteilt. Wenn es irgend etwas zu planen gab, stand er vor dem Kalender in der Küche und zählte: Früh, Mittel, Nacht, Sonntagsdienst. Zur Mittelschicht erhob er sich vom Mittagessen und mußte auf den Schacht, so hieß es im Sprachgebrauch. Manchmal sah ich ihn inmitten der Fremden, die ihre Haut zu Markte trugen, wo der Schichtbus hielt.
Der Himmel war blau, erst weiter weg hingen dicke aufgebauschte Wolken dicht über dem Horizont.Die Elbwiesen zerflossen da, immer blasser, und wo nichts Genaues mehr war, sah man auch keine Zäune mehr.Die reibenden Eisschollen fingen an zu rotieren, wenn sie in die Strudel zwischen den Molen gerieten.Das ehemalige Bauernhaus, dessen Eichenfachwerk ausgemauert war mit blassroten, an der Luft getrockneten Ziegelsteinen, die im Licht der frühen oder späten Sonne diesig purpurn aufleuchteten, lag da an den Boden geschmiegt oder wie hingekauert.Er hatte Greta auf dieses Leuchten, das ihm rätselhaft vorkam, wie eine nur ihm sichtbare Strahlung, aufmerksam gemacht.Ein paar Versuche von Greta, es zu fotografieren, waren enttäuschend verlaufen; die Vergrößerungen brachten nie das, was er meinte. Vielleicht hatte sie auch den Farbton nicht richtig gesehen und die Bilder wurden deshalb nichts.Die ganze nach Osten gerichtete Giebelwand war mit Wein bewachsen.Durch die oberen Fenster konnte er über den Fluss und den Zaun der Staatsgrenze hinweg in den anderen Staat schauen, wo sich, wenn sie klares Wetter hatten, das Diesseits wiederholte, also Ansammlungen geduckter Gehöfte, von Bäumen umstanden und überragt (... )
It is a powerful summer day in Misiones, with all the sun, heat, and calm the season canprovide.Nature, completely unbounded, feels satisfied with herself. Like the sun, the heat, and the atmospheric lull, the father also opens his heart to Nature. Be careful, kid, he says to his son, with that sentence cutting short any discussion of the matter.
His son understands perfectly.
Yes, Dad, the child replies, as he grabs his rifle and loads shells into his shirt pockets, which he closes carefully. Come back at lunch time, the father says. Yes, Dad, the boy repeats. He balances the rifle in his hand, smiles at his fother, kisses him on the head, and leaves. For a moment, his father follows him with his eyes and then returns to his day's work, happy at his son's joy.
He knows that his son, taught from his earliest infancy to be wary of danger, can handle a rifleand hunt anything.The boy is only thirteen years old, but quite tall for his age.Yet he seems younger,judging by the purity of his blue eyes, still fresh with childlike surprise.
The father does not need to lift his eyes from his work to follow, in his mind's eye, his son's course: he has crossed the red path and headed straight toward the scrubland across from the opening in the sparta grass.
To hunt in the scrubland the boy hunts for pelts requires patience beyond his young son's capacity. After crossing that island of scrubland, his son will move along the edge of the cactus growth
to the marsh, looking for doves, tucans, or a flock of herons just like those his friend Juan has discovered so recently.
Horacio Quiroga (31 december 1878 19 februari 1939)
My room in the mental hospital is pleasant enough as such rooms go. says our erstwhile narrator, one Harry Craddock, a millionaire made not by himself but by his father, an amateur at everything and a master of nothing, a fool, an excited scientist, a rich open purse, a a murder? Perhaps, or perhaps not, but either way he is currently residing in a mental institute after shooting a nameless young man. Craddock is a man who
spout[s] words. I envelope people in words, I spit words at them, I want to swallow them with words.
(...)
At intervals between the sandhills were great stony or gibber plains. Aeons of wind and water have smashed the once solid siliceous or flinty horizontal strata and winds have carried away the loose soil cover until only a gleaming stony rubble remains. Windblown sand has abraded the stones and small boulders into smooth shiny pebbles with sloping sides. Pick one up and you'll discover it is shaped like a low tent or a pyramid. They're polished, too, with a coating of desert varnish - a deposit of colloidal silica or oxide of iron.
Colin tried the door, but it was locked. The porter, Mr. Purdy, obviously hadnt known what he was talking about when hed said Mr. Dunworthy had gone to Research. Blast it. I should have known he wasnt here, Colin thought. Only historians prepping for assignments came to Research. Perhaps Mr. Dunworthyd told Mr. Purdy he was going to do research, in which case hed be in the Bodleian Library. Colin went over to the Bodleian, but Mr. Dunworthy wasnt there either. Ill have to go ask his secretary, Colin thought, loping back to Balliol. He wished Finch was still Mr. Dunworthys secretary instead of this new person Eddritch, who would probably ask a lot of questions. Finch wouldnt have asked any, and hed have not only told him where Mr. Dunworthy was, but what sort of mood he was in. Colin ran up to Mr. Dunworthys rooms first, on the off chance Mr. Purdy hadnt seen Mr. Dunworthy come back in, but he wasnt there either. Then he ran across to Beard, up the stairs, and into the outer office. I need to see Mr. Dunworthy, he said. Its important. Can you tell me where? Eddritch looked at him coldly. Did you have an appointment, Mr.? Templer, Colin said. No, I Are you an undergraduate here at Balliol? Colin debated saying yes, but Eddritch was the sort who would check to see if he was. No, I will be next year. If youre applying to be a student at Oxford, you need the Provosts Office in Longwall Street. Im not applying to be a student. Im a friend of Mr. Dunworthys Oh, Mr. Dunworthy has told me about you. He frowned. I thought you were at Eton. Were on holiday, Colin lied. Its vital that I see Mr. Dunworthy. If you could tell me where he What did you wish to see him about? My future, Colin thought. And its none of your business, but that obviously wouldnt get him anywhere. Its in regard to an historical assignment. Its urgent. If you could just tell me where he is, I he began, but Eddritch had already opened the appointment book. Mr. Dunworthy cant see you until the end of next week.
"Ma belle comtesse aux beaux cheveux blonds. Je ne vous connais pas personnellement, mais jai entendu Franz parler de vous et je vous ai vue. Je crois que, daprès cela, je puis sans folie vous dire que je vous aime ; que vous me semblez la seule chose belle, estimable et vraiment noble que jai vu briller dans la sphère patricienne. Il faut que vous soyez en effet bien puissante pour que jaie oublié que vous êtes comtesse. Mais, à présent, vous êtes pour moi le véritable type de la princesse fantastique, aimante, artiste et noble de manières, de langages et dajustements, comme les filles des rois au temps poétique. "
"No," the musician answered, and he played several more notes.
Amar went over to the door.
"Is there still time?" he said.
"Yes."
He stepped inside the door. There was no light, but he could feel warm air blowing upon his face from the corridor to the right. He walked ahead, letting his hand run along the damp wall beside him. Soon he came into a large dimly lit room with a tile floor. Here and there, at various angles, figures lay asleep, wrapped in gray blankets. In a far corner a group of men, partially dressed, sat about a burning brazier, drinking tea and talking in low tones. Amar slowly approached them, taking care not to step on the sleepers.
The air was oppressively warm and moist.
"Where is the bath?" said Amar.
"Down there," answered one of the men in the group, without even looking up. He indicated the dark corner to his left. And, indeed, now that Amar considered it, it seemed to him that a warm current of air came up from that part of the room. He went in the direction of the dark corner, undressed, and leaving his clothes in a neat pile on a piece of straw matting, walked toward the warmth. He was thinking of the misfortune he had encountered in arriving in this town at nightfall, and he wondered if his clothes would be molested during his absence. He wore his money in a leather pouch which hung on a string about his neck. Feeling vaguely for the purse under his chin, he turned around to look once again at his clothing. No one seemed to have noticed him as he undressed. He went on. It would not do to seem too distrustful. He would be embroiled immediately in a quarrel which could end badly for him.
A little boy rushed out of the darkness toward him, calling: "Follow me, Sidi, I shall lead you to the bath." He was extremely dirty and ragged, and looked rather more like a midget than a child. Leading the way, he chattered as they went down the slippery, warm steps in the dark. "You will call for Brahim when you want your tea? You're a stranger. You have much money...."
Amar cut him short. "You'll get your coins when you come to wake me in the morning. Not tonight."
"But, Sidi! I'm not allowed in the big room. I stay in the doorway and show gentlemen down to the bath. Then I go back to the doorway. I can't wake you."
"I'll sleep near the doorway. It's warmer there, in any case."
"Lazrag will be angry and terrible things will happen. I'll never get home again, or if I do I might be a bird so my parents will not know me. That's what Lazrag does when he gets angry."
"Lazrag?"
"It is his place here. You'll see him. He never goes out. If he did the sun would burn him in one second, like a straw in the fire. He would fall down in..."
The Stories of Paul Bowles. Copyright by Paul Bowles. Reprinted by permission of HarperCollins Publishers, Inc. All rights reserved. Available now wherever books are sold.
An dem Schnittpunkte von Kurfürstendamm und Kurfürstenstraße, schräg gegenüber dem »Zoologischen«, befand sich in der Mitte der siebziger Jahre noch eine große, feldeinwärts sich erstreckende Gärtnerei, deren kleines, dreifenstriges, in einem Vorgärtchen um etwa hundert Schritte zurückgelegenes Wohnhaus, trotz aller Kleinheit und Zurückgezogenheit, von der vorübergehenden Straße her sehr wohl erkannt werden konnte. Was aber sonst noch zu dem Gesamtgewese der Gärtnerei gehörte, ja die recht eigentliche Hauptsache derselben ausmachte, war durch eben dies kleine Wohnhaus wie durch eine Kulisse versteckt, und nur ein rot und grün gestrichenes Holztürmchen mit einem halb weggebrochenen Zifferblatt unter der Turmspitze (von Uhr selbst keine Rede) ließ vermuten, daß hinter dieser Kulisse noch etwas anderes verborgen sein müsse, welche Vermutung denn auch in einer von Zeit zu Zeit aufsteigenden, das Türmchen umschwärmenden Taubenschar und mehr noch in einem gelegentlichen Hundegeblaff ihre Bestätigung fand. Wo dieser Hund eigentlich steckte, das entzog sich freilich der Wahrnehmung, trotzdem die hart an der linken Ecke gelegene, von früh bis spät aufstehende Haustür einen Blick auf ein Stückchen Hofraum gestattete. Überhaupt schien sich nichts mit Absicht verbergen zu wollen, und doch mußte jeder, der zu Beginn unserer Erzählung des Weges kam, sich an dem Anblick des dreifenstrigen Häuschens und einiger im Vorgarten stehenden Obstbäume genügen lassen.
Es war die Woche nach Pfingsten, die Zeit der langen Tage, deren blendendes Licht mitunter kein Ende nehmen wollte. Heut' aber stand die Sonne schon hinter dem Wilmersdorfer Kirchturm, und statt der Strahlen, die sie den ganzen Tag über herabgeschickt hatte, lagen bereits abendliche Schatten in dem Vorgarten, dessen halb märchenhafte Stille nur noch von der Stille des von der alten Frau Nimptsch und ihrer Pflegetochter Lene mietweise bewohnten Häuschens übertroffen wurde. Frau Nimptsch selbst aber saß wie gewöhnlich an dem großen, kaum fußhohen Herd ihres die ganze Hausfront einnehmenden Vorderzimmers und sah, hockend und vorgebeugt, auf einen rußigen alten Teekessel, dessen Deckel, trotzdem der Wrasen auch vorn aus der Tülle quoll, beständig hin und her klapperte.
Theodor Fontane (30 december 1819 - 20 september 1898)
And so on, as one always arriving Out of the faraway-far. The city Where we rose slick into the rude rafters Of the second story dazed after sex. Inside that hangs the famed Somnopolis, Purenight city leaking Seconal light. Within is a blue unfinished city Begun in dreamy cloudless gesture made Dusty by the millions. City which is A love letter. Interior to that, City emerging naked from the white Indifferences of winter. City Once hidden in the library and now Drowsing in the sleep of the collective.
Beneath the abstract lives the ephemeral
You cannot remember whether, at this Corner, years before, you turned left or right. Inside this immanent sigh, a city Under the sign of the Ferris Wheel, The bullet-pocked clocktower. A city Upflung from notes sprawled in the cool Margins of the ghostly, the great cities. City about nothing at all: it will not Speak of me or others, of love or youth Or anything else. And the city called The Antipast toward which you travel And travel, where rain is falling across A grammar of skyline, rain is filling The April air with silver quotation marks.
über dem elbtal hängen schwere wolken. im dunst versunken steht der lilienstein. wir waren nicht dabei, als hier die flüsse schwollen, aber die nässe kommt, sie zieht schon in uns ein
u. diese marke an der mauer kündet, wie hoch das wasser stand am sechzehnten august. du sagst du frierst u. möchtest schon mal vor zum auto gehen u. ob ich dir die dicken socken bringe
wenn ich noch einmal auf dem zimmer bin. in diesem sommer sprachen wir darüber, wie dunkel es in deutschen orten sein kann, ob nun in bacharach, bad sulza oder hier in königstein.
sind dann die tage auch noch trübe, schenkt nur das essen wohliges gefühl, für kurze zeit. die heizung bullert u. dann muß man lüften u. aus der stube mit den hirschgeweihen,
dem kachelofen u. der täfelung tönt bis durch die fremden- zimmerdecke die stimme von herrn zimmermann aus wien. der kommt schon lange her, er reist allein u. unterhält uns alle.
wir liegen unter schweren federbetten u. wir bitten, daß diese nacht an uns vorübergeht. ich will die ritze zwischen uns nicht spüren. dann geht die spülung. es ist erst halb zwei.
"Oh God. I feel like a refugee from a Douglas Coupland novel. That asshole. Who does he think he is? Come on, guys, focus. Weve got a major problem on our hands. The six of us were silent, but for our footsteps. The main corridors muted plasma TVs blipped out the news and sports, while co-workers in long-sleeved blue and black T-shirts oompah-loompahed in and out of laminate-access doors, elevated walkways, staircases and elevators, their missions inscrutable and squirrelly. It was a rare sunny day. Freakishly articulated sunbeams highlighted specks of mica in the hallways designer granite. They looked like randomized particle events. Mark said, I cant even think about what just happened in there. John Doe said, Id like to do whatever it is people statistically do when confronted by a jolt of large and bad news. I suggested he ingest five milligrams of Valium and three shots of hard liquor or four glasses of domestic wine. Really? Dont ask me, John. Google it. And so I shall. Cowboy had a jones for cough syrup, while Bree fished through one of her many pink vinyl Japanese handbags for lip gloss phase one of her well-established pattern of pursuing sexual conquest to silence her inner pain. The only quiet member of our group of six was Kaitlin, new to our work area as of the day before. She was walking with us mostly because she didnt yet know how to get from the meeting room to our cubicles. Were not sure if Kaitlin is boring or if shes resistant to bonding, but then again none of us have really cranked up our charm.
Douglas Coupland (Rheinmünster-Söllingen, 30 december 1961)
Een boom is minder dan een mens zegt men maar in het landschap evenzeer afwezig.
Telkens een gat een bres in de muur van populieren voorbij de rivier en on- gedicht voor vele jaren. Vandaag veel jaren later de bossen van mijn kinderjaren vergaan blijven bestaan in het voorland waarin zij levende doden zijn.
Wereld zo onbewoonbaar dat ik werkelijker woon in landschappen lang al voorbij vergaan zoals de tijd.
Uit: Graf Schack als Dichter (Samen met zijn broer Julius)
Nicht das Publikum, nicht unser Volk und vor allem nicht unsre Jugend ist es, deren Seele stumpf und lau geworden, wohl aber ist der große Haufen unsrer Kritiker und Schriftsteller wie abgestandenes Wasser. Fruchtbarer Boden breitet sich heute wie immer in weiten Strecken aus, wo jedoch ist triebkräftiges Korn, wo sind Ackerer, wo ist Egge und Pflug? Die Mittelmäßigkeit schafft und die Mittelmäßigkeit richtet, was ist natürlicher, als daß die Mittelmäßigkeit Orgien feiert und gegen jeden frischen Luftzug Mauern baut! Wir rufen den Kritikern zu: Helft uns kämpfen gegen die Tyrannei der Modedichterlinge und Poesiefabrikanten, denn die spekulative Mache und das Unkraut des Dilettantismus duldet man nicht, schont man nicht, wenn sie überhand nehmen, sondern man vernichtet sie. Wir rufen: Laßt uns einig sein, laßt uns jeden Keim, der zu einem Schößling echt moderner und tief nationaler Dichtung auszuwachsen verspricht, hegen und pflegen, laßt uns nicht müde werden, das wahrhaft Große zu finden und anzupreisen. Wir rufen es und die Antwort bleibt nicht aus. Die Einen sind ungehalten, daß man sie aufweckt aus ihren süßen Dämmerungen, daß man die Kritik nicht gleich ihnen als billigen Broderwerb auffaßt, sondern als ein heiliges Amt im Dienste des lebendigen Geistes. Die Andern lachen, murmeln etwas von idealen Träumern und versichern, kein Sterblicher könne das Schiefgewordene einrenken, noch das Träge in Fluß bringen, das mache sich alles von selbst, oder es mache sich eben gar nicht. Und die Dritten werden ärgerlich und fragen: glaubt Ihr etwa irgend etwas Neues und Eigenartiges vorzubringen, alles, was Ihr hinausruft, schreien auch wir schon seit Jahr und Tag mit [4] unsrer Spatzenstimme ins Publikum hinein. Nicht die Sache liegt diesen Leutchen am Herzen, sonst würden sie jeden Mitkämpfer freudig begrüßen, ihr einziges Ziel ist es, das eigene Persönchen in den Vordergrund zu tragen und deshalb fürchten sie die Konkurrenz.
Jérôme ne revit Uni que plusieurs jours après la promenade de Holmenkollen.
Les études de la jeune astronome, qui la retenaient presque tous les après-midi à l'Université, parfois même le soir, quand la nuit était claire, les propres occupations de Jérôme pris entre les répétitions de sa pièce, les conférences et les banquets, les tenaient éloignés l'un de l'autre beaucoup plus que l'un des deux ne le désirait.
Ce jour-là, Jérôme avait pris le tramway avec Axel pour se rendre chez Mme Krag. Il regardait les femmes, par habitude. Leurs yeux sans défense, leur teint de poupée, l'aisance avec laquelle elles portaient des chapeaux en retard de plusieurs années sur la mode lui donnaient des plaisirs d'une qualité que les autobus parisiens lui refusaient généralement. Il lui arrivait même de leur sourire comme on sourit à un joli enfant. Elles ne semblaient pas le prendre mal. Elles étaient claires comme des fontaines, fraîches comme des baigneuses, sans fard, sans mystère; on devait être bien vite leur ami, connaître à l'avance le petit nom familier qu'on leur donnerait. Mais elles descendaient en cours de route et, inquiètes des regards persistants de ce voyageur, elles se demandaient, étant sans miroir, quelle tache d'encre elles avaient sur la joue, quel bouton sur le nez.
A l'un des arrêts du tramway, une toute jeune fille monta, à laquel Axel dit familièrement bonjour. Elle s'assit en face de Jérôme qui fut pris, en la voyant, d'une agitation extrême.
« Mais, se dit-il en battant des cils, cette jeune fille est le portrait d'Uni... »
Mêmes yeux, même nez, même bouche, surtout cette petite moue des coins de lèvres...
C'était l'aventure du Jupiter qui recommençait. Vertiges, refroidissement des extrémités, pouls filant... Le tramway naviguait sur de l'ouate, tanguait, roulait.
Axel, après avoir échangé avec elle quelques mots, se taisait en mâchant de la gomme.
Maurice Bedel (30 december 1883 16 oktober 1954)
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
J. C. Bloem
De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk 'Friesch Cayenne' hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer 'aan de schrijverij' raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron
K.P. Kavafis
K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
