De voorbij dagen waren een aanloop naar het hoogtpunt van Peru: Machu Picchu. Maakt deel uit van de 7 Wereldwonderen en plaatst zich daarbij naast de Taj Mahal, het Colosseum en 4 andere mirakels. Voor Machu Picchu moet je in Aguas Calientes zijn, en da’s enkel te bereiken via ’t spoor. We boarden op de speciale Incarail-dieseltrein, die ons in 1u40 tot Aguas Calientes zal brengen. De trein is voorzien van extra ramen in het dak, om maximaal te kunnen genieten van het woeste landschap waar we doorrijden. We passeren ook een aantal keer hikers die Machu Picchu via de Inca Trail zullen bereiken. Niet voor watjes, die tocht. En ook niet voor mensen met hoogtevrees. De Andes is nu eenmaal niet vlak, en ik kan me iets voorstellen bij de kwaliteit van de paden.

Over Aguas Calientes lazen we niet veel positiefs. De meeste mensen blijven maar 1 nacht dus er wordt weinig moeite gedaan om kwaliteit of service te bieden. Onze verwachtingen zijn niet hooggespannen. De eerste aanblik is een rommelig, slecht onderhouden en primitief gebouwd dorp. De hoofdstraat puilt uit van de restaurants, het ene naast het andere, allemaal met dezelfde menu. Het zou ons niet verbazen dat het eten allemaal uit dezelfde keuken komt. Eindeloze Happy Hours van 4 voor de prijs van 1, in een poging toch maar iets te verkopen. We kuieren wat door de straten en vinden het allemaal wel meevallen, het heeft wel iets. En de ligging, die maakt alles goed. Geplet tussen gigantische loodrechte bergenwanden die eindeloos blijven stijgen.

We kopen onze bustickets al voor morgenvroeg, dat bespaart ons een aanschuif in het holst van de nacht. Vroeg bedje in.