Ik wéét dat ik in het weekend weinig moet verwachten. Dus ik plande mijn zaterdag vol, tot 18h. En dan stelt hij toch rond de middag de klassieke vraag "wat is je programma vandaag en morgen?". Kort telefoontje waarin ik uitleg dat ik vanavond, zaterdag, zelfs helemaal alleen thuis ben. Wederhelft op weekend voor het werk, kids allemaal naar een feestje. En dus zegt hij "ok, ik laat je nog iets weten". 

Ligt het dan aan mij dat ik veronderstel dat hij mogelijk alleen is vanavond (op zaterdag gaat hij nooit naar zijn vriend, dus dàt excuus is er al niet)?  Dat hij, mits zijn kids niet langskomen, mogelijk dus vrij is vanavond? 

Maar intussen is het bijna 20h, en ik heb zelfs geen berichtje meer gekregen sinds die 2 minuutjes aan de lijn.  Ik zal het dus wel verkeerd begrepen hebben...weeral.

Het ergste vind ik niet dat ik hem niet hoor. Het ergste vind ik ook niet dat ik het weer verkeerd begreep. Het ergste vind ik mijn gevoel van opluchting dat ik géén berichtje kreeg, of telefoontje, waarin hij bevestigt vrij te zijn. Waarin hij bevestigt dat we samen weg kunnen. Ik keek uit naar een avond alleen thuis, een pizza in de oven, een glaasje wijn, stilte. En vooral géén conflict. Niet met mijn tieners. Niet met mijn wederhelft. En niet met Neil. 

Dus zit ik in kamerjas voor mijn pc. Met betreffende pizza gezellig naast me. En het glaasje wijn. Geen geluid, behalve af en toe een auto die voorbij rijdt. Mijn vingers op het klavier. En de volledige keuze wat ik de rest van de avond doe. En da's met evenveel plezier iets kijken op netflix, of een machine was ophangen. Of iets opruimen. Het doet er niet. Ik kan kiezen. Zonder enige inmenging van wie dan ook. 

En eerlijk? Meer moet dat niét zijn vanavond. Een avond rust... daar kan zelfs een avond met Neil niet meer tegen op. En dàt is eigenlijk het ergste gevoel...