Vandaag gaan de vrijwilligers aan een brug bengelen en woeste rivieren beraften. Wij blijven hier en houden een dag rust. In Curahuasi is het markt. En deze keer geen toeristenmarkt, hier is geen westerling te bespeuren, of hij moet van Casa Lena komen. De hoofdstraat en omliggende steegjes krioelen van de kramen en mensen. De keuze aan koopwaar is echter beperkt. Hier staat geen man een demonstratie te geven van de nieuwste allessnijder, nee. Hier wordt enkel verkocht wat op het veld te vinden is. Tomaten, wortelen, ajuin, look, pompoen… en gedroogde bonen, in alle mogelijke formaten en kleuren. En natuurlijk avocado’s. Die moet je echt geproefd hebben. Overheerlijk en altijd net à point. Ik krijg er niet genoeg van. Tussen mijn boterham bij het ontbijt, onder een slaatje, als guacamole, laat maar komen.

We doen onze inkopen voor onze spaghetti van vanavond. Groenten is geen probleem, gehakt vinden is moeilijker. De vleeskramen verkopen alleen volledige cavia’s en kippen, al dan niet met een hartslag. Na wat rondgevraag en wat verwarring tussen links en rechts vinden we toch een beenhouwer, die het gehakt vers voor ons maalt. Dat gaat smaken. Als we terugwandelen passeren we natuurlijk een grote overdekte hal met alleen maar vleesverkopers. Typisch. Het vlees wordt hier een beetje anders gepresenteerd. De volgende keer dat we nog eens kop bestellen als beleg, denken we hoogst waarschijnlijk toch wel terug aan deze beenhouwerij.  

De rest van de namiddag hangen we wat in de hangmatten en genieten van de rust, de zandvliegjes en het zicht op de Andes. Stefanie vertelt ons nog wat verhalen van de eerste jaren toen ze hier was en hoe ze er ondertussen op vooruit zijn gegaan. Ze woonden eerst vlakbij het centrum van Curahuasi. Water was enkel gedurende een paar uur per dag beschikbaar. Veel erger dan geen elektriciteit te hebben, zegt ze. Alles is relatief. Hun huidige huis is een jaar geleden gebouwd. Sinds een half jaar is alles voorzien voor volledige aansluiting op het elektriciteitsnet, er moet enkel nog een knop aangezet worden en de buitenwijk heeft 24/7 elektriciteit. Echter, de vorige gouverneur is gaan lopen met het geld dat bedoeld was om de maatschappij te betalen voor de aanleg. Dus zolang dat niet betaald wordt gaat het licht niet aan. Die man zit nu wel in de gevangenis en er is een rechtszaak aan de gang, maar daar zijn de mensen hier niet mee vooruit geholpen. De nieuwe burgemeester weet nog niet goed wat hij belangrijk vindt en heeft dus nog geen budget hiervoor klaarliggen. Onvoorstelbaar.

En als om 21u het licht weer uitgaat, verbaast het ons al niet meer, onze zaklamp lag al klaar. Zo snel went dat. Hoewel, een leven zonder koelkast zou ik toch ook maar moeilijk vinden. Het varken krijgt dagelijks een grote portie.