Hij vertelt steeds meer. Zegt dat onze situaties meer op elkaar lijken dan ik besef. Hoe kan ik het beseffen, als hij al, vanaf dag 1, me voorhoudt dat hij thuis àlles heeft wat een man zich kan wensen, inclusief seksueel. Als hij me al 4 jaar voorhoudt dat ik de spreekwoordelijke kers op een verder uitstekende taart ben. 

Zelf heb ik het nooit mooier voorgesteld dan het is thuis. We zijn goede maatjes, het leven goed is samen. Maar hetgeen me thuis houdt, zijn de kinderen. Zij zijn mijn engagement, de reden waarom ik zal blijven. Ik durf geen voorspellingen te doen over waar ik over 10 jaar zal staan. Mogelijk blijf ik, gewoon omdat ik niets anders heb. Maar misschien trekken we beiden ook onze conclusies uit een doodgebloede relatie, en gaan we in vriendschap uit elkaar, elk onze weg. We zien wel... Maar ik sluit me niet op in een fantasieverhaaltje over hoe geweldig we het hebben samen, hoe we elkaars eeuwige liefde zijn, zoals hij me dat voorstelde bij hem.

Had ik het anders gedaan, als ik 25 jaar geleden had geweten wat ik nu weet? Ongetwijfeld niet. Ik wilde een gezin, kinderen, een stevige solide thuisbasis. Ik koos een man in wie ik vertrouwen had (en heb), met wie ik een levensstijl deel, voldoende interesses gemeen heb, om dat gezin mee te stichten. Wéten dat ik, op mijn 47ste, een man zou ontmoeten die me meer zou bieden, maar me nooit meer dat gezin zou kunnen geven... het zou me niet anders hebben doen kiezen. Ja, ik bekijk mijn relatie als een verstandshuwelijk, en ik heb er al met al geen spijt van. Maar was het wat ik wilde? Natuurlijk niet...

Gisteren moest ik aan een gedicht denken.

"Je vroeg me wat ik het liefst zou hebben

omdat je dacht dat ik je naam zou noemen.

En het is waar:

van alles wat bereikbaar is,

wil ik jou het meest.

Ik heb me er bij neergelegd.

Ik zal nooit leren vliegen"

Zo zie ik mijn relatie. Het is het beste wat er voor mij inzat, en dus kàn ik er geen spijt van hebben. Maar natuurlijk wilde ik méér, veel méér.

Mijn openheid maakt dat Neil zich ook opener, eerlijker opstelt. Hij geeft toe dat hij ook in een verstandshuwelijk zit, teleurgesteld door de vrouw die hij als zijn grote liefde zag maar die hem bedroog, lang geleden. Dus zocht hij een brave jongedame, die hij kon kneden tot de vrouw die hij wilde, die hem zou dienen als de prins die zijn ouders grootbrachten. 

Zoals hij zegt "bij ons wordt er niet gescheiden". Dus zal hij haar nooit verlaten. En da's goed voor mij, want intussen zijn wij beiden 2 karakters geworden die niet zouden kunnen samenleven. Onze levens zijn te verschillend. Maar steeds vaker komt hij met het idee "hoe zou alles verlopen zijn als wij elkaar lang geleden ontmoet zouden hebben?". Een denkpiste die ik liever niet opga... been there, done that. Calimero speelde dat spelletje te vaak, deed me bovendien dromen over dat "ooit". Dus waar Neil de vraag eerder ernstig stelt, reageer ik ludiek: "je zou moeten gaan kamperen ipv in dure hotels te logeren", "je zou absoluut geen witte onderbroeken gedragen hebben" (bij mij in huis geen wit, enkel zwart of geweldig gekleurde dessins). Hij droomt over een "gemakkelijkere" ik, een "minder koppige" ik, een "meer verzoenende" ik. Véél ernstigere onderwerpen dan mijn reacties.

Ook lijkt mijn hardop durven zeggen "ik houd van je" iets te hebben losgemaakt. De man die me bezworen had dat liefde voor hem niet meer bestond (wééral die vroegere liefde die hem bedroog), mijn woorden rationaliseerde... diezelfde man zegt me nu dat hij me niet enkel graag ziet, maar ook van me houdt. Tegen al zijn verwachtingen in. Zei hij het een eerste keer toen ik boos was (ik voelde het aan als paaien), vandaag zegt hij het terwijl we gewoon, op een terrasje, iets drinken, en zitten te praten. Krijg ik een mooi compliment wanneer we terug rijden "jij representeert voor mij de natuur, vrijheid, lucht en ruimte". 

Neen, het wordt niet gemakkelijk, nu hij weer vertrekt. Mogelijk zal ik me wel eens boos maken, omdat hij weer iets onhandigs zegt dat ik dan verkeerd opneem, of omgekeerd, waardoor er een misverstand optreedt. Maar we weten intussen dat 90% van onze conflicten voortkomen uit ofwel een misverstand (we communiceren al met al toch in een taal die voor beiden niet onze moedertaal is) ofwel culturele verschillen. We blijven praten, eraan werken. Omdat we, hoe je het ook draait of keert, elkaar doodgraag zien. In een niet optimale situatie willen we er beiden het beste van maken, van de jaren die ons nog samen resten. Laten we daar blij mee zijn, en er een glas op drinken, nu het nog kan. Liefst samen.