Mijn penpall heeft gelijk: een man zal àlles doen voor seks. Zelfs zich verontschuldigen, ook als hij vindt dat hij ongelijk heeft. 

Maar hij is een stukje van me kwijt, en dat voel ik aan zo veel. Ja, mijn lichaam reageert op hem, op zijn zoenen, zijn aanrakingen. Maar mijn hoofd is er niet bij. Toch blijft het gemakkelijker om toe te geven dan "neen" te blijven zeggen tegen het onvermijdelijke. Ik weet hoe ik hem moet opwinden, hem doen komen. Fake ik? Niet echt, ik geniet. Maar de momenten dat ik er volledig met mijn hoofd bij ben, zijn minder. Het is zoals eten: ook al heb je geen honger, je eet omdat het moet. Omdat je gezin verwacht dat je mee eet, omdat je nu eenmaal moet eten om recht te blijven staan, omdat iemand je uit eten heeft gevraagd. 

Toch zie ik hem graag, steeds liever. Al is hij degene die het steeds vaker heeft over "amour". De man die me zei niet in "aimer, amour" te geloven, spreekt over "amour"??? Over enkele dagen reeds 4 jaar. We hebben veel doorgemaakt in die jaren. Intense momenten, en intense ruzies. Toch geloof ik nog niet opnieuw in "liefde". Daarvoor maakte Calimero te veel stuk. Bij hem geloofde ik erin, en kijk waar het me bracht: aan de rand van de afgrond. 

Volgende week de "verjaardag" van Neil en mij. Een dag waarop ik 14 uur non stop zal werken, en hem dus niet zal zien. Het bevreemdende is dat die verjaardag ook de herinnering is aan mijn zielsmaatje, mijn Tunesische vriend. Nu, 4 jaar geleden, kwam hij me opzoeken in Amsterdam. Hij voelde al maanden aan dat het niet goed met me ging, en kwam "to the rescue". Drie volle dagen en nachten luisterde hij naar mij, naar mijn verhalen over Calimero, en praatte op me in. Deed me inzien waarin ik beland was. Hielp me om er definitief een einde aan te maken. Na die reis kwam ik thuis, een vrijdag, om 17h. En enkele uren later ontmoette ik Neil...

Ik kon hem nog vertellen dat ik een man ontmoet had die me Calimero zou doen vergeten. Enkele maanden later sprong hij uit het raam.... zonder mij de kans te geven hém te redden. 

Niet àlles is gelukt. Ergens zit Calimero nog in mijn hoofd, ver weg maar toch. Ons laatste contact dateert van de eerste week van de covid-lockdown. Ik wilde weten of hij okee was (risico-groep zijnde), en vertelde hem over mijn moeder. Hij reageerde dat hij okee was, en vroeg sindsdien niet meer naar nieuws. Een deel van me wil hem laten weten dat ze al 2 weken dood is. Een ander deel denkt "hij vraagt er niet achter, dus het interesseert hem niet".  Dàt deel denkt "er is helemaal geen link". Zijn "wij zijn verbonden, ik voel het als er iets niet goed gaat met jou" is pure onzin. Anders had hij me nu wel gecontacteerd. 

Maar Neil ... hij nam zijn plaats in mijn hart in. Ruimschoots, en zelfs meer. We vechten nog steeds. Met taal. Met cultuur. Met karakters. Maar toch... vier jaar, dat wil toch iets zeggen? Vier jaar waarin we elkaar niet los lieten. Waarin soms ik, soms hij de eerste stap terug zetten. Vier jaar...