Beste  wensen 2014 aan alle lezers..

Klik op de foto !

16-12-2013 om 11:56 geschreven door gilletman  

Odin's Walhalla


De donkere, soms saaie eindejaarsdagen zijn weeral gearriveerd, en wat is er nu beter om deze op rituele wijze te verdrijven.  Naast de traditionele familiebezoeken, opteren we voor een gezellig beursbezoekje of  binnenspringen bij gelijkgestemde zielen.

We namen we de stier weer eens krachtig bij de horens en begaven ons naar de Bakermat van de Belgische luxeautomobiel, Provincie Antwerpen. Alhier vond de jaarlijkse oldtimerbeurs plaats te Broechem. De beurs was een enorm succes. Op het moment dat ik langsheen de buitenkant liep deed het geroezemoes denken aan een zomerse bijenkorf. Ontmoetingen met mensen die je al een hele tijd niet meer gezien hebt, aangename gesprekken, een vriendelijke glimlach, doen de donkere dagen al vlug vergeten. Dit jaar was Broechem ook plaats van afspraak met een plaatselijk oldtimer Goeroe, of was het een Viking?

Vanaf de oude legerkazernes, ging het richting zijn Walhalla, rijk van Odin, of de hemel volgens de Noorse Mythologie. Het staat te boek als zijnde een grote zaal voor eervol en heldhaftige gesneuvelden, met wel 500 poorten. Een toepasselijke titel voor het nu volgend verhaal in onze reeks  ‘schatbewaarders’ ?

Een straatje in een niemendaldorpje, waar rijtjeshuizen je niet doen vermoeden wat er achter de vele deuren schuilgaat. Onze gastheer, laten we hem John Doe noemen, opent een niets zeggende oude poort, waarachter een  alledaagse garage schuilgaat. Hier in past maar juist een gewone gezinswagen. Aan de achterzijde van deze garage hangt een stuk plastic, en een groot, zwaar, donkerrood doek. Het deed denken aan theater gordijnen. John Doe licht deze op en erachter komt een grote ruimte met een gewelfd dak tevoorschijn. Het tromgeroffel mag je je er zelf bij inbeelden.  Alhier worden geruime tijd schatten opgeslagen. John verteld dat dit gebouw, een dikke eeuw en langer geleden, het enige was, in de verre omtrek. Het stond er moederziel alleen. Doorheen de tijd is er immer maar meer omheen gebouwd, tot het resultaat van vandaag……. Een cluster straten, woningen en typisch Belgische koterijen..

Onze blik ontwaart meteen enkele ‘gesneuvelden’,  maar John begint zijn verhaal bij het begin………………

Als 15 jarige al verplaatste hij zich naar de norm van de tijd, met een brommer, of nog beter ‘nen Tuf’. Een Zundapp uit begin jaren zestig, en het moet rond deze periode geweest zijn dat hij geïnfecteerd werd met de microbus oldtimerus. Deze Zundapp, hoewel het slechts een 50 ccke is, verplaatste hem destijds tegen 85 Beaufort, met zijn liefke er achterop,  zonder tegenpruttelen, naar al zijn bestemmingsplaatsen. De Vetkuif van toen heeft ondertussen plaatsgemaakt voor gedistingeerd grijs, en ook het liefke is er niet meer. Maar nog steeds staat den tuf met al zijn herinneringen hier op deze heilige grond.

John is vooral geïnteresseerd in het technische en geschiedkundige aspect. Techniek die op een of andere manier speciaal te noemen is heeft een beentje voor. De eerste schat die in de ogen steekt, is een Packard, van net na WO 2.  Een dikke rijen 8 cilinder gaf de nodige power aan deze volumineuze mobiel. John doet de hele geschiedenis uit de doeken, van hoe dit model als o.a. concurrent van Caddilac ontstaan is. Het komt er op neer dat tijdens WO 2, Packard zich niet echt had voorbereid op het einde van de oorlog, en de reproductie moest beginnen met verouderde modellen.

Deze Packard heeft dan ook het chassis van een pre war model, met daarop een modernere koets. Dit maakt dat bijvoorbeeld de deuren gigantisch dik zijn, daar men bouwde verder op een smal chassis, waarop men een veertiger jaren look wou creëren.

Zo op het eerste zicht, nog heeeeel veel werk aan deze winkel, maar volgens John is er toch al veel aan gedaan, een probleempje met de motor zou, als dit opgelost is, de wagen snel terug op de baan brengen.

We schuiven verder naar een ander project, waar mijn oog al een hele tijd naar afdwaalde. Onder een afdeksel zit iets moois verstopt, maar wat???  John doet een beetje geheimzinnig, en een brede glimlach verschijnt op zijn aangezicht. Hier schuilt blijkbaar een geheim project. Maar toch kan uiteindelijk de deken gelicht worden. De cover van een volgend boek is geopend. Er verschijnt de mooi gevormde radiator van een Panhard Levassor, SS uit 1925

Deze SS heeft niets te maken met meneer Adolf, en ook niets met het bekende Supersport. Maar wel met iets wat er niet op zit, namelijk ‘Soupappen’. Fransen spreken enkel Frans.  Deze wagen heeft  een schuivenmotor, ook al een technisch stokpaardje van Den John. Kortom SS staat dus voor “Sans Soupappes”. En wat John op z’n minst evenveel aanspreekt, is de hele geschiedenis van gebeurtenissen tijdens WO I. Duitsland  moest na de capitulatie het veroverde stuk Frankrijk terug  geven. En het in geldnood verkerende  Bugatti imperium verkocht patenten aan Panhard, om de fabriek terug op te bouwen. De meesten daarvan werden nooit gebruikt, maar anderen weer wel, mits  kleine aanpassingen. De  achterophanging van deze auto is typisch ook voor een bepaald Bugatti model. De  half eliptische vering, en de manier van montage van de achteras, zorgde voor een evenredigere, centrale krachtoverbrenging. John beweerd dat als je het chassis van deze Panhard naast een Bugatti zou zetten, je slechts weinig verschillen zal kunnen opmerken. Wat heel mooi is aan deze auto, is de carrosserie. Het wordt een sportieve versie met een skiff body. John, hoewel geen enkele opleiding als schrijnwerker, maakte hem helemaal zelf. Of toch met een beetje hulp van zijn Workmate. Fantastisch. Zoals eerder in dit blog gezegd, je moet het gewoon doen…………  Echter bij het maken van de spatborden is John een beetje stilgevallen met dit project, maar heeft nu de nodige tips gekregen over hoe je er zelf een paar kan brouwen.

Rechts van de Panhard staat een Toyota Celica, persoonlijk niet mijn bier, maar wel met herinneringen, want deze sportauto’s waren nieuw in mijn vroege dagen. Moesten er liefhebbers zijn onder de lezers, John heeft besloten hem te verkopen om weer wat meer ruimte te krijgen, en andere projecten te financieren.

Links van de Panhard staat een kevertje..  Op dit moment helaas de enige rijdende oldi van John…. En ook rechts staat een nog  wat ouder model. Ook hier valt een en ander over te vertellen, maar dat gaan we even niet doen wegens nog meer  toepasselijk stof voor dit blog..

Achter de Panhard was ons reeds eerder opgevallen, een enorme automobiel ook weer onder een plastieken omhulsel. Hier staat de trots van John’s verzameling, hoewel ik de indruk had dat de anderen dat ook waren. We zagen hem al eens 2 jaar geleden op de Minervadag van Linkeroever. De Minerva coupé chauffeur 1919.

John gaat er prat op dat deze wagen met chassis nr 114, de oudste bekende Minerva is, van net na de oorlog. Hij vertoond vele kenmerken die aantonen dat deze nog opgebouwd is met onderdelen van vooroorlogse Minerva’s. John kent bijna de gehele geschiedenis. Oorspronkelijk reed deze wagen ergens in het Zuid Amerikaanse Uruguay…… Welke functie hij daar uitoefende is niet bekend, maar John stel zich graag voor dat de wagen ergens ingezet werd op een of andere Plantage, of dienst deed voor een hoge ambtenaar. Men kan zich voorstellen dat de mobiel daar een heel leven achter de rug had, gezien de staat waarin hij zich bevond toen John hem aankocht. Hij ging via een museum in Uruguay via een Engelse handelaar in nog enkele andere handen over, vooraleer John hem in handen kreeg omstreeks de laatste eeuwwisseling. Een massa werk werd verzet, vooral aan het carosserie gedeelte, welke bijna volledig uit hout is opgebouwd, en volledig overplakt was met een ‘niet originele’ fineerlaag. Gelukkig waren alle essentiële onderdelen zoals verlichting, instrumenten, en ook de communicatie voor de passagiers met de chauffeur, nog aanwezig. Momenteel moet enkel de binnenbekleding van het achtercompartiment nog herdaan worden, daar deze niet helemaal naar de smaak is van John. En dan de motor, onlangs tijdens het met de hand aandraaien liep er iets vast, en nu dus, is er een operatie nodig………. Weeral werk!

Alsof dat er nog niet voldoende is, want naast deze minerva staat nog een ander stokpaardje. Nogmaals een Minerva 1926, en niet de minste, maar een 6 cilinder 20 pk sportsaloon. Tjonge, je moet er maar aan durven beginnen! In de ogen van John valt het allemaal nog al mee…………. Nog een beetje van dit en een beetje van dat…En als je weet waar John vandaan komt, is er al een en ander gebeurt. John kocht hem namelijk enkel als chassis met motor, en nu staat hier een bijna volledige automobiel..

Wanneer deze voltooid is word dit met zekerheid de allergrootste trots van de collectie, John deed nog even het verhaal van de Franse benaming van de sportsaloon uit de doeken. De Grand Routierre, wat stond voor een zware wagen met licht koetswerk voor lange afstanden. In het Italiaans heet dat dan weer ‘Grand Tourismo’ Weeral iets bijgeleerd, want daarvan had ik nog nooit gehoord.

Als afsluiter dan, staat er nog een overbijfsel van een Minerva vrachtwagen.. Een beetje moeilijk bereikbaar, want John expliceert hoe hij alle vehikels moest verplaatsen om zijn tweede rijdende Minerva naar autoworld in Brussel te vervoeren, voor de tentoonstelling die daar onlangs liep. Ook een vrachtwagen dus, tot in de puntjes gerestaureerd bevind zich in deze collectie. De tentoonstelling is ondertussen afgelopen, maar de vrachtwagen mag nog een tijdje blijven. John realiseert zich ondertussen dat hij ruimte nodig heeft voor zijn projecten, en hoe mooi deze vrachtwagen ook is, tot in de puntjes gerestaureerd, hij staat hier een beetje verwaarloosd. Het oude gebouw heeft zijn charmes, maar is niet echt geschikt om perfecte voertuigen langere tijd op te slaan. Hij overweegt derhalve ook de verkoop, hoewel met spijt.

Tot hier dan onze zoete inval in het Walhalla, nu nog 499 andere poorten te gaan !!!

Bedankt John voor de ontvangst en vele verhalen.

10-12-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

02-11-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Bijlagen:
63.jpg (193.7 KB)   

Randonnée du Hain 2013

In het vorige verslag konden we een glimp door het venster van de” Candy store” werpen, maar tegenwoordig  moet je daar eigenlijk zo ver niet  voor reizen.  Ons computerscherm als venster op de  wereld voldoet prima. Het is via dit medium, dat ik al enkele jaren de belevenissen tijdens de “Randonee du Hain”, op You tube volg.

Een evenement in het franstalig deel van België, maar als nederlanstalige ben je ook welkom, zolang je maar een mooi vers oud stuk scheurijzer meeneemt.  Men legt de nadruk op sportieve vooroorlogse auto’s,  maar ook een tourer of andere special word hartelijk ontvangen.  Om het in levende lijve mee te maken, moet je je pc afsluiten, en je hupekee…. je zittende gat op een rijdende zetel in beweging zetten. .

2013 was het moment om dat te doen.  Niet al te vroeg uit de veren richting centrum des landes. Waren we toch wat vroeger opgestaan, dan hadden we de mogelijkheid gehad om onderweg een halt te houden aan de Pikante vensters.  Verlichte ramen waarachter hooggekrukte en met stillettohakjes voorziene, vriendelijk zwaaiende dames te entertainen.  Jonckheer kon ze dan  met zijn  nieuwe grote uitschuifbare  camera lens  plezieren. Niet voor niets de dames van plezier genoemd.  Neen, DAAR stopten we dus niet, wel even aan een aantrekkelijk uitziend Legermuseum met als opschrift ‘ dit is geen amerikaanse stock’. Wat zijn we toch braaf!!!

We reden verder richting Fleurus, alwaar op het plaatselijk kasteeltje de middagstop van de randonnée voorzien was, na een helse rit van dikke 80 km, met ingebouwde beproevingen. Nog een beetje vroeg, maar toch waren de eerste, waarschijnlijk snelste deelnemers al aangekomen.  Ze hadden in afwachting van de anderen het  Varken al  uitgehangen.  Dat hing namelijk al smorend lekker te  geuren aan het spit.  Twee Bugatti’s, een Daimler Special  verrieden dat de rit er eerder onzacht aan toe was gegaan, gezien ze een mooi modderspattenpatroon  tentoonstelden. Een kunstenaar zou het niet beter kunnen.   En inderdaad, naar het schijnt waren de gekozen wegen alles behalve gladgestreken.   Terwijl  het varkentje rustig verderdraaide, ariveerden  een 40 tal toffe bakken, en werden de equipes nog voor ze zich aan kanibalisme konden bezondigen, ontvangen met champagne, en lekkere hapjes. Een soepje,  Foie grass, mosseltjes in speciale saus,  en een ferm glas witte wijn.  Daarna aan tafel, ging het er  het wel heel gezellig aan toe. Stoere leuzen werden luidkeels  uitroepen, en het ongelukkige varkentje naar binnengewerkt , met de nodige andere ingrediënten.   Het tafelen duurde enkele uurtjes, vooralleer het nog een 50 km verder, richting een wijnhandel ging waar het evenement werd afgesloten. Nu is het weer een jaartje  wachten tot een volgende aflevering.

Tijdens het  feestmaal was het moment aangebroken om wat mooie beelden te schieten van de toch wel uitzonderlijke voertuigen. Dat deden we dan ook, waarvan hieronderstaand een overzicht.

In de meerderheid Bugatti met 4 stuks, kenners mogen de types zelf benoemen,  en op gelijke voet Ford model A roadster, eveneens 4 exemplaren, en eigenlijk toch in de meerderheid door  nog een  ford; model T tourer.  Verder zagen we een wonder wonder  mooie Ballot 8 cylinder racemonster en een Ballot met geweven spatborden.  Volgens de bestuurder  is het rijden hiermee een van de 2 geneugten des levens, het gene waarbij je je kleren volledig aan mag houden.

Dartmont, Amilcar, Salmson,Morgan,Citroên treffle, Austin seven, vertegenwoordigden de cyclecars.

 2xLagonda, Chevrolet, Morris Bullnose, Alvis, Citroen ,Auburn verdedigden de eer der tourers.

MG,, een Belgische Imperia, Frazer nash kamen dan weer op voor de groep ‘Sport’

Specials waren er in de vorm van; Daimler, 2 Fiats,en een  Delahaye brandweerwagen.

Bmw, Ferari, Dodge. Waren er uit een wat latere periode.

Bijlagen:
rally de hain (131).jpg (140.7 KB)   

21-09-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Noa’s    Ark.

Als vervolg verhaal in de rubriek schatbewaarders, vonden we eindelijk de weg naar een unieke collectie hier ter lande.  Al enkele jaren geleden kwam er een contact in stand door het elektrische vehikel welk in het titelblad vernoemd word. Hiervan kan je een video op You tube bekijken; de Allison Electric 1902.

In deze verzameling van de helaas overleden schatbewaarder, bevind zich ook een elektrisch voertuig, waarschijnlijk de enige van dit merk, aan deze kant van de Atlantische oceaan. Namelijk een Ohio Electric. 

Er ging dus ruim 2 jaar overheen vooralleer er een geschikte gelegenheid  plaatsvond om in levende lijve dit overblijfsel te ontmoeten.

Op een vroege zondagochtend ging het richting westen, en na een vlot ritje van een 2 tal uurtjes kwam ik ter plaatse in een schitterende groene omgeving die een en al rust uitstraald. Te midden daarvan een grote snoepwinkel.     Daar de gastheer nog niet gearriveerd was, kon ik het niet laten al eens door het raam te piepen, en al een eerste indruk te krijgen van wat er de komende uren op me af zou komen. Als een watertandend kind voor de vitrine van een snoepwinkel. “ The candy store” zou een gepaste naam zijn voor dit automotive lekkerland. Het deed me meteen denken aan een aflevering van Pipi Langkous. 

Na enkele spannende minuten arriveerde de man die instaat voor het onderhoud van de collectie, en bij het openen van de deur waande ik me direct in de Ark van Noa…………….

Deze laatste verzamelde zoals u weet van alle dierensoorten een paartje, met het oog op het voortbestaan van het specimen. Het bewaren en voortbestaan van zeldzame voertuigen was ook het doel van deze schatbewaarder. Enige vooropstelling was, dat de voertuigen eerder niet voldeden aan het courante, of op z’n minst moest er een boeiend en/of straf verhaal aan vast zitten.

En dat laatste geldt in dit geval voor elk van de wagens in deze collectie. Noah, zo zullen we onze begeleider noemen, deed van elk voertuig  hier aanwezig, het verhaal. Ik heb ze niet op de vingers geteld, maar het moeten er een 50 tal geweest zijn. Een van de feiten is dat elk voertuig hier in perfect rijdende staat is. En ondanks dat zien ze elk jaar slecht een enkele keer het daglicht. Ze worden hier gekoesterd, in topconditie gehouden.Maar er is een tijd geweest dat ze wel degelijk deelnamen aan evenementen en rally’s wereldwijd. Enkele van de verhalen die me bijgebleven zijn, is dat van een monsterrit met een T Ford doorheen Noord Afrika, samen met compagnon en vriend Mahy, u weet wel. En het avontuur met een Humber langsheen Zuid Franse wegen. Deze laatste, de Humber uit 1908, is trouwens  mijn persoonlijke  favoriet uit deze stoeterij . Hij komt uit Brazilië, en werd ingezet op een plantage, waar de Heren des tijds over hun landerijen  cruisten. Aan de linkerachterkant van dit voertuig hangt nog de zinken bak waarin de geweren bewaard werden, voor het schieten van groot wild, of het in toom houden van opstandige slaven…………. Een gigantisch voertuig met veel  blinkend koperwerk en met bruin leder beklede body, nog in originele toestand verkerend.  Edwardian vakwerk !

Een prachtvoertuig, waarvan nog slecht 2 exemplaren bestaan, en er soms bezoekers van heinde en verre, speciaal naar België afzakken.

Over België gesproken, natuurlijk bevinden zich er enkele Belgisch gefabriceerde mobielen. Een schitterende Germain tourer 1914, een aloude Nagant, ook uit iets vroegere periode,  en met erg apart en spannend verhaal.Helaas te lang en breed, en soms een tikkeltje te venijnig, om hier uit te smeren.

Ontdekt  in Australië en met veel kommer en kwel naar Europa overgebracht. Een FN met mooie race body. Een prachtige 2 zits - roadster Minerva uit 1926 typ WW , die ondanks zijn sportieve uiterlijk, geen makkelijke jongen om te besturen is. Chauffeur zijn was geen luxe. Een wat later exemplaar van Imperia, eigenlijk een kopie van de Duitse Adler is ook te aanschouwen.

 Een groot deel  bestaat uit Amerikaanse wagens.  Iedereen is op de hoogte van de Duitse grundlichkeit, maar destijds, tijdens de Belle epoque, en daarvoor, stond Amerikaanse kwaliteit mee aan de top. De meest waardevolle auto, volgens taxateurs, is een Franklin uit 1902. De oudste wagen is een Benz uit 1898, met origineel chassis en techniek.  Ook nog oud; een Oldsmobile curved dasch 1902. Een van de eigenaardigste wagens is een mooie driecilinder tweetakt,Paige  Detroit  eveneens helemaal nog in zijn originele lak . Andere Amerikanen; Buick 1913, Caddilac 1909,  een Reo met chassis nr 8, en 2 andere luchtgekoelde Franklins.

Noa legt uit hoe het komt dat deze 4 cilinder motoren niet warmlopen, dankzij een vernuftig uitlaatsysteem, welk de pas ontbrande, en dus heetste gassen versneld afvoerd. Ook het kleppensysteem van een model is bewonderenswaardig, daar in- en uitlaatklep in elkaar verwerkt zijn. 2 in een dus. Bij een vroeg model is de viercilinder ook dwars in de auto geplaatst. Niks dus dat Morris als eerste op dat idee kwam!

Een model N Ford 1907 is van de partij, naast enkele T Fords. Dan nog de reeds genoemde Ohio Electric, zeer mooi dans son jus exemplaar.

Ook een Amerikaanse highwheeler , Sears and Roebuck Oklahoma staat in het rijtje. Deze wagen was een Postorder bouwkit, die je dus na levering zelf, of bij je plaatselijke ‘black smith’  in elkaar moest steken.  Uit een wat latere periode staat er een Railton, een Engels merk, maar eigenlijk gebaseerd op de Amerikaanse Hudson. Ook nog van Hudson een mooie Essex Roadster, Een prachtige Paige Tourer uit de jaren 20 en een Willy’s Knight, met Daimler schuivenmotor vallen te bewonderen.

De favoriet wat Noa betreft, is een kleine Renault AX 1912.  Licht en vinnig, start als een pluimpje en draait als een goedgesmeerd klokje. Aangenaam om rijden. Andere Fransozen zijn enkele  gigantische Renaults, Een  met zeer hoog uitgevoerde carrosserie, welke het vroeger toeliet in te stappen zonder dat je je hoge hoed moest afnemen. De andere een Renault Nervastalla uit de 30 er jaren staat de show te stelen met zijn Amerikaans aandoend uiterlijk, en een motor die lijkt op de 8 cilinder van Packard.  Een 1908 Peugeot taxicab staat naast de eerder besproken Humber, en is ook al geen kleine jongen .Een mooi Citroentje boulanger (bakker) model staat in nog ongerestaureerde toestand in een nabijgelegen schuur. Een kleine le zebre mag hier ook nog verblijven samen met een Peugeot, je weet wel met inklapbaar metalen dak uit de dertiger jaren is ook aanwezig, en een nog wat later uit de jaren Hotchkiss Gregoire 1952.  Nooit gezien of van gehoord dit model. Volledig uit een stuk aluminium gegoten chassis, boxermotor, een mooie aerodynamische carrosserie. Slechts enkele exemplaren van vervaardigd, en zodanig duur in productie dat deze mee bijgedragen heeft tot faillissement van de fabriek.

 En zeldzame Italiaan is de Lancia Lambda,  allereerste auto met onafhankelijke wielophanging, en een Lancia racewagen uit Argentinië, met evenzeer een pracht van een storry aan vastgeplakt.  Duitse en Engelse auto’s zijn hier niet zo dik gezaaid. Enkele DKW’s, de al eerder genoemde Benz, een Hanomag komisbrot, eerste ontwerp van mr. Porche, EMW, Mercedes sl,  Nog enkele dwergautootjes en Amerikaanse wagens uit de jaren 50 vullen de nog beschikbare plaats volledig op, en een  Austin seven met leuk verhaal als vondst in Nieuw zeeland. De ontdekking werd gedaan tijdens de Pacific rally in het magische jaar 2000, bij 2 oudjes die het wagentje voor de juiste prijs wel wilden meegeven.

.Daarmee komt er ook een abrupt einde aan de beschikbare tijd. Zoals steeds lijken de uren korter wanneer je je amuseert, en met volle teugen geniet van bijzonder aangenaam gezelschap. Noa zou makkelijk een dik boek vol kunnen pennen met de verhalen die hij beleefde sedert midden jaren zeventig. Wie weet krijgt hij ooit de tijd dat ook te doen. Het zou de moeite waard zijn.  Deze collectie is in ieder geval compleet. Niets zal er nog bij komen en niets zal er weggaan,  maar hopelijk mogen nog velen genieten van deze nalatenschap.

Mogelijk zitten er hier en daar wat foutjes ingeslopen wat exacte data of benamingen betreft, of zelfs typ en taalfouten zijn niet vreemd. Degene die het juiste antwoord daarop heeft, mag het altijd melden, en we passen het aan.

13-09-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

12-09-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

10-09-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Hot spot; Barbecue………..

Wat is er meer toepasselijk om de grote vakantie degelijk af te sluiten dan een lekkere Barbecue temidden van een schone omkaderingen en schoon gezelschap. Voor ons betekend dat een omgeving van Groen en rust,  innig versmolten met nostalgische technologie!!! Moet er nog meer zijn?

Onze wensen werden meer dan vervuld met de uitnodiging door volgende schatbewaarder. Een persoon op  gerijpte leeftijd, welke zijn schaapjes geteld en min of meer op het droge heeft, en met volle teugen geniet van zijn passie, zodra hij daar de tijd voor kan maken, het enige wat hem nog te kort schiet.

Al heel wat watertjes doorzwommen, en uiteindelijk in de positie gekomen waarin men zich wat kan permiteren. We kwamen met hem  in contact al enkele jaren geleden op Circuit des Ardennes. Zijn naam was nog maar net een weekje of twee eerder vernoemd door iemand die hem bestempelde als verzamelaar van American La france wagens. Daarna bleef het een tijdje stil tot dat we hem enkele weken geleden depaneerden met zijn 1929 Caddilac V8. We kregen daarop een uitnodiging voor de jaarlijkse barbecue, en meteen een ticket om een deel van de colectie te bewonderen.

De verzameling omvat voornamelijk Amerikaanse voertuigen, uit verschillende epoques. Met een zwaartepunt rond de jaren 20 en 30, de periode waarin kwaliteit nog hoog in het vaandel gedragen werd.

2013 zal waarschijnlijk de geschiedenis ingaan als een jaar met een bijna niet te evenaren, pracht van een zomer. Net nu, dit weekend stond het zonnetje een beetje te watertanden. Zou ik of zou ik niet. Maar Pluvius stuurde zijn gazanten in povere getalen uit, en vanaf de latere namiddag mochten ze helemaal op verlof. Ideaal Barbecue weer.

 Welkom geheten werden we direct op onze wenken bediend. Glaasje bubbels, het nodige klein gerief en een open garage om ons aan de schone dingen des levens te vergapen En dat deden we. Zoals gezegd staat hier slecht een deel van de verzameling. Direct in het oog springend de kop van Minerva. Een zeldzame en schitterende open phaeton, model AX viercilinder in Buggatti blauw en met rood lederen bekleding. Daarnaast prijken 2 cadilacs, beiden in onberispelijk zwart en in cabrio versie. Een late veertiger en een begin 50 model, met al een electrisch bediende kap. Twee dromen van americanen voor veel liefhebber van dit genre.

En vlak bij de ingang nog een gigantische cadilac uit de jaren 20. Open pheaton 7 zittter met typische artilerie wielen, welke regelmatig gebruikt word. Toen al met een V8 motor uitgerust.

Als je een beetje verzameld kan het je niet kwalijk genomen worden dat je alle details zoals bouwjaren, pk’s niet allemaal kan onthouden. Dus daar moeten we een beetje op onze honger blijven.

Maar de barbequegeur maakt daar weer veel van goed. Er staat nog een cabrio Mercedes uit de 70er jaren die eventueel verkocht mag worden, en een replica van een Mercedes SSK 1929. Niet het enige exemplaar, want elders staan er nog een  stuk of 3. Ook in’t zwart, allee, we bedoelen de kleur. Het ronken der motor word even gedemonstreerd. Een moderne musclecar in een oud kleedje. Om echt mee te rijden een van de lievelingsstukken.  Dan nog een paar Amerikaanse schepen uit de vijftiger jaren, deze keer in het rood, eentje met en eentje zonder dak. De voertuigen staan vrij dicht op elkaar vandaag, wat het moeilijk maakt goede foto's te maken.

Tussenin staan enkele motocycletjes, wondermooi gerestaureerd, een monet goyon en een terrotje. Zie zo, hier hebben we ons ding gedaan en men roept ons ter tafel, want het kippetje heeft haar rondjes rond de kerk gedraaid.

 Aanpalend aan de garage een gigantische schuur, helemaal ingericht als een stamcafee uit de twintiger a dertiger jaren. Met authentieke toog en toebehoren. De Kassa stond er wel, maar behoefde niet te rinkelen. Het geheel is aangekleed met een tiental lichtere motoren die aan muren en tussen de gebinten zijn opgehangen; Whizzers, terrots, motobecane dat soort stuf. En wat ontwaard ons getrainde oog in een hoekje achter de discobar? Nog een verdere Minerva. Hij staat een beetje verloren en onbereikbaar in een hoekje, met een in V vorm gespleten voorruit en grote koplampen ons aan te staren. Het is een grote limousine, naar eerste schatting midden jaren 20. Later leren we dat deze een zescylinder schuivenmotor heeft, en niet enkel een saloon is, maar ook een cabrio , want het bovendeel van de carosserie kan in 2 delen afgenomen worden. Dus 3 modellen in een; saloon, coupé chaufeur en open pheaton. Mooi toch wat de topmerken in die tijd al bedachten.

Na dit intermezzo lieten we het smaken, en vocht was er enkel in de vorm van drank en zweet. We veronderstelden dat we het deel van de verzameling op deze lokatie gezien hadden, maar niet dus. Onze charmante Gastheer, die tussendoor het jonge kroost probeerde warm te maken voor onze hobby, door met hen in de Rollce Royce Phantom over de grasvelden van het domein te cruisen, en demonstraties gaf met een oude fendt tractor…   Pop Pop Pop…. Een wandelingentje door het domein brengt ons bij een echte Belgische stoommachiene die hier op een verhoogje staat te pronken. Ooit deed deze hier in de omgeving dienst om allerlei werktuigen aan te drijven, droeg bij aan de industriële revolutie in dit deel van het land.

Het ging richting garage gelegen naast de woning om nog enkele exemplaren, van amerikaans vernuft te bekijken. Als eerste stonden we oog in oog met een gigantische Packard roadster.  Dikke 8 cilinder in lijn onder de kap, en toch slechts 2 zitplaatsen op een ruim 6 meter lang schip. Die Amerkiaantjes toch !!!

Daarnaast staat een oude overland uit de jaren 10, een speedster model, eveneens 2 zitplaatsen, tonneke er achter en klaar is kees. Een rond stukje glas gemonteerd op de stuurkolom, daar moet je het mee doen om de vliegen tussen je tanden uit te houden. Maar ik heb even gelogen, want er is nog een derde zitje gemonteerd op de rechter treeplank. ’t Zal voor schoonmoeder geweest zijn.

Hiernaast nog een jaren vijftig rood slagschip met vleugeltjes, en red bull was er nog niet. Maar de aandacht trekt als snel naar de red Bull  die hiernaast staat.

We schuiven  een beetje op en hier staat dan de gigant der giganten, American La france brandweerwagen. Maar liefst veertien liter cilinderinhoud, een top van ver over de 100 km/h, en dat in 1910 toen wetenschappers nog dachten dat je hersenen aan deze snelheid konden gaan koken.  Kwestie van er op tijd bij te willen zijn in geval van nood. Met dikke kettingen aangedreven achterwielen, en ook alleen langs achter geremd.

En wat voor een pracht van een afwerking. Alles mooi in de nickel, en de stoelen, spatborden zijn met echt bladgoud versierd. Man o Man, er werd toen nog wat aandacht besteed aan schoonheid. Een absoluut topstuk, een jongensdroom die voor weinigen is weggelegd. Hij slurpt oneindig veel benzine, is wendbaar als een mossel in brak water, en toch willen velen er eentje in hun colectie. Voor onze gastheer onvoldoende, want hij bezit er nog een 10 tal meer, welke op een andere locatie gestald staan. Nou, stof weer voor een volgend bezoek. Een ding alvast uit de doeken gedaan, er bevind zich ook een originele Simplex uit 1908 in deze colectie, die ooit deelnam aan een beroemde rally. De Absolute top onder de la France’s

 Op zolder staat er nog een ferari, volgens onze schatbewaarder de slechtste auto die hij ooit kocht.

Wordt vervolgd……. Want een volgende uitnodiging ligt al in de bus.

04-09-2013 om 11:07 geschreven door gilletman  

Bijlagen:
franco belge 2013 (92).jpg (61.8 KB)   

30-08-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

30-07-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

29-07-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Minervadag 2013.............


Anno 2012 waren we er bij op de Minervadag te Antwerpen. Lees nogmaals het artikel 'getrokken uit de vlaamsche klei' , en u weet waarom we  een gans jaar  uitkeken  om opnieuw aanwezig te zijn op deze heugelijke dag. Net als een kind dat zijn eerste comunie mag  gaan beleven.

Met veel goesting, een azuur blauwe hemel, kon de fille ellende richting Scheldestad geen domper meer zetten op deze nasleep van de vakantie. Bij aankomst was het apperetief  reeds verdwenen in de magen van de andere dorstige aanwezigen.  De organisator kwam met een enveloppe opdagen met de vermelding dat mogelijk een prijs in de wacht gesleept kon worden.
Het antwoord daarop was eenvoudig; We hebben al gewonnen, gewoon door vandaag deze meeting te kunnen bijwonen. Simple comme ca.

Hoewel het om een louter statische tentoonstelling gaat, wij hadden onze dikke 100 km al gehad. Dit jaar was een echte Minerva dag.  6 Minerva's luisterden naar de lokroep van de Scheldesirene, en daarnaast verschenen nog tal andere merken op het appel.
Chrysler, FN, Citroën, Gillet, Sarolea, Rolls Royce, Ford............
De oudste, een FN 1914, die we vorig jaar enkel op een foto konden bewonderen. Nu rijdend en wel. Naast de wagens en motoren waren er  kunstzinnige modellen te bewonderen, het mooie vrouwvolk niet te vergeten.

Door onze late verschijning (moesten) we meteen aan tafel, waar een overheerlijk buffet werd aangeboden, met drank naar keuze a volonté. Onze proficiat aan de Ober, ons glas heeft geen enkel moment droog gestaan, al was het 30 graden in de schaduw. In goed gezelschap zoals altijd, kwamen de tongen al vlug los, al was het maar door de overvloedige alcohol.

We waren in staat ons een plaatsje te veroveren in een dubbeldekker Stampe vertongen op een volgende meeting, en daarmee gaat er weer een streepje door een van de opsommingen van ons lijstje  'THINGS TO DO BEFORE YOU DIE'  Allee, kan het nog beter?

De gesprekken gingen over van alles en nog wat, de goeie ouwe tijd en de nog betere hedendaagse, en de tijd  die vloog, verdampte ............
Voor we het goed en wel beseften vertrokken een aantal deelnemers alweer huiswaards, terwijl we ons voorgenomen hadden ook hier een gesprekje aan te knopen. Maar ja, dat zal dan voor volgend jaar zijn.  Voor degenen die het willen zal er dan ook een korte rondrit aan vast gepint worden. Hopelijk hebben we tegen die tijd een mobiel rijvaardig.

Kortom  Oude wagens, motoren, kunst, straffe verhalen, vrouwen, eten, drank, mooi weer.......  daarmee is alles samengevat, wat moet er nog meer zijn.

Als we er toch zijn, nemen we meteen de moeite om even de stad in te trekken.We mochten daarbij kennis maken met Stadsschilder Jacob Vermeersch. 80 Jaar jong en nog steeds actief. Op de dag dat Albert troonsafstand doet, ontmoeten we hem, met het verhaal dat hij en Albert samen dienst deden bij de marine 60 jaren geleden. Jacob is een internationaal bekend figuur, persoonlijke vriend van Edith Piaf en Jaques Brell en ander beroemdheden, waarvan veel tekeningen en schilderijen zijn atelier en woonkamer bevolken. Na 80 jaar heb je nogal wat te vertellen. Hij zou nog graag les gaan geven aan opgroeiende kunstenaars, maar helaas krijgt hij te horen te oud te zijn????   Te gek !!  Voor ondergetekende mag men deze mensen een medaille opspelden in plaats van sportfiguren die enkele jaren dienst doen....

Kom je in Antwerpen, je kan steeds bij hem binnenspringen en hem daarmee een groot plezier doen.

Wij kijken in ieder geval reeds uit naar Minervadag 2014...............

23-07-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

22-07-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

20-07-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

03-06-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Vervolg foto's 2013

Nog meer beeldmateriaal kan u vinden op Oldtimerweb, trektochtderpionies.jimdo.com

02-06-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

28-05-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Mission impossible...........

Verplichte literatuur op de hogere middelbare school, daar had ik een broertje dood aan, draag sterke herinneringen aan het werk ‘afscheid’ van Ivo Michiels. Ik snapte er geen Jota , nul de ballen van. Wie het ooit gelezen heeft weet dat het vol zit met flash backs, en destijds, voor mij althans, zeer moeilijk om lezen en nog moeilijker om de rode draad te vinden. Het enige wat er van is blijven hangen is dat er ergens een nat slipje te drogen hing op een gladde steen.

Onlangs, niet zo lang en pas geleden in ditzelfde Belgenland,kreeg ik er zelf een van; flash back. Dit bij de ontmoeting van onze volgende schatbewaarder . Deze story zal dus maar weer eens beginnen in het verleden. Dat heb je nu eenmaal met dat ‘old- time’gedoe.

We schrijven het jaar 2008 en begeven ons voor een 2^de keer richting Bastogne om deel te nemen aan ‘Circuit des Ardennes’, deze gelegenheid nog per motorfiets. Altijd weer mooi om er bij te zijn, maar het randgebeuren, de ontmoetingen blijken weerom zo spannend. De juiste omstandigheden zijn reeds lang vervaagd, maar ik raak toevallig in gesprek met een man die een mooie FN M13 berijd. Motards onder elkaar, dat werkt meestal wel, en toch glijd het gesmeerde gesprek richting auto’s, Belgische auto’s en al snel zitten we bij Minerva.

De persoon in kwestie wiens naam ik niet eens ken, beweert dat hij in een boerenschuur een oude kar vond welke gemaakt is van het chassis van een Minerva. Het voorste deel van het chassis was afgezaagd en er langs achter weer aangelast. Hij had het chassis gekocht, huiswaarts gesleept en beweerde dat hij van deze oude relikwiën weer een complete en rijdende wagen zou bouwen. Straf verhaal, allemaal mogelijk, maar of het op enige waarheid berust, is op dat moment in het midden te laten…. Heb zelf ook al eens een vis van 70 kg gevangen. Het bleek een kardinaalsmutsvis** te zijn !! Na Circuit des ardennes 2008 nooit meer iets van vernomen.

** lees vorig verhaal

Wie deze blog een beetje volgt, weet dat ondergetekende een dikke tijd terug ging neuzen in Aladins grot, bij een verzamelaar van Belgische auto’s en motoren. Het merk Indian kwam hier ter sprake, en de trotse verzamelaar begint een verhaal van een man die een Indian aan het restaureren is. Perfect voor een vervolg story alhier, daar zijn profiel past in onze rubriek schatbewaarders en meester tovenaars. De contacten werden gelegd. Enkele maanden verder bezoeken we de bewuste Indian knutselaar. Makkelijkshalve noemen we hem hier Fred, dat typt vlotjes anticlockwise op een azerty klavier.

De betreffende Indian is een model powerplus uit 1917. Een van de mooiste Indians wat mij betreft. Dus die willen we wel even bekijken. Wat er nog niet ter sprake was gekomen is dat deze indian niet het enige project is waar aan er geknutseld werd, want wat blijkt bij het binnen komen van Fred’s woning, Hij heeft al meer achter de kiezen.

Hij verteld over hoe hij geïnfecteerd werd met het oldtimervirus. Al op jonge leeftijd deed hij aan speedway racen. Maar wat is er sterker dan het oldtimer en motor virus??? Juist ja, goed geraden, de voortplantingshormonen. De ware Jacobine verscheen en hij ging maar meteen over tot zorgen voor mannelijk nageslacht. Full speed door de bocht des levens. De liefde voor oude motoren moest de diepvries in, en het duurde tot in het magische jaar 2000, tot dat het weer begon te dooien. Kinderen groot, maar het virus was verzwakt en de spruiten werden niet aangetast. Maar het sluimerde, een klein vlammeke wakkerde nog steeds in het tondeldooske.

Fred overtuigde vrouwlief dat er een hobby moest komen, een project, iets Belgisch…. Het werd een FN M13. 1948. Een wrak, een uitdaging. Fred zette alles op video en foto’s en toonde deze vol trots. Een huzarenstukje van techniek en moed. Menigeen zou voor deze overblijfselen zelfs het geld van het oude ijzer niet spenderen. Het duurde een klein jaar tot deze moto weer stond te pronken en te ronken. En hela hola, alles zelf gedaan. De motor werd voorzien van een moderne elektronische ontsteking, niet gekocht in de winkel, maar zelf ontworpen en gebouwd. Het chroom en nikkel werk werd zelf gedaan in geïmproviseerde baden en alle ontbrekende onderdelen werden eigenhandig nagebouwd, en dat waren er nog al wat. Toen de moto klaar was vond Fred een stapelrek die vervaardigd was uit overblijfselen van de speciale trekvoorvork van FN. Jeetje dacht hij perfect voor mijn FN, en hij vervaardigde voor deze overblijfselen prompt een kompleet nieuw balhoofd voor zijn FN, herstelde de vork overblijfselen. Het pas gespoten voorspatbord moet opnieuw aangepast worden aan deze voorvork.

Succes. Een FN m 13 is niet echt een speciale motor, en Fred overtuigde vrouwlief dat er iets exclusievers in de garage mocht staan. Dit werd de bewuste Indian powerplus, maar dan wel met een flinke dosis uitdaging. Het project begon met niet meer dan een deel van een frame en een versnellingsbak………… De rest, je raad het al kan je toch makkelijk zelf maken, niet dan???? En in het ergste geval koop je toch gewoon wat onderdelen hier en daar. Allee, we leven anno 2000 plus en met internet is niets onmogelijk. Zelf gemaakt ondertussen zijn het gegoten motorblok, de gehele inboedel van de koppeling, koppelingshuis, standaard, de achterste bladveren, oliebak en nog veel meer…..

Op zoek naar onderdelen voor de powerplus stumpert Fred toevallig over een advertentie, Boerenkar met Minerva wielen. We schrijven 2007 op onze almanak.

Begint het euroke van de oplettende lezer te vallen???? Fred trekt zijn stoutste schoenen aan en trekt eveneens naar de betreffende boer. En inderdaad, zie daar een half afgezaagd minervaframe met achteras en 2 wielen. Ondanks deze staat moest hij er toch nog flink voor betalen, maar ja, die wielen waren toch wel interessant. Het bleek te gaan om een Minerva AE chassis 1927. Een mooi chassis dat voor diverse minerva modellen werd gebruikt. En het toeval wil dat slechts enkele maanden later opnieuw een advertentie opduikt met minervaonderdelen. Op slechts een paar boogscheuten of een geweerschot bij hem vandaan. Hij gaat kijken en vind een massa, enkele duizend kilo’s aan minerva spul, onderandere een vooras, motorblokken, en nog een heleboel kleinnood. Heel veel oud ijzer dus voor wel een heel stevige prijs, niet eens wetende of er voor hem iets bruikbaars bij zou zitten.

Hij hakt de knoop door en vervoert het hele zootje richting moeder de vrouw. Wat die daarop gezegd heeft laten we in het midden, maar het begon waarschijnlijk met een G. Het heeft hem aanvankelijk wel heel wat slapeloze en mischien zelfs eenzame nachten opgeleverd.

Dit verhaal eindigt dus weer met het begin, het was deze persoon die ik in 2008 ontmoette en zijn verhaal van de boerenschurenvondst klopte dus al een bus. Hoewel nog een heel eind van de finish is er ondertussen al een en ander verwezenlijkt. Het chassis is terug in oorspronkelijke staat, Bruikbare onderdelen zijn uitgesorteerd, en het motorblok word momenteel onder handen genomen.

Er zat o.a. een groot gat aan de linkerkant welk hij eigenhandig wist te repareren, met vallen en opstaan, experimenteren, want het is eenzaam, het bestaan van minerva restaurateur. Momenteel werkt hij aan het vervaardigen van nieuwe drijfstangen. Allemaal eigen werk. Het was een hele onderneming om de bussen van de schuivenmotor, die op 5000 ste van een mimimeter nauwkeurig in elkaar passen, na zoveel jaren aangekoekte olie uit elkaar te krijgen. Als een druppel olie zich vast zet, dan doet ie het goed. Ook hier weer word alles zorgvuldig gedocumenteerd en opgeslagen in een map, op cd,s. Weinig mensen bezitten nog de kennis om dit soort restauraties aan te vatten, nog maar te zwijgen over de moed die je daarvoor moet hebben. Ga er maar aan staan. Net zoals voorgaande schatbewaarder Gerard, hier moet je vooral geduld voor hebben. Niets wat moet….

Fred ging ook al aan de slag om de radiatormantel eigenhandig uit een stuk koperplaat te vervaardigen. Een heel proces, mal maken, van deze mal een afgietsel maken en dan hameren maar, in elkaar solderen, een eerste proefstuk is klaar, maar niet tot volle tevredenheid, het kan beter en dus begint hij gewoon overnieuw. Hij legt ook heel de werking uit van de schuivenmotor, toont alle onderdelen, alsook het gebrevetteerde remsysteem van Minerva dat niet op 2 maar 4 remschoenen werkt.

De 6 cilindermotor die er in moet komen word een AB type, welk origineel ook toegepast werd op het AE chassis. De carrosserie?? Daar is nog veel tijd voor om over na te denken, want ondertussen staat er ook nog de Indian op afwerking te wachten. En ook liggen er nog overblijfselen van een Aermacchi " alla verde" uit de speedway periode. Met al deze projecten nog voor de kiezen zegt Fred verzadigt te zijn. Er zal dus niets bijkomen, en er zal ook nooit iets weg gaan. Ook hij werkt uitsluitend voor zichzelf, of er moet een interessante ruil  kunnen plaatsvinden. Tijd om tijd.
 

Hij droomt ervan er ooit een 'Grote' rally mee te kunnen rijden als ultieme kers op de taart.  We wensen Fred veel succes en hopen hem ooit te ontmoeten in een rijdende Minerva, zelf zittend op de passagiersstoel.  Eveneens hopen we lezers geinspireert te hebben zelf een project aan te vatten. Alles kan ....

08-04-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

07-04-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Vervolg

06-04-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Deze motoren bleken opvallend duurzaam: In 1914 werd er nog steeds een gebruikt om een ​​houten molen aan te drijven. In 1904, bouwden de broers een tweede type motor, dit keer een 950 cc drie cylinder in lijn met luchtkoeling, kopkleppen en een vijf-gelagerde krukas. Deze was uitgerust met een nieuw type ontsteking, waarbij de sterkte van de vonk werd versterkt door gebruik van een vonkspleet.  De motor kon ook draaien in beide richtingen!

Het  jaar daarop besloten, Ben en Willy autofabrikanten te worden.,Ze ontwierpen ‘althans dat beweerden ze,  's werelds eerste cycle-car ". Het was de bedoeling dat deze auto’s konden rijden aan een kostprijs van een penny per mijl. Afgezien van de ‘tiller’ besturing, was de kleine Jowett  een geavanceerd ogend voertuig, waarvan het uiterlijk geen kritiek zou krijgen de komende tien tot vijftien jaar later. Hij woog minder dan de helft van het gewicht van een Mini, en had een watergekoelde horizontale twee-cilinder boxer motor van 816cc, in eenheid met een drie-versnellingsbak; eindaandrijving was door wormwiel. Het koppel bij lage toerentallen en overbrengingsverhoudingen waren bij uitstek geschikt voor de heuvels in Bradford en Yorkshire, terrein waar slechte wegen waren en geen eisen gesteld werden voor gebruik van hoge snelheden of snelle acceleratie. De boddy was een open tweezitter.

De broers beweerden dat hun experimenten hebben aangetoond dat de balans van de boxermotor  gelijk stond aan eender welke andere  motor met minder dan zes cilinders.Om dit te bewijzen zetten ze een potlood recht  op de radiatordop, gedurende meerdere  minuten per keer. De kleine auto's (de broers bouwden voor zichzelf elk een) trokken veel aandacht. Op dat moment kregen ze een opdracht van Alfred Angas Scott, bouwer van de eerste van de beroemde Scott motorfietsen. Dit werk belette hen  enkele jaren de autoproductie op te bouwen .

Echter, in 1910, Scott opende hij zijn eigen fabriek in Saltaire, en de Jowetts besloten dat het tijd was dat ze hun lichte auto in serieproductie te nemen, en openden een fabriek voor dit doel in Grosvenor Road, Bradford.  Het ontwerp van de auto werd geleidelijk verbeterd tot aan het uitbreken van de oorlog, de meest opvallende verbetering zijn is de vervanging van de  tiller besturing. (sturen met een stok ipv stuurwiel) zie allison video.

 Twaalf voertuigen werden gemaakt onder vorm van de verbeterde versie met stuurwiel, gelanceerd in 1913 en nog eens 36 werden gemaakt voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, toen de fabriek werd overgedragen om munitie vervaardigen. Twee tiller stuur exemplaren overleefden.

 

Tussen de oorlogen.

Jowett Cars Limited was een nieuwe particuliere onderneming opgericht in juni 1919 om auto’s te produceren en verkopen.Het werd later een naamloze vennootschap die genoteerd aan de London Stock Exchange in 1935.

Dat jaar, 1919, werd een nieuwe bouwplaats gekocht bij Springfield, Bradford Road, Idle, buiten Bradford, de site van een oude steengroeve. Autoproductie  begon in de nieuwe fabriek in 1920. Het eerste voertuig was de Jowett Zeven met behulp van een vergrote versie van het vooroorlogse boxer. Eerst werd het uitgebreid tot 831 cc tot 907 cc dan in 1921 toen de vordering tot 8 pk was gedaald van reclame. Daarna waren alle Jowetts  van model 7 tot de invoering van de vier-cilinder motor in 1936. De motor ontwikkeld zijn maximale koppel bij lage toerentallen en werd al snel bekend om zijn trekkracht, betrouwbaarheid en zuinigheid.
Commerciële voertuigen op basis van het chassis werden ook gebouwd in 1922 en werden een steeds belangrijker onderdeel van de output van het bedrijf.
 Jowett werd het eerst tentoongesteld op de London Motor Show in 1921 en brak geleidelijk  uit hun lokale markt. In 1923 kwam er  spoel ontsteking en elektrische starter en werd een vierzitter de "Long Four"  geïntroduceerd als tourer, geprijsd vanaf 245 pond, gevolgd in 1925 door een gesloten sedan, de productie van de vorige korte chassis tweezitter  werd voortgezet. In 1929 kreeg de motor  afneembare cilinderkoppen om onderhoud te vergemakkelijken en remmen  op alle vier de wielen. De productie werd kort onderbroken in september 1931 toen brand uitbrak door werken.
1934 zag de lancering van de Jowett  “falcon” met vier-versnellingsbak en in 1935 was er de merkwaardig genoemde “ Wezel” Sports Tourer. De eerste vier-cilinder in lijn kwam in 1936 met de 1166 cc twin carburateur . De Jowett Tien die tot het uitbreken van de oorlog bleef naast de traditionele twee-cilinder modellen die tot 946 cc groeide in 1937. In 1935 ging het bedrijf publiek en in 1936 ging Benjamin Jowett met pensioen. Broeder William bleef tot 1940..

Tot zo ver de vooroorlogse geschiedenis van dit sterk merk.

  Kardinaal Jowett en Bugatti Paus op het Peers kerkplein.

Een van de oudere Jowett cyclecars

  Oud en...

 Nieuw

 Jowett gezinswagen

 Perfect voor slechte wegen en heuvelklim.

 Toen er nog veel publiek kwam opdagen.



Jowett tweezitter



 Nog een oud en nieuw foto.









 Jowett jupiter 'le mans' jaren 50

Bijlagen:
pizap.com10.51536581479012971364396677998.jpg (114.8 KB)   

White smoke, new bugatti Pope !!!
Apres fagnes hivernales.

Als vervolg op het verhaal Fagnes Hivernales, waarin  we reeds een heel klein voorsmaakje gaven, op bezoek bij een andere schatbewaarder.

 Bij het openen van zijn voordeur, waaide er een  witte rookwolk richting buiten, en we dachten meteen ………

Witte rook !!!,   nieuwe bugatti Paus!!!

Deze werd veroorzaakt door de nimmer dovende sigaar, zoals het nooit dovend olympisch vuur, bijhorende bij deze schatbewaarder. In deze waas beginnen we dit verhaal in het verre verleden.

Het moet zo ongeveer een dikke smeuïge 25 jaar geleden zijn dat we voor het eerst lijfelijk in contact kwamen met de zoon van  de “Bugatti Paus “ Guilaume Prick.    Jean, genoemd naar de zoon van ‘Etorre’ de uitvinder van de Bugatti.  Net zoals de zoon van meneer pastoor, zong hij mee in het kerik koor. Hij maakte  geen kabaal, ging rond met de schaal. Met ander woorden, hij was de braafste van allemaal.

En, deze brave jongen hadden we het eerder al aan het werk gezien op het  Nederlandse tv programma showroom,  toen we zelf ook nog heeeel braaf waren en op zondag keken programma's zoals Terloops en naar Emiel Goelen die "binnen en buiten" presenteerde.  Ook al een brave gast.

(http://www.youtube.com/watch?v=iUuinoFvznk ) 

Dit onvergetelijke tv fragment maakt Jean onsterfelijk, en hierin overtreft hij dan zijn vader als Paus, als zijnde een echte heilige. Dik dertig jaar na datum weten nog velen zich dit te herinneren, en hij doet het daarmee net zo goed als Elvis.

   Samen, 3 vrienden waren we eind jaren 80 uitgenodigd in zijn woonst, en al is het al zo lang geleden, deze herinneringen blijven hangen als vliegen aan een vettige kleefstrip.  Jean, een lange magere vent met moustache, gekleed in zijn lederen billenkletser en bijhorende handschoenen, gastvrij als hij is, toverde hij   ‘pur sang’ enkele koffietassen te voorschijn. Hoewel we met z’n 4 waren, hij had slechts 3 tassen op tafel gezet. Eentje bleef dus op een droogje, maar Jean merkte er niets van, of hij heeft zijn beroep als acteur gemist. Dat ie kan tellen, dat weten we ondertussen ook al wel, dus daar lag het niet aan.

 In het lang en breed vertelde hij over zijn vader, welke een motorolie groothandel  uitbaatte ‘de sun oil compagnie Philadelphia’  en ook fungeerde   als kolenboer.  Deze handel legde hem geen windeieren, en hij kocht  zijn eerste bugatti in 1933, een sportwagen. Daarnaast bezat hij later ook andere Italiaanse auto’s zoals lancia’s. Als succesvol zakenman in de Benelux richtte hij een eigen oliemerk op onder de naam  ‘starol’ en had een tien tal vertegenwoordigers in dienst.  Vader Prick bezat in totaal 29 bugattis, en was   de grondlegger van een bugatti rally Maastricht – Ermenonville (woonplaats van de bugatti familie), als gevolg van zijn  trips naar de bugatti fabriek, toen, 1958 nog langs kleine en  avontuurlijk onverharde wegen.

In die tijd kon je voor de prijs van een bugatti  10 fordjes kopen.  Jean vertelt de anekdote  van zijn eerste rit met een Bugati naar een rally naar Denemarken   ( http://www.youtube.com/watch?v=3szOqgJSBlc )  en hij een definitief bugatti bezit-en rijverbod samen met een stevige oorvijg opliep, na een spurt door het rode licht aan 140 km/h in centrum Hamburg. Zo braaf was hij dus ook weeral niet.

Ondertussen kreeg een van ons als maar meer dorst, maar plots schoof Jean het gordijn opzij en keek op de kerktoren hoe laat het was.  Een klok had hij destijds nog niet. Hiermee was meteen het geld dat hij wekelijks niet in de kerk investeerde terugbetaalt?  Het was tijd om afscheid te nemen, en Jean nodigde ons uit een handtekening te zetten op een uit varkensblazen vervaardigde lampenkap die tussen alle prullaria uitstak.  Ze stond bijna vol, met de kribbels van de vele beroemde vrienden, en het was moeilijk om nog een leeg plaatsje te vinden, maar het lukte;  Jean bedankte hiervoor hartelijk en zei prompt;  dat is dan 400 frank !!!!!!!!!!!   Wij natuurlijk lachend, dat is een goeie….., helaas meende hij het echt. Even ter vergelijking; een doktersbezoek koste destijds 20 frank.  Achteraf gezien, als je slechts 3 kopjes in huis hebt en geen horloge of klok om te weten hoe laat het is, dan is het hoog tijd om de financiën een beetje te spijzen.  Dat er een waardevolle bugatti in de garage geparkeerd staat, doet dan niet ter zake.

Enfin,  jaren later kwamen we nog eens in contact met Jean, ondertussen verhuist naar zijn huidige woonplaats in kleine spouwen,  waar hij samen met ondertussen overleden broer Benoit een oude vierkantshoeve bewoonde, die prachtig was ingericht als museum. Daarin niet enkel  een drietal bugatti’s, maar ook andere exotische wagens en een reeks motorfietsen en heel veel automobilia. Een mooie binnenkoer met verhoogd terras, ideaal voor het ontvangen van gasten. Ergens moeten er nog foto’s liggen van deze ontmoeting, alsook van hun deelname aan de ‘Belle epoque’ rally te Hasselt.

 Op jonge leeftijd ging Jean niet zo graag naar school, maar ging graag met zijn pa mee op klantenbezoek, met een bugatti natuurlijk, en het was hem opgevallen dat de mensen graag foto’s maakten van hem met de auto. Zoals het verhaal met de lampenkap, Jean heeft een geboren instinct om te weten waar er geld te verdienen is zonder er veel voor te moeten doen.  Hier is dus zijn liefde voor de fotografie ontsproten.  Hij had ooit (1972-1987) een foto zaak in Maastricht, deed veel bruidsreportages en kwam in contact met veel hooggeplaatste persoonlijkheden. Zijn hele leven heeft hij samengevat in een 30tal fotoboeken.

Vandaag, anno 2013,  kwam ter sprake dat op de beurs van Parijs, zie voorgaande reportage, een bugatti verkocht zou worden, en Jean dook direct in zijn boekenkast.  Hier zie, in deze fotoboek van 1958 staan foto’s van deze bewuste bugatti. Hij moest en  zou contact opnemen met bonhams om kopies van deze foto’s te kunnen bezorgen (lees verkopen) aan de nieuwe eigenaars, indien  deze er zouden komen natuurlijk. Jean opperde dat hij als lid van de Pers, zeker en vast gratis zou binnenkomen op de VIP dag.

Nog een liefde van Jean zijn de vrouwen, een item waar hij nog steeds naar op zoek is. Meerdere malen is hij getrouwd geweest, maar telkens was de liefde voor de bugatti’s  groter. Moesten er vrouwelijke lezers zijn onder dit publiek, de Jean is nog steeds vrij.!!!!!!!!!  Geen heel slechte partij.

Hij is momenteel nog in het bezit van een typ 57 ventoux me carosserienr 41. 8 cilindertjes telt dit werkpaardje en levert 135 pk, hij kocht hem in 1959, en nodigt ons meteen uit op 26 februari om de 76ste verjaardag  mee te vieren (die van de auto)  Hij koos deze omdat ze van hetzelfde bouwjaar zijn.

Een ander verhaal vertelt dat bij de dood van vader Prick, Jean uit het testament geschrapt zou zijn wat betreft bugatibezit, maar zijn broer besliste dat hij er toch een mocht uitkiezen, en dat werd de Ventoux. Benoit overleed in 2006, en had ooit gezegd dat hij in een bugatti gecremeerd wilde worden,  de fik er in!! Dat is gelukkig niet zo gegaan.

Op de vraag waarom het eigenlijk altijd slecht afloop met het vrouwvolk antwoord Jean;  vrouwen worden lelijker naarmate ze ouder worden, bugatti’s mooier, en meteen daarop volgt de uitspraak;

  s’morgens bugatti’s, s’middags mutties in bettie, s’avonds kapotte.  Hoe dat chronologisch in zijn werk gaat is min of meer een raadsel, een klok is er nog steeds niet, hij ligt tot 11 uur in bed, en de mutti is  niet altijd van de partij.

Volgens Jean had hij ooit 4 bugatti’s maar verkocht ze wegens plaatsgebrek??? 

Grappig ook aan dit bezoek is dat het  net zoals 30 jaar geleden  begon met koffie,  enkel moesten we die deze keer wel zelf gaan zetten in de keuken, enkele tassen bij elkaar zoeken, samen met het andere koffie gerei. Jonckheer Jacob jacobsen  stelde me daarna voor als zijnde Baron de Neerglabbeek, en sinds kort kasteel bezitter.

Geen leugen, vermits dit jaar de gemeente  via een gift,eigenaar geworden is van het kasteel van Gruitrode. Dus ook iedere inwoner is medebezitter. Jean was al helemaal  toekomst gericht en vroeg direct of er dan veel plaats was, en ging direct over naar hoe hij dit zou inrichten. Zijn valiezen stonden al bijna gepakt, met daarin alle fotoboeken en het hele bugattiinventaris. Gedurende zijn carrière heeft Jean bijna alle existerende echte  bugattis gefotografeerd, kent hij hun bezitters en beschouwt ze als zijn vrienden. Het moeten er honderden zijn. Afgelopen juni hadden ze nog een ontmoeting in Vaals, waar een 80 tal bugattisten opdaagden.  Als we dan vroegen of we ook enkel foto’s mochten maken en ons kleine cameraatje bovenhaalden , gaf hij zijn minachtende toestemming.  Al dat moderne gedoe daar moet hij niks van hebben.  Geef mij maar de oude techniek, met filmrolletjes, donkere kamers en die toestanden, het is zoals met de bugatti’s, alleen op oud vrouwvolk heeft hij het niet zo.

Na de verhalen, de herinneringen, de koffie nog vlug een onverplicht bezoekje in de garage waar de Ventoux nu eenzaam onder een hele hoop dekens zijn winterslaap ligt te doen, maar niet voor heel lang meer want bijna viert hij zijn 76 ste verjaardag, samen met zijn chauffeur. Hiermee heeft hij alvast de juiste leeftijd om uitgeroepen te worden tot de nieuwe Bugatti - paus. Witte rook steeds inclusief!

http://www.youtube.com/watch?v=iUuinoFvznk



Nogmaals dank Jean voor de audiëntie !

15-03-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Bijlagen:
affiche affligem.docx (462.8 KB)   

City Of Love, Paris

Als Oldtimeren een sport was, dan hebben we onze opwarmingsoefeningen achter de rug met de Fagnes hivernales, en kunnen we over gaan tot de lichtere (?) oefeningen.  Onlangs gecontacteert door de voorzitter van de Belgian herritage club, of er interesse was om mee te gaan naar de beurs van Parijs, op de openingsdag, aan een aantrekkelijke prijs.

Paris, city of love, dat kunnen  we niet aan ons laten voorbijgaan.  Vroeg uit de veren om tijdig de Franse grens te kunnen overschrijden. De heenreis is niet echt iets om over te berichten, zei het niet dat het duidelijk word dat een "stom" ding zoals een ruitenwisser toch wel zijn nut heeft, en zoals dat meestal gaat, merk je dat pas op als je er geen meer hebt.  Een geluk dat dat niet voor de hele trip gold. En al zijn we steeds op onze hoede, hadden de fransozen ons al snel een loer gedraaid.  Bij een korte tussenstop bestelden we een normale tas koffie zoals we dachten, en geen dubbele, wat de mevrouw aan de kassa voorstelde. Nou, dat hadden we beter gelaten, want het formaat van deze koffie paste in het bijhorende lepeltje.  Baron en Co stonden beteuterd diep in het minitasje te kijken met alleen maar vraagtekens rond zich heen zwevend. Moet er nou nog heet water bij of een klontje suiker om de heleboel te absorberen? Hebben we iets verkeerds gezegd?  Neen dus, volgens de moderne Franse etiquette hoor je zo koffie te drinken. Klein tasje, sterke koffie, maar zeker niet overdrijven qua hoeveelheid.  Voordeel; je moet dan niet te snel naar het toilet, dat is ook wat waard. Lekker was ie wel, en daar gaat het om in sjiekere sferen, de smaak.

Maar niet te veel leuteren dus over de vlotte heenreis, direct over naar het gebeuren zelf. Het was ons al meegedeeld dat dit een mooie beurs is om te gaan bezichtigen, enkel de prijzen leunen nogal tegen de erg hoge kant. Mount Everest size.  

Wij gingen vooral omdat het een eerste keer was, en om hopelijk weer eens iets nieuws onder ogen te krijgen. Mooi ontvangscomitee in de vorm van een Bugatti en het pre wo I vliegtuig dat nog meespeelde in de film  "Out of Africa"
Aan deze film persoonlijk een mooi aandenken, want dat was de eerste die ik met mijn toenmalig lief ging bekijken. Hoewel, ik me van de film zelf niks meer herinner???  Tiens  tiens.
  Opvallend waren een toch wel respectievelijk hoog aantal schuurvondst- en dans son jus wagens, welke met hun patina de vijfdubbele kracht uitstralen ten overstaande van Top gerestaureerde stukken.  In dit segment zagen we ook een Darmont  driewieler bij ossenat en een ketting aangedreven Frazer Nash die al een en ander had meegemaakt. Ondanks volledig vernieuwde vooras toch patina in overvloed. Het aantal bugatti’s dat we hier voorgeschoteld krijgen is op de vingers niet te tellen, maar het aantal zeldzame merken al evenmin.

 Een van de aantrekkingspolen dit jaar was de stand van de “ Hélices” of te wel propeller aangedreven voertuigen.  Deze uitvindingen van Marcel Leyat  bestaan dit jaar een eeuw, en dat mocht niet onopgemerkt voorbijgaan.  Nooit in het echt gezien, en hier te Parijs stonden een zestal exemplaren in de kijker.  Sommigen vinden deze dingen oer- ende spuuglelijk, anderen zijn gefascineerd. Deze voertuigen zijn simpel, beschikken eigenlijk over een dragende carrosserie met drie of vier wielen. Daar een motortje op met propeller, geen versnellingbak nodig, enkel goede remmen. Er bestaan tekeningen van, goede originele voorbeelden, en de simpelheid nodigt enkel de extravaganten uit er ook een te gaan bouwen. Een volgende uitdaging voor B.d.l.  in plaats van een vliegtuig ??? Een gesprekje met de museum conservator leverde al vast op dat de tekeningen per cd zullen bezorgd worden.   www.helica.info

Heel mooi ook de stand van enkele Lambert  wagens. Nooit van gehoord, zelfs nooit gezien, en hier stonden 4 exemplaren tentoongesteld, zoals  gevonden in een of ander geheimzinnig  spinnenkoppenhoekje.  Uniek !  Nog zo een  nooit gezien object was de  Parijse Renault stratenveger uit het jaar 1913, als ik me  niet vergis, en vlak daarbij  nog een sprookjesachtige Renault  koets die me direct deed denken aan het sprookje van Assepoester in haar pompoenen rijtuig.

Enkel Beroemde musea stelden topstukken tentoon zoals de Blitzen Benz, die we ooit al in actie zagen op circuit des ardennes, samen met nog een ander wolf in schapenvacht Mercedes. Louwman stuurde de beruchte spycker racer en eveneens een topstuk van Mercedes.

Voor de Motorliefhebbers was het iets minder, maar de geboden of tentoongestelde fietsen dan wel van het hoog karaatgehalte. We zagen een o.a. Pierce viercilinder, Phoenix 1906 en dion bouton 1896 driewieler bij een spaanse dealer,  verschillende Vincents, een brough superior ss100  en op de veilingstand een Henderson 4 cyl met sidecar.  Deze laatsten waren echter niet goed te zien. Om de veilingstukken  goed te kunnen bekijken moest men eerst een cataloog aanschaffen ter waarde van 50 adelijke euronen.  Jammer, want ook de hier gepresenteerde wagens kwamen uit de allerhoogste topklasse. 

Stands met onderdelen en andere automotive waren eerder beperkt, en het roestgehalte gewoon nul. Wel heel veel kunst met de grote K. Prachtige werken in alle genres, van modern tot nostalgisch, prijzen vanaf 150 tot duizenden euro’s.  Wie er het nodige kleingeld en de gepaste plaats voor heeft mag zich gelukkig achten.  Verder laten we de foto’s het verhaal verder afmaken.

07-02-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

06-02-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

Fagnes hivernales  2 februari 2013

Het Belgische equivalent van de 100 miles van Amsterdam, een heuse winterrally is  met zekerheid de Fagnes hivernales,  eerste weekend van februari.  Fagnes is de heuvelende streek, net ten zuiden van de Condros en ten noorden de Ardennen.

Vertrekkend vanuit Verviers op de Place des  Martyrs  verzamelden ondanks  regen en  temperaturen rond het vriespunt  een dikke  20 echte Prewarcars  en hun die hard piloten aan de start. Idyllische beelden   onder dikke blauwe rookwolken en een toepasselijke deuntje  Ave  Maria  op de beiaard, terwijl op de achtergrond  het kopergroene beeld van Gregory Joseph Chapuis, dokter en magistraat, een ander liedje staat te neuriën.

 Gewapend met dikke berenmutsen, echtgenotes en  moderne regenpakken  begaven de piloten zich languit, omstreeks  tien, richting  Houfalize, een dorpje in de nabijheid van Bastogne dat de laatste tijd nogal opvallend dikwijls opduikt in dit blog. 

Gezien de weersomstandigheden, een perfecte opkomst van deelnemers,  een brede variatie van voertuigmerken, allen van het type cabriolet. We voelden vreugde om ons heen bloeien en vooral ook die brandende goesting om ook gezwind in eigen vehikel te springen, en ons in deze fluisterkouw op te maken voor de start, ons voor te bereiden op het seizoen 2013.
 Opmerkelijk genoeg werd deze keer de kroon gestoken door Fiat, waarvan 3 exemplaren, gevolgd door A Ford en Bugatti die elk 2 voorbeelden voorzagen.   Een 1909 Minerva  en een Lorraine- Dietrich  1907 waren de ousten uit het groepje. Verder  wondermooie  Engelse wagens als Talbot London, Sunbeam, Lagonda, en Amerikanen die luisterden naar namen als de Soto, Packard,   Stoddart dayton.  Dit maal slechts 1 T Ford.  Ons beste Frans kwam van pas om Renault,  Citroen en Peugeot, Hotchkiss, Bugatti  bij naam te noemen, en de Italianen stuurden zoals gezegd Fiat .  Wat me weeral deed denken aan   de “Fiate tieten” ,  Oosmals dialect wat stond voor veertig kippen. Ooit opgevangen uit de tandenloze mond van een versleten boer, waar we op bivak waren, en onze watervoorraden moesten aanvullen.  Wij hadden daar natuurlijk andere voorstellingen bij.

Daar Baron en Jonckheer hadden besloten om  wat mooie kiekjes  te gaan schieten  volgden we een van de eerste voertuigen, onder vorm van een snelle Lagonda, maar die struimde  al snel  van de route om nog te gaan tanken ???  Dikke  streep door de rekening, maar desondanks kwamen we terug op het juiste spoor, simpelweg door onze neus te volgen. Wat een geluk dat onze ouders ons destijds het sprookje van klein duimpje vertelden,  over hoe kiezelsteentjes en broodkruimels  je de weg kunnen vertellen. En dat Sylvain de Jong een schuivenmotor inbouwde in zijn vindingen.

In dit geval volgden we het zoete geurspoor van de  dampende Minerva.  Enkele luide knallen gaven aan dat we  weer in de juiste richting zaten. We betrapten de bestuurder dan ook nog even bij het paseren van een rood lampje.  Ach, wat wil je, deze bestonden in de tijd nog niet, en alle andere bestuurders zijn vol begrip bij het zien van deze oerauto, waar het even mis ging met de ontsteking en wat andere ouderdomskwaaltjes. Uitleg van de chauffeur, die kleur had ik al gezien ....

Even buiten Verviers ging het dan naar een volgende hoogtepunt, zijnde de Botrange, 694 meter boven de zeespiegel.  Ik vraag me nog steeds af hoe ze dat ooit hebben kunnen vaststellen, meten, en of dat nu was bij eb of vloed.  Dat maakt al vlug een metertje of 5.
Tijdens deze heuvelgang,  al de eerste sleutelmomenten aan een Renault die het toch wel even stijl vond om in een onoverzichtelijk bochtje te gaan staan palaveren.  En,  niet veel verder begon te blijken dat onze weermannen en vrouwen toch geen echte leugenaars zijn.  Hoe hoger we geraakten en de 694ste meter naderden, hoe gekker het weer werd.Een koele wintervuist strooide mist met ijsregen en daarna volle bak dikke sneeuwvlokken, en er blies een heel stevige bevroren oosteradem. Nabij Baraque fraiture, kon het moderne voertuig van Baron en Co, stuurloos als een wapperend lint, niet meer mee met het tempo van de oud-bejaarden die aan een gezapig tempo verder tuften. De achterwiel aandrijving en zomerbanden waren niet opgewassen tegen de dikke sneeuwlaag, die zich in slechts enkele minuten vormde, en de  kilometers lange valse platte waar we ons op bevonden, met her en der vastgelopen vrachtwagens als manoeuvreer obstakel.  Weer werden we het spoor op een gegeven moment bijster, maar dankzij de trukendoos van  Klein duimpje  en het vernuft van 2 keizerpinguings merkten we smalle sporen op van een waarschijnlijk oud voertuig.

Snel moest je wel zijn want de sporen sneeuwden in een mum van tijd weer dicht. Eenmaal over de Hoge Venen  werd  het dan ietsje beter wat berijdbaarheid betreft,  het leverde  heel mooie beelden op, en daarvoor waren we gekomen. Onderandere  hoe de bestuurder van de minerva  langsheen  zijn voorruit moet kijken, bij gebrek aan ruitenwisser, licht en andere luxe goederen, ondermeer een dak.

 Missie voltooit. 

Op een Stopplaats in Ster, werd door de organisatie de Jagermeister  Ijs en Ijs koud gehouden. Een opwarmertje waar geen neen tegen gezegd werd, terwijl de sneeuw gul met bakken tegelijk  uit de hemel neerplofte.

Van hieruit ging het voor Baron en Co helaas terug, welliswaar in full color, huiswaarts, maar niet zonder op de terugweg nog even een tussenstop te maken bij een excentrische persoonlijkheid, wiens leefomgeving  een en al oldtimer van één bepaalt merk ademt en windstilte heerst. De lucht was er gewoon zwanger van nostalgie, bijhorende zilte sigarenrook en de geur van vers gezette koffie. Voldoende stof  voor een  stevig volgend verhaal of  vulsel voor een hele encyclopedie, en om enkele geheimen te kraken, uit een uit 1958 daterende fotoalbum dat uit een zwaar doorhangend boekenrek, op tafel verscheen. Op de allerlaatste foto een heel klein voor zich uit stamelend voorsmaakje….

03-02-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

02-02-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

24-01-2013 om 00:00 geschreven door gilletman  

23-01-2013 om 00:00 geschreven door gilletman