Al 6 maanden lang wil Mike aan elk meer waar we zijn een bootje huren. Te koud, te veel wind, te vroeg op het seizoen…. Altijd wel iets. Maar hier zijn de boten wel beschikbaar en het belooft een mooie dag te worden. Er wordt nog snel even een tijdelijk vaarbewijs in elkaar geflanst, wat uitleg over de bediening en off we go, de grote plas op. Met als bestemming een eiland in de verte waar een groot arendsnest zou zijn. En inderdaad, we zien het van ver al. Man, bouw dat eens als je enkel een snavel en 2 poten hebt. Chapeau voor moeder en vader Arend. Bovenop dit meesterwerk zit een jong. Ma arend vliegt direct weg als we dichterbij komen, die is niet gediend met al die aandacht. Ik gooi het eerste anker van mijn leven uit. Dat verdwijnt netjes de diepte in, ik klop mijn handen af en ga terug zitten. En zie dan het touw er achteraan gaan. Oei, precies iets vergeten, moet dat ook vastgeknoopt worden? Gelukkig zitten we in ondiep water en kunnen we dit kleine misverstand snel rechtzetten.

Daarna varen we naar een rustige baai en luisteren naar de absolute stilte en het geklots van de boot. Een eindje verder zwemt een hele familie Canadese ganzen. We proberen dichterbij te komen en lopen zo vast in het ondiepe water. De captain probeert met een peddel ons weer vrij te krijgen, maar dat lukt niet. De wind duwt ons steeds opnieuw aan lager wal. Schoenen uit, het water in en losduwen tot we diep genoeg zitten om de buitenboordmotor opnieuw te laten zakken.. Gelukkig is dit geen gletsjermeer. Er is duidelijk nog wat werk aan onze vaarkunsten. Zonder handen varen zal nog niet voor vandaag zijn.

Na 4u ronddobberen hebben we het wel gehad met boot en meer. In het terugvaren ga ik ook eens sturen. Wauw, deze reis al met een campertje gereden en nu ook nog met een boot gevaren! Het aanmeren laat ik toch maar aan Mr. Captain Mike over.

Vanavond is er kans op onweer dus we beginnen maar direct onze bbq voor te bereiden. Terwijl ik dit typ is de wind al aan het toenemen en pakken donkere wolken samen. El Capitan wisselt van pet en Chef Kok zit nu tegen een ijltempo groenten te molesteren. Benieuwd wie gaat winnen.

22-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onweer vannacht, maar een flauwke, een half uurtje flashen en grollen en net de plassen terug gevuld. Vandaag gaan we de meest populaire wandeling opzoeken van dit eiland, de Cup and Saucer Trail. Eerst naar de supermarkt waar we ons de minst populaire 10% van de parking toe-eigenen. Stevige voorraad eten ingeslagen, de supermarkten liggen niet dik bezaaid. Dan 50km verder naar het startpunt. 12 km boswandeling. Het klimaat is vrijwel hetzelfde als bij ons (in de zomer toch) en dat maakt dat de vegetatie ook overeenkomt.

Mooie wandeling, geen wildlife gespot buiten wat agressieve muggen. De nieuwe camping voor vanavond ligt vlakbij, in een First Nation resort. Een reservaat voor de oorspronkelijk bewoners die de genocide overleefd hebben. We vinden de camping niet, of we nu de coördinaten invoeren in de gps of het adres of visueel de juiste huisnummer opsporen. Het eindigt gestaag in “Make a U-Turn”. Daar word je niet vrolijk van als je een roadtrain bestuurt die net genoeg kan draaien om van baanvak te wisselen. Na twee keer het dorp te doorkruisen geven we het op. Ander en beter. Een reclamebord langs de Highway maakt reclame voor een camp 5 km verderop. ‘Ovenight stays welcome’, perfect, we zullen is gaan zien. We nemen de afrit en volgen de bordjes. Binnen de kortste keren zitten we op baantjes waar je zelfs met een bakfiets nauwelijks op kan. Steil naar boven, weer naar beneden en bochtjes die het uiterste vergen van de stuurinrichting, kilometerslang. Please God, laat dit nu niet doodlopen. Het baantje eindigt aan een meer, geen camping te bespeuren, enkel een telefoon met een infonummer. Niet wat we gehoopt hadden. Gelukkig is er wel een beperkte parking waar ik met de nodige moeite kan draaien. Ander en beter.

Meteen 150 km verder van het eiland af. We vinden plaats op Camping Carol, waar we ons nog net tussen de andere gasten gewrongen krijgen. Als we onze zijkanten openschuiven zitten we zowaar ín hun tent. Morgen verder, dit is geen camping maar een voetbalveld volgestouwd met RV’s. We doen zelfs niet de moeite om buiten te eten. 

23-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We proberen terug aansluiting te vinden met de originele toer die we wilden doen. Dwz 300 km verder naar een Provincional Park. Maar, na ons avontuur van gisteren eerst de laptop en tablet open voor betere research sites en apps betreffende de campings. We vinden wat we zoeken en vertrekken richting Algonquin Trails Camping Resort. We komen toe, de vriendelijk uitbater komt van Jasper waar hij met weemoed over vertelt, hij vindt deze regio eigenlijk maar niks. Leuk om te horen, wat doe je dan hier vraag ik mij af.

De campsites liggen verdeeld in een bos, er zijn bijna geen gasten. Plaats en privacy hebben we deze keer met hopen. De gekte begint morgen pas vertelt hij. De schoolvakantie wordt dan ingezet. Dat belooft. Aan insecten ook geen tekort. Je moet in de zon gaan zitten, zegt de eigenaar, hoewel dan de dazen komen, die houden van volle zon. Benieuwd wat de schemer gaat brengen. Wie weet doet ons muskietennet eindelijk eens dienst.

Hier blijven we twee nachten. Gezien het volgende woensdag ook nog eens Canada Day is, vrezen we het ergste qua overnachtingsplaatsen vanaf vrijdag. Reservaties gaan noodzakelijk zijn. Als de internet meewil, kunnen we ons daar morgen mee bezig houden.

24-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Man, opgevreten door de muggen worden we hier, niet te doen. In het kampvuur gaan zitten is het enige wat helpt. Zelfs onze camper zit vol, volgens mij kruipen ze door het gaas. Ons ontbijt hebben we verhuisd naar binnen, het was niet uit te houden. Goed, planning binnen opmaken dan maar. Als het uiteindelijk begint te regenen, is dat niet eens zo erg meer. Hopelijk komt er hier snel wat meer volk, dan zijn wij niet meer de enige smakelijke hap.

Het reserveren van de campsites gaat moeizaam, elke camping heeft zijn eigen interface en je moet telkens een account aanmaken. En er is al veel volgeboekt. Maar, we geraken erdoor en zijn nu zeker van overnachtingsplaatsen tot 7 juli. Dan zien we wel weer verder.

Mijn gedachten dwalen dikwijls af naar België, waar de ganse familie samen is om definitief afscheid te nemen van grootva Dillen.

25-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Voor we vertrekken willen we nog even de nature trail van de camping doen. Door de regen van gisteren lijken de muggen hongeriger dan ooit. Die ene mm die je niet gedeet hebt, vinden ze zonder problemen. We zijn snel het bos terug uit. Dit is niet te doen. We lijken wel hun eerste zomersnack.

We pakken in en rijden richting volgende camping. De weg gaat dwars door het Algonquin Provincional Park. In tegenstelling tot West-Canada waar provincional parks gratis zijn, moet je hier wel betalen. De parkpas die we hebben is enkel voor de nationale parken. We stoppen aan de West Gate voor informatie. Dan blijkt dat de toegang mee in de campingprijs zit. Meevaller.

Aan de kant van de baan spotten we al direct een grazende moose (eland) maar kunnen niet echt stoppen voor een foto. Een eindje verder draaien we een parking op voor trail n° 1, naar de Whiskey Rapids. Mike houdt zijn drinkenbus al klaar om te vullen. Om op de parking te mogen staan moet je een permit van het park hebben. Die hebben we nog niet, krijgen we pas op de camping. Het is ons nog steeds niet duidelijk hoe het in zijn werk gaat. We kunnen toch moeilijk eerst helemaal naar de camping rijden om dan terug te keren en alle bezienswaardigheden te doen. Lijkt me niet echt ecologisch, zeker niet met onze zuipschuit. We parkeren en we zien wel. De rapids blijken niet van de rapste te zijn, op de rafting-schaal is het een -4 denken we. En whiskey stroomt hier evenmin. ’t Is wel mooi zoals Dardennen ook hun mooie plekjes hebben, da’s ook al iets.

We stoppen aan de Hardwood Lookout trail, hier zou ook een eland moeten zitten. We doen heel de toer maar we vinden hem niet. Boven hebben we een uitzicht op het meer. Waarom toch plaatsen ze al die mooie uitzichten steeds bovenaan?

Bij de Portage Store stoppen we om een kano voor morgen te reserveren. Want dat is wat iedereen hier doet in het park, bootje varen op de meren. Hoog tijd om de Canadees uit te hangen.

Van daaruit rijden we rechtstreeks naar onze camping aan Pog Lake. Het is aanschuiven aan de incheck, blij dat we een reservatie hebben. We pikken nog een zak stookhout op en gaan ons installeren. Mooie, grote plaats, rustig en verbazingwekkend veel minder muggen. Oef. De camping is nog verdacht leeg, daar zal wel snel verandering in komen.

26-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 11u wordt onze kano geleverd op de A-Beach van de camping. De paperassen worden geregeld en daar gaan we. Woeha, dit is een platbodemkano die meer op het water dan in het water ligt.  Dat maakt dat je zwaartepuntgewijs niet goed bezig bent, bij de minste beweging krijgt de andere een harstilstand met de idee dat we kapseizen. Benieuwd of we het droog gaan houden. Op zoek naar de meest afgelegen plekjes en massa’s wildlife. We vinden een smalle zij-arm van het meer en gaan daardoor. Schildpadden springen voor onze peddels weg, en we zien een eend met nog héél kleine donzige ducklins. Die passen nog in een ei. Mooi om naar te kijken, en het is hier zo stil en sereen….

Een paar bochten verder komen we uit op een groot meer, da’s maar niks. Als we terugkeren, blijkt de rest van de camping ook in zijn kano/kajak geraakt te zijn en is het een drukte van jewelste. Wat is erger dan een kano met 3 uitgelaten aziaten? 7 Kano’s gevuld met craziaten, die al gillend proberen elkaar te rammen. Gedaan met de rust en zeker met het wildflife. We zoeken een ander rustig stukje op, maar worden gevolgd.

Na zo’n 3u zijn we uitgeroeid. Het is verbazend de afstand die we afgelegd hebben, hoe snel je met zo’n kano over het water gaat. We trekken de kano aan wal en eten onze smoskes op. Morgenvroeg als de massa nog slaapt, zullen we nog een toerke doen, de boot wordt toch pas om 11u terug opgehaald.

Ons huis is niet zo verplaatsbaar dus ik ga te voet naar de receptie om vers hout te halen. Da’s 10 min wandelen, niet echt ver te noemen. M’m, I’ve got you a nice big bag of wood, zegt John-de-houtman. Ik zak ongeveer door mijn knieën als hij de zak in mijn armen duwt. Onderweg stoppen er 3 verschillende park rangers met de vraag of ze moeten helpen. Zie ik er zo hopeloos uit? Ik wandel koppig verder, ik moet en ik zal die zak tot aan onze kampplaats dragen. Beeld ik het mij nu in of lachen de mensen mij uit? Ik zie purper als ik eindelijk aan plaats 375 aankom. Mijn kano-armen zijn nu helemaal out of service. Als onze buurman 10 min daarna in zijn auto stapt en tegen zijn vrouw zegt dat hij om hout gaat, zucht ik eens diep, de pestkop. Volgens mij ben ik de enige op deze camping die ooit te voet hout is gaan halen. Volgens mij zijn wij de enige op deze camping die tout court iets te voet doen, afgaand op het aantal auto’s dat constant aan het sanitair staat.

27-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We zitten opnieuw in onze kano, uit vrije wil. Het is 5u ’s ochtends, het regent pijpenstelen en de rest van de camping is nog in deep sleep. Maar, je moet er wat voor over hebben om wildlife te zien. Hopelijk regent de kano niet te snel vol, want dan zinken we. We weten perfect waar we naartoe willen, het smalle stuk dat de 2 meren verbindt. In het hoge gras zien we een grote mooie reiger zitten. Die zit ons wat aan te staren, duidelijk nog niet goed wakker. We stoppen regelmatig om van de ontwakende natuur te genieten. De ruisende regen, tsjilpende vogels, kwakende kikkers en een geluid dat we niet kunnen thuisbrengen. Het gesnurk van een eland of een brulkikker met bronchitis? Met de verrekijker speuren we de oevers af maar we vinden de oorsprong van het geluid niet. Lang stilliggen zit er echter niet in, de muggen zijn maar al te blij met dat vroege ontbijt. Als er zo’n bloeddorstig insect onder de kap van je regenjas terechtkomt, word je helemaal horendul van het gezoem.

Na 1,5u peddelen keren we terug. Buiten de reiger hebben we niets gezien. Die beesten zijn ook niet zot natuurlijk, wie komt er nu buiten met zo’n weer. Mike kruipt nog even terug onder de warme dons, die heeft nog een lange rit voor de boeg en die is evenmin zo zot.

Tegen 9u zijn we vertrekkensklaar. Huis uit zijn plek manoeuvreren en de baan op, richting Parc de la Gatineau, in de provincie Québec. ’t Is te hopen dat we de mensen daar gaan verstaan. De hele 300 km lang valt de regen met bakken uit de lucht. Zijn wij blij dat we niet aan een meerdaagse kanotocht zijn begonnen.

De rit leidt door Ottawa, niet dat we in de stad moeten zijn maar er is geen ringweg. Met ons oversized vehikel loodsen we onszelf behoedzaam door het centrum tussen de wolkenkrabbers. ’t Is een irreële ervaring. De mensen wijzen ons na.

In de late namiddag zijn we eindelijk ter plaatse. Onze camping ligt aan Philippe Lake en het is er een stuk rustiger dan in Algonquin. Gelukkig hebben we voor vanavond een ovenschotel voorzien, die verwarmt ineens de camper mee. Het blijft heel de avond en nacht doorregenen. Hoewel we niet zo ver van Ottawa zitten, hebben we ook hier geen GSM-ontvangst. Blog updaten zal dus weer niet voor de komende dagen zijn.

28-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth