Die avond in café Foli-A. De muziekminnende herbergier legt een plaat van Bob Dylan op en even later is Dylan hét gespreksonderwerp aan de toog. Ik kan er een aardig mondje over meepraten. Over mijn bijna blinde adoratie voor zijn cd's, maar vooral ook over de zes concerten die ik van hem gezien heb, waarvan er vijf zonder meer barslecht waren en eentje -met een beetje goeie- de omschrijving 'redelijk' verdiende.
De man naast mij volgt aandachtig de gesprekken. Af en toe mengt hij zich in de debatten.
"Ik heb Dylan één keer gezien. Op de luchthaven van Boekarest. Ik was in Roemenië voor een fotoreportage. Blijkbaar had Bob Dylan de avond voordien opgetreden in Boekarest. Ik zag hem van de trap komen. Hij was helemaal alleen. Hij droeg een gitaarkoffer, die hij regelmatig moest wegzetten omdat iemand hem een handtekening kwam vragen. Ik ben naar hem gegaan. Ik zei: 'Can I help you, Bob?' En hij zei: 'No, thank you'.
... Hoe banale verhalen eigenlijk toch heel straf kunnen zijn ...

Dat je in een thuiswedstrijd met de billen bloot gaat tegen AA Gent kan gebeuren. Je hebt nu eenmaal van die wedstrijden dat elke aanval van de tegenpartij raak is en dat ze scoren elke keer als ze over de middellijn komen. Efficiëntie heet zoiets. Club Brugge hoeft daar trouwens niet over te klagen. Amper één week geleden won het zo zélf nog tegen Cercle.
Veel erger is dat er in het resterende uur geen vuist gemaakt wordt. "Kan ook bijna niet," was Mathijssens uitleg. "Met 1-4 op het bord gaat de match nu eenmaal op slot." Da's natuurlijk flauwekul. Op achterstand staan, kan geen excuus zijn om amechtig voetbal te gaan spelen, integendeel. Een ploeg met vertrouwen steekt dan één, twee of drie tandjes bij, speelt met het mes tussen de tanden, krijgt het voltallige publiek achter zich en dwingt de tegenstrever achteruit. Wat niet wil zeggen dat je zo'n wedstrijd nog kunt winnen, maar je probéért het tenminste. Met nog een uur te spelen, is nog veel mogelijk. Je gaat er dus voor. Al is het maar voor de 27.000 mensen die hun zondag hebben opgeofferd en een kaartje hebben betaald.
Niks van dat alles bij het Club Brugge van tegenwoordig. Niemand die de mouwen opstroopt, niemand die het sein geeft om rond de zestien van de tegenstrever te gaan kamperen, niemand die een pass durft geven of een actie durft maken.
Na zestig wedstrijden is Jacky Mathijssen er nog altijd niet in geslaagd om een ploeg tussen de lijnen te brengen. Links en rechts wordt beweerd dat Club niet de spelers heeft om naar de kop te spelen. Ik betwijfel dat. Het probleem is gewoon dat iedereen onder zijn niveau speelt. Geraerts is maar een schim van de onmisbare pion die hij ooit bij Standard was. Daerdens rushes die zo kenmerkend waren in zijn periode bij Genk, zijn maar zeer zelden te zien in Brugge. Vargas is een links- én rechtsvoetig voetbalwonder, die technisch niet onder hoeft te doen voor Ruiz, Losada, of Boussoufa, alleen komt het er niet uit. De levensgevaarlijke Dirar van Westerlo is bij Club Brugge vooral een pingelaar geworden. Ex-topschutter Akpala was bij Charleroi op zijn eentje een hel voor elke verdediging, maar zoekt bij Club al een heel seizoen naar zichzelf. Beloften-Rode Duivel Ciman krijgt zelfs geen bal meer gestopt of weggewerkt, dribbelwonder Van Heerden die nog maar zelden ontgoochelde, vraagt zich al twee jaar op de bank af wat hem overkomt. Gisteren tegen Gent behoorde hij zelfs niet tot de kern van 18.
Het wordt de hoogste tijd voor Jacky Mathijssen om zijn conclusies te trekken. Als er na zestig wedstrijden niet de minste vooruitgang geboekt is, heb je als trainer gefaald. Als de helft van je spelers slechter spelen dan ze bij hun vorige club deden, heb je gefaald. Falen is geen schande en zegt niets over je kwaliteiten of gebreken als trainer. Ferreira werd bij Beveren, Brussels en Lier alom geprezen omwille van zijn tactisch inzicht, maar hij redde het niet bij Club. Ceulemans maakte van Westerlo zowaar een subtopper, maar hij kreeg de Brugse trein niet op de rails. Mathijssen streed met het érg matige Charleroi zelfs mee voor Europees voetbal, maar ook hij krijgt blauw-zwart niet aan de praat. Zijn zij daarom slechte trainers? Neen. Dat zullen ze zélf nog vaak genoeg bewijzen. Maar bij Brugge klikte het niet. Punt. En daarom moet Mathijssen weg. Nu. Niet volgende week. Zestig speeldagen aanmodderen is te lang. Zowel de spelers, het bestuur, de supporters als Mathijssen zélf verdienen beter.
Hij heeft het geprobeerd en het is niet gelukt. So be it. Ander en beter.