Het gaf nog een beetje frictie, want blijkbaar had IK verkeerd begrepen dat hij op woensdag vertrok en niet op dinsdag. Gevolg: ik had mijn dinsdag volgepland, om er niet aan te moeten denken. En mijn maandagavond vrij gehouden... Neil vond het maar niets, mijn vergissing... al had hij, toen puntje bij paaltje kwam, een hele drukke dinsdag (zelfs te druk om me voor 10.30h een goedemorgen te wensen, of me te bellen tussen de middag). Zo druk, maar toch liet hij weten dat hij om 15h op een terrasje zat, via location. Zo druk dat hij me ongevraagd belde, ondanks mijn verwittiging dat ik niét meer bereikbaar zou zijn vanaf 13h, toen ik in de auto zat met mijn gezin, op weg naar familie (en ook dààr informeerde ik hem op voorhand over). 

Dus da's les 1: me niet meer moe maken om de dag voor zijn vakantie vrij te houden, want hij heeft het toch te druk voor mij.

En bovendien weet ik héél zeker dat hij me 12 april als vertrekdatum gaf. Maar ok, IK had het weer verkeerd begrepen... ik discussieer al lang niet meer.

Het meest beangstigende is dat het ook voor mij voelt als vakantie. Ik krijg de obligate "bonjour" (die ik ook stuur), en verder... weinig. Het vreemde is dat hij, als ik rond 13-14h een "hallo" stuur, dit wel altijd binnen het uur leest. Maar zelf iets sturen? Nope. Enkel vandaag... dat hij me mist, ondanks het feit dat hij zijn familie terug ziet. 

En ik? Ik besefte dat ik hem niet mis. Niét dat ik hem zou willen missen... maar eerder hetzelfde gevoel dat ik hier thuis heb, als mijn eigen wederhelft op vakantie vertrekt. Blij met de rust (ook hier botsen we al eens, maar hier thuis wordt alles in alle rust uitgepraat, en gaat het nooit om hetzelfde soort misverstanden... gewoon 2 alfa-persoonlijkheden met een sterke mening, en dus moet er vaak een compromis gevonden worden). Genieten van zijn afwezigheid, in de wetenschap dat die tijdelijk is. Maar die tijdelijk mag duren... een week,  2 weken. Geen probleem. Zolang hij maar terug thuis komt. Datzelfde gevoel heb ik deze keer, voor het eerst, bij Neil. Ik mis hem niet. Ik geniet van de rust, het conflictloze leven, geen misverstanden, geen spanningen. En nét zoals hier thuis mag het blijven duren... zolang hij maar "ooit" terug komt. 

Die week zal te snel voorbij zijn gegaan. En ik besef dat ik, ergens binnenin, reken. Eind mei ben ik een week weg, en ga ik mijn GSM gewoon weinig trachten te gebruiken. Niét in mijn hotel blijven zitten om te chatten of te praten, maar gewoon de stad in. Het feit dat een fijne collega er ook zal zijn, om me "zijn A'dam" te tonen, zal helpen, want dan kàn ik geen uren zitten praten met Neil. En mijn zoons komen de tweede helft van de week. 

Dan een maandje, en wij vertrekken op vakantie. 2 weken familie-gebeuren, en ik ga me niét in alle bochten wringen om Neil te spreken. En amper thuis, vertrekt hij voor 3 à 4 weken. Ook rust. Dubbele rust want wederhelft moet die 4 weken werken (en da's deels met overnachting van maandag tot vrijdag ter plaatse). 

Neil maakt deel uit van mijn leven, en dat aanvaard ik intussen. Bijna 6 jaar... je gooit het niet zo maar weg, ook al is het niet allemaal rozegeur en maneschijn. Maar ik relativeer het wél allemaal, deze keer meer dan ooit. Reeds 6 dagen zonder zijn stem te horen, zonder 1 foto of filmpje, met 3-4 zinnen per dag. En ik mis het gewoon niet...