6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
23-06-2010
De langste dag
In het kleine Engelmanshoven (bij Sint-Truiden) werd er vanuit gegaan dat dan zowat alles langer moet duren dan nodig ... De wedstrijd was voorzien voor 14 uur. In de koude wind, gelukkig zonder regen en bij amper 14 graden deed iedereen de nodige moeite om opgewarmd te geraken. Jammer genoeg voor ons en voor de organisatoren kregen ze af te rekenen met de afzegging van een tiental seingevers. Uit veiligheidsoverwegingen werd de koers dan even uitgesteld, de opwarming ging gewoon verder. Tot uiteindelijk het bericht kwam dat er uitgesteld werd tot 16 uur.
Iedereen zocht uiteraard snel een warme auto op. Het leek wel de maand maart buiten.
Er werd snel iets gegeten, de ene een sandwich, de andere stak rustig een frietje naar binnen (echt waar!). Uiteraard was het weer Alain Falque die voor die stunt zorgde.
Al bibberend en na nòg maar eens een opwarming startten we uiteindelijk dan toch voor onze wedstrijd. En weer het gekende scenario: enkele aanvallers die nooit weg geraakten, gaten werden gedicht waarna het weer stilviel, ... het beproefde recept. Het was wachten tot de laatste ronde en zelfs tot de laatste 5 km. Een groepje van 5 reed weg, gevolgd door ondergetekende met een collega in het wiel. We raakten nog tot op 5 seconden van de vluchters maar meer zat er niet in. Iets te laat gereageerd waarschijnlijk.
De conditie is gewoonweg schitterend, momenteel trap ik in de boter. De benen zijn maar enkele keren per jaar op dit niveau en momenteel is dit het geval. Jammer genoeg blijft er maar één weekendje over om deze benen te laten renderen. Dan gaat de riem er een week af om dan op een iets zwaarder parcours dan we gewend zijn weer op te bouwen voor de laatste 2 maanden van het seizoen. Er blijft dus nog genoeg tijd en mooie koersen over om voor te trainen.
Tot nu toe is het een redelijk regelmatig seizoen geweest met bijna alle plaatsen tussen 3 en 10. Maar net niet genoeg om van de hoofdschotel te genieten. Hopelijk kunnen we die nog reserveren voor de periode augustus-september.
Aangezien het Belgisch Kampioenschap voor Masters, georganiseerd in Banneux geen spek voor mijn bekje was, trokken we naar Grandmetz. Een dorpje uit lang vervlogen tijden, doorkruist door een spoorweg die al in geen jaren meer gebruikt wordt en met een wegdek dat z'n beste tijd ook al achter de rug heeft. Maar niet getreurd, eindelijk lag er nog eens een helling in het parcours. Dat was al een aantal weken geleden.
Start en aankomst in het midden van de helling van +/- 400 m. Gevolgd door een slepend stukje van 100 m en een afdaling op een smalle (asfalt)veldweg. Tussenin lag dan nog een paar kilometer vlakke betonbaan. Een afwisselend wegdek, dat wel, maar niet een waarop het lekker bollen is. Integendeel, het was stoempen. En niet alleen bergop.
In het begin voelden de benen niet helemaal goed aan. De voorbije week werd er door het slechte weer niet echt getraind zoals het hoorde. Dat hoort dan ook weer bij het ouder worden, zeker? Slecht weer en vermoeidheid (af en toe moet er nog gewerkt worden ...) leiden dan weer tot minder zin naar training. Met als gevolg dat de benen op zondag niet je dat zijn.
Maar dat beterde wel na een 20-tal kilometer. Ik kwam erdoor en probeerde enkele keren een ontsnapping mee op gang te trekken. Uiteraard, en zoals zovele keren, reed er uiteindelijk een groepje van 7 weg zonder Deno. Het was dan ook zaak om het gat niet te groot te laten worden en de ontsnapten op tijd terug te halen. Met de enkelingen die wilden rijden, lukten we er toch in om alles samen te laten komen op 10 km van het einde.
En dan begonnen de problemen. We werden ingehaald door enkele A-renners waardoor het tempo omhoog getrokken werd. Op zich geen slecht nieuws; het paste in mijn plannetje om de laatste 500 m een uitval te wagen. Als je daarbij gelanceerd kan worden door een snel rijdende groep is dat mooi meegenomen.
Helaas, op die bewuste 500 m van de lijn vielen we op de nek van een peloton achtergebleven A's. Hierdoor werd de doorgang helemaal versperd en iets proberen mocht ik dan wel vergeten. Net voor de laatste bocht konden we eindelijk voorbij en dan was het gewoon alles geven tot op de lijn ...... om dan met hardnekkige krampen in de kant te vallen. Pure vermoeidheid.
Dit is al de 2e keer op 10 wedstrijden dat mij dit overkomt. Net hetzelfde in Ghlin als nu in Grandmetz. Telkens moet ik me dan proberen overeind te houden in een groepssprint met een goeie 15 man. En telkens eindig ik dan ergens in het midden van de groep. Gisteren was het dan nog puur op karakter enmet de ogen dicht want de opkomende krampen persten het laatste greintje energie uit mijn benen. Gelukkig bestaan er geen beelden van die sprint want het moet geen mooi zicht geweest zijn .....
Het resultaat was uiteindelijk dus weer (maar) een verre ereplaats. Er resten nog een paar koersjes alvorens we een week broodnodige recuperatie inbouwen. Daarna volgen er een paar intensieve weken om klaar te zijn voor de laatste helft van het seizoen. Met een beetje meer geluk valt er misschien nog wel ergens een hoofdvogel uit de kast.
De weersvoorspellingen voor het vorige weekend zaten niet ver naast de werkelijkheid, het moet gezegd. Voor zondag werd dit: 's ochtends een buienlijn met onweer, komende vanuit het zuidwesten, hierna opklaringen gevolgd door een eventuele bui. Het was er 'boenk' op.
We vertrokken rond het middaguur in de richting van het zuidwesten (Thulin) en al snel kwam de buienlijn ons tegemoet. Goed nieuws want daarna zouden er opklaringen volgen. Bij aankomst hadden we mooi weer, warmte en een droog wegdek. Ideaal om te koersen, al mag er tijdens de wedstrijd wel eens met water gegooid worden. Jammer genoeg werd dit hierboven nogal letterlijk genomen en op 25 km van het einde kregen we een ware zondvloed over onze helmen. Razend gevaarlijk om te koersen op een wegdek waar het water op sommige plaatsen een vinger dik op het asfalt ligt. Kwam daarbij dat mijn banden voor dit weer ietsje te hard opgepompt waren. Met zo'n hoeveelheid waterhad ik niet echt rekening gehouden.
De westrijd begon zoals gewoonlijk: een resem aanvallen en probeersels om het peloton te breken of om zelf weg te geraken. En ook deze keer moesten we wachten tot ongeveer half koers vooraleer een zestal er in lukte om weg te rijden. Hieruit viel nog 1 concurrent weg door een valpartij.
5 man vooruit en ik er niet bij. De vluchters werkten blijkbaar goed samen maar reden toch niet al te ver weg. Door met een paar man een redelijk tempo aan te houden kwamen we uiteindelijk nog terug tot op 10 seconden. En daar stokte het. Ondertussen kregen we de al beschreven zondvloed te verwerken en ook hierdoor durfde ik niet voluit te gaan om de 5 bij te halen. Op een normaal wegdek had ik het zeker geprobeerd want de benen voelden redelijk goed aan. Uiteindelijk raakte ik in de laatste4 km weg met2 concurrenten. Door gewoon zo hard mogelijk door te rijden en tochzo weinig mogelijk risico te nemen, kon ik nog de 6e plaats pakken.
Eigenlijk zat er iets meer in. Jammer genoeg zat ik niet in de juiste vlucht, het vele proberen tijdens de eerste koershelft ten spijt. Doordat ik dan nog de risico's moest beperken zat een laatste sprong naar de eersten er ook niet meer in. Maar kom, ik had er maar van bij het begin moeten bij zijn. Volgende poging is geprogrammeerd voor zondag in Grandmetz.
Het leek erop dat het weer een verzopen dag zou worden. Onophoudelijk regenen van 's morgens vroeg reeds. En dat na zo'n mooie zaterdag.
Omdat er op zaterdag enkel een criterium georganiseerd werd en omdat dit niet mijn soort wedstrijden is, trokken we zondag naar Fraire. Een mooi klein dorpje met blijkbaar ook een prachtig wegennet. Op het parcours van grotere wegen was geen enkele put te ontdekken! Kom je nog zelden tegen na vorige winter. Maar bij de koersen in Henegouwen is er meestal niet te klagen over de staat van de wegen.
Wie ook weer van de partij was, was onze ploeggenoot Serge. Maar door ziekte van Eric waren we toch maar met 2 van de ploeg. Eveneens van de partij: de wind. En dat maakte het extra zwaar. Een slepend stuk van een paar kilometer met de wind pal op kop. Opletten dus.
En wij dus op weg voor 7 ronden van 10,5 km. Na enkele schermutselingen en wanhoopspogingen was het enige resultaat dat de deur achteraan wijd open ging. Half koers lukten 2 man er toch in om weg te rijden. Op dat ogenblik reageerde niemand dus ze bleven weg. Achteraf gezien waren dit ook wel de 2 sterksten van het peloton.
In de groep was geen beweging te krijgen. Met een paar man draaiden we rond maar de rest reed gewoon in het wiel. Het is duidelijk niet alleen in het Luikse dat deze mentaliteit in het peloton te vinden is .....
Op 2 ronden van het einde achtte ik mijn moment gekomen. Ik kreeg stilaan genoeg van zomaar aan te modderen en vertrok alleen. Maar al snel vroeg ik mij af waar ik aan begonnen was. Die wind! Helemaal alleen slaagde ik er toch in om een mooie voorsprong bij mekaar te scharrelen maar toch hoopte ik dat er snel iemand kwam aansluiten. En dat gebeurde inderdaad na een 10-tal kilometer. Het was dan nog mijn eigen ploegmaat die de sprong (alleen) maakte. Hij had zich al de ganse koers verstopt en had dus nog voldoende energie over. Ik daarentegen voelde de tank stilaan leeglopen. We hadden dus nog een volle ronde (10 km) te gaan en zouden nog serieus mogen op de trappers duwen om vooruit te blijven. Met af en toe een beetje uit de wind te gaan zitten voelde ik me ook weer een klein stukje beter.
We maakten er geen sprint van, de 3e plaats kreeg ik cadeau voor al het voorafgaande werk. Serge werd 4e.
De conditie is weer in stijgende lijn na de ziekte van 2 weken geleden. Wat een keer goed afzien (vorige week in Geer) toch allemaal kan teweeg brengen.
Na het débâcle van vorige week (met ziekte, dat wel) was het afwachten of het lichaam goed gerecupereerd was. Het ging tenslotte over een lichte griep, wat toch altijd een beetje kracht van het povere lijf vergt. Ondertussen was er nog keelpijn en hoesten bijgekomen. Maar dat was minder erg.
Zo deed ik woensdag nog een redelijk intensieve training van een kleine 80 km en was het gevoel opdonderdag al beter. Geen problemen bij de recuperatie. Maar alles was nog niet opgelost en dat bleek ook in de wedstrijd van Geer.
Met stralend weer stonden we zaterdag met 44 vertrekkers aan de start. Een mooi parcours maarmet veel zijwind op de open vlakte. Het zou dus opletten worden voor snelle scheuren in het peloton.
Voor mij was gewoon uitrijden het doel van de dag. En dat zou niet makkelijk worden want ik hing telkens aan het eind van de koord als er weer (de ganse koers!) op het kantje gereden werd. Het lukte een aantal keren om het gaatje te dichten maar na de eerste koershelft bleek het gaatje tè groot geworden.
Samen met Serge Rocchi reed ik nog een paar ronden achter het peloton tot er op een bepaald moment maar 100 m meer te dichten was. Maar dat lukte helaas niet; een kleine versnelling in het peloton was voldoende om onze achtervolging definitief te laten mislukken.
Na een paar ronden aan te modderen in een achterop komend groepje was het tijd voor de laatste test: een ronde voluit met een ..... 32e plaats als inzet. Op die ronde nam ik nog 25 seconden op de rest van het slapende gezelschap. Test gelukt dus want de benen hielden het nog uit tot op de lijn. Met het resultaat kan ik niet tevreden zijn maar uitrijden was uiteindelijk het doel voor de wedstrijd.
Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan. Tot voor het ziek worden ging het redelijk goed, jammer dat er toen roet in het eten terecht kwam. Maar we hebben nog een paar weken om dat op te halen. Tot aan het 'trainingskamp' volgen er nog 4 koersen. Daarna op naar de bergjes en voorbereiden voor het 2e gedeelte van het seizoen.
Misschien opnieuw met de jongste belofte in het wiel? We zien wel.
Hoe goed het donderdag ook ging, zo slecht was het de daaropvolgendezondag. In plaats van naar de klimkoers van Cahottes te gaan, trokken ploegmaat Eric en ik op donderdag naar Ghlin (bij Mons). Weer een mooi parcours maar met 4,2 km niet zo lang.
De koers verliep zoals we de laatste tijd wel meer gewoon waren: redelijk gesloten, ontelbare ontsnappingspogingen ten spijt. Zowel Eric als ikzelf voelden ons goed en probeerden dus ook meerdere keren. Ofwel op ons eentje ofwel proberen mee te glijden in een vlucht. Op 20 km van het einde dacht ik zelf in de goeie vlucht te zitten. Met 5 man probeerden we eronder te muizen maar dat was buiten de latere winnaar gerekend. Hij gaf geen trap teveel (gaf eigenlijk gewoon géén trap) en was niet aan te porren om mee te rijden. Blijkbaar speculeerde hij liever op een sprint. Het werd dus een verloren aanval en met z'n allen op naar een massasprint. Al het beukwerk had al wel enkele slachtoffers gemaakt en dus werd er maar met een man of 20 gesprint. Hierin werd Eric 7e en ikzelf pas 15e. Jammer want de benen waren er om beter te doen. Maar we hebben ons niks te verwijten, het mocht gewoon niet zijn.
2 recuperatiedagen met een paar uurtjes losrijden waren voldoende om met een goed gevoel aan de spaghetti van zaterdagavond te beginnen. En dan moet het fout gelopen zijn. Er wachtte mij een heel onrustige nacht, verschillende keren wakker geworden, maag niet in orde, ...... De schrik zat erin want wie bij de hond slaapt, heeft veel kans op vlooien. Mevrouw Deno is namelijk al bijna 2 weken niet in orde en heeft via een angina en een hardnekkige hoest ervoor gezorgd dat de beestjes weelderig tieren in onze huiselijke lucht.
Op zondagmorgen moest een aspirine verlichting brengen. Dat deed het ook maar de korte en onrustige nacht bleven opspelen. Met een licht grieperig gevoel toch maar de moed gevonden om naar de inschrijvingstafel van Mielen-boven-Aalst te trekken voor de eerste wedstrijd bij de ECW.
Maar dat bleek al van bij de opwarming niet het beste idee. De adem werd onmiddellijk afgesneden en de weinige kracht in de benen vloeide er zo uit weg; dit werd niks. De eerste ronde kon ik de schijn (helemaal achteraan het peloton) nog redelijk ophoudenmaar na de 2e doortocht aan de aankomst besloot ik wijselijk om naar te auto te bollen. Die 10 km koers hadden mijn benen het gevoel gegeven dat ik er een mini Ronde van Vlaanderen opzitten had. Niet normaal dus.
Thuis gekomen is er van eten niet veel meer in huis gekomen; een beetje in de zetel hangen en dan snel met een Dafalgan in bed.
Vanmorgen ging het dan al wat beter. Het grieperig gevoel is dan wel weg maar er blijft een raar gevoel in de buik hangen.
Was het een gewone indigestie van veel te smakelijk en ook iets teveel lekkere spaghetti te eten? Is er een beestje in het spel dat nog niet helemaal het achterste van zijn tong laat zien? Ik weet het nog niet. Een paar dagen relatieve rust moeten soelaas bieden.
Ik hoop nog een paar trainingen te doen en daarin eens goed de benen te testen. Als alles goed gaat, staan we zaterdag aan de start in Geer. Voor wat de enige koers van een verlengd weekend moet worden. Afwachten maar.
Tot nu toe zijn de microben aan mij voorbij gegaan. Een klein wonder voor iemand met een verminderde weerstand en in (bijna) topconditie.
Moeder de vrouw heeft inderdaad kwistig met bacteriën gestrooid; een angina, gekoppeld aan een stevige hoest zijn/waren de oorzaak. Tot vandaag zijn er nog geen bijkomende gevallen in de familie gekend maar de schrik zit er nog wel in. Zeker met een drukke kalender in het verschiet. Donderdag staat de koers in Ghlin op het programma, de zondag erop wordt het Hensies of Mielen (Sint-Truiden).
Maar eerst was er Montroeul sur Haine in het verre Henegouwen. Na het bevredigende resultaat van vorige week mochten we alweer wat meer hoop hebben op een redelijke uitslag. En dus trokken mijn ploegmaat Eric en ikzelf met verhoogde moed naar ginder.
Er wachtte ons weer een mooi parcours, zonder helling weliswaar maar wel mooie wegen en een lekker zonnetje. En een totaal van 38 vertrekkers.
Van in het begin regende het ontsnappingen en ook ik kwam eerder toevallig in het geschut terecht. Het lukte echter niet om met een klein groepje weg te raken en ik zette me maar terug in de groep. Eric plaatste zich iets korter vooraan.
Maar het onmogelijke gebeurde toch. Ongeveer half koers reden 9 man weg. Ik zag het gebeuren en hoopte dat mijn ploegmaat erbij zou zijn. Helaas.
De 9 namen snel voorsprong en voor we het goed en wel beseften ontstond er een groot gat. Dus moesten we aan de bak.
De benen zonden ondertussen signalen uit van aankomende problemen. In mijn linkerdij speelde op één plaats een kramp op. Het leek dus allemaal verloren voor mijzelf en daarom besloot ik de kaart te trekken van mijn collega. Ik moeide me vooraan in de debatten en we slaagden erin om de voorsprong bijna teniet te doen .. ware het niet dat er nog 150 m dicht te rijden bleven. Hier had ik weer mijn ploeggenoot verwacht maar hij kwam niet. Hij twijfelde om het enige te doen wat overbleef: het laatste gaatje dichtrijden terwijl ik het gat laat vallen. Niet dus.
Hierop moest ik even terug naar achteren (in het ondertussen uitgedunde peloton) om te recupereren. Tot overmaat van ramp reden er nog 4 concurrenten weg en dit op een goeie 10 km van het einde. En weer zonder afgevaardigde van Cycling Team 2005 ..
2 maal op rij een vlucht missen door getwijfel. Ik nam dan het initiatief om nog een laatste cartouche af te vuren om zo mijn ploeggenoot, véél meer sprinter dan ik, te lanceren voor een verre ereplaats. Op een goeie 500 m van de streep zette hij aan en liet ik een gaatje vallen. Gelukkig twijfelde hij deze keer niet meer en lukte erin om het tot de streep vol te houden. Eric hield er dus een 14e plaats aan over, ikzelf een 25e. Beter kon ik niet want die ene kramp maakte het mij ondertussen onmogelijk om mijn linkerbeen zelfs maar rond te krijgen. Het werd dus 200 m op letterlijk 1 been rijden en ondertussen iedereen je voorbij zien rijden.
Het leek me toen al dat het niet zomaar een gewone kramp was. Heel bizar omdat de conditie goed is, ik genoeg gedronken en gegeten had en het maar aan één been voorkwam. Maar pijn deed het wel.
Dus werd het een beetje behelpen met Algipan tot het geplande bezoek aan de kinesist van maandagavond. Hier kwam niet veel meer aan het licht dan een gehavende spier, eentje die zo diep ligt dat ze moeilijk te bereiken was.
Hopelijk verergert de situatie niet en verbetert ze zelfs. Het zal nodig zijn willen we donderdag revanche nemen op onze concurrenten en onszelf. Ik hou jullie op de hoogte.
In tegenstelling tot eerder gepland, heeft Koen dit weekend niet gekoerst. Nochtans had hij deze week nog goed getraind op snelheid (Zolder) en nog een lange, rustige duurtraining (80 km)ingelast.
Maar momenteel heeft hij het heel moeilijk met zijn puberteit, de school en zijn fysieke groei. Hij groeit op dit ogenblik (de laatste maanden)ongeveer 1,5 à 2 cm per maand. In de school is het niet makkelijk omdat hij zich begint te manifesteren, commentaar te geven op alles en nog wat en dus meer opmerkingen krijgt van leraars. Enfin, echt puberen.Ook het kille weer is niet helemaal van die aard om met veel zin in te rijden. Het beeld van de ganse winter.
Hij komt er niet toe om dit allemaal op een rustige manier te verwerken. Het kost meer moeite dan normaal en hij heeft het blijkbaar mentaal moeilijk.Hij heeft dan ook voor zichzelf uitgemaakt dat hij de volgende weken niet zal koersen. Hiermee doen we dan eigenlijk wat de dokters ons tijdens de winter aanraadden. Hij is uiteindelijk nog geen 15 jaar en heeft nog voldoende tijd. Het lichaam krijgt hierdoor ook iets minder zware inspanningen te verwerken en kan de nodige energie gebruiken om te groeien.
We laten hem de volgende dagen en weken de tijd om alles op een rijtje te zetten. Ik denk wel dat hij na verloop van tijd opnieuw zin zal krijgen om te koersen. Hij heeft het zelfs nooit moeilijk gehad om te trainen,deedervoor wat hij moestmaar toch wil hij het op dit moment iets minder aan doen. Zoals ik al zei, hij reageert soms ietwat onbegrijpelijk.
Het is dus helemaal niet zo dat hij beslist heeft dat hij volledig stopt. Hij heeft gewoon tijd nodig om mentaal en fysiek te recupereren. Binnen enkele weken volgen de examens en de school heeft dus weer evenvoorrang. Daarna gaan we een paar weken met vakantie naar de berg(jes)en. Hij heeft altijd graag bergop gereden.Hopelijk krijgt hij daar weer de smaak te pakken, blijft hij plezier hebben in zijn sporten uiteindelijk zijn we danook weer een paar maanden verder.
Hierdoor zal mijn planning ook hier en daar wat aangepast worden.Zoals voorzien ben ik vorige week, na een lange onderbreking ook weer aan een startlijn verschenen. Mèt de nodige twijfels zoals elk jaar weer bij de start van de eerste koers.Maar die twijfel bleek uiteindelijk niet nodig.
We, mijn ploegmaat Eric en ik, waren deze keer naar Ville-Pommeroeul afgezakt. Hier vonden we een volledig vlak parcours met alleen tijdens de laatste 500 m een helling (genre brug) van een paar honderd meter en een lichte afdaling naar de aankomst. En 42 tegenstanders. Het enige punt waar iets zou kunnen gebeuren was dus deze helling. Uiteraard was het ook oppassen voor de breuken in het peloton tijdens de lange rechte stukken. Buiten enkele ontsnappingspogingen, waaronder eentje van mijzelf, gewoon om even de benen te testen, was er niets te melden. Er werd redelijk gekoerst maar het was makkelijk volgen. Blijkbaar was mijn voorbereiding dus toch goed verlopen en is de conditie prima. Het kwam er dus op aan om die ene cartouche te sparen voor het juiste moment. Dat vond ik eraan komen tijdens de laatste kilometer. Ik probeerde dan ook langs het peloton te komen met de neus in de tegenwind. Even moest ik nog inhouden en dat brak me redelijk zuur op. Ik viel even stil op het hoogste punt en kreeg niet onmiddellijk mijn grote versnelling in gang bij het inzetten van de (lichte) afdaling. Hierdoor verloor ik wat snelheid en kreeg nog een deel van het peloton over mij. In plaats van een dichte ereplaats leverde mijn late uitval maar een 18e plaats op. Maar het gevoel was goed, zelfs niet teveel vermoeidheid in de benen na afloop.
Volgende week trekken we opnieuw naar Henegouwen, naar Montroeul sur Haine. Als het daar ook zo vlot loopt, zie ik mezelf de week erop nog starten op het klimparcours van Cahottes. Maar dan moet het toch ècht wel goed zitten want daar is het niet van de poes. Afzien verzekerd.
Enkele jaren geleden ben ik eens begonnen met het uitzoeken van de stamboom van de familinaam Deno ( voor de liefhebbers: www.geneanet.com). Hierbij kwam ik terecht in de jaren 1550 bij onze stamvader Charles Denaux/Denoo, afkomstig uit het lieflijke Enquin in Noord-Frankrijk (62). Bleek toen ook dat er rond 1800 en later enkele clusters uitweken naar België. Opvallend, na de trek naar België vestigden onze voorvaderen zich in het brabantse Sint-Joris-Weert (tot ongeveer het begin van de 20e eeuw).
Een koers in dit dorp heeft dus ergens wel een speciaal pigment gekregen.
Nochtans was het eerst niet gepland om hier te starten. Op de agenda stond mijn eerste wedstrijd van het seizoen (Grand-Rechain) op zaterdag en Koen zou dan zondag starten in Budingen. Doordat er blijkbaar iets leek te broeien onder mijn leden, vrijdag nog vrij vermoeid, verhoogde polsslag en lichte koorts namen we het zekere voor het onzekere en stelden mijn debuut uit naar volgende week. Hierdoor kon Koen zaterdag naar Sint-Joris-Weert. Met een lichte knik in het parcours zou hem dit misschien iets beter kunnen liggen dan de biljart van Budingen.
Onze ervaring van vorig weekend was eerder negatief maar helemaal niet onverwacht. Gezien de voorbereiding, of beter het gebrek aan een degelijke en gerichte koersvoorbereiding tijdens de winter en de eerste voorjaarsmaanden wisten we waaraan we ons konden verwachten. Het verloop van de wedstrijd van vorige week in Berlaar bevestigde ons vermoeden.
Koen kreeg het daar vanaf de eerste meters zeer moeilijk om het tempo te volgen. Eerlijk gezegd was hij niet de enige. Het verschil lag erin dat het bij hem iets vlugger tot uiting kwam dan bij sommige anderen. Van bij het startschot stoven die kerels vooruit zoals de stieren en de bekende rode lap.
Uiteraard kennen we het huidige probleem van Koen, hier gaan we weer niet over uitweiden. Hij is dan ook nog niet rijp voor zo'n knalstart.
Momenteel gaat alle opgenomen energie in z'n lichaam naar de groei; hij zit ongeveer aan 1 cm per maand maar de laatste 10 dagen alleen al groeide hij een halve cm ..... Het gaat dus redelijk snel op dat gebied. Gelukkig heeft hij nog niet al te veel last van spierpijn of klachten aan gewrichten maar het blijft oppassen. We proberen de inspanningen (trainingen) zo goed mogelijk te doseren en de recuperatie z'n werk te laten doen. Krachttrainingen zijn sowieso uit den boze voor jonge kerels van die leeftijd en intervals laten we ook achterwege. Tijdens het seizoen betekenen de wedstrijden, hoe lang of hoe kort ze ook duren voor Koen, op zich een intervaltraining.
Nochtans is het algemene gevoel bij Koen niet slecht. Hij voelt zich al bij al redelijk goed in z'n vel (met uitzondering van sommige puberreacties ..... maar die zijn ambetanter voor de ouders dan voor hem zelf). Zijn motivatie voor de trainingen blijft intact en hij doet het graag. En hij doet het mèt ambitie. Daarom de toch ook wel ontgoochelde reactie nadat hij zaterdag uit koers genomen werd.
Hij begreep het niet goed, voelde zich goed vóór de wedstrijd en had mij zelfs verbaasd tijdens de training op het circuit Zolder op dinsdag. Hij bleek daar redelijk goed te zijn en dat gaf uiteraard een morele opkikker. Dan komt een tegenvaller hard aan. Maar dat mag niet dramatisch zijn.
Hij doet zijn uiterste best en meer mogen we er gewoon niet van verwachten. De ambities en doelstellingen worden niet gewijzigd omdat één training ontzettend goed meevalt. Het wordt gewoon een seizoen met weinig en lage hoogtes en van veel en diepe laagtes. En dus blijft het grote werk op mentaal vlak liggen. Het steeds meer weer opvijzelen van de 'moral'.
Vorige week in Berlaar was de kennismaking met de al gerodeerde concurrentie bikkelhard, ook het voorbije weekend was redelijk confronterend. Maar momenteel hebben we niet zoveel keuze. Het is een periode waar Koen door zal moeten. Met vallen en opstaan, met het verwerken van ongetwijfeld nog een aantal ontgoochelingen. Maar het geloof erin mag nooit verdwijnen. Gelukkig is het woord 'opgeven' ook weggelaten uit de laatste druk van het woordenboek van Koen. 'Geduld' daarentegen staat er in vetgedrukte letters in .....
Tot volgende week voor meer nieuws van ons wielerfront!
Einde februari, tijd om even de balans op te maken van de wintervoorbereiding. Hiervoor heb ik er even de statistieken bij genomen.
We weten dat koning winter dit jaar met iets hardere hand geregeerd heeft dan vorige jaren. Hierdoor zijn de MTB-trainingen drastisch verminderd maar werden wel ten dele vervangen door de rollentraining. Deze trainingen hebben we in variatie en beleving kunnen aanpassen met de aanschaf van een Tacx Fortius Multiplayer. Dit is een rollenbank, uitgerust met een motor, die op zijn beurt aangesloten wordt aan een computer. Dit maakt het mogelijk om zowel virtuele parcours te rijden als te werken met Real Life Video. DVDs van gekende wedstrijden (vb: Ronde van Vlaanderen of Amstel Gold Race) of trainingsparcours kunnen via het computerscherm gevolgd worden èn gereden worden met aangepaste hellingsweerstand.
Gert voorbereiding 2009 : 77 trainingsdagen 3683 km 157 fietsuren
Gert voorbereiding 2010 : 58 trainingsdagen 2528 km 97 fietsuren
Details over hartslagen en gemiddelden bespaar ik jullie. Maar het lijdt geen twijfel dat de kwaliteit van de trainingen dit jaar beduidend minder/anders is dan voorgaande jaren. Aangezien de planning omwille van het weer geregeld aangepast werd en dat de doelstellingen voor 2010 opgeschoven werden en later in het seizoen zullen vallen, lagen de accenten op andere trainingsvormen dan rond dezelfde tijd van het vorige jaar.
Bij Koen werden het aantal trainingskilometers en dagen lichtjes opgevoerd. Als aspirant begon het seizoen pas einde april. Bij de nieuwelingen echter zijn de wedstrijden al gestart sinds vorig weekend.
In het licht van de verdere (lichamelijke) ontwikkeling van de ket beslisten we al om dit jaar aan te pakken als een aspirantenjaar. Althans wat wedstrijdperiode betreft.
Het aantal kilometers en trainingsdagen werden uiteraard aangepast (hij moet uiteindelijk bij de nieuwelingen starten). Maar zijn eerste wedstrijden zullen pas gereden worden ergens rond half april tot begin juni, een 2e periode start pas begin augustus tot het einde van het seizoen. In april staat er nog wel een weekje warm draaien in het zuiden op het programma alsook de jaarlijkse trainingsweken (juli) in het middengebergte.
Het aantal wedstrijden zal dit jaar minimaal zijn; er wordt trouwens alleen gekoerst als Koen zich goed in zn vel voelt, goed voorbereid is en goesting heeft om er in te vliegen. Want afzien zal hij zeker en vast. Niet alleen zal hij fysiek achter staan tegenover zijn opponenten maar ook minder snelheid en koersritme hebben, uiteraard doordat hij minder zal koersen dan het overgrote gedeelte van het nieuwelingenpeloton.
Voor mezelf is de conclusie ook vlug gemaakt: minder goeie vorm dan vorig jaar, mindere kwaliteit en vooral hoeveelheid van trainingen en .. minder moral. Het valt me moeilijker dan vorige jaren om trainingen aan te pakken op de manier zoals het hoort. Vermoeidheid en tegenzin (grijs weer, gebrek aan zon) knagen aan de motivatie. Meer dan gewenst, komt het idee in mij op om minder te koersen, te snoeien in het aantal koersdagen, een sabbatjaar (?) misschien?
Doordat ook voor mij het wedstrijdseizoen later dan gewoonlijk zal starten, zal het aantal wedstrijden automatisch verminderen. En hopelijk wordt de motivatie en trainingsijver groter naarmate ook het aantal zonuren stijgt ..
Tradities dienen om in ere gehouden te worden? Dan zeker wel in het wielrennen. Denk maar aan het eindeloos en domweg kilometers maken, zonder nadenken, variatie of afwisseling.
Nòg zon gewoonte is het gegeven van de groepstrainingen. Voorbijgestreefd maar nog steeds om de verkeerde redenen toegepast. Uiteraard is een groepstraining een uitstekende gelegenheid om de ploeg in een leuke sfeer kennis te laten maken of om de laatste dagen vóór een belangrijke wedstrijd met een rustige bezigheid door te brengen. Dit houdt dan in dat er rustig en zonder druk uitgereden wordt om uitgerust en in topvorm aan de start van de wedstrijd te komen.
Helaas wordt het fenomeen van de groepstrainingen nog al te vaak als een vaste trainingsvorm toegepast. Iets wat we vaak zien tijdens het voorjaar, als groepen wielertoeristen èn wielrenners in het straatbeeld opduiken als ware het de tijd van de grote paddentrek.
Druk pratende en gesticulerende renners maken dan het mooie weer, in regen en wind. Eén van de zeldzame voordelen van deze vorm van bezigheid; samen met anderen de baan op kan motiverender werken dan alleen te moeten vertrekken in grijs en miezerig weer. Alleen . wordt dan niet al te snel voorbij gegaan aan de kwaliteit van de training? Wèlke training wordt dan wel uitgevoerd? Velen zullen het antwoord schuldig moeten blijven.
En juist dàt zou dan weer het doel moeten zijn bij het werken met jonge renners: ze wijs maken in de uitgebreide wereld van trainingsvormen. Wanneer, hoeveel en welke trainingen uitvoeren. Jammer genoeg is dat een gegeven dat nog maar bij weinig ploegen ingang gevonden heeft.
Het wielrennen blijft een veelal individueel gebeuren. Het is nu eenmaal zo dat fysieke mogelijkheden en beperkingen een belangrijke rol spelen in de voorbereiding op wielerwedstrijden. Wat voor de ene een rustige duurtraining is, kan voor de andere een intensieve intervaltraining worden. En laat ons duidelijk zijn, dit is niet alleen het geval voor rennertjes van 14 à 15 jaar maar ook voor de meer ervaren types van 20, 25, 30 of ouder.
Maar het is nu eenmaal makkelijker en het vraagt véél minder moeite om renners samen in dezelfde zak te zetten, eens goed te schudden en daarna te kijken hoe deze het werk verteerd hebben. Want daar komt het toch wel op neer bij groepstrainingen.
Er wordt niet zozeer gekeken naar wat een renner in de voorgaande weken zoal uitgespookt heeft (of niet), er wordt zelfs niet nagegaan wat de doelstellingen zijn van deze of gene. Misschien heeft hij wel contact gezocht om een ideale begeleiding te bekomen?
In het wielrennen is het zoveel makkelijker om renners te verplichten deel te nemen aan groepssessies dan om zich individueel om het welzijn van de atleet te bekommeren. Dààr ligt volgens mij het geheim van een goeie begeleiding in een wielerploeg. Helaas moeten we vaststellen dat hier zo goed als geen aandacht aan besteed wordt.
Bij de mogelijkheid om gestraft te worden door de ploeg (deelname aan georganiseerde groepstrainingen staat in het contract tussen renner en club aangestipt als verplicht) hebben we echter geen seconde stil gestaan toen we beslisten om deze winter aan geen enkele groepstraining deel te nemen. Ik zie er gewoon het nut niet van in. Er zijn gewoonweg géén argumenten die het belang van groepstrainingen kunnen opkrikken.
Traditiegetrouw zijn er bij het begin van het wielerseizoen de gekende oefenkoersen. Deze bestaan uit 2 gedeelten; enerzijds een groepstraining (aha, hier zijn we er weer mee!), anderzijds een wedstrijdgedeelte.
Voor Vlaams Brabant worden deze al enige jaren ingericht te Vollezele en Kapellen-Glabbeek en dit tijdens de eerste weken van februari.
De oefenkoers in Kapellen is een inrichting van WBV in samenwerking met de ploeg waar Koen dit jaar (nog) aangesloten is, Olympia Tienen. Hierdoor werd enorm aangedrongen om deel te nemen (voor de goede verstaander:deelname verplicht uiteraard).
De nieuwelingen mochten een gezamenlijke training afleggen van 40 km, gevolgd door een wedstrijd van 35 km.
Koen zou na de training zelf beslissen of hij er nog een rondje wedstrijd bij zou nemen of niet.
Al bij al liep de training redelijk vlot. Het kostte uiteraard wel wat moeite om de groep bij te houden op de hellingen maar het lukte. Een beetje inspanning van dit niveau mag stilaan wel rond deze tijd van het jaar. Alhoewel dit nog niet echt deel uitmaakt van de specifieke planning die we voor Koen opgesteld hebben.
Toch ook een speciaal woordje voor Koen's ploegmaat Bjarne, die z'n eerste wedstrijd heel goed doorkwam. Ondanks een val (?) bij het begin van de wedstrijd, met een lange achtervolging tot gevolg eindigde zijn eerste koers toch met een bemoedigend resultaat. Het mooie eraan is dat hij niet opgaf na pech; dat is altijd véél belangrijker dan de uiteindelijke plaats in de uitslag. Proficiat.
Ondanks het winterweer heeft Koen toch al wat tijd op de fiets doorgebracht. De investering die we deden met de aanschaf van een Tacx Fortius bleek een schot in de roos. Het maakte de meestal saaie en langdradige trainingen op rollen stukken aangenamer. Alles bleef op souplesse gericht en zonder al te veel te focussen op hartslagen. Krachttrainingen zijn zelfs nog helemaal niet aan de orde.
Hopelijk kunnen we de volgende weken wat meer buiten trainen en eindelijk aan het (traditionele!) kilometers malen beginnen. Of hoe sommige principes toch overeind blijven ..
De voorbereiding begint stilaan vorm te krijgen, de eerste 'serieuze' trainingsweken zijn achter de rug maar toch ..... Zoals ook vorig jaar is het slechte weer een spelbreker om de voorbereiding ideaal te laten verlopen.
Daarom hebben we toch al een paar beslissingen genomen die een weerslag zullen hebben op het komende seizoen.
Om ons toe te latente werken aan een brede basis zonder ons hals over kop in het koersgeweld te gooien, zullen Koen en ik pas in competitie komen rond begin april.
De trainingsachterstand die we hebben willen we niet snel-snel goedmaken door de basisconditie te verwaarlozen en deze te vervangen door het rijden van wedstrijden om de nodige intervaltraining op te doen. Mochten we dit toch doen, dan volgt wellicht de weerslag (een terugval) in de loop van het seizoen.
Dan verkiezen we een seizoen op constant niveau met een paar piekperiodes boven een jaar met korte hoogtes en diepe lange dalen. Kwestie van keuzes maken.
Wat ook nieuw is, is dat de prioriteit voor Koen dit seizoen ligt op trainingsgebied. Bij de opvolging door onze vertrouwenspersonen bij Endocard (www.endocard.be) is gebleken dat Koen volop in groei en puberteit beland is. Hierdoor wordt het aangewezen om zijn lichaam rustigte laten wennen aan fysiek hardere inspanningen. Zo zou hij bijvoorbeel meer tijd moeten steken in een algemene fysieke voorbereiding door andere sporten te combineren met het (eenzijdige) fietsen.
Er werd ook geopperd om zelfs een gans jaar aan de kant te blijven en dus geen competitie te rijden. Maar hier ben ikzelf niet helemaal 100% voorstander van. Volgens mijn ervaringen is het beter om een minimum aan competitieritme, snelheid en 'peloton'gevoel te behouden. Ook Koen zou toch liever een aantal wedstrijden starten.
De tussenoplossing bestaat er dus in om een beperkt seizoen te plannen en zich dan ook niet te laten leiden door uitslagen en prestaties. Zoals we tot nu toe trouwens altijd gedaan hebben.
Koen's seizoen zal zich dan ook voornamelijk afspelen in de periodes april-mei en augustus-september. Tussendoor is er een rustige periode tijdens de examentijd van juni en aansluitend een deugddoende 'stage' in het middengebergte tijdens de maand juli. Het accent zal dus liggen op veel en lang rijden, een groot hart kweken en sterker worden.
In zijn eerste seizoen als nieuweling zal Koen dan ook maar een beperkt aantal keren aan de start verschijnen. Overeventuele selecties voor grotere wedstrijden als interclubs en wedstrijden voor Beker van België is dus geen sprake.Hopelijk kan deze werkwijze bijdragen aan mooiere resultaten oplangere termijn.
Voor mijzelf zal het seizoen ook pas starten ergens begin april. Persoonlijk heb ik ook liever een goeie basisconditie om een gans jaar op terug te kunnen vallen dan succes na te streven op korte termijn. Ik heb gewoon de klasse en het talent(en de nodige 'hulpmiddelen') niet om met een minimum aan training een maximum aan resultaat te bereiken zonder de onvermijdelijke dalperiodes tijdens het seizoen.
De zin om al vanaf de eerste wedstrijd en in de ijskou over de limieten te gaan is er trouwensgewoon niet. Daarom wordt er ook pas gestart rond april 2010.
In de hoop op een beetje zon en lekkere temperaturen,
Iemand vertelde eens dat de kortste weg naar het zuiden via Maubeuge liep. Die route hebben we dus jarenlang gereden. In een Ford Taunus, zeker ook een Citroën, later ook in een oranje Volvo. We durfden dan al eens stoppen voor een lekkere maaltijd bij Les Routiers, altijd ergens in Frankrijk te vinden langs de Nationals.
Kopje koffie uit de thermosfles, sigaretje, een boterhammetje en dan snel door.
Een volgende stop was altijd wel ergens voorbij de eerste péage. Daar hingen we dan een half uurtje rond, bij een picknicktafel in de schaduw naast het gloeiend hete asfalt. We konden dan kiezen voor een plasje of een poepje in a) het stinkende lokaaltje, ook wel Frans toilet genoemd, twee voetsteunen en een vuil gat in de grond of b) in een bosje dat door een hoog hek van onmetelijke bietenvelden werd gescheiden. Onze keuze bleek ook meestal de keuze zijn geweest van voorgangers, te zien aan het aantal sporen die op de grond te vinden waren.
En daarna waren we, of we nu 4 jaar of 12 jaar waren altijd wel te vinden voor iets lekkers. En dan door.
Bijna altijd vermeden we de Franse hoofdstad Parijs. Maar die enkele keer dat we er toch langs reden was het de kunst om de stad om een uur of twaalf te passeren, dan was het vrij rustig op de Périphérique omdat de Fransen lunchten.
We luisterden dan naar bandjes met onze favoriete muziekjes, later werden het onze eigen cassette-recorders met eigen opnames (van de radio). Of we deden spelletjes als Ik neem iemand in mijn hoofd, wie is het?, Je gaat op vakantie en je neemt mee We telden vrachtwagens van Vos Logistics, Willie Betz, de caravans van het merk Kip, bijna altijd met Nederlandse nummerplaat.
In mijn en mijn broers jeugdtijd was het nog niet zoveel te vinden als vandaag; de aires met klimrekken en speeltuigen. Met onze eigen kinderen waren we later wel toegespitst op deze plaatsen met jeux des enfants. Maar na een tijdje spelen moesten we verder. Niemand had nu nog echt zin, de auto rook naar etenswaar, kinderen en zweet. De achterbank was een ravage. Kledingstukken, lege flesjes, snoeppapiertjes, strips, Daar gingen we weer.
In vroegere jaren, onze jeugd en toen ik nog alleen met mijn broer de achterbank moest delen, reden we nooit via de snelweg. Het leek toen nog extra lang te duren alvorens we de tunnel van Lyon gepasseerd waren, daarna de Col du Grand Boeuf en dan uitkijken naar dè rots, onze rots, vlakbij onze camping. Wisten wij toen veel dat je die pas de laatste 3 kilometer te zien kreeg.
We overnachtten toen ook in de inderhaast open getrokken plooicaravan of simpelweg in de auto. Onze ouders elk in hun stoel, mijn broer en ik respectievelijk op de vloer van de wagen of de achterbank. Zo konden we toch nog de beentjes strekken zonder mekaar aan te raken en zo geïrriteerd te worden.
Later werden we groter en werd al eens meer de snelweg genomen. Het maakte de reis iets aangenamer. Als we s avonds laat vertrokken en de ganse nacht door reden kwamen we rond de middag ter plekke aan. Zonder airco in de wagen en dus aangetast door slecht humeur en kwalijke geurtjes.
Inmiddels zullen we de route al een keer of vijfentwintig hebben gereden. Het is al een keer iets meer dan duizend kilometer geweest, ook al 940 kilometer, een andere keer 960 kilometer. En al die duizend kilometer zitten in ons hoofd: iedere bocht, iedere péage, iedere afslag, alle borden, alle uitzichten.
De voorbij flitsende TGVs langs de A7, de (nu verlaten en desolate) grensposten, et oude Romaanse kerkje op de heuvel, de tunnel van Fourvière bij Lyon, de olieopslagplaats direct erna, de Rhône die ons vergezeld tot dichtbij onze bestemming.
Wij zijn groot geworden langs deze route, onze kinderen is eenzelfde lot beschoren.
De eerste jaren met onze eigen kinderen zaten ze nog in kinderstoeltjes. Ze hadden nog knuffels en lievelingsdekentjes. Nu zijn ze groot en mondig en soms zien ze er tegenop om nog mee te gaan. En dus proberen we het zo aangenaam mogelijk te maken. Overnachten we soms bij een wijnboer en hernemen we s anderendaags de reis nadat we een lekker ontbijt met verse baguette verorberd hebben.
Het enige wat echt niet veranderd is, zijn te teksten onderweg.
Wanneer stoppen we?
Zo meteen.
Ik wil iets lekkers.
Straks.
Zijn we er nu nog niet?
Bijna.
En dan is er altijd de laatste 60 kilometer. Het drukkere verkeer bij Montélimar, het kruisen van de Rhône, de brug met Bienvenue en Ardèche, de ziekmakende bochten in het voorgebergte, het typische ruige landschap, de droogstaande riviertjes, de bruine graskanten, de kraampjes langs de weg waar begin juli de allerlaatste kersen te koop aangeboden worden.
Daarna de ronde punten, de marktplaats bij het stadje vlakbij en uiteindelijk .. na al die jaren staat ze er nog altijd: onze rots. Onze rots met vlakbij de Sampzon. Een door de rivier uitgewerkte en prehistorische versie van een radio- en tv-zendmast.
Nu staat onze camping aan de voet van de heuvel van het dorpje Sampzon. Vroeger speelden we enkele kilometers verder stroomafwaarts.
We zijn er.
Inschrijven bij de receptie, snel omkleden en naar het zwembad, daarna onze dagen vullen met vissen, bootje varen en ping-pong spelen. Daarna ietwat vermoeid naar het restaurant waar de vakantie eindelijk kan beginnen.
Dat deden we vroeger ook al, naar het restaurant. Een halve kilometer (een eeuwigheid ver!) stappen en dan het lange wachten. Voor de kinderen stond er zelden iets fatsoenlijks op de kaart. We waren ook te klein en te onstuimig om stil te zitten in die vreselijke restaurants.
Het zal ook geen toeval zijn, natuur en psychologie zullen het zo geregeld hebben, en anders ligt het aan mij, dat we zoveel van wat we meemaken zo makkelijk vergeten.
De ellende van kleine kinderen bijvoorbeeld, ik weet het niet zo goed meer. De ruzies, de vermoeidheid, de strijd, het is verdwenen. Van dieptepunten maak je bovendien geen fotos zoals je wel plaatjes maakt van hoogtepunten.
Goeie herinneringen blijven, mindere momenten worden vergeten.
Als de kinderen likkend aan een ijsje ergens langs de snelweg zitten, dat wil je vereeuwigen. Of onze eigen herinnering van toen we een autootje mochten kiezen om later thuis mee te spelen. Maar de hysterische huilbuien als ze weer niet willen slapen, hun moeder eindeloos met hen bezig terwijl vader probeert om een beetje orde in de chaos te scheppen, daar zijn geen fotos van. Misschien is opvoeden ook wel een vorm van vergeten en verdringing.
De weg is een weg van verhalen, gebeurtenissen en beelden. Het is in feite een weg door ons eigen leven; al die jaren onderweg naar ergens.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
