De wekker loopt weer af als het nog donker is. Om 7u staat de taxi klaar om ons naar de luchthaven te brengen. Gisterenavond alles al ingepakt zodat we om 6u30 het ontbijt nog kunnen meepikken. Als we stipt om half 7 op het terras staan, is er van ontbijt nog geen spoor te bespeuren. Dat was de vorige dagen ook niet het geval, maar nu wel belangrijk. Ik verspeel geen tijd en loop recht naar de keuken en zeg dat nu het moment gekomen is om dat beste beentje voor te zetten, we hebben immers een vlucht te halen. Het menu wordt direct gebracht en onze bestelling opgenomen. Op het terras zat ook al een ander koppel, Fransen. Als de vrouw ziet dat wij bediend worden, gaat ze ook van haar oren maken, ook zij hebben een taxi om 7u. Echter pakt ze het op een andere manier aan. Zij vraagt waar het buffet blijft. Buffet wordt enkel geserveerd als er groepen zijn, zegt het meisje van de keuken. De menu biedt dezelfde opties. De française verheft haar stem hoe langer hoe meer, verspeelt 10 minuten van haar kostbare tijd door het dienstmeisje uit te kafferen (daartegen hadden wij onze koffie en onze eikes al). Als het meisje dan uiteindelijk vraagt wat ze willen eten, antwoordt ze ‘Alles, zoals het buffet’. Dus zowel papayasap als appelsiensap, en zowel omelet als roerei? ALLES, zegt de française. Ondertussen is het 10 voor 7 en hebben wij gedaan met eten. Dat mens gaat nog afzien hier in Peru.

In de luchthaven komen we een berekend half uur te laat aan zodat we minder lang moeten wachten. Bij de online incheck waren bijna alle plaatsen ingenomen, wij zitten op de achterste rij. Het zij zo. Dit moet een prachtige vlucht van slecht 45 minuten zijn, rakelings over de toppen van de Andes. Dat belooft. Als we boarden merken we dat de achterste rij van onze Airbus geen raam heeft… dat wist ik niet, maar zal ik niet vlug vergeten.

Nog geen uur na het opstijgen zitten we in taxi1 die ons naar taxi2 brengt, die ons, eens we met 4 zijn, op zijn beurt twee uur verder tot in Curahuasi gaat brengen. We delen de taxi met een moeder en dochter, hond en kat. Kon erger, deze dieren zijn op zijn minst huisdieren.

De rit gaat, eens we de sloppen rond de stad uit zijn, uiteraard los door de Andes. Man hoe mooi, hoe groot en groen. Het gaat moeite kosten de Alpen terug naar waarde te kunnen schatten. Onze chauffeur lijkt gehaast en heeft er geen enkel probleem mee om in te halen op de minst voor de hand liggende plaatsen, hellingen, haarspeldbochten, recht naar boven, no problemo, dat lukt allemaal. Hier kan een rollercoaster eens ver achter komen.

In het dorp contacteren we Stefanie die haar man stuurt om ons op te pikken. Ze heeft hier een organisatie opgericht die zich ontfermt over kinderen met een beperking. Zo probeert ze die kinderen van de straat en het veld af te houden door buitenschoolse kwalitatieve opvang en onderwijs aan te bieden. Stefanie is nauwelijks 30, merkwaardig dat iemand zo jong al zoveel initiatief heeft weten te realiseren. Een team van bij 10 enthousiaste vrijwilligers helpen haar hierbij. Hieronder ook Raquel Rodriguez. Zij werkt ook in Antwerpen, in de sociale opvang en blijkt een verre collega te zijn van Ilse. Daar moet ge dan voor tot in een uithoek van de Peruaanse Andes reizen… Yannick is dan weer actief in de Edegemse scouts en kent Ruth haar 2 nichten Kaat en Floor. De wereld is klein.

De kleuterschool wordt omringd door een groot domein met honden, paarden, kippen, koeien, varken en duizenden vervelende zandvliegjes. We hebben uitzicht op de oneindig pieken van de Andes die uitsteken tussen de ultra hoge gletsjers.

Als we toekomen zijn alle voorbereidingen aan de gang voor het feestje van Kim, zij gaat hier haar laatste week tegemoet. We sluiten aan, drinken het typisch aperitief in het veld en wat later kneden we onze eigen Papas Rellenas. Om 18h wordt de generator gestart voor elektriciteit. Iedereen rept zich om alle laders aan te sluiten. Om 21h gaat die weer uit en wordt een kaars ontstoken voor licht.

De dingen gaan hier anders dan bij ons.