Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
20-06-2010
Roanneke bohanneke toch
Wat ben jij een klein vreetmonstertje seg!!! Amai, maar jij kan eten hoor. 's Morgens drink je een melkje van bijna altijd 310cc. Om 11u15 eet je gemiddeld tussen de 250 en 300gr groentepap en bijna evenveel fruitpap rond 15u15. 's Avons tussen 18u30 en 19u, vóór je gaat slapen, drink je meestal ook bijna 300cc. De laatste 2 à 3 dagen heb je wel al minder gedronken van je avondflesje, zo'n 150cc. Misschien zal je een beetje gaan minderen met dit. Onlangs heb je ook eens twee dagen eten geweigerd, dus ik begon me al lichtjes zorgen te maken. De ene dag wilde je geen fruitpap en de andere dag was het de groentepap die niet naar binnen wilde. Maar een collega vanop m'n werk stelde mij gerust dat dit kan gebeuren en dat ik me zeker nog geen zorgen hoefde te maken. Tjah, ik ben dat ook niet gewoon hé van zo'n klein monstertje De melk ging nog vlotjes naar binnen en da's nog steeds de belangrijkste voeding voor babietjes zoals jij. Die melk, daar ben je zot van hoor. Toen je die ene dag geen groentepap had gegeten, wilde ik 's avonds toch nog eens proberen om je een beetje te laten eten, maar je weigerde pertinent! Het had geen zin, je moest het niet hebben. Dus dan heb ik jou maar een melkje gemaakt en die ging meteen naar binnen En slapen dat je doet. Ja man! Eten en slapen, daar ben je goed in, haha Gelukkig maar hé. Want als jij slaapt, dan hebben wij ook onze rustige momenten en kunnen we tenminste heel wat werk verrichten. En als je goed eet, dan groei je goed en zijn we er zeker van dat je alles krijgt wat je nodig hebt. En het gaat ook altijd vlotjes naar binnen. We zijn nooit meer dan 15min bezig om jou jouw patatjes en fruitjes te geven. En die grote fles melk is op 3min binnen 's Nachts slaap je de klok rond van 19u tot 6 à 7u. Natuurlijk zijn er een paar nachten dat je mij uit mijn bed jaagt omdat er jou iets niet zint, maar dat is met periodes (waarschijnlijk vóór een 'sprongetje') en die komen gelukkig niet zo veel voor. Tegen 8u ga je terug slapen tot een uur of 10. Rond 12u opnieuw in bedje tot ongeveer 14u30. En dan rond 16u slaap je ongveer nog een uurtje, tot 17u dus. We mogen dus zeker niet klagen, maar het is daarom niet altijd zo simpel. We kunnen dus niet heel veel doen, want je slaapt wel veel en goed, maar doe je enkel het beste in jouw eigenste bedje. Ja, dat valt wel enorm op. Nergens beter dan thuis, zeker hé Mja, je hebt echt wel jouw rust nodig jij en het moet rustig en donker zijn en lekker zacht en comfortabel in jouw bedje. Van zodra je de matras aanraakt, begin je al te knorren. Toen we onlangs een lang weekend aan zee zaten, sliep je in het grote bed en het was toch wel wennen. Dat heb je ons wel duidelijk gemaakt door te wenen En natuurlijk deden we uitstapjes van hier naar daar en moest jij mee in de buggy (ja buggy, geen maxicosi, die hebben we ingeruild, alsook de autostoel staat geïnstalleerd nu btw, hihi), maar je kon maar moeilijk de slaap vatten. Echt! Dat ging héél moeilijk, bijgevolg was jij niet zo happy en heb je veel gekneut. Ocharme mijn snotteprotteke! Jij wilde alleen maar slapen en wij hielden jou wakker. Maar 't belangrijstke is: je hebt het overleefd, haha We merken wel ook dat je de laatste weken meer gekneut hebt. Je beseft ook meer en je wilt dus meer doen en natuurlijk kan jij dat alleen maar duidelijk maken door te kneuten. Je wilt iets en wij weten nog niet altijd wat juist en proberen jou daarin te helpen, maar dat blijkt daarom niet altijd hetgene te zijn wat jij verlangt. Dus het is een beetje zoeken en veel gekneut te doorstaan Grr, soms wel beetje lastig. Voor mamaatje minder, maar papaatje erg lastig. Ja, papaatje kan niet veel verdragen hé op dat gebied. Hij zal wel moeten hé. Ik heb het hem al gezegd: dat zijn nu babietjes hé, zo doen ze. Dan draait hij eens met zijn ogen, haha. Als mijn gevoel juist is, dan denk ik, en hoop ik natuurlijk, dat dat gekneut vanaf vandaag zal verminderen. Ik merk dat je plots een ander jongetje geworden bent. Ja, ik zeg een jongetje en geen babietje, want je bent duidelijk een ander kind geworden. Zoveel is zeker. Dat is me deze morgen erg opgevallen. Ik denk dat dat gekneut de aankondiging van jouw nieuwe 'sprongetje' was. De zoveelste stap in jouw ontwikkeling dus! Ik merk het aan jouw bewegingen. Je kan weeral veel meer. Toen ik vanmorgen jouw neusje vrijmaakte van al die vieze snottebellen met zo'n zuiger, dan moest ik jouw hoofdje echt in bedwang houden. Je draaide en schudde van links naar rechts en met de handen probeerde je jezelf vrij te maken. Ik had handen tekort Gisterenmorgen deed je dat nog niet! Raar eh, zo van de ene op de andere dag! Je draaide en keerde al volop in jouw bedje, maar nu lig je al eens dikwijls op je buikje. Je kan terug naar je rugje rollen fysiek gezien, maar psychisch besef je nog niet dat je terug naar jouw rug moet rollen om op jouw gemakje te liggen en goed te kunnen slapen. Gevolg: je kneut en dan moeten we jou terug op jouw rugje leggen. Het zitten gaat ook veel beter. Je kan bijvoorbeeld vanuit zithouding al naar voren leunen om iets te pakken dat bijvoorbeeld voor jouw beentjes ligt en dan terug naar achteren leunen zonder te vallen. In de eetstoel zit je nu ook zonder kussen achter jouw rug. Je wipt zelfs ook af en toe en staan lukt ook al goed, natuurlijk met steun van onze handen hé. Ja ja, je bent goed bezig en wat wordt je groot! Ondertussen vliegt de tijd voorbij en zijn mamaatje en papaatje druk bezig met jouw brusje. Normaal zou ik dit weekend ongesteld moeten worden. Dus het is weer een spannende tijd! We zullen er nog maar niet te veel op hopen. We will see!
Zonet heb je jouw ganse bedje ondergekotst!!! Je lag helemaal onder de kots. Alles was besmeurd. Bah! En stinken dat het deed! Ocharme, m'n kleine ventie toch!!! Ik had het al in de mot hoor, dat er iets aan de hand was. Jouw mamaatje kent jou daarvoor al veel te goed hé. Ik zei het nog tegen papaatje dat je zo stil en slapjes was. Ik zag meteen dat je niet in je gewone doening was. Eerst dacht ik dat je enorm moe was, maar d'er lag dus blijkbaar iets anders op de maag. Het moest er dus uit! Papaatje heeft jouw bedje opgekuist en ik heb jou verfrist. Je moest in badje want je hing natuurlijk helemaal vol hé. En het was niet naar je zin. Tjah, jij wilde gaan slapen hé en je zult je een beetje slecht gevoeld hebben ook. Er waren dus ook traantjes bij! Zo zielig, m'n klein snotteprotteke toch! Wat zou dit nu weer kunnen zijn? We stellen er ons nog niet te veel vragen bij hoor, want zulke dingen gebeuren nu wel meer bij kleine boeliekies. Morgen kun je evengoed weer de oude zijn ... Zoiets valt altijd af te wachten hé. Overmorgen ben je alweer 32 weekjes oud, oftewel 8 maanden. Wel ja, zeg maar 32 weken dan, want bij babietjes spreken we van weken hé en niet van maanden. Enkel jonge mamaatjes weten dat. De oudere mensen snappen er geen bal van. Onlangs nog toen jouw grootmoeder en overgrootmoeder Houtem en jouw grootouders van Mere hier waren, was er hier discussie over. Jouw overgrootvader was er van overtuigd en meende het beter dan jouw mamaatje te weten hoe oud jij exact was. Ik kan zijn mening begrijpen hoor, want hij weet van niet beter natuurlijk. Iedereen rekent van maand tot maand. Op 28 oktober 2009 ben jij geboren en telkens op de 28ste wordt jij een maandje ouder, denkt iedereen, maar dat is niet zo. De maanden tellen niet evenveel dagen, bijvoorbeeld februari telt er maar 28. Dus, jij bent op WOENSDAG 28 oktober 2009 geboren en iedere woensdag wordt jij een WEEKJE ouder. Een week telt 7 dagen en niet meer of niet minder. Dus als we van 28 oktober 2009 tellen tot nu woensdag 9 juni 2010, dan tellen we 32 weekjes! Maar iedereen begrijpt wel 8 maanden beter, want 4x8=32. Dus eigenlijk mogen we geen 8 maanden zeggen, maar wel 32 weken. Snappie snappie! Maar jouw overgrootvader wilde er niet van weten. "Eilah", zei hij,"ik benne kik nog bij de pinken zenneh." Ik heb hem maar in de waan gelaten, hihi En nu wachten we jouw volgende grote sprong af hé Roanneke. Wat zal dat worden? Kruipen, jezelf rechttrekken, heel mooi kunnen rechtzitten, tandjes ...?! Het is me wel opgevallen dat je momenteel toch ietsje achter lijkt te zitten op 2 andere babiemeisjes die een drietal weken jonger zijn dan jou. Ik heb de indruk dat zij beter kunnen rechtzitten dan jou, maar ze zijn wel veel kleiner en fijner dan jou. Papaatje en ik denken dan omdat jij groter en grover bent, dat jij het daarom iets moeilijker zou hebben. Maar misschien is dat ook gewoon niet zo en ben je iets minder snel voor het moment? Dat kan ook natuurlijk hé. We gaan geen superbaby maken hé van jou. Je kunt niet in alles de beste zijn, hihi Maar 1 ding weet ik wel zeker: je bent een lieve lieverd. Je bent een makkelijk bazeke. Echt wel hoor! Je doet maar weinig moeilijk, dat hebben we toch al gemerkt. En als mijn gevoel juist zit, denk ik, dat jij van karakter een heel flexibel persoontje zult zijn. Net zoals jouw mamaatje. Anderen zullen me dan weer zo niet omschrijven, maar dan is dat omdat ze mij niet goed kennen. Papaatje zegt ook altijd dat ik een gemakkelijk mens ben. Ik pas mij altijd aan! En zo zul jij ook zijn denk ik, maar we gaan er wel voor zorgen dat je eentje zult zijn die op tijd 'ho' kan zeggen, eentje met haar op z'n tanden, want je mag nu ook niet over je heen laten walsen hé snotteprot!!! Onlangs bij de tante Pug, toen ik jou kwam ophalen, deed je weer iets nieuw. Je zat in de wipper en ik kwam naast jou gebukt zitten. Ik keek naar jou en Justine, die rechtover je zat en dan terug naar jou. Je reikte jouw armpjes uit naar mij en maakte een holle rug om me zo goed mogelijk proberen aan te raken precies. Je probeerde me echt vast te grijpen. Ooooh, ik zag dat en mijn hart smolt gewoon Natuurlijk heb ik jou meteen uit die wipper gehaald. Zo schattig gewoon! Echt!!!
Sinds enkele dagen blijk je minder slaap nodig te hebben. Als we jou in jouw bedje leggen op jouw gewoonlijke uurtjes, dan lig je eerst een half uur tot soms een uur te lachen en te brabbelen en te vertellen in jouw bedje. Af en toe steken we jouw tutje in jouw mondje, maar blijkbaar helpt dat niet. Nochtans in het begin wel, want dan zweeg je meestal na 2 of 3 keer, maar nu wil je zo te zien nog niet direct slapen en gewoon nog wat alleen liggen vertellen in jouw bedje. Na een tijdje begint jou dat wel tegen te steken en verandert dat vrolijk toontje in een zagedeuntje en dan moeten we zeker die tut in jouw mond gaan steken! Jouw bedje heb je ondertussen ook al flink uitgetest door er in de meest onmogelijke houdingen te gaan liggen. Ik heb je eens op een nacht met jouw hoofdje aan jouw voeteneinde teruggevonden Als je 's nacht soms eens wakker wordt en ik jouw tutje in jouw mondje wil gaan stoppen, doe ik dat meestal op de tast, dus zonder een licht aan te steken. Toen ik dat weer eens wou doen en niet direct jouw hoofdje kon voelen, maar op een gegeven moment wel voetjes, moest ik het licht wel aansteken, want ik begreep er niks van!! En ja hoor, daar lag je, helemaal in de andere richting. Man, hoe je dat geflikt had?!?! Tegenwoordig is het dagelijkse kost en lig je meestal dwars in jouw bedje. Da's altijd wel grappig om te zien, maar ook wel een beetje gevaarlijk eigenlijk. Zo heb ik jou eens met jouw beentjes tussen de spijlen teruggevonden. Je zou je maar eens kunnen bezeren hé! Op een bepaalde nacht stond ik naar jou te kijken terwijl je sliep en je lag te draaien en te keren en te friemelen. Geen wonder dat ik jou in allerlei posities terugvind. Ha ja, sinds een 3-tal weken eet je ook al flink fruitpap. In het begin vlotte het niet zo goed, omdat je een beetje ziekjes was. Je gaf weer over en zo en het leek erop dat je last had van je maag door het fruit. Alsof je maagzuur had of zo! Dus ik naar de dokter gebeld, want jouw papa en ik vonden dat er nu toch wel een grondiger maagonderzoekje nodig was. Tante Pug dacht ook dat er meer aan de hand was en de kinderarts had gezegd dat van zodra je regelmatig bleef overgeven, we haar mochten contacteren. Zodus is papa op een dag met jou naar het ziekenhuis gegaan voor een foto van jouw maagje en een bloedafname. Uit de resultaten bleek er vreemd genoeg niks aan de hand te zijn. Raar hoor, want de dag nadien gaf je na je eerste voeding van 's morgens meteen weer bijna alles over. De dokter van het ziekenhuis dacht dat het een soort van infectie aan de maag moet geweest zijn die hele tijd en mede een beetje aanpassing aan het eten, dat jouw maagje een beetje overgevoelig of overhoop lag. Tjah, het zal wel niet ernstig geweest zijn hé, want uit het onderzoek lijkt alles ok, dus des te beter toch hé. Beweeglijk als je bent in jouw bedje, ben je ook zo in mijn armen. Je stampt en doet volop! Je kan ook al redelijk goed op jouw beentjes staan als we jou vasthouden aan je buikje of onder jouw armpjes. Zo sta je daar dan op onze schoot of zo en je houdt de beentjes goed stijf! Sinds vandaag heb je ook jouw vocabulaire uitgebreid haha. 'Da da da' is jouw nieuw woordje. Tegenwoordig was ik jou in het grote mensenbad. Ik laat een beetje water in het bad lopen en laat jou daar liggen spelen en genieten. Je spartelt dan met de beentjes en ondertussen speel je met de eendjes En natuurlijk is dat ook weeral grappig hé, haha. Alles is gewoon grappig aan jou EN schattig!!! Je herkent ons ook duidelijker. Je weet ondertussen wel wie jouw mama en papa zijn en je kan ons herkennen tussen vreemd volk. Sinds gisteren ben je ook weer al 7,5 maandjes geworden (wat gaat het snel, goh goh ). Ongelooflijk toch! Niet normaal. En je begint alsmaar meer en meer op papaatje te trekken. Nog een paar maanden en ik denk dat ik dan een foto van jou naast die van jouw papa zal kunnen leggen van rond ongeveer dezelfde leeftijd en jullie zullen als twee druppels water op mekaar lijken. Echt grappig! Ik zie het nu al voor mij. Die foto van jouw papa heb ik al jaren in mijn portemonnee zitten en binnenkort kan ik er een kopietje van maken, maar dan met jou erop, haha
Vorig weekend was een megagezellig weekend. Het was een verlengd weekend en het was prachtig weer. Papa en mama besloten er een leuke dag van te maken in onze eigen tuin. We hebben ons met de parasol, stoelen en de bbq in de tuin geplaceerd en gewoon genoten. Eerst van mekaar en van de zon, lekker veel fotootjes gemaakt, en 's avonds, toen jij al in jouw bedje lag, hebben mamaatje en papaatje een gezellige bbq gedaan. Het was echt héél erg plezant. Het ganse weekend! De zon heeft ook enorm deugd gedaan. En jij Roan, was zo grappig met jouw petje en jouw zonnebrilletje op jouw snoetje. Je lag daar ook te genieten hoor in jouw oplaasbare paddestoel die je van jouw meter Bibi hebt gekregen. Zo leuk en zo grappig! Die paddestoel is echt een handig ding. Het is bedoeld als zwembadje, maar het was ook enorm gemakkelijk om jou er gewoon zo in te laten spelen. Je lag er veilig en zacht en je had plezier.
Zondag 2 mei was de allerlaatste dag waarop wij samen van ons laatste meest intieme moment met ons twee hebben genoten! Inderdaad, einde van de borstvoeding. Het was niet zo emotioneel als ik dacht dat het zou zijn, maar ik mis het natuurlijk wel! Uiteraard heeft mamaatje voor voldoende beeldmateriaal gezorgd zodat ze er telkens opnieuw naar kan liggen kijken en mijmeren. Onlangs lag ik in mijn bed naar een filmpje op mijn GSM te kijken en maakte een diepe zucht, zo van: hmm, waar is de tijd ... 't Is nog niet zo lang geleden, maar toch, 't is voorbij en we kunnen niet meer terug! Ik dacht ook meer vrijheid te verwerven en dat ik dat opmerkelijk zou voelen, maar dat is niet zo. Toen ik nog borstvoeding gaf, dacht ik een beetje 'gevangen' te zitten, maar achteraf gezien, heb ik mij daar toch in vergist. Van waar haalde ik die gedachte toch .. Praktisch gezien was je wel wat beperkt in bepaalde zaken, maar als ik het nu bekijk, had ik het er allemaal voor over en leek het maar een peuleschil, want veel verschil met nu merk ik niet. Het was kort, maar goed: 6 maand, 2 weken en 4 dagen heb ik het gedaan!!! DAG EN NACHT! Ja ja, je leest het goed! OOK 's nachts, geen papfles die eraan te pas kwam. Recht van de bron Het was wel vreemd om neen te zeggen tegen moeder natuur, want na een week zat er nog melk in mijn borsten. Al die kostbare melk die verloren ging ... Zondag 9 mei was een grote dag voor jouw mamaatje. Het was mijn ALLEREERSTE moederdag!!! Ik verheugde me enorm op deze dag en ik verwachte uiteraard een kleine verassing van papaatje. De verassing had ik voor een stuk al ontdekt. Mja, papaatje had het niet al te zorgvuldig aangepakt, maar da's papa's style hé. Hij had een bestelling via het internet gedaan en de bevestiging was via mail toegekomen. Ik zag die mail dus staan in de mailbox en vroeg me af wat die daar deed. Ik dacht: wat heeft papa nu weer besteld van gerief voor het huis? Ik dacht dat hij weer iets had moeten kopen voor de werken aan het huis, maar toen las ik 'chocolade met foto ...' en heb gauw de mail toegeklikt. Mijnen euro was al snel gevallen! Maar ja, ik wist het al hé. Ik dacht: oh nee, hij doet dan eens iets verrassends en origineels en dan ontdek ik het toch wel zeker! Potverdorie, kan hij dan niet beter opletten. De verrassing was er af hé! Maar ... de verrassing werd op 9 mei toch nòg groter!!! Papaatje was al wakker, ik wilde nog wat verder slapen want jij had een lastige nacht achter de rug (ik dus ook ), maar papa kwam bij mij in bed liggen en hij kan geen minuut stil liggen, waardoor ik mij begin te ergeren en dus niet meer kan verder slapen, dus stond ik ook maar op. Papa ging gauw naar beneden en kwam terug naar boven met een grote mand. Ik hoorde al iets ritselen toen hij de trap kwam opgestapt. Daar stond hij dan, met een supergrote ontbijtmand met vanalles en nog wat in. Het was echt mooi en er zat heel veel in. Ik was heel tevreden en erg verrast, want ik dacht dat ik enkel die chocolade zou krijgen. Maar waar was die chocolade nu? Toen we naar de keuken gingen om al dat lekkers op te eten, zag ik daar op tafel die chocolade staan. Dat ontroerde mij zodanig dat die traantjes natuurlijk naar boven kwamen. En je gelooft het of niet, maar ik zag papa zijn oogjes ook al een beetje waterig worden. Papaatje de stoere vent! Maar zo is hij hé, een lieverd, hij kan echt superlief zijn. Mijn eerste moederdag was dus geslaagd. Eerlijk gezegd had ik niks verwacht hoor van papaatje, want hij is niet de man van de verrassingen, maar het was hem eerlijk gezegd geraden hoor! Ik zou enorm teleurgesteld zijn moest hij niks gedaan hebben. Het moest niks groot zijn, met een roosje of een kaartje zou ik ook al blij geweest zijn, maar toch wou ik eens 'gevierd' worden Samen met meter Bibi heb jij ook iets in elkaar gestoken. Ik heb jouw allereerste tekening gekregen. En die was mooi hoor. Amai, wat kon jij al kleuren seg, hihi En verder ben je, zoals gewoonlijk , flink bezig hé Roan de kleine bohan! Hihi, hoe kan het ook anders, stoef stoef Nee, je bent goed bezig, zoals ieder ander normaal kind. Je gaat vooruit zoals het hoort. Nu ja, ieder kind op zijn manier en tempo hé, maar ik wil maar zeggen dat je goed groeit en bijleert. Je wordt echt groot. Je begint zo een echt klein manneke te worden, zo'n klein kerelke, geen babietje meer, maar een kleine deugniet. Je kan sinds een paar daagjes helemaal alleen zitten. Zonder steun! Als je omver valt, dan lig je daar natuurlijk wel en geraak je niet meer recht, da's voor later. Op je buik kan je jou ook al goed manouvreren. Omdraaien van buik naar rug gaat goed en van rug naar buik is jou ook al een keertje gelukt. Het lachen is je nog steeds niet vergaan Dat doe je nog steeds volop! Zo plezant hé!!! Jouw rosse haartjes zijn ook al een flink stukje gegroeid. Niet veel, zullen anderen wel denken, maar voor jouw koppie is dat toch wel veel. En je hebt hele mooi blauwe kijkertjes. Echte helderblauwe. Papaatje heeft ook van die hele mooie ogen, maar de jouwe zijn daar een mooiere versie van, zo zegt papaatje zelf. De laatste weken heb je een paar lastige nachten gehad. Je bent dan een paar nachten zo'n aantal keren 's nachts al huilend wakker geworden. Dan stak ik jouw tutje in jouw mond en was het meestal direct over, maar dat kon je zo'n paar keer per nacht doen. Ik vraag me af waarom? Raar hoor. En dan ging dat voor een paar nachten weer goed en dan begon je weer. En Dumbo, jouw allerbeste vriend, hielp jou ook bij deze lastige momenten. Op die vriend heb je al veel kunnen rekenen hé! Voor een tijdje was crocodilio ook jouw vriend die jou iedere morgen goeiemorgen wenste. Da's die krokodil aan die spiegel hé Telkens wanneer je wakker werd, gingen jij en ik goeiemorgen gaan zeggen tegen crocodilio, maar nu zie je hem precies niet meer staan Onlangs heb je jouw eerste valpartij gehad. Gelukkig heb je er niks van gemerkt, want voor jou was het alsof er niks aan de hand was!. Je zat in jouw wipper en ik had die op het aanrecht van de keuken gezet, vlak naast mij waar ik groentjes aan het kuisen was, dus ik had jou perfect in het oog, maar met dit voorval heb ik geleerd dat het leven in een flits van een seconde helemaal op zijn kop kan draaien. Ik gooide iets in de vuilbak en had jou dus een fractie van een seconde niet in het oog. Plots hoorde ik een val en ik keek meteen jouw richting uit. Daar lag je onder de wipper met jouw buik op het aanrecht. Ik dacht meteen een gekrijs te horen, maar toen ik jou rechtzette deed je gewoon zoals anders en leek er niks aan de hand. Nu, het was ook geen harde klap en je zult goed terechtgekomen zijn, maar het kon ook erger!!!! Hoe je dat geflikt had? Je kon je sinds kort helemaal rechttrekken terwijl je in de wipper zat. Je gebruikte al jouw buikspieren en met een slag kantelde je naar voor en hierdoor viel al het gewicht naar voor en is daardoor de wipper gekanteld. Toch wreed hé! Een ongeluk zit soms in een klein hoekje. Vreselijk! Ik mag er niet aan denken moest dit anders uitdraaien. Tegenwoordig ga je in jouw bedje ook op ontdekkingsreis. Je probeert alle hoeken uit. Toen je onlangs in jouw bedje lag en ik ging kijken nadat je al een hele tijd lag te vertellen en te giechelen, lag je met jouw hoofdje onder de bedomranding die je helemaal had losgetrokken. Dat was niet zo erg op zich, want je zou er niet in kunnen stikken of, en ik ga trouwens zowiezo elke keer gaan checken nadat je in slaap gevallen bent, maar je had het toch maar gefixt.'t Is dus duidelijk geworden dat we jou goed zullen in de gaten moeten beginnen houden, want het begint gevaarlijk te worden!
Aka speelkameraadje! Hihi! Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, dat zou leuk zijn. Mamie en papie gaan erin vliegeeeeeeeeeeeeeen! En hoe sneller, hoe beter!!! Hopelijk werkt jouw brusje beter mee dan jou hoor Roan. Wil maar zeggen, jij stelde onze nieuwsgierigheid nogal op de proef en besliste om op jouw duizenden gemakjes te 'verschijnen' op deze wereld: eerst moesten mama en papa een jaar aan een stuk 'vissen' naar jou, dat ging allemaal niet vanzelf, dus moesten we extra hulpmiddelen inschakelen om jou te 'vinden', dan moest je groeien zoals ieder ander mens en dan moest je geboren worden, maar dat deed je ook op jouw manier (teekitiezie, no stress maan). Dus brusje, doe het ook op jouw manier, maar toch liever ietsje vlugger, haha Mamaatje en papaatje zien het volledig zitten hoor. We zitten al op hete kolen! Vooral mamaatje, want ik vind het REUZELEUK om mamaatje te spelen Het enige nadeel dat ik voorlopig vind aan onze keuze, is dat we onze aandacht niet volledig alleen aan jou zullen kunnen schenken. Da's wel jammer, maar langs de andere kant, je zult het dan van in het begin gewoon zijn om met twee te zijn. Van jouw babyjaren besef je toch niet veel en zul je denken dat je bij manier van spreken altijd al met twee geweest bent. Dus dan zul je het ook gewoon zijn om de aandacht te delen met jouw brusje. Dat zou niet zo zijn moest je al 2 of 3 jaar zijn en er daar plots een 'indringer' op het toneel verschijnt! En daarbij, aan alle keuzes zijn er zowel voor- als nadelen, dus wat is het beste? Dat is er gewoonweg niet! Gewoon het gevoel volgen, zeggen wij. We hopen echt dat het niet lang zal duren vooraleer dat brusje in mama's buik zal beginnen groeien. Als de natuur niet wil meewerken, dan zullen we het niet nalaten om ze een handje te helpen. En eerlijk gezegd, veel geduld zullen we deze keer niet hebben! Wil het niet vanzelf lukken, dan zullen we daar redelijk snel een duwtje aan geven. En we zijn er ons zeer van bewust dat het HEEL druk zal worden. S U P E R D R U K ! ! ! Mja, dat zijn weer keuzes hé. Of je doet het zo, ... of je doet het zo ... Wij doen het dus zo! Een tweede boeleke zal er volgen en dat mag wat ons betreft héél snel zijn
Precies 8 dagen geleden besliste ik om een einde te maken aan onze borstvoedingsmomenten. Eerst wilde ik stoppen aan de hand van een pilletje, zodat het vlot zou gaan en omdat ik bang was om een ontsteking te krijgen indien ik langzaam zou afbouwen. MAAR, jij hebt daar een stokje voor gestoken! Vorige zaterdag was je ineens ziek. De dag ervoor begon het wel al zo'n beetje hoor, maar zaterdag brak het pas echt door en je had het toch wel goed te pakken: hoesten, verstopte neus, lichte koorts en je was erg slap en suf. Je zag dat je het lastig had! Doordat jouw neusje potdicht zat, kon je moeilijk ademen. Dat ging dus alleen via de mond, waardoor je erg moe werd. Ook voor ons is het lastig om enkel en alleen via je mond te ademen. Je moet dat maar eens doen en je merkt het meteen! Erg irritant!!! En omdat je niet door jouw neusje kon ademen, ging het drinken bij mij ook niet zo goed. Dus ja, veel leuk en gezellig was er niet aan hé, aan het borstvoeden, niet voor jou en niet voor mij. Dus, op deze manier wou ik nu ook geen afscheid nemen hoor van onze laatste innige voedingsmomenten!!! Daarom besliste ik om het een beetje uit te stellen tot je weer beter was en we op een mooie en rustige manier konden afsluiten. Aangezien je door ziek te zijn wat minder dronk, verminderde mijn productie al lichtjes, dus dan besliste ik om het anders aan te pakken. Ik zou langzaamaan afbouwen. Nou, langzaam was het eigenlijk wel niet. Ik schakelde van gemiddeld 6 voedingen per dag over naar 2 voedingen op 3 à 4 dagen tijd! De eerste 2 dagen stonden mijn borsten op ontploffen Amai, wat een joekels, haha Ik was wel bang voor een borstontsteking, maar gelukkig is het zover niet gekomen. Toen ik thuiskwam, legde ik jou meteen aan en daarna kroop ik in bad om het overtollige eruit te masseren. Dus al bij al is het afbouwen tot nu toe héél vlot gegaan. Meteen kreeg ik ook mijn maandstonden. Kwam het door het verminderen of was het gewoon de periode? Ik heb mijn maandstonden toch al zo'n 4 keer gekregen in die 6 maanden. De verminderde productie zal er ook wel voor gezorgd hebben dat ik mijn regels kreeg. Momenteel ziet ons voedingsschema er als volgt uit: 's morgens rond 7u wanneer je wakker wordt, krijg je mamamelk van de borst, 's middags groentepap en daarna een beetje water, rond 15u poedermelk, rond 18u30 mamamelk aan de borst, rond 23u mamamelk uit een flesje en soms 's nachts ook nog eens een voeding maar dan ook mamamelk uit een flesje. En nu ga ik proberen af te bouwen naar enkel nog 's avonds, wanneer we lekker thuis rustig met ons twee zijn, net voor jij in jouw bedje kruipt, zodat je kan dromen van jouw mamaatje Dus eigenlijk ben ik wel blij dat ik langzaam kan afbouwen ipv dat pilletje. Het is ook zo raar hé, zo'n pilletje. Zo ineens met chemische brol de natuur bruusk tegenhouden! Maar ja, ik heb dat voorschriftje nog in mijn tas zitten hoor, voor als mijn productie toch te lang zou aanhouden. Ideaal zou zijn natuurlijk, dat ik zwanger wordt én jou kan blijven borstvoeding geven. Ik geloof ergens eens gelezen te hebben dat dat perfect mogelijk is ... Dan zouden wij alsnog samen kunnen genieten van een zalig momentje iedere dag en ondertussen kan jouw brusje rustig verder groeien in mama's buik ... dan zijn we met z'n drietjes dicht bij mekaar, hihi. We zullen papa er dan eens bij vragen, zodat hij toch ook eens kan genieten hé van hoezeer wij van deze momenten genieten Nu ja, zover zijn we bijlange nog niet, maar voor mijn part mag het meteen beginnen Laten we hopen dat het zo loopt hé?! En ondertussen doen wij nog even verder ... luv ya x
3 dagen geleden ben je 24 weekjes geworden ofwel 6 maandjes! Dat was mijn streefdoel om jou die hele periode te voeden met mamamelk en het is ONS gelukt! Ja ja en mama is fier hoor. In deze hectische moderne tijd is dat allemaal niet zo evident hoor en zeker als je terug aan het werk bent. Ik heb het toch maar gedaan en al zeg ik het zelf: ik verdien een DIKKE PLUIM!!! Dikke duim voor mamaatje!!! Maar ik ben nog bezig hoor, maar niet voor heel lang meer. Vandaag zijn we vrijdag en zondag stoppen we ermee. Dus dit weekend geniet ik nog ten volle van de momentjes alleen met ons twee, wat niemand ons nog kan afpakken. Maar ik zal ze missen hoor. Echt wel! Slik ... ik krijg al een krop in mijn keel ... Moet dat echt? Moet ik nu echt stoppen ... ik wil het niet ... en dan weer wel ... mja, het moet hé. Ik zal het ZOOOOOOOOOOOOO hard missen. Echt, maar het is genoeg geweest. Als we zo snel mogelijk een brusje voor jou willen, dan moet het maar hé. Ja ja, kleine kabouter, mama en papa willen werken aan een speelkameraadje voor jou. En liefst zo snel mogelijk, zodat jullie niet te veel in leeftijd schelen. Jouw nichtjes Phebe & Ibe schelen ook niet veel van mekaar en dat vinden wij super als we hen zo bezig zien. En zolang jij mamamelk drinkt, kan er ook geen brusje in mama's buik groeien, dus jij moet er ook iets voor over hebben hé ... In elk geval, je hebt het beste toch maar gekregen hé van jouw mamaatje. K&G raad aan om de eerste 6 maanden enkel en alleen mamamelk te geven, want dat volstaat en het is HET beste van HET beste. En als dat zo, dan doet mama dat! Voor jou! Dus die 6 maanden zijn voorbij en dit weekend wordt het afscheid nemen. Afscheid van mooie, zalige, unieke, leuke momenten, maar ook vermoeiende en soms vervelende momenten, want het moet gezegd worden, het is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest hoor. Ik heb daar een periode gehad, of beter gezegd JIJ hebt daar een periode gehad dat je dwars lag. Waarom, is mij nog altijd een raadsel. Je moest er even niet van weten en toen geraakte ik wel een beetje in paniek. Ik was bang dat dat het einde was, maar gelukkig heeft mamaatje doorgezet en hebben we toch nog kunnen genieten van ONZE momenten. Het is ook meer afstand nemen van jou, want nu was je toch eigenlijk wel een beetje meer van mij dan van papa hé. Ik zie je nog niet aan papa's borsten hangen hé, haha Ik ben de trotse bezitter van 2 melkfabriekjes en dat maakte mij zo speciaal, zo wonderlijk mooi dat ik jou dit kon geven. Er bestaat geen mooier geschenk van moeder natuur, of toch, een kindje kunnen kopen is ook zoiets hé. Wat is het toch leuk om een vrouw te zijn? En nu dat ik moet stoppen met de borstvoeding, gaan we nooit meer zo gebonden zijn zoals we nu waren. Iets mooier dan dit kan ik mij niet voorstellen. Maar ja, je groeit en groeit en er zal nog veel veranderen en we zullen nog heel veel mooie momenten meemaken. Dat is nu eenmaal mama zijn hé, een ouder ... Langs de andere kant ben ik ook een klein beetje blij, wel maar een heel klein beetje hoor, dat ik zal stoppen met borstvoeden, want dan krijg ik ook terug een beetje meer vrijheid. Dan ben ik het niet alleen meer die jou moet voeden thuis, maar kan papaatje het ook eens doen. Dat kon eerder ook wel al hoor, maar dat wilde ik dan weer niet en ook, het was beter voor mijn productie om jou volledig alleen te voeden thuis. Naast die mooie momenten zullen er ook veel minder mooie momenten zijn. Kleine kindjes, kleine zorgen en grote kindjes, grote zorgen, wordt er wel eens gezegd. En ik moet bekennen: mama zijn kan mooi maar hard zijn. Pas op, ik heb nog geen echte harde momenten gehad hoor, we mogen in onze handen wrijven. Maar ik merk wel dat ik veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel emotioneler geworden ben, en ik was nu al zo'n emotionele berggeit. Pff, amai, en nu is dat nog eens 10x erger geworden. Zeker nu ik een kind heb, besef je dat. Als ik misère zie of hoor van kinderen die lijden of zo, dan breekt mijn moederhart en denk ik aan jou. Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat we maar weinig slechte momenten zullen meemaken, maar mamaatje weet ondertussen wel dat dit nu eenmaal het leven is en dat het soms een harde strijd kan zijn ... Papaatje en mamaatje zullen er in elk geval altijd voor jou zijn. We houden zielsveel van jou lieve schat!!! XXX
*Mijn eerste slok mamamelk was op woensdag 28 oktober 2009 kort nadat ik geboren was. Ik lag op mama's buik en zocht meteen de lekkere melk op Toen was ik een paar minuutjes oud. *Mijn eerste knuffel is Dumbo die ik op 28/10/2009 van mijn mamaatje gekregen heb. Als ik slaap, heb ik die altijd bij me. *Mijn eerste reisje was een weekje naar Middelkerke in het appartement van mijn grootmoeder Brigitte. Mama en papa zijn veel gaan wandelen met mij. Het was toen héél koud, maar ik had mijn berepakje aan Toen was ik ongeveer 7 weekjes oud. *Mijn eerste schaterlach was rond mijn 10 weekjes. Hier heb ik mijn mamaatje enorm mee ontroerd. Glimlachen deed ik al langer uiteraard. *Mijn eerste keer dat ik op mijn buikje kon liggen met mijn hoofje rechtop was rond mijn 10 weekjes. *Mijn eerste nachtje alleen in mijn bedje was rond mijn 14 weekjes. Mamaatje heeft afscheid van mij moeten nemen, want gedurende die hele periode hebben we samen in het grote bed geslapen. Lekker knus! *Mijn eerste papfles met moedermelk kreeg ik op woensdag 10 februari van papaatje. Mama en papa wilden mij het drinken van de fles aanleren, wat zonder slag of stoot verliep. Toen was ik 15 weekjes oud. *Mijn eerste papfles met poedermelk kreeg ik op vrijdag 23 april. Mama wilde gaan afbouwen met borstvoeden.Toen was ik 25 weekjes oud. *Mijn eerste keer bij meter Bibi was tijdens de krokusvakantie in de derde week van februari. Meter Bibi moest al even oefenen met mij. Toen was ik ongeveer 16 weekjes oud. *Mijn eerste bacterie was een darminfectie. Er zat bloed in mijn stoelgang en ik had diarree. Toen was ik ongeveer 16 weekjes oud. *Mijn eerste dag bij Tante Pug was op maandag 1 maart. Mama ging haar eerste dag terug werken. Toen was ik bijna 18 weekjes oud. *Mijn eerste snottebel had ik op donderdag 4 maart na 4 daagjes voor het eerst bij andere kindjes gezeten te hebben. Dat was bij tante Pug. Daarna is de misère begonnen: tranende oogjes, snot, hoesten, huilen, warm hoofdje ... en de week daarop naar het ziekenhuis! Toen was ik 18 weekjes oud. *Mijn eerste verblijf in het ziekenhuis was in het Jan-palfijn in Gent tijdens de tweede week van maart, omdat ik buikgriep had. Ik moest aan een infuus en heb daar van dinsdagnamiddag tot zaterdagmiddag gelegen, samen met mamaatje. Ik was toen 19 weekjes oud. *Mijn eerste groentepapje at ik op vrijdag 2 april. Mijn papje bestond uit worteltjes en patatjes. Het smaakte maar eigenaardig! Dat was te merken aan mijn gezicht! Toen was ik 22 weekjes oud. *Mijn eerste keer spelen met mijn nichtjes Phebe & Ibe was op vrijdag 9 april. Toen hebben we een kroontje van paashaasoren gemaakt. Phebe en Ibe hebben paaseitjes geraapt in den hof (ik lag toen te slapen in mijn bedje). Toen was ik 23 weekjes oud. *Mijn eerste fruitpapje at ik op vrijdag 7 mei. Mijn papje bestond uit een appel, banaan, sinaasappel en betterfoodkruimels. Dat ging vlotjes naar binnen. Toen was ik 27 weekjes oud. *Mijn eerste tekening maakte ik op woensdag 5 mei voor moederdag. Meter Bibi heeft me wel geholpen ;-) Toen was ik 27 weekjes oud. *Mijn eerste keer in het grote mensenbad was rond mijn 27 weekjes. Ik zat in zo'n badstoeltje. De straal van het water uit de kraan was enorm boeiend. Echt iets vreemd! *Mijn eerste keer dat ik alleen kon zitten gedurende een paar minuutjes was op 12 mei. Toen was ik 28 weken oud. *Mijn eerste keer 'zwemmen' was op 11 juni. Dat was in het zwembad van Middelkerke toen we daar een weekendje aan zee zaten. Ik had een cool zwembroekje van meter Bibi aan. Toen was ik ongeveer 30 weekjes oud.
*Mijn eerste keer handjes draaien, deed ik op 11 juli. Wat een feest voor mijn mama.
*Mijn eerste fietstochtje was op vrijdag 30 juli op een zonnige dag. Ik droeg een rode fietshelm met beertjes op. Beetje kinderachtig want ik kan hem tot ongeveer mijn 2,5 jaar dragen. Pff! Mijn mama en papa reden tijdens de tocht naar een winkel om die helm en het was dit of niks ... Toen was ik ongeveer 40 weekjes oud. *Mijn eerste keer kruipen was rond mijn 9 à 10 maandjes. Op het bed van mijn mama en papa heb ik voor het eerst het beginsel van het kruipen uitgevoerd. Ik wou een gsm pakken die voor mijn neus lag. Het leek mij zo interessant.
*Mijn eerste keer bravo doen, heb ik rond mijn 9 à 10 maandjes gedaan. Mama was zo gelukkig van mijn prestatie. Een moederhart is snel gevuld met blijdschap hé! *Mijn eerste voorleesverhaaltje voor het slapen gaan was op woensdagavond 29/09. Mama heeft 'Musti krijg een nieuwe kamer' voorgelezen. Toen was ik 11 maandjes oud. *Mijn eerste stappen aan de hand deed ik rond mijn 11 mnd. Met hele grote stappen en gestrekte benen bewoog ik mij voort. Grappig om zien natuurlijk. Ik leek wel op een mini-robot! *Mijn eerste keer alleen recht staan gedurende enkele seconden deed ik rond mijn 11,5mnd. *Mijn eerste feestje was op 23 oktober ter gelegenheid van mijn eerste verjaardag! Er was veel volk aanwezig. Ik zag er leuk uit met mijn mooie kroon op die mijn mamaatje gemaakt had voor mij. Mijn mamaatje was trouwens heel fier en emotioneel. Ze had de living ook volledig versierd met slingers en ballonnen. De avond ervoor heeft ze zelfs een traantje weggepinkt! Het was leuk en vooral de cadeautjes waren meer dan welkom *Mijn eerste echte chocolade was op 23 oktober op mijn verjaardagsfeestje. Ik kreeg een lekker stuk taart voorgeschoteld en mocht er mijn eigen zin mee doen, maar ik heb het nog deftig gehouden, haha! *Mijn eerste schoentjes hebben we gekocht in Gent. Na een lange zoektocht in wel 10 winkels, hebben mijn mama en papa dure schoenen van Geox gekocht. Maar ze zijn wel mooi. Het hoefde natuurlijk niet zo duur te zijn, maar als er niks anders te vinden is ... *Mijn eerste verblijf bij mijn nonkel Jurgen en tante Els was op 11/11/10 tijdens de jaarmarkt. Mama en papa zijn gaan vieren en ik mag lekker dollen bij mijn nichtjes Phebe en Ibe, waar ik trouwens ook ben blijven slapen. Het was wel geen leuk nachtje, want ik kon niet slapen en heb mijn tante Els de ganse nacht wakker gehouden. Ik moet mijn mamaatje en papaatje gemist hebben, vrees ik! *De eerste keer dat ik mijn mama en papa lang moeten missen heb, was tijdens het verblijf bij mijn nonkel Jurgen en tante Els. Van 11u tot de volgende dag 11u heb ik het zonder mijn mama en papa moeten doen. Maar ik denk eerlijk gezegd dat mijn mama het er toch nog iets moeilijker mee had dan ik ... *Mijn eerste keer dat ik de Sint zag, was op 11/11/10 samen met nichtjes. Gelukkig zie ik hem binnenkort nog eens samen met mijn mama en papa. *Mijn eerste fles koemelk heb ik gedronken op 12 november. Mama zat zonder poedermelk en tjah, ik moest eten, dus dacht mama om eens koemelk te proberen. En het was even lekkerrrrrrr!!!! Yummie! Met grote teugen en evenveel plezier heb ik ze leeggedronken. Toen was ik 12mnd2w oud. *Mijn eerste keer in de sneeuw was op vrijdag 3 december. Mamaatje had de slee van de zolder gehaald en papaatje zat paraat op de stoel met camera en kodak in de aanval (want hij kon toch niks doen met zijn mankepoot ). En ik, ik was warm ingeduffeld met muts, sjaal en wantjes. Maar veel lol had ik niet, want ik was een beetje op mijne neut Toen was ik 13 maandjes oud. *Mijn eerste woordje is 'papa'. Toen was ik 13,5 maand oud. Mama was hier iets minder blij om, want zij wilde natuurlijk dat ik eerst haar naam zei. *Mijn eerste zelfstandige stapjes heb ik gezet op woensdag 22 december. Toen was ik 14 maandjes oud én ook ziekjes. Ik had een maag- en darminfectie zoals wel meer voorkomt bij mijn soortgenoten Slijmpjes met als gevolg overgeven en diarree. Desondanks die vervelende microben, heb ik toch maar mijn eerste stapjes alleen gezet. 't Is nog wel wat onzeker, maar ik kon toch al zo'n zestal stapjes zetten. *Mijn eerste tandjes kwamen er door toen ik AL 16 maanden oud was!!! Ja ja, ik ben een laatbloeier op dit vlak! Goh goh!!! Maar 't is toch wel cool, vind ik. Er zijn er niet veel die dit kunnen zeggen hé, haha! En omdat het zo laat begon, zijn er dan maar meteen 2 tanden tegelijk doorgekomen onderaan. Langzaam maar zeker komen ze piepen! *Mijn eerste keer zelfstandig eten, deed ik rond mijn 16 maanden. Ik stak de lepel wel al een tijdje zelf in mijn mond, want mijn mama en papa schepten wat eten op en de rest deed ik zelf, maar nu heb ik zelf opgeschept en in mijn mondje gestoken! *Mijn eerste fietsje heb ik gekregen toen ik ongeveer 17 maandjes oud was. Dat was zo'n typisch fietsje van plastiek in de rode, groene, blauwe en gele kleuren die je voor een paar eurootjes kunt kopen. Na een maand kan ik er al goed mee door het huis racen En ondertussen kan ik ook al goed overweg met het loopwagentje dat ik van meter Bibi gekregen heb voor nieuwjaar, of de 'space shuttle' zoals mijn mamaatje altijd zegt. *Mijn eerste keer tandjes poetsen was toen ik 1,5 jaar oud is, wat wel laat is, maar eerder was er ook niet echt iets om te poetsen Mijn eerste 2 tandjes kwamen al langer piepen maar ze groeien maar traag en nu komen er eindelijk weer twee nieuwe tandjes piepen. Meestal vind ik poetsen wel niet zo leuk, omdat ik waarschijnlijk een beetje pijn heb van de nieuwe tandjes die aan het groeien zijn. *Mijn eerste keer op de molentjes van de kermis was tijdens de zomer in het centrum van Merelbeke. Toen was ik 18 maanden oud. Ik heb op een draaimolentje gezeten, gevist en in een mini-Jeep gezeten die rondjes reed. *Mijn eerste keer dat ik zelf mijn kousjes kon uitdoen was ik 19 maanden oud. Nu doe ik niks liever en loop ik steeds op blote voetjes rond, tot ergernis van mijn mama en papa Soms lukt een pulletje of een broekje ook al eens. *Mijn eerste tekening, EIGEN creatie, heb ik gemaakt toen ik 20 maanden oud was. Mijn mama heeft ze omhoog gehangen in de keuken zodat iedereen ze kan zien * Mijn eerste keer op het potje was rond mijn 22,5mnd, maar ik ben het pas regelmatiger beginnen doen rond mijn 23,5 mnd. Wel enkel nog maar pipi, kaka nog niet. En toch is dat al heel flink voor een jongetje volgens K&G.
Vandaag heb je voor de 11de keer wortelpuree gegeten!!! Hihi! Ja ja, mijn klein snotteprotteke wordt groot. 't Gaat toch snel hé! Een babietje evolueert en groeit toch veel hé op een jaar tijd. Wat je allemaal al niet moet leren hebt in jouw jonge bestaan. Toch veel hé. En 't is ook altijd zo spannend. Tof om te zien hoe je reageert op al die nieuwe dingen. De worteltjes gaan goed binnen. De eerste lepel was niet zo smakelijk, maar da's logisch hé. Al bijna 6 maanden aan een stuk, heb je niks anders dan mamamelk gedronken en plots wordt zo'n oranje plakkerige pap in jouw mond gestopt met een raar ding wat wij grote mensen een lepel noemen! Je zou voor minder een verbaasd gezicht trekken hé! Er was dus nog veel over van die eerste groentepap. Meer dan een lepel of 5 kon er niet in, maar dat was meer dan voldoende. We wilden jou ook niet pushen hé! 't Is weeral wennen voor jou ook hé. De 2de dag verliep al veeeeeeeeeel vlotter en de derde en de vierde ook ... Tijdens de werkweek heeft tante Pug en meter Bibi jou eten gegeven en tijdens het weekend terug door mij. Wat was ik verbaasd toen ik zag hoe vlot het nu binnen ging. Op die week tijd ben je er erg goed op vooruit gegaan. Amai! Da's wel een plezier zo om jou op die manier eten te geven. Mama was fier! We merken ook dat je op alle vlakken weer een beetje gegroeid bent. Je begrijpt alsmaar meer en je reageert alsmaar duidelijker op ons. En dat lachen stopt maar niet! Maar dat vinden we zeker niet erg!!! Leuk, zo'n lachend boeleke in ons huis. Grijpen en zitten gaat ook met kleine stapjes vooruit. Op dit ogenblik is er één speelgoedje dat jouw voorkeur draagt en da's een rammelaar die je van meme Spanje gekregen hebt. 't Is een redelijk groot ding, maar je kan hem al met al je macht goed naar de kanten sturen die jij wilt. En hij maakt allerlei geluidjes van rammel rammel tot krik krak ... D'er is zelfs al een onderdeeltje stuk, zo graag speel je ermee, haha Je kan jouw kleine lijfje ook al goed manoevreren. Het rollen begint al veel beter te gaan. Af en toe krijg je een duwtje in de rug van mama, maar die probeert jou alleen maar aan te moedigen hé. Beetje oefenen! En dat vind jij leuk hoor! Jouw gegiechel vertelt me dat! Jouw slaaprimte begint zich ook te stabilliseren. Tegenwoordig leggen we jou in de voor- en namiddag in bed en 's avonds om 19u ga je slapen tot de volgende morgen. Daarvoor lieten we jou gewoon in jouw park in de living liggen om te slapen, maar je sliep nooit erg goed en je werd altijd snel wakker. Van zodra we jou in jouw bedje leggen, ben je meteen vertrokken. En we mogen er de klok opzetten dat je tegen 19u in jouw oogjes begint te wrijven. Een kleine kneuting en je moet naar boven in jouw bedje! Eerst legden we jou pas om 20u in bed, maar dat bleek wat aan de late kant te zijn. Mja, 't is zo een beetje zoeken en proberen hé. En 't is ook het ritme van het drukke leven dat je nog gewoon moet worden hé: tante pug, meter bibi, thuis bij jou mamaatje ... We hebben efkes dagen gehad dat je overdag praktisch niet sliep en dat was niet normaal, maar dat is in orde gekomen. We moesten gewoon jouw ritme vinden en dat is gelukt Je bent gelukkig ook helemaal niet ziek meer. Tot over een paar daagjes had je nog wat snot, maar dat lijkt bijna helemaal verdwenen te zijn. 2 weken geleden kreeg ik op maandag plots weer een telefoon van tante Pug omdat je terug overgaf. Ik was volledig in paniek, want ik dacht dat je opnieuw zou opgenomen worden in het ziekenhuis, maar gelukkig was het zover niet gekomen. Een typische kleine kinderziekte, zei de dokter. Niet veel aan te doen en zeker niet ernstig. Gelukkig!!!!!!! Wat ik zo schattig en verteterend vind, is wannneer ik met mijn hoofd langs de zijkant van jouw hoofdje kom en jij met jouw handje naar mijn hoofd grijpt. Als ik jou uit bed neem, dan grijp je ook altijd zo naar mijn hoofd. Je reikt nog niet uit, maar als ik jouw vasthoudt tegen mijn borst, dan lijk je mij te omhelzen. Dat doe je ook, maar nog niet bewust, denk ik. Je bent gewoon een schatje hé. Om op te eten! Een klein mini-petertje hé. Je hebt alle uiterlijke kenmerken van jouw papa. Dat vind ik wel jammer. Had je nu maar iets van mij hé. Dat moest niet veel zijn, maar nee, niks niemendal hé. Maar het lijkt er wel op dat je mijn karakter zult hebben. Dus dan toch misschien nog iets van mij, maar da's nog afwachten hé. We zijn wel benieuwd wat voor een persoontje je zult worden ... in elk geval: we houden van jou met héééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééééél ons hart!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! kusknufjes mijn lieve kleine kabouter ...xxx...
FAN-TAS-TISCH!!! Gewoonweg SU-PER!!! Mama-zijn staat momenteel nog gelijk aan verzorgen. Nu bestaat het alleen maar uit zorgen dragen voor jou: zorgen dat je kunt eten, zorgen dat je kunt slapen, zorgen voor jouw kleertjes, zorgen dat je gewassen bent, zorgen, zorgen, zorgen ... Echt mama zijn, ben je pas, vind ik dan, van zodra ik jou iets kan leren, opvoeden, ... Zorg dragen voor iemand, kan normaal gezien iedereen. Dat zijn de basisbehoeften en daar is toch niks moeilijk aan of zou toch niks moeilijk aan mogen zijn. Maar opvoeden, daar begint het pas! Ik kijk er wel naar uit. Ik heb er zin in. Ik wil jou dingen aanleren, ontdekken, de wereld laten zien, voelen, spelen, ... ook al zal dat niet gemakkelijk zijn. Toch zal ik mijn best proberen te doen. En papa heeft er ook zin in hoor. Dat zal een echte uitdaging zijn voor hem. Ik heb hem al zoveel horen vertellen over zijn papa vroeger en nu denkt hij wel, nu is het mijn beurt om die wijsheid door te geven ... Vreemd toch hoeveel je plots zo kunt over hebben voor dat kleine ding, ja voor jou ... Niks is mij te veel. Natuurlijk heb ik ook mijn mindere dagen hé en ben ik moe en zaag of klaag ik wel eens (alhoewel ik dat toch nog maar bitter weinig heb gedaan hoor), maar vroeger was dat toch anders. Vroeger ging ik veel sneller zagen en was het me al vlug te veel. Nu doe je het gewoon. Actie en niet nadenken. Dat vind ik zo machtig! Leuk! Alles voor de kleine, voor jou! Je mag daar ook niet in overdrijven en dat zijn we ook niet van plan hoor. Papa en mama hebben afgesproken om binnenkort eens een stapje in de wereld te zetten en binnenkort wil zeggen, van zodra ik gestopt ben met de borstvoeding. Dus da's nog een dikke maand hé. Dan gaan we misschien es vragen aan meter Bibi of zij het zou zien zitten om jou een nachtje bij haar te hebben zodat wij eens alle remmen kunnen loslaten, want het is lang geleden hoor, voor mij althans: 9 mnd zwanger + babietje van 5 mnd = 14 mnd!!! Moet kunnen en net dat maakt mama en papa zijn ook zo tof. Je verantwoordelijkheid dragen maar ook voor jezelf zorgen. 't Is ook raar dat je dat allemaal zo snel gewoon bent. Alsof je hier gewoon altijd al geweest bent eigenlijk. Tjah, je wordt daar ook zeg maar, ingesmeten hé. Je wordt geboren, je bent er en we moeten voor je zorgen. Dat gaat gewoon als vanzelf. Van de ene op de andere dag. Gelukkig kun je er een beetje naar toe groeien door de zwangerschap, maar het wordt toch pas echt van zodra je geboren bent hé. En dat het allemaal zo lukt hé. Dat geeft pas een kick. Ik moet toch ook wel zeggen dat ik enorm trots ben op mezelf. Het geeft me een goed gevoel en ik vind het leuk om mama te zijn. Het is leuk om een gezinnetje te hebben en er zorg voor te dragen. Ik mis mijn oude leventje totaal niet. Ik was er dan ook volledig klaar voor. Natuurlijk denk ik wel eens: goh, ik wil eens laat opblijven en niet hoeven denken aan morgen en er vroeg uit te moeten en te moeten zorgen dat dit en dat klaar staat ... Ik moet vroeg gaan slapen, want heb al weinig slaap (gelukkig heeft me dat nog niet gekraakt, want ik kan er hééééééééééél goed tegen en jij bent ook geen nachtenbreker zeg maar, hihi). Ik ben eigenlijk wel een nachtmens. Nu is er altijd wel iets te doen hé. Het gaat vooruit! En luide muziek is ook het enige wat ik af en toe wel mis. Ik benut de momenten alleen in de auto dan ook ten volle. Van zodra het kan, is het muziek vollen bak, haha Maar dat alles is niks in vergelijking met jou hé snotteprot! Jij bent mijn zoontje en ik jouw mama en ik vind het reuzefijn!!!
't Is een cliché, maar zo waar als maar kan zijn: de tijd vliegt!!! Nu ja, ik vind het niet zo erg hoor, want het wordt gewoonweg alsmaar plezanter met jou snotteprot. Je bent een mensje aan het worden hé. Iemand uniek! Iemand met trekjes. Jezelf! En het is tof om je te ontmoeten, om je te leren kennen, want zo is het wel hé. We weten nog altijd niet volledig wie jij bent, hoe jij doet ... Jouw persoontje is nog volop in ontwikkeling. Tot nu toe ben je al héél erg interessant geweest en niks dat mij doet denken dat die interesse zal verminderen hoor, haha Je bent gewoon mijn zonnetje, mijn alles, mijn geluk, mijn mijn mijn ... van wie ik oneindig veel hou. Jij doet me lachen en stralen van geluk! Je bent zo zalig gewoon! Het woord dat beschrijft wat ik voor jou voel, moeten ze nog uitvinden, dat bestaat nog niet. Het is gewoon zo fernompel! Echt megafernompel Weeral een beetje ouder, dus weeral een paar kunstjes rijker. Je weet jouw lichaam al goed te gebruiken. Je kan je poep al opdrukken vanuit ruglig en je buikspieren heb je ook al goed ontwikkeld door steeds te proberen jezelf recht te trekken naar zithouding. Dat lukt soms en je kan ook al goed zitten met steun. Soms val je nog omver en alleen zitten is nog te vroeg. Soms vind ik jou in jouw bedje terug op een plaats waar ik jou vooreerst niet had neergelegd, haha Die benen gaan regelmatig de lucht in. Beentje strek en met de vingertjes aan de toppen van je tenen. Echte gymnastiek. Ik zou krampen krijgen in mijn benen bij deze oefening Je reikt ook naar iets uit. Als we jou iets willen aangeven, dan neem je het ook aan. Voorheen zag je dat niet aankomen. Je kon wel grijpen, maar nu reik je jouw handjes al op voorhand uit. Je ziet het aankomen. Bijvoorbeeld: als ik jouw tutje voor je mond houdt, dan open je je mond al van ver en hap je ernaar, zeg maar. Ze omschrijven dat als de samenwerking tussen ogen en handen, volgens de boeken. En je beseft en begrijpt ook meer. Jawel hoor. Je vraagt of zeg maar, je huilt om aandacht. Je ben niet graag alleen. Als we de kamer verlaten, dan zet je jouw keel open. Je wilt gezelschap. Ik heb gelezen dat je nog niet kunt beseffen dat als iets of iemand verdwijnt, daarna ook kan terugkomen. Nu denk je: het is weg en dus ook voorgoed. Je denkt niet dat het zal terugkomen. Het bestaat niet meer. Je kunt nog niet verder denken. We hebben jou al een paar keer een uur aan een stuk laten krijsen, maar na dit op het net gelezen te hebben, stel ik mij de vraag of het wel nuttig is om jou dan te laten huilen als je toch denkt dat je zogezegd in de steek gelaten wordt. Dan hoeven we jou toch niet onnodig bang/ongerust/van streek te maken?! We dachten van: negatief gedrag negeren, wat ons ook héél goed lukt. Geen problemen mee, want da's korte pijn voor jou en des te sneller resultaat en zo is iedereen tevreden, maar me dunkt dat deze techniek nog iets te vroeg is ... We zullen het moeten ondervinden hé. We zien wel ... Je laat precies ook meer affectie blijken. Je laat zien dat je van de vele knuffels houdt. En lachen gaat zo gemakkelijk, al bij het minste. We hoeven je maar lief aan te kijken en daar verschijnt al een schattig glimlachje. Alles wat in jouw handjes terechtkomt, moet ook met de mond onderzocht worden. Alles ondergaat een grondige inspectie en een spoor van kwijl is daar steeds het bewijs van. Zo grappig, zegt papa, dat je alles zo in jouw mondje wilt stoppen. Dat je groeit, blijkt ook uit het feit dat je een klein varkentje bent: eten, eten en eten. Amai, mijn melkproductie kan niet volgen hoor. Gelukkig had ik al een voorraadje aangelegd in de diepvriezer voor als mijn borsten niet meer volstaan. Ik weet dat ze zeggen dat je niet mag bijvoeden (en probeer dat ook zoveel mogelijk te vermijden), maar hoe kan ik in godsnaam mijn productie verhogen als ik aan het werk ben hé?!?! Kolven is niet hetzelfde als een zacht babymondje zenne! Raar dat die borsten dat weten, maar de mijne in elk geval wel. Sinds 3 weekjes ben ik aan het werk en mijn melkproductie gaat achteruit. De eerste week kwam ik met 4 potjes van 180cc naar huis en nu nog maar de helft. Het weekje ziekenhuis heeft er ook voor gezorgd dat je minder at, maar je haalt je schade al goed in hoor. Jammer genoeg kunnen mijn borsten moeilijk volgen. Ik heb al geprobeerd om van zodra ik thuiskwam van het werk, jou om de 2u aan te leggen, ook 's nachts (wat een mama al niet over heeft hé voor haar kleintje ) en dat hielp wel, maar ik zie het mij wel nog niet elke nacht doen hoor. Al 5 maanden aan een stuk voed ik jou en heb je zelden een flesje gekregen. Nu moet het wel, bij Tante Pug en meter Bibi, omdat het niet anders kan, maar 's nachts voed ik jou nog steeds aan de borst, al van in het begin Gelukkig is mijn einddoel in zicht. Nog een maandje en dan breekt er een nieuwe fase aan: starten met vaste voeding en de borstvoeding afbouwen. Ik kijk er dubbel tegenaan: weer iets nieuws en héél erg spannend (hoe zullen de eerste groentepapjes smaken???) en opnieuw weer wat meer vrijheid want dan ben je niet meer zo afhankelijk van mij op het vlak van de voeding. Ben al benieuwd hoeveel je weer zult wegen, want ik ben er vrijwel zeker van dat je jouw schade dubbel en dik al hebt ingehaald Het voorbije weekend zijn we op bezoek geweest bij peet toen papa daar aan het helpen was met de werken in zijn tuin. Voor het eerst had je een jasje aan met muts. Geen pakjes of zo, maar een echt jasje en een mutsje met een bolleke op de top. Dat was zoooooooooooo schattig. En mama was zo fier om met jou buiten te lopen. Ik met mijn zoontje .... samen naar papa gaan kijken die aan het werken was bij peet ...
Die microben van vorige week hadden je goed te pakken hoor Roanneke Dedju seg!!! Van vorige woensdag was het al begonnen hé en het ganse voorbije weekend was je niet in je nopjes, allesbehalve. Maandag bij tante Pug. In de voormiddag rond 10u kreeg ik plots een berichtje op mijn GSM van haar en ik wist meteen dat het niet goed was. Lichte paniek en mijn hart sloeg in mijn keel. Ik las: 'Roan blijft constant overgeven. Best dat je ermee naar de dr gaat!' En ja, als jonge mama denk je meteen het ergste hé. Wat moet je je daarbij voorstellen? Ik gauw naar de kinderarts gebeld en pas om 15u20 hadden we een afspraak. Ik vond dat erg laat, maar de arts zei me om ORS te gaan halen bij de apotheek. Da's een poeder die je met water moet mengen en regelmatig moet toedienen aan jouw kleine pruts. Zo gezegd, zo gedaan. Meteen ben ik van mijn werk vertrokken op weg naar tante Pug. Ik was zo blij om je te zien en jij blijkbaar ook, want er kon toch wel een glimlachje vanaf toen je mij zag Thuis heb je eigenlijk nog goed gegeten, maar wel overgegeven en VEEL en je hebt nog wat geslapen. En dan mochten we naar de kinderarts ... Het verdict: naar het ziekenhuis!!!!!!!!!!! Je moest aan een infuus en wel zo snel mogelijk, want je was helemaal uitgedroogd door het overgeven én diarree. Je was op 5 dagen tijd bijna 400gr afgevallen en voor een klein hummeltje als jij is dat gigantisch veel!!! Dat was wel even schrikken. Ik kon dit alles wel moeilijk staven met de manier waarop jij je eigenlijk gedroeg. Je hebt die hele tijd niet veel gehuild of zo. Je was wel stil en niet vrolijk. Je speelde niet en kon niet lachen en zo, maar dat het zo erg zou zijn, dat je zoveel afgevallen was, had ik niet verwacht!!!!!!! Ik dacht dan ook dat we na 2 dagen ziekenhuis, terug naar huis zouden mogen gaan, maar niks was minder waar. Je ging een beetje op en af. De kinderarts zei het ook: 't is een hardnekkig beestje in jouw lijfje blijkbaar en zo kwam er telkens een dagje bij. Van dinsdagnamiddag tot zaterdagmiddag (gisteren dus) hebben jij en ik in het ziekenhuis verbleven. Natuurlijk moest ik wel bij jou blijven hé. Eén omdat ik het wil, twee vanwege de borstvoeding en drie omdat papa het daar zo moeilijk niet mee heeft om jou achter te laten EN vier: denk toch dat je mij liever had, haha Al bij al viel het allemaal wel mee hoor. Ik weet nog toen Ibe, mijn metekindje en jouw nichtje, in het ziekenhuis lag, ik het daar wel een beetje moeilijk mee had. Mijn hart brak toen ik haar daar zo zag liggen. Echt zielig! Ik dacht dat als mij dit later overkomt, ik het daar héél moeilijk mee zou hebben, maar als je er dan zelf echt voorstaat, dan is het alsof jouw moederinstict gaat spreken en zich sterk houdt en er probeert te zijn voor jouw kleintje. Natuurlijk zijn er nog ergere dingen dan dit hé. Het was gewoon een kinderziekte en er zijn zovele andere kleine kindjes die dit jammer genoeg doormaken. Het was gewoon een kwestie van genezen en veel vertroetelt worden door mamaatje Bij het ontslag uit het ziekenhuis moet ik zeggen dat ik er wel nog niet volledig gerust in was, want ik vond jou nog niet zo tip top in orde hoor. Jouw gewicht was bijlange nog niet terug het oude, maar blijkbaar vraagt dit tijd. Je zag er nog een klein beetje pips uit, maar da's logisch hé, want je hebt het wel erg lastig gehad: overgeven als een fontein , diarree, hoesten, niezen, tranende oogjes, koorts, verstopte neus ... Arm schaapje! Maar je hebt het overleefd en dit zal niet het eerste en het laatste zijn, jammer genoeg. Ik hoop althans dat we er allemaal zoveel mogelijk van gespaard blijven. Wie niet heh?! Gelukkig ben je vandaag weer de oude Roan: lachen, lachen en nog eens lachen. Vandaag heb je veel plezier gehad. Je hebt veel gespeeld en zo en alles was weer grappig Alleen daarnet, 's avonds, lijkt er toch weer iets te zijn dat nog niet in orde is. Maar wat? Je hebt geweend en je was niet te troosten. Ik hoop dat er niks nieuws opkomt of dat je terug gaat hervallen. Ik ben eerlijk gezegd wel bang om je opnieuw naar tante Pug te doen. Maar ja, ik kan niet blijven thuis blijven van het werk hé. We zullen zien hoe je de nacht doorbrengt en hoe je morgenvroeg geluimd bent ...
Ja hoor, je hebt jouw eerste microobjes te pakken. Van bij tante Pug natuurlijk, van de andere kindjes! 3 daagjes bij andere kindjes en je hebt het zitten: snotteren, rode en tranende oogjes, hoesten en niezen, koorts ... Ik had er mij al op voorbereid dat het niet lang zou duren, maar dat het zo snel zou gaan, had ik niet verwacht! En da's zooooooooooo zielig hé. Je merkt echt wel dat je ziekjes bent. Je ben stil, knotterd, huilt, kijkt beteuterd met een pruillipje, kan niet lachen, brabbelt niet ... echt triestig maar tegelijkertijd ook verteterend. We hebben echt compassie met jou. Zo van: ocheere da schoapke. Zo triestig ! Te meer ook omdat je zo'n lachebekje bent en nu kan er nauwelijks een glimlachje vanaf. Op een beter moment heb je ons wel een lachje gegund hoor, maar die waren minder. Woensdag moet het al zitten broeden hebben, want toen was je lastig. Meter Bibi zei dat je meer gehuild hebt en 's avonds hebben we dat ook gemerkt. Je hebt redelijk wat geweend en je kon moeilijk de slaap vatten. Ik heb meerdere keren jouw tutje in jouw mondje gestoken en jou getroost en geknuffeld. 's Nachts had je ook een lastig momentje. Donderdag bij tante Pug was je ook wat lastiger en toen ik jou afhaalde zag ik voor het eerst snot aan jouw neusje hangen. En toen is het pas echt begonnen hé. Gisteren had je het moeilijk. Je had koorst en je zag er echt niet kiplekker uit. Je hebt ook bijna de ganse dag geslapen. Niet altijd even vast, want regelmatig werd je even wakker van het huilen omdat je je waarschijnlijk niet zo goed voelde. Gelukkig is het vandaag al VEEL beter. Ja hoor, je hebt duidelijk weer meer gelachen. En je ziet er beter uit ook! Morgen ben je er misschien van verlost. Ik hoop het en ik hoop ook dat je het na maandag niet opnieuw zitten hebt!!! Dit hebben we dan ook weeral meegemaakt! Mijn collega's hebben me gezegd dat het beter is dat je veel ziek bent nu je kleintjes bent, zodat je er beter tegen kunt als je wat groter bent. Dat zal waarschijnlijk wel, maar het is toch niet leuk. En natuurlijk zal je, of zou je toch, minder ziek moeten zijn, want je krijgt de beste vitamientjes van de hele wereld: mamamelk. ja ja, nog steeds hé. Mama doet verder totdat je 6 maand bent. En gelukkig doe je ook niet meer moeilijk. Weet je nog, jouw kuren die je onlangs had, dat tegenstribbelen? Da's voorbij. Gelukkkig!
En die is wonderwel goed verlopen!!!!!!!!!!!!!!!! Ik ben een blije mama!!! Geen moment heb ik er van afgezien eigenlijk. Raar eh! Ik, de emotionele berggeit, hoe ist mogelijk? Normaal moet ik niet veel hebben, of de waterlanders komen al boven, maar die zijn maar héél eventjes komen piepen en daarna vlug weg. 't Was snel over. Toen ik Roan afzette bij tante Pug en vervolgens naar mijn werk reed, heb ik onderweg eventjes diep moeten slikken en had ik traantjes in mijn ogen en na een diepe zucht was ik weer OK, want ik ging ervoor. Ik zag het zitten en had er ongelooflijk veel zin in. O jee, da's niet meer normaal: ik die stond te popelen om te gaan werken?!?! Je zou nog zeggen dat het normaal zou zijn, moest onze Roan een blijterke zijn en ganse dagen op mijn zenuwen zou zitten werken hebben, maar dat was allesbehalve zo. Dan zou je blij zijn dat je er vanaf was ... Maar in ons geval was alles koek en ei, een droombabietje hé. Weinig of geen probleempjes met hem gehad! En nog steeds hé, 't is zo'n lieverd en een flinke! Het was gewoon tijd voor iets anders. Ik snakte naar de buitenwereld, weer wat routine, sociale contacten enz ... En ik was ZO benieuwd hoe het ons gezinnetje zou vergaan. En ik vind het plezant, zo echt zo, huisje spelen, mama en papa, begrijp je? Gezellig druk, zeg maar! Vóór onze Roan was er tijd zat, niks moest en alles mocht. Zo van: och, dat of dat zal ik morgen wel doen, ik heb tijd genoeg, maar nu niet, nu moet je alles beter plannen en gewoon doen. Alles direct uitvoeren en niks laten liggen, want het zou kunnen dat je dat straks dan toch niet kunt doen omdat de kleine daar is: huilen, pamper ... Ja, 't is de zoon die ons leven bepaalt hé nu. Hij zegt wanneer wij eten, wanneer we slapen, wanneer we dit en wanneer we dat doen ... Maar ik vind het leuk! Natuurlijk komt er wel een dag dat ik er genoeg van zal hebben, maar voorlopig geniet ik van mijn nieuwe leven, van ons nieuw gezinnetje. Ik voel me echt belangrijk nu, want ons zoontje heeft mij nodig. Alles wat ik doe, staat in het teken van hem. En ik moet zeggen dat ik wel fier ben op mezelf. Jah, d'er zijn zoveel mama's hé op de wereld. Ik doe niks wat nog niemand mij voorgedaan heeft hé, maar nu besef ik wat dat inhoudt en ik moet zeggen dat alle mama's toch wel een pluim verdienen, want er komt toch veel bij kijken hé. Zonder de mama is het kindje, zeg maar, ten dode opgeschreven hé!!! Deze week ben ik 's morgens opgestaan telkens rond 6u15. Eerst maak ik mezelf klaar en dan onze Roan. Roan wordt meestal ook vanzelf wakker rond 6u. Ik was hem, kleed hem aan en geef hem daarna de borst. En daarna zijn we ribbedie naar tante Pug. Rond 7u15 komen we daar toe en na een minuutje of vijf neem ik afscheid van hem en vertrek ik richting werk. Dat gaat allemaal heel vlotjes. Het geeft zo'n beetje een kick dat het mij lukt. Dat ik mijn plan kan trekken en zo, want papa komt hier niet veel aan te pas, noch andere mama's of papa's ... Alleen ik en niemand anders! Papa moet ook steeds vroeger vertrekken naar 't werk, maar anders ben ik ook diegene die het meeste met onze Roan bezig is hoor: verzorgen enzoverder. 't Is en blijft iets vrouwelijks hé al dit. Op het werk kolf ik af en dat lukt ook heel erg goed. Ik kom steeds met een volle lading terug naar huis en deze neem ik steeds de volgende dag terug mee naar tante Pug. 's Nachts geef ik Roan ook nog steeds de borst, als hij er om vraagt tenminste. Hij heeft toch weer al een paar nachtjes gehad dat hij er niet om vroeg. Misschien zal hij weer veranderen ... maar langs de andere kant wil ik misschien toch liever nog 1 keer 's nachts voeden, want dat komt mijn melkproductie ten goede hé. Da's ook allemaal niet zo erg vermoeiend. Ik en Roan zijn allebei goede slapers. Ik leg hem aan, hij eet flink aan één stuk door, na 5 à 10 minuten is hij klaar, dan hou ik hem nog een paar minuutjes recht, leg hem in zijn bedje, ik kruip in mijn bedje, tegen dan ligt Roan al in dromenland en van zodra mijn hoofd mijn kussen raakt, ben ik er ook al bij manier van spreken 't Is ook altijd grappig om zien als Roan 's nachts drinkt . Met zijn oogjes toe, half in slaap, zoeken zijn lipjes mijn tepel. En als hij vertrokken is, zuigt hij goed door. Na enkele minuten is hij voldaan en dan slaapt hij meteen weer lekker door ... 's Woensdag gaat hij dan bij meter Bibi. Ik ben wel blij dat hij bij iemand van de familie is. Da's iemand vertrouwd hé. Allé, het moet nog groeien hé, maar dat kan er alleen maar op verbeteren als hij iedere woensdag zal gaan. 3 daagjes bij de onthaalmoeder vind ik meer dan genoeg. Wat ik minder leuk vind, is dat Roan na een dagje bij tante Pug, helemaal naar haar ruikt. Alsof hij niet van ons is! Dat vind ik echt wel vervelend en kan ik totaal niet verdragen. Na een tante Pug-dagje is Roan dan ook totaal uitgeput van al het lawaai en de drukte rondom hem. Tja, hij is dat niet gewoon hé zoveel kindjes en al. Daardoor kan hij niet goed slapen en moet hij dat thuis inhalen hé. Maar na een weekje of 3 zal hij dat ritme ook weeral gewoon zijn en komt alles wel in orde. 't Is allemaal nieuw, hij moet zijn mama voor het eerst zoveel missen, krijgt minder de borst, .. dus je zou voor minder van slag zijn hé. Het leukste aan al dit gebeuren, vind ik het ophalen van onze kleine pruts. Het weerzien! Zaaaaaaaaaaaaaaaaalig! Als ik de deur openzwaai, stort ik mij eerst en vooral op mijn kabouterke. De schat! Na 1 dagje werken was ik het eigenlijk al terug gewoon hoor. Het leek wel alsof ik nooit ben weggeweest. En de week gaat snel. Na 2 daagjes werken zit ik al halfweg, want vrijdag ben ik thuis hé. Da's genieten! En de tijd zal vliegen nu. Een week is niks hé, dus onze Roan zal ook snel 1 jaartje zijn. En dat vind ik dan ook wel een beetje jammer. Omdat je aan het werk bent, mis je ook veel van de evolutie van de kleine hé. Misschien gaat hij wel voor de eerste keer zitten terwijl hij bij tante Pug is. Die 4,5mnd thuis was IK altijd diegene die alle nieuwe stapjes van Roan voor de eerste keer meemaakte, maar da's niet meer zo. Maar da's het leven zeker hé ...
Terug aan het werk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Morgen is het zover: terug naar het werk! Ja ja, mooie liedjes duren niet lang hèh, maar gene paniek, ik heb er wel zin in. WIE HAD DAT GEDACHT? Mja, kan het zelf bijna niet geloven, maar 't is toch zo. Vreemd hé? Vier en een halve maand was mooi en tof, maar het heeft lang genoeg geduurd. Nu gaan we een nieuwe stap tegemoet en nu ist serieus. Bedoel, het echte leven begint, de routine, het drukke leven, springen en vliegen, zuchten en blazen ... Pff, de moed zou in je schoenen zakken als ik dit hier zo lees, maar da's niet zo hoor. Ik zie het volledig zitten. Ik schrik van mezelf! Nooit gedacht! Ik had eerder een depressieve dag voor ogen. Ik zag mezelf al triestig in mijn zeteltje zitten met mijn kabouterke op mijn schoot en de traantjes in de ogen. Maar niks was minder waar! Ik heb genoten van het 'laatste samenzijn' met mijn schatje. En ik zal hem ENORM missen hoor! Begrijp me niet verkeerd. Een ganse dag is lang en zeker zo 4 van die dagen na mekaar. Ik zal blij zijn als het terug vrijdag is en ik opnieuw een ganse dag EN een weekend ongegeneerd bij mijn kabouterke kan zijn. Dan knuffel ik hem te pletter!!! 't Is beter zo hé, dat ik het zie zitten, dan dat ik hier tranen met tuiten zit te huilen. Aan het begin van mijn zwangerschapsverlof dacht ik bijlange nog niet aan mijn eerste werkdag, want toen hoopte ik dat die er nooit zou komen Maar ik begin vol goede moed! En traantjes zullen er ook wel zijn hoor als ik mijn kabouterke zal afzetten. Zeker wel! 't Is echt wel een grote stap ook hé mijn klein lief schatje ... Ik zal een ganse dag aan je denken. Ik heb al 3 kadertjes in mijn tas zitten waarin HELE mooie en leuke fotootjes van jou inzitten en die ga ik direct op mijn bureautje uitstallen. Mijn USB-stick heb ik ook volgepropt met fotootjes en daarvan zal ik er ook gauw eentje op mijn bureaublad van mijn pc ploffen Ik wil terug aan het werk, maar ik zal je ook ENORM missen. Dat het wel maar snel 16u is. Dan is het de auto inspringen en zjoef naar Merelbeke!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Je bent weer al een paar 'kunstjes' rijker sinds een goeie 2 weken! Je begint je al rechtop te trekken door je buikspieren op te spannen, net alsof je wilt gaan zitten. En je kan al een beetje zitten, maar wel met steun. Zonder steun, zou je maar omver vallen Je lacht ook meer. Jah, nòg meer en je was al zo'n lachebekje. Nu hoeven we maar te knipperen met onze ogen bij manier van spreken en je begint te schaterlachen. Jouw kreuntjes beginnen ook meer en meer te variëren in hoogtes en laagtes en nieuwe klanken enz. De decibels beginnen ook stilletjesaan toe te nemen. Het grijpen lukt al veel beter. Als je jouw tutje in jouw mond hebt, neem je die uit je mond en je bestudeert ze dan. Je begint er dan aan te sabbelen en zo, net alsof je ze terug in jouw mondje wilt stoppen. Soms lukt dat, maar da's dan wel toevallig natuurlijk, want je beseft het niet. Bij het in slaap vallen heb je graag jouw dumboknuffel tegen jouw gezichtje aanliggen. Da's dan in jouw bedje, maar in het park slaap je met de muziekbeer (die groene die ook baarmoedergeluiden maakt). Die beer leg ik dan ook dicht tegen jouw gezichtje en dan druk je de knuffel tegen jouw gezichtje aan. Het is zo schattig om dat aan te zien, hoe je dan in slaap valt. Ik zou er mij dan zo willen bijleggen Tegenwoordig geniet je ook meer van het badje. Dat was al in het begin zo hoor, maar telkens toen je in het water zat, was je altijd precies een beetje op je hoede, alsof je het zaakje niet betrouwde ... maar nu lach je zelfs als je in het water zit en brabbel je enz. Op je buikje liggen gaat tegenwoordig héél erg goed. Zo kan je wel enkele minuten blijven liggen, maar dan ook niet TE lang, want na een minuut of 8 ben je het beu En je slaapt in jouw eigen bedje op jouw kamertje. Dat is zo al sinds een week of twee, drie. En me dunkt dat je daar erg graag slaapt. Om 20u 's avonds stop ik jou in bedje in jouw slaapzak, geef je jouw tutje en leg jouw dumbo tegen jouw gezichtje. Meteen gaan die oogjes al toe en begin je te soezen. Nog eventjes en je bent al in dromenland! Hier ben je al goed op getraind hoor. 20u 's avonds en je bent vertrokken. Erg gemakkelijk! Hopelijk blijft dat ook zo. Wel jammer dat je sinds een drietal weken van slaapritme bent veranderd. Je sliep zo goed door al en nu verander je ineens! Nu dat ik volgende week terug aan het werk moet?! Dompie En je groeit en groeit maar hé. Je bent echt een flinke baby. Een stevig manneke! Je begint alsmaar meer op jouw papa te lijken. Je zal een echt mini- petertje worden, zoals ik ook gehoopt had. Alleen, het zou toch ook leuk geweest zijn, moest er maar iets van trekjes van mij te zien zijn, maar no way, niks hé, niemendal. Niks, nada, nothing! Pas op, ik vind het leuk hoor dat je op jouw papa lijkt, maar ik zou het toch tof gevonden hebben, moest je nu mijn neus gehad hebben, of die blik of zo, maar ik kan echt niks van mezelf terugvinden in jou. Hoe je bent van karakter, kunnen we nog niet zeggen uiteraard. Misschien zal je op dat vlak wel mijn kant uitgaan en da's misschien ook wel beter, haha , want papa is niet van de simpelste zenne! Ik ben dan toch een veel gemakkelijker persoon hoor! In elk geval, momenteel lijk je een mama's-kindje te worden. Je reageert gemakkelijker op mijn fratsen dan op die van papa. Ik hoef weinig te doen om jou aan het lachen te brengen. Bij papa lukt dat minder goed, haha Maar ja, het kan ook niet anders hé. Jij en ik zijn dag in dag uit samen. En ik ben het meest met jou bezig, zowel bij het spelen als het verzorgen. Je ziet mij gewoon ook meer hé. Dus of je een mama's- of papakindje zult worden, valt nog moeilijk te zeggen eigenlijk. Dat kan nog veel veranderen. Ik hoop natuurlijk dat ik jouw uitverkorene zal zijn hé, haha maar ook niet te neig, want moest je zo echt aan mij plakken, dan zou het ook niet meer leuk zijn. Ik wil niet dat er de hele tijd: maaamaaaa? maamaa? mama????? door het huis geroepen wordt! En als laatste, heb ik ook nog de indruk dat je ons beter begint te begrijpen. Je reageert beter op ons, we kunnen beter 'communiceren'. Het gaat snel, maar ik vind het niet zo erg, want het wordt alsmaar leuker. Een baby is schattig en leuk voor eventjes, want uiteindelijk slaapt en eet dat alleen maar. Het is veel toffer met een klein mensje dat al het één en ander kan, dat leert ontdekken en zo ... Ik kijk al uit naar jouw volgende kunstjes ... 't is zo plezant allemaal!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Vorige week woensdag ben jij een halve dag bij jouw meter geweest en vrijdag een ganse dag. Dat was om even te oefenen, voor meter Bibi, voor jou én voor mezelf! Het was krokusvakantie, dus meter Bibi was thuis en nu ik ook nog thuis ben, was dat wel handig voor in het geval er iets aan de hand moest zijn en ik vlug aan meter Bibi's deur moest staan of zo. Maar dat was niet nodig hoor! Meter Bibi heeft haar taak goed volbracht, precies alsof je haar eigen zoontje bent. Ze gaf mij de indruk alsof ze nog nooit iets anders had gedaan. Dat ging haar héél goed af (ze zal voorbereid zijn ... ). En ik? Ik heb het er ook goed vanaf gebracht hoor. Ja ja! Ik had het niet verwacht eigenlijk!!! Ik dacht dat ik de muren zou oplopen van de zenuwen en jou héél hard ging missen en ongerust zijn en zo ... maar neen hoor, ik heb er zelfs van genoten Haha! Mja, niks om mij over te schamen of schuldig te voelen hé eigenlijk. Mama mag toch ook eens me-time?! Het was de eerste keer in 4 maanden dat ik gescheiden was van jou voor een paar uurtjes. Het heeft me eens deugd gedaan hoor, zo niet constant aan jou hoeven te denken of te moeten springen, op jou te letten enz. Gewoon eens ongestoord een paar uurtjes alleen voor mezelf. Moet kunnen! Is ook nodig!!! Het is niet omdat ik een kindje heb, dat ik mezelf volledig moet gaan wegcijferen hé. Ik leef ook nog! En wat heb ik gedaan tijdens die paar uren voor mezelf? Je zult misschien lachen, maar het was iets simpel en ik heb er echt van genoten: muziek, maar dan wel LUIDE muziek! Haha, ja ja, ik ben een muziekfan hé en liefst héél erg luid, zodanig luid dat de beats in mijn hele lijf te voelen zijn en ik lekker hard kan meebrullen en shaken Zowel in de auto als thuis wou ik zoveel mogelijk decibels! Dat kon niet meer hé sedert jij hier bent, want zoveel decibels kunnen jouw kleine oortjes nog niet verdragen. En ik heb een hele flair aan één stuk door uitgelezen IN bad! Hihi! Met muziek op de achtergrond natuurlijk! Ik heb je natuurlijk wel gemist hé, mijn snotteprotteke. Natuurlijk!!! Ik was dan ook héél erg blij om je terug te zien, maar het was niet zo dat ik mij treurig voelde omdat je niet bij me was. Neen. Ik ben wel van mezelf geschrokken, want ik had het niet verwacht, maar des te beter zo hé. Misschien zal ik het dan ook niet zo moeilijk hebben als ik binnen een kleine week terug aan het werk moet? Ik hoop het althans! Nu was je bij meter Bibi en dus niet bij vreemden hé, maar volgende week wel en dan is het ineens 4 dagen na mekaar dat ik je zal moeten missen. Dat zal, denk ik, toch wel pijnlijker zijn. Maar toch, na meer dan 4 maanden te hebben thuis gezeten, zal ik blij zijn om opnieuw te gaan werken, want ik ben het thuiszitten beu. Ik wil nu wel eens iets anders ... En jij, mijn klein kabouterke, ik denk niet dat jij hoegenaamd maar iets beseft hebt van bij wie en waar je was en of je door had dat ik er niet was of mij zelfs nog maar gemist hebt? Denk het niet! Jij beseft er nougatballen van!!! Meestal is het zo dat de mama's er meer last van hebben dan de babies ...
Tante Pug
Deze voormiddag zijn we bij tante Pug langsgeweest, jij en ik snotteprot. Dat was om de zaken op een rijtje te zetten en de nodige afspraken te maken, want volgende week maandag is het zover! Ik heb ook spullen afgegeven, zoals reservekledij, pampers, mamamelk enz zodat we dat allemaal niet meer op de eerste dag moeten regelen. Dan kan ik rustig afscheid nemen op de eerste dag (maar ook niet te lang, want dat maakt het misschien moeilijker ...). Het was gezellig. We hebben zitten kletsen. En kletsen kan ze wel, Tante Pug! Pfew! Amai, maar dat was me al van het eerste uur dat ik haar ontmoet heb duidelijk hoor. Maar ik heb toch wel redelijk wat mensenkennis en weet dat Tante Pug een goed mens is en dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Pas op, de kleine kantjes zullen na een tijdje ook wel komen boven drijven hoor, maar iedereen heeft mindere kantjes. Ik denk dat we een goede band met haar zullen kunnen opbouwen. En dat ze een goed hart heeft, is ook omdat ze zich inzet voor haar medemens. Zo heeft ze me al verteld dat ze ieder jaar met kerst met haar ganse gezin (haar man én 4 kids) gaat helpen in een instelling voor gehandicapten. En ze geeft zich volledig voor haar job als onthaalmoeder. Met het kerstfeestje is dat ook gebleken. Als onthaalmoeder is zij niet verplicht om zoveel moeite te doen. Ze doet dat omdat ze dat wil doen, met heel haar hart. Tijdens mijn zwangerschap stuurde ze mij ook regelmatig smsjes om te vragen hoe het met ons ging. Ze is ook op babybezoek geweest en had een cadeautje mee. 't Is echt wel een toffe en valt tot nu toe goed mee. 't Is een aparte en dat trok me aan in haar. Ze heeft een gedacht en is niet zoals iedereen, zeg maar! Maar bon, da's mijn mening tot op vandaag hé. Ik hoop dat ik er niet naast zit met mijn mensenkennis en we een goede tijd tegemoet gaan ...
Pff, sinds een tweetal weken is Roan veranderd van een lief schatje naar een boos ventje. Waaraan het juist ligt, is moeilijk te zeggen uiteraard. Je hebt een beetje buikgriep, dus daarvan zal je ook wel wat lastig zijn. En je groeit en groeit, dus die spurtjes zullen jou ook wel overstuur maken. We hebben er het raden naar hé. Een goeie week geleden had ik een afspraak bij de kinderarts omdat je bloed in jouw stoelgang had. Ik had hiervan een staaltje in het ziekenhuis binnen gestoken en bleek dat je het adenovirus hebt, m.a.w. buikgriep. Nadat je op de weegschaal gewogen was, merkten we op dat je 90gr was afgevallen, maar de kinderarts verzekerde me dat ik mij geen zorgen moest maken, dat dit allesbehalve een ramp is. Zolang je maar niet uitgedroogd geraakte, genoeg at en vrolijk was en zo, was er geen vuiltje aan de lucht. Ik moet dit wel in de gaten houden natuurlijk, want indien er nog bloed in de stoelgang is na 2 weken, dan moest ik opnieuw contact opnemen. Vandaag had je nog steeds bloed, maar veel minder. Het ziet ernaar uit dat het stilletjesaan zal overgaan. De laatste paar dagen doe je ook steeds vervelend terwijl je de borst krijgt. Om gek van te worden Pff, da's geen lachertje. Waarom je zo doet is mij een raadsel, maar ik heb al vernomen van op het forum waarop ik regelmatig met andere mama's babbel, dat dit van voorbijgaande aard is en het een kwestie van doorzetten is. Gewoon laten uitrazen en dan komt het vanzelf wel in orde. Alleen, dit kan wel eventjes duren!!! Vreselijk hoor die kuren! Man man man ... Het is gewoonweg niet meer leuk om jou te borstvoeden. Je ligt daar dan op mijn schoot te krijsen, te stampen, te huilen, ... En natuurlijk begin ik dan te panikeren en te twijfelen hé, ondanks het feit dat ik weet dat het normaal is. Het is en blijft niet plezant! Dan beginnen mijn hersenen te kronkelen: heb ik nog wel genoeg melk? Krijgt hij genoeg binnen? Wil hij mijn borst niet meer? Maar melk is er genoeg hoor, want dat check ik dan eventjes, maar toch blijft die vraag in mijn hoofd spoken! Ik kolf nu ook af sinds een tweetal weken en dan begin ik te denken: ik neem zijn melk af ipv het aan hem te geven. Ik kolf de ene borst af terwijl Roan van de andere drinkt (en geloof me, da's een heel gedoe hoor met een spartelende baby op je schoot ) en dan denk ik dat ik teveel afneem voor mijn voorraadje in de vriezer ipv het aan hem rechtstreeks te geven! De gedachte om ermee te stoppen, spookt meer en meer door mijn hoofd. Ik stop er zoveel tijd in!!! Maar toch ben ik een volhoudertje hoor! Ik heb altijd gezegd dat ik jou tot jouw 6mnd blijf borstvoeden en ben dat ook van plan, desondanks de moeilijke momenten die ik nu heb. Gelukkig doe je 's nachts niet zo vervelend, want ik weet niet of ik het dan wel nog zou volhouden. Zo'n harde tante bent ik nu ook weer niet! We zien wel.Voorlopig doe ik verder. Ik doe mijn best, dus da's al veel hé! Het moment dat ik er niet meer van geniet, is een teken dat ik ermee moet stoppen, denk ik. Eerlijk gezegd kijk ik al uit naar de dag dat je 6 mnd bent en deze vreselijke periode voorbij is. Ik hoop dat je hiermee weldra stopt, zodat ik toch nog een aangename periode beleef met jou tijdens het borstvoeden. Ik kan er niet meer van zeggen dan dat ik momenteel niet geniet van het borstvoeden. Nog een dikke week thuis en het routineleventje kan weer beginnen: WERKEN!!! Geloof me of niet, maar ik zie het wel een beetje zitten hoor. 4,5 maand thuiszitten is lang en 't begint een beetje tegen te steken. Iedere dag met jou bezig zijn, is nu ook niet wat ik wil hoor Roan. Pas op hé, je bent mijn hartediefje, maar ik heb ook behoeften hé. Ik wil ook eens tijd voor mezelf, dus zonder jou en zonder de papa. Daar heb ik recht op en daar hoef ik mij niet schuldig over te voelen. Dus ik zal wel blij zijn dat ik opnieuw tot de maatschappij zal behoren, haha Ideaal zou zijn, halftijds werken. Dan zou ik genoeg tijd hebben voor jou en dan heb ik ook sociaal contact. Dan is er een mooi evenwicht. Maar ja, da's de maatschappij van tegenwoordig hé: wie nie werkt, verdient nie hé. En 't leven is al zo duur! We werken dus om te leven hé. Ik besefte onlangs dat ik het haat dat anderen mijn leven bepalen eigenlijk. De maatschappij neemt mij mijn tijd met mijn zoontje af. Omdat ik moet werken en dus geld moet verdienen, spendeert mijn zoontje meer tijd bij een ander dan bij mij. Ik ga 4 dagen per week werken, dus dan zie ik hem maar 3 dagen per week. 's Avonds na het thuis komen van het werk, zal ik hem ook maar een uurtje of 3, 4 zien! Die gedachte maakt mij zo boos. De echte durvers stappen uit die routine en beslissen zelf hoe ze leven: minder werken, niet werken, reizen, ... maar da's dan wel ten koste van de financiën natuurlijk. Dan moet je je met minder tevreden stellen, maar ik kan mij goed voorstellen dat dit dan wel HEEL weinig zal zijn. Wij hebben een huis waar nog veel werk aan is. Dat gaat er niet vanzelf allemaal komen hé! Mja, dat zijn keuzes die je maakt zeker hé in 't leven.
Jij bent weeral veranderd! Zo van de ene dag op de andere! Man, wat gaat het snel. Supersnel! Sneller dan een TGV Haha! Maar er is echt een wereld van verschil van gisteren tot op vandaag. Echt hoor! Vandaag lijkt het wel alsof je 5cm gegroeid bent, 500gr bent bijgekomen en nieuwe truukjes kunt. Je brabbelt 'in zinnen'. Nu is het niet meer van 'a', 'o', 'e', maar wel 'aaaaoooo', 'eeeeaaaa', ... Je maakt geen korte geluidjes meer, maar probeert 'zinnen' te maken van hoog naar laag, echt vertellen hé. En je hebt ook nieuwe 'woordjes'. Je lacht ook weer op een andere manier en je reageert duidelijker op onze fratsen als je iets grappig vind. Je begrijpt meer en communiceert ook meer. Je kan ook al beter met jouw voetjes tot bijna aan jouw gezichtje. Je probeert jouw beentjes vast te nemen, maar je kan jouw handjes nog niet rond jouw beentjes klemmen, maar je kan ze wel aanraken. Je kan makkelijk jouw beentjes optillen tot aan jouw gezicht en zo in die pose blijven liggen. Je ziet dat je minder moeite moet doen. Dit allemaal is zo ineens veranderd t.o.v. gisteren. Zoals ik al zei, een nieuwe baby! Je kan ook jouw hele lichaampje strekken. Met het hoofd in de lucht, de rug gekromd en de beentjes stijf. Jouw hele lijfje staat dan gespannen. En probeer dan maar eens jouw beentjes te plooien. Dat lukt niet hoor. Je verzet je met man & kracht. Je hebt ook een andere blos. Je hebt rode kaakjes sinds gisteren. Gisteren heb ik dat voor de eerste keer gezien. Zo schattig. Alles is gewoon schattig hé. Vreemd dat ik dit nu ga zeggen, maar jouw baby mag nog het lelijkste gedrocht zijn dat er bestaat, dan nòg zal jij, als mama of papa, het het mooiste kindje ter wereld vinden. Iedere ouder vind zijn baby het mooiste wat er bestaat. En dat geld of course ook voor mij, alleen ..., je BENT ook gewoon de mooiste baby, hihi Omdat je zo schattig bent, hebben ik en onze papa al veel koosnaampjes gegeven aan ons lief klein zoontje. Ik zeg meestal 'snotteprotteke' en papa zegt 'Rohan de kleine bohan', maar da's eigenlijk gepikt van mij, want mamaatje had dit eerst uitgevonden. Papa heeft er ook al 'bohanovich' van gemaakt. Papa en koosnaampjes, die kan er nogal wat van hoor. Ik ben ook al vanalles geweest voor hem. Hij heeft een heel woordenboek aan koosnamen! Soms zeg ik ook wel eens 'kleinen De Groot', als je jou eens te veel laat horen naar mijn goesting en ik het ff beu gehoord ben . Papa vind jouw minivoetjes het meest schattig aan jouw lijfje en ik jouw billetjes. Die zijn gewoon om in te bijten hé. Die babybilletjes met dat babyvet. Hihi, om op te fretten gewoon!!! 3 dagen geleden had je een beetje bloed in jouw kaka. Ik heb naar de dokter gebeld en die zei om een staaltje van jouw stoelgang in de kliniek af te geven, maar de dag nadien was het bloed al veel verminderd en de derde dag was er niks meer te zien. Dus ik ben niet meer naar de kliniek gegaan, aangezien het vanzelf is overgegaan én daarbij, je leek zo happy. Je lachte veel en er was geen temperatuursverhoging of zo. Ik vermoed dat je jouw poepgaatje gekwetst hebt bij de zoveelste harde scheet. Ja ja, maar. Je kan er wat van ... Je hebt ook al een paar keer in mijn tepel gebeten tijdens het borstvoeden. Auw, zeg ik dan natuurlijk, en je stopt eventjes. Alsof je beseft dat je me pijn doet. Als we jouw tutje in je mondje stoppen, dan grijp je altijd naar onze handen. Zo lief ook! Je bent een schatje ...
Mja, jammer dat ik dit moet schrijven, maar Roan zou een beetje last hebben van reflux ! Vorige vrijdag ben ik met Roan naar zijn eerste doktersbezoekje geweest (dus niet K&G). Ik had al gezegd dat hij de laatste dagen onrustiger was en dat waren we niet gewoon van hem. Hij had op een week tijd al meer gehuild dan op die 3 maandjes dat hij al op deze wereldbol vertoeft. Dus wij waren toch een beetje ongerust en vonden het niet normaal. Na een zoveelste avond gekrijs, dacht ik, nu is het gedaan, ik ga morgen met Roan naar de dokter, want er is iets aan de hand. Roan bibberde van het huilen en hij kromp ineen. Het leek erop dat hij pijn leed. Hij was ook ontroostbaar. Na het bezoek aan de dokter, was het verdict dat Roan een siroopje moet krijgen gedurende twee weken en dan evalueren of het beter gaat met hem. En inderdaad, hij heeft nog maar 2 huilavonden gehad. De ene was van pijn, maar die andere avond was voor iets anders hoor, denk ik. Maar waarvoor juist, kan ik niet zeggen. Ik denk dat hij gewoon dicht bij mama wou zijn en mijn knuffels nodig had, want hij kwam om het uur en een half vragen naar de borst en hing er telkens maar 3 minuutjes aan. Na de zoveelste keer heb ik hem toch wel even laten krijsen hoor, want het was niet leuk meer. En of dat hij gekrijst heeft. Ik dacht 'neen hoor, deze keer niet, huil maar, je krijgt mijn borst niet'. Ik heb toen wel even op mijn tanden moeten bijten hoor, want ik had veel zin om hem een paar kneepjes in zijn billen te geven. Grrr, ik was een paar keer heel erg boos op hem en wilde dat hij meteen ophield met huilen. Maar dan denk je weer dat het ventje er ook niet aan kan doen hé. Hij huilt niet om je te pesten, maar om te zeggen dat er iets scheelt. Maar 't is nu ook eenmaal zo dat dat gekrijs wel ferm op je zenuwen kan werken. En nu pas kan ik ook meer begrip opbrengen voor mensen die zeggen dat ze ervan schrikken dat er niet meer geweten is over gevallen waarbij mensen flippen en hun kind hardhandig aanpakken. Dat begrijp ik nu maar al te goed! Gisterenavond heb ik ook momenten gehad hoor dat ik zo'n agressie voelde opkomen t.o.v. Roan. Ik schrok daar wel van en voelde me daar heel slecht bij achteraf, maar dat zijn gevoelens die je niet kan onderdrukken. Ik ben ervan overtuigd dat er VEEL mama's en papa's zijn hoor die zo'n woede in zich voelen opkomen, maar het niet zeggen. Dat IS gewoon zo! Pas op hoor, ik heb mijn kleintje niks aangedaan hoor, maar ik heb hem wel eens steviger beetgepakt, zeg maar. Ben ik blij dat ik geen huilertje heb! Pfew! Maar ik merk wel wanneer hij pijn heeft hoor. Dat zie je aan zijn maniertjes. Gelukkig zal het verbeteren met dat siroopje. Zeg wel gelukkig, want indien dat niet het geval zou zijn, dan moeten er verder stappen ondernomen worden voor testen en een dagopname in het ziekenhuis. Maar zover lijkt het niet te komen! Dat siroopje is Roans favoriet duidelijk niet. Kon ik hem maar zeggen dat het voor zijn eigen goed is hé. De siroop smaakt naar anijs en hij is niks anders gewoon dan mamamelk. En dan krijgt hij een nieuw smaakje binnen en dan nog eentje die vreselijk smaakt Met een spuitje breng ik dat in zijn mond en dat gaat met de nodige spartelingetjes en kleine huiltjes. 't Arm schaapje! Mama's buik is gelukkig toch ook al verminderd, maar heeft vast en zeker nog een lange weg te gaan. Man man man, vreselijk gewoon. Als ik mijn kleding aanheb, dan zie je overduidelijk nog een bol buikje. Het lijkt echt wel op een beginnend zwanger buikje. En dan heb je mij nog niet naakt gezien. De hel gewoon! Maar ja, dat zachte en soepele lijfje van vroeger komt niet meer terug hé. Een zwangerschap vergt veel van het lichaam. En te weten wat voor een GIGANTISCHE buik ik wel niet had!!! Iedere dag opnieuw maak ik pogingen om te starten met lopen. Dat is me nog maar een keer of 4 gelukt. Hmmm, 't ontbreekt me aan karakter! De laatste tijd heeft Roan meer en meer interesse voor zijn mini-voetjes. Hij zit er zo naar te kijken, naar hoe die bewegen en zo. En soms probeert hij ze ook te pakken, maar dat lukt hem nog zeker niet hoor. Ja ja, ons snotteprotteke is goed op weg. 't Is en blijft nog altijd een schatje. En ik zie hem oneindig veel graag!!!
De melk ging nog vlotjes naar binnen en da's nog steeds de belangrijkste voeding voor babietjes zoals jij. Die melk, daar ben je zot van hoor. Toen je die ene dag geen groentepap had gegeten, wilde ik 's avonds toch nog eens proberen om je een beetje te laten eten, maar je weigerde pertinent! Het had geen zin, je moest het niet hebben. Dus dan heb ik jou maar een melkje gemaakt en die ging meteen naar binnen 
's Nachts slaap je de klok rond van 19u tot 6 à 7u. Natuurlijk zijn er een paar nachten dat je mij uit mijn bed jaagt omdat er jou iets niet zint, maar dat is met periodes (waarschijnlijk vóór een 'sprongetje') en die komen gelukkig niet zo veel voor. Tegen 8u ga je terug slapen tot een uur of 10. Rond 12u opnieuw in bedje tot ongeveer 14u30. En dan rond 16u slaap je ongveer nog een uurtje, tot 17u dus. We mogen dus zeker niet klagen, maar het is daarom niet altijd zo simpel. We kunnen dus niet heel veel doen, want je slaapt wel veel en goed, maar doe je enkel het beste in jouw eigenste bedje. Ja, dat valt wel enorm op. Nergens beter dan thuis, zeker hé 
Mja, je hebt echt wel jouw rust nodig jij en het moet rustig en donker zijn en lekker zacht en comfortabel in jouw bedje. Van zodra je de matras aanraakt, begin je al te knorren. Toen we onlangs een lang weekend aan zee zaten, sliep je in het grote bed en het was toch wel wennen. Dat heb je ons wel duidelijk gemaakt door te wenen 
En natuurlijk deden we uitstapjes van hier naar daar en moest jij mee in de buggy (ja buggy, geen maxicosi, die hebben we ingeruild, alsook de autostoel staat geïnstalleerd nu btw, hihi), maar je kon maar moeilijk de slaap vatten. Echt! Dat ging héél moeilijk, bijgevolg was jij niet zo happy en heb je veel gekneut. Ocharme mijn snotteprotteke! Jij wilde alleen maar slapen en wij hielden jou wakker. Maar 't belangrijstke is: je hebt het overleefd, haha 
Grr, soms wel beetje lastig. Voor mamaatje minder, maar papaatje erg lastig. Ja, papaatje kan niet veel verdragen hé op dat gebied. Hij zal wel moeten hé. Ik heb het hem al gezegd: dat zijn nu babietjes hé, zo doen ze. Dan draait hij eens met zijn ogen, haha.
Natuurlijk heb ik jou meteen uit die wipper gehaald. Zo schattig gewoon! Echt!!!
). Ongelooflijk toch! Niet normaal. En je begint alsmaar meer en meer op papaatje te trekken. Nog een paar maanden en ik denk dat ik dan een foto van jou naast die van jouw papa zal kunnen leggen van rond ongeveer dezelfde leeftijd en jullie zullen als twee druppels water op mekaar lijken. Echt grappig! Ik zie het nu al voor mij. Die foto van jouw papa heb ik al jaren in mijn portemonnee zitten en binnenkort kan ik er een kopietje van maken, maar dan met jou erop, haha 
