Hebben we een fijn weekend achter de rug (zelfs al zagen we elkaar maar 10 minuten op zondagavond, er waren fijne contactmomenten), en dàn slaagt hij erin om alles onderuit te halen. 

"je t'adore quand même". Quand même???? WTF? ondanks alles ziet hij me graag?  Is dat nu een positieve boodschap? Altijd moet hij erin slagen om zijn woordje te doen, zijn nuance te leggen... "malgré ton caractère".  Inderdaad, doe er nog een schepje bovenop.  Hij begrijpt het niet, ziet het niet in. Zijn eega is perfect, en ik... ik ben "mignonne", "adorable avec tes sandales", "jolie" "j'adore te faire l'amour". Allemaal externe beschrijvingen, uiterlijk. Mijn karakter, dàt neemt hij er bij...  

Ik kan hem niet laten gaan. Waarom niet? Is het omdat er geen vervanging voorhanden is? Nochtans, die kan ik vinden. Maar dat wil ik niet. Ik zie hem graag. Te graag. Echt graag. 

Maar ik mag vooral niét over zijn eega praten. Zelfs niet als ik zeg dat ik niet wil dat hij haar verlaat (ondanks zijn opmerkingen, van tijd tot tijd, dat hij overtuigd is dat ik wil dat hij haar verlaat). Zij is heilig, op de één of andere manier. Ik probeer het te begrijpen, die relatie. Maar ik slaag er niet in. Het enige dat ik begrijp, of denk te begrijpen, is dat conflict met mij hem toestaat om afstand te bewaren. Vandaag zagen we elkaar 15 minuten. Heel het weekend waren we beiden druk bezig. Maar vandaag wilde hij me even zien, toen hij terugkwam van werken in de zaak van zijn dochter. Sex? Natuurlijk. Maar toen ik hem intens knuffelde, zei hij precies wat hij voelde "je ne veux pas m'habituer à tes calins". 

Ondanks alles denk ik dat ik gelukkiger ben in mijn situatie dan hij in de zijne. Hij is gelukkig als alle anderen gelukkig zijn. Ik ben gelukkig als alles loopt zoals ik wil. Maar mijn geluk hangt niét af van de anderen! Of toch niet in dezelfde mate als het zijne. 

Ik sta voor 2 weken waarin ik alleen thuis ben tijdens de week. Hoe gaat dit lopen???