Vroeg op en de puzzel kan beginnen. Er moet heel wat bruikbaar de vuilbak in maar het kan niet anders. Dan naar de Canadream terminus voor de retour. We parkeren in de voorziene laan voor alle campers die vandaag geretourneerd worden, dat zijn er zo’n 30! Een wriemelende mierenhoop. We leggen onze personal items uit de camper, 2 overladen trekkingzakken, 2 uitpuilende dagrugzakken en nog 3 volle shoppingzakken en doen nog een laatste check. Dan is het wachten op de inspectie en het verdict. Dat gaat heel wat vlotter dan gevreesd, we slagen met grote onderscheiding, geen enkele opmerking. Ik vermoed dat de bluts gecamoufleerd is door de kilo’s insecten die erop kleven.

We schuifelen met ons alles tot aan het kantoor, dat gaat in 1 keer, al lopen we er niet comfortabel bij… Hier wordt nog wat papierwerk afgehandeld, we krijgen onze waarborg volledig terug. Niet gedacht, een meevaller. Als ik m’n portefeuille wil nemen valt mijn frank dat die nog steeds in het supergeheime onzichtbare bergvak van de camper zit. Die was daar geparkeerd voor de volle maand, alle noodzakelijk papieren hadden we gebundeld in Ruth’s portefeuille. Verdorie, ik moet dringend terug die camper in. Moeilijker dan gedacht want die is al naar de werkplaats van de salesafdeling gereden. Allé, 33 sorry’s, 7 medewerkers, wat getelefoneer, en twee ritjes verder ben ik terug in het bezit van mijn Belgische documenten. Kalf dat ik ben. 4 Maand lang op 150 % alertheid gereisd voor alles wat met geld en papieren te maken had. In Canada is dat niet meer nodig en wordt een mens onbedachtzaam. Maar bon, beter dat ik er nu hier achter kom dan aan de incheckbalie in de luchthaven.

Een shuttlebus brengt ons tot aan Travelodge, een betaalbaar hotel nabij de luchthaven en nabij de Skytrain die ons tot in het centrum brengt. Ongelofelijk hoeveel ruimte zo’n hotelkamer biedt. En een echte eigen badkamer. Leuk vinden we dat.

We decoderen de routes, uren en tarieven van de Skytrain die eigenlijk voornamelijk een metro is en vertrekken downtown. Om 18h30 hebben we een plaats gereserveerd voor de dinner harbour cruise en dat op een echte raderboot. Ook dit overtreft onze verwachtingen, ik had gedacht twee bussen Aziaten op mijn schoot geparkeerd te krijgen, maar da’s niet waar. We krijgen een eigen tafeltje gedekt voor twee. Super, zelfs de live music is erg entertainend. Het orkest bestaat uit een zanger die zichzelf begeleidt op gitaar en een collega op een djembé verzorgt voorzichtig het slagwerk.

We varen helemaal rond downtown Vancouver tot we niet meer verder kunnen en dan zelfde weg terug. Het buffet is rijkelijk en smakelijk, een aanrader. Tegen 21h30 zijn we terug waar we aangemeerd waren. En we slenteren terug naar de Skytrain. We willen nog even stoppen voor een terraske want het is nog aangenaam buiten, maar dat slaagt hier tegen. Alle zaken zijn volop bezig het cliënteel buiten te werken. Het sluitingsuur nadert blijkbaar. Terug naar onze Lodge dan maar.

De grote bullebak-camera gaat even wat minder mee op stap, de smartphones nemen over.

15-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eerst als de geoliede bliksem een overnachting zoeken voor onze eerste dagen in Toronto. Niet gemakkelijk, het meeste is volgeboekt of werkelijk belachelijk duur. Na enkele uren internetten vinden we toch een appartement in het centrum, tegen maar een beetje belachelijk duur. Het zei zo. Goed, kunnen we nu vertrekken.

Er zijn nog enkele wijken in Vancouver die we nog niet bezocht hebben. Chinatown bijvoorbeeld. We bezoeken een Japanse tuin die beter aanbevolen werd dan hij werkelijk waard was. Daarna dringen we dieper Chinatown binnen voor het Vancouver Police Museum. Het straatbeeld is hier helemaal anders dan helemaal Downtown. Heel wat daklozen die elkaar verwensingen toeroepen. De betere klasse beschikt hier over een geleende wagen, al kan je dat hier wel erg letterlijk een winkelwagen noemen. Om de haverklap worden we aangesproken om sigaretten per stuk te kopen of drugs. We wandelen voorbij het Salvation Army depot, de detox kliniek en vinden uiteindelijk het politiemuseum. Dat puilt voornamelijk uit van verboden wapens en illegale drugsvarianten, zowat alle dingen die ze hier ‘s morgens in de goot vinden bedenk ik. Maar het is eigenlijk wel leuk gedaan, zo eens iets anders.

Goed, van hieruit terug richting beaten track. In Gastown staat een stoomklok die elk kwartier een deuntje fluit op de 4 stoomfluiten. Het mechanisme van de klok zelf werkt echter op platvloerse elektriciteit. Het is er drummen, iedereen wil een foto.

Hierna zoeken we de beste pizzeria van de stad op, dat klopt ook. Dan keren we terug naar ons hotel. Da’s nodig want de eigenaar van het gevonden appartement in Toronto heeft ons opgebeld dat het toch niet beschikbaar is, terug naar af. 

16-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Droevig bericht bij het opstaan. De grootva van Ruth is overleden in Sint-Mathildis. We hadden al enkele weinig hoopvolle berichten gekregen maar toch blijft dat even slikken op het moment zelf. Ik ben blij dat ik hem ook gekend heb. Het was een slim en integer man. Veel sterkte aan iedereen die het genoegen heeft gehad deze man gekend te hebben.

Dit wordt een korte dag, we vliegen naar het oosten dus ze stelen 3h van onze tijd.

Eerst moeten we proberen alle bagage verder te reduceren tot slecht 2 overladen trekkingrugzakken, 2 obees dagrugzakken, een sacoche, een zak keukenspullen en een heuptasje. Maar dat kan toch niet, zegt dien Indiaan. Als ge dat goed opvouwt, wel! Als we door de security moeten gaan ze ons voor gek verklaren denk ik, met een pottenonderlegger, ijsblokjesbakje, theezakjes, camper-wc-papier…

We gaan mee met de gratis shuttle tot aan de luchthaven, om 8h30 staan we bij de incheckbalie van Air Canada. Dat is zowaar een DIY incheckbalie, nog één cost reduction stap door te voeren en ik kan mijn valiezen eigenhandig het vliegtuig induwen. Snel ontbijt bij de Subway en dan aanschuiven voor de verplichte striptease voor de lokale ambtenarij. Ik bereid mij er op voor dat ik mag gaan uitleggen waarom ik met een halve keuken op reis ben. Zover komt het niet, ze zijn blijkbaar erger gewoon. Hadden we misschien toch die BBQ kunnen meenemen? En dan is het wachten om te boarden. We hebben het nog steeds wat gehad met vliegtuigen en luchthavens. Volgende maand onze voorlaatste vlucht richting Frankfurt.

We genieten voor de laatste keer van de Rockies als we ze overvliegen. Toch een enorme mooie lap natuur. Geen moment spijt gehad van onze toer hier. We hebben veel gezien, ontmoet, beleefd en ervaren.

Een luchthaventaxi wat in werkelijkheid een limo is die bestuurd wordt door een tulband brengt ons tot aan een filiaal van Extended Stay hotel in Vaughan-Toronto Hier hebben we op de valreep nog een hotelkamer gevonden die eigenlijk meer weg heeft van een bescheiden appartement. Als we inchecken vragen we waar de dichtstbijzijnde supermarkt is, we willen nog wat groceries shoppen. We hebben immers een keuken in ons verblijf. Niet eenvoudig legt Mo uit, de indrukwekkende zwarte man achter de balie. Maar zijn shift zit er bijna op, “Ik breng jullie wel even met de shuttle”. OK…, naar waar? De grocerieshop van zijn tante? We zien wel, veel keus hebben we niet. Na een ritje van zo’n 10 minuten worden we voor een gigantische supermarkt gedropt, hij spreekt af om ons binnen exact een half uur terug op te pikken. OK. Komt helemaal goed.

Eens we geshopt terug aan het hotel zijn, vragen we wat onze schuld is voor deze toch wel heel persoonlijke service. Notin’, zegt Mo met de glimlach. We geven hem dan maar een vette tip, tegelijk blijven we een beetje onthutst over de gang van zaken hier. ’t Is niet dat dit een klein familiehotelleke is.

Later blijkt dan dat we ook nog gratis mogen aanschuiven aan het uitgebreide ontbijtbuffet. En als we willen kunnen we ook nog gratis een licht avondmaal krijgen. We snappen er allemaal niet veel van. Duidelijk is wel dat dit hotel zich eerder toespitst op mensen die hier langere tijd verblijven voor hun werk. Veel toeristen zitten hier niet. 

17-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Is nog wel een flinke taxirit verwijderd van downtown Toronto. We besluiten ons bezoek aan Toronto dan ook in één enkele dag te bundelen, morgen. Vandaag genieten we van internet in’t hotel en doen we wat admin, plannen ons bezoek aan Toronto, en bezinnen we over welke tour met de nieuwe camper haalbaar is.

18-06-2015 om 17:34 geschreven door Mike & Ruth  

We leren bij. Ipv ons aan de regeltjes te houden, bellen we vandaag ipv morgen om de pick-up tijd van onze camper af te spreken. Anders eindigen we toch weer vanachter in de rij. En ja, het helpt, morgen om 11u is de afspraak.

We kopen ons een dagpas voor het openbaar vervoer en nemen de metro naar Downtown. We stappen toevallig net uit aan Toronto’s grootste shopping center, Eaton. Een barslecht  plan voor de reeds uitpuilende rugzakken. Het is overal al zomersolden en het is een hele drukte. Veel zin om aan te schuiven aan de pashokjes hebben we niet dus gelukkig is de buit beperkt. Een T-Shirt voor mij en een sweater voor Mike. We passeren nog even de gigantische foodcourt voor ons middageten. Teveel keuze om alles te bekijken, we gaan voor de Japanner.

Volgende station, de St Lawrence Market. Als we toekomen blijkt ze gesloten, de farmers komen enkel in het weekend. Dorie. We draaien de hoek om en daar is St Lawrence Market n° 2, minder farmers maar wel open. Vis, vlees, groenten, keukengerei, je kan er alles krijgen. We krijgen al direct terug goesting om te beginnen kokkerellen. Nog een dag wachten.

Van daaruit lopen we langs een boekenwinkel die volgens Lonely Planet een uitgebreid assortiment aan reisgidsen en kaarten heeft. We vinden hem eerst niet, tot we een spandoek aan een trap op het voetpad zien hangen. Ja, daar moeten we zijn. Een eng gangetje verdwijnt onder het voetpad en eindigt aan een groezelige deur. Hier wandelen we de wereld van Harry Potter binnen. Het kamertje zit het afgeladen vol oude reisgidsen, je kan er nauwelijks langs. De vriendelijke trol achter de toonbank heeft al jaren geen daglicht meer gezien. Is ook niet mogelijk, de ramen worden geblokkeerd door de stapels boeken. En in die gigantische rommel graaft hij precies naar boven wat wij nodig hebben. Magie. Die holbewoner is hier gewoon in geen jaren meer buiten geweest, zelfs niet voor de kapper. Zeker weten. Nuttige tip van de LP.

Dan tenen we richting waterfront. Daar aangekomen blijkt er, hoera! hoezé!, een Wine & Spirit festival te zijn. ’t Is te zeggen, de opbouw is volop bezig. We mogen zo het strand op, er is nog niets te verkrijgen. Ziet er gezellig uit maar begint pas vanavond. Daar gaan we niet op liggen wachten. We kiezen dan maar voor een boottrip naar de Toronto Islands en doen daar nog een stevige wandeling. Op de boot terug is het frisjes. Mike doet zijn nieuwe trui aan en als hij zijn kap opzet, zie ik dat de witte securitybult er nog aanhangt. Ha, dat verklaart waarom het alarm afging toe we de winkel uitwandelden. De verkoopster vond dat wij er zeer onschuldig uitzagen en liet ons lopen. De mensen op de boot kijken echter maar vreemd. Tja, er zit niets anders op dan terug naar die winkel te gaan. Gelukkig is die nog open en het label wordt er na een verwacht kruisverhoor afgehaald.

We eten nog snel iets, en onverwacht, deze kwaliteitszaak heeft Trappist op de kaart, Rochefort. Dat is begot lang geleden. De bestelling daarvan verloopt iets minder vlot, we proberen ons in te beelden hoe ze dat hier zouden uitspreken maar slagen er blijkbaar niet in. Na 5 pogingen verplichten we de ober er de kaart er opnieuw bij te halen. Om eerlijk te zijn, we kunnen nog altijd niet herhalen wat hij heeft gezegd, onverstaanbaar. Zal wel met dat Frenglish van hier te maken hebben.

Met de metro en de bus terug naar huis, het is een lange rit. ’t Is al laat als we terug zijn.

Toronto is een heel andere stad dan Vancouver. We merkten het direct als we vanmorgen uit de metro uitstapten. Waar Vancouver overrompeld wordt door Aziatische immigranten, zijn het hier meer Indiërs. Toronto is back to business. Druk verkeer in de stad, mensen die zich haasten en in kostuum tijdens de middag snel even gaan lunchen, overvolle metro’s. Vriendelijk zijn de mensen nog steeds, hoewel het enthousiasme terug iets normaler is naar onze normen. In Vancouver hadden we de indruk dat de mensen op een wolk leven, alles op zijn tijd en voornamelijk met veel blabla. Als je zo je kost kan verdienen, waarom niet natuurlijk. 

19-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze bagage begint nu echt buitensporig te worden. Met de etenswaren die we nu nog bijgekocht hebben is het ronduit absurd. Maar goed, ’t is maar om in en uit een taxi te laden. Apu n° zoveel verschijnt plots uit het niets en brengt ons naar de Canadream terminal. Daar staat ons een schok te wachten. De ‘Midi’-camper die ze voor ons voorzien hebben is helemaal geen midi maar een gigantisch gevaarte...  Ongeveer 7 ton droog aan den haak. Ik herinner me nog dat die man van het boekingsbedrijf mailde dat ze voor de tweede trip een iets comfortabeler model hadden voorzien, wat een betere deal was. Nu zijn we snel te vinden voor een betere deal en hebben we verzuimd te controleren wat dat juist was. Man, wij zijn met 2, dat ding is bedoeld voor kroostrijke gezin(nen). Ah, maar dat boekt iedereen hier voor 2 volwassenen hoor. As If, grootheidswaanzin ja, daar kunnen ze hier toch wat van. Lachen we 5 weken lang met die monstercampers met uitschuifbare zijkanten en nu rijden we zelf met zo’n ding rond. Ok, het kon nóg groter, maar dat willen we precies niet weten. In elk geval, plek genoeg voor onze ineens nietig hoopje bagage. 8 ton nu… minstens…

Als alle paperassen zijn afgehandeld, vragen ze wat onze plannen zijn. Als wij antwoorden, “suggesties?” kijken ze maar vreemd op. Maar de medewerker begint over Manitoulin Island en dat klinkt goed. Nen tip van ne local ontfrutseld, altijd prima materiaal.

We gooien alles erin en rijden dan naar de supermarkt. De eerste bocht die Mike moet nemen, loopt al helemaal de mist in. De draaicirkel is zo belachelijk groot, dat we de bocht niet halen en in de parkeerzone belanden. Weliswaar zonder schade, maar geen best begin. WTF?! Een Airbus draait korter! Op de supermarktparking nemen we schaamtelijk 4 plaatsen in. We shoppen uitgebreid en zoeken nog snel een camping voor vanavond. 8 Ton plus schnabbels, wrong way.

Mike de trucker kruipt terug achter zijn stuurwiel en schoorvoetend loodst hij onze camion de avondspits in.

Aan de camping bellen we aan en de bareel gaat naar boven. We zijn er nog niet onderuit als hij al terug naar beneden gaat. Ai, dat is onze eerste schade, hoe lang zijn we onderweg?? Het lijkt allemaal wel mee te vallen op het eerste gezicht. Dit monster heeft amper 2800 km op zijn teller staan, ik vermoed dat ze niet zo mild zullen zijn bij teruggave. Als we naar onze plek rijden, horen we nog takken van een boom over ons dak schrapen. Dat komt hier helemaal goed. Plek n° 18 waar we moeten gaan staan, bestaat niet dus we wringen ons maar ergens tussen. En de aansluiting van de elektriciteit is op zijn kop gezet dus onze stekker past niet. De eigenaar komt eigenhandig het beschermplaatje voor eens en voor altijd verwijderen. Liever hij dan wij.

We geraken toch geparkeerd en dan begint de grote uitpak. Er zijn 3x zoveel kastjes als we nodig hebben. Ik zweer het, dat maakt het niet gemakkelijker. Die uitschuifbare stukken vinden we maar iets raar. Goed, we zijn nog geen fan van dit nieuwe huis, ’t zal nog wat moeten wennen. Al blij dat we hiermee niet door haarspeldbochten in de Rockies moeten.

Dan nog even onze nieuwe super-promo-bbq testen… nadat Mike hem Ikea-gewijs in elkaar gedraaid heeft.

20-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Bon, de specs van de camper wou u weten? Houd je vast.

27ft = 8,3m lang, 12 ft hoog en 8,5 ft breed ( HiHi, hij past net niet in onze kampeertent)

Tanks:

Benzinetank 200L

Verswatertank 167L

Warmwatertank 40L gas of elektriciteit

Greywatertank 140L

Blackwatertank 100L

Propanetank 33L

Aansluiting voor stadswater en 30 Amp electriciteit

Airco

Fan

Verwarming op gas

Ijskast gas of elektriciteit

Diepvries gas of elektriciteit

3pits kookvuur

Dampkap

Microgolfoven

Conventionele oven

USB laadpunt x4

TV met Satellietantenne

Cd-speler

Satellietradio

Toilet

Douche

Generator

Slaapplaatsen 6, nu dringend nog wat vrienden maken hier.

Het is wel comfortabel vanbinnen…

We halveren onze slaapkamer en living en maken onze woonst klaar om te moven. Het moeilijkste stuk eerst. Van de camping op de hoofdbaan geraken. Enkel effen wegen kiezen, de wielbasis is te lang om grote niveauverschillen te kunnen overbruggen. Uitkijken voor alle takken, luifels, reclameborden onder de 4meter en bochten groot genoeg inschatten door vooraf eerst even naar buiten te draaien alvorens de bocht naar binnen in te zetten. De dame in het gps bakje volgen. Voetgangers en fietsers ontwijken is nu even bijzaak. Het bord “opgepast spelende kinderen” is duidelijk. Dat ze maar oppassen.

Eens de grote baan op valt het eigenlijk wel mee. De baan is groot genoeg en gaat voornamelijk rechtdoor. Ik houd me als enige aan de snelheidslimiet dus ik heb nooit verkeer voor me. De achteruitkijkspiegel is enkel voor de show geïnstalleerd. Ik heb geen flauw benul van de sliert auto’s achter me, zoals het een rechtschapen trucker betaamt. Enkel als de baan door enkele keuterdorpjes snijdt is het uitkijken naar openwaaiende portiers enzo.

200km verder gaan we de ferry op. Op een monstertruck na zijn we het grootste voertuig dat mee gaat. Voor het eerst dat ik een ferry oprijd dat ik voornamelijk op het plafond let. Ok. Nu zijn we onderweg naar Manitoulin, het grootste eiland ter wereld (hoe kan het hier ook anders). In de kleine lettertjes staat: het grootste ZOETwatereiland ter wereld. Ik dacht al wel dat Australië groter was. Heb ik eigenlijk mijn handrem wel opgetrokken? Niet mijne sterkste kant, dat weet ik.  Alle botsingen die ik de afgelopen 10 jaar heb veroorzaakt zijn gebeurd terwijl er niemand in de wagen zat. Zot hé. Soit, we zien wel, ge kunt niet aan alles denken, nietwaar?

We vinden de camper terug waar ik hem achtergelaten had en loodsen hem van de ferry, naar Manitoulin Resort aan Manitoulin Lake. Geen (sneeuw)bergen meer te bespeuren hier, we rijden precies door de Vlaamse polders.

De camping is rustig en mooi, hier blijven we enkele dagen. Het klinkt misschien raar maar het is lang geleden dat we nog eens op een camping stonden waar je ’s avonds enkel kikkers en vogels hoort. Zelfs in de Rockies was er meestal wel een drukke baan of spoorlijn op gehoorafstand. Rustieke camperen is niet hun sterkste kant.

Misschien kunnen we een bootje huren en vanop dit eiland naar een eiland varen. We zien wel. De BBQ aan en vis roken.

Van de gevreesde black flies hebben we tot hiertoe nog geen last. Als de schemering begint, is er wel ineens een invasie van muggen. En op 21 juni schemert het nogal lang, zeker als ge wat noordelijker zit. Een stevige portie Deet helpt. De muggen blijven wel rond uw hoofd zoemen maar vinden u al niet meer zo smakelijk. Dat scheelt een beet.

We hebben wat fotokes van ons nieuwe huis toegevoegd.

21-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth