Voor het eerst gingen wij uit, en kwamen na middernacht terug. Ik hoopte een goedenacht te vinden, maar zelfs dàt niet. De mijne, van een eind na middernacht, werd niet meer gelezen, dus hij sliep al.

Vanochtend was het alsof er geen vuiltje aan de lucht was voor hem. Toen ik hem erop aansprak, dat je iemand niet zomaar 24u niets laat horen in een relatie, terwijl je wél elk bericht gelezen hebt, kon ik op geen enkel begrip rekenen. Integendeel: ik had "nietszeggende, lege stickers zonder enige expressie" gestuurd, die geen reactie vroegen. Als hij dus nergens op had gereageerd, lag het aan mijzelf...

En dàt is precies wat er tijdens elk conflict gebeurd: hij draait alles zo om dat het eigenlijk mijn schuld is. Hij is zelden verantwoordelijk voor het gebeurde. Mijn schuld, of ik lokte het minstens uit. 

Waarom verval ik telkens in dit soort schema's? Op veel vlakken ben ik een sterke vrouw. Maar op affectief vlak blijf ik dat dikke meisje, dat blij is met elke aandacht. Ook al is die aandacht dan hoofdzakelijk seksueel, het is aandacht. 

Neil's enige vraag toen ik hem zei dat ik het seksuele uit onze relatie haal, was of ik een andere man had gevonden voor seks. Het bevestigt mijn idee van het beeld dat hij van mij heeft: een seksbeluste vrouw, die niet zonder kan. Hij heeft nooit ingezien dat het niet om seks draait, maar om gevoelens, aandacht, iemand speciaal in je leven hebben. Hij had het kunnen zijn en blijven... maar hij heeft seks alle voorrang gegeven. 

Natuurlijk volgen nu de onderhandelingen. Een kus kan toch nog wel? Neen. Eén kus? Neen. Ofwel zijn we vrienden, ofwel zijn we minnaars. We zijn niet iets tussen de twee in. 

Ik ken hem beter dan hij denkt. De eerstvolgende keer dat we elkaar zien, gaat hij een gepijnigd gezicht opzetten, omdat zijn erectie in de weg zit. Hij bijt op zijn onderlip, in het vreemde idee dat dat opwindend is. Hij zal me willen aanraken, en bij elke stap vragen of het toegelaten is. Zelfs als ik weiger, zal hij blijven proberen. Steeds een stap verder.

Maar deze keer ging hij te ver. Zijn grootste vergissing is te denken dat ik seks nodig heb. Dat is niet zo. Ik houd van seks, maar als het er niet is, is het er niet. 

Wat ik wél zal missen, is de minnaar. Die iemand die er speciaal voor jou is. Die aandacht heeft voor jouw behoeftes, en eraan wil voldoen. Maar ik ga er niet meer naar op zoek. Na Calimero en Neil is het goed geweest. De enkelingen die in die periode even opdoken, zullen zeker nooit voldoen aan wat ik zoek, dàt weet ik. Dus maar beter niet meer zoeken... 

De tijd die vrijkomt zal ik anders moeten invullen. Zo moeilijk lijkt me dat niet, want passies genoeg die ik "on hold" zette omwille van Neil. Bakken perfectioneren. Meer theater schrijven. Cursussen volgen. 

Ik geloof niet in vriendschap met Neil. Ik geloof er niet in, dat hij het seksuele achter ons kan laten. Nu reeds, via chat, klinkt het "un bisou papillon restera possible?". Ik zie hem niet in staat om over te schakelen naar vriendschap, hij zal altijd blijven verlangen naar het seksuele. 

Het is jammer, want ik geloofde hier echt in. Maar de verschillen zijn te groot, en ik ben het beu om steeds weer alles op mij te nemen. Over and out.