Onze vlucht vertrekt pas in de namiddag, tijd om nog even wat souvenirs te kopen. Een paar sokken en handschoenen van echte Alpaca-wol, zo wordt ons verzekerd (tuurlijk…) en een paar hippy broeken.

Bij de check-in probeer ik nog eens naar stoelen bij de nooduitgang te vissen en we krijgen de eerste rij. Leuk. Hopelijk heeft deze rij wel ramen. Voor de rest is het weer chaos van jewelste op de luchthaven. De aankondigingsborden geven andere gates weer dan de boarding passes, de monitors bij de gates stroken met geen van beide en de omroepster verzint nog een nieuw nummer. Dit is zo absurd dat het heel ludiek wordt. Als Monty Python dit zou ensceneren zouden we het er wellicht ver over vinden. Heel amusant. Moet je kunnen in een luchthaven met slechts 4 gates. Het heeft meer weg van een gestresseerde mierenhoop, al die mensen die wanhopig proberen op het juiste vliegtuig te geraken. De meeste vluchten hebben minstens 2u vertraging. Onze Peruvian Airlines-vlucht is op tijd, maar bewijst toch nog maar eens dat connecting flights op de zelfde dag om problemen vragen is. Blij dat we telkens een nacht als buffer hebben ingebouwd. Op het vliegtuig is het niet veel beter. Er zijn nog redelijk wat plaatsen vrij dus iedereen begint aan een stoelendans. Een man lopend op 2 krukken komt met zijn GSM tussen zijn oor en schouder geklemd 5 minuten voor het opstijgen het vliegtuig opgepikkeld. Na hem volgt zeker nog 10 man. De laatste tree hugger wordt 10 minuten na de voorziene lancering aan boord gehesen en weg zijn we.’t Zijn straffe mannen, die Peruanen.

Een uurtje later staan we in Lima. Even tijd maken voor onze nieuwe favoriete hobby ‘taxipesten’. We moeten 5 km verder en dat mag max 20 soles kosten. De officiële mannen vragen 35, vaste prijs. Dat gaat niet gebeuren. Eens buiten het luchthavengebouw wordt het nog beter. 50 soles, dat geeft ons meteen het voorrecht de man publiekelijk naar de schandpaal te lachen. Een hele sliert hebben we achter ons als we richting openbare weg beginnen te wandelen. En maar roepen hoe gevaarlijk het is om een taxi op straat tegen te houden. Jaja, dat weten we ondertussen. We wandelen zo’n 500m van de luchthaven vandaan en vinden daar een taxi-stopplaats, en een kandidaat die voor 20 soles de ondertussen 4,5km wil afleggen. Voilà, zo simpel is dat. Eens we neerzitten valt het ons op, wat weegt de lucht hier zwaar. In plaats van ademnood hebben we nu loodzware lucht te veel.

’s Avonds eten we in een restaurant aan de overkant, op aanraden van het hotel. Halve kip met frietjes en een slaatje. Nauwelijks duurder dan bij de Vleghel en aan’t spit gebakken. Vergezeld van de laatste in Peru bereide Pisco Sour.