Het gaat vandaag een schitterende dag worden. Ideaal om met de gondola naar boven te gaan, van het uitzicht te genieten en de benen wat te strekken. Plan was om pas tegen de middag te vertrekken, dan zou het hier helemaal open weer worden. Als echter om 9u de eerste wolken al rond de bergtoppen verschijnen, gaan we maar onmiddellijk op pad. Het weer is soms nogal wispelturig in de Rockies.

De gondola is de beste manier om veel wildlife te zien, wordt ons beloofd. Met de camera in de aanslag stappen we in een open zetellift en beginnen we aan de 14 minuten durende sightseeing tour. Buiten de zoveelste enthousiaste eekhoorn zien we niets, de hellingen liggen nog vol sneeuw en dus zitten de beren allemaal in het dal. Hm, heel wat meer kans om er één tegen het lijf te lopen op onze camping dus. We zijn bijna boven als de lift wordt stilgelegd. Een dame met rolstoel moet uitstappen. Lijkt me toch niet de meest aangepaste attractie om te doen in die toestand. Maar zoals steeds is alles erop voorzien. Er staat zelfs een auto op haar te wachten om haar naar de bistro te brengen.

De wolken hangen gelukkig nog niet te laag en vanop het uitzichtspunt hebben we een mooi overzicht over de besneeuwde toppen rondom ons, en in de verte zien we Lake Louise blinken. Van benen strekken komt ook deze keer niets in huis, alle paden zijn afgezet met beregoede schrikdraad, geen doorkomen aan. We mogen net tot aan het infocenter en het restaurant wandelen. We voelen ons een beetje gekooid met deze beperkte bewegingsvrijheid. Maar, het restaurant heeft een mooi terras en genietend van het aangename lentezonnetje en het magnifieke uitzicht eten we daar een tas soep. Als we met de gondola terug naar beneden gaan, zien we hoe een windhoos het stof op de parking metershoog de lucht in slingert.

De rest van de namiddag brengen we relaxed door met een boek op de camping, daar maken we soms te weinig tijd voor.

We zullen morgen nog eens een stukje verder rijden. Als de weergoden hun belofte houden gaat het 3 dagen regenen. Ze snakken er hier naar, blijkbaar is het al lang veel te droog en hebben ze nu al veel last van bosbranden.

Als de zon er overdag wel doorkomt, halen we zo’n 21°. ’s Nachts zitten we eerder tegen het vriespunt. Het is perfect normaal dat er hier nog tot half juni sneeuw ligt. Dat komt niet zozeer door de hoogte, we zitten momenteel op zo’n 1500m, maar wel door de afstand tot aan de oceaan. Dit is geen gematigd zeeklimaat meer. Beetje vergelijkbaar met Zwitserland maar dan wat noordelijker.

01-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als we opstaan vallen de eerste druppels al. Het ziet er een miezerige dag uit. We laten aan een tankstation voor alle zekerheid ook onze propaantank helemaal vullen. Zo komen we ruimschoots toe tot het einde van deze trip en moeten we niet meer spaarzaam zijn met de verwarming in de leefruimte.

We nemen een alternatieve route naar Banff. In plaats van Highway 1 gaan we via de Bow Valley Parkway, rustiger en mooier. Spijtig van het weer want de omliggende bergen krijgen we nauwelijks te zien. Maar rustig is het wel. Er is nauwelijks verkeer en op ons dooie gemak tuffen we tegen 30 km/u naar Banff. Soms scheidt de dubbele baan in 2 enkele, en dan lijkt het alsof we helemaal alleen door een sprookjesbos rijden. Met de camera in de aanslag spieden we de bossen af. Plots staan er 2 mountain deer (iets ree-achtig) aan de kant van de weg. Die schieten we. Op een volgende stopplaats zien we een arend op een tak zitten, en later nog zo’n ree-ding. We doen uiteindelijk 2,5u over de 60 km naar Banff en ondanks het grijze en vochtige weer was het een hele avontuurlijke rit. Meer een safari eigenlijk.

Onze nieuwe camping heeft meer weg van een straat volgeparkeerd met RV’s, niet zo scenic dus. Bon, we trekken onze regenjassen aan en wandelen naar Banff. We kuieren door de winkelstraten en neuzen wat rond in de Visitor Center. De lokale shuttlebus brengt ons ’s avonds terug naar de camping. Het regent nog steeds. Toch eten we buiten naast de firepit.

02-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ook deze ochtend is er geen beterschap in het weer te bespeuren. Gaan wandelen heeft weinig zin, we worden er kletsnat van en we zien toch niets van de omgeving. Mike speelt wat met zijn nieuwe Lego en ik blader door de brochures op zoek naar een mogelijke regenactiviteit. Er zijn hot springs in Banff, we zullen die dan maar eens gaan testen.

03-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als we het douchegebouw verlaten loopt er een coyote over de campground, opgejaagd door een raaf. De raaf maakt een hels kabaal. Vreemd spektakel. Als we alle wildlife op foto willen, moeten we dus met de camera gaan douchen, dat is duidelijk.

Momenteel is het nog mooi weer maar als we onze online weersvoorspeller mogen geloven is het vanaf deze middag terug regen. En deze is al zo accuraat gebleken dat je er je uurwerk op kan juist zetten. We negeren de voorspellingen en vertrekken toch, naar een dichtbijmeer (Lake Minnewanka) waar je kan hiken naast de canyon die het meer van ijswater voorziet. De langere wandelwegen zijn zoals gewoonlijk afgesloten wegens te veel wildlife. Grizzlie-mama’s komen hier graag met hun kleintjes rondhangen. Je mag enkel door als je met meer dan 4 personen bent en bearspray bijhebt. Anders riskeer je een maximum boete van 25.000 CAD. Vinden we een beetje duur voor een wandeling.

Het is dus maar een korte wandeling en we vertrekken onbeschermd zonder onze vertrouwde BAM uitrusting. (BerenAfschrikMiddelen). Het bos waardoor het pad leidt wordt erg dicht en we beseffen dat we hier nooit op tijd een beer gaan kunnen spotten. Dan moet hij ons maar spotten door extra lawaai te maken. Wat roep je zoal naar een beer in spe? We zingen elk stoer berenlied dat we kennen. Ik ben niet zeker of hij ons wel kan horen met de lawaaierige bergrivier naast ons. Het pad is geen lus, na een uurtje keren we om. Het regent nog steeds niet.

Daarna bezoeken we de Cave and Basin Historic Site in Banff. Dit is de locatie waar de oorspronkelijke grot met warmwaterbronnen werd ontdekt. Nu omgebouwd tot een museum. Tot niet zo lang geleden kon je hier zwemmen. Het toeval wil dat ze in de wateren een huisjesslak ontdekt hebben die alleen hier voorkomt. En met hier bedoelen ze dan ook echt hier, enkel aan deze warmwaterbronnen. Het diertje heeft zich er aan aangepast. Enkele biologen hebben zich erin vastgebeten en sindsdien is het water in de grot terug helemaal exclusief voor de zeldzame slak. Slaapt ge al?

Het regent nog steeds niet en we bezoeken nog een fantastische tuin met watervallen. Als hij af is dan toch. Met man, macht en zware machinerie zijn ze de tuin nog aan het aanleggen. Niet erg, ondertussen regent het wel, back to basecamp, de wapiti’s ontwijkend.

04-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Dit is een tip van een Canadees die we in Peru tegenkwamen. Dit natuurpark zou minstens even mooi zijn als de grote namen maar minder volk, rustiger, relax. Goed, rijden we naar daar, 380 km naar het zuiden. Even opzoeken welke wegen al berijdbaar zijn. Spijtig, één wondermooie weg, Highway 40, gaat pas 15 juni open, zot hé? Voor alle zekerheid bellen we nog even naar het Information Center, zij bevestigen. Voor alle zekerheid rijden we de baan toch even op, daar hangt een grote waarschuwing dat de weg afgesloten is. Ok, nu zijn we zeker. We laten de Rockies achter ons en komen in oneindige grasvlaktes, eerst plat, dan begint het terug te glooien. Dit trekt verdacht hard Wales of Schotland maar dan met minder dorpen en meer niets. Veel groener dan de Rockies, hoewel we nog steeds op 1300m hoogte zitten. Als we in een afgelegen Provincial Park stoppen voor te lunchen merken we dat ze ook een primitieve campground hebben. Man, ligt die hier mooi. Waterton zal voor morgen zijn, hier blijven we, ’t is trouwens veel te mooi weer vandaag. Deze camping heeft buiten een eenvoudige toilet en de obligate picknicktafel geen voorzieningen. We checken zelf in door het geld in een speciale enveloppe in een daarvoor bedoelde brievenbus te droppen en zoeken het mooiste plekje uit. We zetten ons in de zon en genieten van een boek, de stilte en een prachtig uitzicht. Geen GSM-ontvangst, niets.

Nice.

05-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Al vroeg zetten we het tweede gedeelte van de rit naar Waterton in, verder langs de Cowboy Trail. We passeren ranch na ranch. Het is fantastisch weer. Als de iPod dan ook nog Cotton Eye Joe uitspuwt, is het plaatje helemaal compleet. We zingen luidkeels mee. Het glooiende landschap van gisteren wordt verdergezet. Het doet ons denken aan de Argentijnse pampa’s in Patagonië, maar dan met meer gras, veel meer gras. Tegen de horizon aan, 100km verder, verschijnen de besneeuwde toppen van de Rockies opnieuw. Ze rijzen plots uit het niets op, zonder aanloop, hup, een berg. Ogen te weinig om het allemaal te kunnen bevatten, ik denk dat Mike meer rondkijkt dan op de baan te letten. ’t Verkeer is hier natuurlijk niet zoals op de Antwerpse Ring.

Het is duidelijk dat we van de main tourist route zijn afgeweken. Op onze camping gisteren waren we de enige rental camper en ook op deze baan zien we er geen. Nochtans is dit ook toeristisch gebied. Duidelijk meer bezocht door locals. Als we aan de Park Gate van Waterton aankomen, staan er gemakkelijk 15 auto’s aan te schuiven om inkom te betalen. Wij swipen onze jaarpas aan de scanner en kunnen door zonder aanschuiven. Het plan was om eerst de was te gaan insteken in de wasserette en dan naar de Visitor Center te gaan voor camping-advies. Diegene vlak aan het dorp krijgt dubieuze commentaar. Zoals ‘heeft meer weg van kamperen op een muziekfestival’. Maar eens we het dorpje Waterton effectief binnenrijden, veranderen we van gedachte. Wat een drukte hier. Misschien toch maar gokken op die camping vlakbij?
Hoewel het nog maar half 12 is, blijken we ongeveer de laatste vrije plaats te bemachtigen. Parks Canada hanteert een vreemd systeem voor hun staatscampings. Een groot deel van de plaatsen zijn online reserveerbaar en die zijn niet beschikbaar voor first come first serve. Online reserveren moet je wel minstens 3 dagen op voorhand doen. Voor ons biedt dat te weinig flexibiliteit, maar je loopt dus het risico dat de schaarse vrij beschikbare plaatsen vroeg uitverkocht zijn. Tijdens juli en augustus raden ze aan om om 11u aan de ingang te gaan aanschuiven. Als er iemand uitcheckt, kan je dan zijn plek innemen. Gekkenwerk.

Maar dus, blij dat we onze planning gewijzigd hebben. En wij vinden de camping dik ok, genoeg plaats tussen de plekken, en die ligging… aan de oevers van het Upper Waterton Lake, omringd door steile bergwanden, op wandelafstand van het dorp en toch rustig. Niks muziekfestivalcamping aan. Die mannen zijn duidelijk nog niet naar Rock Zottegem geweest.

Tot er een nest Indiërs op onze schoot wordt gedropt. Tja, als ge gewend zijt in een schoendoos te slapen en met 27 in een studio te wonen dan heb je een ander idee over personal space. Het is mij voorlopig nog een raadsel hoe ze alle 19 in twee iglotentjes gaan passen. Even later wordt er een mat uitgerold en volgt een discussie over de windrichtingen. Het vervolg kunnen jullie wel raden.

06-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ik ben jarig en vandaag mag ik volledig kiezen wat we doen. Dat wordt een stevige tocht naar Bertha Lake. We vertrekken al vroeg want het wordt een zomerse dag. We zijn nog geen 5 stappen het bos in en daar gaan we weer. Een tegenligger waarschuwt voor de aanwezigheid van een beer op het pad. We weten wat ons te doen staat, véél lawaai maken. Na 6 maanden is het echter niet altijd eenvoudig om nog een origineel gespreksonderwerp te vinden. Mike begint vol enthousiasme alle mogelijke configuraties van dé NE555 IC uit de doeken te doen. Nooit gedacht dat ik zo lang geboeid kon blijven door astabiele en monostabiele multivibrators. Plots hoor ik gebonk achter mij. Terwijl ik me omdraai zie ik vanuit mijn ooghoeken iets zwarts vlak naast mij  Ik schrik mezelf een ongeluk, gil het uit en bezorg Mike een hartaanval. Die grijpt vliegensvlug naar zijn wapenstok, klaar om uit te halen. “Excuse me” zegt de beer van een man met loopschoenen aan. Wat een idee om de mensen zo te besluipen in berenland. Het schol geen haar of die jogger had de eerstvolgende periode problemen gehad met vast voedsel.

Ons eerste rustpunt, 150 meter hoger aan de Bertha Falls. Het opspattende water is een welkome verfrissing, de temperatuur stijgt snel. En wij ook vanop dit punt. Nog 2,5 km te gaan, dat lijkt een makkie, maar er zitten nog wel 350 hoogtemeters in verstopt. Eens boven zien we vanop een uitkijkpunt Bertha Lake liggen, midden in een mooie, ruige Cirque met nog veel sneeuw. We dalen terug een beetje tot aan de oever. Als we aan de rondwandeling rond het meer beginnen, stuiten we al gauw op een grote sneeuwmassa. Daar geraken we niet over, geen idee van de diepte of de ondergrond. We proberen een stuk in de andere richting maar daar is het hetzelfde liedje. Geen nood, we mogen ook nog het hele eind terug naar beneden, zal wel voldoende zijn voor vandaag.

Als we terug aan de camping komen, is die ondertussen bijna verlaten. Alle weekendtoeristen terug naar huis. Wat een rust. Later slenteren we naar het centrum van Waterton. Ik ben nog steeds jarig en mag met Mike zijn credit card gaan shoppen. Dat heeft hij goed gezien, er is welgeteld 1 winkel die iets anders verkoopt dan souvenirs. Daar kies ik een verrekijker, die hebben we al dikwijls gemist. Beter laat dan nooit… We willen in een Italiaan gaan eten die door meerdere reisgidsen geprezen wordt, maar vinden hem niet. Nochtans kan hij niet verstopt zijn, er is maar 1 straat met horeca in het dorp-van-5-straten. Blijkt dat de zaak gestopt is. Da’s pech, de rest lijken allemaal hamburgerzaken en grillrestaurants te zijn. Uiteindelijk vinden we een restaurant met mooi terras achteraan, met zicht op de rivier en de bergen. Het is vandaag blijkbaar de laatste dag van de lokale Week van de Smaak en er is een suggestie-menu beschikbaar. Dat ziet er niet alleen goed uit, het is bovendien echt lekker.

Als we later op de camping nog even buiten zitten, doet de wind zotte toeren. Als hij van over het meer komt, is hij ijskoud. Draait hij een kwartslag naar de bergen toe, wordt hij vreemd warm. Het is een raar gevoel, die constant wisselende temperatuur van de luchtstroom.

07-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth