Ruth heeft nauwelijks een oog dicht gedaan, hoogteziek, verkouden of grieperig? Of een mix van een beetje vanalles, kan ook. Het is voorlopig onze laatste dag hier en we moeten vandaag nog wat zaken regelen. We zijn immers niet toevallig in Quito beland, het is onze gateway naar de Galapagos eilanden. Vreemd genoeg zitten we nu 6000 km noordelijker dan enkele dagen geleden in Ushuaia en nog steeds op de route van de Beagle, het legendarische schip van waarop Darwin zich de geschiedenis in schreef. We hebben om half 10 een afspraak met de touroperator Cris waarbij we onze galapagos trip boekten voor de transfer van de documenten. Toevallig is dat ook de operator die Mark Dillen gedurende een maand onder de arm nam tijdens zijn reis in Ecuador enkele jaren geleden. Mark moet een behoorlijke indruk nagelaten hebben want de dame herinnert zich hem nog heel levendig. Echter, voor het zover is willen we onze was nog binnendoen. Gisteren geïnformeerd, vanaf 9u zijn ze open. Na het ontbijt dus nog snel naar de wasserij, die natuurlijk pas om 9u15 opengaat. Tegen dat ze ook nog wisselgeld bij elkaar gesprokkeld hebben is het 9u25 en lopen we in 7 haasten terug naar ons hotel om Cris te ontmoeten. Hoewel, haasten is gewoon onmogelijk, na 5 passen bergop zijn we volledig buiten adem en tegen dat we onze kamer op de 2^e verdieping bereikt hebben, kunnen we alleen nog maar neerploffen op ons bed. Gelukkig is Cris meer dan een half uur te laat (stond aan het verkeerde hotel) en zijn we al terug wat mens tegen dat onze ontmoeting begint. Toch maar iets vreemds, dat hoogteverschil.

We kopen nog industriële hoeveelheden zonnecrème en maken de rest van de stadswandeling af waar we gisteren afhaakten. Ecuador heeft een vreemde mix van mensen, gebouwen en gewoontes die we niet direct in een hokje kunnen plaatsen. Het lijkt authentieker en voelt op z’n minst veel minder Europees dan Patagonië. We doen nog een terrasje aan de kant van Plaza San Francisco. Da’s meteen ook het enige terras dat we hier tegenkwamen. We kuieren door het park, halen de versgewaste op en keren terug naar ons hotel, inpakken en dan op zoek naar avondeten. Morgen onze vlucht van 9h25 naar Baltra. Daar zullen we aan boord gaan van de Samba. Een schuit van 25m waar slechts 14 toeristen in passen voor een 8 daagse rondvaart door de Galapagos Archipel. Hopelijk hebben we hier beter weer dan rond de Kaap.

De kans is meer dan waarschijnlijk dat er gedurende 8 dagen geen updates op de blog kunnen gezet worden, maar niet getreurd, de kans is ook groot dat we binnen 8 dagen weer heel wat te vertellen hebben. Dan zijn we terug in Quito, zij het een andere wijk dan de oude binnenstad.

Het kaartje links in de marge is aangepast aan onze bestemmingen die de Samba gaat aandoen (Als het weer dat toelaat tenminste).

Bon, we zijn snorkelklaar en duiken voor een weekje onder.

Adios

16-03-2015 om 23:44 geschreven door Mike & Ruth  

Als je naar de Galapagos vliegt wordt je bagage extra gecontroleerd en speciaal verzegeld. Meer dan ooit tevoren moet je plechtig beloven niets biologisch bij te hebben in woord en ondertekend schrijven. De gates richting Galapagos in de luchthaven van Quito zijn volledig in thema uitgewerkt, alle muren zijn versierd met gigantische wandtekeningen van de vreemde dieren die daar het straatbeeld bepalen. Ik ben uitgelaten enthousiast als een vrolijk kind dat op schoolreis vertrekt, ik scan alle mensen zorgvuldig, benieuwd naar met wie we de volgende week de Samba gaan delen.

Hoewel we zelf onze vliegtuigtickets richting Galapagos geboekt hebben, is de reisorganisatie er toch in geslaagd om ons in te checken en hebben zij onze boarding passes al in hun handen. Dat vinden wij bijzonder vreemd, niet? We geraken dus razendsnel overal door en voor we het weten zitten we neuriënd op rij 1 in het vliegtuig. In een hinkstapspringvlucht via Guayaquil landen we in Baltra. Te voet over de tarmac, slalommend tussen verdroogde cactussen onder een zinderende hitte naar het eco-luchthavengebouw. Hier is geen airco, geen bagageband, alles is hier eco, voor zover dat in één adem mee uit te spreken valt met luchthaven. We vinden onze bagage tussen de uitgestalde hoopjes, bewijzen dat we hier niet gaan blijven, betalen de national park entrance fees en zeggen ons gedichtje op aan de douanier. Daarna staan we meteen zo goed als buiten het gebouw.

Een grote man met bordje ‘Samba’ staat kwispelend Samba-Samba te roepen alsof het bordje niet voor zich sprak. Hij heeft wat weg van Harrison Ford als Indiana Jones vermomd in safari outfit met bijpassende hoed. Tot de vriendelijke man ons aanspreekt… het duurt even voor we onze talen geherprogrammeerd krijgen maar deze man spreekt Nederlands, zij het overgoten met een Spengels accent. Onze gids, Jan, blijkt een Amsterdammer te zijn van origine die aan de haal is gegaan met een Galapogese en zich hier heeft gevestigd. Wij zijn de eerste van de groep, wat had je gedacht?, uitgezonderd Ryan, die zich bij ‘Hello Mate’ al laat bestempelen als Australiër maar een Nieuw-Zeelander blijkt te zijn. Iedereen van de groep komt toe en maakt dezelfde voor de hand liggende fout. Hij was met een eerdere vlucht toegekomen.

De groep verzamelt zich, een allegaartje van overal, iedereen stelt zich voor.

De leeftijden zijn geschat maar het geeft je een idee.

Ryan New Zeeland (35)
Gem (27) Uk London
Patrick & Sarah (48) Malta
Ricardo & Kathy (68) Alaska
Weij (30), Signapore
Sally(50) & Emelia (13) Los Angeles
Sarah (41) Peru
Jennifer & Geoffrey (32)

Al bij al nog een vrij jong gezelschap voor een Galapagos-cruise, lijkt ons.

Met ons erbij 14 in totaal + Jan + capitan + 5 crew

Met 21 op een boot van 27 meter, dat voor flinke week, dag en nacht. Niet 100% mijn ding, dat weet ik, ik zal mijn meest filantropische eigenschappen moeten aanboren en het aangeboren sarcasme even trachten te verbijten op mijn wang. Moet lukken.

We worden een bus ingeleid die ons naar een dichtbijgelegen ferry brengt. Allemaal de ferry op, en een dollar ophoesten voor de overzet. Onze gids was zijn geld vergeten maar belooft iedereen later zijn dollar terug te betalen. Gezien zijn achtergrond… bijt ik even op mijn wang. Terecht zal blijken.

10 Minuten en we zijn aan de overkant, een andere bus in die ons naar de andere kant van het eiland brengt voor een bezoek aan een schildpaddenfarm en een welgekome lunch.

Dan richting haven, tegen 18h boarden we. Onze kajuit is klein maar doordacht. De leef- en slaapruimte bestaat uit 4m², waarvan de helft wordt ingenomen door een op maat gemaakt houten stapelbed waaronder twee grote schuiven dienst doen als opslagruimte, de aansluitende private bathroom is 2m², dat volstaat net om er een douche, toilet en wastafel in te wringen.

We eten smakelijk, en gaan vroeg naar bed. Nodig want Jan wil ons om 6h fris en monter aan de ontbijttafel hebben. Het wordt een bewogen nacht, ik slaap vanboven, Ruth beneden. Eens op de open zee krijgen we serieuze golven. Het bed wordt naar boven geworpen, heel even heb je het gevoel gewichtloos te zijn, waarna je diep in de matras wordt gedrukt. Ondertussen rolt het schip ook over zijn as dus je komt niet altijd op dezelfde plek terecht in de matras. Armen en benen spreiden zodat we niet rollen en ongewild op de rand van de iets bredere beddenbak, een verdiep lager, van Ruth belanden.

Vanaf nu af aan zullen onze dagen zo gevuld zijn dat het onmogelijk wordt een blog voor elke dag te schrijven. Dat gaat bijna net zolang duren dan hem te beleven. We houden het op een standaard dag aan boord van de Samba.

Bijlagen:
SAMBA DETAILED ITI SE.docx (241.5 KB)