Vrijdag vernam ik dat mijn moeder uitbehandeld is. Stop chemo, waterkansje dat immunotherapie wordt verdergezet én dat daar respons op komt. Maar volgens de oncologe spreken we van "enkele weken". Waar wij dachten dat de euthanasie-aanvraag in orde was sinds eind december, blijkt dat niét het geval te zijn. Dus wist ik wat me vandaag te wachten stond: héél moeilijke telefoontjes om een LEIF-arts te vinden in haar regio, het palliatief team van haar regio contacteren (waarom vertelde niemand me ooit dat er daar een mobiel palliatief team bestaat??? vernam ik vrijdag pas).

Vrijdag was ook mijn verjaardag. Voor ik de lange rit naar mijn ouders aanvatte, even afspraak met Neil in mijn bureau, die zijn teleurstelling dat seks er niet in zat, maar amper kon verbergen. 

Zaterdagmiddag ging ik naar mijn bureau, in de hoop om hem dan te kunnen zien. Initieel wel, om 12.30h, op weg van werk naar huis. Maar dan ging er plots een klant langskomen tijdens het sluitingsuur, dus moest ik niet meer wachten. Mij niet gelaten, enkel jammer. In de namiddag bleken eega en dochter dan samen de tuincentra af te lopen voor plantjes, en was hij vrij. Uiteindelijk zijn we iets meer dan 2 uur samen gaan wandelen, door de velden. Een zalige namiddag, in de zon, pratend over allerlei. Niet enkel over ons, onze dromen, maar ook gewoon over zaken die we lazen, hoorden, dachten... 's Avonds stuurde hij me nog hoe moeilijk hij het had om me "los te laten" na onze wandeling (hij moest immers de andere kant op fietsen, ik had nog een klein half uurtje te wandelen tot thuis). Hoe hij me meer mist, naargelang hij me vaker ziet. Kortom, een perfecte dag.

Zondag verliep ook rustig, elk bezig aan onze kant. Ik heb aanvaard dat er zondag weinig contact is. Af en toe een "hoi", een foto van wat we doen,... Vanzelfsprekend met de hoop op een chatmoment 's avonds. Aangezien de kids absoluut wilden dat ik iets mee keek op tv, was dat pas mogelijk om 21.30h. Na enkele minuten chatten moest hij "even weg, 5 min". Die 5 minuten werden er 10, 15.... en ik werd meer en meer slaperig. Aangezien het me niet bepaald mooi leek om hem gewoon een goedenacht te sturen, zeggende dat ik in slaap viel (wat voor mij meestal 30 min tot 2 uur duurt, tenzij ik medicatie neem), dwong ik mezelf zelfs doezelig wakker te blijven, om hem toch persoonlijk goedenacht te wensen. Toen hij dan eindelijk na 18 min terugkwam, zei ik hem dan ook eerlijk dat ik intussen héél slaperig was, en hem een goede nacht wenste. Initieel leek dat goed te verlopen, en ik zette ons chatprogramma, zoals élke avond na ons laatste bericht, op mute.

Tot hij 10 min later via whatsapp dan 3 berichten stuurde. De tijd dat ik hiervan terug wakker genoeg werd om te kijken wie me iets stuurde, had het zijn berichten al verwijderd. Toen ik dan op ons chatprogramma ging kijken, had hij daar hetzelfde gedaan: gestuurd en verwijderd. Mijn vraag was dan ook welk spelletje hij speelde... Zijn reactie? "ahaaaaa, zie je dat je nog niet slaapt!". Absoluut peutergedrag, en dat heb ik hem dan ook verteld. Hij vond dat we nu quitte stonden, want ik had hem valse hoop gegeven op een chat, en hij had me terug gewekt. Na enkele minuten heen en weer schrijven, heb ik afgesloten, hem een goedenacht gewenst. Op whatsapp heb ik hem geschreven dat ik, gezien zijn spelletje, hem voor de nacht blokkeerde. 

Toen begon het lange proces om terug mijn slaap te vinden, want dié was natuurlijk verdwenen... Een uur later ben ik dan eindelijk in slaap gevallen.

Vanochtend wilde ik hem, bij ontwaken, zoals altijd een "goedemorgen " sturen. Om dan te merken dat hij 11 berichten nog had geschreven én gewist. Dat verdiende voor mij geen reactie, maar hij reageerde ook niet op mijn goedemorgen, las 'm zelfs niet. Ik heb hem dan over heel de ochtend heen stickers gestuurd met groetjes, hoi, ... Ze werden wél gelezen, maar geen enkele reactie. Dàt was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij wéét dat ik vandaag heel wat telefoontjes moet doen om de euthanasie-aanvraag voor mijn mama in orde te krijgen. Hij is zich bewust van het feit dat dit een zware dag is voor mij. Maar er komt geen reactie. Geen antwoord. Niets. Enkel stilte...

Ik heb getracht hem te bellen, met de vaste lijn van het werk. Hij herkent dit nummer, maar voor zijn eega is dat een anoniem nummer. Hij weigert de oproep. 

Het is genoeg. Mijn laatste woorden naar hem zijn dat hij me kwijt is geraakt. Alles weggegooid voor een kinderachtig spelletje. Ik heb hem 2 weken geleden verwittigd dat ik niet zou meedoen aan "opbieden" van niet-reageren. Toen was een eenvoudig "neen" zeggen tegen seks omdat mijn hoofd er niet naar stond, genoeg om hem te laten zeggen dat hij dan "als zijn hoofd er niet naar stond, me een dag niet zou spreken". Ik doe niet mee aan zandbak-gedrag. We zijn geen kinderen meer. 

Precies één maand voor onze 4de verjaardag gooit hij alles weg. Of het onherstelbaar is, weet ik niet. Maar ik neem geen contact meer op. Mijn laatste woorden zijn gesproken. Deze keer mag hij herstellen, als hij me niet kwijt wil. Ik heb het vaak genoeg gedaan, ook in zijn plaats.