Gisteren kreeg ik de volle laag. IK had jou doen liegen tegen je dochter, over het feit dat ik jou als eerste gebeld had om jou en je echtgenote een booster-vaccinatie voor te stellen. Mijn "houd je altijd het dichtst bij de waarheid" maakte dat ik eerlijk tegen je dochter zei dat ik jou eerst belde (why not? voor zo ver ik wist was jij samen thuis met je eega, en we wisselden ooit gsm-nummers uit waar zij bij stond), en toen, nadat je zei dat je eega bij je dochter was, je dochter om te vragen of haar moeder ook een vaccin wilde. Maar neen... jij moest zo nodig "bedenken" dat ik éérst je dochter moest bellen, om dàn te vragen of haar ouders interesse hadden in een vaccin, zodat je dochter jullie nog moest contacteren. Waarom die hele constructie als iedereen wéét dat ik je nummer ook heb??? Jij antwoordde stomweg aan je dochter dat je mij niet had gesproken... Jouw fout, niét de mijne. Maar ik kreeg de wind van voren, werd uitgescholden aan de lijn, 3 telefoontjes achter elkaar.

Toen je aankwam, was je bedaard... zei steeds "sorry". Alsof ik gewoon moest vergeten hoe je had zitten brullen aan de lijn. Hoe je me had uitgescholden "JIJ hebt mij doen liegen". Neen lief, dàt deed je helemaal zelf. In jouw paranoia. Ik kan het niet zomaar vergeven en vergeten... dat vraagt tijd. 

Hoe dan ook, jij vertrok, en ik bleef nog een hele tijd babbelen met je echtgenote. Met haar grote blauwe ogen. Zo dankbaar voor jullie vaccinatie, 2 weken voor jullie eigen afspraak... En dan nog in een regio die niet die van jullie is. Enig idee hoé hard ik hierover heb moeten onderhandelen??? Zij was dankbaar. Jij? Ik kreeg "sorry". "Vergeef me". Maar ook "JIJ deed me liegen"... zelfs toen je kalm was, begon je ons gesprek zo... 

Later die avond stuurde je me "morgen gaan we naar Parijs". Alsof het me iets kan schelen... zondag zie ik je toch zelden, en bovendien... ik zorg dat ik shiften heb in het vaccinatiecentrum. Blokkeer mezelf tegen de vraag om elkaar te zien (en zit ginder graag). Maar het schiet me verkeerd. Amper 48 uur eerder weiger je me een wandeling door A'dam in mei. Ondanks het feit dat je alleen thuis zal zijn mijn eerste dagen (eega gaat een week voor jou naar jullie huis in Spanje, met haar vriendinnen), wil je wél in A'dam komen slapen, maar "niet door een vuile vieze stinkende stad" lopen. Je zegt grote steden te haten... Parijs, Rome, A'dam... 

En dan zeg je dat je naar Parijs gaat voor een dag? 

Tegen wie lieg je nu eigenlijk? Tegen mij, over je afkeer van steden? Tegen haar, over je afkeer van steden? Maar jij liegt niet tegen je gezin, zeg je steeds opnieuw...vandaar je woede gisterenmiddag. Als je niét liegt tegen hen, dan heb je hen gezegd dat je het haat om in een grootstad te zijn? Waarom stap je voor hen dan over je afkeer heen, en niet voor mij? Of lieg je tegen mij, over je afkeer van grootsteden?

Tegen wie lieg je nu eigenlijk écht? Want érgens zit er in dit verhaal een leugen... tegen mij. Of tegen hen. Of -zoals je steeds zegt- "ik lieg niet, ik ontwijk". Je zegt niets, zodat je niet moet liegen. Maar dan blijft de vraag: waarom doe je voor hén/hààr wél de moeite om je gevoel te verstoppen, en niét voor mij? Waarom ontzeg je mij de kans om je "mijn A'dam" te tonen (niét de Dam, niet de winkelstraten, maar de mooie stukken park, de (hopelijk in mei) clubs met jazz... )? 

Ik beloofde je kalmte. Ik beloofde je perfectie. Ik beloofde je rust. Ik houd me eraan.

Maar je kan me niét weigeren om vragen te stellen. Tot je mijn 3 vragen beantwoordt, wil ik je niet spreken of horen. Heel eenvoudig. 3 vragen, 3 antwoorden.

Liefste. Chéri.