6e plaats in criterium Hageland&Haspengouw 10e plaats in criterium op piste (Alleur)
Podiumuitslagen - Gert - 2009:
1e in Hensies 2e in Ans - Alleur * Zilveren medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste 3e in Rochefort 3e in Chaumont-Gistoux
19e plaats in de eindstand ECW 2e plaats in criterium op piste (Alleur-Rochefort) ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2010:
1e in Bellecourt 2e in Familleureux 2e in Ghlin 3e in Fraire ............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2011:
1e in Ghlin 2e in Pommeroeul 2e in Hensies 3e in Grandmetz 3e in Hensies 3e in Châtelineau ..............................................................................
Podiumuitslagen - Gert - 2012:
1e in Gages 1e in Seneffe 2e in Ransart 2e in Anderlues 3e in Chée-Notre-Dame 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Podiumuitslagen - Gert - 2013:
1e in Gaurain .. 3e in Grâce-Hollogne 3e in Emptinne 3e in Seneffe 3e in Ans - Alleur * Bronzen medaille - Masters B * Luiks kampioenschap op de piste
Wielersite, verhalen en bedenkingen bij de avonturen van 2 renners, de ene jong, de andere al wat ouder. --- Give it 100% or give it up ---
23-06-2010
De langste dag
In het kleine Engelmanshoven (bij Sint-Truiden) werd er vanuit gegaan dat dan zowat alles langer moet duren dan nodig ... De wedstrijd was voorzien voor 14 uur. In de koude wind, gelukkig zonder regen en bij amper 14 graden deed iedereen de nodige moeite om opgewarmd te geraken. Jammer genoeg voor ons en voor de organisatoren kregen ze af te rekenen met de afzegging van een tiental seingevers. Uit veiligheidsoverwegingen werd de koers dan even uitgesteld, de opwarming ging gewoon verder. Tot uiteindelijk het bericht kwam dat er uitgesteld werd tot 16 uur.
Iedereen zocht uiteraard snel een warme auto op. Het leek wel de maand maart buiten.
Er werd snel iets gegeten, de ene een sandwich, de andere stak rustig een frietje naar binnen (echt waar!). Uiteraard was het weer Alain Falque die voor die stunt zorgde.
Al bibberend en na nòg maar eens een opwarming startten we uiteindelijk dan toch voor onze wedstrijd. En weer het gekende scenario: enkele aanvallers die nooit weg geraakten, gaten werden gedicht waarna het weer stilviel, ... het beproefde recept. Het was wachten tot de laatste ronde en zelfs tot de laatste 5 km. Een groepje van 5 reed weg, gevolgd door ondergetekende met een collega in het wiel. We raakten nog tot op 5 seconden van de vluchters maar meer zat er niet in. Iets te laat gereageerd waarschijnlijk.
De conditie is gewoonweg schitterend, momenteel trap ik in de boter. De benen zijn maar enkele keren per jaar op dit niveau en momenteel is dit het geval. Jammer genoeg blijft er maar één weekendje over om deze benen te laten renderen. Dan gaat de riem er een week af om dan op een iets zwaarder parcours dan we gewend zijn weer op te bouwen voor de laatste 2 maanden van het seizoen. Er blijft dus nog genoeg tijd en mooie koersen over om voor te trainen.
Tot nu toe is het een redelijk regelmatig seizoen geweest met bijna alle plaatsen tussen 3 en 10. Maar net niet genoeg om van de hoofdschotel te genieten. Hopelijk kunnen we die nog reserveren voor de periode augustus-september.
Aangezien het Belgisch Kampioenschap voor Masters, georganiseerd in Banneux geen spek voor mijn bekje was, trokken we naar Grandmetz. Een dorpje uit lang vervlogen tijden, doorkruist door een spoorweg die al in geen jaren meer gebruikt wordt en met een wegdek dat z'n beste tijd ook al achter de rug heeft. Maar niet getreurd, eindelijk lag er nog eens een helling in het parcours. Dat was al een aantal weken geleden.
Start en aankomst in het midden van de helling van +/- 400 m. Gevolgd door een slepend stukje van 100 m en een afdaling op een smalle (asfalt)veldweg. Tussenin lag dan nog een paar kilometer vlakke betonbaan. Een afwisselend wegdek, dat wel, maar niet een waarop het lekker bollen is. Integendeel, het was stoempen. En niet alleen bergop.
In het begin voelden de benen niet helemaal goed aan. De voorbije week werd er door het slechte weer niet echt getraind zoals het hoorde. Dat hoort dan ook weer bij het ouder worden, zeker? Slecht weer en vermoeidheid (af en toe moet er nog gewerkt worden ...) leiden dan weer tot minder zin naar training. Met als gevolg dat de benen op zondag niet je dat zijn.
Maar dat beterde wel na een 20-tal kilometer. Ik kwam erdoor en probeerde enkele keren een ontsnapping mee op gang te trekken. Uiteraard, en zoals zovele keren, reed er uiteindelijk een groepje van 7 weg zonder Deno. Het was dan ook zaak om het gat niet te groot te laten worden en de ontsnapten op tijd terug te halen. Met de enkelingen die wilden rijden, lukten we er toch in om alles samen te laten komen op 10 km van het einde.
En dan begonnen de problemen. We werden ingehaald door enkele A-renners waardoor het tempo omhoog getrokken werd. Op zich geen slecht nieuws; het paste in mijn plannetje om de laatste 500 m een uitval te wagen. Als je daarbij gelanceerd kan worden door een snel rijdende groep is dat mooi meegenomen.
Helaas, op die bewuste 500 m van de lijn vielen we op de nek van een peloton achtergebleven A's. Hierdoor werd de doorgang helemaal versperd en iets proberen mocht ik dan wel vergeten. Net voor de laatste bocht konden we eindelijk voorbij en dan was het gewoon alles geven tot op de lijn ...... om dan met hardnekkige krampen in de kant te vallen. Pure vermoeidheid.
Dit is al de 2e keer op 10 wedstrijden dat mij dit overkomt. Net hetzelfde in Ghlin als nu in Grandmetz. Telkens moet ik me dan proberen overeind te houden in een groepssprint met een goeie 15 man. En telkens eindig ik dan ergens in het midden van de groep. Gisteren was het dan nog puur op karakter enmet de ogen dicht want de opkomende krampen persten het laatste greintje energie uit mijn benen. Gelukkig bestaan er geen beelden van die sprint want het moet geen mooi zicht geweest zijn .....
Het resultaat was uiteindelijk dus weer (maar) een verre ereplaats. Er resten nog een paar koersjes alvorens we een week broodnodige recuperatie inbouwen. Daarna volgen er een paar intensieve weken om klaar te zijn voor de laatste helft van het seizoen. Met een beetje meer geluk valt er misschien nog wel ergens een hoofdvogel uit de kast.
De weersvoorspellingen voor het vorige weekend zaten niet ver naast de werkelijkheid, het moet gezegd. Voor zondag werd dit: 's ochtends een buienlijn met onweer, komende vanuit het zuidwesten, hierna opklaringen gevolgd door een eventuele bui. Het was er 'boenk' op.
We vertrokken rond het middaguur in de richting van het zuidwesten (Thulin) en al snel kwam de buienlijn ons tegemoet. Goed nieuws want daarna zouden er opklaringen volgen. Bij aankomst hadden we mooi weer, warmte en een droog wegdek. Ideaal om te koersen, al mag er tijdens de wedstrijd wel eens met water gegooid worden. Jammer genoeg werd dit hierboven nogal letterlijk genomen en op 25 km van het einde kregen we een ware zondvloed over onze helmen. Razend gevaarlijk om te koersen op een wegdek waar het water op sommige plaatsen een vinger dik op het asfalt ligt. Kwam daarbij dat mijn banden voor dit weer ietsje te hard opgepompt waren. Met zo'n hoeveelheid waterhad ik niet echt rekening gehouden.
De westrijd begon zoals gewoonlijk: een resem aanvallen en probeersels om het peloton te breken of om zelf weg te geraken. En ook deze keer moesten we wachten tot ongeveer half koers vooraleer een zestal er in lukte om weg te rijden. Hieruit viel nog 1 concurrent weg door een valpartij.
5 man vooruit en ik er niet bij. De vluchters werkten blijkbaar goed samen maar reden toch niet al te ver weg. Door met een paar man een redelijk tempo aan te houden kwamen we uiteindelijk nog terug tot op 10 seconden. En daar stokte het. Ondertussen kregen we de al beschreven zondvloed te verwerken en ook hierdoor durfde ik niet voluit te gaan om de 5 bij te halen. Op een normaal wegdek had ik het zeker geprobeerd want de benen voelden redelijk goed aan. Uiteindelijk raakte ik in de laatste4 km weg met2 concurrenten. Door gewoon zo hard mogelijk door te rijden en tochzo weinig mogelijk risico te nemen, kon ik nog de 6e plaats pakken.
Eigenlijk zat er iets meer in. Jammer genoeg zat ik niet in de juiste vlucht, het vele proberen tijdens de eerste koershelft ten spijt. Doordat ik dan nog de risico's moest beperken zat een laatste sprong naar de eersten er ook niet meer in. Maar kom, ik had er maar van bij het begin moeten bij zijn. Volgende poging is geprogrammeerd voor zondag in Grandmetz.
Het leek erop dat het weer een verzopen dag zou worden. Onophoudelijk regenen van 's morgens vroeg reeds. En dat na zo'n mooie zaterdag.
Omdat er op zaterdag enkel een criterium georganiseerd werd en omdat dit niet mijn soort wedstrijden is, trokken we zondag naar Fraire. Een mooi klein dorpje met blijkbaar ook een prachtig wegennet. Op het parcours van grotere wegen was geen enkele put te ontdekken! Kom je nog zelden tegen na vorige winter. Maar bij de koersen in Henegouwen is er meestal niet te klagen over de staat van de wegen.
Wie ook weer van de partij was, was onze ploeggenoot Serge. Maar door ziekte van Eric waren we toch maar met 2 van de ploeg. Eveneens van de partij: de wind. En dat maakte het extra zwaar. Een slepend stuk van een paar kilometer met de wind pal op kop. Opletten dus.
En wij dus op weg voor 7 ronden van 10,5 km. Na enkele schermutselingen en wanhoopspogingen was het enige resultaat dat de deur achteraan wijd open ging. Half koers lukten 2 man er toch in om weg te rijden. Op dat ogenblik reageerde niemand dus ze bleven weg. Achteraf gezien waren dit ook wel de 2 sterksten van het peloton.
In de groep was geen beweging te krijgen. Met een paar man draaiden we rond maar de rest reed gewoon in het wiel. Het is duidelijk niet alleen in het Luikse dat deze mentaliteit in het peloton te vinden is .....
Op 2 ronden van het einde achtte ik mijn moment gekomen. Ik kreeg stilaan genoeg van zomaar aan te modderen en vertrok alleen. Maar al snel vroeg ik mij af waar ik aan begonnen was. Die wind! Helemaal alleen slaagde ik er toch in om een mooie voorsprong bij mekaar te scharrelen maar toch hoopte ik dat er snel iemand kwam aansluiten. En dat gebeurde inderdaad na een 10-tal kilometer. Het was dan nog mijn eigen ploegmaat die de sprong (alleen) maakte. Hij had zich al de ganse koers verstopt en had dus nog voldoende energie over. Ik daarentegen voelde de tank stilaan leeglopen. We hadden dus nog een volle ronde (10 km) te gaan en zouden nog serieus mogen op de trappers duwen om vooruit te blijven. Met af en toe een beetje uit de wind te gaan zitten voelde ik me ook weer een klein stukje beter.
We maakten er geen sprint van, de 3e plaats kreeg ik cadeau voor al het voorafgaande werk. Serge werd 4e.
De conditie is weer in stijgende lijn na de ziekte van 2 weken geleden. Wat een keer goed afzien (vorige week in Geer) toch allemaal kan teweeg brengen.
Na het débâcle van vorige week (met ziekte, dat wel) was het afwachten of het lichaam goed gerecupereerd was. Het ging tenslotte over een lichte griep, wat toch altijd een beetje kracht van het povere lijf vergt. Ondertussen was er nog keelpijn en hoesten bijgekomen. Maar dat was minder erg.
Zo deed ik woensdag nog een redelijk intensieve training van een kleine 80 km en was het gevoel opdonderdag al beter. Geen problemen bij de recuperatie. Maar alles was nog niet opgelost en dat bleek ook in de wedstrijd van Geer.
Met stralend weer stonden we zaterdag met 44 vertrekkers aan de start. Een mooi parcours maarmet veel zijwind op de open vlakte. Het zou dus opletten worden voor snelle scheuren in het peloton.
Voor mij was gewoon uitrijden het doel van de dag. En dat zou niet makkelijk worden want ik hing telkens aan het eind van de koord als er weer (de ganse koers!) op het kantje gereden werd. Het lukte een aantal keren om het gaatje te dichten maar na de eerste koershelft bleek het gaatje tè groot geworden.
Samen met Serge Rocchi reed ik nog een paar ronden achter het peloton tot er op een bepaald moment maar 100 m meer te dichten was. Maar dat lukte helaas niet; een kleine versnelling in het peloton was voldoende om onze achtervolging definitief te laten mislukken.
Na een paar ronden aan te modderen in een achterop komend groepje was het tijd voor de laatste test: een ronde voluit met een ..... 32e plaats als inzet. Op die ronde nam ik nog 25 seconden op de rest van het slapende gezelschap. Test gelukt dus want de benen hielden het nog uit tot op de lijn. Met het resultaat kan ik niet tevreden zijn maar uitrijden was uiteindelijk het doel voor de wedstrijd.
Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan. Tot voor het ziek worden ging het redelijk goed, jammer dat er toen roet in het eten terecht kwam. Maar we hebben nog een paar weken om dat op te halen. Tot aan het 'trainingskamp' volgen er nog 4 koersen. Daarna op naar de bergjes en voorbereiden voor het 2e gedeelte van het seizoen.
Misschien opnieuw met de jongste belofte in het wiel? We zien wel.
Hoe goed het donderdag ook ging, zo slecht was het de daaropvolgendezondag. In plaats van naar de klimkoers van Cahottes te gaan, trokken ploegmaat Eric en ik op donderdag naar Ghlin (bij Mons). Weer een mooi parcours maar met 4,2 km niet zo lang.
De koers verliep zoals we de laatste tijd wel meer gewoon waren: redelijk gesloten, ontelbare ontsnappingspogingen ten spijt. Zowel Eric als ikzelf voelden ons goed en probeerden dus ook meerdere keren. Ofwel op ons eentje ofwel proberen mee te glijden in een vlucht. Op 20 km van het einde dacht ik zelf in de goeie vlucht te zitten. Met 5 man probeerden we eronder te muizen maar dat was buiten de latere winnaar gerekend. Hij gaf geen trap teveel (gaf eigenlijk gewoon géén trap) en was niet aan te porren om mee te rijden. Blijkbaar speculeerde hij liever op een sprint. Het werd dus een verloren aanval en met z'n allen op naar een massasprint. Al het beukwerk had al wel enkele slachtoffers gemaakt en dus werd er maar met een man of 20 gesprint. Hierin werd Eric 7e en ikzelf pas 15e. Jammer want de benen waren er om beter te doen. Maar we hebben ons niks te verwijten, het mocht gewoon niet zijn.
2 recuperatiedagen met een paar uurtjes losrijden waren voldoende om met een goed gevoel aan de spaghetti van zaterdagavond te beginnen. En dan moet het fout gelopen zijn. Er wachtte mij een heel onrustige nacht, verschillende keren wakker geworden, maag niet in orde, ...... De schrik zat erin want wie bij de hond slaapt, heeft veel kans op vlooien. Mevrouw Deno is namelijk al bijna 2 weken niet in orde en heeft via een angina en een hardnekkige hoest ervoor gezorgd dat de beestjes weelderig tieren in onze huiselijke lucht.
Op zondagmorgen moest een aspirine verlichting brengen. Dat deed het ook maar de korte en onrustige nacht bleven opspelen. Met een licht grieperig gevoel toch maar de moed gevonden om naar de inschrijvingstafel van Mielen-boven-Aalst te trekken voor de eerste wedstrijd bij de ECW.
Maar dat bleek al van bij de opwarming niet het beste idee. De adem werd onmiddellijk afgesneden en de weinige kracht in de benen vloeide er zo uit weg; dit werd niks. De eerste ronde kon ik de schijn (helemaal achteraan het peloton) nog redelijk ophoudenmaar na de 2e doortocht aan de aankomst besloot ik wijselijk om naar te auto te bollen. Die 10 km koers hadden mijn benen het gevoel gegeven dat ik er een mini Ronde van Vlaanderen opzitten had. Niet normaal dus.
Thuis gekomen is er van eten niet veel meer in huis gekomen; een beetje in de zetel hangen en dan snel met een Dafalgan in bed.
Vanmorgen ging het dan al wat beter. Het grieperig gevoel is dan wel weg maar er blijft een raar gevoel in de buik hangen.
Was het een gewone indigestie van veel te smakelijk en ook iets teveel lekkere spaghetti te eten? Is er een beestje in het spel dat nog niet helemaal het achterste van zijn tong laat zien? Ik weet het nog niet. Een paar dagen relatieve rust moeten soelaas bieden.
Ik hoop nog een paar trainingen te doen en daarin eens goed de benen te testen. Als alles goed gaat, staan we zaterdag aan de start in Geer. Voor wat de enige koers van een verlengd weekend moet worden. Afwachten maar.
Tot nu toe zijn de microben aan mij voorbij gegaan. Een klein wonder voor iemand met een verminderde weerstand en in (bijna) topconditie.
Moeder de vrouw heeft inderdaad kwistig met bacteriën gestrooid; een angina, gekoppeld aan een stevige hoest zijn/waren de oorzaak. Tot vandaag zijn er nog geen bijkomende gevallen in de familie gekend maar de schrik zit er nog wel in. Zeker met een drukke kalender in het verschiet. Donderdag staat de koers in Ghlin op het programma, de zondag erop wordt het Hensies of Mielen (Sint-Truiden).
Maar eerst was er Montroeul sur Haine in het verre Henegouwen. Na het bevredigende resultaat van vorige week mochten we alweer wat meer hoop hebben op een redelijke uitslag. En dus trokken mijn ploegmaat Eric en ikzelf met verhoogde moed naar ginder.
Er wachtte ons weer een mooi parcours, zonder helling weliswaar maar wel mooie wegen en een lekker zonnetje. En een totaal van 38 vertrekkers.
Van in het begin regende het ontsnappingen en ook ik kwam eerder toevallig in het geschut terecht. Het lukte echter niet om met een klein groepje weg te raken en ik zette me maar terug in de groep. Eric plaatste zich iets korter vooraan.
Maar het onmogelijke gebeurde toch. Ongeveer half koers reden 9 man weg. Ik zag het gebeuren en hoopte dat mijn ploegmaat erbij zou zijn. Helaas.
De 9 namen snel voorsprong en voor we het goed en wel beseften ontstond er een groot gat. Dus moesten we aan de bak.
De benen zonden ondertussen signalen uit van aankomende problemen. In mijn linkerdij speelde op één plaats een kramp op. Het leek dus allemaal verloren voor mijzelf en daarom besloot ik de kaart te trekken van mijn collega. Ik moeide me vooraan in de debatten en we slaagden erin om de voorsprong bijna teniet te doen .. ware het niet dat er nog 150 m dicht te rijden bleven. Hier had ik weer mijn ploeggenoot verwacht maar hij kwam niet. Hij twijfelde om het enige te doen wat overbleef: het laatste gaatje dichtrijden terwijl ik het gat laat vallen. Niet dus.
Hierop moest ik even terug naar achteren (in het ondertussen uitgedunde peloton) om te recupereren. Tot overmaat van ramp reden er nog 4 concurrenten weg en dit op een goeie 10 km van het einde. En weer zonder afgevaardigde van Cycling Team 2005 ..
2 maal op rij een vlucht missen door getwijfel. Ik nam dan het initiatief om nog een laatste cartouche af te vuren om zo mijn ploeggenoot, véél meer sprinter dan ik, te lanceren voor een verre ereplaats. Op een goeie 500 m van de streep zette hij aan en liet ik een gaatje vallen. Gelukkig twijfelde hij deze keer niet meer en lukte erin om het tot de streep vol te houden. Eric hield er dus een 14e plaats aan over, ikzelf een 25e. Beter kon ik niet want die ene kramp maakte het mij ondertussen onmogelijk om mijn linkerbeen zelfs maar rond te krijgen. Het werd dus 200 m op letterlijk 1 been rijden en ondertussen iedereen je voorbij zien rijden.
Het leek me toen al dat het niet zomaar een gewone kramp was. Heel bizar omdat de conditie goed is, ik genoeg gedronken en gegeten had en het maar aan één been voorkwam. Maar pijn deed het wel.
Dus werd het een beetje behelpen met Algipan tot het geplande bezoek aan de kinesist van maandagavond. Hier kwam niet veel meer aan het licht dan een gehavende spier, eentje die zo diep ligt dat ze moeilijk te bereiken was.
Hopelijk verergert de situatie niet en verbetert ze zelfs. Het zal nodig zijn willen we donderdag revanche nemen op onze concurrenten en onszelf. Ik hou jullie op de hoogte.
In tegenstelling tot eerder gepland, heeft Koen dit weekend niet gekoerst. Nochtans had hij deze week nog goed getraind op snelheid (Zolder) en nog een lange, rustige duurtraining (80 km)ingelast.
Maar momenteel heeft hij het heel moeilijk met zijn puberteit, de school en zijn fysieke groei. Hij groeit op dit ogenblik (de laatste maanden)ongeveer 1,5 à 2 cm per maand. In de school is het niet makkelijk omdat hij zich begint te manifesteren, commentaar te geven op alles en nog wat en dus meer opmerkingen krijgt van leraars. Enfin, echt puberen.Ook het kille weer is niet helemaal van die aard om met veel zin in te rijden. Het beeld van de ganse winter.
Hij komt er niet toe om dit allemaal op een rustige manier te verwerken. Het kost meer moeite dan normaal en hij heeft het blijkbaar mentaal moeilijk.Hij heeft dan ook voor zichzelf uitgemaakt dat hij de volgende weken niet zal koersen. Hiermee doen we dan eigenlijk wat de dokters ons tijdens de winter aanraadden. Hij is uiteindelijk nog geen 15 jaar en heeft nog voldoende tijd. Het lichaam krijgt hierdoor ook iets minder zware inspanningen te verwerken en kan de nodige energie gebruiken om te groeien.
We laten hem de volgende dagen en weken de tijd om alles op een rijtje te zetten. Ik denk wel dat hij na verloop van tijd opnieuw zin zal krijgen om te koersen. Hij heeft het zelfs nooit moeilijk gehad om te trainen,deedervoor wat hij moestmaar toch wil hij het op dit moment iets minder aan doen. Zoals ik al zei, hij reageert soms ietwat onbegrijpelijk.
Het is dus helemaal niet zo dat hij beslist heeft dat hij volledig stopt. Hij heeft gewoon tijd nodig om mentaal en fysiek te recupereren. Binnen enkele weken volgen de examens en de school heeft dus weer evenvoorrang. Daarna gaan we een paar weken met vakantie naar de berg(jes)en. Hij heeft altijd graag bergop gereden.Hopelijk krijgt hij daar weer de smaak te pakken, blijft hij plezier hebben in zijn sporten uiteindelijk zijn we danook weer een paar maanden verder.
Hierdoor zal mijn planning ook hier en daar wat aangepast worden.Zoals voorzien ben ik vorige week, na een lange onderbreking ook weer aan een startlijn verschenen. Mèt de nodige twijfels zoals elk jaar weer bij de start van de eerste koers.Maar die twijfel bleek uiteindelijk niet nodig.
We, mijn ploegmaat Eric en ik, waren deze keer naar Ville-Pommeroeul afgezakt. Hier vonden we een volledig vlak parcours met alleen tijdens de laatste 500 m een helling (genre brug) van een paar honderd meter en een lichte afdaling naar de aankomst. En 42 tegenstanders. Het enige punt waar iets zou kunnen gebeuren was dus deze helling. Uiteraard was het ook oppassen voor de breuken in het peloton tijdens de lange rechte stukken. Buiten enkele ontsnappingspogingen, waaronder eentje van mijzelf, gewoon om even de benen te testen, was er niets te melden. Er werd redelijk gekoerst maar het was makkelijk volgen. Blijkbaar was mijn voorbereiding dus toch goed verlopen en is de conditie prima. Het kwam er dus op aan om die ene cartouche te sparen voor het juiste moment. Dat vond ik eraan komen tijdens de laatste kilometer. Ik probeerde dan ook langs het peloton te komen met de neus in de tegenwind. Even moest ik nog inhouden en dat brak me redelijk zuur op. Ik viel even stil op het hoogste punt en kreeg niet onmiddellijk mijn grote versnelling in gang bij het inzetten van de (lichte) afdaling. Hierdoor verloor ik wat snelheid en kreeg nog een deel van het peloton over mij. In plaats van een dichte ereplaats leverde mijn late uitval maar een 18e plaats op. Maar het gevoel was goed, zelfs niet teveel vermoeidheid in de benen na afloop.
Volgende week trekken we opnieuw naar Henegouwen, naar Montroeul sur Haine. Als het daar ook zo vlot loopt, zie ik mezelf de week erop nog starten op het klimparcours van Cahottes. Maar dan moet het toch ècht wel goed zitten want daar is het niet van de poes. Afzien verzekerd.
Enkele jaren geleden ben ik eens begonnen met het uitzoeken van de stamboom van de familinaam Deno ( voor de liefhebbers: www.geneanet.com). Hierbij kwam ik terecht in de jaren 1550 bij onze stamvader Charles Denaux/Denoo, afkomstig uit het lieflijke Enquin in Noord-Frankrijk (62). Bleek toen ook dat er rond 1800 en later enkele clusters uitweken naar België. Opvallend, na de trek naar België vestigden onze voorvaderen zich in het brabantse Sint-Joris-Weert (tot ongeveer het begin van de 20e eeuw).
Een koers in dit dorp heeft dus ergens wel een speciaal pigment gekregen.
Nochtans was het eerst niet gepland om hier te starten. Op de agenda stond mijn eerste wedstrijd van het seizoen (Grand-Rechain) op zaterdag en Koen zou dan zondag starten in Budingen. Doordat er blijkbaar iets leek te broeien onder mijn leden, vrijdag nog vrij vermoeid, verhoogde polsslag en lichte koorts namen we het zekere voor het onzekere en stelden mijn debuut uit naar volgende week. Hierdoor kon Koen zaterdag naar Sint-Joris-Weert. Met een lichte knik in het parcours zou hem dit misschien iets beter kunnen liggen dan de biljart van Budingen.
Onze ervaring van vorig weekend was eerder negatief maar helemaal niet onverwacht. Gezien de voorbereiding, of beter het gebrek aan een degelijke en gerichte koersvoorbereiding tijdens de winter en de eerste voorjaarsmaanden wisten we waaraan we ons konden verwachten. Het verloop van de wedstrijd van vorige week in Berlaar bevestigde ons vermoeden.
Koen kreeg het daar vanaf de eerste meters zeer moeilijk om het tempo te volgen. Eerlijk gezegd was hij niet de enige. Het verschil lag erin dat het bij hem iets vlugger tot uiting kwam dan bij sommige anderen. Van bij het startschot stoven die kerels vooruit zoals de stieren en de bekende rode lap.
Uiteraard kennen we het huidige probleem van Koen, hier gaan we weer niet over uitweiden. Hij is dan ook nog niet rijp voor zo'n knalstart.
Momenteel gaat alle opgenomen energie in z'n lichaam naar de groei; hij zit ongeveer aan 1 cm per maand maar de laatste 10 dagen alleen al groeide hij een halve cm ..... Het gaat dus redelijk snel op dat gebied. Gelukkig heeft hij nog niet al te veel last van spierpijn of klachten aan gewrichten maar het blijft oppassen. We proberen de inspanningen (trainingen) zo goed mogelijk te doseren en de recuperatie z'n werk te laten doen. Krachttrainingen zijn sowieso uit den boze voor jonge kerels van die leeftijd en intervals laten we ook achterwege. Tijdens het seizoen betekenen de wedstrijden, hoe lang of hoe kort ze ook duren voor Koen, op zich een intervaltraining.
Nochtans is het algemene gevoel bij Koen niet slecht. Hij voelt zich al bij al redelijk goed in z'n vel (met uitzondering van sommige puberreacties ..... maar die zijn ambetanter voor de ouders dan voor hem zelf). Zijn motivatie voor de trainingen blijft intact en hij doet het graag. En hij doet het mèt ambitie. Daarom de toch ook wel ontgoochelde reactie nadat hij zaterdag uit koers genomen werd.
Hij begreep het niet goed, voelde zich goed vóór de wedstrijd en had mij zelfs verbaasd tijdens de training op het circuit Zolder op dinsdag. Hij bleek daar redelijk goed te zijn en dat gaf uiteraard een morele opkikker. Dan komt een tegenvaller hard aan. Maar dat mag niet dramatisch zijn.
Hij doet zijn uiterste best en meer mogen we er gewoon niet van verwachten. De ambities en doelstellingen worden niet gewijzigd omdat één training ontzettend goed meevalt. Het wordt gewoon een seizoen met weinig en lage hoogtes en van veel en diepe laagtes. En dus blijft het grote werk op mentaal vlak liggen. Het steeds meer weer opvijzelen van de 'moral'.
Vorige week in Berlaar was de kennismaking met de al gerodeerde concurrentie bikkelhard, ook het voorbije weekend was redelijk confronterend. Maar momenteel hebben we niet zoveel keuze. Het is een periode waar Koen door zal moeten. Met vallen en opstaan, met het verwerken van ongetwijfeld nog een aantal ontgoochelingen. Maar het geloof erin mag nooit verdwijnen. Gelukkig is het woord 'opgeven' ook weggelaten uit de laatste druk van het woordenboek van Koen. 'Geduld' daarentegen staat er in vetgedrukte letters in .....
Tot volgende week voor meer nieuws van ons wielerfront!
Einde februari, tijd om even de balans op te maken van de wintervoorbereiding. Hiervoor heb ik er even de statistieken bij genomen.
We weten dat koning winter dit jaar met iets hardere hand geregeerd heeft dan vorige jaren. Hierdoor zijn de MTB-trainingen drastisch verminderd maar werden wel ten dele vervangen door de rollentraining. Deze trainingen hebben we in variatie en beleving kunnen aanpassen met de aanschaf van een Tacx Fortius Multiplayer. Dit is een rollenbank, uitgerust met een motor, die op zijn beurt aangesloten wordt aan een computer. Dit maakt het mogelijk om zowel virtuele parcours te rijden als te werken met Real Life Video. DVDs van gekende wedstrijden (vb: Ronde van Vlaanderen of Amstel Gold Race) of trainingsparcours kunnen via het computerscherm gevolgd worden èn gereden worden met aangepaste hellingsweerstand.
Gert voorbereiding 2009 : 77 trainingsdagen 3683 km 157 fietsuren
Gert voorbereiding 2010 : 58 trainingsdagen 2528 km 97 fietsuren
Details over hartslagen en gemiddelden bespaar ik jullie. Maar het lijdt geen twijfel dat de kwaliteit van de trainingen dit jaar beduidend minder/anders is dan voorgaande jaren. Aangezien de planning omwille van het weer geregeld aangepast werd en dat de doelstellingen voor 2010 opgeschoven werden en later in het seizoen zullen vallen, lagen de accenten op andere trainingsvormen dan rond dezelfde tijd van het vorige jaar.
Bij Koen werden het aantal trainingskilometers en dagen lichtjes opgevoerd. Als aspirant begon het seizoen pas einde april. Bij de nieuwelingen echter zijn de wedstrijden al gestart sinds vorig weekend.
In het licht van de verdere (lichamelijke) ontwikkeling van de ket beslisten we al om dit jaar aan te pakken als een aspirantenjaar. Althans wat wedstrijdperiode betreft.
Het aantal kilometers en trainingsdagen werden uiteraard aangepast (hij moet uiteindelijk bij de nieuwelingen starten). Maar zijn eerste wedstrijden zullen pas gereden worden ergens rond half april tot begin juni, een 2e periode start pas begin augustus tot het einde van het seizoen. In april staat er nog wel een weekje warm draaien in het zuiden op het programma alsook de jaarlijkse trainingsweken (juli) in het middengebergte.
Het aantal wedstrijden zal dit jaar minimaal zijn; er wordt trouwens alleen gekoerst als Koen zich goed in zn vel voelt, goed voorbereid is en goesting heeft om er in te vliegen. Want afzien zal hij zeker en vast. Niet alleen zal hij fysiek achter staan tegenover zijn opponenten maar ook minder snelheid en koersritme hebben, uiteraard doordat hij minder zal koersen dan het overgrote gedeelte van het nieuwelingenpeloton.
Voor mezelf is de conclusie ook vlug gemaakt: minder goeie vorm dan vorig jaar, mindere kwaliteit en vooral hoeveelheid van trainingen en .. minder moral. Het valt me moeilijker dan vorige jaren om trainingen aan te pakken op de manier zoals het hoort. Vermoeidheid en tegenzin (grijs weer, gebrek aan zon) knagen aan de motivatie. Meer dan gewenst, komt het idee in mij op om minder te koersen, te snoeien in het aantal koersdagen, een sabbatjaar (?) misschien?
Doordat ook voor mij het wedstrijdseizoen later dan gewoonlijk zal starten, zal het aantal wedstrijden automatisch verminderen. En hopelijk wordt de motivatie en trainingsijver groter naarmate ook het aantal zonuren stijgt ..
Tradities dienen om in ere gehouden te worden? Dan zeker wel in het wielrennen. Denk maar aan het eindeloos en domweg kilometers maken, zonder nadenken, variatie of afwisseling.
Nòg zon gewoonte is het gegeven van de groepstrainingen. Voorbijgestreefd maar nog steeds om de verkeerde redenen toegepast. Uiteraard is een groepstraining een uitstekende gelegenheid om de ploeg in een leuke sfeer kennis te laten maken of om de laatste dagen vóór een belangrijke wedstrijd met een rustige bezigheid door te brengen. Dit houdt dan in dat er rustig en zonder druk uitgereden wordt om uitgerust en in topvorm aan de start van de wedstrijd te komen.
Helaas wordt het fenomeen van de groepstrainingen nog al te vaak als een vaste trainingsvorm toegepast. Iets wat we vaak zien tijdens het voorjaar, als groepen wielertoeristen èn wielrenners in het straatbeeld opduiken als ware het de tijd van de grote paddentrek.
Druk pratende en gesticulerende renners maken dan het mooie weer, in regen en wind. Eén van de zeldzame voordelen van deze vorm van bezigheid; samen met anderen de baan op kan motiverender werken dan alleen te moeten vertrekken in grijs en miezerig weer. Alleen . wordt dan niet al te snel voorbij gegaan aan de kwaliteit van de training? Wèlke training wordt dan wel uitgevoerd? Velen zullen het antwoord schuldig moeten blijven.
En juist dàt zou dan weer het doel moeten zijn bij het werken met jonge renners: ze wijs maken in de uitgebreide wereld van trainingsvormen. Wanneer, hoeveel en welke trainingen uitvoeren. Jammer genoeg is dat een gegeven dat nog maar bij weinig ploegen ingang gevonden heeft.
Het wielrennen blijft een veelal individueel gebeuren. Het is nu eenmaal zo dat fysieke mogelijkheden en beperkingen een belangrijke rol spelen in de voorbereiding op wielerwedstrijden. Wat voor de ene een rustige duurtraining is, kan voor de andere een intensieve intervaltraining worden. En laat ons duidelijk zijn, dit is niet alleen het geval voor rennertjes van 14 à 15 jaar maar ook voor de meer ervaren types van 20, 25, 30 of ouder.
Maar het is nu eenmaal makkelijker en het vraagt véél minder moeite om renners samen in dezelfde zak te zetten, eens goed te schudden en daarna te kijken hoe deze het werk verteerd hebben. Want daar komt het toch wel op neer bij groepstrainingen.
Er wordt niet zozeer gekeken naar wat een renner in de voorgaande weken zoal uitgespookt heeft (of niet), er wordt zelfs niet nagegaan wat de doelstellingen zijn van deze of gene. Misschien heeft hij wel contact gezocht om een ideale begeleiding te bekomen?
In het wielrennen is het zoveel makkelijker om renners te verplichten deel te nemen aan groepssessies dan om zich individueel om het welzijn van de atleet te bekommeren. Dààr ligt volgens mij het geheim van een goeie begeleiding in een wielerploeg. Helaas moeten we vaststellen dat hier zo goed als geen aandacht aan besteed wordt.
Bij de mogelijkheid om gestraft te worden door de ploeg (deelname aan georganiseerde groepstrainingen staat in het contract tussen renner en club aangestipt als verplicht) hebben we echter geen seconde stil gestaan toen we beslisten om deze winter aan geen enkele groepstraining deel te nemen. Ik zie er gewoon het nut niet van in. Er zijn gewoonweg géén argumenten die het belang van groepstrainingen kunnen opkrikken.
Traditiegetrouw zijn er bij het begin van het wielerseizoen de gekende oefenkoersen. Deze bestaan uit 2 gedeelten; enerzijds een groepstraining (aha, hier zijn we er weer mee!), anderzijds een wedstrijdgedeelte.
Voor Vlaams Brabant worden deze al enige jaren ingericht te Vollezele en Kapellen-Glabbeek en dit tijdens de eerste weken van februari.
De oefenkoers in Kapellen is een inrichting van WBV in samenwerking met de ploeg waar Koen dit jaar (nog) aangesloten is, Olympia Tienen. Hierdoor werd enorm aangedrongen om deel te nemen (voor de goede verstaander:deelname verplicht uiteraard).
De nieuwelingen mochten een gezamenlijke training afleggen van 40 km, gevolgd door een wedstrijd van 35 km.
Koen zou na de training zelf beslissen of hij er nog een rondje wedstrijd bij zou nemen of niet.
Al bij al liep de training redelijk vlot. Het kostte uiteraard wel wat moeite om de groep bij te houden op de hellingen maar het lukte. Een beetje inspanning van dit niveau mag stilaan wel rond deze tijd van het jaar. Alhoewel dit nog niet echt deel uitmaakt van de specifieke planning die we voor Koen opgesteld hebben.
Toch ook een speciaal woordje voor Koen's ploegmaat Bjarne, die z'n eerste wedstrijd heel goed doorkwam. Ondanks een val (?) bij het begin van de wedstrijd, met een lange achtervolging tot gevolg eindigde zijn eerste koers toch met een bemoedigend resultaat. Het mooie eraan is dat hij niet opgaf na pech; dat is altijd véél belangrijker dan de uiteindelijke plaats in de uitslag. Proficiat.
Ondanks het winterweer heeft Koen toch al wat tijd op de fiets doorgebracht. De investering die we deden met de aanschaf van een Tacx Fortius bleek een schot in de roos. Het maakte de meestal saaie en langdradige trainingen op rollen stukken aangenamer. Alles bleef op souplesse gericht en zonder al te veel te focussen op hartslagen. Krachttrainingen zijn zelfs nog helemaal niet aan de orde.
Hopelijk kunnen we de volgende weken wat meer buiten trainen en eindelijk aan het (traditionele!) kilometers malen beginnen. Of hoe sommige principes toch overeind blijven ..
De voorbereiding begint stilaan vorm te krijgen, de eerste 'serieuze' trainingsweken zijn achter de rug maar toch ..... Zoals ook vorig jaar is het slechte weer een spelbreker om de voorbereiding ideaal te laten verlopen.
Daarom hebben we toch al een paar beslissingen genomen die een weerslag zullen hebben op het komende seizoen.
Om ons toe te latente werken aan een brede basis zonder ons hals over kop in het koersgeweld te gooien, zullen Koen en ik pas in competitie komen rond begin april.
De trainingsachterstand die we hebben willen we niet snel-snel goedmaken door de basisconditie te verwaarlozen en deze te vervangen door het rijden van wedstrijden om de nodige intervaltraining op te doen. Mochten we dit toch doen, dan volgt wellicht de weerslag (een terugval) in de loop van het seizoen.
Dan verkiezen we een seizoen op constant niveau met een paar piekperiodes boven een jaar met korte hoogtes en diepe lange dalen. Kwestie van keuzes maken.
Wat ook nieuw is, is dat de prioriteit voor Koen dit seizoen ligt op trainingsgebied. Bij de opvolging door onze vertrouwenspersonen bij Endocard (www.endocard.be) is gebleken dat Koen volop in groei en puberteit beland is. Hierdoor wordt het aangewezen om zijn lichaam rustigte laten wennen aan fysiek hardere inspanningen. Zo zou hij bijvoorbeel meer tijd moeten steken in een algemene fysieke voorbereiding door andere sporten te combineren met het (eenzijdige) fietsen.
Er werd ook geopperd om zelfs een gans jaar aan de kant te blijven en dus geen competitie te rijden. Maar hier ben ikzelf niet helemaal 100% voorstander van. Volgens mijn ervaringen is het beter om een minimum aan competitieritme, snelheid en 'peloton'gevoel te behouden. Ook Koen zou toch liever een aantal wedstrijden starten.
De tussenoplossing bestaat er dus in om een beperkt seizoen te plannen en zich dan ook niet te laten leiden door uitslagen en prestaties. Zoals we tot nu toe trouwens altijd gedaan hebben.
Koen's seizoen zal zich dan ook voornamelijk afspelen in de periodes april-mei en augustus-september. Tussendoor is er een rustige periode tijdens de examentijd van juni en aansluitend een deugddoende 'stage' in het middengebergte tijdens de maand juli. Het accent zal dus liggen op veel en lang rijden, een groot hart kweken en sterker worden.
In zijn eerste seizoen als nieuweling zal Koen dan ook maar een beperkt aantal keren aan de start verschijnen. Overeventuele selecties voor grotere wedstrijden als interclubs en wedstrijden voor Beker van België is dus geen sprake.Hopelijk kan deze werkwijze bijdragen aan mooiere resultaten oplangere termijn.
Voor mijzelf zal het seizoen ook pas starten ergens begin april. Persoonlijk heb ik ook liever een goeie basisconditie om een gans jaar op terug te kunnen vallen dan succes na te streven op korte termijn. Ik heb gewoon de klasse en het talent(en de nodige 'hulpmiddelen') niet om met een minimum aan training een maximum aan resultaat te bereiken zonder de onvermijdelijke dalperiodes tijdens het seizoen.
De zin om al vanaf de eerste wedstrijd en in de ijskou over de limieten te gaan is er trouwensgewoon niet. Daarom wordt er ook pas gestart rond april 2010.
In de hoop op een beetje zon en lekkere temperaturen,
Iemand vertelde eens dat de kortste weg naar het zuiden via Maubeuge liep. Die route hebben we dus jarenlang gereden. In een Ford Taunus, zeker ook een Citroën, later ook in een oranje Volvo. We durfden dan al eens stoppen voor een lekkere maaltijd bij Les Routiers, altijd ergens in Frankrijk te vinden langs de Nationals.
Kopje koffie uit de thermosfles, sigaretje, een boterhammetje en dan snel door.
Een volgende stop was altijd wel ergens voorbij de eerste péage. Daar hingen we dan een half uurtje rond, bij een picknicktafel in de schaduw naast het gloeiend hete asfalt. We konden dan kiezen voor een plasje of een poepje in a) het stinkende lokaaltje, ook wel Frans toilet genoemd, twee voetsteunen en een vuil gat in de grond of b) in een bosje dat door een hoog hek van onmetelijke bietenvelden werd gescheiden. Onze keuze bleek ook meestal de keuze zijn geweest van voorgangers, te zien aan het aantal sporen die op de grond te vinden waren.
En daarna waren we, of we nu 4 jaar of 12 jaar waren altijd wel te vinden voor iets lekkers. En dan door.
Bijna altijd vermeden we de Franse hoofdstad Parijs. Maar die enkele keer dat we er toch langs reden was het de kunst om de stad om een uur of twaalf te passeren, dan was het vrij rustig op de Périphérique omdat de Fransen lunchten.
We luisterden dan naar bandjes met onze favoriete muziekjes, later werden het onze eigen cassette-recorders met eigen opnames (van de radio). Of we deden spelletjes als Ik neem iemand in mijn hoofd, wie is het?, Je gaat op vakantie en je neemt mee We telden vrachtwagens van Vos Logistics, Willie Betz, de caravans van het merk Kip, bijna altijd met Nederlandse nummerplaat.
In mijn en mijn broers jeugdtijd was het nog niet zoveel te vinden als vandaag; de aires met klimrekken en speeltuigen. Met onze eigen kinderen waren we later wel toegespitst op deze plaatsen met jeux des enfants. Maar na een tijdje spelen moesten we verder. Niemand had nu nog echt zin, de auto rook naar etenswaar, kinderen en zweet. De achterbank was een ravage. Kledingstukken, lege flesjes, snoeppapiertjes, strips, Daar gingen we weer.
In vroegere jaren, onze jeugd en toen ik nog alleen met mijn broer de achterbank moest delen, reden we nooit via de snelweg. Het leek toen nog extra lang te duren alvorens we de tunnel van Lyon gepasseerd waren, daarna de Col du Grand Boeuf en dan uitkijken naar dè rots, onze rots, vlakbij onze camping. Wisten wij toen veel dat je die pas de laatste 3 kilometer te zien kreeg.
We overnachtten toen ook in de inderhaast open getrokken plooicaravan of simpelweg in de auto. Onze ouders elk in hun stoel, mijn broer en ik respectievelijk op de vloer van de wagen of de achterbank. Zo konden we toch nog de beentjes strekken zonder mekaar aan te raken en zo geïrriteerd te worden.
Later werden we groter en werd al eens meer de snelweg genomen. Het maakte de reis iets aangenamer. Als we s avonds laat vertrokken en de ganse nacht door reden kwamen we rond de middag ter plekke aan. Zonder airco in de wagen en dus aangetast door slecht humeur en kwalijke geurtjes.
Inmiddels zullen we de route al een keer of vijfentwintig hebben gereden. Het is al een keer iets meer dan duizend kilometer geweest, ook al 940 kilometer, een andere keer 960 kilometer. En al die duizend kilometer zitten in ons hoofd: iedere bocht, iedere péage, iedere afslag, alle borden, alle uitzichten.
De voorbij flitsende TGVs langs de A7, de (nu verlaten en desolate) grensposten, et oude Romaanse kerkje op de heuvel, de tunnel van Fourvière bij Lyon, de olieopslagplaats direct erna, de Rhône die ons vergezeld tot dichtbij onze bestemming.
Wij zijn groot geworden langs deze route, onze kinderen is eenzelfde lot beschoren.
De eerste jaren met onze eigen kinderen zaten ze nog in kinderstoeltjes. Ze hadden nog knuffels en lievelingsdekentjes. Nu zijn ze groot en mondig en soms zien ze er tegenop om nog mee te gaan. En dus proberen we het zo aangenaam mogelijk te maken. Overnachten we soms bij een wijnboer en hernemen we s anderendaags de reis nadat we een lekker ontbijt met verse baguette verorberd hebben.
Het enige wat echt niet veranderd is, zijn te teksten onderweg.
Wanneer stoppen we?
Zo meteen.
Ik wil iets lekkers.
Straks.
Zijn we er nu nog niet?
Bijna.
En dan is er altijd de laatste 60 kilometer. Het drukkere verkeer bij Montélimar, het kruisen van de Rhône, de brug met Bienvenue en Ardèche, de ziekmakende bochten in het voorgebergte, het typische ruige landschap, de droogstaande riviertjes, de bruine graskanten, de kraampjes langs de weg waar begin juli de allerlaatste kersen te koop aangeboden worden.
Daarna de ronde punten, de marktplaats bij het stadje vlakbij en uiteindelijk .. na al die jaren staat ze er nog altijd: onze rots. Onze rots met vlakbij de Sampzon. Een door de rivier uitgewerkte en prehistorische versie van een radio- en tv-zendmast.
Nu staat onze camping aan de voet van de heuvel van het dorpje Sampzon. Vroeger speelden we enkele kilometers verder stroomafwaarts.
We zijn er.
Inschrijven bij de receptie, snel omkleden en naar het zwembad, daarna onze dagen vullen met vissen, bootje varen en ping-pong spelen. Daarna ietwat vermoeid naar het restaurant waar de vakantie eindelijk kan beginnen.
Dat deden we vroeger ook al, naar het restaurant. Een halve kilometer (een eeuwigheid ver!) stappen en dan het lange wachten. Voor de kinderen stond er zelden iets fatsoenlijks op de kaart. We waren ook te klein en te onstuimig om stil te zitten in die vreselijke restaurants.
Het zal ook geen toeval zijn, natuur en psychologie zullen het zo geregeld hebben, en anders ligt het aan mij, dat we zoveel van wat we meemaken zo makkelijk vergeten.
De ellende van kleine kinderen bijvoorbeeld, ik weet het niet zo goed meer. De ruzies, de vermoeidheid, de strijd, het is verdwenen. Van dieptepunten maak je bovendien geen fotos zoals je wel plaatjes maakt van hoogtepunten.
Goeie herinneringen blijven, mindere momenten worden vergeten.
Als de kinderen likkend aan een ijsje ergens langs de snelweg zitten, dat wil je vereeuwigen. Of onze eigen herinnering van toen we een autootje mochten kiezen om later thuis mee te spelen. Maar de hysterische huilbuien als ze weer niet willen slapen, hun moeder eindeloos met hen bezig terwijl vader probeert om een beetje orde in de chaos te scheppen, daar zijn geen fotos van. Misschien is opvoeden ook wel een vorm van vergeten en verdringing.
De weg is een weg van verhalen, gebeurtenissen en beelden. Het is in feite een weg door ons eigen leven; al die jaren onderweg naar ergens.
Na een tijdje windstil op deze blog, hierbij de laatste nieuwtjes van ons wielerfront. Een front waar het al bij al nog redelijk kalm is. Waar het de voorgaande jaren reeds al voorbereiding was wat de klok sloeg, is het dit jaar heel rustig. En hiervoor zijn verschillende redenen. Redenen die niet altijd gefundeerd zijn maar die toch een belangrijke rol spelen, vooral op fysiek en mentaal vlak.
Ten eerste is er de factor: goesting. Na een volledige rustperiode (geen fiets, geenandere sport)van 2 weken voor mezelf en 4 weken voor Koen zou het lichaam vanzelf moeten aangeven dat de tijd aangebroken is om de activiteiten te hernemen. Niets is minder waar. Bij Koen bleek het hernemen moeilijk, de zin was er nog niet. Bij mezelf liep het wèl even goed (lopen, roeien en rustig fietsen) maar was het even snel weer voorbij. De vermoeidheid in het lichaam bleek meer aanwezig dan verwacht.
Daarbij kwam nog het jaarlijkse fenomeen van 'winteruur' en de vaststelling dat het rond 17u30 (of zelfs vroeger) donker was. Tè donker om veilig te kunnen trainen. Bij droog weer is dit nog haalbaar, bij regen wordt het te gevaarlijk. Gesteld dat de motivatie dan nog aanwezig is ..... Jammer genoeg knelt daar momenteel het schoentje.
Al deze gegevens zijn signalen dat het niet 100 % de goeie weg opgaat. Tijd voor actie.
Vorige week hebben zowel Koen als ikzelf een fietstest afgelegd bij Endocard (www.endocard.be). Deze test werd voorafgegaan door een medisch onderzoek, EKG, ... teneinde onze vergunningsaanvraag te kunnen indienen.
Na het verslag dat volgde kunnen een aantal besluiten genomen worden:
Koen:
De groeicurve toont aan dat de groeispurt stilaan ingezet is. Koen meet momenteel 160 cm tgo 156 een jaar geleden. Niet spectulair maar er is groei (50/100). Echter met het gewicht, en dus onrechtstreeks ook de spiergroei gaat het verkeerd. Tegenover vorig jaar is er geen vooruitgang en dus gaat automatisch de Body Mass Index (BMI) achteruit. Ondanks het gegeven dat Koen uiteraard sterker wordt door enkel te groeien, blijft er een belangrijk onevenwicht.
Daarom wordt er gesuggereerd om de trainingen aan te passen en bepaalde punten bij te werken. De mogelijkheid om een 'sabbatjaar' in te lassen wordt overwogen. En dit is toch wel een belangrijk gegeven. Een sabbatjaar zou inhouden dat het aandeel koersen en wedstrijden drastisch ingekort zou worden. Er werd zelfs gesproken over simpelweg geen wedstrijden te rijden maar na overleg stappen we hier van af. Het koersgevoel, een beperkt koersritme, ... moet behouden blijven.
Er worden evenwel belangrijke beslissingen van ons verwacht (wel of niet rijden, welke koersen rijden, welke tijdstippen van het jaar rijden). Niet evident in een (koers)wereld waar je aangesproken en beoordeeld wordt op de wedstrijden die je rijdt en de behaalde uitslagen. Komt daar nog bij dat het Koen's eerste jaar in de nieuwelingencategorie wordt. Een jaar waarin het nòg moeilijker wordt om op de voorgrond te treden.
Echter, zoals al zovele keren gesteld, staat bij ons alles in het teken van morgen, eerder dan vandaag. Wat belangrijk is, is de lichamelijke gezondheid. Zonder dat kan er geen sprake zijn van sporten op niveau, laat staan van een carrière uitbouwen. Een omzichtig omspringen met de trainingsplanning en het wedstrijdprogramma is de boodschap.
Ach, misschien komt dit nog niet eenszo slecht uit. De eerste contacten met de nieuwe ploegleiding kunnen niet echt als bemoedigend of motiverend ervaren worden. Daarom komt het niet slecht uit dat het contact tot een minimum zal herleid worden. Dat laat ons ruim de tijd om de evolutie binnen de ploeg te observeren en al dan niet onze conclusies trekken tijdens de loop van het seizoen.
Gert:
Bij de test werden de eerdere signalen die mijn lichaam gaven, bevestigd. Dit houdt in dat de vermoeidheid na een lang en regelmatig seizoen nog in het lijf zit. De recuperatie is nog niet volledig gebeurd en een tè snel en vooral tè intensief hernemen zou kunnen tot gevolg hebben dat ik snel opgebrand zou zijn. En dit is uiteindelijk ook niet de bedoeling.
Het is trouwens zo dat die aanhoudende vermoeidheid mij stilaan zorgen begint te baren. Het duurt nu toch ècht lang en het schrikbeeld van 2007 steekt de kop op. Toen ging het seizoen de mist in door het bekende cytomegalovirus (variant van klierkoorts). De symptomen van vandaag zijn dezelfde maar (voor zover ik me herinner) iets minder ernstig.
Ik heb me dus voorgenomen om mijn zoveel mogelijk aan het, door Karel Pardaens van Endocard gegeven advies te houden. Dat betekent dat ik de trainingen heel rustig zal hernemen en nog zeker tot het einde van het jaar alternatieve trainingen zal blijven uitvoeren (lopen, zwemmen, roeien). Het intensiever trainen zal pas veel later plaatsvinden en hierdoor zal ik de maand maart aan mij laten voorbij gaan.
Dit is sowieso een periode die me minder ligt door de koude en het slechtere weer. Mijn seizoen zal iets minder lang worden dan gewoonlijk en met de nadruk op piekperiode april-juni, een trainingsperiode in juli, weer gevolgd door een piekperiode in augustus-september.
Alles bij mekaar wordt het moeilijk om nu al de fijnafstelling van het seizoen te doen. Het wordt afwachten hoe de wintervoorbereiding verloopt. Het weer is hierbij een belangrijke factor.
Voor Koen gaat de fysieke groei boven alles, in functie hiervan passen we zijn koersprogramma van het eerste jaar nieuweling aan. Als het kan zal het dus met een aantal koersen zijn, als het moet wordt het zonder koersen. Maar we durven hopen dat het zover niet komt.
Voor mezelf is het één groot vraagteken. De wil om er weer zon goed seizoen van te maken, is er. Vraag is echter of het lichaam in staat zal zijn om er weer te staan als het moet.
De herfst staat traditioneel synoniem voor het opmaken van de balans van het voorbije seizoen. Ook deze keer is dit niet anders.
Het is ook een stuk afscheid nemen. Afscheid nemen van een bepaalde periode in de nog jonge carrière van Koen. Na een jaartje als 11-jarige miniem, gevolgd door de 3 jaren aspirant staat hij nu aan de vooravond van een nieuw hoofdstuk: in 2010 wordt hij nieuweling.
En dat wordt wellicht één van de moeilijkste stappen in zijn wielerloopbaan.
De kinderkoersjes zijn voorbij, tijd voor het grotere werk. In een omgeving waar hij geconfronteerd zal worden met jonge mannen die over meer maturiteit beschikken. Niet alleen fysiek zal een groot aantal jongens een jaar ouder zijn dan Koen (men is 2 jaar nieuweling, de jaren waarin men 15 en 16 jaar wordt), wellicht speelt het mentale ook een niet te verwaarlozen rol. De iets grotere ervaring, het jaartje extra gekoerst bij de nieuwelingen zal de 16 jarigen een onmiskenbaar voordeel opleveren.
Op het fysieke vlak blijft Koen een levensgroot probleem hebben. De groei, zowel in grootte als in gewicht en spiermassa blijft ontegensprekelijk achterstand oplopen. De groeispurt blijft achterwege, hoezeer we hier ook nood aan hebben.
Daarom hebben we een aantal overwegingen gemaakt die naar we hopen een gunstige invloed kunnen hebben op de verdere ontwikkeling van de ket.
Een eerste beslissing is geweest om nog een jaar extra bij de ploeg Olympia Tienen te blijven. Ondanks verschillende contacten, aftastende gesprekken en eventuele mogelijkheden hebben we besloten om trouw te blijven aan de 'vertrouwde' omgeving. Ondertussen hebben we een eerste kennismaking gehad met de nieuwe ploegleiding van Olympia Tienen en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit niet helemaal voldoet aan de verwachtingen. Maar hier hebben we ons louter laten leiden door het gevoel, het menselijke, het eerste contact. Laat ons afwachten, het voordeel van de twijfel is iedereen gegund.
De laatste 3 jaren bij Olympia zijn op alle gebied een meevaller geweest. We hopen om in de nieuwe omgeving, de leefwereld van de nieuwelingen hetzelfde gevoel terug te vinden.
Ook op gebied van trainingsplanning is er een grote wijziging in vergelijking met de vorige jaren. Een wielerjaar bij de nieuwelingen is in wezen een jaar waarin er van maart tot oktober (kan) gekoerst word(t)en.
Aangezien de fragiele fysiek van Koen hebben we nu al besloten om pas in competitie te treden vanaf (ten vroegste) de 2e week van maart. Met zijn huidige fysieke présence lijkt het mij niet opportuun om hem in alle weer en wind èn véél te vroeg te confronteren met een sterke tegenstand.
Traditioneel staan er voor de nieuwelingencategorie rond half en einde februari al oefenkoersen op het programma. Persoonlijk vindt ik dit onnodig en volledig achterhaald. Zoals zoveel staat het wielrennen bol van de tradities maar daarom moeten we hier niet aan tegemoet komen. Jongeren rond deze periode van het jaar al de weg opsturen voor een trainingssessie, gevolgd door een wedstrijd lijkt mij compleet overbodig. Deze jongeren zullen er met hun ongeremde karakter onmiddellijk invliegen en zich willen bewijzen. Dit loopt heel veel keren verkeerd af met gekende gevolgen als te vroeg pieken, ziek worden, overtraining, ... Ongetwijfeld zullen er ook wel positieve zaken aan te brengen zijn die voor deze aanpak pleiten maar die heb ik tot vandaag nog niet gehoord.
Die kelk laten we dus aan ons voorbij gaan.
Uiteraard heeft dit ook een invloed op de planning. De relatieve recuperatie- en rustperiode na het vorige seizoen zal dus iets langer uitvallen en de algemene voorbereiding zal pas gestart worden begin november 2009.
Qua begeleiding hebben we geopteerd om vroeg genoeg te beginnen met de opvolging op trainingsgebied.
Daarom is er binnenkort, midden november en na enkele weken algemene basistraining, een fietstest op de ergometer voorzien. Hierbij hoort een analyse van de fysieke paraatheid en mogelijkheden en wordt een bepaalde trainingsaanpak afgesproken. Een trainingswijzer die de ontwikkeling ten goede moet komen. Maar ook op het mentale vlak wensen we absoluut het beste voor Koen. Het feit om zich steeds te moeten opmaken voor een krachtmeting met een sterkere tegenstand kan leiden tot ongewenste effecten (mindere motivatie, minder zin om te trainen, mentale schade in het koppeke, ...). Een belangrijk punt moet zijn om zijn sport grààg te doen, met goesting aan de trainingen te beginnen. En met het vooruitzicht om de schade in te halen en mettertijd uitzicht te hebben op positievere uitslagen. Dààr moeten we uiteindelijk toe komen. En daarom moeten we uit die huiselijke en vertrouwelijke cocon breken.
En dat kunnen de papa, mama en de (vol goeie wil zijnde) supporters nooit alleen. Ook daarom richten we ons dus tot mensen in wie we alle vertrouwen hebben, specialisten op dat vlak, mensen met een sportieve achtergrond en met pakken ervaring en kennis van zaken. Endocard (www.endocard.be) lijkt ons hiervoor uitstekende mogelijkheden te bieden.
Het voorbije seizoen bracht voor Koen niet helemaal wat we er vooraf van verwacht hadden. We rekenden op een iets grotere progressie maar het werd eerder ter plaatse trappelen. Terwijl anderen vooruitgang maakten, groter en sterker werden, hadden wij de handen vol met de moed erin te houden. Het leverde een seizoen met pieken en dalen op, vallen en weer opstaan, een seizoen dat als een tikkeltje tè lang werd ervaren.
Maar voorbij is voorbij, de blik is nu gericht op 2010.
Ook voor mijzelf zit het voorbije seizoen al ver in de herinneringen. Goeie herinneringen, dat wel. Opnieuw een jaar waarin we mochten oogsten.
Na een jaar 2007, waarin er omwille van het cytomegalovirus amper getraind en gekoerst werd, was het jaar 2008 een jaar van opnieuw bouwen. Terugkomen op een aanvaardbaar niveau. Met een consequente houding op gebied van planning, een evenwicht tussen rust en training vonden we opnieuw het goeie spoor.
Het voorbije seizoen 2009 begon dus veelbelovend. Veel aanvalswerk en een constante vechtlust leverde in den beginne niet de gehoopte resultaten maar met een trainingskamp die naam waardig (!) tijdens de maand juli mochten we met vertrouwen naar de tweede helft van het seizoen toeleven. De oogst mocht er zijn. Er werd na enkele jaren (het was sinds 2003 geleden) opnieuw aangeknoopt met een overwinning en verschillende ereplaatsen werden mijn deel. Het lukte om mij redelijk staande te houden tegen een sterke tegenstand. Globaal gezien ben ik dan ook enorm tevreden over het voorbije jaar. Een gevoel dat we als ploeg, Cycling Team 2005 ook mogen hebben. Bij de ploegmaats uit de A-categorie vertoont de uitslagenlijst ook een aantal overwinningen en talloze ereplaatsen.
Hopelijk kunnen we in 2010 en met de nodige versterkingen ook aanspraak maken op een vergelijkbaar resultaat.
Je ziet het, de hoop is er nog altijd. Hoop voor onze ket dat hij de kracht mag vinden om stand te houden tijdens een moeilijk jaar. Hoop op bevestiging voor de oudste.
De mogelijke gevaren zoals ziekte (het verschrikkelijke griepmonster!) of valpartijen kunnen we niet uitschakelen maar daardoor laten we ons nog niet van de wijs brengen. De voorbereiding is met een goed gevoel gestart en mag voor mij uitlopen in een verbeterde 'versie 2009'. Een grand cru 2010 op sportief vlak wens ik ons toe alsook aan alle mensen op wie we ook dit jaar weer mochten/konden rekenen. Hopelijk kunnen we deze supporters en sponsors in 2010 nog mooie cadeau's en schitterende koersmomenten bieden.
Bedankt iedereen, bedankt ook om onze belevenissen mee te beleven via deze blog en tot binnenkort !
Ha, de mooiste en meest rustige tijd van het jaar is aangebroken. Alhoewel, rustig ..... Zo rustig dat ik nog eens geen tijd heb gevonden om een verslagje neer te pennen over ons laatste koersweekend ..... vorig weekend. Op professioneel gebied is het redelijk druk en zoals elk jaar is een tijdje zonder fiets de ideale periode om allerhande klusjes op te knappen die de rest van het jaar gewoon blijven liggen zijn. En daar zijn we dus momenteel mee bezig.
Maar, zowel voor de geteisterde spieren als voor de moral is een periode zonder fiets welkom. Niet te lang maar genoeg om te recupereren en zich voor te bereiden op alles wat komen gaat. Over de toekomst gaan we nog niet hebben, daar wijd ik binnenkort nog wel eens een stukje aan. Over het verleden, het voorbije seizoen zullen we wèl nog even terugkomen. Maar dat laat ik voor binnen enkele weken, als de tijd van allerhande prijsuitreikingen zich weer aandient (november).
De bedoeling is dus om vorig weekend nog even aan te kaarten. Een weekend in het verlengde van de vorige. Met vergelijkbare resultaten en dit voor zowel jong als oud. Dit betekent ook dat het resultaat voor het jonge geweld een ietsje minder was dan voor de oude bok (ik profiteer ervan om dit te benadrukken zolang het kan ...).
Op zaterdag trokken we naar Porcheresse. Met weersomstandigheden die ons meer aan de maand maart deden denken dan aan begin oktober. Amper 12 graden, kniestukken en handschoenen waren voor sommigen geen overbodige luxe ..... Met een blitzstart van Alain Falque was de koude vlug vergeten. Maar het was meer een uitval om de benen deftig op te warmen. Het parcours was redelijk zwaar, door de hellingen maar ook en vooral door de harde wind.
Tijdens de 2e ronde trokken echter een paar kanonnen naar voren en instinctief voelde ik dat dit wel eens ver kon gaan. Meegaan dus en samenwerken. Inderdaad, met ons vijven draaiden we goed rond en al snel konden we een kloof maken van 2 minuten. Maar er lagen nog 60 km op ons te wachten. Het zou dus zwaar worden.
Alain Falque vertrouwde het zaakje niet goed want in een sprint met Peter Hoydonckx was hij zeker niet op voorhand gewonnen. Dus demarreerde hij een paar keer. En elke keer kostte het me verschrikkelijk veel moeite en kracht om opnieuw aan te sluiten. En zo gebeurde enkele keren tot het in de laatste ronde voor mij de keer teveel was. Gelukkig wist ik toen onze voorsprong groot genoeg en kon ik de laatste 3 km op een relatief 'normaal' tempo afwerken. De 3 sterksten waren gaan vliegen, een spurt voor de 4e plaats stond mij nog te wachten maar mijn overgebleven tegenstander zat blijkbaar even dood als ik. Omdat ik tijdens de ontsnapping mijn deel van het werk opgeknapt had en hij niet, liet hij mij de 4e plaats nemen.
Na de aankomst moest ik er toch even bij gaan liggen. Zelden dit jaar heb ik zo afgezien als die koude zaterdagmiddag. De mindere trainingskilometers van de voorbije weken eisten hun tol, het werd letterlijk even sterretjes kijken, op het randje van bij bewustzijn blijven.
Maar de idee dat de eindstreep van dit seizoen bereikt werd, maakte veel goed.
Zondag stond eveneens de laatste prestatie van Koen gepland. De afsluiter ook van het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. En dat kwam niets te vroeg. Ondanks het fenomeen dat hij, ook nog tijdens deze laatste weken, goeie benen voelt tijdens de opwarming loopt het van bij de start mis. Was het in Landen nog een probleem van niet onmiddellijk in de voethaak te raken, dan liep het in Kumtich al van de eerste meter verkeerd en de benen vol. Zelfs aanklampen bleek teveel gevraagd. Met de moral op nul, de motivatie al op eenzelfde niveau, lieten we Koen een rustig rondje maken in afwachting van de doortocht van het peloton. En dan was het aan hem om zich in de groep proberen schuil te houden. Dit lukte een 5-tal kilometer maar toen was dit al weer teveel gevraagd. In het bijzijn van een collega zakte hij verder af. Het uiteindelijke resultaat was zowel verwacht als jammerlijk/pijnlijk/ontmoedigend en beangstigend, zeker naar volgend jaar toe. Dàt belooft alvast een zwaar seizoen te worden.
Maar zover zijn we nog niet. Een bloedanalyse bracht aan het licht dat het enige dat nu nog aan de orde moet zijn, RUST is. En niks anders dan RUST. Het lichaam laten recupereren (hematocriet op 26-09-2009 = 39,4 !), de gedachten verzetten, de fiets een tijdje vergeten en de natuur z'n werk laten doen. Hopelijk helpt die natuur zo snel en zo veel mogelijk waar het kan. En dan met vernieuwde krachten werken aan een goeie voorbereiding en een nieuwe start.
Aangezien de vermoeidheid bij de jongste (en toch ook wel bij de oudste) stilaan begint door te wegen, hebben we de planning lichtjes aangepast. De voorziene wedstrijd (Geel) voor het voorbije weekend werd geschrapt en vervangen door een degelijke maar niet al te zware training. Volgende week wacht hem de laatste wedstrijd van het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw en daar moet toch nog 'acte de présence' gegeven worden. Vermoedelijk zit een ècht goed resultaat niet meer in de benen maar hij kan het minimum te behalen punten nog goed gebruiken om zijn plaats in de eindstand te behouden. Afhankelijk van het gevoel tijdens deze wedstrijd zullen we beslissen om de week erop nog te starten in Hélécine of om stilaan uit te bollen en de fiets even aan de kant te laten staan om de fysieke en mentale batterijen op te laden voor een wintervoorbereiding als nieuweling.
Ikzelf kreeg hierdoor wel de kans om deel te nemen aan de wedstrijd in Chaumont-Gistoux. Deze stond al eerder op het programma maar werd afgevoerd om Koen toe te laten om er nog een extra wedstrijd bij te nemen. Uiteindelijk werd hier dus van afgezien.
Mijn zinnen stonden deze week dus weer op Chaumont.
Het parcours waar ook Koen op reed eerder dit jaar werd uitgebreid met nog een bijkomende lichte helling. Een parcours dat ik van buiten ken, een gedeelte van een trainingsparcours sinds jàren en met een helling zoals ik ze graag heb: niet te lang èn in slechte kassei. De meesten kijken er op neer, ik hou er wel van. In mijn jeugdjaren als renner zocht ik ze overal op, in de streek heb ik ze (waarschijnlijk) allemaal op mijn palmares. Voor zover het een prestatie is om ze allemaal ge(be)reden te hebben ..... want het is echt geen zegen voor het materiaal.
Ik had de wedstrijd van zaterdag in Marchin laten vallen om uitgerust te zijn voor zondag. Momenteel zouden 2 koersen op één weekend teveel van het goede zijn.
Bij de opwarming voelden de benen goed aan. Maar tijdens de eerste 15 kilometer moest ik deze mening herzien. Een snelle start, naar adem happen bij de eerste beklimming van de 'kasseimuur' van een goeie 150 meter à 12% en proberen te recupereren tijdens volle inspanning ..... Het draaide ineens vierkant. Misschien zou het helpen om dan toch maar eens extra door te duwen en tot op de bodem te gaan. Het houdt natuurlijk wel het risico in dat je daarna niet meer kan aanpikken.
Maar het hielp verrassend genoeg inderdaad wèl. Meedraaien lukte goed, aanvallen counteren ook en dus bleef er niet veel anders over dan zelf proberen of de sprint afwachten.
We bleven nog met 13 over en in een sprint zou dit voor mij waarschijnlijk zelfs geen plaats bij de eerste 10 betekenen.
Dus waagde ik bij het ingaan van de laatste ronde, nog 5 lange kilometers te gaan, mijn kans. Ik werd een handje geholpen door de 'gelegenheidsploegmaats' van Truval want het was Erwin Hoydonckx die het gaatje laat vallen. Na 1 kilometer krijg ik er 2 compagnons bij, Eddy Van Loy en Michel Jannes (deze laatste ook van de sterke ploeg Truval). Samen krijgen we een 20-tal seconden bij mekaar en dit moet volstaan om het tot aan de meet te trekken.
Aangezien ik mezelf sowieso als 3e weet in een sprint, doe ik het kopwerk tijdens de laatste 500 m voor Michel Jannes als wederdienst voor de Truval-boys en met plezier.
Het werd nog nipt maar Michel weet de sprint en de koers te winnen, ik word 3e.
Ik had dan wel mijn zinnen op deze koers gezet maar al bij al moet ik heel tevreden zijn met deze uitslag. Méér zat er echt niet in, de concurrentie was heel sterk en de wedstrijd werd afgehaspeld aan meer dan 42 km/u.
De beker komt bij op de kast, de bloemen waren dit keer bestemd voor mijn mamaatje, die er ook bijna elke keer bij is om haar oudste zoontje aan te moedigen.
Volgende week zal ik de laatste kilometers van dit seizoen afwerken op zaterdag in Porcheresse, Koen rijdt zondag in Kumtich.
Wegens de drukkere bezigheden van de laatste weken hebben de koersverslagjes op zich laten wachten. Om een beetje tijd in te halen, vinden jullie hieronder een overzichtje van de gebeurtenissen van de voorbije tijd.
Zondag 13 september
Koen rijdt die dag in Budingen. Het weer is niet aangenaam, een koude wind maakt het al wat herfst. Het peloton maakt er een intervalwedstrijd van op het (te korte) parcours. Elke ronde is er wel iemand die probeert te ontsnappen maar helaas .... er wordt niet weggereden. Ook Koen klampt goed aan, rijdt elke keer het gaatje dicht. Soms kan ook gewoon meerijden in de groep zonder gat te laten vallen. Alles verloopt dus naar wens. Tot op 7 km van het einde de grote jongens toch nog eens alles op het lint trekken en er brokken vallen. Het peloton versnippert en Koen moet ook lossen. Hij rijdt dan met een paar gezellen op een afstand van een groepje voor hem. Dichter komen zit er niet meer in. Maar hij wordt op de omloop van een goeie kilometer ook niet gedubbeld. We hebben het al anders geweten dus vinden we deze prestatie helemaal niet slecht. Het blijft oefenen op de intervals maar met het ouder en sterker worden, komt dit zeker en vast goed. Uiteindelijk wordt hij voorlaatste maar vindt toch moral in de goeie prestatie.
Woensdag 16 september
We trekken allebei naar Alleur voor de laatste meeting op de piste.
Op het programma staan de normale onderdelen als scratch, puntenkoers en afvalling. Bij mezelf wordt de afvalling omgezet in koers 'à la Danoise'. Dit betekent eigenlijk een omgekeerde afvalling. T.t.z. dat de elke ronde gesprint wordt, de winnaar van elke ronde mag stoppen en krijgt de meeste punten. Dit gaat zo tot de eerste 5 gekend zijn. Een korte maar pijlijke en intensieve inspanning dus. En vooral niet te onderschatten .....
Koen rijdt z'n wedstrijden zoals gekend maar heeft nog last van een lichte verkoudheid. Hij heeft evenwel niets meer te winnen of te verliezen in het regelmatigheidscriterium op de piste en kan dus de wedstrijd zonder stress en als goeie training afwerken. Koen eindigt vandaag 15e van 16.
Voor mijzelf kwam het erop aan om mijn 2e plaats in het algemene pisteklassement veilig te stellen. Dit vroeg gewoon om elke keer bij eerste 4 te eindigen en zo de nodige punten te sprokkelen. Dit lukt ook vrij makkelijk en levert dus binnenkort een mooie prijs op. Vandaag is het genoeg voor een 4e plaats op 12.
Zaterdag 19 september
Een wedstrijd op de rand van Henegouwen en Waals Brabant. Hennuyères is een gemeente vlak naast Tubize en ligt in een streek waar er geen meter vlak te vinden is. Tenzij je op de spoorweg of naast het kanaal zou gaan rijden .....
Jammer genoeg is dit niet het geval en het beloofde dus een redelijk zware opgave te worden. Ook stilaan op moreel gebied want met het seizoenseinde in zicht wordt de goesting er niet groter op. Dit is trouwens nog meer het geval bij Koen dan bij mij. Mij lijkt het dat de batterijen bij Koen stilaan leeg raken, de fysiek is op, de adolescentie maakt het niet makkelijker, de groei zet zich door en de hormonen doen (hopelijk) hun werk. Stilaan tijd om een beetje uit te rusten.
De westrijd zelf dan. Op een parcours waar meer dan de helft in dalende lijn gaat, kan je denken dat alles samen zal blijven. Toch maakt de klim van een goeie kilometer, gevolgd door een afdaling en opnieuw een steil stuk van 300 m omhoog brokken. Elke ronde zijn er van de 26 vertrekkers (B-C) wel enkelen die moeten achterblijven.
Ik probeer om er zelf een snok aan te geven en blijf ongeveer 7 km alleen voorop rijden. Ik had gehoopt om enkele medestanders te vinden maar niemand volgt. Alleen vind ik het een beetje te zwaar en laat me opnieuw inlopen. De groep is ondertussen al goed uitgedund en zelf beginnen de inspanningen door te wegen. Ook de mindere (in aantal en in kwaliteit) trainingen laten zich gevoelen. De laatste 15 km spelen de opkomende krampen mij parten bij elke beklimming. Toch kan ik, veel meer op karakter dan op kracht, elke keer weer de paar tientallen meter goedmaken en weer meewerken. De laatste sprint bergop lijkt niet echt meer op sprinten maar ik eindig toch nog 10e.
Zondag 20 september
Voor Koen de voorlaatste koers in het regelmatigheidscriterium Hageland & Haspengouw. Vandaag in het centrum van Landen. Een wedstrijd die niet te onderschatten is want er wordt meer dan de helft van de wedstrijd slepend omhoog gereden.
En dan heb je nog eens een slechte dag, slechte benen èn bovenal een slechte start. Met 24 stonden ze klaar en Koen stond op de 2e rij. Niet slecht gepositioneerd dus. Jammer genoeg heeft hij moeite met het in zijn pedaal klikken en verliest 10 m. Daarbij nog een vliegende start van een paar opponenten en dan heb je natuurlijk wel héél veel pech. De 10 meter achterstand wordt er op het einde van de 1300 m lange omloop al snel 50. De volgende ronde is het al een 15-tal seconden en dan moeten we ingrijpen. Ik laat Koen stoppen met z'n achtervolging en zeg hem om gewoon te wachten op de volgende doortocht van het peloton. Alles is toch verloren en de andere komen zowiezo terug. Beter even recupereren en opnieuw aanpikken. Dat doet hij ook maar het vlot nog altijd niet te best. Is het de verkoudheid van in het begin van de week? Is het vermoeidheid? Niemand weet het, ook Koen niet. Het is wel duidelijk dat er niets lukt en dat het bobijntje af is. Voor vandaag alleszins, voor de komende weken valt het nog af te wachten. We gaan er alles aan doen om het seizoen nog helemaal vol te maken maar als het beter is om een weekend over te slagen, zullen we niet twijfelen. Alleen 4 oktober in uiteindelijk nog belangrijk want dan is het de laatste wedstrijd van het criterium. Starten is daar gewoon nodig.
Wat er volgend weekend op het programma staat, is nog niet duidelijk. Eerst maar eens afwachten wat de groepstraining van dinsdag ons vertelt en vooral wat de recuperatie achteraf meebrengt. In functie hiervan zal het westrijdprogramma aangepast worden.
Gert eindigde vorige woensdag op de pistemeeting in Rochefort. Deze meeting maakt deel uit van de "Challenge sur piste" van de Waalse wielerbond FCWB.
Met een 2e plaats op de tijdrit (kilometer met stilstaande start), een 3e plaats in de puntenkoers en een 4e plaats in de afvalling werd hij 2e in het eindklassement van deze proef.
Volgende week woensdag wordt de laatste proef georganiseerd. Jammer genoeg, waarschijnlijk zonder de oudste Deno. Geen deelname door andere verplichtingen ..... Een gemiste kans om een bijna zekere 2e plaats in het eindklassement van de challenge vast te leggen. Jammer, jammer, jammer. Tenzij er toch nog een mouw aan gepast wordt ... We zullen zien wat er lukt.
Ronde de Liège ..... weer een paar belevenissen rijker
De gevolgen van de valpartij van Koen in Hakendover vallen al bij al nog mee. Een dag later kon hij al op de rollen rijden zonder teveel problemen. Schaafwonden vragen nu eenmaal enkele weken tijd om helemaal te genezen, een snijwonde iets meer. Maar met een goeie verzorging is het probleem op een week van de baan.
Voor Koen stond er dit weekend geen wedstrijd op de kalender, voor mijzelf een 2-daagse met de Ronde de Liège.
Een wedstrijd met een algemeen klassement over de 2 dagen.
Zaterdag, 13 uur te Herve.
Aan de opwarming begonnen met mijn ploegmaat Eric en met Koen, die op zichzelf een beetje zou bijtrainen. Een heuvelachtig landschap en een serieuze klim met een stuk aan 10% maakte het voor Koen moeilijk om ons te blijven volgen. Omdat het onbekende wegen waren voor Koen besloot ik om bij hem te blijven. Tot de seingevers ons verkeerd stuurden en we tijd verloren. Eric zou dan al doorrijden en aan de officiëlen vragen om even te wachten ..... Dit was nog niet vertoond. Ongeveer 5 minuten te laat kwam ik aan de streep met een hartslag die tot het maximum ondertussen bereikt had. Maar het peloton had gelukkig gewacht.
Aan de start met 36 vertrekkers. Al direct een aanval van een paar enkelingen maar die werd na 1 ronde van 9 km teniet gedaan. Zelf dan maar eens geprobeerd en het ook bijna een volledige ronde uitgehouden. Jammer dat er geen versterking uit de achtergrond kwam en mij dus wijselijk laten inlopen. Met een harde wind was het nutteloos om alleen te overleven.
Tijdens de volgende kilometers, net op het moment dat ik op kop van het peloton rij, rijdt er uiteraard wel een groepje weg en ..... ze blijven weg. Al vlug schraapten ze een voorsprong van 1'30 bij mekaar. Er zat weer niks anders op dan rijden voor de kruimels.
Maar ik voelde me goed en op een goeie 25 km van de meet, op het steile stuk zag ik mijn kans om een kloofje te slaan. Ik kreeg Patrick Van Zwijgenhoven mee. Een sterke kerel in absoluut goeie vorm. Dat zat dus wel snor. Met 2 maakten we er werk van om voorsprong te nemen op de rest en onderweg raapten we nog een paar man op. Dit maakte dat we de laatste 2 ronden met 4 ronddraaiden en het moesten beslechten in de sprint. 2 man waren duidelijk sneller dan ik en dus moest ik tevreden zijn met een 12e plaats. Niet slecht op een redelijk zwaar parcours. En nu maar proberen te recupereren voor morgen.
Zondag, 11 uur te Soumagne.
Na een goeie nacht (maar eigenlijk een paar uur te kort om ècht goed te zijn) met een waterig zonnetje vertrokken naar Soumagne, aangekomen in de regen en bij een temperatuur van bijna 11 °C. Prettig is anders. Maar er was hoop dat het droger zou worden. Zo geschiedde; de opwarming bracht niet veel warmte maar de zon deed toch z'n werk zodat het tegen 11 uur al iets aangenamer was.
Maar dat het makkelijker zou worden dan gisteren was niet helemaal juist .....
Daarvoor zorgde een helling van een paar kilometer. Minder steil dan deze van gisteren maar toch genoeg om de benen af en toe op het randje van krampen laten rond te draaien.
De familie Hoydonckx (Peter en Erwin) vonden dat het kaf al van de eerste ronde van het koren moest gescheiden worden en ze trokken even door op de helling. Met amper 5 km op de teller komt dit even aan, dat kan ik je wel vertellen.
Gelukkig voor ons werd hun groepje de verkeerde weg opgestuurd en kwam alles dus terug samen. Toen iedereen dan wèl opgewarmd was, ging het hek nog eens van de dam. Dezelfde mannen met een paar compagnons konden boven een kleine kloof slaan. Ik kon toen even niet reageren, de benen zouden nog wel willen maar op een smal stuk was er niet echt een gaatje waar ik me door kon wurmen. En eerlijk gezegd, daar hadden de benen niets op tegen .....
Een paar honderd meter verder probeerde ik het toch maar en reed warempel wèl weg. Ik kwam nog tot op ongeveer 100 m van de 9 vluchters maar kwam toen volop alleen op een recht stuk in tegenwind. En dan kon ik het schudden. Ik moest ze laten gaan en hoopte met de andere geslagenen het gaatje niet te groot te laten worden om eventueel bij de volgende beklimming nog eens te proberen.
Zoals al zovele keren dit seizoen kon ik nog eens vaststellen dat er een groot aantal renners zijn die niets anders willen dan gewoon meerijden. Zij doen dan ook geen enkele moeite om ook maar een keer te komen helpen en komen mee te werken in de achtervolging.
Jammer genoeg zit ik ook veel te veel keer 'in de achtervolging'. Dat is in elk geval een prioriteit voor de volgende koersen en volgend seizoen: proberen om véél meer mee te gaan met de beslissende ontsnapping.
Al het werk kwam dus weer op de schouders van enkelingen en dus mochten we de hoop weer opbergen.
Alles dus maar weer zetten op de laatste kilometers. Maar ondertussen staken de krampen volop de kop op.
Ik weet zelf nog niet hoe ik het deed maar ik demarreerde bovenaan de helling mèt krampen ..... En dat deed pijn. Ik bleek wel niet de enige te zijn want toch maakte ik een klein gaatje. Maar onnodig verder te proberen, het lukte niet om deze inspanning vol te houden. De laatste 3 km probeerde in te stretchen en de krampen te verbijten maar helemaal recupereren voor een sprint was onmogelijk. In het achterhoofd had ik ondertussen wel de idee dat de anderen met hetzelfde probleem zaten. Dus toch maar meesprinten. En juist dan moet er één van de luie zakken z'n kont opheffen en nog komen meesprinten. En dan wordt het teveel.
In een opwelling had ik mijn drinkbus in de hand en zonder het te beseffen vloog ze door de Luikse lucht. Doel: de rug van tamzak.
Dit kost me in het beste geval de diskwalificatie, in het slechtste een schorsing van een paar weken.
Toen ik dan met krampen tot over m'n oren van mijn fiets viel en de benen met bijhorende krampscheuten rustig liet betijen had ik tijd om te kalmeren en me mentaal voor te bereiden op de uitleg die ik zou moeten geven voor dit incident.
Een ongecontroleerde beweging door de stuiptrekkingen en de krampen? Een voorbereiding voor het ballenkot op Leuven Kermis?
Het bleek niet nodig te zijn. Buiten enkele collega's hadden de officiële niets gemerkt. Waarschijnlijk waren hun ogen gericht op de andere spurters en aangezien het spektakel zich afspeelde net nà de meet hadden ze niks gemerkt.
Het leverde mij niet veel meer op dan een 15e plaats in de koers en in het totale klassement behaalde ik een 12e plaats.
Een paar mooie koersen en met een beetje meer geluk en durf zat er misschien meer in. Al bij al ben ik tevreden met het resultaat. De conditie is nog goed en ik hoop deze verder uit te spelen in de volgende 2 pistewedstrijden. Daar heb ik nog een mooi klassement te verdedigen.
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist. Vanaf dat moment krijg je elke keer een mailtje wanneer er een nieuw bericht op dit blog verschijnt. Dankjewel!
Wil u ons steunen?
Dankzij enkele fantastische sponsors kunnen we jullie een body/fleece aanbieden ter aanmoediging van onze jongste renner. Stuur even een mailtje met je kledingmaat en voor de prijs van 20 € krijg je een prachtige fleece in de plaats! Dank je!
