Odin's Walhalla


De donkere, soms saaie eindejaarsdagen zijn weeral gearriveerd, en wat is er nu beter om deze op rituele wijze te verdrijven.  Naast de traditionele familiebezoeken, opteren we voor een gezellig beursbezoekje of  binnenspringen bij gelijkgestemde zielen.

We namen we de stier weer eens krachtig bij de horens en begaven ons naar de Bakermat van de Belgische luxeautomobiel, Provincie Antwerpen. Alhier vond de jaarlijkse oldtimerbeurs plaats te Broechem. De beurs was een enorm succes. Op het moment dat ik langsheen de buitenkant liep deed het geroezemoes denken aan een zomerse bijenkorf. Ontmoetingen met mensen die je al een hele tijd niet meer gezien hebt, aangename gesprekken, een vriendelijke glimlach, doen de donkere dagen al vlug vergeten. Dit jaar was Broechem ook plaats van afspraak met een plaatselijk oldtimer Goeroe, of was het een Viking?

Vanaf de oude legerkazernes, ging het richting zijn Walhalla, rijk van Odin, of de hemel volgens de Noorse Mythologie. Het staat te boek als zijnde een grote zaal voor eervol en heldhaftige gesneuvelden, met wel 500 poorten. Een toepasselijke titel voor het nu volgend verhaal in onze reeks  ‘schatbewaarders’ ?

Een straatje in een niemendaldorpje, waar rijtjeshuizen je niet doen vermoeden wat er achter de vele deuren schuilgaat. Onze gastheer, laten we hem John Doe noemen, opent een niets zeggende oude poort, waarachter een  alledaagse garage schuilgaat. Hier in past maar juist een gewone gezinswagen. Aan de achterzijde van deze garage hangt een stuk plastic, en een groot, zwaar, donkerrood doek. Het deed denken aan theater gordijnen. John Doe licht deze op en erachter komt een grote ruimte met een gewelfd dak tevoorschijn. Het tromgeroffel mag je je er zelf bij inbeelden.  Alhier worden geruime tijd schatten opgeslagen. John verteld dat dit gebouw, een dikke eeuw en langer geleden, het enige was, in de verre omtrek. Het stond er moederziel alleen. Doorheen de tijd is er immer maar meer omheen gebouwd, tot het resultaat van vandaag……. Een cluster straten, woningen en typisch Belgische koterijen..

Onze blik ontwaart meteen enkele ‘gesneuvelden’,  maar John begint zijn verhaal bij het begin………………

Als 15 jarige al verplaatste hij zich naar de norm van de tijd, met een brommer, of nog beter ‘nen Tuf’. Een Zundapp uit begin jaren zestig, en het moet rond deze periode geweest zijn dat hij geïnfecteerd werd met de microbus oldtimerus. Deze Zundapp, hoewel het slechts een 50 ccke is, verplaatste hem destijds tegen 85 Beaufort, met zijn liefke er achterop,  zonder tegenpruttelen, naar al zijn bestemmingsplaatsen. De Vetkuif van toen heeft ondertussen plaatsgemaakt voor gedistingeerd grijs, en ook het liefke is er niet meer. Maar nog steeds staat den tuf met al zijn herinneringen hier op deze heilige grond.

John is vooral geïnteresseerd in het technische en geschiedkundige aspect. Techniek die op een of andere manier speciaal te noemen is heeft een beentje voor. De eerste schat die in de ogen steekt, is een Packard, van net na WO 2.  Een dikke rijen 8 cilinder gaf de nodige power aan deze volumineuze mobiel. John doet de hele geschiedenis uit de doeken, van hoe dit model als o.a. concurrent van Caddilac ontstaan is. Het komt er op neer dat tijdens WO 2, Packard zich niet echt had voorbereid op het einde van de oorlog, en de reproductie moest beginnen met verouderde modellen.

Deze Packard heeft dan ook het chassis van een pre war model, met daarop een modernere koets. Dit maakt dat bijvoorbeeld de deuren gigantisch dik zijn, daar men bouwde verder op een smal chassis, waarop men een veertiger jaren look wou creëren.

Zo op het eerste zicht, nog heeeeel veel werk aan deze winkel, maar volgens John is er toch al veel aan gedaan, een probleempje met de motor zou, als dit opgelost is, de wagen snel terug op de baan brengen.

We schuiven verder naar een ander project, waar mijn oog al een hele tijd naar afdwaalde. Onder een afdeksel zit iets moois verstopt, maar wat???  John doet een beetje geheimzinnig, en een brede glimlach verschijnt op zijn aangezicht. Hier schuilt blijkbaar een geheim project. Maar toch kan uiteindelijk de deken gelicht worden. De cover van een volgend boek is geopend. Er verschijnt de mooi gevormde radiator van een Panhard Levassor, SS uit 1925

Deze SS heeft niets te maken met meneer Adolf, en ook niets met het bekende Supersport. Maar wel met iets wat er niet op zit, namelijk ‘Soupappen’. Fransen spreken enkel Frans.  Deze wagen heeft  een schuivenmotor, ook al een technisch stokpaardje van Den John. Kortom SS staat dus voor “Sans Soupappes”. En wat John op z’n minst evenveel aanspreekt, is de hele geschiedenis van gebeurtenissen tijdens WO I. Duitsland  moest na de capitulatie het veroverde stuk Frankrijk terug  geven. En het in geldnood verkerende  Bugatti imperium verkocht patenten aan Panhard, om de fabriek terug op te bouwen. De meesten daarvan werden nooit gebruikt, maar anderen weer wel, mits  kleine aanpassingen. De  achterophanging van deze auto is typisch ook voor een bepaald Bugatti model. De  half eliptische vering, en de manier van montage van de achteras, zorgde voor een evenredigere, centrale krachtoverbrenging. John beweerd dat als je het chassis van deze Panhard naast een Bugatti zou zetten, je slechts weinig verschillen zal kunnen opmerken. Wat heel mooi is aan deze auto, is de carrosserie. Het wordt een sportieve versie met een skiff body. John, hoewel geen enkele opleiding als schrijnwerker, maakte hem helemaal zelf. Of toch met een beetje hulp van zijn Workmate. Fantastisch. Zoals eerder in dit blog gezegd, je moet het gewoon doen…………  Echter bij het maken van de spatborden is John een beetje stilgevallen met dit project, maar heeft nu de nodige tips gekregen over hoe je er zelf een paar kan brouwen.

Rechts van de Panhard staat een Toyota Celica, persoonlijk niet mijn bier, maar wel met herinneringen, want deze sportauto’s waren nieuw in mijn vroege dagen. Moesten er liefhebbers zijn onder de lezers, John heeft besloten hem te verkopen om weer wat meer ruimte te krijgen, en andere projecten te financieren.

Links van de Panhard staat een kevertje..  Op dit moment helaas de enige rijdende oldi van John…. En ook rechts staat een nog  wat ouder model. Ook hier valt een en ander over te vertellen, maar dat gaan we even niet doen wegens nog meer  toepasselijk stof voor dit blog..

Achter de Panhard was ons reeds eerder opgevallen, een enorme automobiel ook weer onder een plastieken omhulsel. Hier staat de trots van John’s verzameling, hoewel ik de indruk had dat de anderen dat ook waren. We zagen hem al eens 2 jaar geleden op de Minervadag van Linkeroever. De Minerva coupé chauffeur 1919.

John gaat er prat op dat deze wagen met chassis nr 114, de oudste bekende Minerva is, van net na de oorlog. Hij vertoond vele kenmerken die aantonen dat deze nog opgebouwd is met onderdelen van vooroorlogse Minerva’s. John kent bijna de gehele geschiedenis. Oorspronkelijk reed deze wagen ergens in het Zuid Amerikaanse Uruguay…… Welke functie hij daar uitoefende is niet bekend, maar John stel zich graag voor dat de wagen ergens ingezet werd op een of andere Plantage, of dienst deed voor een hoge ambtenaar. Men kan zich voorstellen dat de mobiel daar een heel leven achter de rug had, gezien de staat waarin hij zich bevond toen John hem aankocht. Hij ging via een museum in Uruguay via een Engelse handelaar in nog enkele andere handen over, vooraleer John hem in handen kreeg omstreeks de laatste eeuwwisseling. Een massa werk werd verzet, vooral aan het carosserie gedeelte, welke bijna volledig uit hout is opgebouwd, en volledig overplakt was met een ‘niet originele’ fineerlaag. Gelukkig waren alle essentiële onderdelen zoals verlichting, instrumenten, en ook de communicatie voor de passagiers met de chauffeur, nog aanwezig. Momenteel moet enkel de binnenbekleding van het achtercompartiment nog herdaan worden, daar deze niet helemaal naar de smaak is van John. En dan de motor, onlangs tijdens het met de hand aandraaien liep er iets vast, en nu dus, is er een operatie nodig………. Weeral werk!

Alsof dat er nog niet voldoende is, want naast deze minerva staat nog een ander stokpaardje. Nogmaals een Minerva 1926, en niet de minste, maar een 6 cilinder 20 pk sportsaloon. Tjonge, je moet er maar aan durven beginnen! In de ogen van John valt het allemaal nog al mee…………. Nog een beetje van dit en een beetje van dat…En als je weet waar John vandaan komt, is er al een en ander gebeurt. John kocht hem namelijk enkel als chassis met motor, en nu staat hier een bijna volledige automobiel..

Wanneer deze voltooid is word dit met zekerheid de allergrootste trots van de collectie, John deed nog even het verhaal van de Franse benaming van de sportsaloon uit de doeken. De Grand Routierre, wat stond voor een zware wagen met licht koetswerk voor lange afstanden. In het Italiaans heet dat dan weer ‘Grand Tourismo’ Weeral iets bijgeleerd, want daarvan had ik nog nooit gehoord.

Als afsluiter dan, staat er nog een overbijfsel van een Minerva vrachtwagen.. Een beetje moeilijk bereikbaar, want John expliceert hoe hij alle vehikels moest verplaatsen om zijn tweede rijdende Minerva naar autoworld in Brussel te vervoeren, voor de tentoonstelling die daar onlangs liep. Ook een vrachtwagen dus, tot in de puntjes gerestaureerd bevind zich in deze collectie. De tentoonstelling is ondertussen afgelopen, maar de vrachtwagen mag nog een tijdje blijven. John realiseert zich ondertussen dat hij ruimte nodig heeft voor zijn projecten, en hoe mooi deze vrachtwagen ook is, tot in de puntjes gerestaureerd, hij staat hier een beetje verwaarloosd. Het oude gebouw heeft zijn charmes, maar is niet echt geschikt om perfecte voertuigen langere tijd op te slaan. Hij overweegt derhalve ook de verkoop, hoewel met spijt.

Tot hier dan onze zoete inval in het Walhalla, nu nog 499 andere poorten te gaan !!!

Bedankt John voor de ontvangst en vele verhalen.