Met 24 andere medereizigers gaan we de bus op richting Colca Cañon, een 2-daagse trip met overnachting in Chivay. Op dag 1 rijden we door het natuurpark Salinas y Aguada Blanca. We laten de hoge zandduinen ver achter ons en komen in een ruig berglandschap terecht. Spijtig van de hopen afval die langs de kant van de weg liggen, de natuur op zich is zo mooi. De overheid heeft het gebied uitgeroepen tot nationaal park, maar iemand aanstellen om de boel te komen opkuisen, nee, dat gebeurt hier uiteraard niet. Onze route brengt ons over een bergpas van 4900m. Niet te onderschatten, dit is hoger dan de Mont Blanc. Op aanraden van de gids kopen we een zakje cocabladeren met bijhorende steen en beginnen onderweg ijverig te kauwen. Het smaakt raar, benieuwd of het helpt de hoogteziekte te onderdrukken.

Onze gids is onvermoeibaar en overstelpt ons heel de trip met allerlei weetjes. We kunnen ondertussen moeiteloos de verschillende Zuid-Amerikaanse kamelen van elkaar onderscheiden, zijnde de lama, vicuña, guanaco en alpaca. En of ze wild of gedomesticeerd zijn. Hij vertelt over het leven van de lokale bevolking op deze hoogte, er is geen stromend water, geen elektriciteit, geen verwarming. De jongeren trekken massaal naar de steden in de hoop op een betere toekomst. Dat zagen we al als we de stad verlieten, één grote bouwwerf, een gecementeerde sloppenwijk. Hetgeen overblijft in de mooie agrarische dorpen zijn kleine kinderen en ‘oudere’ mensen, compleet getekend door de harde levensomstandigheden. Hoewel oud dan weer relatief is, echt oud word je hier volgens mij niet.

Hoe hoger we gaan, hoe ruiger de omgeving. Besneeuwde bergtoppen overal waar je kan zien. Prachtige landschappen. We wanen ons even in de Alpen. Met bijhorende regen-, hagel- en sneeuwbuien. En we zijn hardleers, we zijn weeral op meerdaagse uitstap zonder regenjas. Het is hier altijd overal zo kurkdroog dat een mens vergeet dat er zoiets bestaat als neerslag.

Op het hoogste punt houden we nog eens een stop. Als we uitstappen, voelen we ons duizelig. Een wandeling naar het wc-kotje kost veel moeite. Maar in tegenstelling tot een aantal medereizigers zijn we niet ziek, enkel wat ongemakkelijk en kortademig, we lijken wel 80. Het goede effect van de coca? Voor zover ik kon zien waren wij één van de weinigen die ze effectief genuttigd hebben.

In de namiddag van de eerste dag is er een bezoek aan de Calera-warmwaterbronnen gepland. Het zag er veelbelovend uit in de brochure. Om een onduidelijke reden wordt het programma aangepast en eindigen we in een ander bronnencomplex met 3 plonsbadjes en een paar dubieuze douches. Bad 1 is boven gelegen en apart te betalen. We dalen af naar bad 2 en 3, dichter bij het luidruchtige geruis van de Colca. Bad 3 staat droog en bad 2 blijkt 5x3 groot te zijn. Van die rivier hoor je niets want er staat een radio tussen de twee zenders in te loeien. Het water is op z’n minst wel heet. We dobberen met z’n allen wat rond in het plonsbad. Helemaal suf van het warme water moeten we dan terug aan de klim naar boven beginnen. De gesprekken vallen snel stil en het tempo ook. Pff, even de hoogte vergeten.

Op dag 2 vertrekken we bij het ochtendgloren richting Cruz del Condor, dé plaats bij uitstek om condors te spotten. Door onze overnachting hier en ons vroeg vertrek zullen we alle tourbussen voorzijn. Onderweg doen we verschillende kleine dorpjes aan waar de lokale bevolking souvenirs probeert te verkopen. Het één na het andere dorpje volgt, na een tijdje zijn we het beu en wil iedereen die condors gaan spotten. Het weer wilt echter niet mee, het is bewolkt en de meeste condors zijn liever lui dan moe, ze benutten liever de thermiek van de opstijgende warme lucht tegen de bergwanden dan zelf met hun vleugels te moeten slaan. Dus geen zon, geen condors. Dus sjokkelen we van dorpje naar dorpje verder in afwachting van weersverbetering. Uiteindelijk komt de zon erdoor en parkeren we aan het uitzichtpunt. Hier begint de cañon eigenlijk pas echt. Zo’n 1200m lager zien we de Colca-rivier, die van hieruit op een klein, kabbelend beekje lijkt. En terwijl we staan te genieten van het uitzicht, komt een jonge condor de thermiek testen. ’t Blijven toch prachtige vogels, zo gracieus dat ze door de lucht glijden. Even later komt ook een volwassen exemplaar overgevlogen. Missie volbracht, de bus in, nog een paar stops onderweg en tegen 17u zijn we terug in Arequipa. Doodmoe van 2 dagen op een bus te zitten, vallen we voor 22u weer in slaap.

24-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De wekker loopt weer af als het nog donker is. Om 7u staat de taxi klaar om ons naar de luchthaven te brengen. Gisterenavond alles al ingepakt zodat we om 6u30 het ontbijt nog kunnen meepikken. Als we stipt om half 7 op het terras staan, is er van ontbijt nog geen spoor te bespeuren. Dat was de vorige dagen ook niet het geval, maar nu wel belangrijk. Ik verspeel geen tijd en loop recht naar de keuken en zeg dat nu het moment gekomen is om dat beste beentje voor te zetten, we hebben immers een vlucht te halen. Het menu wordt direct gebracht en onze bestelling opgenomen. Op het terras zat ook al een ander koppel, Fransen. Als de vrouw ziet dat wij bediend worden, gaat ze ook van haar oren maken, ook zij hebben een taxi om 7u. Echter pakt ze het op een andere manier aan. Zij vraagt waar het buffet blijft. Buffet wordt enkel geserveerd als er groepen zijn, zegt het meisje van de keuken. De menu biedt dezelfde opties. De française verheft haar stem hoe langer hoe meer, verspeelt 10 minuten van haar kostbare tijd door het dienstmeisje uit te kafferen (daartegen hadden wij onze koffie en onze eikes al). Als het meisje dan uiteindelijk vraagt wat ze willen eten, antwoordt ze ‘Alles, zoals het buffet’. Dus zowel papayasap als appelsiensap, en zowel omelet als roerei? ALLES, zegt de française. Ondertussen is het 10 voor 7 en hebben wij gedaan met eten. Dat mens gaat nog afzien hier in Peru.

In de luchthaven komen we een berekend half uur te laat aan zodat we minder lang moeten wachten. Bij de online incheck waren bijna alle plaatsen ingenomen, wij zitten op de achterste rij. Het zij zo. Dit moet een prachtige vlucht van slecht 45 minuten zijn, rakelings over de toppen van de Andes. Dat belooft. Als we boarden merken we dat de achterste rij van onze Airbus geen raam heeft… dat wist ik niet, maar zal ik niet vlug vergeten.

Nog geen uur na het opstijgen zitten we in taxi1 die ons naar taxi2 brengt, die ons, eens we met 4 zijn, op zijn beurt twee uur verder tot in Curahuasi gaat brengen. We delen de taxi met een moeder en dochter, hond en kat. Kon erger, deze dieren zijn op zijn minst huisdieren.

De rit gaat, eens we de sloppen rond de stad uit zijn, uiteraard los door de Andes. Man hoe mooi, hoe groot en groen. Het gaat moeite kosten de Alpen terug naar waarde te kunnen schatten. Onze chauffeur lijkt gehaast en heeft er geen enkel probleem mee om in te halen op de minst voor de hand liggende plaatsen, hellingen, haarspeldbochten, recht naar boven, no problemo, dat lukt allemaal. Hier kan een rollercoaster eens ver achter komen.

In het dorp contacteren we Stefanie die haar man stuurt om ons op te pikken. Ze heeft hier een organisatie opgericht die zich ontfermt over kinderen met een beperking. Zo probeert ze die kinderen van de straat en het veld af te houden door buitenschoolse kwalitatieve opvang en onderwijs aan te bieden. Stefanie is nauwelijks 30, merkwaardig dat iemand zo jong al zoveel initiatief heeft weten te realiseren. Een team van bij 10 enthousiaste vrijwilligers helpen haar hierbij. Hieronder ook Raquel Rodriguez. Zij werkt ook in Antwerpen, in de sociale opvang en blijkt een verre collega te zijn van Ilse. Daar moet ge dan voor tot in een uithoek van de Peruaanse Andes reizen… Yannick is dan weer actief in de Edegemse scouts en kent Ruth haar 2 nichten Kaat en Floor. De wereld is klein.

De kleuterschool wordt omringd door een groot domein met honden, paarden, kippen, koeien, varken en duizenden vervelende zandvliegjes. We hebben uitzicht op de oneindig pieken van de Andes die uitsteken tussen de ultra hoge gletsjers.

Als we toekomen zijn alle voorbereidingen aan de gang voor het feestje van Kim, zij gaat hier haar laatste week tegemoet. We sluiten aan, drinken het typisch aperitief in het veld en wat later kneden we onze eigen Papas Rellenas. Om 18h wordt de generator gestart voor elektriciteit. Iedereen rept zich om alle laders aan te sluiten. Om 21h gaat die weer uit en wordt een kaars ontstoken voor licht.

De dingen gaan hier anders dan bij ons.

25-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag gaan de vrijwilligers aan een brug bengelen en woeste rivieren beraften. Wij blijven hier en houden een dag rust. In Curahuasi is het markt. En deze keer geen toeristenmarkt, hier is geen westerling te bespeuren, of hij moet van Casa Lena komen. De hoofdstraat en omliggende steegjes krioelen van de kramen en mensen. De keuze aan koopwaar is echter beperkt. Hier staat geen man een demonstratie te geven van de nieuwste allessnijder, nee. Hier wordt enkel verkocht wat op het veld te vinden is. Tomaten, wortelen, ajuin, look, pompoen… en gedroogde bonen, in alle mogelijke formaten en kleuren. En natuurlijk avocado’s. Die moet je echt geproefd hebben. Overheerlijk en altijd net à point. Ik krijg er niet genoeg van. Tussen mijn boterham bij het ontbijt, onder een slaatje, als guacamole, laat maar komen.

We doen onze inkopen voor onze spaghetti van vanavond. Groenten is geen probleem, gehakt vinden is moeilijker. De vleeskramen verkopen alleen volledige cavia’s en kippen, al dan niet met een hartslag. Na wat rondgevraag en wat verwarring tussen links en rechts vinden we toch een beenhouwer, die het gehakt vers voor ons maalt. Dat gaat smaken. Als we terugwandelen passeren we natuurlijk een grote overdekte hal met alleen maar vleesverkopers. Typisch. Het vlees wordt hier een beetje anders gepresenteerd. De volgende keer dat we nog eens kop bestellen als beleg, denken we hoogst waarschijnlijk toch wel terug aan deze beenhouwerij.  

De rest van de namiddag hangen we wat in de hangmatten en genieten van de rust, de zandvliegjes en het zicht op de Andes. Stefanie vertelt ons nog wat verhalen van de eerste jaren toen ze hier was en hoe ze er ondertussen op vooruit zijn gegaan. Ze woonden eerst vlakbij het centrum van Curahuasi. Water was enkel gedurende een paar uur per dag beschikbaar. Veel erger dan geen elektriciteit te hebben, zegt ze. Alles is relatief. Hun huidige huis is een jaar geleden gebouwd. Sinds een half jaar is alles voorzien voor volledige aansluiting op het elektriciteitsnet, er moet enkel nog een knop aangezet worden en de buitenwijk heeft 24/7 elektriciteit. Echter, de vorige gouverneur is gaan lopen met het geld dat bedoeld was om de maatschappij te betalen voor de aanleg. Dus zolang dat niet betaald wordt gaat het licht niet aan. Die man zit nu wel in de gevangenis en er is een rechtszaak aan de gang, maar daar zijn de mensen hier niet mee vooruit geholpen. De nieuwe burgemeester weet nog niet goed wat hij belangrijk vindt en heeft dus nog geen budget hiervoor klaarliggen. Onvoorstelbaar.

En als om 21u het licht weer uitgaat, verbaast het ons al niet meer, onze zaklamp lag al klaar. Zo snel went dat. Hoewel, een leven zonder koelkast zou ik toch ook maar moeilijk vinden. Het varken krijgt dagelijks een grote portie.

26-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

27-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Direct na ons ontbijt vertrekken we op trekking met Cesar, de neef van Gildert (man van Stefanie). We zullen zo’n 3-4 uur wandelen tot aan de warmwaterbronnen van Cconoc waar we even zullen relaxen, legt hij uit. De eerste klim naar de baan beneemt ons al de adem. Die hoogte toch, dat blijven we voelen bij elke inspanning. Dat belooft.

Als we het dorp voorbij zijn, passeren we een veld vol smeulende afval. Het bijhorende verhaal hadden we al gehoord. Zo’n jaar geleden heeft een groep mensen zich geïnstalleerd op deze privé-weide. Eerst met wat stokken en doeken, later verschenen er echte huisjes. Herhaaldelijke dreigementen van de politie hebben niets uitgehaald en de mensen bleven de grond bezetten. Voorbije zaterdag was de politie het beu. Met traangasbommen hebben ze de mensen verdreven en daarna de huisjes netjes platgebrand. Geschokte reacties van de vrijwilligers hier, die mensen worden zomaar op straat gezet, er zijn kinderen bij, dat kan toch niet? Nuchtere Stefanie heeft geen medelijden, het is toch normaal is dat je geen eigendom van andere mensen mag inpalmen. Ze hebben trouwens genoeg kansen gekregen om te vertrekken. De verdrijving verliep niet zonder problemen. Een paar politie-agenten eindigden in het ziekenhuis. Doet zo wat denken aan de mentaliteit van onze zigeuners, alles is van iedereen, eigendom bestaat niet. Zo werkt het natuurlijk niet. Onze gids stapt met zijn reusachtig Machete mes recht op de nog aanwezige oproerpolitie af. Dat lijkt me een bijzonder dom idee. Hier niet, niemand kijkt nog maar op als we met het wapen ons een weg banen langs de agenten.

We beginnen nu onze klim naar een uitzichtpunt. Het is puffen en we moeten regelmatig stoppen. Cesar, onze gids, heeft duidelijk geen last van de hoogte, enkel een beetje van zijn benen zegt hij, te hard gevoetbald de dag ervoor. Eens boven worden we beloond met een overweldigend uitzicht op de achterliggende kloof. Deze kant is onherbergzaam, hier woont niemand. Van hier gaan we helemaal tot aan de rivier afdalen, ruim 1000meter lager, daar zijn onze bronnen om te zwemmen. De afdaling is niet te onderschatten. Hoe lang we ook wandelen, die rivier wil maar niet dichterbij komen. Daarenboven is het pad na het regenseizoen volledig overwoekerd en moet Cesar zich een weg hakken door de begroeiing met zijn machete. Wat een geluk dat we zo’n ervaren gids meehebben. Als gewone sterveling kan je hier onmogelijk een pad in herkennen Enfin, hij vertelt dat we nu eigenlijk op de oude Inca-route naar Machu Picchu zitten. Volgens ons is de laatste persoon die over dit pad gelopen heeft, effectief ook nog een Inca, met een superezel. Er is nauwelijks een doorkomen aan. Blij dat we lange broek aanhebben. Bij momenten is het pad zo steil dat je nauwelijks kan blijven staan. We schuiven regelmatig uit op de losse stenen. Een persoonlijke ontmoeting met een cactus is onvermijdelijk. Maar de omgeving is oh zo mooi, om eerlijk te zijn, de Colca Cañon met al zijn toeristen vervalt in het niets met wat we hier zien.

Het is ondertussen broeiend heet, de insecten gonzen rond ons hoofd. We wroeten en hakken ons langzaam een weg naar beneden. Eens bij de rivier is het nog een klein stukje naar boven en daar zijn onze bronnen. We hebben er dan 6u over gedaan. Ik wil de atleet die dit op 3u doet wel eens ontmoeten. Ik hoop dat het water geen 45° is, ik kan eerder 25° gebruiken als verfrissing. Geen paniek, zegt Cesar, het water is niet zo warm. We kunnen ons omkleden in het huis van familie van Gildert en duiken dan het water in. En effectief, het water is heerlijk verfrissend zonder koud te zijn. We dobberen een half uurtje rond en keren dan terug naar Casa Lena. ’t Is goed geweest voor vandaag.

’s Avonds maken we de vrijwilligers nog eens jaloers met onze pita-broodjes gevuld met gekruid en versnipperd rundsvlees en natuurlijk, guacamole. De overschot verdwijnt in een flits in een paar vrijwilligers, pech voor het varken.

27-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 6h30 vergezel ik vrijwilliger Yannick naar de marktplaats. Een trip die hij dagelijks doet om daar te gaan ontbijten tussen de inboorlingen. Een versgeperste fruitshake van meer dan een liter en twee broodkoeken voor geen geld. Voor mij enkel de shake, mijn ontbijt wordt immers voor ons klaargezet in de casa. Bij Casa Lena hebben ze, uiteraard, Peruaanse paarden, een gangenpaardenras laat ik me informeren. Door hun specifieke gang voel je de bewegingen van het paard bijna niet, de Rolls Royce onder de paarden, ideaal voor beginners. Super, doen we. De paarden worden zoals afgesproken tegen 10h van stal gehaald en opgezadeld. We benadrukken nog eens dat we absoluut geen ervaring hebben, maar dat zou niet nodig zijn, ze leggen ons kort uit hoe je gas geeft, remt, links en rechts stuurt en zelfs hoe je de knol in achteruit zet. Easy. Eens de hengst klaar is heft Gildert zich op het paard. Dat is er duidelijk niet mee gediend en bokt alle kanten uit om zich van de last te ontdoen terwijl Gildert’s neef, nen andere dan gisteren, Gildert heeft heel veel neven, het dier aan de lijn houdt. Het paard moet blijkbaar nog getemd worden. Er worden al helmen bovengehaald. Komt helemaal goed. Ik mag eens proberen en klim op het paard. Het dier hapert, het wil niet starten, niet vooruit, niet opzij, niks. Eerder een koppige ezel ja. En daarmee moet ik de berg op? Ze mogen hunne Rolls terug in de garage zetten, als de eigenaar er al niet zonder hulp kan blijven opzitten gaan wij ons leven er niet op riskeren. Ene keer verkeerd vallen en ik kan met ne plaaster door Canada gaan trekken, no way. Gilbert snapt niet wat er aan de hand is met het paard, vorige maand werkte het nog perfect. Compromis, we gaan met de auto ipv de paarden naar het uitzichtspunt. Het laatste stuk moeten we te voet. De vergezichten zijn even indrukwekkend als gisteren. Niet moelijk we staan op een heuvel na op hetzelfde punt. Maar goed, deze keer kost het ons een pak minder energie en vervelen doet dit landschap nooit.

Tegen de middag zijn we terug, pakken in, nemen afscheid van de vrijwilligers en laten ons naar het dorp voeren waar het scenario van dag 1 zich herhaalt. Taxi zoeken tot in Cusco, die pas vertrekt als hij 4 passagiers heeft. Gelukkig voor ons zit er al 2 man in dus we zijn onmiddellijk op weg. In Cusco weer wisselen van taxi. Christian, de eigenaar van de AirBnB die we huren komt ons opwachten aan de San Pedro markt. We gaan een smal steegje in. Aan n° 787 gaan we door een poort, waarachter een nieuw, nog smaller, steegje blijkt te liggen. Enkel te voet kan je hier door. Helemaal op het einde staat zijn hippiehuis, planken vloer, oude platen van de Beatles en de Stones, verwarming via open haard. We installeren ons en voelen ons hier meteen thuis. Van de drukte op straat merk je niks. Nu naar de supermercado en potje koken.

28-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze laatste week Peru is ongeveer ingezet. Het internet werkt hier redelijk goed en daar profiteren we van om de laatste dagen te plannen. Overnachtingsplaatsen en vervoer voor de komende dagen in de Sacred Valley en Machu Picchu, vlucht van Cusco naar Lima, nog een paar hotels onderweg om wat buffer in te bouwen als er een vlucht zou gecancelled worden… en uiteindelijk zelfs onze terugvlucht van Toronto naar huis leggen we nu al vast. Kwestie van ons vertrek te kunnen bewijzen bij het binnenkomen.

Alles verloopt vrij vlot, dit is verdacht. Tegen de middag hebben we het gehad en gaan we de stad in. We lopen even langs bij Avianca Airlines om te weten te komen of een aansluiting mogelijk is. Dat kan zonder probleem, maar als we doorvragen blijkt dat ze regelmatig hun ochtendvluchten vanuit Cusco schrappen als de bewolking te laag is. We nemen geen risico en vertrekken we de avond ervoor al naar Lima.  Tegen dat we aan de Plaza des Armas zijn valt de duisternis al. Goed, nog even langs de supermarkt, de haard aansteken en Belgische kost klaarmaken voor zover dat mogelijk is met de beschikbare ingrediënten. ’t Smaakt.

29-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We regelen nog een paar laatste dingen (zoals bagage-depot voor de komende 5 dagen) en dan gaan we de stadwandeling doen uit onze reisgids. Zeer toeristische stad, Cusco, een aaneenschakeling van winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen. Concurrentie lijkt niet te bestaan, de prijzen zijn overal hetzelfde. Massages, kledij allemaal gemaakt van echte Alpaca, schilderijen, geldbeugels,… the usual suspects.

Smalle en stijle straatjes brengen ons van plein tot plein, het één al heiliger dan het andere. Hoewel veel straatjes autovrij zijn, blijft het een drukte van jewelste. Peruanen nemen het niet zo nauw met verkeersregels. We lopen ook even binnen in de Mercado San Pedro, die is echt de moeite. Elke gang heeft zijn eigen specialiteit. Er is de beenhouwergang, de bakkergang, de sapjesgang, de kruidengang, de bonengang, de restogang… ook hier verkoopt elk kraam dezelfde waar (mogelijk van dezelfde leverancier) en is er geen prijsverschil.

We drukken nog even alle documenten van de gemaakte reservaties af in een internetcafé en gaan op restaurant. Morgen vertrekken we naar de Sacred Valley. Hoe het ginder met internet gesteld gaat zijn, weten we niet. Mogelijk pas terug online tegen 5 mei.

30-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We trekken de deur achter ons huisje dicht en laten de sleutels achter op de tafel. Christian, onze host, kunnen we niet bereiken. Niet erg.

We hebben onze bagage verdeeld over twee kleine rugzakken die meegaan de volgende 5 dagen, en twee grote die we nu al gaan achterlaten in het hotel waar we binnen 5 dagen zullen overnachten, alvorens terug te vliegen naar Lima. Dus de straat op, een taxi vangen. Wat is er aan de hand? Aan het marktplein dat normaal gezien scheefzakt van de taxi’s is er niet één. Na 10min stopt er toch een matchbox waar wij met onze bagage net bij kunnen. Voor nog geen Euro brengt hij ons tot aan het toekomstige hotel. Dat is toch wat we afspreken. Mis, het is 1 mei en dat wordt hier gevierd met parades en betogingen. Na 2 minuten rijden staan we al vast. We maken ommekeer, terug de stad uit en bereiken via een andere weg een half uur later ons hotel. Het tarief blijft ongewijzigd maar we geven hem het dubbele, de sukkelaar kon dit ook niet weten.

Genoeg tijd vergooit, eens we van onze overtollige bagage verlost zijn benen we naar de busterminal, we negeren alle taxiaanbiedingen en heisen ons op de public bus richting Pisac. We zijn hier de enige toeristen, de bus vertrekt als ze vol is, onderweg stapt nog minstens evenveel volk bij op.

We zaten al hoog in Cusco, als we de stad uitrijden blijven we verder stijgen over de toppen van de Andes heen. We zien de vliegtuigen onder ons doorvliegen. Dan volgt een lange afdaling naar de Sacred Valley. Hoe verder we van Cusco wegrijden, hoe meer de luxe wegvalt. De huizen veranderen in lemen hutjes. In Pisac lunchen we eerst en dan gaan we een taxi strikken om ons naar de inca ruines te brengen zo’n 7 km buiten het dorp de bergflank op. De taxichauffeur wil ons bedriegen door te liegen over de afstand tot aan de site. We bediscussiëren de route een ganse tijd en stappen uiteindelijk toch in. Pech, ik heb zijn km-teller in het oog gehouden en betaal dan ook niet de afgesproken prijs maar herbereken de fee volgens de werkelijk gereden afstand. De man kan er niet mee lachen, spijtig, had ge maar niet moeten liegen, zo eenvoudig is dat. Hij is nu woest op alle Belgen.

De site bestaat uit een hoop oude stenen, netjes op maat gekapt en mooi gerangschikt. Niet om denigrerend te doen maar werkelijk, elke steen is zo op maat gekapt dat hij perfect aansluit op de andere stenen, tot op de mm correct. Ja, dan heb je geen cement nodig natuurlijk, die beweegt sowieso nooit meer. Die hoogte blijf ons parten spelen, na elke 10m stijgen staan we als toeristen te hijgen. Als we een hoek omdraaien, botsen we op 4 vrijwillige exemplaren van de Casa Lena, toevallig ook op uitstap hier. Ze zien er niet goed uit, ze zijn gisteren blijven plakken in de bars van Cusco en hebben nauwelijks hun bed gezien. Zij zijn naar boven gestapt, de zotten, onderweg heeft 1 vrijwilliger al afgehaakt. Toevallig dat we hen tegenkomen. We kiezen om niet met de taxi terug te keren maar wandelen naar beneden. De bewegwijzering laat te wensen over en uiteindelijk komen we op een ezelspaddeke (eerder rivierbedding) terecht dat alsmaar steiler wordt. Eén schuiver en je pikt direct snelheid op en dan kan je door de cactussen naar beneden botsen. Tegen de andere flank van de vallei breekt ondertussen onweer los. Ruth geraakt enkel nog verder op handen en voeten, de quecha broek is niet bestand tegen al dat geschuif en moet eraan geloven. Uiteindelijk bereiken we een breder lager gelegen pad, van hieruit lukt het terug beter. Eens in het dorp nemen we de volgende lokale bus naar Urubamba, een heel typisch dorp. Het lijkt of we door de Far West reizen, met al die cactussen langs de kant van de weg. In Urubamba overnachten we, in een erg eenvoudig maar netjes hotel. We zijn weer de enige gasten en het is er doodstil. Als we terugkomen van ons avondeten blijkt dat er net tegenover ons hotel een discotheek is. De Zuid-Amerikaanse volksmuziek staat loeihard en we kunnen ervan genieten tot 4u ’s ochtends. Geeuw.

01-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Na een povere nacht en een pover ontbijt gaan we op zoek naar een taxi die ons naar Moray en Salinas wil brengen, tegen een degelijke prijs. Zoals voorspeld door de eigenaar van ons hotel vinden we een kandidaat aan het tankstation.

We rijden een half uurtje bergop, stoppen regelmatig voor loslopend vee en lastdieren, passeren het schilderachtige dorp Maras. Het lijkt uitgestorven maar de inwoners zijn allemaal op het veld aardappelen aan het oogsten. Hun werkdag begint om 5u. Toch een hard bestaan, en rijk zullen ze er niet van worden.

Voorbij Maras ligt Moray, bekend om zijn Inca-terrassen. Ze zijn in amfitheater-vorm aangelegd, elk niveau zou zijn eigen microklimaat hebben. Er wordt gezegd dat de Inca’s dit gebruikten als een soort laboratorium, om uit te vissen welke omstandigheden optimaal waren voor de kweek van hun gewassen. Er wordt zoveel verondersteld over de Inca’s.... Echter, dat microklimaat kan wel kloppen. Midden in de hoogvlakte is er ineens een diepe put met daarin die terrassen. Het is hier windstil en broeiheet.

Onze taxichauffeur heeft zoals afgesproken braaf op ons gewacht (hij heeft nog geen cent gezien, dat verzacht het wachten natuurlijk) en brengt ons dan naar Salinas. Zoals de naam doet vermoeden heeft het alles te maken met zoutwinning. Uit een bron in de berg komt warm water met zeer hoog zoutgehalte. Via irrigatiekanaaltjes wordt het zoute water naar 100den zoutpannen geleid, waaruit het water verdampt en het zout achterblijft. Als bezoeker loop je tussen de zoutpannen door, toch even testen hoe zout het zout eigenlijk is. Jakkes, héél zout! Met de felle zon erop is het letterlijk oogverblindend. Hoe het komt dat er zout water uit een berg in het binnenland komt lijkt niet helemaal duidelijk. Al van voor de Inca-tijd wordt deze site gebruikt. We kopen nog snel een zakje fleur de sel en kruidenmix als souvenir.

Terug de taxi in naar het busstation. Daar nemen we een minivan naar Ollantaytambo. Dagen heb ik geoefend om dit zonder haperen te kunnen uitspreken, om dan aan de bus terminal tot de vaststelling te komen dat ze hier spreken van Ollanta. Gemakkelijk hoor, pffft, ze kunnen het zelf niet eens.

Als we in Ollanta zitten te lunchen, passeren de 4 Belgische vrijwilligers weer, hoe toevallig is dat nu toch. Na de lunch zoeken we ons hostal. Iskay heet het. Al gauw passeren we Iskay II, die truc kennen we van in Azië. Ongeveer dezelfde naam maar niet het juiste hotel, ons hebben ze niet liggen. We lopen de straat 3x op en af en vinden geen Iskay I. Dan maar gaan vragen in een ander hostal. Daar komt de aap uit de mouw... Iskay is het quechua-woord voor het cijfer 2. Dus Iskay II is de dubbele naam. Goe bezig.

Later bezoeken we nog de Inca-ruines van Ollanta. Meer van hetzelde, oude stenen, en buiten adem van al die trapkes op 3000m hoogte. Het is hier erg druk, veel grote groepen. Wat ons vooral treft, is dat die Inca-cultuur helemaal niet zo oud is, ergens tussen 1430 en 1530 lagen hun topjaren en in die 100 jaar hebben ze het grootste deel van hun rijk uitgebouwd. Hoe ze op die korte tijd al die immense constructies in de hoge Andes hebben gebouwd, lijkt me een uitdaging. Grootste fout: ze zagen de aankomende Spanjaarden niet echt als een bedreiging. Die vergissing zal hun zuur opbreken.

02-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De voorbij dagen waren een aanloop naar het hoogtpunt van Peru: Machu Picchu. Maakt deel uit van de 7 Wereldwonderen en plaatst zich daarbij naast de Taj Mahal, het Colosseum en 4 andere mirakels. Voor Machu Picchu moet je in Aguas Calientes zijn, en da’s enkel te bereiken via ’t spoor. We boarden op de speciale Incarail-dieseltrein, die ons in 1u40 tot Aguas Calientes zal brengen. De trein is voorzien van extra ramen in het dak, om maximaal te kunnen genieten van het woeste landschap waar we doorrijden. We passeren ook een aantal keer hikers die Machu Picchu via de Inca Trail zullen bereiken. Niet voor watjes, die tocht. En ook niet voor mensen met hoogtevrees. De Andes is nu eenmaal niet vlak, en ik kan me iets voorstellen bij de kwaliteit van de paden.

Over Aguas Calientes lazen we niet veel positiefs. De meeste mensen blijven maar 1 nacht dus er wordt weinig moeite gedaan om kwaliteit of service te bieden. Onze verwachtingen zijn niet hooggespannen. De eerste aanblik is een rommelig, slecht onderhouden en primitief gebouwd dorp. De hoofdstraat puilt uit van de restaurants, het ene naast het andere, allemaal met dezelfde menu. Het zou ons niet verbazen dat het eten allemaal uit dezelfde keuken komt. Eindeloze Happy Hours van 4 voor de prijs van 1, in een poging toch maar iets te verkopen. We kuieren wat door de straten en vinden het allemaal wel meevallen, het heeft wel iets. En de ligging, die maakt alles goed. Geplet tussen gigantische loodrechte bergenwanden die eindeloos blijven stijgen.

We kopen onze bustickets al voor morgenvroeg, dat bespaart ons een aanschuif in het holst van de nacht. Vroeg bedje in.

03-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We kunnen nog net een pistolet en een banaan meeritsen van het ontbijt, gelukkig serveren ze dat al vanaf 5u. Om 5u15 staan we aan de bushalte, we zijn ongeveer de 200ste. Valt nog mee. Van een Canadese hadden we gehoord dat er veel bussen zijn en het dus redelijk vlot gaat. Stipt om 5u30 wordt de eerste bus geladen, wij schuifelen mee naar voor. In bus 4 zijn er nog net 2 plaatsen voor ons. De rit naar de ingang duurt een half uurtje. De toegangsdeuren zijn nog maar net open als we boven aankomen. Goed dat we niet nog vroeger zijn opgestaan.

We beginnen direct aan de klim naar het beroemde uitzichtspunt over de hele site. Hoe meer we stijgen hoe geweldiger het zicht op de site wordt. Het schemert nog steeds, er zijn nog maar nauwelijks bezoekers en flarden wolken hullen gans Machu Picchu en zijn wauw-omgeving soms in enkele seconden in een mystieke nevel die even snel weer verdwijnen kan. Op het hoogste punt zetten we ons even en nemen we de tijd om dit schouwspel volledig op te nemen. De nacht die zijn dagelijkse strijd onontkoombaar verliest tegen de opkomende zon, die nu eerst de allerhoogste sneeuwtoppen van de Andes uitlicht. Een krachtig baken van overwinning, de rest zal nu snel volgen. De natuur ontwaakt mee. Dit wordt onmogelijk ooit te vergeten. Als het helemaal licht is gaan we via smalle paden, tegen een loodrechte wand waar we zowel het begin beneden als het einde boven niet kunnen zien, tot aan de Inca brug, een klein half uurtje verder. De brug zelf mag je niet meer op, alsof we dat zouden willen, het pad is al duizelingwekkend genoeg voor ons. Eens we terug in Machu Picchu zelf zijn doen we een aaneenschakeling van verschillende paden zodat we alles te zien krijgen. Wat een idee om hier een stad te gaan bouwen. Rare jongens, die Inca’s. ’t Was in ieder geval gebouwd ’voor het leven’, een gemiddelde muur is hier al snel 1meter dik. Bouwheren met faalangst, of de opdracht gekregen een beving van 10 op de schaal van Richter te weerstaan?  ’t Is me niet duidelijk,  het één sluit het ander natuurlijk niet uit. Tegen 11h hebben we het meeste hier wel gezien. Het loonde in ieder geval om zo vroeg te komen en de massa’s voor te zijn. Bij het buitengaan stempelen we zelf Machu Picchu in onze reispassen en laten ons terug naar het dorp bussen. Iets eten en dan... siësta... meer dan terecht verdiend deze keer.

04-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vanuit Aguas Calientes betekent dit treinen tot in Cusco, vliegen naar Lima, vliegen naar San José (Costa Rica) en van daaruit… vliegen naar Vancouver met nog een tussenlanding in Houston. We gaan dus even onderweg zijn. ETA 08/05 tegen middernacht local time.

Maar alles op zijn tijd. Eerst terug naar Cusco. Deze keer de volle 4u per trein. Het personeel van Perurail is multi-inzetbaar. Ze serveren snacks, jagen de aanwezige fosielen de stuipen op het lijf als verkleed gillend en dansend monster, shaken live pisco sour in elkaar op een wiegende trein en geven ook nog een stralende modeshow van Alpacawol-kledij. De hele rit worden we vergezeld van luide panfluit-muziek, die van kwaad naar erger gaat afhankelijk de etappe waarin de trein zich bevindt. Locomotive breath in’t kwadraat. Groggy tegen dat we in Cusco Poroy station zijn. Daar moeten we een taxi nemen naar ons hotel in het centrum. Die mannen proberen, zoals gewoonlijk, belachelijk hoge prijzen. Dit blijft een leuk spel, uiteindelijk toch 1 bereidwillige die ons meeneemt. Hij blijft beweren dat we onder de prijs zijn gegaan, tuurlijk amigo, moeder van een groot gezin die allemaal honger hebben, heard it all before. Tja, hij móést ons natuurlijk niet meenemen. Het moet niet altijd de taxi zijn die de toerist afzet, niet? Wij hebben hier tenslotte ook ons, misschien een beetje apart, gevoel voor humor ontwikkeld.

We pikken onze bagage op en dan, priority n° 1, een wasserette vinden. Normaal geen probleem, blijkbaar wel als het al 20u30 is en we morgen om 10u30 alles terug willen hebben. De eerste die we tegenkomen, begint al te foefelen met het gewicht. Nice try, maar we zijn niet aan ons lavanderia-proefstuk toe dus haar totaal van 12 kg, die vlieger gaat niet op. Ze bedankt nog liever dan even samen met ons wakend oog opnieuw te wegen. Opmerkelijk. Dan volgt een tocht van bijna een uur op zoek naar iemand die wil meewerken. Blijkbaar heeft niemand in dit stadsgedeelte een eigen wasmachine en moet alles weggebracht worden. Short notice problem dus. Ergens in een zijstraatje van far-far-away vinden we een dame die wel van aanpakken weet, haar telefoon martelt tot ze ons kan bevestigen dat alles op tijd klaar zal staan… Fingers crossed.

Eten, en gezien we nu weer fiks boven de 3000m marcheren, zijn we kapot. Dat over en weer gaan tussen die hoogtes begint te wegen. Niks ernstig, maar toch altijd wat hoofdpijn, veel kortademigheid (zelfs als je abosluut niets doet of slaapt), wat oorpijn en dyslectiebeginselen, raar hoor. Volgende bestemming is Lima, zee-niveau… hip hip rahoe!

05-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze vlucht vertrekt pas in de namiddag, tijd om nog even wat souvenirs te kopen. Een paar sokken en handschoenen van echte Alpaca-wol, zo wordt ons verzekerd (tuurlijk…) en een paar hippy broeken.

Bij de check-in probeer ik nog eens naar stoelen bij de nooduitgang te vissen en we krijgen de eerste rij. Leuk. Hopelijk heeft deze rij wel ramen. Voor de rest is het weer chaos van jewelste op de luchthaven. De aankondigingsborden geven andere gates weer dan de boarding passes, de monitors bij de gates stroken met geen van beide en de omroepster verzint nog een nieuw nummer. Dit is zo absurd dat het heel ludiek wordt. Als Monty Python dit zou ensceneren zouden we het er wellicht ver over vinden. Heel amusant. Moet je kunnen in een luchthaven met slechts 4 gates. Het heeft meer weg van een gestresseerde mierenhoop, al die mensen die wanhopig proberen op het juiste vliegtuig te geraken. De meeste vluchten hebben minstens 2u vertraging. Onze Peruvian Airlines-vlucht is op tijd, maar bewijst toch nog maar eens dat connecting flights op de zelfde dag om problemen vragen is. Blij dat we telkens een nacht als buffer hebben ingebouwd. Op het vliegtuig is het niet veel beter. Er zijn nog redelijk wat plaatsen vrij dus iedereen begint aan een stoelendans. Een man lopend op 2 krukken komt met zijn GSM tussen zijn oor en schouder geklemd 5 minuten voor het opstijgen het vliegtuig opgepikkeld. Na hem volgt zeker nog 10 man. De laatste tree hugger wordt 10 minuten na de voorziene lancering aan boord gehesen en weg zijn we.’t Zijn straffe mannen, die Peruanen.

Een uurtje later staan we in Lima. Even tijd maken voor onze nieuwe favoriete hobby ‘taxipesten’. We moeten 5 km verder en dat mag max 20 soles kosten. De officiële mannen vragen 35, vaste prijs. Dat gaat niet gebeuren. Eens buiten het luchthavengebouw wordt het nog beter. 50 soles, dat geeft ons meteen het voorrecht de man publiekelijk naar de schandpaal te lachen. Een hele sliert hebben we achter ons als we richting openbare weg beginnen te wandelen. En maar roepen hoe gevaarlijk het is om een taxi op straat tegen te houden. Jaja, dat weten we ondertussen. We wandelen zo’n 500m van de luchthaven vandaan en vinden daar een taxi-stopplaats, en een kandidaat die voor 20 soles de ondertussen 4,5km wil afleggen. Voilà, zo simpel is dat. Eens we neerzitten valt het ons op, wat weegt de lucht hier zwaar. In plaats van ademnood hebben we nu loodzware lucht te veel.

’s Avonds eten we in een restaurant aan de overkant, op aanraden van het hotel. Halve kip met frietjes en een slaatje. Nauwelijks duurder dan bij de Vleghel en aan’t spit gebakken. Vergezeld van de laatste in Peru bereide Pisco Sour.

06-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Er stonden vanochtend 2 taxi’s klaar om ons naar de luchthaven te brengen. Foutje van het hotel. Er ontstaat een danige discussie. Ons kan het niet schelen, zolang we maar daar geraken. Dus laden we gewoon onze rugzakken in de eerste auto in. Vamos!.

Gisterenavond al online ingechecked, dat gaat hier vlot gaan. Er wordt echter gefronst achter de incheckbalie als we onze bagage gaan afgeven, we moeten onze tickets voor de vlucht naar Canada laten zien, er wordt onderling gediscussieerd over al dan niet een visum (niet nodig voor Belgen), bewijs van gele koorts-inenting moet bovengehaald worden… Uiteindelijk staan ze met 6 man, sorry vrouw, op het computerscherm te kijken. Als ik vraag wat er aan de hand is, blijkt er een probleem in hun systeem te zijn. Maar, de dame typt uiteindelijk een heel epistel in de computer en we mogen door.

Met onze laatste soles kopen we Machu Picchu, zij het op een fridge magnet, en dan naar de gate. Daar worden we afgeroepen, we moeten ons aanmelden bij de balie. Er wordt opnieuw dezelfde resem vragen gesteld. Als ik opmerk dat dat bij de incheck allemaal al gecontrolleerd is, ziet de dame het epistel van haar collega staan en is alles eindelijk in orde. Nicht einfach. Gelukkig dat we die tickets voor Canada hadden afgedrukt. Vlieger op en de lucht in.

Een half uur voor we aan de grond moeten staan, vliegen we rondjes op 10000 feet. Dat is wel vreemd. Na een paar toerkes van het vliegtuig komt de aap uit de mouw. Een ander vliegtuig heeft communicatie-problemen en mag eerst landen. 30 Min lang zullen we moeten blijven draaien. Ondertussen zien we door het raampje dikke donkere wolken samenpakken. De rest van de daling verloopt hobbelig, zelfs als het vliegtuig al boven de tarmac hangt, stuitert het nog serieus van links naar rechts.

We overnachten in het hotel waar we ook onze laatste nacht van de Costa Rica-reis hebben doorgebracht. Het hotel was goed, op 4 min rijden van de luchthaven en transfer is inbegrepen. Beetje nostalgie opdoen. Ander klimaat dan Peru, da’s duidelijk. Tegen dat we ingechecked zijn, valt de regen met bakken naar beneden en breekt er een traditioneel Costaricaans onweer los.

De internet-verbinding is naar de bliksem.

Slaapke doen en morgen de laatste 2 vluchten. Ik ben het al dik beu.

07-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ons laatste woord Spaans is ‘Adios’ tegen onze taxi-chauffeur. Hop naar het Noorden.

De verwachtingen zijn hooggespannen. We vliegen met Air Canada, zou één van de beste en veiligste maatschappijen ter wereld zijn. Dat wordt comfortabel, we beginnen al te fantaseren over gigantische stoelen, gourmet maaltijden en massages. Bij de incheckbalie van Air Canada beslissen ze er echter anders over. Vluchtnummer klopt niet. Na het standaard kaske-muur-verhaal blijkt dat we moeten inchecken bij United Airlines, zij zullen de vlucht uitvoeren voor AC. En inderdaad, ergens in de kleine letterkes van onze online reservatie staat dat ook. Dat hebben we gemist.

Dat wil zeggen, vliegen met Amerikanen. Als ik in de luchthaven na alle driedubbele controles nog een flesje water wil kopen, wordt mij verteld dat ik dat niet mee aan boord mag nemen, door de tussenlanding in Houston. Dat wordt een droge vlucht, ik voel het aankomen. Bij het boarden wordt inderdaad de volledige handbagage nogmaals binnenstebuiten gekeerd. En ze doen het grondig. Alle vloeistoffen worden onverbiddelijk in beslag genomen. Hele bekers koffie, flessen frisdrank verdwijnen in de vuilbak. Spijtig is dat we gedurende de gehele vlucht 2 bekertjes water aangeboden krijgen. Al de rest is betalend. Nada snack, nada entertainment, noppes. De Zuid-Amerikaanse vluchten waren op dat gebied beter voorzien. Mét eten en meestal personal TV.

De transfer in Houston verloopt dan weer veel vlotter dan verwacht. Op 35 min zijn we uit het vliegtuig en volledig driedubbel gecontroleerd. Dan 4u wachten op de aansluiting, goed moment om iets te eten, ’t zal op de volgende vlucht even karig zijn vrezen we. Al blijkt dat nu wél weer drank mee aan boord mag, oh Americanos. Wij althans niet want het was opnieuw een droge vlucht.

De kapitein waarschuwt ons dat er onderweg wat stevige onweders hangen. We zullen er rond vliegen (meevaller) maar het kan wat wiebelen. Eens we in de lucht hangen krijgen we een indrukwekkend bliksemschouwspel te zien. Het is ondertussen donker dus je kan je voorstellen hoe de hemel oplicht. Het is eigenlijk zeer angstaanjagend, daar zo te hangen en al die gigantische elektrische ontladingen van nabij te aanschouwen. We voelen ons heel nietig en kwetsbaar in ons zwevend stuk aluminium. En ja, het wiebelt, het botst, het gaat alle richtingen uit. De aaneenschakeling van bliksems blijft de hemel continu verlichten. Het lijkt alsof we van het ene naar het andere onweer vliegen. 1 Steward heeft een full time job met het aan- en uitzetten van het fasten seatbelts-lampje. Wellicht een weddenschap onder de caps. Ik doe geen oog dicht.

Maar, tegen middernacht landen we heelhuids in Vancouver, of zoals de steward het zo lyrisch kon zeggen ‘Welcome to Vancouver, what a fantastic landing this was, Captain’. Dát vinden wij nu hilarisch, maar we zijn blijkbaar de enigen die ermee kunnen lachen.

Terwijl we naar de uitgang wandelen, begin ik al na te denken over de prijs van de taxi en bereid ik me voor op de chaos buiten. De deuren schuiven open en … het blijft doodstil. Niemand roept of we een taxi willen, niemand probeert ons een hotel aan te smeren, en waar is dat continue getoeter naartoe? Hola Amigos! Een beetje enthousiasme? Een beetje onwennig volgen we de pijlen naar de taxi-plaats. Daar krijgen we direct verontschuldigingen aangeboden omdat er geen wagen beschikbaar is. 2 Minuten later staat er een blinkende auto, zonder deuken, met ongebarsten ramen, lederen zetels en een proper gewassen en gesteven taxi-chauffeur. Over de prijs wordt niet gesproken, dat hangt uit in zijn taxi, flat rate, en silencio tot in het centrum. Hier is geen lol aan, we stappen in en zoemen weg. Oh, die taxi heeft ook 4 ronde wielen en vering, vergeten dat dat bestond. Als we in de stad komen valt onze mond nog verder open. Huizen met puntdaken, huizen met daken tout court, voortuinen, voetpaden, en die rust, die oorverdovende stilte. Het is inderdaad een echte cultuurshock. Gewoon niet bij stilgestaan dat we terug in de Westerse Wereld gingen terechtkomen. Maar het voelt allemaal terug zo vertrouwd aan. We zuchten en laten ons ontspannen neerzakken in de comfortabele zetels. Ik ben ineens doodmoe. We zijn er geraakt. Zelfs het gekeuvel van de dronken discotheekgangers aan de overkant van ‘t straat kan onze nachtrust nauwelijks storen. 

08-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Tegen dat de laatste feestneuzen naar huis gaan, zijn wij al terug wakker. We ontbijten en zoeven even naar boven in de Vancouver Lookout Tower. Vanop een goeie 170m hoogte kan je de hele stad overkijken. Er wordt wat uitleg gegeven bij de uitzichtspunten. Hier komen we voor ’t eerst België tegen, als referentie, als zijnde nóg kleiner dan Vancouver Island. Leuk.

Voor de rest moeten er nog wat dingen geregeld worden, dus veel tijd voor sightseeing hebben we niet.

Taak 1, lokale GSM-kaart. De eerste poging mislukt. Onze GSM blijkt niet compatibel met de geleverde Sim-kaart. Op die 4 maanden nog niet meegemaakt. Heel de aankoop wordt geannuleerd en we beginnen terug van 0. Uiteindelijk vinden ze een operator die wel werkt, maar enkel met 2G. Ook al heb je een unlocked GSM, in Canada zorgt dat dus nog voor problemen. Dat wordt boeiend, dat surfen. Ze proberen ons nog een lokale GSM te verkopen maar dat vinden we te zot. Traag gaat ook. Eens in de outback is er toch geen verbinding meer.

Taak 2, een GPS, en liefst een nieuw model zodat we die thuis verder kunnen gebruiken. Eén huren zou 8 USD/dag kosten en we zijn hier ongeveer 70 dagen… reken maar uit. Mike had zijn huiswerk goed gedaan en wist perfect welk Garmin-model hij wilde, met GSM-verbinding via Bluetooth, alle National Parks en Campings… Alleen, geen enkele winkel blijkt nieuwe modellen te hebben. Dus ook hier zit er niets anders op dan tevreden te zijn met wat voorhanden is. Het zal wel voldoen, we kopen dan wel een papieren campinggids.

Tegen dat dit allemaal achter de rug is, is het al ver in de namiddag. Nog net wat tijd om langs het water te slenteren en naar de gigantische cruiseschepen te kijken die aangemeerd liggen. Morgen moeten we onze camper al ophalen. Maar we hebben, voor we naar Toronto gaan, nog een paar dagen extra hier. Kunnen we dan de rest van de stad bekijken.

Onze eerste indruk na een dag Canada? We gaan dat hier wel gewoon geraken. Wat zouden de huizen hier kosten?

09-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 8u moeten we bellen naar Canadream om het effectieve ophaaluur van onze camper af te spreken. Ons plan om zo vroeg mogelijk een afspraak te krijgen valt in duigen, velen zijn ons voor. Pas om 15u zullen we opgehaald worden aan het hotel. Vanavond nog op Vancouver Island geraken zal een uitdaging worden. Niet getreurd, dat geeft ons nog ruimschoots de kans om te doen wat alle Vancouvrianen doen op zondag… naar Stanley Park gaan. Volgens eigen zeggen groter dan Central Park in NY. We volgen het aangelegde wandel-, fiets-, skate- en looppad langs het water en bezoeken het Vancouver Aquarium. Volgens eigen zeggen het achtste grootste aquarium van de wereld. Vancouver heeft ook één van de 40 beste universiteiten ter wereld. Een klein minderwaardigheidscomplex misschien? Ze houden hier nogal van vergelijkingen. Een groot Aquarium vinden we altijd wel de moeite, maar deze keer lopen we rond met een dubbel gevoel, met andere ogen. Die zeeleeuwen, die zien er helemaal anders uit dan op de Galapagos, en nog niet half zo speels en vrolijk. De pinguïns staan op een rijtje doodstil te wachten aan een glazen deur, tot het voedertijd is. De beluga’s zwemmen duizelig in hetzelfde rondje. Eéntje van de twee is hier geboren, 20 jaar geleden… Beetje te veel zeedieren in het echt gezien vrezen we. We troosten ons met de gedachte dat vele van deze dieren gewond zijn opgepikt en in de natuur geen schijn van kans op overleven maakten.

Tegen dat we terug aan ons hotel zijn, staat onze taxi al op ons te wachten. Hop naar Canadream. Spannend, welke camper gaat de onze zijn? Remember, we boekten een Run-off fleet-wagen, dus kan mini, midi of maxi zijn. Het verkeer wil echter niet mee, na een half uur rijden komen we in een gigantische file terecht. Het is bijna half 6 als we uiteindelijk aan de camperverhuur zijn. Vancouver Island halen wordt nu helemaal een uitdaging.

We hebben de midi-versie-camper. Als we hem zien staan zijn we precies al blij dat het niet de maxi is. Wat een kolos. Het contract wordt gefinaliseerd, enkel de waarborg en wat kleine extra’s moeten nog betaald worden. Ik haal mijn speciaal hiervoor vrijgehouden Golden MasterCard boven, die ook ineens de verzekering dekt. Gaat niet, zegt de man, want uw kaart heeft geen nummers in reliëf en is daardoor geen echte creditcard maar een pre-paid card. Ook al houd ik vol dat het een valide credit kaart is, ze buigen niet, ze kunnen de kaart niet aanvaarden. Dat moet gescratched worden op de oude manier en zonder reliëf gaat dat niet. Zucht, dan maar hopen dat één van onze andere kaarten nog voldoende ruimte heeft.

En dan begint de zever. Als de betaling uiteindelijk uitgevoerd moet worden, geeft de machine telkens aan dat de transactie niet goedgekeurd kan worden. Wat we ook proberen, MasterCard, Visa, Argenta, KBC…, ander machientje, geen enkele van ons arsenaal credit cards gaat erdoor. We halen zelfs al onze debetkaarten boven, noppes. We zijn zeker dat het probleem niet bij ons ligt. Zij blijven beweren van wel. Kaarten gehacked, limiet overschreden, noem maar op. Op alle kaarten tegelijk of wat? As if. Als we dan uiteindelijk voorstellen om de waarborg cash te betalen, wordt dat bedrag ineens verdubbeld. Ja zeg, denk even mee, zoveel kunnen we cash in één ruk niet afhalen. Tja, zegt de bazin van het kantoor, door ons gemakshalve ondertussen omgedoopt tot big blond bimbo bitch, dan zit er niets anders op dan dat jullie een hotel zoeken, vannacht naar jullie bank bellen om te horen wat het probleem is, en dan proberen we morgen weer. Maar die camper gaat hier niet buiten zonder betaling van de waarborg. Als ik suggereer dat zij misschien eens bij haar bank kan horen waarom geen enkele van onze kaarten aanvaard worden, negeert ze mij straal. Haar naam alle eer aandoende.

We zijn zo goed als over ons kookpunt heen. We begrijpen er niets van. 4 Maand lang reizen we door Zuid-Amerika, en buiten wat issues met cash geld afhalen konden we altijd alles betalen. En in Canada? Forget it. Het bedrag is zelfs niet eens zo groot. Moedeloos worden we ervan. En meedenken doen ze aan de andere kant van de toog voor geen meter. Stel dat dit echt niet lukt, alles is wel betaald, ook voor Toronto (bij dezelfde firma). We zien heel onze Canada-reis al in duigen vallen.

Eén van de medewerkers komt zich moeien en stelt voor om de gegevens van de credit card manueel op het toestel in te geven, zonder de kaart in het toestel te steken en zonder pin. Ik kijk al niet meer mee, wil het niet weten. En dan, gaat de betaling er wel door. Alles wordt afgehandeld en we krijgen onze camper mee. Danig opgelucht zijn we, maar tegelijkertijd nog altijd boos op BBBB die de schuld schaamteloos in onze schoenen probeerde te schuiven, en omdat we nog altijd geen idee hebben wat het probleem veroorzaakt heeft.

En zo zijn we eindelijk en route in BBC, Beautiful British Colombia volgens alle  nummerplaten. Al zal dat beautiful voor morgen zijn, het is ondertussen bijna donker. Het is voor Mike zoeken naar zijn plaats op de baan, de camper is breed en log. Maar dat komt wel. We kunnen gelukkig nog net mee met de ferry naar Vancouver Island. Aan boord eten we ineens, winkelen is er niet meer van gekomen. Als we van boord rijden, bel ik naar de camping die we in gedachten hadden, kwestie van zeker te zijn dat we daar terecht kunnen. In het donker staan we even te knoeien met de aansluitingen van elektriciteit en water die we niet kennen, maar we krijgen de boel toch vlot geïnstalleerd. De uitpak zal voor morgen zijn, nog net de energie om het bed op te dekken en erin te kruipen. We vallen in’t slaap bij het concert van een hoop enthousiaste kikkers.

10-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eerste taak, naar de supermarkt. Een paar uur en een volle winkelkar later keren we terug naar onze camping en kunnen we eindelijk ontbijten. Dat smaakt. De rest van de dag blijven we hier, rugzakken uitpakken en proberen alles een logische plaats te geven in ons rijdend huis voor de komende 5 weken. Verbazingwekkend hoe uiteindelijk alles toch weggestopt geraakt. De camping is aangenaam om te staan en rustig. Buiten een paar permanente bewoners is er niemand. De ligging is centraal voor de regio, dus we besluiten hier een paar nachten te blijven.

Hier is het nu ook lente en vergelijkbaar weer als in België. Vooral ’s avonds koelt het wel heel hard af, buiten eten of bbq’en zal er niet direct inzitten. Even aanpassen.

11-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Boven de stad Victoria liggen de Butchart Gardens, ongeveer attractie n° 1 in de regio. De GPS leidt ons via een klein baantje door een natuurgebied tot ginder. Het is af en toe een uitdaging met onze camperbus, maar mooi om te zien, regelmatig staan er herten langs de kant van de weg te grazen. Als we stoppen om de camera boven te halen lopen ze weg. Duidelijk geen vrees maar wel cameraschuw.

De Butchart Gardens zijn veruit de mooiste aangelegde tuinen die we in ons leven al gezien hebben. En we hebben er her en der al wel wat bezocht. Ene dame Butchart is in 1903 begonnen met het aanleggen van de tuinen in een oude kalksteengroeve. Haar kinderen, kleinkinderen enzovoort hebben het werk altijd verdergezet. Het resultaat is verbluffend. Stukken van de groeve zijn behouden, nu dan wel begroeid met planten en struiken. Het bulkt van de kleuren. De tulpen zijn net uitgebloemd maar er is keuze genoeg aan andere kleurrijke planten. De fonteinen lijken een hele balletchoreografie uit te voeren. Dit wordt echt met passie onderhouden, en met veel volk. En het trekt ook veel volk. Tegen dat wij rond zijn, staat de parking vol met bussen. En dan is het nog maar een gewone weekdag.

Na de tuinen rijden we door naar de stad Victoria. Een combinatie van moderne wolkenkrabbers en oude victoriaanse gebouwen. De stad straalt een serene rust uit, zeer laissez faire, al kan dat evengoed nog altijd een restant van de Peru-ervaring zijn die maakt dat alle ‘gewone steden’ ons zo doen aanvoelen, neéee. Met watertaxi’s kan je je snel verplaatsen. We hebben er niet echt één nodig maar we kunnen het niet laten om het toch even te proberen, ze zien er zo schattig uit.

In een boekenwinkel vinden we nog een campinggids. Broodnodig want, raar maar waar, op de internetverbinding kan je hier niet vertrouwen. Als ik wil betalen, zegt het toestel dat mijn pincode verkeerd is. Als ik dezelfde melding krijg bij de 2e poging, stop ik. Ben er anders zeker van dat het juist is. Mike probeert met zijn kaart, zelfde melding. De dame achter de kassa zegt, geen probleem, de machine kan jullie pincode niet lezen, gebeurt wel meer met buitenlandse kaarten. En ze geeft alles manueel in op het toestel. Klinkt bekend? Bij ons ook. Nu snappen we wat er bij Canadream foutliep. Alleen gaf hun toestel niet de correcte foutmelding. Ok, weeral bijgeleerd. Maar toch straf dat het niet daagde bij BBBB.

Dringend wat blog bijwerken, koken en filmpje zien.

12-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth