Om 8u moeten we bellen naar Canadream om het effectieve ophaaluur van onze camper af te spreken. Ons plan om zo vroeg mogelijk een afspraak te krijgen valt in duigen, velen zijn ons voor. Pas om 15u zullen we opgehaald worden aan het hotel. Vanavond nog op Vancouver Island geraken zal een uitdaging worden. Niet getreurd, dat geeft ons nog ruimschoots de kans om te doen wat alle Vancouvrianen doen op zondag… naar Stanley Park gaan. Volgens eigen zeggen groter dan Central Park in NY. We volgen het aangelegde wandel-, fiets-, skate- en looppad langs het water en bezoeken het Vancouver Aquarium. Volgens eigen zeggen het achtste grootste aquarium van de wereld. Vancouver heeft ook één van de 40 beste universiteiten ter wereld. Een klein minderwaardigheidscomplex misschien? Ze houden hier nogal van vergelijkingen. Een groot Aquarium vinden we altijd wel de moeite, maar deze keer lopen we rond met een dubbel gevoel, met andere ogen. Die zeeleeuwen, die zien er helemaal anders uit dan op de Galapagos, en nog niet half zo speels en vrolijk. De pinguïns staan op een rijtje doodstil te wachten aan een glazen deur, tot het voedertijd is. De beluga’s zwemmen duizelig in hetzelfde rondje. Eéntje van de twee is hier geboren, 20 jaar geleden… Beetje te veel zeedieren in het echt gezien vrezen we. We troosten ons met de gedachte dat vele van deze dieren gewond zijn opgepikt en in de natuur geen schijn van kans op overleven maakten.

Tegen dat we terug aan ons hotel zijn, staat onze taxi al op ons te wachten. Hop naar Canadream. Spannend, welke camper gaat de onze zijn? Remember, we boekten een Run-off fleet-wagen, dus kan mini, midi of maxi zijn. Het verkeer wil echter niet mee, na een half uur rijden komen we in een gigantische file terecht. Het is bijna half 6 als we uiteindelijk aan de camperverhuur zijn. Vancouver Island halen wordt nu helemaal een uitdaging.

We hebben de midi-versie-camper. Als we hem zien staan zijn we precies al blij dat het niet de maxi is. Wat een kolos. Het contract wordt gefinaliseerd, enkel de waarborg en wat kleine extra’s moeten nog betaald worden. Ik haal mijn speciaal hiervoor vrijgehouden Golden MasterCard boven, die ook ineens de verzekering dekt. Gaat niet, zegt de man, want uw kaart heeft geen nummers in reliëf en is daardoor geen echte creditcard maar een pre-paid card. Ook al houd ik vol dat het een valide credit kaart is, ze buigen niet, ze kunnen de kaart niet aanvaarden. Dat moet gescratched worden op de oude manier en zonder reliëf gaat dat niet. Zucht, dan maar hopen dat één van onze andere kaarten nog voldoende ruimte heeft.

En dan begint de zever. Als de betaling uiteindelijk uitgevoerd moet worden, geeft de machine telkens aan dat de transactie niet goedgekeurd kan worden. Wat we ook proberen, MasterCard, Visa, Argenta, KBC…, ander machientje, geen enkele van ons arsenaal credit cards gaat erdoor. We halen zelfs al onze debetkaarten boven, noppes. We zijn zeker dat het probleem niet bij ons ligt. Zij blijven beweren van wel. Kaarten gehacked, limiet overschreden, noem maar op. Op alle kaarten tegelijk of wat? As if. Als we dan uiteindelijk voorstellen om de waarborg cash te betalen, wordt dat bedrag ineens verdubbeld. Ja zeg, denk even mee, zoveel kunnen we cash in één ruk niet afhalen. Tja, zegt de bazin van het kantoor, door ons gemakshalve ondertussen omgedoopt tot big blond bimbo bitch, dan zit er niets anders op dan dat jullie een hotel zoeken, vannacht naar jullie bank bellen om te horen wat het probleem is, en dan proberen we morgen weer. Maar die camper gaat hier niet buiten zonder betaling van de waarborg. Als ik suggereer dat zij misschien eens bij haar bank kan horen waarom geen enkele van onze kaarten aanvaard worden, negeert ze mij straal. Haar naam alle eer aandoende.

We zijn zo goed als over ons kookpunt heen. We begrijpen er niets van. 4 Maand lang reizen we door Zuid-Amerika, en buiten wat issues met cash geld afhalen konden we altijd alles betalen. En in Canada? Forget it. Het bedrag is zelfs niet eens zo groot. Moedeloos worden we ervan. En meedenken doen ze aan de andere kant van de toog voor geen meter. Stel dat dit echt niet lukt, alles is wel betaald, ook voor Toronto (bij dezelfde firma). We zien heel onze Canada-reis al in duigen vallen.

Eén van de medewerkers komt zich moeien en stelt voor om de gegevens van de credit card manueel op het toestel in te geven, zonder de kaart in het toestel te steken en zonder pin. Ik kijk al niet meer mee, wil het niet weten. En dan, gaat de betaling er wel door. Alles wordt afgehandeld en we krijgen onze camper mee. Danig opgelucht zijn we, maar tegelijkertijd nog altijd boos op BBBB die de schuld schaamteloos in onze schoenen probeerde te schuiven, en omdat we nog altijd geen idee hebben wat het probleem veroorzaakt heeft.

En zo zijn we eindelijk en route in BBC, Beautiful British Colombia volgens alle  nummerplaten. Al zal dat beautiful voor morgen zijn, het is ondertussen bijna donker. Het is voor Mike zoeken naar zijn plaats op de baan, de camper is breed en log. Maar dat komt wel. We kunnen gelukkig nog net mee met de ferry naar Vancouver Island. Aan boord eten we ineens, winkelen is er niet meer van gekomen. Als we van boord rijden, bel ik naar de camping die we in gedachten hadden, kwestie van zeker te zijn dat we daar terecht kunnen. In het donker staan we even te knoeien met de aansluitingen van elektriciteit en water die we niet kennen, maar we krijgen de boel toch vlot geïnstalleerd. De uitpak zal voor morgen zijn, nog net de energie om het bed op te dekken en erin te kruipen. We vallen in’t slaap bij het concert van een hoop enthousiaste kikkers.