Het moet gezegd: ik blijf superkalm. Niet omdat ik hem niet meer graag zie. Maar ik ben gewoon murw, ik heb er geen ander woord voor. Stikop van de regels die steeds weer veranderen. Stikop van regels die plots verschijnen, terwijl ik ze niet kende. Stikop van regels die ik moet toepassen maar die hij zelf niet respecteert.

Dus ik heb de regels opgesomd. Twaalf regels kon ik vinden. Ik heb ze opgelijst, en na ons "gesprek" ga ik hem, telkens als hij één van zijn eigen regels overtreedt, gewoon melden dat regel nr x overtreden werd. Want ik ben moe, van steeds veranderende regels. Ik weet van mezelf dat ik een kameleon ben, dat ik me kan aanpassen, dat ik me buig en plooi naar het leven met iemand. Zo ben ik altijd geweest, en zo zal ik altijd zijn. Maar wanneer de regels steeds weer veranderen, heb ik geen enkele houvast. Dàt was het probleem met Calimero, en dàt wordt stilaan ook het probleem met Neil. Het grote verschil is de intentie.. ik kan bij Neil géén slechte wil ontdekken, waar Calimero in mijn ogen een ernstige borderline-persoonlijkheid is. 

Is Neil toxisch, zoals Jules me zegt? Op bepaalde vlakken zeg ik "absoluut". Maar hij maakt me ook gelukkig, wanneer het goed gaat tussen ons. Hij vult mijn leven aan, zodat ik mijn leven volhoud. 

Ik heb geen idee meer waar het heen gaat. Mijn bdsm-afspraakje heb ik geannuleerd. Officiële reden is mijn fysieke toestand (zonder meer uitleg: infiltratie in heup en nu moet ik me 14 dagen rustig houden, volgende week volgende infiltratie). Officieus: als het met Neil goed uitgeklaard wordt, wil ik eigenlijk geen risico lopen naar hem toe, hem niet verliezen, niet moeten liegen. Anderzijds: ik wéét al dat hij tot eind december amper tijd voor me zal hebben, door zijn tweede kleinkind waarvoor hij de babysit zal zijn. Dus wat belet me???

Er is een nieuwe speler in het veld. Laat ik 'm Mr USA noemen... Het vreemdste contact tot nu: een berichtje op linkedin, of ik wil schrijven. Beetje aarzelend in het begin, maar okee: het blijkt te gaan om een Amerikaan, die zijn carrière baseert op buitenlandse missies. Weduwnaar sinds 7 jaar. Zijn leven nodigt niet bepaald uit tot het maken van vrienden, en ivm projecten stelde een collega hem linkedin voor. En zo kwam hij, zoekende naar linken, plots mijn foto tegen. En waagde zijn kans...  Het contact is uiterst respectvol, geen insinuaties. Hij zit momenteel voor 6 weken in Belfast, en daarna... te zien waar hij heen vliegt. Dus we schrijven, old school: mails, geen directe chat. Hij kent niets van social media, en ik wil mijn gsm nummer nog niet vrijgeven (wat whatsapp, enige dat hij gebruikt) zou vrijmaken. We mailen, zoals ik vroeger penpalls had. Steeds langere mails. En ik kijk ernaar uit, naar zijn antwoord. Romantisch? No way. Maar een ontdekking van een persoon..en dat werkt altijd bij mij. Het helpt me ongetwijfeld om Neil niet lastig te vallen, afstand te houden. 

Maar: draai of keer het hoe je wil: ik houd van hem. Denk ik. Voor zo ver ik "houden  van" begrepen heb, houd ik van hem. Maar wat ik in het verleden al leerde: het is niet omdat je van iemand houdt, dat die persoon in je leven hoort. 

Little note to Jules: thx for always being there!!!