Direct na ons ontbijt vertrekken we op trekking met Cesar, de neef van Gildert (man van Stefanie). We zullen zo’n 3-4 uur wandelen tot aan de warmwaterbronnen van Cconoc waar we even zullen relaxen, legt hij uit. De eerste klim naar de baan beneemt ons al de adem. Die hoogte toch, dat blijven we voelen bij elke inspanning. Dat belooft.

Als we het dorp voorbij zijn, passeren we een veld vol smeulende afval. Het bijhorende verhaal hadden we al gehoord. Zo’n jaar geleden heeft een groep mensen zich geïnstalleerd op deze privé-weide. Eerst met wat stokken en doeken, later verschenen er echte huisjes. Herhaaldelijke dreigementen van de politie hebben niets uitgehaald en de mensen bleven de grond bezetten. Voorbije zaterdag was de politie het beu. Met traangasbommen hebben ze de mensen verdreven en daarna de huisjes netjes platgebrand. Geschokte reacties van de vrijwilligers hier, die mensen worden zomaar op straat gezet, er zijn kinderen bij, dat kan toch niet? Nuchtere Stefanie heeft geen medelijden, het is toch normaal is dat je geen eigendom van andere mensen mag inpalmen. Ze hebben trouwens genoeg kansen gekregen om te vertrekken. De verdrijving verliep niet zonder problemen. Een paar politie-agenten eindigden in het ziekenhuis. Doet zo wat denken aan de mentaliteit van onze zigeuners, alles is van iedereen, eigendom bestaat niet. Zo werkt het natuurlijk niet. Onze gids stapt met zijn reusachtig Machete mes recht op de nog aanwezige oproerpolitie af. Dat lijkt me een bijzonder dom idee. Hier niet, niemand kijkt nog maar op als we met het wapen ons een weg banen langs de agenten.

We beginnen nu onze klim naar een uitzichtpunt. Het is puffen en we moeten regelmatig stoppen. Cesar, onze gids, heeft duidelijk geen last van de hoogte, enkel een beetje van zijn benen zegt hij, te hard gevoetbald de dag ervoor. Eens boven worden we beloond met een overweldigend uitzicht op de achterliggende kloof. Deze kant is onherbergzaam, hier woont niemand. Van hier gaan we helemaal tot aan de rivier afdalen, ruim 1000meter lager, daar zijn onze bronnen om te zwemmen. De afdaling is niet te onderschatten. Hoe lang we ook wandelen, die rivier wil maar niet dichterbij komen. Daarenboven is het pad na het regenseizoen volledig overwoekerd en moet Cesar zich een weg hakken door de begroeiing met zijn machete. Wat een geluk dat we zo’n ervaren gids meehebben. Als gewone sterveling kan je hier onmogelijk een pad in herkennen Enfin, hij vertelt dat we nu eigenlijk op de oude Inca-route naar Machu Picchu zitten. Volgens ons is de laatste persoon die over dit pad gelopen heeft, effectief ook nog een Inca, met een superezel. Er is nauwelijks een doorkomen aan. Blij dat we lange broek aanhebben. Bij momenten is het pad zo steil dat je nauwelijks kan blijven staan. We schuiven regelmatig uit op de losse stenen. Een persoonlijke ontmoeting met een cactus is onvermijdelijk. Maar de omgeving is oh zo mooi, om eerlijk te zijn, de Colca Cañon met al zijn toeristen vervalt in het niets met wat we hier zien.

Het is ondertussen broeiend heet, de insecten gonzen rond ons hoofd. We wroeten en hakken ons langzaam een weg naar beneden. Eens bij de rivier is het nog een klein stukje naar boven en daar zijn onze bronnen. We hebben er dan 6u over gedaan. Ik wil de atleet die dit op 3u doet wel eens ontmoeten. Ik hoop dat het water geen 45° is, ik kan eerder 25° gebruiken als verfrissing. Geen paniek, zegt Cesar, het water is niet zo warm. We kunnen ons omkleden in het huis van familie van Gildert en duiken dan het water in. En effectief, het water is heerlijk verfrissend zonder koud te zijn. We dobberen een half uurtje rond en keren dan terug naar Casa Lena. ’t Is goed geweest voor vandaag.

’s Avonds maken we de vrijwilligers nog eens jaloers met onze pita-broodjes gevuld met gekruid en versnipperd rundsvlees en natuurlijk, guacamole. De overschot verdwijnt in een flits in een paar vrijwilligers, pech voor het varken.