En nu... zijn eega vertrekt morgen naar hun huis in Spanje, met een groep vriendinnen. Hij vliegt volgende week woensdag op. Dus: een potentieel van 5 nachten waarin hij alleen slaapt. Toen hij het net wist, was hij heel beslist: je zegt dat je vroeger naar A'dam vertrekt, en komt 2 nachten bij mij. Dàt is al van de baan. Te bang. Te bang voor de buren. Te bang dat één van zijn kids last minute beslist om de nacht bij hem door te brengen. Te bang voor alles. 

Toch weet ik nu al dat hij de vraag zal stellen... of ik een nacht kan blijven. Het antwoord zal neen zijn. Ik kàn niet gewoon last-minute excuses blijven verzinnen om een nacht weg te zijn. En bovendien wil ik zijn stress niet meer dragen... zijn schuldgevoel... zijn angst. Dus is er donderdagavond... misschien. Op voorwaarde dat de kids hem niet uitnodigen. Met "vanaf 22h" moet hij niet aankomen... ik heb op papier een vergadering waarvoor ik om 19h de deur uit moet zijn. No way dat ik braafjes 3 h ga zitten wachten op mijn bureau. Dan annuleer ik die vergadering wel. 

Ik weet dat hij me steeds liever ziet. Op zijn manier. De seksuele manier. Verslingerd. En manque wanneer het te lang geleden is dat we vreeën. Grote woorden. Zelf stel ik me neutraler op. ik stuur al lang geen "bonne nuit " meer, en verwacht er geen terug. Hij is er wanneer het hém uitkomt. En het komt hem uit wanneer ik vrolijk ben... niet zoals nu: overwerkt, gestressed, wanhopig om het einde van de week te halen. Dan hoor ik hem letterlijk niét meer van heel de dag. Geen enkel woordje van aanmoediging, van steun, van begrip. Gewoon... stilte. En dan zou ik morgenavond hem vrolijk moeten ontvangen, na mijn werk? Terwijl ik maar één goesting heb: naar huis komen, een glas drinken, en de avond huilend doorbrengen voor een stomme netflix serie. Toch zal het zo gebeuren... ik ga me niet forceren. Hij koos voor stilte vandaag, ik morgen. 

Ik tel af.... nog 6 nachten slapen, en ik ben weg. Zonder illusies: hij rijdt niet meer tot Amsterdam... krijgt hij niet meer verkocht. En eerlijk? Wil ik ook niet. Vanaf maandag is het 10 dagen contactloos. Ik ga zijn laatste dagen thuis niét voor mijn pc doorbrengen in Amsterdam, om met hem te chatten. Daarna hoor ik 'm toch een week niet meer. Rust... 

Ik wéét dat ik in het weekend weinig moet verwachten. Dus ik plande mijn zaterdag vol, tot 18h. En dan stelt hij toch rond de middag de klassieke vraag "wat is je programma vandaag en morgen?". Kort telefoontje waarin ik uitleg dat ik vanavond, zaterdag, zelfs helemaal alleen thuis ben. Wederhelft op weekend voor het werk, kids allemaal naar een feestje. En dus zegt hij "ok, ik laat je nog iets weten". 

Ligt het dan aan mij dat ik veronderstel dat hij mogelijk alleen is vanavond (op zaterdag gaat hij nooit naar zijn vriend, dus dàt excuus is er al niet)?  Dat hij, mits zijn kids niet langskomen, mogelijk dus vrij is vanavond? 

Maar intussen is het bijna 20h, en ik heb zelfs geen berichtje meer gekregen sinds die 2 minuutjes aan de lijn.  Ik zal het dus wel verkeerd begrepen hebben...weeral.

Het ergste vind ik niet dat ik hem niet hoor. Het ergste vind ik ook niet dat ik het weer verkeerd begreep. Het ergste vind ik mijn gevoel van opluchting dat ik géén berichtje kreeg, of telefoontje, waarin hij bevestigt vrij te zijn. Waarin hij bevestigt dat we samen weg kunnen. Ik keek uit naar een avond alleen thuis, een pizza in de oven, een glaasje wijn, stilte. En vooral géén conflict. Niet met mijn tieners. Niet met mijn wederhelft. En niet met Neil. 

Dus zit ik in kamerjas voor mijn pc. Met betreffende pizza gezellig naast me. En het glaasje wijn. Geen geluid, behalve af en toe een auto die voorbij rijdt. Mijn vingers op het klavier. En de volledige keuze wat ik de rest van de avond doe. En da's met evenveel plezier iets kijken op netflix, of een machine was ophangen. Of iets opruimen. Het doet er niet. Ik kan kiezen. Zonder enige inmenging van wie dan ook. 

En eerlijk? Meer moet dat niét zijn vanavond. Een avond rust... daar kan zelfs een avond met Neil niet meer tegen op. En dàt is eigenlijk het ergste gevoel...

Het gaf nog een beetje frictie, want blijkbaar had IK verkeerd begrepen dat hij op woensdag vertrok en niet op dinsdag. Gevolg: ik had mijn dinsdag volgepland, om er niet aan te moeten denken. En mijn maandagavond vrij gehouden... Neil vond het maar niets, mijn vergissing... al had hij, toen puntje bij paaltje kwam, een hele drukke dinsdag (zelfs te druk om me voor 10.30h een goedemorgen te wensen, of me te bellen tussen de middag). Zo druk, maar toch liet hij weten dat hij om 15h op een terrasje zat, via location. Zo druk dat hij me ongevraagd belde, ondanks mijn verwittiging dat ik niét meer bereikbaar zou zijn vanaf 13h, toen ik in de auto zat met mijn gezin, op weg naar familie (en ook dààr informeerde ik hem op voorhand over). 

Dus da's les 1: me niet meer moe maken om de dag voor zijn vakantie vrij te houden, want hij heeft het toch te druk voor mij.

En bovendien weet ik héél zeker dat hij me 12 april als vertrekdatum gaf. Maar ok, IK had het weer verkeerd begrepen... ik discussieer al lang niet meer.

Het meest beangstigende is dat het ook voor mij voelt als vakantie. Ik krijg de obligate "bonjour" (die ik ook stuur), en verder... weinig. Het vreemde is dat hij, als ik rond 13-14h een "hallo" stuur, dit wel altijd binnen het uur leest. Maar zelf iets sturen? Nope. Enkel vandaag... dat hij me mist, ondanks het feit dat hij zijn familie terug ziet. 

En ik? Ik besefte dat ik hem niet mis. Niét dat ik hem zou willen missen... maar eerder hetzelfde gevoel dat ik hier thuis heb, als mijn eigen wederhelft op vakantie vertrekt. Blij met de rust (ook hier botsen we al eens, maar hier thuis wordt alles in alle rust uitgepraat, en gaat het nooit om hetzelfde soort misverstanden... gewoon 2 alfa-persoonlijkheden met een sterke mening, en dus moet er vaak een compromis gevonden worden). Genieten van zijn afwezigheid, in de wetenschap dat die tijdelijk is. Maar die tijdelijk mag duren... een week,  2 weken. Geen probleem. Zolang hij maar terug thuis komt. Datzelfde gevoel heb ik deze keer, voor het eerst, bij Neil. Ik mis hem niet. Ik geniet van de rust, het conflictloze leven, geen misverstanden, geen spanningen. En nét zoals hier thuis mag het blijven duren... zolang hij maar "ooit" terug komt. 

Die week zal te snel voorbij zijn gegaan. En ik besef dat ik, ergens binnenin, reken. Eind mei ben ik een week weg, en ga ik mijn GSM gewoon weinig trachten te gebruiken. Niét in mijn hotel blijven zitten om te chatten of te praten, maar gewoon de stad in. Het feit dat een fijne collega er ook zal zijn, om me "zijn A'dam" te tonen, zal helpen, want dan kàn ik geen uren zitten praten met Neil. En mijn zoons komen de tweede helft van de week. 

Dan een maandje, en wij vertrekken op vakantie. 2 weken familie-gebeuren, en ik ga me niét in alle bochten wringen om Neil te spreken. En amper thuis, vertrekt hij voor 3 à 4 weken. Ook rust. Dubbele rust want wederhelft moet die 4 weken werken (en da's deels met overnachting van maandag tot vrijdag ter plaatse). 

Neil maakt deel uit van mijn leven, en dat aanvaard ik intussen. Bijna 6 jaar... je gooit het niet zo maar weg, ook al is het niet allemaal rozegeur en maneschijn. Maar ik relativeer het wél allemaal, deze keer meer dan ooit. Reeds 6 dagen zonder zijn stem te horen, zonder 1 foto of filmpje, met 3-4 zinnen per dag. En ik mis het gewoon niet... 

Ik ben 12 dagen alleen thuis. En ja, hij doet zijn best. Zijn best om eens weg te zijn 's avonds. Om samen even weg te zijn. Maar... hij heeft nog altijd niet begrepen dat ook IK moet plannen. 

dus krijg ik vandaag  een uitnodiging om hem te vergezellen. Na de mis. In BXL centrum. 

Toeval wil dat ik een migraine aanval heb. Jaren geleden dat deze zo ernstig was. Visuele aura's Misselijkheid. Hij heeft het niet door, ondanks mijn duidelijke uitleg Ik ging naar buiten, om hem het uit te leggen. En desondanks...  complete stilte. 

wat moet ik nu denken? Dat het hem compleet niets doet, hoe ik me voel? Dat hij naar huis reed , zonder nieuws van mij (wat niét het geval was, want ik liet hem weten  dat ik compleet misselijk was)? oh, maar wacht even... hij bokt nooit. Never ever... right! 

Niets. Stilte. Niets. Mijn gevoel? Go fuck yourself!  

mijn leven gaat verder... ik besef dat het me nu niet kan schelen... of toch niet zo veel als ooit 

. 

Ik had zo uitgekeken naar die 5 dagen samen. Maar op dag 3 begon ik af te tellen naar ons vertrek. Terug mezelf mogen zijn, en niet wie hij wil dat ik ben. 

Intussen zijn we al een maand verder. En het gevoel blijft. Afstand. Ik zie hem graag. Ik houd van hem.. op de goede momenten. Maar op de slechte momenten tel ik af tot hij vertrekt. Dàt is geen liefde, in mijn ogen. Dat is een verhouding. Een minnaar. Niét de man waar ik mijn leven mee deel. Een man die zegt zelfstandig te zijn, géén vrouw die hem dicteert. Maar tezelfdertijd springt voor eega en dochter (en da's letterlijk te nemen).

Neil onthoudt enkel de mooie momenten, zegt hij zelf. Dus die 5 dagen, voor hem zijn ze vol geluk, zaligheid. Dat hij me uitschold omdat ik in zijn ogen hem verkeerd de weg toonde, is hij vergeten. Dat hij me afstootte toen we in een pub waren en ik danste, hem trachtte te betrekken maar plots te horen kreeg "blijf van mijn lijf, er zijn hier kinderen", dàt is hij vergeten. Hij onthoudt hoe ik me amuseerde (klopt). Hoe ik danste (klopt). Hoe ik genoot van het moment, de muziek, het contact met vreemden die je nooit meer zal terugzien. 

Gisteren gingen we samen iets eten. En hij kwam terug op die avond, in die pub. Wat hij wekenlang niet kon toegeven, kwam er uit. "ik heb spijt dat ik je toen afstootte. Jij amuseerde je, en deed niets mis. Maar ik maakte die opmerking waardoor jij afstand nam. ik was fout". 

Misschien komen we er ooit wel uit. Misschien slagen we er ooit in om een evenwichtige, gelijkwaardige relatie uit te bouwen. Ik betwijfel het, maar ik blijf het hopen. Omdat ik hem, ondanks alles, écht wel graag zie. Omdat er ergens, diep in mij, ook dat gevoel is van "what if....". Ons leven is wat het is, en ik ga géén Calimero-gevoel herhalen, leven in een "wat als". Maar helemaal weg gaat het nooit. What if... 

Gisteren kreeg ik de volle laag. IK had jou doen liegen tegen je dochter, over het feit dat ik jou als eerste gebeld had om jou en je echtgenote een booster-vaccinatie voor te stellen. Mijn "houd je altijd het dichtst bij de waarheid" maakte dat ik eerlijk tegen je dochter zei dat ik jou eerst belde (why not? voor zo ver ik wist was jij samen thuis met je eega, en we wisselden ooit gsm-nummers uit waar zij bij stond), en toen, nadat je zei dat je eega bij je dochter was, je dochter om te vragen of haar moeder ook een vaccin wilde. Maar neen... jij moest zo nodig "bedenken" dat ik éérst je dochter moest bellen, om dàn te vragen of haar ouders interesse hadden in een vaccin, zodat je dochter jullie nog moest contacteren. Waarom die hele constructie als iedereen wéét dat ik je nummer ook heb??? Jij antwoordde stomweg aan je dochter dat je mij niet had gesproken... Jouw fout, niét de mijne. Maar ik kreeg de wind van voren, werd uitgescholden aan de lijn, 3 telefoontjes achter elkaar.

Toen je aankwam, was je bedaard... zei steeds "sorry". Alsof ik gewoon moest vergeten hoe je had zitten brullen aan de lijn. Hoe je me had uitgescholden "JIJ hebt mij doen liegen". Neen lief, dàt deed je helemaal zelf. In jouw paranoia. Ik kan het niet zomaar vergeven en vergeten... dat vraagt tijd. 

Hoe dan ook, jij vertrok, en ik bleef nog een hele tijd babbelen met je echtgenote. Met haar grote blauwe ogen. Zo dankbaar voor jullie vaccinatie, 2 weken voor jullie eigen afspraak... En dan nog in een regio die niet die van jullie is. Enig idee hoé hard ik hierover heb moeten onderhandelen??? Zij was dankbaar. Jij? Ik kreeg "sorry". "Vergeef me". Maar ook "JIJ deed me liegen"... zelfs toen je kalm was, begon je ons gesprek zo... 

Later die avond stuurde je me "morgen gaan we naar Parijs". Alsof het me iets kan schelen... zondag zie ik je toch zelden, en bovendien... ik zorg dat ik shiften heb in het vaccinatiecentrum. Blokkeer mezelf tegen de vraag om elkaar te zien (en zit ginder graag). Maar het schiet me verkeerd. Amper 48 uur eerder weiger je me een wandeling door A'dam in mei. Ondanks het feit dat je alleen thuis zal zijn mijn eerste dagen (eega gaat een week voor jou naar jullie huis in Spanje, met haar vriendinnen), wil je wél in A'dam komen slapen, maar "niet door een vuile vieze stinkende stad" lopen. Je zegt grote steden te haten... Parijs, Rome, A'dam... 

En dan zeg je dat je naar Parijs gaat voor een dag? 

Tegen wie lieg je nu eigenlijk? Tegen mij, over je afkeer van steden? Tegen haar, over je afkeer van steden? Maar jij liegt niet tegen je gezin, zeg je steeds opnieuw...vandaar je woede gisterenmiddag. Als je niét liegt tegen hen, dan heb je hen gezegd dat je het haat om in een grootstad te zijn? Waarom stap je voor hen dan over je afkeer heen, en niet voor mij? Of lieg je tegen mij, over je afkeer van grootsteden?

Tegen wie lieg je nu eigenlijk écht? Want érgens zit er in dit verhaal een leugen... tegen mij. Of tegen hen. Of -zoals je steeds zegt- "ik lieg niet, ik ontwijk". Je zegt niets, zodat je niet moet liegen. Maar dan blijft de vraag: waarom doe je voor hén/hààr wél de moeite om je gevoel te verstoppen, en niét voor mij? Waarom ontzeg je mij de kans om je "mijn A'dam" te tonen (niét de Dam, niet de winkelstraten, maar de mooie stukken park, de (hopelijk in mei) clubs met jazz... )? 

Ik beloofde je kalmte. Ik beloofde je perfectie. Ik beloofde je rust. Ik houd me eraan.

Maar je kan me niét weigeren om vragen te stellen. Tot je mijn 3 vragen beantwoordt, wil ik je niet spreken of horen. Heel eenvoudig. 3 vragen, 3 antwoorden.

Liefste. Chéri. 

Om dan, om 17.50h, een bericht te krijgen "ik vertrek nu naar mijn vriend, ik ben om 19.15h terug bij jou. Zo kan je met je kids eten". ??????????? Heb in alle eerlijkheid geantwoord dat dat laatste te laat was maar dat ik wel op hem zou wachten. En toen hij om 19.15h aankwam, en vroeg wat we gingen doen, heb ik gewoon geantwoord "niet erg veel want ik moet over precies een uur weg". 

Het is duidelijk uitgesproken: hij is de man, en geen énkele vrouw heeft hem te "bevelen" wat zijn planning moet zijn. HIJ had last minute beslist om zijn plannen te veranderen, omdat dat plan mijn voorkeur wegdroeg. En ik... ik had me maar te schikken. Ik moet beseffen dat zijn plannen altijd last minute kunnen veranderen, en ik dus gewoon voor élke afspraak een plan B moet klaar hebben.

Het is me de ruzies niet meer waard. En zoals gezegd: ik maak mijn plan B. Enkel... ik ga niét zitten wachten tot hij eindelijk beslist of plan A (elkaar dus zien) doorgaat. Deze ochtend, snelle koffie, en hij zei dat hij zou proberen om deze namiddag om 14h naar mij te komen. Maar hij vroeg of ik een plan B had, moest het niet lukken. Nu is een plan B hebben, met een druk gezin, huishouden en werk, niet moeilijk voor mij. Maar... ik ga dat plan B niét pas bedenken of organiseren wanneer hij, op het afgesproken uur, pas beslist of plan A doorgaat. Dus tja, om 13.10h heb ik heb een bericht gestuurd dat, zonder nieuws ivm plan A, ik een plan B, C én D in actie heb gezet, en ik hem een fijne namiddag wens. Chéri. 

Terwijl ik dit typ, krijg ik berichtjes binnen... Zijn plan A was mij te zien, van 14.30h tot 16h, en daarna naar de Brico te gaan. Ik had moeten wachten op nieuws ipv mijn programma op te maken. Nieuws, 40 minuten voor het afgesproken uur? Sorry, maar ik ben geen hond die naast zijn leiband zit te wachten om uitgelaten te worden...

Vanochtend kreeg ik de wind van voren... waarom ik, in hemelsnaam, op een vrije werkdag, mezelf engageerde voor het vaccinatiecentrum. Want... HIJ kon me een uurtje gunnen vanochtend maar ik had me geëngageerd. Ongetwijfeld, volgens hem, owv mijn "sentiment de supériorité, et pour augmenter mon égo". Dat ik ben opgevoed in de sfeer van humanitair helpen en gemeenschapszin, blijkt hij onzin te vinden. Nochtans is dat de énige reden.... dàt en het feit dat vaccineren me een sociaal leven geeft dat ik door covid kwijt ben.

Hij kan de boom in... ik ben nog 3 keer van dienst tot zondag. En volgende week ook 3 keer. Mijn keuze... niet de zijne.

hij heeft niets te kiezen... hij is babysitter van dienst. Elke keer als de schoonouders wéér eens een HRC hadden (wat zo ongeveer maandelijks is), moet hij de kleinkids opvangen. Waardoor hij àlles moet afzeggen om de kleinkids op te vangen. Goed voor hem, maar dat hij me daarvan verwittigt. Gisteren kreeg ik te horen dat hij voor minstens 4 dagen voor de kleinkids instaat, terwijl hij eergisteren nog beloofde dat vandaag "voor ons" zou zijn. Eeuwige discussies... ik moet hém op de hoogte houden maar omgekeerd geldt dat niet.

Ik laat het passeren. Goede seks is één ding Al de rest... ik laat hem beslissen. Gaan we samen naar Spanje in februari..... we'll see. Als hij me last minute afblokt, ga ik naar een collega,  in het zuiden van frankrijk. Als zijn eega last minute mee wil... so be it. Hij zal me noch lezen noch horen. Ik doe mijn ding... hij het zijne.

Neil ging op vakantie naar Spanje, met zijn eega. Vertrok op een vrijdag, rond 16h. Buiten een "goedemorgen" kreeg ik heel de dag niets, behalve een location op de luchthaven in Spanje. Dus toen ik de volgende dag zijn rust respecteerde, en me bij 3 of 4 reacties en berichtjes hield, kreeg ik 's avonds al meteen een veeg uit de pan: "heel de dag geen énkele reactie? merci". Vastbesloten om deze keer géén verwijten te krijgen na zijn terugkeer, heb ik dan de hele verdere vakantie braafjes ongeveer om de 2 uren iets kleins gestuurd. Waarop hij dan amper reageerde. 12 dagen lang geen enkel telefoontje (en ja, ik kan niet geloven dat zijn eega niet minstens eens even naar de supermarkt ging, op 500m). En ik begon te beseffen dat ik die rust eigenlijk wel kon appreciëren... Kroop uit het diepe dal waar ik al weken in zat. Startte 4 dagen na zijn vertrek zelfs mijn dieet, éindelijk op het goede spoor. Volledig gestopt met alcohol. Ik nam zo veel afstand dat ik zelfs geen idee had welke dag hij precies zou terugkomen... Dat bleek 10 dagen later te zijn, maandagavond laat. 

Op dinsdag had ik verlof, maar ook een volle agenda. Maar op zijn vraag ging ik toch even naar mijn bureau. Er was spanning, en er zat hem duidelijk iets dwars. Met als resultaat dat ik afstandelijk bleef, ruimte liet. 's Avonds kwam het dan: ik was er toch in geslaagd om zijn vakantie te verpesten... van het één kwam het ander, en dus zei ik plots tegen hem dat er, als hij dan toch niet met mij om kon, een eenvoudige oplossing was. Zijn onmiddelijke reactie was "ik aanvaard ze". Mij ook goed... 

De volgende dag kwam hij echter 's middags in mijn bureau, en was het alsof de vorige avond nooit gebeurd was. Wilde hij kussen en knuffelen. Eerst wist ik niet hoé te reageren, maar ik nam een stap naar achteren. Letterlijk. Toen kwam het er allemaal uit. Dat ik veranderd ben. Dat ik hem nooit meer wil plezieren, of niet naar zijn raad wil luisteren. Hij vindt mijn huidige haarcoupe vreselijk, maar ik vertik het om die aan te passen, hoe vaak hij het ook vraagt. Mijn haarcoupe (het gaat over een meche over mijn voorhoofd) maakt het onmogelijk voor de mensen met wie ik werk om me te respecteren. Hijzelf kan me niet respecteren met die meche. Ik luister nooit naar zijn goede raad, zoals dat ik op dieet moet. Dat hij mij volledig door heeft, en tot de conclusie is gekomen dat ik een enorme egoïst ben, rancuneus, absoluut niet vrijgevig (al doe ik wel alsof), manipulatrice, een faker. Mijn manipulaties gaan zelfs zo ver dat ik hem, bewust, zou hebben verleid met sex, en hem op die manier aan me gebonden heb tot hij van me hield en niet meer zonder me kan, zodat ik hem nù kan dwingen volgens "mijn" regels.

Dit alles duurde ongeveer 25 minuten. Ik ben kalm kunnen blijven tot op het einde. Toen heb ik hem gevraagd om te vertrekken, en gezegd dat ik ons chatprogramma uit mijn gsm zou verwijderen en hem elders blokkeren. De eerste 3-4 dagen waren hels, met alle klachten als buikpijn, misselijk,...Maar daarna ging het steeds beter met mij. Ik miste hem, natuurlijk. Maar ik liep niet meer heel de tijd op eieren...

5 of 6 dagen duurde de rust. Toen kwam ik hem toevallig tegen... ik parkeerde mijn auto, en hij zette de zijne vlak naast de mijne. Kwam praten. Miste me. Wilde het uitpraten... Ik ben er nog niet uit of het fout was om toe te geven om te praten. Nu loopt hij op eieren, en ik ook. 

Een weekje later ging ik zelf op vakantie. 6 dagen rust, weg. Weg van alles (en dàt had niet met hem te maken, maar vooral met thuis). Tijd om veel na te denken. Tijd om me af te vragen wat ik wil. Ook een angstig moment, want in de rit erheen vroeg ik me af wie me eigenlijk zou missen, moest ik niet terugkeren. Overal een einde aan maken. Gelukkig gaan zo'n momenten snel weer voorbij... 

Het is weer "goed" tussen ons. Goed op papier althans. 

Deze week heb ik, door verlof en omstandigheden, enkele keren een uurtje doorgebracht in de apotheek. Dan is hij in zijn element. Maar de manier waarmee hij op zijn dochter reageert, ik zou hem serieus van antwoord dienen. Zo praat je niet tegen je naasten. Hij voelt zich duidelijk weer veilig, en dus laat hij weer wat gaan. 

Toch voel ik me sterker. Is hij op zaterdag afwezig, dan is dat zo. Zondag idem Weekdagen: we zien wel wat er komt. En of het mij uitkomt...

Het was een fijn weerzien met M, waardoor de 45 à 60 minuten fotoshoot verlengd werden tot anderhalf uur, omdat we zo zaten te kletsen en bijpraten. Maar het was gemoedelijk, en hij stelde me op mijn gemak. 

5 dagen later kreeg ik de foto's aan. Enerzijds confronterend (ja, die corona kilo's zijn zichtbaar). Anderzijds zitten er ook mooie foto's tussen. Foto's die ik maar al te graag met Neil wilde delen.

Dààr ging ik in de fout. Ik kreeg een lauwe reactie "jolies photo's". Al snel gevolgd door vragen. Voor wie had ik die foto's laten maken? Als ze voor hem gemaakt waren, beschouwde hij ze als "un cadeau pour mes 60 ans, et alors, je les aime". Als ik ze voor mezelf gemaakt had, bevestigde hij, waren het "jolies photo's". De man die op een simpele boodschap als "ik lig nog in bed" antwoordt met "wow" kon er niet meer enthousiasme voor opbrengen. Dus ik zei dat ik best ging slapen...

De volgende ochtend voelde ik me er niet goed bij, en heb de foto's verwijderd. Hem laten weten dat ik een fout gemaakt had, door ze te delen. En toen begon hij... het begon met dreigen "si tu ne les remets pas, je risque de m'énerver". Heb rustig geantwoord dat ik ze wel terug zou plaatsen, zodra ik thuis was (maar dat zou dus pas een uur of 8 later zijn). Amper 2 uur later ging hij verder "je suis énervé, et cela se fait sentir envers les petits" (zijn kleinkinderen). En zo ging het verder, de hele dag door. Of ik wel besefte dat ik ZIJN cadeau had teruggenomen? Dat ik iets had gedaan achter zijn rug om ("et peut être t'as même fais plus que les photo's"). Dat ik me naakt had getoond voor een andere man. Dat ik me in  "jarrettelleeeeeeeeee" had getoond voor een andere man. Er was geen houden aan, hoe zeer ik ook rustig bleef antwoorden dat ik de foto's zou terug plaatsen, maar of hij me alsjeblieft wilde laten werken. Me wilde laten concentreren tot ik thuis was en ze kon terug plaatsen. Hij stopte niet. En vreemd genoeg kon ik rustig blijven. Zei hem dat hij mij alle rotzooi mocht schrijven maar zijn gezin met rust moest laten. Dat ik begrepen heb dat ik hem nooit of te nimmer meer mag verrassen (al heb ik er ook bij gezegd dat ik hem nooit heb horen klagen over "verrassingen" als ik een speeltje aankocht als surprise, en dat hij zelf zich wél het recht voor houdt om mij te verrassen, verrassingen zoals mijn halssnoer dat hij heeft moeten bestellen dus een geplande verrassing). Telkens opnieuw kreeg ik dezelfde vragen. Telkens opnieuw probeerde ik op alles te antwoorden, maar kwam hij terug "répond à chaque question" en dan stuurde hij me uitspraken (zelfs mijn  eigen woorden) waar ik niet op geantwoord zou hebben. Om 22h heb ik hem gezegd dat het genoeg geweest was, en ik ging slapen. 

Vanochtend stuurde ik hem "bonjour", zelfs mét hartje. Om dan een hele tirade terug te krijgen... tirade die hij wiste nét op het moment dat ik kon lezen. Maar ik las nog nét het begin "tu me dois des excuses". Hij wiste àlles (iets dat hij mij verweten heeft, dat je moet nadenken voor je iets schrijft, en dus niéts wist), om te vervangen door "merci". Géén bonjour... de man die er prat op gaat dat élke dag begint met iedereen "bonjour" te wensen. Neen, er niet prat op gaat, maar het ook eist. Ik heb hem vriendelijk verzocht om me vandaag vooral met rust te laten, en hem verder een uitstekende dag gewenst.

Maar de rust helpt niet. Vandaag had ik een dag verlof. Een dag die ik hoofdzakelijk liggend, met tranen, heb doorgebracht. Deels slapend, stikop van alle emotie. En nu het avond is, besef ik dat ik hem morgen ook niet wil horen of lezen. Morgen is een zware werkdag, 14 uur lang. Ik heb de energie niet om met hem om te gaan. Om ofwel iets "uit te praten", ofwel "lief te doen". Het is niet dwars liggen, of koppig zijn. Enkel het moe zijn. De eeuwige achterdocht. De verwijten over mijn leven voor ik hem kende. De incoherenties tussen zijn gedrag en hetgeen hij van mij verlangt. 

Ik weet niet hoé ik hem kan duidelijk maken wat hij gisteren gedaan heeft. Een verrassing, die ik al ruim een maand plande. Een verrassing waarvan ik dacht dat ik minstens een "wow" zou krijgen, of meer. Een verrassing waarvan ik dacht dat hij zou aftellen tot hij me terug zou zien. De foto's zijn voor mij nog steeds mooi (enfin, sommige dus). Maar ze zijn niét meer enkel voor "ons", zoals ik ze bedoelde. Integendeel, van eentje maakte ik mijn nieuwe fb-profiel foto. Geen idee of hij daar ooit achter zal komen (zijn dochter is bevriend met mij op fb, maar geen idee of ze ooit aan haar ouders mijn foto zou tonen). 

Het jammerste is dat ik nog één verrassing gepland had voor zijn verjaardag. Niets spectaculairs, maar ik wilde naar Antwerpen rijden, om bij de bakker die hij zo ophemelt (vlak bij zijn vorig werk) voor hem koekjes te gaan halen. Koekjes waarmee HIJ me af en toe verraste toe hij nog in Antwerpen werkte. Hij wil geen verrassingen meer. Wel, ik weiger "aan te kondigen" wat ik voor hem plan. Hij kreeg zijn cadeau reeds (hij wilde absoluut een electronische afstandsmeter, dus ik kocht hem een goed model, met alle opties erop en eraan... kreeg ik toen ook al te horen dat hij niet mee had mogen kiezen... ). Waarom nog moeite doen??? 

Momenteel is geen goed moment om beslissingen te nemen. Ik ben te moe, te uitgeput (niet enkel door hem, maar ook door alles thuis). Het enige dat ik weet is dat ik hem voorlopig niét wil spreken. Wat mij betreft, mag hij een week langer in Spanje blijven....

JE SUIS UN CANARD. UN GROS CANARD. Ik houd het mezelf voor, mijn werk-mantra. Wat men ook tegen me zegt, ik ben een grote dikke eend, met een olie-achtige verenvacht. Elke druppel die op me valt, schud ik van me af. Niets raakt me. Reeds 24 jaar houd ik me dit voor, en ik gebruik het ook in deze situatie. Ik laat het van me afglijden. Verdwijnen. Elke druppel op mij valt op de grond. Ik laat niets mij raken. Ik gebruik dezelfde strategie voor Neil. Niets kan me raken.

Ik boekte een fotoshoot, enkele weken geleden. Toen ik nog dacht dat ik Neil wilde plezieren, tijdens zijn vakantie. Nu denk ik "girls are doing it for themselves". Een bevriende fotograaf,die al eerder een shoot van mijn kids deed, en in de zomer van 2016 van mij alleen... ik ga ervoor. Een boudoir-shoot. Ik zou me nergens anders veilig voelen, dan bij hem. Ik heb dit al zo vaak overwogen, maar nooit gedaan. En plots.. stomweg... een veiling... en hij stond ertussen. Een impulsieve beslissing, ongetwijfeld. Maar bij M voel ik me veilig... ik ken hem al 15 jaar. Hij deed de fotoshoot op het 50-jarig huwelijk van mijn ouders. Zijn nieuwe vriendin was er toen ook. Veilig. Een moment voor mezelf. Een foto voor mijn wederhelft, ongetwijfeld. Voor Neil: waarschijnlijk. Voor mezelf: absoluut!

Ik ben niet alleen. Ik heb J. Ik heb Jules. Beiden steunen me. Zij zijn de enigen die op de hoogte zijn van alles.. of toch bijna. Een enkeling weet "iets" (een collega op het werk, die me op een dag in tranen vond, tijdens een crisis). Maar de waarheid is: enkel ik weet alles. Nog steeds. Travis is meer "on the side". Hij is er, maar beperkt. Hij blijft hangen op die éne nacht, ooit, intussen zomers geleden. Hij blijft me vragen voor een weekend weg, een week weg. Maar het wordt te veel, dus ik blijf vaag. Al denk ik soms: waarom zou ik? Ik houd best van zijn gezelschap, ik moet enkel seks vermijden. Hij voelt zich alleen, dus waarom niet erop uit trekken samen? 

Wanneer werd alles zo gecompliceerd? Ik "compartimenteer", dat besef ik. Maar dat heb ik nodig... anders stort ik in. J en Jules, elk van hen weet veel, maar niemand weet alles. Sorry guys....mes amours... mes adorables....

Intussen weet ik dat hij vanochtend om 3.30h vertrokken is, en rond 19h ter plaatse zou zijn. Niét via hem, maar via zijn dochter. Wat maakt het ook uit? Hij is weg. Hoe lang? Niet echt duidelijk... week of 3 ongetwijfeld. Kan het me schelen? Ik vrees van niet. Ik kijk uit naar de rust. De afwezigheid van het "onverwachte". Het plotse "kunnen we lunchen samen?" als ik eigenlijk te veel werk heb. Even geen opmerkingen die kwetsen.

Eergisteren scoorde hij nog maar eens. We spraken over opvoedingsstijlen, naar aanleiding van een confrontatie tussen hem en zijn schoonzoon. Zijn dochter en schoonzoon hebben het moeilijk om hun kinderen eens te laten huilen. Elke huilbui of crisis moet gesust worden, elke frustratie moet verklaard worden. Dus schipperen ze tussen "overmatige liefde" of "verwijten". Maar nooit lijken ze gewoonweg limieten te stellen en hun kind eens te laten huilen. Neil daarentegen wil het kind laten huilen, zijn frustratie laten doormaken (tot daar volg ik hem). Maar... hij vindt ook dat het kind dan mag vastgenomen worden op een manier die ik als hardhandig zie. Hij vertelde me verhalen over hoe hij zijn zoon afleerde om te liegen tegen hem: door hem een flinke klap te  verkopen. Zelf sta ik in het midden tussen beide strategieën: limieten stellen maar nooit middels fysieke agressie, op welke manier dan ook. 

Vlak voor we uit elkaar gingen (wat op dat moment, voor zover we wisten, ons laatste moment samen zou zijn voor hij op vakantie zou vertrekken) kreeg ik te horen "jij, jij hebt er je gemakkelijk van af gemaakt. Jij hebt je man de kinderen grotendeels laten opvoeden.". Ik kan enkel hopen dat hij niet heeft ingeschat hoe hard die woorden waren. Okee, ik ben minder thuis dan hun papa. Maar het opvoeden hebben we absoluut samen gedaan, in een bijna vanzelfsprekende symbiose. Hier geen good cop-bad cap (vlg Neil was zijn eega de good cop, hij de bad cop), maar een alterneren tussen beide rollen. Mijn partner en ik hebben beiden afwisselend, afhankelijk van het onderwerp of onze energie, beide rollen op ons genomen. En ik geef zonder problemen toe dat hij vaker aanwezig was voor huiswerk en avondeten. Maar het opvoeden... dàt hebben we beiden gedaan. Samen. 

Voor hem is het voorbij, zijn uitspraak. Hij zei "ik had het niet mogen veronderstellen". Maar géén excuses voor zijn uitspraak. En ze resoneert in mijn hoofd... steeds opnieuw. Toch zal ik zwijgen. Ik wil géén verwijten meer dat ik "zijn vakantie verpestte omdat ik niet verdroeg dat hij met zijn eega en gezin op vakantie was". Ik zorg voor een programma, dat ik bezig blijf, de komende weken. "Bonjour" elke morgen. "Bonne nuit" als ik eraan denk (hij stuurt het zelf ook niet meer elke avond, dus waarom zou ik? ). Wat voor mij belangrijk is, is het niet voor hem. Ik krijg een hekel aan "bonjour". Ik vervang het, door "bongiorgno" "good morning", maar ik houd het wel vol. Ik moet "irreprochable" zijn, om hierin te overleven. 

Soms denk ik aan Calimero. Hoe zou hij met mijn huidige stress omgaan? Er gebeurt zo veel... angsten rond mijn dochter. De genezing van mijn zoon. Mijn eigen gezondheid. Zou hij meer empathie tonen? Ik kan hem veel verwijten, maar niét dat hij me begreep en aanvoelde. Neen, ik wil niets meer met hem. Maar ik betreur het dat hij niet meer in mijn leven is, soms. Soms ook weer niet. Ik weet het niet... Ik weet het gewoon niet meer...

Ik twijfel niet aan zijn gevoelens, maar aan de mijne. Wil ik echt blijven bij iemand die me geen enkele plaats geeft? Anderzijds: het is nooit de bedoeling dat hij zijn eigen huwelijk voor mij opblaast, absoluut niet. 

Zijn eega zei hem, voor vertrek "tu peux faire ce que tu veux , sauf amener une autre femme à la maison". Voor mij heeft ze hem door.... zo'n dingen zeg je in een normale relatie toch niet? 

Het kan me niet meer schelen... realiteit is: ik wil hier uit! Ik wil best wel een plus-relatie, maar dan eentje zonder complicaties of verwachtingen.

De waarheid is dat ik het niet meer weet... dat ik eigenlijk hoop dat hij snel op vakantie vertrekt zodat ik er niet meer over moet nadenken. Ik wil rust, stilte, niet meer nadenken...

Ik ben het beu om het hem gemakkelijk te maken. Hij annuleert vannacht? Zijn keuze. Maar stuur me morgenochtend dan géén berichtje dat je zin hebt in mij... er bestond een alternatief, en JIJ hebt besloten om daar geen gebruik van te maken. 

Neil gaat van warm naar koud, gloeiend heet tot ijskoud. Ben ik de éne dag de meest hatelijke persoon "c'est ta nature", en de volgende dag "t'es si belle, si gentille, si généreuse"...  Vorige week zette hij me letterlijk in de ijskast. Vroeg me hem 3 dagen niét te contacteren want ik had hem geënerveerd. Ik had nooit verwacht dat het me zo makkelijk zou afgaan, hem niet horen, niet lezen, niet spreken. Maar ik genoot van de rust. Niét op mijn woorden moeten letten. Niét op eieren moeten lopen. Niét op mijn tong bijten om geen opmerking te maken. Ik wil het best toegeven: ik ben geen doetje. Ik kom op voor wat ik als mijn rechten beschouw, maar durf ook scherp uit de hoek te komen. Maar dat laatste verdraagt hij dus niet...

Die 72 uur... het was kalm. Rustig. Leer me te leven zonder jou, maar wees dan niet verbaasd dat ik leer te zijn zonder jou. Ik hield het probleemloos vol.. hij niet. Amper enkele uren op dag 3 nam hij terug contact op... of ik met hem wilde lunchen. Sinds die dag ben ik meegaand. Ik geef hem wat hij wil, maar vraag weinig. Hij is geënerveerd? Ik bied hem een moment met mij aan, seks, hij kan zijn stress kwijt. Mijn dag is hels? Ik zwijg, wis mijn vraag of hij éventjes langs kan komen. 

Immers: als ik iets wil, moet ik het maar vragen.... Maar andersom: ik moet de inherente vraag/nood herkennen, en erop reageren. 

Ik ben echter gewoon té moe om hierop te reageren. Hij heeft duidelijk een héél andere visie op hoe je leeft dan mij. Vandaag was een mooi voorbeeld... Om 15.30h belt hij me, dat hij éindelijk terug gaat werken. Want "zijn vrouw vond de auto's te vuil, en dus was hij -auto voor auto- ermee naar de carwash gereden". Euh... als ZIJ ze te vuil vindt, dat ze het zélf doet? Maar ik zwijg, en denk "wat ben ik blij met mijn eigen ventje". Wij zijn 1000 keer gelijkwaardiger dan hij en zijn eega ooit zullen zijn. Hij denkt dat hij het allemaal voor het zeggen heeft, maar eigenlijk danst hij naar hààr pijpen. 

Is het daarom dat hij mij zo behandelt? Wat hij niet meer kan omkeren bij haar, corrigeert hij bij mij? 

Ik begrijp niets van hun relatie, moet ik toegeven. Of liever: ik denk er het mijne van. Soms krijg ik de indruk dat hij haar koos omdat ze een "goede partij" was. Hij ontmoette haar op een moment dat hij financieel aan de grond zat. Zij, naïef, cute met blonde krullen, en met rijke ouders. Maar -als ik het goed begrijp- absoluut koud in bed, of toch in elk geval uiterst moeilijk "op te warmen". Misschien nog véél meer een verstandshuwelijk dan het mijne... 

Ik laat alles gewoon op zijn beloop. Doe geen extra moeite meer om hem te zien. Creëer geen mogelijkheden meer. Ik voel dat het hem frustreert, dat hij me minder ziet (toch niet op de manier dat hij zou willen) dan gewenst. Maar I don't care. Life goes on....

Sinds die avond, afgelopen vrijdag, intussen 5 dagen geleden, ging het van kwaad naar erger. 

Ging ik de volgende dag nog langs bij zijn dochter in de zaak, waar zowel hij als zijn eega waren. Na zijn opmerking, enkele weken geleden dat ze vond dat ik afstandelijk ben tegen haar, heb ik een half uur met haar staan kletsen. Toen hij tussenkwam om wéér te zeuren over hoe zijn vrouw sneller gevaccineerd zou kunnen, was ik blijkbaar "te familiair" in mijn antwoord tegen hem. Nooit goed dus.

Diezelfde avond had ik een online kwis, en ik heb me enorm geamuseerd. Ik wist dat zijn dochter met haar gezin op bezoek ging gaan, dus ik verwachtte niets. Wat zich ook bevestigde.... tot HIJ vrij was. En toen was het plots "wat ik aan het doen was?". Antwoorden dat ik na 15 min klaar zou zijn met de kwis, kreeg als antwoord een droog "bonne nuit", zonder meer.

Zondag dezelfde kilte, korte antwoorden, hoe zeer ik ook mijn best deed. Hij vond dat ik op een vraag niét had geantwoord op zaterdagavond, en hem dààrom geënerveerd had. Zijn voorstel "herlees onze chat maar" leverde het bewijs op dat ik wél geantwoord had. Maar zelfs een screenshot daarvan kreeg geen reactie... enkel dat ik me gedraag als een tiener van 16j, en dringend volwassen moet worden. Ik heb wijselijk gezwegen over de keren dat hij vond dat ik hém als een kind behandeld had en hij me inpeperde dat je een volwassene zo niet behandelt. 

Maandag verliep gelijkaardig: verwijt op verwijt op verwijt. Dus heb ik dinsdagochtend, na de obligate "bonjour" gezegd dat ik hem met rust zou laten. Wat ik ook heb gedaan. Het was moeilijk, maar ik heb de hele dag niets gestuurd. Om 16h hield hij het niet meer, en ik kreeg ik een hele analyse van wàt ik had verkeerd gedaan, en hoé ik me zou moeten gedragen. Om me dan toch te bedanken dat ik hem heel de dag met rust liet... Toch kreeg ik in de avonduren nog een tikje op de vingers bij "ik moet je zeggen dat wat je doet, niet is wat ik verwacht. Ik verwacht dat je volledig normaal bent, zonder problemen. Ik bezorg je geen problemen, bezorg mij ze dan ook niet", gevolgd door een foto van zijn bloeddrukmeter met een te hoge bloeddruk en "voila".  Ik heb amper gereageerd, hem goedenacht gewenst.

Vandaag hield ik het ook op een "bonjour", verder stuurde ik absoluut niets, tot 's middags. Ik heb hem voorgesteld om eens serieus na te denken hoe zijn leven zonder mij is, kalm, geen stress..  Heb hem gezegd dat ik nooit zal veranderen: ik zal me verdedigen als er me onrecht wordt aangedaan, ik zal incoherenties opmerken en onder de aandacht brengen. En ik zal me enkel verontschuldigen als ik in de fout ga. Tegen de middag belde hij me dan toch op (als het hem uitkomt, kent hij mijn uurrooster prima uit zijn hoofd). "quelles nouvelles?". Stroef gesprek, dat abrupt eindigde met "ik ben thuis" en hij hing op.

Had ik daarna moeten zwijgen? Ik heb hem toch iets gestuurd "ik houd niet van het woord normaal. Want 'normaal' tegenover 'abnormaal' impliceert een oordeel, dat 'abnormaal' afwijkt van de normen. Normen die opgelegd worden door een cultuur, een gemeenschap, een persoon. Ik gehoorzaam aan regels en wetten maar niét aan normen. Ik heb er nooit naar gestreefd om te zijn zoals 'de anderen', qua kleding, qua mening, qua karakter."

Dat was het laatste wat ik hoorde. Meer hoef ik vandaag niet meer te horen. Hij vroeg me naar mijn pauzes vandaag, en precies op dit moment is mijn pauze van 

60 minuten voorbij. Ik hervat mijn werk, tot laat vanavond. 

Morgen zal hij er terug zijn... omdat hij wéét dat ik vrijdag verlof heb. Omdat ik wéét dat hij erop rekent op vrijdagochtend "de ochtend" (wat in de praktijk neerkomt op 45 minuten voor hij naar zijn dochter snelt) met mij door te brengen.

Het gekke is, dat ik gisteren plots besefte.. hij is niét anders dan Calimero. Calimero stuurde me bij elke ruzie berichten over het feit dat hij een niercrisis voelde opkomen, ging soms zelfs tot op spoed. Neil stuurt me zijn bloeddrukwaarden... 

Ik mis hem. Maar ik mis hem minder dan ik gevreesd had. Of hij nu écht het point of no return heeft bereikt, zullen de komende dagen uitwijzen.  

Momenten die steeds vaker conflictueus zijn. Want ofwel heeft hij een half uur tijd, en dàn moet er seks zijn. Ofwel heeft hij 10 minuten, en herneemt hij élk conflict, ontrafelt het, herkauwt het. En zelfs die halve uurtjes worden steeds zeldzamer. 

Eerder deze week noemde ik hem een "hond aan een leiband". Want dat is hij. Ze bellen, en hij moét antwoorden. Hoe vaak heb ik mijn gsm niet laten rinkelen, ook als het mijn kids of wederhelft waren? Terugbellen kan ik immers ook nog na 10 minuten. Als het écht dringend is, bellen ze wel meteen terug. Maar zijn gsm rinkelt, hij staat in een razende vaart op, jas aan, en naar buiten, om tijdig op te nemen. 

Ik noemde zijn familie "fusioneel". Hoe verklaar je anders dat hij bij zijn dochter vertrekt tijdens de middagsluiting, amper 5 of 10 minuten bij mij is (traject dochter-mij is 3 minuten), en alweer gebeld wordt door haar, of zijn schoonzoon? Dat hij door zijn eega gebeld wordt als hij 10 minuten later dan voorspeld thuis is? Dat ze de hele dag door non-stop met elkaar op videochat zitten, hij, zijn eega, zoon, dochter, schoonzoon? 

Vandaag werd me nog eens pijnlijk duidelijk gemaakt wààr het allemaal om draait. Hij belde me, toen hij bij zijn dochter vertrok. Ik was druk bezig, en zei hem dat dan ook. Meestal hangt hij dan meteen op, maar deze keer niet. Hij bleef maar praten, terwijl rondom mij iedereen me vragen stelde. Ik dacht hem te horen zeggen "comment on va se voir?", en antwoordde met enkele pistes. Hij begon over hun reis naar Spanje half mei, en hoe zijn vrouw gevaccineerd zou kunnen geraken (hij is zelf wel al gevaccineerd).Toen ik een half uur later terug rustig in mijn bureau zat, besefte ik dat hij me niet had gevraagd "comment on va se voir?" maar "comment elle va l'avoir?". Dat inzicht naar hem sturen, samen met hetgeen ik weet over reservelijsten (bij ons is die er wel degelijk, in ons vaccinatiecentrum, dus misschien ook bij hen?), werd beantwoord met een "ok, merci". Het bevestigt me wat ik al zo vaak merkte: hij leest amper wat ik stuur. 

Het is raar. Vanmiddag, 16h, op weg naar huis met de fiets, verloor ik mijn gsm. Zodra ik het merkte, keerde ik terug, maar het was al te laat. Nergens te vinden. Mijn bankkaart, identiteitskaart, rijbewijs.... het kon me allemaal niet schelen. Mijn grootste zorg was hoé ik hem zou kunnen laten weten dat ik onbereikbaar zou zijn, en voor hoe lang? Uiteindelijk bleek mijn gsm 45 min later gevonden door iemand in Brussel Centrum, en zijn we hem vanavond gaan halen, 20 km van thuis. Alles zat er zelfs nog in, op die 10 euro na die ik altijd "just in case" bij heb. Om 20.45h kon ik eindelijk mijn gsm rustig checken, om te merken dat hij na 13.15h, zijn "ok merci" niets meer gestuurd had, tot na 19h. En de berichten na 19h beperkten zich tot "hello", "allo" "." (3 keer, om mijn GSM te doen trillen), om 19.32h "vous devez manger" om uiteindelijk, om 20.15h te sturen "tu boudes?". Mijn "neen" als antwoord kreeg enkel als reactie "si". Na mijn uitleg over mijn gsm en mijn angst werd het plots "j'était inquiet". Ongerust??? Wanneer dan wel? Toen ik heel de nm niets van me liet horen? Toen ik niet reageerde op die berichtjes tussen 19.15 en 20.15? Zijn woorden in twijfel trekken mocht echter niet... terwijl hij amper enkele minuten eerder precies hetzelfde deed. Maar als ik dàt opmerk, krijg ik te horen dat ik weer zit te vergelijken. 

Mijn ongerustheid dat ik hem niet kon bereiken, werd van tafel geveegd. Maar HIJ was ongerust geweest... weinig van te merken tot ik over mijn eigen angst begon.

Waarom doe ik het ook alweer? Waarom blijf ik mezelf kwellen met dit soort onzinnige discussies? 

Waarom schrijf ik dit? Misschien om, als ik dit alles vaak genoeg herlees, eindelijk in zie dat het het niet waard is...

Hij zal het op "ik wil je niet storen" steken. De eeuwige gentleman. Maar stoor ik hém dan wel, door iets te sturen? Waarom moet alles zo ingewikkeld, zo afgewogen, zo delicaat zijn? Ik mis hem, hij mist mij. Of misschien maak ik mezelf dat laatste maar wijs...

Ja, ik ben "high maintenance". Maar met enkele berichtjes doorheen de dag zou ik al blij zijn. Ik hoef niet zo nodig een hele lange chat op zo'n vrije dag. Ik besef maar al te goed dat hij daarvoor te zeer "in de gaten gehouden wordt". Maar een klein iets, een teken, gewoon IETS. Neen, het is aan mij om het initiatief te nemen... Waarom reageert hij dan wél als ik iets stuur? Als hij ons chatprogramma opent, wat belet hém dan om me iets te sturen? 

De afgelopen maand werd het me absoluut duidelijker. Mijn werk komt met stip op de eerste plaats. Er was een tijd dat ik Neil op een gezamenlijke eerste plaats zette. Maar het is voorbij. Ik loop niet meer weg op mijn werk voor hem. Covid helpt daarbij, want gaan lunchen is onmogelijk. 

Dus Neil staat nu op hetzelfde niveau als mijn thuisbasis. Namelijk: het tussendoortje tussen mijn werkmomenten. Werk is mijn absolute nummer 1. Al de rest regelt zich errond... Het is duidelijk geworden voor mij. Leuk tussendoortje, maar ook niets meer...

mijn verwachtingen waren nochtans hoog gespannen... maar hij heeft ze niet waargemaakt. So be it...

ik ben er ook achter dat soms "ja" zeggen dus effectief beter is dan "neen". Afhankelijk van het standje is het na 10 tot 20 minuten voorbij. Brein op oneindig. Niet mis te verstaan, ik geniet. Maar het was niet mijn bedoeling, niet mijn doel. Ik wilde een tijd samen doorbrengen, meer niet. Bij hem komt er altijd seks bij kijken. Liefst met speeltjes of fantasieën... ik heb het gevoel dat ik maar een middel ben voor wat hij écht wil. 

Ik ben dol op vrijen met hem. Hij experimenteert, zoekt nieuwe manieren, vraagt me mijn feedback. Maar tezelfdertijd is het belastend: ik moét klaarkomen, en liefst 10 keer. Stress+++

Ik frustreer hem steeds vaker, door mijn limieten. Een vraag om in de zaak van zijn dochter langs te komen (sluitingsuur 12.30) resulteert in "ga je nog naar je bureau?". Dàt had ik niet voorzien in mijn planning dus nee... dat wordt het radio stilteL 

Concusie is hij is er wanneer hij er is. Is er voldoende tijd, ok. Is de tijd beperkt: so be it; Alle risico is voor mij .Enkel plaatsen waar ik risico loop, nooit hij, besef ik. Het doet er niet toe. Ik houd van hem, wat dan ook. Maar ik ben ook héél realistisch!

En ik ben blij dat ik die beslissing nam. Een rustige rit, al babbelend, ginder nog lang bij de juwelier gezeten. Ik begreep natuurlijk amper iets van wat er gezegd werd, maar er moest meer dan "enkel een ring afgehaald". Waar het uit kwam, weet ik niet, maar hij had nog een diamant bij die hij in een ring wilde laten zetten voor zijn schoondochter, als "zo maar"-cadeautje, omdat ze dat verdiende. Daarna werden er nog allerlei juwelen bovengehaald, halskettingen, oorbellen,... losse stenen om nog in een juweel te verwerken. Hij vroeg mijn mening, voor zijn schoondochter. Tot ik er stilaan achter kwam dat hij eigenlijk mijn keuze vroeg voor mij. 

Neil is een genereus man, dat heb ik altijd geweten. Als hij geld heeft, wil hij iedereen een plezier doen. In deze zijn schoondochter, en mij. De diamanten oorbellen die hij me beloofde, lang geleden. Voor hem moet het groots zijn, opzichtig. Ik houd van subtieler, dus gelukkig had ik -nog met het idee dat we voor zijn schoondochter kozen- de kleinste al aangeduid (al is "kleinste" relatief), zeggende dat die jonger overkomen. Hij was blij me ze te kunnen bestellen, voor mijn 50ste verjaardag (23 maanden geleden), voor onze 5 jaar samen (over ruim 2 maanden), voor het feit dat ik er nog steeds ben.

Ik had het niet verwacht. Dure cadeaus maken me zenuwachtig, dat is altijd zo geweest. Diep vanbinnen wilde ik zeggen "neen, ik wil ze niet. Gebruik je geld voor iets anders, die generator die je al zo lang wil kopen. Investeer ze in de bouw van je huis, in je wagen, in iets voor jou". Maar ik kon niet met hem hierover beginnen discussiëren, onder de ogen van zijn vriend. Ik kon hem zijn glunderen, zijn blijdschap om me een cadeau te geven, niet afnemen. 

Die emotionele afstand, ze is er nog steeds. Maar misschien is ze net gezond, precies wat ik nodig heb om deze relatie te laten verder bestaan? Meer leren genieten van het moment, zonder grote verwachtingen. Enkel dromen, waarvan we wel zullen zien wélke we kunnen laten uitkomen. Geduldiger zijn. Niet verwachten dat hij denkt en handelt zoals mij. Hem zichzelf laten zijn...met zijn mooie kanten en de kantjes die me ergeren.