6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
02-09-2009
Hard tegen hard
"Stop! Laten we ermee ophouden. Clubs, spelers maar ook wij, de
media. ..."
Dit was een opmerkelijk artikel deze week (dinsdag) in een Belgische
krant. Uiteraard gaat het hier over de "moordschop-doodschop-aanslag"
van dader en Gouden Schoen Axel Witsel tegenover het (voor één keer)
slachtoffer Marcin Wasilewski.
Ik wil hier geen oordeel vellen, hiervoor zitten voldoende 'rechters
in spé' aan menig café-toog en achter het klavier van de pc bij alle
krantenredacties. Ik meng me in geen enkele discussie, discussies tussen
'kenners', discussies die uiteindelijk uitmonden in conclusies die - zo is
algemeen geweten - meestal veel te snel gemaakt worden èn overgoten met een
emotioneel sausje. Voetbal is nu éénmaal een spel waar emoties hoog kunnen
oplaaien.
Laten we niet rond de feiten heen draaien. De fout die gemaakt
werd, kan niet door de beugel, hierover is iedereen het eens. Al was
er meer dan waarschijnlijk geen intentie om de speler te raken - en al
zeker niet de bedoeling om een dubbele beenbreuk te veroorzaken - de
feiten zijn wat ze zijn. Voet vooruit en met gestrekt been is gevaarlijk en
verboden. Zelfs al komen fouten van gelijke aard wekelijks voor op de
voetbalvelden en worden ze véél te laks aangepakt, dit kan geen vrijgeleide
zijn om deze praktijken voort te zetten. Hier hoort een straf bij maar wel binnen
proportie. Net bij de voorgestelde straf heb ik mijn vragen.
Men is van oordeel dat er vrijwilligheid in het spel is en dat de
intentie er was om de tegenstander moedwillig te kwetsen. Zoals al aangehaald,
dit zijn spelfases die wekelijks op de velden voorkomen, iedereen die al
ooit de voetbalschoenen aangebonden heeft, zal dit bevestigen. Toch een simpele
vergelijking met een gebeurtenis die iedereen zich kan herinneren: de vuistslag
van Gilles De Bilde aan Krist Porte van een aantal jaren terug.
Hiervoor werd een schorsing uitgesproken van 9 speeldagen. Het element
van 'intentie' kan hier toch niet in vraag gesteld worden, lijkt mij? Hier werd
geoordeeld op basis van de gebeurtenissen en niet van de gevolgen. Bij het
geval van voorbije zondag is het duidelijk omgekeerd.
Axel Witsel krijgt - amper 2 dagen na de feiten - een straf van 15
speeldagen (10 competie + 1 beker + 4 Champion's League) ... Werd hier
niet geoordeeld op basis van de gevolgen? In elk geval werd er niet enkel met
de bewuste spelfase rekening gehouden.
Men kan dus stellen dat het vrijwillig toedienen van een vuistslag aan
een tegenspeler iets minder erg is dan de gebeurtenissen van zondagavond.
Toch niet het voorbeeld van 'ethiek' die de heer Van Holsbeeck van RSC
Anderlecht (al 40 jaar de enige topploeg in België! dixit Van
Holsbeeck) zo hoog in zijn vaandel voert .....
En laat ons ook stoppen met de hypocriete conclusies als zou dit voorval
echt geen voorbeeld zijn voor de jeugd. Hetzelfde kwam ons al ter ore in de
cocainezaak van Tom Boonen. Is het dan zo'n beter voorbeeld om zware criminelen
op amateuristische wijze te laten ontsnappen uit gevangenissen en
gerechtsgebouwen? Of het gesjoemel van parketmagistraten en rechters? Of het
gedrag van gewone mensen (in het bijzijn van de kinderen) in het verkeer? Of
..... of ..... of .....? Vul zelf maar verder aan.
Axel Witsel werd al door de media veroordeeld lang voor hij voor zijn
'rechters' van het bondsparket moest komen. Bij het bondsgebouw aangekomen werd
hij door enkele nietsnutten en/of randdebielen die ècht geen ander nuttig werk
te doen hadden, uitgescholden voor moordenaar. Bij mijn weten is Wasilewski nog
altijd (en gelukkig maar) goed en wel in leven. De (blijkbaar) sympathieke maar
beenharde nieuwe halfgod van Brussel staat een lange revalidatie te wachten
maar zal zijn leven niet moeten laten door wat gebeurde.
Witsel zal de voorbije gebeurtenissen z'n hele leven meedragen. Hopelijk
trekt hij er de nodige lessen uit en leert hij ermee te leven. Een andere keuze
heeft hij niet.
Maar stellen dat hij hiervoor openbaar terecht moet worden gesteld als
moordenaar is een brug te ver.
Ook hier heeft de media een verpletterende verantwoordelijkheid. Er
wordt te weinig rekening gehouden met het feit dat mensen veel geloof en
waarde hechten aan al wat op krantenpapier gedrukt heeft gestaan.
De voetbalkwaliteiten van Axel Witsel worden nu zelfs beoordeeld aan de
hand van zijn kleding. Wat nog? Wat is het volgende? Gaat hij worden
veroordeeld voor het niet-reglementair dragen van zijn pet ...? Dàt is nu
éénmaal de jeugd van vandaag. Als ik terugdenk aan 30 jaar geleden kan ik mij
levendig voorstellen dat mijn manier van kleden ook niet echt overeen kwam met
de toen geldende norm. En toch werd ik hiervoor nooit openlijk terecht gesteld.
Laat de jeugd de jeugd zijn.
Waarschijnlijk zal Axel Witsel snel naar het buitenland verhuizen. Het
resultaat ook ook in de zaak De Bilde. En hierdoor zou het Belgisch voetbal
weer een topper kwijt zijn. En maar klagen over het gehaalde spelpeil in België
... en de lage coëfficiënt van de Belgische ploegen in Europa ... Een speler
die amper 6 weken geleden nog bestempeld werd als één van de beste en meest
elegante spelers in de competie wordt nu als een moordenaar het land uitgeduwd.
Arm België.
Natuurlijk zijn er nog andere verantwoordelijken van de actuele hetze:
van de gewone supporter die zich verheugt in de zware blessure van een speler
van de vijand tot degenen die de schuldige nu aan de muur nagelt, tot een
trainer die graag 11 smeerlapjes op het veld verkiest tegenover een andere
trainer die met vermoedens en subtiele hints met een soort humor verkondigt
(herinner u het beaucoup beaucoup van Ariël Jacobs na de gemiste strafschop
van Bryan Ruiz).
Andere (mede)verantwoordelijken blijven ondertussen vrolijk buiten schot
en blijven hun grieven verder verkondigen, blijven de olie rijkelijk op het
vuur gooien. Zij zijn het uiteraard niet die de fouten op het veld gemaakt
hebben maar dat wil niet zeggen dat zij elke verantwoordelijkheid ontlopen.
Frustraties die geuit worden door clubverantwoordelijken, beweringen die zonder
enig bewijs gestaafd worden, ... En laat het nu net die mensen zijn die van
oordeel zijn dat wat gebeurd is echt wel geen voorbeeld is voor de jeugd. Beide
clubbesturen zijn hier betrokken partij en hebben weliswaar fouten
gemaakt. Maar het paars-witte bestuur mag de hand redelijk ver in eigen
boezem steken.
De frustratie van 2 jaar wachten op een 30e titel weegt blijkbaar zwaar
door en doet de gemoederen snel oplaaien. Na de Luikse titel in 2008, de testmatchen
in 2009 (vorig jaar had men in Anderlecht het reglement van de voetbalbond niet
goed gelezen, in 1986 blijkbaar wel maar dit werd gemakshalve vergeten) werden
er dit jaar vermoedens geuit dat Standard wel eens 5 miljoen èn een jaarsalaris
van 1,5 miljoen beloofd zou hebben aan Jelle Van Damme. Laat ons realistisch
blijven: welke Belgische ploeg kan en zal dit ooit aan een speler betalen?
Hierover werden in de pers opvallend weinig vragen gesteld. Eén persoon,
in casu de heer Herman Van Holsbeeck mag vrijelijk deze verklaringen
rondstrooien. Hij werd ook niet teruggefloten door zijn voorzitter, die
uiteindelijk ook geen verklaring (of zelfs bevestiging van de vermoedens)
hierover aflegde. Zelfs oud-secretaris Michel Verschueren heeft het zelden zo
bont gemaakt.
Nochtans werd verklaard dat het op bestuursniveau koek en ei was tussen
de 2 clubs. Er werd zelfs gewag gemaakt van 'vriendschappelijke' betrekkingen.
Dit tussen alle bestuursleden met uizondering van Van Holsbeeck. De
spreekwoordelijke rotte appel in de mand?
Want dat er altijd concurrentie en een zekere vijandigheid zal zijn
tussen supporters is onvermijdelijk. Maar op clubniveau mag dit nooit het geval
zijn.
En nu is een grens ruimschoots overschreden. Mijn vrees is dat dit nog
wel eens zwaar zou kunnen blijven doorwegen in een nacompetitie (maart
2010) die waarschijnlijk nog enkele keren beide ploegen tegenover mekaar
zal plaatsen. Waar zal dit eindigen?
Tijd voor een aantal mensen om zichzelf eens erg in vraag te stellen.
En anders is er maar één oplossing: laten we al onze sjaals - rood/wit,
blauw/zwart en alle andere kleuren - verbranden, ons supportershart
vergeten, laat ons op bedevaart gaan naar het Astridpark, allen samen
knielen en als zondaars vergiffenis vragen aan zijne hoogheid Van Holsbeeck. In
de hoogste kringen kan dan ineens een contract opgemaakt worden waarin
gestipuleerd staat dat de landstitel voor de volgende 5 jaar naar Anderlecht
zal gaan. Zijn we meteen van alle discussie verlost.
Niettemin wens ik veel sterkte aan beide heren, Wasilewski en Witsel. Zij
zullen beiden nog een aantal moeilijke stappen doormaken. Hopelijk komt het
ooit nog goed met hen en komt er een einde aan de huidige ongezonde
agressiviteit.
Na een weekend zonder koersen maar met (eindelijk) voldoende rust, gevolgd door enkele doorgedreven trainingen met uitgeruste benen was het gevoel op zaterdagochtend heel goed. Niet teveel stress of zenuwachtigheid, ondanks het feit dat mijn fiets pas zaterdag en dus op het laatste nippertje klaar geraakt is (gebroken tussenstuk aan het zadel en een probleem aan het crankstel). Met dank aan David van Fietsen Craninx.
Volgde dan een trip van iets meer dan een uur autorijden naar Hensies (vlakbij de grens met Frankrijk). Met 59 A's en 26 B's stonden we aan de start. Samen rijden met de jongere gasten betekent altijd dat het gemiddelde, zeker op een vlak parcours, de hoogte in gaat. Er stond dan nog redelijk wat wind, een stuk in het voordeel maar het meerendeel op de zijkant.
Op het kantje rijden of met de ellebogen werken behoort niet echt tot mijn lievelingsbezigheden en is al helemaal geen specialiteit.
Uiteraard werd het begin van de wedstrijd getypeerd door een spervuur van aanvallen en demarrages maar deze droegen niet ver. De benen draaiden goed en soepel rond dus rond half koers had ik wel zin om even vooraan te gaan kijken. Het kostte moeite om dit grote peloton voluit in de wind voorbij te rijden. Maar verbazend genoeg hield ik nog genoeg jus in de benen over om die inspanning verder te zetten. Doortrekken dus en op mijn beurt eens proberen het verschil te maken. En het lukte nog ook. Ik kreeg 7 A-renners in het wiel en een tijdje later kon nog een collega B-renner zijn wagonnetje aanpikken.
Het werd een gevecht tegen de grote groep die blijkbaar ook een mooi tempo onderhielden. Elke keer bij het omkijken bleek de voorsprong nooit meer dan een paar honderd meter te bedragen. Bij ons was er echter een voorbeeldige samenwerking en een paar ronden voor het einde konden we zeker zijn. Voor mij betekende dit dus al zeker een 2e plaats. Alles zou dus in een sprint beslist worden. Op een kleine kilometer van de streep voelde ik me echter ingesloten want de anderen bleven keurig overnemen en het leek een eeuwigheid te duren alvorens alle A's aan de beurt waren. Eindelijk ... toch een klein gaatje en dan alles op alles voor de laatste 300 m. Dàt kan ik natuurlijk wel! Nooit verwacht maar dus toch gebeurd: de eerste overwinning voor dit jaar is binnen. Een beloning voor het vele aanvallen, aanklampen, vechten, ..... in sommige andere koersen. Na een harde wedstrijd, mèt een pakket jongere A'-renners en met een gemiddelde van 42 km/u als winnaar over de meet bollen geeft een geweldig gevoel en ..... smaakt naar meer. Er blijven nog 6 weken te rijden, 6 weken met nog enkele mooie wedstrijden. Hopelijk blijft de gezondheid goed en de conditie al van eenzelfde niveau. Volgend weekend rijden we met de ploeg de Ronde van Luik. Dan kunnen we weer gaan voor de mooiste prijzen.
Ook Koen voelde zich goed in z'n vel. Nadat hij vorige donderdag een goeie prestatie had geleverd op de piste in Alleur hadden we onze hoop gezet op Hakendover. Vorig jaar reed hij hier de ganse wedstrijd mooi mee in het peloton en eindigde slechts op een paar honderd meter van de groep. Voor hem een hele goeie prestatie. Na de opwarming voelden de benen goed aan en klaar voor de inspanning. In een peloton van 39 renners wordt het mogelijk om lang mee te draaien.
En het liep ook goed tijdens de eerste 10 km. Tot het noodlot toesloeg. In een flauwe bocht haakten een paar renners in elkaar en vielen. Het sein voor Koen om zijn eerste vlieguren te boeken ... Hij kon de op de grond liggende renners niet meer ontwijken en vloog erover. Hierbij raakte hij een borduur, een verhoogje om uiteindelijk in de haag te belanden. Uiteraard bevonden wij ons op dat moment aan de andere kant van het parcours. We zagen Koen niet meer met de groep voorbij komen maar dachten dat hij gelost zou hebben. Maar het was nogal lang wachten ..... Dan begin je toch al een flauw vermoeden te hebben dat er wel eens iets mis zou kunnen zijn. En dan wordt het lopen, met de reservewielen in de hand.
Koen stond al recht toen ik bij hem kwam. Maar verder rijden was niet meer mogelijk; de linkershifter bleek afgebroken maar voor de rest was de schade aan de fiets miniem. Bij Koen lag wel de linkerknie open (snede) en hij had een pak schaafwonden aan been, arm en kin. Hij heeft met zijn gezicht wel de grond geraakt maar op het eerste zicht zonder al teveel erg. Hij klaagt wel over pijn aan de borstkas en ribben maar kan zonder probleem bewegingen maken. Vrees voor erger is dus niet nodig maar we zullen toch nog een paar dagen moeten afwachten. Als alles blijkt mee te vallen, staat niks verder trainen in de weg. De wonde aan de knie zal wel zorgen voor een beetje stijfheid en een stram gevoel maar een paar rustige trainingen op de rollen tijdens de volgende dagen zullen alles wel soepel houden.
Volgend weekend heeft Koen geen wedstrijd op de kalender. Hopelijk helpt dit om helemaal te recupereren en klaar te zijn voor de laatste weken van het seizoen.
Gisteren stond de voorlaatste meeting op de piste van Alleur op de kalender. Op 12 september volgt de laatste en kan de eindstand opgemaakt worden in het criterium.
Aan de start stonden in totaal 6 renners van Olympia, verspreid over alle categorieën.
Ondanks Koen's goeie prestaties in sommige individuele nummers èn een opmerkelijke algemene verbetering tegenover de pistewedstrijden vanvorig jaar zal hij het moeilijk hebben om tussen de eerste 10 te eindigen. Geen enkel probleem voor ons maar het lijkt toch ietsje mooier als je kan zeggen dat je bij de eerste 10 staat. Vergelijk het met het verschil tussen Champion's League en Europa League in het voetbal (ondankseventuele mindere resultaten). Nèt dat tikkeltje anders.
In het eerste nummer, de scratch (gewone wedstrijd met start en aankomst) over 15 ronden, werd snel gestart. En werd vol doorgegaan. Soms wordt er gas terug genomen maar dit was deze keer niet het geval. Met als gevolg dat Koen het hogeritme geen ganse koers kon volhouden en nog 7 ronden alleen moest afwerken. Hij werd niet laatste want er een tegenstander die het nog moeilijker had. Resultaat: 11e van 12. Toch mooi tegen de limiet blijven rijden en blijven voluit gaan.
Voor de afvalling had hij een plannetje in z'n hoofd: hij zou van bij het begin wegrijden en proberen weg te blijven. Dit was wel te riskeren, hij vormt voor niemand een bedreiging in het klassement en ze weten dat hij niet de sterkste/snelste is. Het was zijn bedoeling om een aantal ronden voor het peloton uit te rijden en hiermee nooit in afvallingsgevaar te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Na een eerste opwarmingsronde waar niemand màg wegrijden (reglement) ging hij er vol voor èn ...... niemand reageerde onmiddellijk. Behalve ..... zijn eigen ploegmaat Guillaume. Die gek nam de kop van de groep en trok de rest tot bijna op het wiel van Koen. Hierdoor werd zijn voorsprong gereduceerd tot een goeie 30 meter. Te weinig. Uiteraard kostte die inspanning van Guillaume hem de kop in de eerste sprint! Een basisregel in koers is toch wel dat je nooit achter een ploegmaat rijdt met het peloton in het wiel. Ook niet bij aspiranten.Volgend jaar rijdt die kerel voor een andere ploeg. Ze zullen hem graag zien komen met zo'n houding.
Voor Koen maakte het natuurlijk een wereld van verschil. Een voorsprong van bijna 100 m werd maar 30 meter. Dat maakt dat bij elke tussensprint het peloton tot bijna op het wiel van Koen kwam. En dan stilviel. Maar doordat het gaatje overbrugbaar bleef, was er toch een tegenstander die het gevaar zag en hetineensdichtte. Uiteraard kon Koen niet meer aanpikken en viel af. Jammer genoeg waren er ondertussen maar 3 tegenstrevers afgereden. We hadden gehoopt om méér. Dankzij de medewerking van een ploegmaat mocht het niet zijn.
Die inspanning tot het uiterste had tot gevolg dat de benen voor de laatste proef niet meer 100% waren. De puntenkoers werd dan ook redelijk zwaar om te verteren. Wederom een snelle start kostte aan 4 man de kop. Hierbij Koen. De 4e man moest alonmiddellijk lossen, deandere 3 reden elk om beurt hun aflossing. Uiteindelijk liet Koen er nog 2 achter zich en eindigde 10e van 12.
Al bij al heeft hij een goeie meeting en goeie prestaties achter de rug.
Zondag rijdt hij in Hakendover en we steken niet onder stoelen of banken dat we iets verwachten van die koers. Het is niet te zwaar en er zijn niet al teveel bochten waar moet opgetrokken en versneld worden.
Hopelijk wordt het een resultaat waar hij zich nog eens kan aan optrekken.
Over het voorbije wielerweekend kunnen we deze keer vrij kort zijn. Er werd uiteindelijk alleen door Koen gekoerst.
Na de gebeurtenissen vande vorige koers, gevolgd door een drukkere werkweek, aangevuld met een enorm slaaptekort was er bij mezelf 1) niet veel zin om zaterdag een verre verplaatsing te maken, 2) geen goed gevoel door de fysieke vermoeidheid (warmte en slaaptekort) en dus 3) de drang om er een rustweekend van te maken. Als je op een zaterdagochtend, na een normale nacht van ongeveer 9 uur slaap wakker wordt met een begin van krampen in de benen, dan gaat het rode lichtje branden en moet je nuchter genoeg zijn en besluiten dat dit niet de ideale situatie is om te gaan koersen.
De beslissing om niet te rijden was dus snel genomen en daar heb ik zaterdag, afwisselend doorbrengend in de ligzetel op het terras en de zetel vóór het televisietoestel, nog geen moment spijt van gehad.
Mijn schema werd dan ook aangepast. Dat maakt dat voor zaterdag èn ook voor zondagochtend 'verplichte rust'met rood aangestipt stond in de planning. Maandag volgt dan de ontnuchtering meteen training van minimum 2 uur 30 op geaccidenteerd parcours, gevolgd door de wekelijkse massage door kiné Wout met zijn magische handen. Blijft er nog de rest van de week, uitgezonderd donderdag want dan rijdt Koen op de piste in Alleur, om klaargestoomd te worden voor zaterdag in Hensies.
Met de aspiranten van Olympia Tienen hadden we de voorbije weken al enkele keren de omloop van de koers in Goetsenhoven verkend. We wisten dus op voorhand waar we ons mochten aan verwachten: een parcours van een eerder zwaar kaliber waar enkele de sterksten de koers zouden uitrijden. Van de 2,4 af te leggen kilometers ging meer dan de helft in stijgende lijn. Een prachtparcours in vergelijking met wat we eerder voorgeschoteld kregen in het criterium Hageland & Haspengouw. Met als toetje een aankomst uit de oude doos: op een helling in kassei. Vooruit met de geit!
Wat we verwachten kwam ook uit. De eerste van 15 ronden bleef het peloton van 27 renners gegroepeerd. En dan kon het hek van de dam. Ene Seppe Vervoort, een sterke kerel uit Hulshout en in staat tot geweldige uitspattingen, sloop ervandoor. Ik heb het hem al zien doen en ook hier presteerde hij het weer: hij dubbelde het ganse peloton en werd met meer dan 4 minuten de verdiende overwinnaar.
Over Koen is er verder niet veel meer te vertellen. Hij voelde zich bij de opwarming naar eigen zeggen goed, ondanks een loden warmte bij 28 °C. Maar dit goeie gevoel verdampte blijkbaar snel. Eens gelost kon hij nooit meer aansluiting vinden, het bleef achteraan aanmodderen en aanklampen bij een al even slechte ploeggenoot. Samen reden ze de wedstrijd uit. Door het falen van nog een paar collega's werd hij uiteindelijk 24e. Een dag om snel te vergeten.
Maar wat zeg ik, de wedstrijd uitrijden?? De jongens mochten amper 25 van de voorziene 35 km afleggen en werden op 4 ronden van het einde uit de wedstrijd gehaald. Begrijpe wie kan. Ik heb het al eens aangehaald, wat is er mis met achterblijvers die zelfs nog niet kunnen aanklampen bij het voorste peloton? Rijden zij in de weg? Koersvervalsing? Lààt die jongens hun wedstrijd uitrijden! Maar haal ze geen 10 km te vroeg uit koers! Of maakt dit de opdracht van de afgevaardigden anders tè moeilijk?
Mijn voorstel aan hen om in het vervolg na 5 km al een schifting te maken en een aantal renners te laten afstappen, kwestie van het tellen niet al te ingewikkeld te maken kon blijkbaar op niet veel begrip rekenen .....
Daarom deze oproep in opdracht van de sectie Vlaams Brabant van Wielerbond Vlaanderen: als er mensen zijn die zich zouden geroepen voelen om bondsafgevaardigde voor deze provincie te worden, stuur zo snel mogelijkuw kandidatuur.
De voorwaarden waaraan moet voldaan worden, zijn minimaal: kan je jongeren tussen 10 en 15 jaar op een leuke manier afblaffen, ben je meer een randverschijnsel en een (wellicht) graag geziene gast aan de toog van een willekeurig plattelandscafé, cijfers inj uiste volgorde kunnen noteren lukt je amper, je wiskundige kwaliteiten op school waren niet om aan te zien en kan je op goed geluk en met wat meeval tot 15 tellen, drink je graag op tijd en stond je gratis pintje (liefst meerdere en binnen een redelijke tijd) en lukt het jou om dit gedurende een paar uren vol te houden, dan ben je wellicht de geschikte kandidaat. Enige kennis van waarden en normen is van generlei belang. We verwachten je kandidatuur voor deze interessante machtspositie ten opzichte van jongeren en hun directe omgeving!
Inderdaad, toeschouwer van of deelnemer zijn aan wedstrijden voor aspiranten in Vlaams Brabant staat garant voor een onvergetelijke namiddag. Verrassingen liggen op jou te wachten, elke keer weer .....
De volgende week kondigt zich aan als 'normaal'. Dat wil zeggen dat ons trainingsschema opnieuw de 'normale' weg kan volgen. Dit was de voorbije weken wel anders door de midweekwedstrijden (piste). Koersen die we aflegden als zogezegde trainingskilometers, met intensieve momenten en zelfs met redelijke resultaten als gevolg. Ongeacht het feit dat je de piste aanpakt als training komt er toch lichte wedstrijdstress aan te pas. Oppassen dus voor mentale overtraining in het kopke. En je verliest uiteraard ook de wel voeling met een gewone week waarin de koersen zich afspelen in het weekend.
Het voorbije weekend stonden er dan ook nog 2 wedstrijden op het programma, ééntje voor elk.
Koen mocht zaterdag aan de slag in Kontich. Een koers die hij vorig jaar al reed. Een parcours over mooie wegen maar met enkele scherpe bochten waar het telkens weer optrekken is. Een risico voor Koen, die nog niet de sterkte heeft om die korte sprints (na elke bocht optrekken) telkens tot een goed einde te brengen. Het is elke keer weer het gaatje dichtrijden en het wiel van je voorganger houden.
Maar omdat we geen uitdaging uit de weg gaan en alles de voorbije jaren (en volgende paar jaren) in het teken staan van vooruitgang boeken, sterker worden en proeven van alles wat de wielrennerij te bieden heeft, zijn we toch naar deze koers gekomen. Maar dus met het risico dat het snel voorbij kon zijn.
Bijkomende moeilijkheden: het warme weer (we kregen 31 °C op de thermometer!) en het verhoogde aantal kilometers.
Vanaf de maand augustus mogen de wedstrijden van de 14 jarige aspiranten tot rond de 50 km duren. Voor Kontich betekende dat 15 af te leggen ronden om tot een totaal van 45 km te komen. Een eerste kennismaking van Koen met zoveel wedstrijdkilometers. De afstand en duur op zich is voor hem geen enkel probleem maar tussen training en wedstrijd ligt een wereld van verschil. Komt daarbij dat er, vermoedelijk omwille van de veiligheid (een andere plausibele uitleg kan ik niet vinden) geen bevoorrading toegelaten is bij aspiranten, zelfs niet bij temperaturen boven 30 °C, en je kan je inbeelden aan welke karwei de jongens mochten beginnen.
Uiteraard is het weer niet aan ons om een mening hierover te hebben - de intellectuelen en uitzonderlijk grote lichten van de bond zijn uiteraard de enigen die enig wetenschappelijk verstand hebben en dus beslissen - maar toch heb ik mijn bedenkingen bij het feit dat er geen drank mag uitgereikt worden tijdens de koers. Het is trouwens een probleem dat zich ook stelt bij het veldrijden. Ook daar worden wedstrijden gereden in temperaturen waarin het aangewezen is om op tijd te drinken. Helaas ... het is verboden. En regels zijn regels en gelden voor iedereen. Ongeacht de omstandigheden. Een discussie hierover aangaan met de afgevaardigden heeft dus geen enkele zin. Zolang je maar niet raakt aan hun fris pintje bier tijdens het wachten op de doortocht van de renners. Dit lijkt me inderdaad véél zwaarder dan de inspanning die de renners leveren. En dat verdient een goeie pot!
Soit, volgens mij is het geen overbodige luxe om frisse drank te nuttigen tijdens de inspanning en dit a rato van 500 ml per half uur. Dit betekent 2 drinkbussen per uur. En aangezien een wedstrijd van 45 km langer duurt dan een uur kom je dus schromelijk tekort zonder bevoorrading èn bij deze temperaturen. En dan reken je nog niet op een beetje verfrissing door een halve drinkbus over je gezicht te gieten of hou je nog geen rekening met het feit dat je drank na een half uur ongeveer opgewarmd is tot warme thee. Aangenaam in de winter, iets minder lekker in 30 graden.
Maar wie zijn wij? Ach ja, wij zijn toch maar ouders die met de gezondheid en het gezond sporten van onze kinderen begaan zijn. Waarschijnlijk is de uitleg er eentje in de trant van "ze moeten maar hard worden, zo word je een echte wielrenner". Misschien is dat wel waar maar je kan evengoed ondertussen helemaal verkrampt en met een droge mond op een draagberrie eindigen.
De reden dat ik hier zoveel woorden aan vuil maak is uiteraard omdat Koen op een bepaald moment helemaal blokkeerde en dat er niks meer ging. Want hij was goed bezig. In tegenstelling tot zijn vader lijkt hij wel degelijk beter tegen de warmte bestand. Hij verteerde de talrijke demarrages wonderwel goed, haakte zijn wagonnetje elke keer weer aan en leek de koers volledig uit te gaan rijden in het peloton. Maar dan sloeg het 'noodlot' toe, verloor hij alle macht in de benen en moest de groep laten gaan. Blijkbaar werd er dan ook nog snel gereden want al gauw viel het ganse peloton uit elkaar in kleinere groepje. We waren dan op 10 km van de finish. Jammer maar toch een mooie koers, alle omstandigheden in acht genomen. En een bewijs voor Koen dat het moet mogelijk zijn om de koers met de groep uit te rijden. Méér hoeft niet. Maar het zou een geweldige boost voor zijn vertrouwen betekenen als het snel zou lukken. We werken er verder aan door de zwakkere punten bij te trainen. Door zijn inzinking werk Koen 19e van 23 vertrekkers.
Zondag mocht ikzelf er aan beginnen in iets mildere temperaturen. Het was 'amper' 29 graden in Hamoir. Thuis vertrokken we nog met een grijze hemel en bijna 20 °C. Een omloop van 17 km, mooie brede wegen, een klimmetje van een goeie kilometer aan ongeveer 4%, gevolgd door een vlak en een slepend stuk en dan weer een lange afdaling naar de aankomst toe.
Het verschil moest dus duidelijk op de helling gemaakt worden. En dan als een razende naar beneden om verder te werken en de voorsprong groter te maken.
Enkele korte uitvallen later (die op niets uitdraaiden) besloot ik om de voorlaatste passage een tandje bij te steken en nogmaals mijn kans te wagen. Hopende op het gezelschap van enkele hardrijders ..... helaas, het ganse pak kwam terug op het einde van de afdaling. Recupereren dus maar en hopen om nog wat reserves over te houden voor de onvermijdelijke demarrage op de helling tijdens de laatste ronde. Maar hier kwam ik inderdaad tekort. Buiten 4 koplopers, die al de eerste ronde weggeraakt waren, lukte het nog een paar enkelingen om de kloof te maken. De rest, een grote hoop tamzakken en profiteurs, aangevuld met enkele renners die hun truitje tijdens de koers toch nat gemaakt hadden (zonder schroom mag ik zeggen dat murw gereden ikke hierbij hoorde) mocht sprinten voor een 8e plaats. Met mijn legendarische sprintsnelheid werd ik 31e van 47 starters. Alweer een belachelijke uitslag dus. Maar als ik zo afwachtend moet rijden zoals er velen doen, en dan fier moet zijn om voor een 8e, 15e of 25e plaats te mogen sprinten ..... neen, dan hoeft het voor mij niet.
En ik vrees dat dit op een dag de reden wordt dat ik ermee zal stoppen, met het competitieve wielrennen. De ganse koers geen k***en doen, geen poot uitsteken en dan als een gek spurten voor een envelopje met 3 . Neen, bedankt. Dan liever op tijd en stond een uitstapje met de fiets, rijdend het kopje leegmaken na een werkdag en terugdenken aan mooie koersmomenten.
Sommigen zullen het dom koersen vinden van mij en met het 'kopje' rijden van de anderen maar hier ga ik zelden mee akkoord. Soms is het wèl zo maar het merendeel van de keren is het gewoon luiheid en profiteren.
In afwachting en zolang de conditie goed is, blijf ik proberen. Tegen beter weten in? Ik weet het nog zo niet.
Verslag van onze 'gastverslaggever' - Piste Elewijt - Koen
Koen verwent zijn supporters
Donderdag 6 augustus 2009: Mijn eerste verlofdag van in totaal 3 weken. Kan het verlof beter beginnen dan door een avondkoersje mee te pikken in de buurt: de Piste te Elewijt alwaar onze Koen Deno nog eens zijn koersbenen wou trainen. Het is voor ons eens een andere discipline, waar we niet in thuis zijn.
We dachten dat het maar om een trainingshalfuurtje ging, maar neen, het was een samengesteld programma met wisselende disciplines. Dus goed om onze wielerkennis bij te schaven. En ook de huisfotograaf Patricia kon mee, want ze moest maar Verpleegsterke spelen tot 15.30 u, zodat ze zich nog eens kon uitleven in haar rennerspassie. Aangekomen met ons drieën zagen we Koen al opwarmen op het ronde ovaal van Elewijt. Maar we waren niet alleen, ook OMA Marie-José en Jos waren weer van de partij. Opwarmen met zon warm weer ?!, maar de spiertjes hebben dit nodig, want ze weten nog niet wat ze gaan meemaken. De aspiranten mochten vandaag dus de asfalt strelen met hun smalle tubes, want morgen was het de beurt aan het grote geweld van de Profs.
Ze begonnen iets later, want een processie Bondsheren (van die oude mannen met een ronde buik) waggelden met kuismateriaal om de eerste (herfst)bladeren weg te borstelen; kwestie van de piste wat proper te krijgen. Nadien kropen ze allen in hun oude marktkraan met elk hun eigen taak: microman, rondeteller, klokkenluider, en enkele notabelen om te noteren.
Tijdrit
De activiteit begon individueel en kalm. Een tijdrit over 500 meter met stilstaand vertrek. Eerst de meisjes (uit beleefdheid), dan de jongens. Op teken van de vlaggeman wordt er afgeteld. De pezen spannen zich op om direct snelheid te halen, want Koen moet als eerste 14-jarige man starten, zodat hij ook de beste tijd klokt. Er wordt zo vlug mogelijk (tegen 46 km / uur) rond gepeddeld tegen de rode lijn. Weinigen durven de blauwe lijn te overschrijden om iets hogerop snelheid te pakken, toch uit schrik voor tijdverlies. Koen doet zijn best en eindigt 7de (op 8 deelnemers). Zou hij toch niet graag de molligere benen hebben van sommige meisjes, die inderdaad hun mannetje kunnen staan en zelfs beter presteren dan de stoerdoeners. En daar zitten zijn supporters nog wat op te wachten: de frêle benen die nog moeten uitgroeien tot turboledematen waar de spieren zich als kabels opspannen.
Puntenkoers
Hier ging het om 20 rondjes rijden met om de 4 ronden een sprint waarin punten te verdienen vallen voor het klassement. De eerste ronden gaat het dan wat kalmer aan, maar eens de zenuwachtigheid en de posities belangrijk worden voor de 1ste sprint, schiet de snelheid met een schok de hoogte in. Zulke opstoten zijn er steeds teveel aan voor onze Koen en dus moet hij snel lossen. Hij is dit wel een beetje gewoon, maar dit is daarom niet het einde van zijn koers, zoals later zal blijken. Koen maakt stilletjes zijn achterstand korter op de vorige afvaller; maar of de afstand van de koers nog lang genoeg is om dit te overbruggen is twijfelachtig. Maar dan komt zijn koersmoment. Door de sprintronden valt de beste groep op zijn achterwiel. Dat is het moment om aan te pikken, op aanraden van de wielenman: bij elke koers merken we een raar manneke met 2 wielen en een zwart T-shirt, die hem steeds randinformatie toeroept. En Koen doet het: hij kan deze groep volgen en heeft direct de voorligger te pakken Nu is het een koers in de koers. Onze nr. 1 moet immers zorgen de nr. 3 achter zich te laten. De nr. 3 heeft intussen ook zijn beste pijlen verschoten, probeert Koen bij te houden, maar dat gaat boven zijn petje (euh, zijn valhelm). Koen houdt hem met de nodige wilskracht ruim achter zich en finisht weer als 7de. Moegestreden maar tevreden wordt hij opgevangen door Jos en MJo. Met een gelukje van een opgever (door een lekke band) wordt hij als 6de geklasseerd.
Deze discipline heeft ons toch wel verbaasd. Hier wordt echt wel bijna aanhoudend gekoerst en snelheid gemaakt. De geleverde inspanningen krijgen een hogere graad van categorie dan de wegkoersen.
Tussenin is weeral pauze, maar onze gemotiveerde puber heeft geen tijd voor een cola met chips. Onze jonge smalle professional laat niets aan het toeval open en is echt goed uitgerust: hij heeft zelfs de rollen mee om de spieren soepel en in het ritme te houden. Aan motivatie geen gebrek dus; je moet het maar willen doen: trappen zonder vooruit te gaan.
Dit is ook een ideaal moment voor Koen om oog te hebben voor zijn supporters of is het omgekeerd. Hij poseert gewillig (?, allée van moeten van zijn pa) voor de lens. Zonder helm en bril herkennen we hem al niet zo goed meer. Is dat onze renner?, maar onze bescheiden Koen oogt mooi en is wel fotogeniek. Er moet niet gefotoshopt worden en zelfs beloont hij Patricia met een mooie glimlach.
Ook is het moment gekomen voor een Kriekmoment: met de harde kern zetten we ons aan een geïmproviseerd salon en genieten we van de zwoele avond, tot de volgende wedstrijd zich aandient.
3. Scratch
Dit blijkt dus een gewone wedstrijd te zijn over 10 ronden. Bij de start laat Koen zijn zonnebril achterwege (geen gesponsorde ?). Is dit een voorteken ? en zal hij al zijn opgepepte agressie uit het lijf fietsen? Na de start volgt hij lange tijd gezwind mee in de groep, doch na een tijdje hangt hij weer aan de rekker. Ook zijn rivaal (de nr. 3) moet lossen. Dan komt een eerste cruciaal moment. Hij beent zijn voorganger bij, maar souffleur Gert maant hem aan om de andere kop te laten doen om het gat toe te rijden. Een goed tactisch maneuver: dat is echter maar voor efkens, want dan komt Koen zijn eerste jump. Op zijn Cavendish springt hij weg vanachter dat korte rugje, neemt snelheid en slaagt erin terug bij de kopgroep te komen. Wat een koersdoorzicht; en toch wel een pakkend moment. Van zijn gezelschap liggen zijn kompanen niet wakker; de Koen is toch geen bedreiging meer voor het eindklassement. Ook bij de aspiranten beginnen ze al te tellen en speculeren.
En dan gebeurt het? Op 3 ronden van het einde ontbindt Koen zijn duivels. Hij demarreert uit het pak, neemt zelfs een mooie voorsprong. Zijn supporters worden gek; het duo (Pa en Zoon) heeft het weer mooi bedisseld. Nog 2 ronden: dat is alles geven. De fotografen kijken bibberend door hun lens (allee, de Jos toch met zijn minicamera). Koen houdt goed stand, tot de laatste ronde eraan komt. Kan Oma nu die bordjes eens niet veranderen?; want de benen beginnen te verzuren en Koen kijkt achteruit. Niet Omkijken, Koen doorgaan, vlammen, volhouden, de reclameborden worden bijna uit hun krammen geslagen ter aanmoediging. De fans gaan helemaal uit de bol. De tennissers aan de achterzijde worden uit hun concentratie gebracht.
Maar Koen laat de finishfoto over aan de anderen (hij is al genoeg in beeld geweest). En wie wint er ? Jawel: het meisje met de sterke dijen. En Koen eindigt heel verdienstelijk 6de. Zijn inspanningen zijn beloond. Hij heeft zich getoond en de ereplaats niet gestolen.
Koen, Bedankt voor dit mooie koersmoment. U heeft een harde, maar mooie hobby, U bent zeer gemotiveerd en dat stimuleert ons telkens weer om onvoorwaardelijk voor U te blijven supporteren. Doe zo voort en tot een volgende keer.
Met een flauw zomerzonnetje thuis vertrokken, in een mooie blauwe hemel en 24°C aangekomen in Mornimont.
Aangezien we lichtjes (maar gezond) jaloers aan het worden zijn op onze ploegmaats bij de A's stonden we (Eric, Jos en mezelf) redelijk gemotiveerd aan de start. Alles samen waren er 29 B's en 23 C's. Al bij al een mooi pelotonnetje voor zo'n parcours.
Met de terugkeer uit schorsing van Bruno Marchiori mochten we ons verwachten aan een aanval van bij het eerste fluitsignaal. We hadden afgesproken dat Eric mee zou proberen te gaan omdat mijn eigen diesel enkele rondjes opwarming nodig heeft alvorens op temperatuur te komen. En zo geschiedde. Echter niet voor lang; het ontsnapte drietal (in de gevangeniswereld mag je dit aantal enkele keren vermenigvuldigen) werd snel ingelopen. Het signaal voor mezelf om het eens te proberen.
En zo ging het eigenlijk de ganse wedstrijd door: de ene poging volgde de andere op, er waren renners die het verschillende keren probeerden, er waren er veel meer die geen meter kop deden en die het Zoetemelk-principe (blijven zitten en volgen) weer alle eer aan deden.
Ons ploegenspel werd enkele keren goed gespeeld, zodanig zelfs dat Eric verwijten naar het hoofd kreeg omdat hij niet wou meehelpen om het gat op een ploegmaat dicht te rijden.
Alle pogingen ten spijt leek het goeie moment aangebroken op 7 ronden van het einde. Op een uitval van Peter Hoydonckx, samen met een C-renner kon ik nog net reageren. Maar wat ik ook probeerde, die laatste 50 meter kreeg ik niet meer dicht. Na een halve ronde het onmogelijke geprobeerd te hebben, liet ik me opnieuw inlopen door het peloton. Doodjammer want Peter bleef uit de greep. Als ik maar ... (afgewacht had, niet zoveel geprobeerd had, langer van de anderen geprofiteerd had, ...) ..... daar koop je niks voor. Ik zag dus een zekere 2e plaats aan mijn neus voorbij gaan. Redelijk ontgoochelend na een koers met goeie benen.
Hop, naar de meet met een compact peloton, een groep waarin de gebruikelijke gekken aan het werk waren om de toch nog die begeerde 3 binnen te halen ..... Maar geen valpartijen deze keer.
Eric en Jos zijn toch nog ietsje (?!) sneller dan mezelf als het op sprinten aan komt, dus kon ik enkel nog proberen om hen met plezier naar een goeie plaats in de groep te piloteren. Maar het bleek niet nodig te zijn; Eric zat perfect gepositioneerd en Jos wist ook z'n weg in het peloton te vinden.
Een hele sterke laatste kilometer bracht een verdiende 4e plaats op voor Eric. Proficiat!
Jos werd uiteindelijk 13e bij de C's. Ikzelf eindigde 16e.
Was er onmiddellijk na de koers nog tevredenheid over de goeie benen, over de redelijk goeie wedstrijd dan begon het na enkele minuten door te dringen wat een mooie kans er weer verkeken was. Hoe langer het duurde, hoe meer het doordrong. Ik kon het niet meer opbrengen om nog naar de A's te kijken (waar ploegmaat Jurgen de zoveelste overwinning boekte). Maar dan zat ik al ontgoocheld en ellendig in de wagen op weg naar huis.
Uit frustratie heb ik er vanmorgen bij de training nog enkele sprintjes uitgeperst. Vanavond zal mijn geweldige kiné er z'n werk mee hebben. En als ik me morgen weer uitgerust voel, kan het zelfs zijn dat ik start op de piste in Alleur voor het Kampioenschap van Luik. Ik kom dan wel niet in aanmerking voor de titel en het kan me niet schelen wie Luiks kampioen wordt maar ze zullen me daarvoor toch voorbij moeten.
Hij die vol gramschrap en frustratie zit en volop op z'n volgende kans zit te azen, groet u,
Er een stevige training van maken, interval trainen, sprints en snelheid onderhouden; dat waren de doelstellingen waarmee we naar de piste in Elewijt trokken.
Het warme en drukkende weer op deze warmste dag van het jaar zou het er niet makkelijker op maken. Voldoende drinken in de dagen voor de wedstrijd was dus een noodzaak. En Koen was goed voorbereid.
Het omnium hield een tijdrit in over 500 m, een puntenkoers over 20 ronden (5 sprints) en een scratch over 10 ronden.
Koen deed iets meer dan 49 seconden over de 500 m met stilstaande start. Hij werd hiermee 7e van 8.
In de puntenkoers werd er vanaf de eerste sprint (elke 4e ronde wordt gesprint en krijgen de eerste 4 renners punten) doorgereden. Koen verloor hierna voeling met het peloton maar bleef het tempo onderhouden. Hierdoor kwam hij weer opnieuw in de wedstrijd en kon toch nog een concurrent (èn iemand die lek reed) achter zich laten. Nog maar eens een bewijs dat je de moed nooit moet laten zakken en gewoon blijven doorrijden. Hij werd dus 6e.
Het scratch-nummer is eigenlijk een gewone wedstrijd. Er zijn dus enkel punten te verdienen volgens je resultaat aan de aankomst. Aangezien Koen voor de eersten in het omnium geen gevaar betekende voor hun stand zou hij van de situatie kunnen profiteren. Maar dan moest hij wel het tempo aankunnen en bij de groep kunnen blijven.
Het lukte zowaar redelijk makkelijk en hij had zelfs nog energie en wilskracht over om op 2 en een halve ronde van het einde uit de groep weg te rijden. Zou het lukken? Zou hij het zolang kunnen volhouden? Zouden ze hem laten rijden?
Anderhalve ronde reed hij een 30-tal meter voor het peloton uit, alles gevend, de mond wagenwijd open. Dat was afzien.
Maar helaas, men liet niet begaan en op iets meer dan een halve ronde van de lijn werd hij voorbij gesneld. Hij probeerde nog aan te pikken maar moest al snel opnieuw gaan zitten. Een brandend gevoel in de benen, ontploffingsgevaar! We kennen dit maar al te goed .....
Natuurlijk had zijn uitval tot gevolg dat er achteraan toch nog 2 concurrenten moesten lossen. Hij werd dus opnieuw 6e.
Normaal zou hij in het eindklassement dus 6e kunnen geëindigd zijn ..... ware het niet dat er toch nog iemand was die een puntje had meegesprokkeld in de puntenkoers.
Hierdoor werd de ket 7e in de einduitslag.
Maar bovenal een hele mooie prestatie. We kunnen er met reden fier op zijn. Hij heeft nog maar eens getoond van nooit af te laten en van er 100% voor te gaan. En reken maar van yes dat het soms pijn aan de beentjes doet als je wel wil maar niet altijd kan aanklampen. Met nog een beetje hulp van de natuur kan hij echter uitgroeien tot een luis in de pels van de (betere, grotere) favorieten. Met een manier van rijden die niet altijd het gewenste resultaat zal opleveren maar die getuigt van karakter. Blijven gààn, het snot uit de neus rijden, ... kortom, Aanvallen met een grote A.
Soms mag je niet teveel nadenken. Eerst doen en dan de kijken. Zo word je renner. Later hebben we nog tijd genoeg om aan het (koers)verstand te werken.
Ook nog eens bedankt aan de supporters die er ook gisteren weer bij waren. De bevoorrechte getuigen van de eerste keer dat Koen het peloton wel degelijk op sleeptouw neemt ...... (zie bijgaande foto).
Volgende afspraak: dinsdag 11 augustus op de piste in Alleur!
Augustus kondigt zich aan als redelijk druk wanneer het op aantal koersdagenaankomt ..... Maar we hebbener bij nader inzien toch even in gesnoeid. Overdaad schaadt. Zowel voorde vader als voor de zoon.
Toch werd de maand ingezet met 2 koersen op rij, eentje voor elk.
Nog even voorrang geven aan de oudste van de twee. Met toch wel klein eitje in de broek trokken we zaterdagnaar Spurk (Bilzen). Na het débâcle van vorig weekend èn een bloedafname later (ombevestiging/reden vanfalente zoeken) was ik toch wel benieuwd of de conditie de goeie weg op ging of dat er meer aan de hand was. Naderhand heb ik de indruk dat het eerder de goeie kant op gaat. Het gevoel tijdens de eerste koershelft was nog niet je dat, eigenlijk vergelijkbaar met vorige week. Lichte paniek dus tijdens de eerste ronden.
De hoge snelheid op het vlakke parcours was hier echter niet vreemd aan; ik moet duidelijk nog aan de versnellingen wennen na ons klimwerk tijdens detrainingen in het middengebergte. De wedstrijd werd uiteindelijk afgewerkt aan meer dan 42 km/u.
Het peloton liet niet onmiddellijk begaan, het zou moeilijk worden om weg te rijden, je zou al sterk moetenzijn om er in te lukken. Een groepje van 11 renners lukte er echter in; ikzelf probeerde aan te sluiten maar strandde op 20 meter ..... Pijnlijk. Maar het kostte mij een piek in de hartslag van 198 bpm! Ergensbetekende dit een positieve impuls; ik voel me warempel 20 jaar jonger met zulke hartfrequenties.
Uiteraard vraagt dit ookom een terugval. Meer nog, later lukte het mij nog wel om zo'n inspanning te herhalen maar raar genoeg viel ik steeds terug na enkele minuten. Het kwam er dus op aan om die (eventuele) uitvallen goed uit te kiezen want van zulke pijlen heb je er per wedstrijdmaar een paar op je boog.
We reden uiteindelijk voor een 12e plaats en ik waande mijn moment gekomen op ongeveer 6 km van de finish. Misschien tè verom het te riskeren maar de benen gaven toch het bevel om te gaan. Helaas ... een paar kilometer verder was het verhaaltje voorbij. Plaats nemen in het peloton en de sprint afwachten was de enige keuze die overbleef. Resultaat: 28e op 43 deelnemers. Het kan dus alleen maar beter gaan .....
Zondag regende het oude wijven. En het bleef maar duren ..... Met het parcours van de wedstrijd voor Koen in Chaumont-Gistoux in het achterhoofd leek dit niet zo'n prettig vooruitzicht. Er moet namelijk een helling van ongeveer 100 m genomen worden op schots en scheve kasseien. Het riskeert een glibberpartij te worden.
Een smalle weg voert je lichtjes oplopend naar de voet van de helling, vanwaar je dan na een scherpe bocht enmet een klein verzetje de helling mag aanvallen. Een bijna perfecte (maar veel minder lange en ietsminder steile)kopie van de Paterberg, in het geval je deze langs links komt aangereden.
En dan denk je natuurlijk onmiddellijk aan de familie Van Hooydonck. Wie denkt aan Paterberg, meer nog aan Bosberg of gewoon aan de Ronde van Vlaanderen kan er niet omheen.
Het parcours leek dus op maat gemaakt voor de neven Van Hooydonck. De sympathieke familie was inderdaad vertegenwoordigd door Nathan (de latere winnaar) en Dante (slachtoffer van een lekke band op een slecht moment).
Een klein deelnemersveld want er startten uiteindelijk maar 12 renners.
Niet echt een parcours voor Koen, dat wisten we op voorhand. Maar hij wou absoluut deze koers rijden, er is iets in de kasseien dat hem aantrekt. Nochtans is zijn lichaamsbouw hier (nog) niet echt voor geschikt. Maar goed, aan hem de keuze, je moet trouwens van alles eens geproefd hebben, niet?
De koers verliep ook zoals verwacht; minder sterke renners moesten gaten laten vallen, de sterkeren zonderden zich snel af. En dan staken de heren Verstrepen en Van Hooydonck er nog boven uit.
Koen werd uiteraard een paar keer gedubbeld, zag af bij elke beklimming, schakelde elke ronde kleiner en kleiner en kwam elke ronde trager en trager naar boven gekropen. 't Moet pijn gedaan hebben.
Maar hij hield vol, reed uiteindelijk wel enkele kilometers minder dan de concurrentie maar eindigde toch de wedstrijd ..... als laatste.
Hopelijk komt hij ook hier weer sterker uit.
Volgende weken staan er pistewedstrijden op het programma van Koen, dan kan er weer aan de snelheid gewerkt worden.
't Heeft deugd gedaan, al leek het zoals altijd weer véél te kort. De jaarlijkse vakantieroes. We ontsnappen er niet aan. Altijd blij om te kunnen vertrekken, een vleugje sentiment omdat we na enkele weken terug moeten naar de dagelijkse sleur. Maar kom, we horen gelukkig bij de 6% van de wereldbevolking die zich een jaarlijkse vakantie kan veroorloven.
Mentaal recupereren (want we zijn geen profrenners en hebben dus nog een druk beroepsleven te voeren) en de fysieke batterijen opladen om de volgepropte koerskalender van de volgende maanden de baas te kunnen. Het is allemaal gelukt. In het kader van "alles kan en niks moet" hebben we getracht een evenwicht te vinden tussen deze twee gegevens. We hebben volop gezonde Franse lucht ingesnoven vanop een ligzetel op een schaduwrijke plaatsje (mentale en fysieke rust) en, vooral, langere nachtrust genoten dan tijdens de rest van het jaar (fysieke rust).
Maar ..... onze beste vriend op 2 wielen werd niet uit het oog verloren. Het voordeel van iets meer rust te kunnen inbouwen nà een training stelde ons in staat om de trainingsintensiteit op te voeren. De laatste week voor ons vertrek werd al een relatieve rustweek ingebouwd, daarna mochten we op een méér dan geaccidenteerd parcours voluit gaan en werken aan een conditie die ons moet toelaten om een mooi tweede deel van het seizoen te rijden.
Dus werden onze grenzen opgezocht door middel van kortere, intensievere trainingen. De hellingen werden aangevallen met hartslagen die er niet om logen, lange beklimmingen afgewerkt met als doel een hogere weerstand/uithouding op te bouwen. Kortom, een stage in een ideale trainingsomgeving. Koen deed ook een aantal beklimmingen, waaronder een colletje van 6 km constant klimwerk à 5%.
Het eindresultaat na 2 weken: fysieke vermoeidheid. Een paradox met ons uiteindelijke doel .....
Iemand met kennis van (wieler)training weet hierbij dat we nu met ongeduld wachten op het gekende fenomeen dat 'supercompensatie' heet.
Dit wil zeggen dat we door een weekje relatieve rust, waarin we trainingen afbouwen en volop recupereren van geleverde inspanning opnieuw op een fysiek hoger niveau kunnen acteren.
Klein addertje onder het gras: voor we van dit effect kunnen genieten, staat er ons nog wel een aanpassing te wachten .....
De pure koerssnelheid en competitieritme zijn we zeker al kwijt door er 3 à 4 weken uit te zijn. Maar het overbruggen van de tijd die het lichaam nodig heeft om te recupereren van de geleverde inspanningen is nog het meest delicaat. De grootste fout die we zouden kunnen maken is op ons elan doorgaan tot de uitputting erop volgt.
Dus wisten we al dat het héél moeilijk zou worden bij de herneming.
Voor mezelf stond er zaterdag een wedstrijd in Pommeroeul op het programma, Koen mocht zondag rijden in Attenrode. Toevallig allebei mooie parcours, allebei van een ander type.
In Pommeroeul werd er gereden op een biljartvlak parcours, met een redelijke wind die zowel frontaal als in de rug blies. Van bij het eerste fluitsignaal werd gereden aan een tempo waarvan ik nooit had gedacht dat we dit lang zouden kunnen volhouden. Toch wel dus .....
De insiders weten dat een razende start nooit binnen mijn mogelijkheden zal passen. Maar de benen voelden goed aan. Jammer genoeg niet voor lang.
Van in het begin stond de achterdeur wagenwijd open, de ene na de andere moest passen, een ravage zoals we die niet alle weken meemaken. Er werd constant op het lint gereden, de stoepranden opgezocht.
Zelf keek ik redelijk veel vooruit, met de stille hoop om de groep zien stil te vallen. Jammer maar helaas ... dit gebeurde niet. Mijn aandacht ging dus meer en meer naar achteren om te zien hoeveel collega's er al moesten afhaken. Meer en meer begon het door te dringen dat de benen toch niet zo geweldig waren dan ze in het begin lieten vermoeden. Jawel, het was mijn beurt. Wat begon met 1 meter werd al snel een onoverbrugbare kloof. Lang geleden dat me dit nog overkomen was. Simpelweg uit de wielen gereden. Een snelle blik op mijn computer vermeldde volgende gegevens: hartslag 195 bpm, gemiddelde snelheid 42 km/u! En we waren amper half koers. Ik moet toegeven dat mijn beslissing om zo hard mogelijk door te gaan om er nog een goeie training van te maken al snel overwoekerd werd door de gedachte dat het misschien beter zou zijn om af te stappen en opnieuw de rust van een ligzetel op te zoeken .....
Toen het peloton mij opnieuw voorbij raasde - inderdaad, u leest het goed, ik werd gedubbeld op deze ronde van 4,5 km! - kon ik toch nog aanpikken en reed de wedstrijd toch nog uit. Meer op karakter want het gevoel in de beentjes lieten niet veel aan de verbeelding over. Besluit: we wisten dat dit kon gebeuren maar ik had er niet echt rekening mee gehouden. Dit deed pijn maar de ervaring leert dat de pijn volgende week alweer voorbij kan zijn als de supercompensatie z'n werk heeft gedaan. Resultaat: 28e op 36 vertrekkers.
Eenzelfde verhaal speelde zich een dag later af in Attenrode maar met onze ket in de hoofdrol. Een mooie omloop met een helling van een goeie 500 m. Ideaal voor de sterkeren om er het verschil te maken. De eerste ronden lag het tempo laag en kon Koen zich makkelijk in het groepje houden. Toen er een snok aan werd gegeven in de 3e van 10 af te leggen ronden was het mooie liedje uit. Waar Koen een ronde eerder nog aan kop van het peloton voorbij kwam, was het nu even wachten tot we zijn rode helmpje aan de einder zagen verschijnen. Zo'n achterstand op 1 ronde tijd? Inderdaad, de geschiedenis van een dag eerder herhaalde zich.
Het was harken op de helling, afzien en nog karakter tonen om de wedstrijd af te werken. Uiteindelijk werd hij 18e van de 19 vertrekkers.
Resultaten zonder belang. We kennen de oorzaak en blijven geduldig afwachten op beterschap.
De inspanningen van de afgelopen weken zijn inderdaad in de kleren gekropen maar kunnen alleen maar een positief effect hebben. Het blijft echter wachten. Onrust om de uitslagen van dit weekend is er helemaal niet en we maken ons dus rustig op voor Spurk (Gert op zaterdag) en Chaumont-Gistoux (zware koers met een kasseihelling voor Koen op zondag).
Tot dan!
PS: let op de foto met het standbeeld voor de oorlogsslachtoffers - een grapje van de fotograaf van dienst ..... maar wel van toepassing op dat moment
Van de Belgische files is hier geen sprake maar toch bestaat ook hier het fenomeen ..... Eén van de genoegens van rondtoeren door het binnenland van de Provence is de relatieve afwezigheid van verkeer. Af en toe kom je een tractor tegen, of een bestelwagentje, maar een personenwagen - en zeker een schone, zonder stof en modder en dus onmiskenbaar van elders afkomstig - is op sommige van die smalle, pokdalige wegen zo'n zeldzaam verschijnsel dat de mannen die in de velden aan het werk zijn nieuwsgierig opkijken als er een aankomt. Ze strekken hun rug, knijpen hun ogen half dicht tegen de zon en volgen de voortgang van de auto zolang die in het zicht blijft, om zich dan weer over hun wijnstokken of meloenen te buigen.
Een paar van die vredige, verkeersvrije kilometers zijn genoeg om de chauffeur een gevaarlijk gevoel van veiligheid te geven. Zijn aandacht verslapt. Zijn blik dwaalt af naar de schoonheid van het landschap en hij kijkt naar links en naar rechts in plaats van voor zich. Wanneer hij bij een bocht komt remt hij nauwelijks af - hij heeft immers de weg voor zichzelf. Dit is het moment waarop het noodlot bijna toeslaat, en alleen de Voorzienigheid en een snelle voet op het rempedaal voorkomen dat hij op een bewegende wollen muur rijdt.
Schapen - daar heb je ze, honderden, bijna zover als het oog reikt, angstig blatend, op het punt om massaal op de vlucht te slaan. Een herdershond komt aanrennen, woedend dat zijn ordelijke en gehoorzame kudde wordt lastiggevallen. In de verte, boven een zee van deinende grijze ruggen, legt een eenzame figuur zijn handen op de bovenkant van zijn herdersstaf en wacht.
De eerste keer dat me dit overkwam, raakte ik in paniek en probeerde zo snel mogelijk achteruit weg te rijden. De schapen verhoogden hun tempo en volgden; een paar sportievere exemplaren haalden me in. Het blaffen van de hond werd hysterisch. De herder in de verte maakte, dacht ik, een geruststellend gebaar. Afgeleid door de levende chaos om me heen reed ik de auto achteruit een ondiepe greppel in en bleef daar steken. Het duurde wel tien minuten voor de kudde voorbij was getrokken. De herder dirigeerde de achterhoede naar voren. Zijn onbewogen gezicht had de kleur en de textuur van gebarsten leer. Hij bleef staan, keek naar de auto, schudde zijn hoofd en deelde mij mee dat ik vastzat. Ik had moeten blijven waar ik was, zei hij. Ik had de motor moeten afzetten en geduld moeten oefenen. Hij schudde nogmaals zijn hoofd over het levensgevaarlijke gedrag van automobilisten en vervolgde zijn weg.
Moraal: denk eraan dat wanneer je in de Provence rijdt schapen voorrang hebben.
Nog steeds examentijd en dus nog steeds geen wedstrijden voor de jonge aspiranten.
Zij beginnen er pas opnieuw volgend weekend aan; voor Koen zal dat op zaterdag in Haasrode worden, een wedstrijd tellende voor het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. Deze koers valt eigenlijk heel ongelegen aangezien de voorbereiding niet helemaal optimaal verloopt omwille van de examens en vooral door het feit dat we hierna met vakantie vertrekken. Weliswaar met de fiets maar geen wedstrijden. De opeenvolging van een matige voorbereiding de laatste weken, één enkele wedstrijd en dan 3 weken trainen zonder koers maakt dat we van de koers van zaterdag geen mirakels moeten verwachten. We leggen meer de nadruk op het opbouwen van een goeie basis en voorbereiding (heuvels en hellingen in Frankrijk) om de maanden augustus en september voluit te kunnen gaan.
Maar het voorbije weekend stond dus helemaal in het teken van de oudste beer. We zouden er voor het laatste koersweekend nog eens een lap op geven en 2 (twee!) koersen op evenveel dagen rijden. Dat was al een paar jaar geleden.
Zaterdag, Emptinne.
Changement de parcours! Tegenover vorig jaar was er een lichte wijziging opgedoken, met name een nieuwe helling, in 2 niveaus, gevolgd door een afdaling en een nieuwe (lichtere) klim. Redelijk zwaar, zelfs bij de zwaarste wedstrijden te rekenen van de ECW-kalender. Het aantal vertrekkers was er ook naar: 26 B en C-renners in totaal. Ik had de indruk dat de meesten zich spaarden voor de al bijna even zware koers van s anderendaags in Herstal ..
Soit, zulke koersen zijn redelijk simpel: na de eerste ronde wordt er aan de boom geschud en is het alle hens aan dek om zolang mogelijk het wiel van de heer Peter Hoydonckx te houden. Simpel. Vanaf ronde 2 betekende dit dat het voor mij weer een one-man-show op mijn niveau. Voluit rijden met het risico dat me dit in Herstal zuur zou opbreken. Toch maar doen. Met als resultaat een 7e plaats. Niet slecht maar jammer genoeg lukte het me net niet (op 100 m na) om een groepje van 3 terug te pakken. Anders zat er zelfs een 4e plaats in.
Zondag, Herstal.
Gisteren gaan slapen met een enorm pijnlijke onderrug. Het bleek zelfs noodzakelijk om er een Dafalgannetje bij te nemen. Dat, samen met het insmeren van de rug met Algipan en een massage van eigen makelij van de verzuurde benen (nog geen kiné gevonden die zich speciaal voor mij vrij kan maken op zaterdagavond ) maakte dat het algemeen gevoel op zondagochtend best goed te noemen was.
Het losrijden vóór de wedstrijd bevestigde dat en dat was dan weer een opsteker voor de moral.
Van bij het startschot ging het er hard aan toe. Samen met 30 C-renners vormden we met onze Bs een mooi en bij momenten langgerekt peloton van 56 renners.
Veel pogingen om te ontsnappen werden ondernomen, geen enkele hield het vol tot op de meet. Op een parcours met een gedeelte wind op kop, een gedeelte waar er tot 60 km/u kon gehaald worden maar vooral met een laatste klim van ongeveer 500 m en een uitloper van nog eens 500 m zat er een pelotonsprint aan te komen! In de laatste kilometer was er geen vol en breed over de weg laverend peloton maar een langgerekt lint van renners met open bekken, verkrampte gezichten en ontploffende benen en zich vastklampend aan het al dan niet carbonnen stuur. Volhouden tot op de meet en voorbij gaan wie je kan terugpakken. Een laatste poging van mezelf om een kloofje te slaan had me echter duidelijk gemaakt dat mijn plafond bereikt was en dat ik me beter gedeisd kon houden voor een goeie laatste kilometer. Jammer dat dit niet lukte maar de benen schoten vol en hoe ik er ook alles uitperste, veel renners remonteren ging niet meer. Alles bijna samen en dus zat er voor mij uiteindelijk niet veel meer in dan een 21e plaats.
2 wedstrijden na mekaar liggen me duidelijk beter dan 2 koersen op 3 dagen (dus met een dag tussen de 2 koersen). Ik begrijp perfect waarom de heren beroepsrenners zelfs op een rustdag in de Tour een stevige trainingsrit maken ..
En dus gaan we met een redelijk voorseizoen (geen topprestaties maar ook geen absolute nul-periode) een weekje rusten om er dan enkele weken tegenaan te gaan met wat intensievere duurtrainingen in een andere omgeving. Verandering van spijs doet eten, zegt het cliché. Als je al 25 jaar alle wegen in de omgeving van je eigen woonplaats als je broekzak kent, ebt de mentale motivatie stilaan weg. Dixit kameraad Karel En groot gelijk heeft hij. Soms hebben we nood aan andere (mentale en fysieke) impulsen om de trainingen niet tot een sleur te laten verworden. De goesting om eens andere wegen te verkennen is enorm groot, de zin om te werken aan een goed naseizoen navenant.
Maar ook een beetje fysieke rust is welgekomen: luieren in de zon, genieten van de schaduw met een goed boek, voetjes in het frisse water, .. eten en drinken, ook dat mag erbij, want ..
.. zij die er stilaan uitzien als een gespierde remkabel, groeten jullie,
Tot binnenkort, tot na onze nieuwe EPO-kuur! (Eau, Pastis, Olives)
Als voorbereiding voor de trainingen tijdens de vakantieperiode kon dit wel tellen, het parcours van Limelette.
Klimwerk van alles samen een goeie 1500 m en een nog langere afdaling. Net als in de bergen, met inbegrip van het gevaar door de scherpe bochten en rotonde.
Gelukkig geen regen op zaterdag want anders hadden hier, zoals het 2 jaar geleden het geval was, ongelukken gebeurd. Integendeel, nu zou het de warmte zijn die ons parten zou spelen.
Door de zwaarte van het parcours was het deelnemersveld ook eerder beperkt. Een 60-tal A-renners en amper 13 Bs en Cs. Het voordeel was dus dat je altijd prijs had als je de koers uitreed, het nadeel was dat je niet kon spreken van een mooie uitslag als je bij zo weinig deelnemers niet bij de eerste 5 was.
En dat was het geval ..
Van bij het fluitsignaal onmiddellijk en voluit uit de startblokken schieten, is nooit mijn specialiteit geweest. Zeker niet als dit betekent dat je direct à bloc moet beginnen klimmen.
Het was dus vooral terugvallen op je eigen ritme. En voor mij persoonlijk kwam het erop aan om dit zo snel mogelijk te vinden. Al bij al duurde het toch een half uur alvorens ik me beter in mn vel voelde. Van bij het begin op je adem trappen en terugzakken .. dat maakt dat ik nogal wat terrein moest goed maken. Niet evident op zon parcours.
Afgezien het feit dat het parcours me direct goed lag, heeft het wel iets.
Iedereen rijdt zn eigen wedstrijd in de wedstrijd en je wegsteken is hier niet van tel. Op een paar golvende kilometers na heb je nergens de mogelijkheid om gas terug te nemen en je weg te steken achter de rug van je collegas. Een eerlijke wedstrijd, uiteindelijk kom je wel op je verdiende plaats terecht.
Mijn plaats werd de 6e. Niet om over naar huis te schrijven en het beoogde doel (minstens binnen de eerste 5) werd dus niet behaald. Maar toch content van uitgereden te hebben op een parcours dat niet het mijne is en met iets tè warm weer (maar goed, dan zijn we al goed op weg om drogredenen te zoeken om een mindere uitslag goed te praten en dat is niet de bedoeling).
En ergens toch ook tevreden van stand hebben te kunnen houden tegen een grote groep A-renners. Een aantal jongeren kan dit rapport niet voorleggen.
De wedstrijd in Werm is al jaren een organisatie van de familie Coenegrachts en dus mochten we er zeker van zijn dat het in orde was. Zo ook zaterdag.
Met een soort van rancune, met een gevoel van rage de vaincre stond ik zaterdag aan de start.
Koersen op een gekend parcours, een omloop die me op de één of andere manier wel ligt. Een steile helling van een paar honderd meter, gevolgd door een slepend stuk vals plat dat uiteindelijk uitloopt in een lange afdaling. Hierna nog een paar golvende kilometers om aan de aankomst een rondje te maken van 6,7 km. Een schitterend parcours, dat na ee tijdje geweldig in de kleren (lees: in de benen) kruipt.
Ideaal om in het rood te gaan en je benen op te blazen tot de dood op de fiets erop volgt.
Maar dat kon me niet deren. Na 500 m, boven aan de helling voelde ik de benen kriebelen. Mij zou niet meer hetzelfde overkomen als vorige week. Toen miste ik compleet de goeie ontsnapping en bleef er niks anders over dan achtervolgen. Dus moest ik zelf de touwtjes in handen nemen.
En dat zou de ganse wedstrijd duren.
Bij elke demarrage of afscheiding zat ik er voor iets tussen. De eerste ronde met 4 man, een paar rondes later op stap met de familie Hoydonckx, tot uiteindelijk een groep van 15 man overbleef.
De hele tijd voelden de benen goed aan, het lukte om te recupereren in volle inspanning alhoewel dit met deze omloop niet evident was.
Zou dit wel blijven duren, kan ik dit de ganse koers volhouden?
Het antwoord kwam op een paar ronden voor het einde. Toen viel er, boven op de helling een klein breukje in onze groep en er zonderde zich 8 man af.
Hoe we ook reden, jammer genoeg draaide er maar 3 van de 6 man mee, we kwamen tot op 200 m maar geen meter korter. De vogels waren gaan vliegen.
Jammer maar deze keer lag het niet aan ongeluk of het missen van de goeie vlucht. Gewoon tekort komen om het cruciale ogenblik. Geen excuses.
Toen mijn collegas zich de laatste kilometer spaarden voor een sprint, rook ik op een goeie 500 m van de streep toch nog mijn kans om mijn laatste krachten in de schaal te gooien. Zoals gewoonlijk werd het een alles of niets-poging, die ook deze keer weer succes had.
Alleen .. uit het pelotonnetje had zich nog een raket (Michel Grifnée) losgerukt en deze lanceerde zich nog tot een plaatsje vóór mij.
Uiteindelijk strandde ik op plaats 10 van 30 deelnemers. Het kon misschien beter als ik mijn krachten iets beter ingedeeld had maar kom. Het werd voluit koersen van de eerste tot de laatste minuut met toch nog een bevredigend resultaat.
Vanaf nu staan er nog enkele zware weken te wachten tot aan het verlof. Te beginnen met op zaterdag een (open) wedstrijd met elites in Limelette.
Het parcours: een zware klim, een gevaarlijke afdaling . Dus hopelijk geen regen. Want anders staan er ons nog ongelukken te wachten.
Voor Koen hadden we het voorbije weekend een MTB-wedstrijd voorzien in Kortenaken. Jammer genoeg voelde hij zich donderdagavond niet zo lekker en vrijdag was het er niet beter op geworden. Afzeggen dus. Geen onnodige risicos nemen want rijden met ziektekiemen in je lijf is niet echt gezond te noemen. Het blijkt uiteindelijk een zware verkoudheid te zijn, zonder erg. Overgenomen van de papa, die hierdoor het vorige weekend de mist zag ingaan.
Dus, deze keer alleen koers voor de oudste. Het was afwachten hoe het lichaam zou reageren op het ongevalletje van vorige woensdag. Ik werd toen namelijk opgeschept door een auto die vanuit een tankstation kwam. De gevolgen vielen al bij al nogal mee: schaafwonden over knie, hand en elleboog. Verder niet veel last om de weg verder te zetten. Maar mijn grootste schrik was voor de rug. Hoe zou die reageren op zwaardere inspanningen.
De opwarming bij de koers in Leignon gaven me onmiddellijk zekerheid; de benen waren goed. Hopelijk houdt de rug het bij het beuken tegen de wind.
Het parcours was niet al te zwaar, een mooie wedstrijd.
Maar over de koers kan ik kort zijn, deze verliep tot mijn grote ergernis alweer zoals het altijd gaat bij mij. De gekende tegenslag van op het goeie moment op de verkeerde plaats te zijn. Mijn eeuwigdurend probleem en hoogstwaarschijnlijk ook weer mijn eigen domme schuld.
Ik hield me van bij de start goed vooraan en kon reageren op de eerste uitvallen. Niet moeilijk met een klein peloton van een goeie 34 man sterk (B+C).
En dan volgt het onvermijdelijke terugzakken, zelfs niet tot achter maar tot de buik van het peloton en daarna .. mis je het goeie moment en je ziet het onder je eigen ogen gebeuren.
Op het ogenblik dat de beteren vertrekken, bijna allen op hetzelfde moment, zat ik weer eens lekker ingesloten. Ze reden maar een paar honderd meter voor ons uit toen ik eindelijk plaats kreeg om de meubelen te gaan redden.
Helaas. Alleen, met een beetje hulp van een collega kwamen we geen meter dichter en dit gedurende zeker 5 km. De vogels aarzelden niet en waren gaan vliegen.
Het enige gevolg van mijn reactie was dat de rest van het peloton helemaal uit elkaar lag en dat we met 6 man reden voor de overblijvende plaatsen.
Mijn bedoeling was om de sprint af te wachten want in mijn volle woede waande ik me zeker van deze sprintoverwinning .. voor de 8e plaats. Uiteindelijk zou het niet zo ver komen want toen er achter mij een klein gaatje viel, aarzelde ik niet en trok nog de 2 km tot aan de aankomst volledig door waardoor de rest van het gevolg nog een 15-tal seconden aan de broek kreeg.
De 8e plaats was een schrale troost en vooral een grote ontgoocheling want er zat veel en veel meer in. Wanneer gaat het mij nu eindelijk eens lukken?
Het goeie moment zal ik zelf moeten afdwingen, al moet ik er 50 km van demarrages en een hoop nutteloze pogingen voor over hebben. Het afwachtende ga ik stilaan laten varen en ga proberen om meer risicos te nemen. Risico om tè vroeg te proberen, om stil te vallen, om te blokkeren, om mezelf voorbij te rennen. Maar met de huidige conditie moeten er betere resultaten komen.
Zaterdag proberen we er werk van te maken in Werm.
Wat voor de ene (de
oudste) de aanvang moest worden van een piekperiode van een 6-tal weken,
betekende voor de andere (en dus de jongste) het einde van een eerste deel van
het seizoen. En, jammer genoeg, niet altijd succesvol.
Zaterdag 16 mei, Gert
in Gouvy
Een mooie omloop, 4
rondjes van 15 km, normaal de moeite van de lange verplaatsing waard. Maar ook
hier heeft de harde winter zn sporen achter gelaten. Het asfalt is er van
abominabele kwaliteit geworden.
De koers blijft
daarenboven lange tijd gesloten en ik ga ervan uit dat er niemand weg kan het
zal uitlopen op een groepsspurt. Ik beslis dan maar van er een goeie training
van te maken en speel achteraan jojo met het peloton; even laten uitzakken en
dan een spurtje van een 50 m om het gat terug dicht te rijden. Ideale
intervaltraining. Maar aangezien de sterkste vogels zich hier niet bij
neerleggen, lukt het ze toch om nog een voorsprong bij mekaar te rijden. En dat
terwijl ik lustig mijn training afwerk ..
Soit, er zit dus niet
anders op dan (op aanraden van collega Jos Gilissen) toch maar eens een ultieme
poging wagen om het gat te dichten. Op een 5-tal km van de streep waag ik het
erop, alles of niets tegen de wind en beter weten in maar het lukt toch om afgescheiden
te eindigen. Resultaat: 17e van 49 vertrekkers. Hier had meer moeten
in zitten. Maar niet getreurd, er volgen nog 5 weken waar ik redelijk naartoe
gewerkt heb.
Zondag 17 mei, Koen in
Hoegaarden
We kennen het
parcours, we kennen de omstandigheden, we kunnen de afloop raden.
Het parcours: een
regelrecht strontparcours en veel te kort.
De omstandigheden: een
koers in Vlaams-Brabant en dus gedoemd om te worden geleid door een paar
officiëlen waarover ik hier verder geen woorden meer wil aan vuil maken. Je
moet het zien en vooral horen om te weten waarover het gaat. Maar één ding
staat vast, Koen zal hier nooit een volledige wedstrijd mogen rijden en zal
weer vroegtijdig de koers moeten verlaten (we zullen het een week later
meemaken dat het ook anders kan lees verder). Hierbij toch nog een bedenking:
waarom laat men de jongens niet toe om de koers uit te rijden maar noteert men
wel hun plaats wanneer het tè moeilijk wordt om een juist klassement te
garanderen? Dan zou de verplaatsing naar de koers al iets meer de moeite waard
zijn. Nu komen er vele ouders en renners naar de koers om 20 km te mogen
koersen en niet de voorziene 35. Met dit principe zouden er tenminste méér dan een
5-tal renners de volledige afstand rijden.
Hiermee is ook het
aspect van de afloop aan bod gekomen; Koen moet halfweg de wedstrijd de koers
verlaten want het is niet meer overzichtelijk voor de officiëlen als
gedubbelden tussen de anderen rijden. Hij eindigt 25e van 28.
Woensdag 20 mei, Koen
op de piste van Ans-Alleur
Een complete off-day,
niets lukte, niets ging zoals het moest, een grote ontgoocheling. Koen haalde
in geen enkele discipline het niveau dat we van hem mogen verwachten, misschien
een redelijke afvallingskoers buiten beschouwing gelaten. Er zijn ook geen signalen
geweest die aangeven dat er iets scheef zou zitten, normale hartslag, geen
vermoeidheid. We houden het dus op een volledige off-day. Kan gebeuren, niks
ergs. Resultaat: 14e van 15.
Doordat de conditie
redelijk goed leek (zie Gouvy) had ik besloten om op donderdag de zware koers
van Cahottes bij te nemen. Nochtans geen spek voor mijn bek want een echte
klimkoers. Maar met een goeie conditie is niets onmogelijk.
Helaas ..
Op woensdag stak er
lichte keelpijn de kop op, donderdagochtend leek die alleen maar erger geworden
en zat neus en voorhoofd volledig verstopt. Het was dus geen goed idee om toch
maar door te zetten en te gaan koersen. We hebben dan maar wijselijk beslist om
de dag in de zetel door te brengen en te hopen dat het vrijdag beter zou zijn.
Zaterdag stond er namelijk de koers in Werm op het programma, een koers die me
redelijk ligt en die ik met rood had aangeduid. Het moest het begin worden van
een mooie periode.
Maar ook hier ..
helaas.
Vrijdag leek het iets
beter te zijn maar toen we met zn tweetjes gingen losrijden, bleek al snel dat
zelfs dit niet goed zou komen. Nog tijdens dit uitstap voelde ik me met de
minuut slechter worden. De reactie op deze lichte training liet niet op zich
wachten. s Avonds ging het licht letterlijk en figuurlijk vroeg uit. De koers
in Werm mocht ik vergeten.
Op zaterdag leek het
de goeie richting uit te gaan maar het gevoel was bijlange niet goed genoeg om
te gaan koersen.
Het goeie moment om
een extra koersje voor Koen in te lassen.
Zaterdag 23 mei, Koen
rijdt in Sint-Antonius-Zoersel
Doordat er op zondag
een voetbalwedstrijd, met groot belang op het programma stond die we absoluut
niet wilden missen, zouden we in tijdsnood komen als Koen dan zou gaan koersen.
De oplossing: een weekendje niet koersen.
Maar door mijn forfait
voor Werm kwam er een gaatje in de agenda vrij. We zouden in de Kempen gaan
rijden, mede ingegeven door geruchten over de goeie organisaties aldaar.
En het bleken niet
alleen geruchten, het was een echte verademing om in die omgeving te starten.
Geen joelende officiëlen maar heren met deftige manieren. We hebben het al
anders geweten.
En wat nog meer is,
zelfs met een kort parcours en 21 vertrekkers mogen alle renners hun volledige
koersje uitrijden! Ook dat zijn we hier niet gewoon. Uiteraard vallen de
gedubbelde rondes wel weg maar dan nog komen de minder sterke renners aan hun
30 km. Eindelijk koersen die met gezond verstand geleid worden. Een bewijs dat
het ook anders en beter kan.
Het peloton nam een
vliegende start, er werd op de biljartvlakke omloop van bij de start gevlogen.
Wederom een koers op kracht en snelheid, die punten waaraan het Koen ontbreekt.
Dus was het lossen, een eigen koers rijden, opnieuw aanpikken bij de doortocht
van het peloton .. en dit een paar keer. Maar het grote plezier was van een
wedstrijd over de (bijna) volledige afstand te kunnen rijden. En alleen dat gaf
al een goed gevoel. En de bevestiging dat de afstand niet het probleem uitmaakt
maar wel de gekende factoren een rol spelen.
De uitslag deed ook deze
week weer niet terzake maar we vermelden het toch maar: Koen werd voorlaatste
en eindigde als 20e.
Als alles naar wens
verloopt rijden we volgend weekend ook op zaterdag en zondag. Koen trek naar de
mountainbike-wedstrijd in Kortenaken, ikzelf rij zondag in Leignon.
Met een nieuwe en
verdiende landstitel voor ons Standard de Liège in de achterzak, op naar een
nieuw en goed gevuld koersweekend!
Eerst hadden we voor Koen de wedstrijd in Bossut-Gottechain gepland maar op het laatste moment besloten we toch om iets geheel anders te doen. Dus, de mountainbike erbij genomen, een snel onderhoudgeven en bandjes verwisselen voor een te verwachten zanderige bosgrond.
En wij op zaterdag naar Averbode. Een mooi domein, een parcours uitgezet op maat van de profs want zondag werd een manche voorzien van de Benelux Cup. Een wedstrijd met Sven Nys, Julien Absalon, Roel Paulissen, Filip Meirhaeghe, kortom, het kruim van de MTB-top, aangevuld met enkele betere veldrijders.
Dus mochten de aspiranten op zaterdag starten op een omloop van 5 km tussen de naaldbomen en over de stranden van het domein.
Een prachtig parcours en op maat van specialisten van snelheid en kracht. Niet echt voor onze ket. Maar dit maakt deel uit van het leerproces. Het moet niet elke week op de weg zijn, afwisseling mag en moet zelfs. De techniek bijschaven kan je perfect doen op de mountainbike. Dat je nog kracht, snelheid en misschien nog techniek tekort komt om met de besten mee te kunnen, moet je er maar bij nemen. We rijden deze koersen vooral om te leren.
Koen moest het dus afleggen tegen alle anderen maar vond het weer een leuke ervaring. Het was nog maar de 2e keer in zn carrière dat hij aan een MTB-wedstrijd deelnam maar zeker niet de laatste. Misschien volgt de volgende sessie al binnen enkele weken. We houden jullie op de hoogte.
De verandering van programma van Koen maakte het voor mij mogelijk om ook nog te koersen. Zondag startte ik in Acosse, samen met 41 concurrenten.
Een golvend parcours, zonder noemenswaardige hindernissen. De verschillende (5!) wegversmallingen en vluchtheuvels buiten beschouwing gelaten. Eigenlijk werd de wind de grootste moeilijkheid.
Bij zon koersen kan je je verwachten aan een gesloten peloton. Veel pogingen maar met weinig succes. Ik hield me de ganse wedstrijd gedeisd achteraan het peloton. Een plaatsje waar je goed uit de wind zat maar ook een risicovolle plaats bij valpartijen. En die kwam er ook. Gelukkig achteraan in het peloton, een paar plaatsen vóór mij. Samen met een paar collegas moesten we de graskant opzoeken en de gevolgen bleven dus beperkt. Het peloton viel net even stil dus was terugkomen geen probleem.
Uiteindelijk duurde het tot de laatste ronde voor er een groepje van 6 kon wegrijden en weg blijven. Vanuit het peloton kwam nog steeds geen reactie. Tot Peter en Erwin Hoydonckx, samen met enkele straffere pionnen het grote mes bovenhaalden. Ook zij reden met 6 weg.
Hèt moment om te reageren. Eigenlijk iets te laat en dus mocht er niet meer getwijfeld worden. Ik probeerde de beproefde tactiek van alles op alles te zetten. Het is al meer mislukt dan gelukt maar is mijn enige kans om een sprint te ontlopen. Gáán dus maar.
Een enkeling zette zich nog in mijn wiel maar zat tè kapot om nog over te nemen. Iets meer dan een volle kilometer voluit gaan, meer moest ik niet doen. De benen ontploften bijna, de hartslag als een raket de hoogte in, ik moest zelfs een tandje terugschakelen om de meet te halen. Maar ik bleef netjes vóór de groep.
Al was het maar voor de 13e plaats, het lukte toch nog eens om mijn tijdrit in de koers tot een goed einde te brengen.
Ik was nog geen 2 seconden over de meet toen een sprintend peloton me langs beide kanten voorbij vloog. Deze keer kwamen ze dus iets te laat.
Een mooie inspanning maar weer geweldig jammer van de goeie vlucht gemist te hebben. Zo is het eigenlijk altijd geweest, de geschiedenis herhaalt zich. Vroeger bij de jeugd, als junior was het bijna altijd hetzelfde. Een groepje met de sterkeren moest ik altijd laten rijden, daarachter kwam ik dan, bijna altijd te laat maar nog net goed voor een ereplaats. Wekelijks stonden de eerste 15 in de krant, bijna wekelijks was ik daarbij, met alle mogelijke plaatsen tussen 1 en 20. Maar het was toch zoooo moeilijk om op dat podium te geraken.
Toch nog een verschil met (bijna) 25 jaar geleden; toen maakte ik alles goed in de spurt. Daar moet ik nu niet meer op hopen, die is helemaal verdwenen. Maar misschien heeft hij (de spurt) zich wel omgevormd in een goeie laatste kilometer. Maar daar maak ik dan weer niet altijd alles mee goed ..
We hebben het al enkele malen aangehaald in verschillende berichten: Koen kampt met een lichte achterstand qua groei en lichaamsbouw. En dan wordt het een relatief oneerlijke strijd, zéker in een sport waar kracht een belangrijke rol speelt. De natuur heeft iets meer (en sneller) z'n best gedaan voor de ene in vergelijking met een andere. Maar binnen enkele jaren zou dit tot het verleden moeten behoren. Dan wordt er op gelijke voet gestart. Ondertussen wordt het harken, een wekelijks gevecht van David tegen Goliath, een oneindig volhouden, vallen en opstaan, .....
Op de foto zie je een momentopname van Koen in het gezelschap van zijn even oude (!!) en dus 14-jarige ploegmakker Niels Vandecauter tijdens de opwarming van de wedstrijd in Geetbets. Een mooi beeld van hoe de krachtverhoudingen er tot nu toe bij liggen .....!
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
