Neil ging op vakantie naar Spanje, met zijn eega. Vertrok op een vrijdag, rond 16h. Buiten een "goedemorgen" kreeg ik heel de dag niets, behalve een location op de luchthaven in Spanje. Dus toen ik de volgende dag zijn rust respecteerde, en me bij 3 of 4 reacties en berichtjes hield, kreeg ik 's avonds al meteen een veeg uit de pan: "heel de dag geen énkele reactie? merci". Vastbesloten om deze keer géén verwijten te krijgen na zijn terugkeer, heb ik dan de hele verdere vakantie braafjes ongeveer om de 2 uren iets kleins gestuurd. Waarop hij dan amper reageerde. 12 dagen lang geen enkel telefoontje (en ja, ik kan niet geloven dat zijn eega niet minstens eens even naar de supermarkt ging, op 500m). En ik begon te beseffen dat ik die rust eigenlijk wel kon appreciëren... Kroop uit het diepe dal waar ik al weken in zat. Startte 4 dagen na zijn vertrek zelfs mijn dieet, éindelijk op het goede spoor. Volledig gestopt met alcohol. Ik nam zo veel afstand dat ik zelfs geen idee had welke dag hij precies zou terugkomen... Dat bleek 10 dagen later te zijn, maandagavond laat. 

Op dinsdag had ik verlof, maar ook een volle agenda. Maar op zijn vraag ging ik toch even naar mijn bureau. Er was spanning, en er zat hem duidelijk iets dwars. Met als resultaat dat ik afstandelijk bleef, ruimte liet. 's Avonds kwam het dan: ik was er toch in geslaagd om zijn vakantie te verpesten... van het één kwam het ander, en dus zei ik plots tegen hem dat er, als hij dan toch niet met mij om kon, een eenvoudige oplossing was. Zijn onmiddelijke reactie was "ik aanvaard ze". Mij ook goed... 

De volgende dag kwam hij echter 's middags in mijn bureau, en was het alsof de vorige avond nooit gebeurd was. Wilde hij kussen en knuffelen. Eerst wist ik niet hoé te reageren, maar ik nam een stap naar achteren. Letterlijk. Toen kwam het er allemaal uit. Dat ik veranderd ben. Dat ik hem nooit meer wil plezieren, of niet naar zijn raad wil luisteren. Hij vindt mijn huidige haarcoupe vreselijk, maar ik vertik het om die aan te passen, hoe vaak hij het ook vraagt. Mijn haarcoupe (het gaat over een meche over mijn voorhoofd) maakt het onmogelijk voor de mensen met wie ik werk om me te respecteren. Hijzelf kan me niet respecteren met die meche. Ik luister nooit naar zijn goede raad, zoals dat ik op dieet moet. Dat hij mij volledig door heeft, en tot de conclusie is gekomen dat ik een enorme egoïst ben, rancuneus, absoluut niet vrijgevig (al doe ik wel alsof), manipulatrice, een faker. Mijn manipulaties gaan zelfs zo ver dat ik hem, bewust, zou hebben verleid met sex, en hem op die manier aan me gebonden heb tot hij van me hield en niet meer zonder me kan, zodat ik hem nù kan dwingen volgens "mijn" regels.

Dit alles duurde ongeveer 25 minuten. Ik ben kalm kunnen blijven tot op het einde. Toen heb ik hem gevraagd om te vertrekken, en gezegd dat ik ons chatprogramma uit mijn gsm zou verwijderen en hem elders blokkeren. De eerste 3-4 dagen waren hels, met alle klachten als buikpijn, misselijk,...Maar daarna ging het steeds beter met mij. Ik miste hem, natuurlijk. Maar ik liep niet meer heel de tijd op eieren...

5 of 6 dagen duurde de rust. Toen kwam ik hem toevallig tegen... ik parkeerde mijn auto, en hij zette de zijne vlak naast de mijne. Kwam praten. Miste me. Wilde het uitpraten... Ik ben er nog niet uit of het fout was om toe te geven om te praten. Nu loopt hij op eieren, en ik ook. 

Een weekje later ging ik zelf op vakantie. 6 dagen rust, weg. Weg van alles (en dàt had niet met hem te maken, maar vooral met thuis). Tijd om veel na te denken. Tijd om me af te vragen wat ik wil. Ook een angstig moment, want in de rit erheen vroeg ik me af wie me eigenlijk zou missen, moest ik niet terugkeren. Overal een einde aan maken. Gelukkig gaan zo'n momenten snel weer voorbij... 

Het is weer "goed" tussen ons. Goed op papier althans. 

Deze week heb ik, door verlof en omstandigheden, enkele keren een uurtje doorgebracht in de apotheek. Dan is hij in zijn element. Maar de manier waarmee hij op zijn dochter reageert, ik zou hem serieus van antwoord dienen. Zo praat je niet tegen je naasten. Hij voelt zich duidelijk weer veilig, en dus laat hij weer wat gaan. 

Toch voel ik me sterker. Is hij op zaterdag afwezig, dan is dat zo. Zondag idem Weekdagen: we zien wel wat er komt. En of het mij uitkomt...