We trekken de deur achter ons huisje dicht en laten de sleutels achter op de tafel. Christian, onze host, kunnen we niet bereiken. Niet erg.

We hebben onze bagage verdeeld over twee kleine rugzakken die meegaan de volgende 5 dagen, en twee grote die we nu al gaan achterlaten in het hotel waar we binnen 5 dagen zullen overnachten, alvorens terug te vliegen naar Lima. Dus de straat op, een taxi vangen. Wat is er aan de hand? Aan het marktplein dat normaal gezien scheefzakt van de taxi’s is er niet één. Na 10min stopt er toch een matchbox waar wij met onze bagage net bij kunnen. Voor nog geen Euro brengt hij ons tot aan het toekomstige hotel. Dat is toch wat we afspreken. Mis, het is 1 mei en dat wordt hier gevierd met parades en betogingen. Na 2 minuten rijden staan we al vast. We maken ommekeer, terug de stad uit en bereiken via een andere weg een half uur later ons hotel. Het tarief blijft ongewijzigd maar we geven hem het dubbele, de sukkelaar kon dit ook niet weten.

Genoeg tijd vergooit, eens we van onze overtollige bagage verlost zijn benen we naar de busterminal, we negeren alle taxiaanbiedingen en heisen ons op de public bus richting Pisac. We zijn hier de enige toeristen, de bus vertrekt als ze vol is, onderweg stapt nog minstens evenveel volk bij op.

We zaten al hoog in Cusco, als we de stad uitrijden blijven we verder stijgen over de toppen van de Andes heen. We zien de vliegtuigen onder ons doorvliegen. Dan volgt een lange afdaling naar de Sacred Valley. Hoe verder we van Cusco wegrijden, hoe meer de luxe wegvalt. De huizen veranderen in lemen hutjes. In Pisac lunchen we eerst en dan gaan we een taxi strikken om ons naar de inca ruines te brengen zo’n 7 km buiten het dorp de bergflank op. De taxichauffeur wil ons bedriegen door te liegen over de afstand tot aan de site. We bediscussiëren de route een ganse tijd en stappen uiteindelijk toch in. Pech, ik heb zijn km-teller in het oog gehouden en betaal dan ook niet de afgesproken prijs maar herbereken de fee volgens de werkelijk gereden afstand. De man kan er niet mee lachen, spijtig, had ge maar niet moeten liegen, zo eenvoudig is dat. Hij is nu woest op alle Belgen.

De site bestaat uit een hoop oude stenen, netjes op maat gekapt en mooi gerangschikt. Niet om denigrerend te doen maar werkelijk, elke steen is zo op maat gekapt dat hij perfect aansluit op de andere stenen, tot op de mm correct. Ja, dan heb je geen cement nodig natuurlijk, die beweegt sowieso nooit meer. Die hoogte blijf ons parten spelen, na elke 10m stijgen staan we als toeristen te hijgen. Als we een hoek omdraaien, botsen we op 4 vrijwillige exemplaren van de Casa Lena, toevallig ook op uitstap hier. Ze zien er niet goed uit, ze zijn gisteren blijven plakken in de bars van Cusco en hebben nauwelijks hun bed gezien. Zij zijn naar boven gestapt, de zotten, onderweg heeft 1 vrijwilliger al afgehaakt. Toevallig dat we hen tegenkomen. We kiezen om niet met de taxi terug te keren maar wandelen naar beneden. De bewegwijzering laat te wensen over en uiteindelijk komen we op een ezelspaddeke (eerder rivierbedding) terecht dat alsmaar steiler wordt. Eén schuiver en je pikt direct snelheid op en dan kan je door de cactussen naar beneden botsen. Tegen de andere flank van de vallei breekt ondertussen onweer los. Ruth geraakt enkel nog verder op handen en voeten, de quecha broek is niet bestand tegen al dat geschuif en moet eraan geloven. Uiteindelijk bereiken we een breder lager gelegen pad, van hieruit lukt het terug beter. Eens in het dorp nemen we de volgende lokale bus naar Urubamba, een heel typisch dorp. Het lijkt of we door de Far West reizen, met al die cactussen langs de kant van de weg. In Urubamba overnachten we, in een erg eenvoudig maar netjes hotel. We zijn weer de enige gasten en het is er doodstil. Als we terugkomen van ons avondeten blijkt dat er net tegenover ons hotel een discotheek is. De Zuid-Amerikaanse volksmuziek staat loeihard en we kunnen ervan genieten tot 4u ’s ochtends. Geeuw.

01-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We regelen nog een paar laatste dingen (zoals bagage-depot voor de komende 5 dagen) en dan gaan we de stadwandeling doen uit onze reisgids. Zeer toeristische stad, Cusco, een aaneenschakeling van winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen. Concurrentie lijkt niet te bestaan, de prijzen zijn overal hetzelfde. Massages, kledij allemaal gemaakt van echte Alpaca, schilderijen, geldbeugels,… the usual suspects.

Smalle en stijle straatjes brengen ons van plein tot plein, het één al heiliger dan het andere. Hoewel veel straatjes autovrij zijn, blijft het een drukte van jewelste. Peruanen nemen het niet zo nauw met verkeersregels. We lopen ook even binnen in de Mercado San Pedro, die is echt de moeite. Elke gang heeft zijn eigen specialiteit. Er is de beenhouwergang, de bakkergang, de sapjesgang, de kruidengang, de bonengang, de restogang… ook hier verkoopt elk kraam dezelfde waar (mogelijk van dezelfde leverancier) en is er geen prijsverschil.

We drukken nog even alle documenten van de gemaakte reservaties af in een internetcafé en gaan op restaurant. Morgen vertrekken we naar de Sacred Valley. Hoe het ginder met internet gesteld gaat zijn, weten we niet. Mogelijk pas terug online tegen 5 mei.

30-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze laatste week Peru is ongeveer ingezet. Het internet werkt hier redelijk goed en daar profiteren we van om de laatste dagen te plannen. Overnachtingsplaatsen en vervoer voor de komende dagen in de Sacred Valley en Machu Picchu, vlucht van Cusco naar Lima, nog een paar hotels onderweg om wat buffer in te bouwen als er een vlucht zou gecancelled worden… en uiteindelijk zelfs onze terugvlucht van Toronto naar huis leggen we nu al vast. Kwestie van ons vertrek te kunnen bewijzen bij het binnenkomen.

Alles verloopt vrij vlot, dit is verdacht. Tegen de middag hebben we het gehad en gaan we de stad in. We lopen even langs bij Avianca Airlines om te weten te komen of een aansluiting mogelijk is. Dat kan zonder probleem, maar als we doorvragen blijkt dat ze regelmatig hun ochtendvluchten vanuit Cusco schrappen als de bewolking te laag is. We nemen geen risico en vertrekken we de avond ervoor al naar Lima.  Tegen dat we aan de Plaza des Armas zijn valt de duisternis al. Goed, nog even langs de supermarkt, de haard aansteken en Belgische kost klaarmaken voor zover dat mogelijk is met de beschikbare ingrediënten. ’t Smaakt.

29-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 6h30 vergezel ik vrijwilliger Yannick naar de marktplaats. Een trip die hij dagelijks doet om daar te gaan ontbijten tussen de inboorlingen. Een versgeperste fruitshake van meer dan een liter en twee broodkoeken voor geen geld. Voor mij enkel de shake, mijn ontbijt wordt immers voor ons klaargezet in de casa. Bij Casa Lena hebben ze, uiteraard, Peruaanse paarden, een gangenpaardenras laat ik me informeren. Door hun specifieke gang voel je de bewegingen van het paard bijna niet, de Rolls Royce onder de paarden, ideaal voor beginners. Super, doen we. De paarden worden zoals afgesproken tegen 10h van stal gehaald en opgezadeld. We benadrukken nog eens dat we absoluut geen ervaring hebben, maar dat zou niet nodig zijn, ze leggen ons kort uit hoe je gas geeft, remt, links en rechts stuurt en zelfs hoe je de knol in achteruit zet. Easy. Eens de hengst klaar is heft Gildert zich op het paard. Dat is er duidelijk niet mee gediend en bokt alle kanten uit om zich van de last te ontdoen terwijl Gildert’s neef, nen andere dan gisteren, Gildert heeft heel veel neven, het dier aan de lijn houdt. Het paard moet blijkbaar nog getemd worden. Er worden al helmen bovengehaald. Komt helemaal goed. Ik mag eens proberen en klim op het paard. Het dier hapert, het wil niet starten, niet vooruit, niet opzij, niks. Eerder een koppige ezel ja. En daarmee moet ik de berg op? Ze mogen hunne Rolls terug in de garage zetten, als de eigenaar er al niet zonder hulp kan blijven opzitten gaan wij ons leven er niet op riskeren. Ene keer verkeerd vallen en ik kan met ne plaaster door Canada gaan trekken, no way. Gilbert snapt niet wat er aan de hand is met het paard, vorige maand werkte het nog perfect. Compromis, we gaan met de auto ipv de paarden naar het uitzichtspunt. Het laatste stuk moeten we te voet. De vergezichten zijn even indrukwekkend als gisteren. Niet moelijk we staan op een heuvel na op hetzelfde punt. Maar goed, deze keer kost het ons een pak minder energie en vervelen doet dit landschap nooit.

Tegen de middag zijn we terug, pakken in, nemen afscheid van de vrijwilligers en laten ons naar het dorp voeren waar het scenario van dag 1 zich herhaalt. Taxi zoeken tot in Cusco, die pas vertrekt als hij 4 passagiers heeft. Gelukkig voor ons zit er al 2 man in dus we zijn onmiddellijk op weg. In Cusco weer wisselen van taxi. Christian, de eigenaar van de AirBnB die we huren komt ons opwachten aan de San Pedro markt. We gaan een smal steegje in. Aan n° 787 gaan we door een poort, waarachter een nieuw, nog smaller, steegje blijkt te liggen. Enkel te voet kan je hier door. Helemaal op het einde staat zijn hippiehuis, planken vloer, oude platen van de Beatles en de Stones, verwarming via open haard. We installeren ons en voelen ons hier meteen thuis. Van de drukte op straat merk je niks. Nu naar de supermercado en potje koken.

28-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Direct na ons ontbijt vertrekken we op trekking met Cesar, de neef van Gildert (man van Stefanie). We zullen zo’n 3-4 uur wandelen tot aan de warmwaterbronnen van Cconoc waar we even zullen relaxen, legt hij uit. De eerste klim naar de baan beneemt ons al de adem. Die hoogte toch, dat blijven we voelen bij elke inspanning. Dat belooft.

Als we het dorp voorbij zijn, passeren we een veld vol smeulende afval. Het bijhorende verhaal hadden we al gehoord. Zo’n jaar geleden heeft een groep mensen zich geïnstalleerd op deze privé-weide. Eerst met wat stokken en doeken, later verschenen er echte huisjes. Herhaaldelijke dreigementen van de politie hebben niets uitgehaald en de mensen bleven de grond bezetten. Voorbije zaterdag was de politie het beu. Met traangasbommen hebben ze de mensen verdreven en daarna de huisjes netjes platgebrand. Geschokte reacties van de vrijwilligers hier, die mensen worden zomaar op straat gezet, er zijn kinderen bij, dat kan toch niet? Nuchtere Stefanie heeft geen medelijden, het is toch normaal is dat je geen eigendom van andere mensen mag inpalmen. Ze hebben trouwens genoeg kansen gekregen om te vertrekken. De verdrijving verliep niet zonder problemen. Een paar politie-agenten eindigden in het ziekenhuis. Doet zo wat denken aan de mentaliteit van onze zigeuners, alles is van iedereen, eigendom bestaat niet. Zo werkt het natuurlijk niet. Onze gids stapt met zijn reusachtig Machete mes recht op de nog aanwezige oproerpolitie af. Dat lijkt me een bijzonder dom idee. Hier niet, niemand kijkt nog maar op als we met het wapen ons een weg banen langs de agenten.

We beginnen nu onze klim naar een uitzichtpunt. Het is puffen en we moeten regelmatig stoppen. Cesar, onze gids, heeft duidelijk geen last van de hoogte, enkel een beetje van zijn benen zegt hij, te hard gevoetbald de dag ervoor. Eens boven worden we beloond met een overweldigend uitzicht op de achterliggende kloof. Deze kant is onherbergzaam, hier woont niemand. Van hier gaan we helemaal tot aan de rivier afdalen, ruim 1000meter lager, daar zijn onze bronnen om te zwemmen. De afdaling is niet te onderschatten. Hoe lang we ook wandelen, die rivier wil maar niet dichterbij komen. Daarenboven is het pad na het regenseizoen volledig overwoekerd en moet Cesar zich een weg hakken door de begroeiing met zijn machete. Wat een geluk dat we zo’n ervaren gids meehebben. Als gewone sterveling kan je hier onmogelijk een pad in herkennen Enfin, hij vertelt dat we nu eigenlijk op de oude Inca-route naar Machu Picchu zitten. Volgens ons is de laatste persoon die over dit pad gelopen heeft, effectief ook nog een Inca, met een superezel. Er is nauwelijks een doorkomen aan. Blij dat we lange broek aanhebben. Bij momenten is het pad zo steil dat je nauwelijks kan blijven staan. We schuiven regelmatig uit op de losse stenen. Een persoonlijke ontmoeting met een cactus is onvermijdelijk. Maar de omgeving is oh zo mooi, om eerlijk te zijn, de Colca Cañon met al zijn toeristen vervalt in het niets met wat we hier zien.

Het is ondertussen broeiend heet, de insecten gonzen rond ons hoofd. We wroeten en hakken ons langzaam een weg naar beneden. Eens bij de rivier is het nog een klein stukje naar boven en daar zijn onze bronnen. We hebben er dan 6u over gedaan. Ik wil de atleet die dit op 3u doet wel eens ontmoeten. Ik hoop dat het water geen 45° is, ik kan eerder 25° gebruiken als verfrissing. Geen paniek, zegt Cesar, het water is niet zo warm. We kunnen ons omkleden in het huis van familie van Gildert en duiken dan het water in. En effectief, het water is heerlijk verfrissend zonder koud te zijn. We dobberen een half uurtje rond en keren dan terug naar Casa Lena. ’t Is goed geweest voor vandaag.

’s Avonds maken we de vrijwilligers nog eens jaloers met onze pita-broodjes gevuld met gekruid en versnipperd rundsvlees en natuurlijk, guacamole. De overschot verdwijnt in een flits in een paar vrijwilligers, pech voor het varken.

27-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

27-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag gaan de vrijwilligers aan een brug bengelen en woeste rivieren beraften. Wij blijven hier en houden een dag rust. In Curahuasi is het markt. En deze keer geen toeristenmarkt, hier is geen westerling te bespeuren, of hij moet van Casa Lena komen. De hoofdstraat en omliggende steegjes krioelen van de kramen en mensen. De keuze aan koopwaar is echter beperkt. Hier staat geen man een demonstratie te geven van de nieuwste allessnijder, nee. Hier wordt enkel verkocht wat op het veld te vinden is. Tomaten, wortelen, ajuin, look, pompoen… en gedroogde bonen, in alle mogelijke formaten en kleuren. En natuurlijk avocado’s. Die moet je echt geproefd hebben. Overheerlijk en altijd net à point. Ik krijg er niet genoeg van. Tussen mijn boterham bij het ontbijt, onder een slaatje, als guacamole, laat maar komen.

We doen onze inkopen voor onze spaghetti van vanavond. Groenten is geen probleem, gehakt vinden is moeilijker. De vleeskramen verkopen alleen volledige cavia’s en kippen, al dan niet met een hartslag. Na wat rondgevraag en wat verwarring tussen links en rechts vinden we toch een beenhouwer, die het gehakt vers voor ons maalt. Dat gaat smaken. Als we terugwandelen passeren we natuurlijk een grote overdekte hal met alleen maar vleesverkopers. Typisch. Het vlees wordt hier een beetje anders gepresenteerd. De volgende keer dat we nog eens kop bestellen als beleg, denken we hoogst waarschijnlijk toch wel terug aan deze beenhouwerij.  

De rest van de namiddag hangen we wat in de hangmatten en genieten van de rust, de zandvliegjes en het zicht op de Andes. Stefanie vertelt ons nog wat verhalen van de eerste jaren toen ze hier was en hoe ze er ondertussen op vooruit zijn gegaan. Ze woonden eerst vlakbij het centrum van Curahuasi. Water was enkel gedurende een paar uur per dag beschikbaar. Veel erger dan geen elektriciteit te hebben, zegt ze. Alles is relatief. Hun huidige huis is een jaar geleden gebouwd. Sinds een half jaar is alles voorzien voor volledige aansluiting op het elektriciteitsnet, er moet enkel nog een knop aangezet worden en de buitenwijk heeft 24/7 elektriciteit. Echter, de vorige gouverneur is gaan lopen met het geld dat bedoeld was om de maatschappij te betalen voor de aanleg. Dus zolang dat niet betaald wordt gaat het licht niet aan. Die man zit nu wel in de gevangenis en er is een rechtszaak aan de gang, maar daar zijn de mensen hier niet mee vooruit geholpen. De nieuwe burgemeester weet nog niet goed wat hij belangrijk vindt en heeft dus nog geen budget hiervoor klaarliggen. Onvoorstelbaar.

En als om 21u het licht weer uitgaat, verbaast het ons al niet meer, onze zaklamp lag al klaar. Zo snel went dat. Hoewel, een leven zonder koelkast zou ik toch ook maar moeilijk vinden. Het varken krijgt dagelijks een grote portie.

26-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De wekker loopt weer af als het nog donker is. Om 7u staat de taxi klaar om ons naar de luchthaven te brengen. Gisterenavond alles al ingepakt zodat we om 6u30 het ontbijt nog kunnen meepikken. Als we stipt om half 7 op het terras staan, is er van ontbijt nog geen spoor te bespeuren. Dat was de vorige dagen ook niet het geval, maar nu wel belangrijk. Ik verspeel geen tijd en loop recht naar de keuken en zeg dat nu het moment gekomen is om dat beste beentje voor te zetten, we hebben immers een vlucht te halen. Het menu wordt direct gebracht en onze bestelling opgenomen. Op het terras zat ook al een ander koppel, Fransen. Als de vrouw ziet dat wij bediend worden, gaat ze ook van haar oren maken, ook zij hebben een taxi om 7u. Echter pakt ze het op een andere manier aan. Zij vraagt waar het buffet blijft. Buffet wordt enkel geserveerd als er groepen zijn, zegt het meisje van de keuken. De menu biedt dezelfde opties. De française verheft haar stem hoe langer hoe meer, verspeelt 10 minuten van haar kostbare tijd door het dienstmeisje uit te kafferen (daartegen hadden wij onze koffie en onze eikes al). Als het meisje dan uiteindelijk vraagt wat ze willen eten, antwoordt ze ‘Alles, zoals het buffet’. Dus zowel papayasap als appelsiensap, en zowel omelet als roerei? ALLES, zegt de française. Ondertussen is het 10 voor 7 en hebben wij gedaan met eten. Dat mens gaat nog afzien hier in Peru.

In de luchthaven komen we een berekend half uur te laat aan zodat we minder lang moeten wachten. Bij de online incheck waren bijna alle plaatsen ingenomen, wij zitten op de achterste rij. Het zij zo. Dit moet een prachtige vlucht van slecht 45 minuten zijn, rakelings over de toppen van de Andes. Dat belooft. Als we boarden merken we dat de achterste rij van onze Airbus geen raam heeft… dat wist ik niet, maar zal ik niet vlug vergeten.

Nog geen uur na het opstijgen zitten we in taxi1 die ons naar taxi2 brengt, die ons, eens we met 4 zijn, op zijn beurt twee uur verder tot in Curahuasi gaat brengen. We delen de taxi met een moeder en dochter, hond en kat. Kon erger, deze dieren zijn op zijn minst huisdieren.

De rit gaat, eens we de sloppen rond de stad uit zijn, uiteraard los door de Andes. Man hoe mooi, hoe groot en groen. Het gaat moeite kosten de Alpen terug naar waarde te kunnen schatten. Onze chauffeur lijkt gehaast en heeft er geen enkel probleem mee om in te halen op de minst voor de hand liggende plaatsen, hellingen, haarspeldbochten, recht naar boven, no problemo, dat lukt allemaal. Hier kan een rollercoaster eens ver achter komen.

In het dorp contacteren we Stefanie die haar man stuurt om ons op te pikken. Ze heeft hier een organisatie opgericht die zich ontfermt over kinderen met een beperking. Zo probeert ze die kinderen van de straat en het veld af te houden door buitenschoolse kwalitatieve opvang en onderwijs aan te bieden. Stefanie is nauwelijks 30, merkwaardig dat iemand zo jong al zoveel initiatief heeft weten te realiseren. Een team van bij 10 enthousiaste vrijwilligers helpen haar hierbij. Hieronder ook Raquel Rodriguez. Zij werkt ook in Antwerpen, in de sociale opvang en blijkt een verre collega te zijn van Ilse. Daar moet ge dan voor tot in een uithoek van de Peruaanse Andes reizen… Yannick is dan weer actief in de Edegemse scouts en kent Ruth haar 2 nichten Kaat en Floor. De wereld is klein.

De kleuterschool wordt omringd door een groot domein met honden, paarden, kippen, koeien, varken en duizenden vervelende zandvliegjes. We hebben uitzicht op de oneindig pieken van de Andes die uitsteken tussen de ultra hoge gletsjers.

Als we toekomen zijn alle voorbereidingen aan de gang voor het feestje van Kim, zij gaat hier haar laatste week tegemoet. We sluiten aan, drinken het typisch aperitief in het veld en wat later kneden we onze eigen Papas Rellenas. Om 18h wordt de generator gestart voor elektriciteit. Iedereen rept zich om alle laders aan te sluiten. Om 21h gaat die weer uit en wordt een kaars ontstoken voor licht.

De dingen gaan hier anders dan bij ons.

25-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Met 24 andere medereizigers gaan we de bus op richting Colca Cañon, een 2-daagse trip met overnachting in Chivay. Op dag 1 rijden we door het natuurpark Salinas y Aguada Blanca. We laten de hoge zandduinen ver achter ons en komen in een ruig berglandschap terecht. Spijtig van de hopen afval die langs de kant van de weg liggen, de natuur op zich is zo mooi. De overheid heeft het gebied uitgeroepen tot nationaal park, maar iemand aanstellen om de boel te komen opkuisen, nee, dat gebeurt hier uiteraard niet. Onze route brengt ons over een bergpas van 4900m. Niet te onderschatten, dit is hoger dan de Mont Blanc. Op aanraden van de gids kopen we een zakje cocabladeren met bijhorende steen en beginnen onderweg ijverig te kauwen. Het smaakt raar, benieuwd of het helpt de hoogteziekte te onderdrukken.

Onze gids is onvermoeibaar en overstelpt ons heel de trip met allerlei weetjes. We kunnen ondertussen moeiteloos de verschillende Zuid-Amerikaanse kamelen van elkaar onderscheiden, zijnde de lama, vicuña, guanaco en alpaca. En of ze wild of gedomesticeerd zijn. Hij vertelt over het leven van de lokale bevolking op deze hoogte, er is geen stromend water, geen elektriciteit, geen verwarming. De jongeren trekken massaal naar de steden in de hoop op een betere toekomst. Dat zagen we al als we de stad verlieten, één grote bouwwerf, een gecementeerde sloppenwijk. Hetgeen overblijft in de mooie agrarische dorpen zijn kleine kinderen en ‘oudere’ mensen, compleet getekend door de harde levensomstandigheden. Hoewel oud dan weer relatief is, echt oud word je hier volgens mij niet.

Hoe hoger we gaan, hoe ruiger de omgeving. Besneeuwde bergtoppen overal waar je kan zien. Prachtige landschappen. We wanen ons even in de Alpen. Met bijhorende regen-, hagel- en sneeuwbuien. En we zijn hardleers, we zijn weeral op meerdaagse uitstap zonder regenjas. Het is hier altijd overal zo kurkdroog dat een mens vergeet dat er zoiets bestaat als neerslag.

Op het hoogste punt houden we nog eens een stop. Als we uitstappen, voelen we ons duizelig. Een wandeling naar het wc-kotje kost veel moeite. Maar in tegenstelling tot een aantal medereizigers zijn we niet ziek, enkel wat ongemakkelijk en kortademig, we lijken wel 80. Het goede effect van de coca? Voor zover ik kon zien waren wij één van de weinigen die ze effectief genuttigd hebben.

In de namiddag van de eerste dag is er een bezoek aan de Calera-warmwaterbronnen gepland. Het zag er veelbelovend uit in de brochure. Om een onduidelijke reden wordt het programma aangepast en eindigen we in een ander bronnencomplex met 3 plonsbadjes en een paar dubieuze douches. Bad 1 is boven gelegen en apart te betalen. We dalen af naar bad 2 en 3, dichter bij het luidruchtige geruis van de Colca. Bad 3 staat droog en bad 2 blijkt 5x3 groot te zijn. Van die rivier hoor je niets want er staat een radio tussen de twee zenders in te loeien. Het water is op z’n minst wel heet. We dobberen met z’n allen wat rond in het plonsbad. Helemaal suf van het warme water moeten we dan terug aan de klim naar boven beginnen. De gesprekken vallen snel stil en het tempo ook. Pff, even de hoogte vergeten.

Op dag 2 vertrekken we bij het ochtendgloren richting Cruz del Condor, dé plaats bij uitstek om condors te spotten. Door onze overnachting hier en ons vroeg vertrek zullen we alle tourbussen voorzijn. Onderweg doen we verschillende kleine dorpjes aan waar de lokale bevolking souvenirs probeert te verkopen. Het één na het andere dorpje volgt, na een tijdje zijn we het beu en wil iedereen die condors gaan spotten. Het weer wilt echter niet mee, het is bewolkt en de meeste condors zijn liever lui dan moe, ze benutten liever de thermiek van de opstijgende warme lucht tegen de bergwanden dan zelf met hun vleugels te moeten slaan. Dus geen zon, geen condors. Dus sjokkelen we van dorpje naar dorpje verder in afwachting van weersverbetering. Uiteindelijk komt de zon erdoor en parkeren we aan het uitzichtpunt. Hier begint de cañon eigenlijk pas echt. Zo’n 1200m lager zien we de Colca-rivier, die van hieruit op een klein, kabbelend beekje lijkt. En terwijl we staan te genieten van het uitzicht, komt een jonge condor de thermiek testen. ’t Blijven toch prachtige vogels, zo gracieus dat ze door de lucht glijden. Even later komt ook een volwassen exemplaar overgevlogen. Missie volbracht, de bus in, nog een paar stops onderweg en tegen 17u zijn we terug in Arequipa. Doodmoe van 2 dagen op een bus te zitten, vallen we voor 22u weer in slaap.

24-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

23-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We zijn niet echt museumbezoekers, dat wist je al. Maar hier in Arequipa is er eentje dat mijn aandacht getrokken heeft. Daar ligt namelijk de bevroren mummy van het Inca-meisje Juanita tentoongesteld.

Als we inkom betalen, wordt ons verteld dat Juanita momenteel op groot onderhoud is in Cuzco. Haar collega Sartita springt even in, the number Two in best bewaarde Inca diepvriesmeisjes. We krijgen eerst een National Geography film voorgeschoteld over de ontdekking van de mummy en het verhaal achter de mummy zelf. Het meisje werd meer dan 500 jaar geleden geofferd aan de Inca-goden op de top van de Ampato-vulkaan, op meer dan 6000 m hoogte. Die Inca’s deden heel die beklimming met van die zelfgemaakte lama-sandalen aan, de toenmalige variant van de teenslets, en zonder zuurstof of andere moderne bergbeklimmersaccessoires.

Eens boven kon het offerritueel beginnen. Volgens mij moet die Juanita al half dood geweest zijn van de ontbering en de kou, maar kom. Een stevige tik tegen haar achterhoofd, en dan werd ze met allerlei offergaven begraven. Door de uitbarsting van een nabijgelegen vulkaan is al het ijs beginnen smelten en zo is ze boven water gekomen. Wat haar zo speciaal maakt is dat ze de best geconserveerde mummy is die ooit werd gevonden. 500 jaar in een 5-sterren diepvrieskast zeg maar. In haar maag troffen ze nog resten van cocabladeren en chicha aan, een lokaal gebrouwen maïsbier. De kleuren van haar kledij zijn nog perfect zichtbaar, haar huid is zo goed als ongeschonden. Enfin, dat laatste kunnen we dus niet zelf zien. De plaatsvervangende Sarita is er iets minder goed aan toe, hoewel, haar leeftijd in overweging genomen ze niet mag klagen. Je kan de gelaatstrekken nog onderscheiden. Heel dat offerverhaal is toch wel wreed, die kinderen werden al van kleins af aan uitgekozen om geofferd te worden en dat werd als de hoogste eer beschouwd. Dichter bij de goden kon je niet geraken. Hoeveel geluk kan je hebben?

Het is al flink namiddag tegen dat we terug op straat staan. Tijd om te lunchen, het ontbijt is verteerd. We passeren restaurant Zig Zag, juist, hier stonden ze gisterenavond tot buiten aan te schuiven voor een tafel. Dan moet het de moeite zijn. We gaan voor de Menu Volcan en de Menu Andes. Man, de beste maaltijd van heel onze reis denk ik. Quinoa-soep, trio van vlees, waaronder Alpaca, wat een heel fijn en calorie-arm stukje blijkt te zijn, forel,… het zijn aanvaardbare porties, smaakvol en correct bereid en met zorg gepresenteerd. We zijn de enige klanten en krijgen alle, zij het soms iets te veel, aandacht. Nog een stap verder en we moeten het eten niet meer zelf naar onze mond brengen. Onze honger wordt meer dan gestild, dit telt ineens voor avondmaal. En voor de prijs moesten we het helemaal al niet laten.

Hetgeen ons nog rest van de dag brengen we al verterend door. En we pakken in, morgen op 2-daagste trip naar de Colca Cañon. Het zal weer vroeg dag zijn.

22-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De rit is vlot verlopen. Ons Spaans is er weer danig op verbeterd, dankzij een oneindige stroom Spaans gedubte films met Spaanse ondertiteling.

Tot 18u was het licht en konden we genieten van nog meer uitgestrekte vlakten dan we ervoor al gezien hadden. Kilometers en kilometers leeg en onbewoond zandland zonder 1 sprietje groen. Woestijn zoals ze zeggen dus, omringd met hoge bergtoppen en diepe kloven.

Het wordt snel donker. Er is geen straatverlichting om je te oriënteren, enkel een zwarte leegte waarin je staart in een poging een idee te krijgen van de volgende haarspeldbocht. Waarom laten ze toch alle comfortabele langeafstandsbussen alleen ’s nachts rijden? Als een mens tegelijkertijd wat van het land kan zien, is zo’n lange verplaatsing toch een stuk interessanter. We denken er dan ook over om het stuk Arequipa-Cuzco te vliegen. Die rit is adembenemend maar verloopt volledig in ’t donker, dus mis je heel de Andes-doorsteek. Dan is vliegen een stuk sneller, veiliger én comfortabeler.

Tegen 1u30 komen we aan in ons Flying Dog Hostel in Arequipa, de hemel in geprezen door zowel locals als het ganse internet, beste prijs-kwaliteitverhouding van Peru en wíj gaan dáár slapen. Blij dat we dit nog konden boeken, de suite nogwel, de verwachtingen zijn dan ook hooggespannen. Als de deur van de kamer wordt opengedaan valt onze mond open van … afgrijzen. De kamer stinkt naar de schimmel die langs alle kanten van de muren naar beneden kruipt, het bezetsel valt letterlijk van het plafond, het enige raam bevindt zich zo’n 3,5m boven de grond en kan niet open, de douche is een vierkante cm groot en het zou ons verbazen dat daar warm water uitkomt. We protesteren, dit is niet de gevraagde kamer. Het meisje van de receptie begint zich te verontschuldigen en dan komt de aap uit de mouw. Er is een klein probleempje met ons reservatie-systeem, zegt ze, en jullie kamer is al ingenomen door iemand anders. Dit is de enige vrije kamer die we op dit moment nog hebben. De manager gaat het morgen allemaal rechtzetten. Onze Peruaanse sol begint te vallen, daarom begon het hotel ons tijdens de busrit ineens te sms’en met de vraag of we nog kwamen (hoewel ze heel duidelijk wisten dat we met een late bus gingen arriveren). Ik ben er niet mee gediend, maar goed, op dit uur valt er natuurlijk niet veel aan te doen. Maar eigenlijk had ze dat wel mogen zeggen op het moment dat we incheckten. Dan hadden we misschien nog wat begrip voor de situatie kunnen opbrengen. Als we eindelijk gaan slapen, blijkt de matras ook nog uit balen stro te bestaan, of iets van mindere kwaliteit.

Als we opstaan is de beslissing al gevallen. Hier blijven we niet, onze volgende 3 nachten zullen we cancellen, we zoeken wel een ander hotel. Dat vinden we ook, smack op de Plaza de Armas. We checken uit. De baas zelf zit nu aan de receptie. Hij begrijpt ons standpunt volledig en verontschuldigt zich, ze zitten met een volledig in de soep gedraaid boekingssysteem. En, we moeten onze overnachting in de schimmeltombe niet betalen. Da’s ook al iets. Nu maar te hopen dat we er niets lichamelijks aan hebben overgehouden. Achteraf vermoeden we dat ze ons een afgeschreven kamer hebben gegeven, uit pure noodzaak omdat alles volzet was en ze ons niet terug de straat op wilden sturen in het holst van de nacht. Hoe sympathiek is dat.

Nadat we van hotel zijn verhuisd, lopen we wat door Arequipa. Mooie stad, met op de achtergrond zicht op de besneeuwde top van El Misti, een vulkaan van maar liefst 5800m hoog. De stad voelt terug een stuk Westerser aan. Veel toeristen ook, we vallen niet eens op. Om 17u hebben we een afspraak met een touroperator voor een trip naar de Colca Canyon. Zijn reisroute is interessant, zijn prijs is buitensporig. ’t Zal de conventionele toer worden die iedereen doet. Da’s voor overmorgen.

Als het donker is brengen we nog een bezoek aan het Monasterio de Santa Catalina, een soort van 16^e eeuws Peruaans volwassen begijnhof. Eigenlijk meer een stad op zich, een wirrewar van straatjes met felgekleurde gevels, je loopt er zo in verloren. De oude ‘cellen’ waarin de nonnen leefden zijn sinds 1970 open voor het publiek, in de stookplaatsen branden houtvuren en alles is verlicht met kaarsen. Op de achtergrond aangepaste nonnenmuziek. Een mens zou er bijna devoot van worden. ’t Is alleen te hopen dat ze een goeie Siemens branddetectie-installatie hebben, met al die kaarsen en open vuur zou hun Unesco Werelderfgoed-met-rieten-daken wel es snel tot as kunnen wederkeren. Amen.

21-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In een nabijgelegen hotel hebben ze ter ere van Maria Reiche, een Duitse die 40 jaar van haar leven aan het bestuderen van de Nasca-lijnen heeft gewijd, een planetarium opgericht. Elke avond om 19u kan je daar een informatieve uitleg gaan volgen. Gezien we gisteren helemaal in de sfeer waren, namen we dat er nog even bij. Bleek dat er net die avond een groep van 32 Vlaamse toeristen naar dezelfde voorstelling kwam kijken. ’t Moet weer lukken. Planetarium vol met alle mogelijke varianten van de Vlaamsche taal.

De voorstelling begint met wat uitleg over de zuiderse sterrenhemel. Die kennen we al goed van de Galapagos. De dame naast mij heeft zware moeite met het Spengels van de presentator en verstaat er niets van. Die praat precies me ne patat in zijne mond, zegt ze in het vlekkeloos Iepers.

De verdere presentatie geeft een mooi overzicht van alle beelden en lijnen en gaat dieper in op de mogelijke bestaansredenen. Ik kan me meer vinden in het idee dat het een soort van zonnekalender en godenaanbidding was, gezien sommige lijnen net wijzen naar de plek waar de zon opkomt op 21 juli of 21 december. Dat de lijnen zouden aangeven waar er water te vinden is, vind ik bij zijn haar getrokken. Er loopt 1 rivier langs deze plek in de woestijn. Hoe moeilijk kan het zijn. Trouwens, in Nasca regent het maximum 1 uur in een heel jaar. Dat moet je net vertellen tegen een planetarium vol Belgen. Ze geloven hun oren niet. Wij hadden al zoiets in de mot met al dat stof hier. Over mogelijke buitenaardse inmenging wordt echter met geen woord gerept door de alien.

Na de voorstelling keuvelen we nog wat met een paar Vlamingen. Ze vallen van hun stoel als ze horen dat we voor bijna 7 maand op reis zijn. Opmerking van 1 van de dames: hoeveel geld hebben jullie dan wel niet bij? Het feit dat we alles on the fly boeken, ging hun verstand helemaal te boven. Ze waren een andere manier van reizen gewoon.

Als we aan ons avondeten bezig zijn, verschijnt in hetzelfde restaurant Etienne-de-Canadees die mee met ons de lijnen deed. Die is voor 7 jaar op reis, zit nu ergens halverwege. Van ons continent heeft hij enkel Ijsland, Malta en Rusland niet gedaan. Voor een andere keer, zegt hij. Petje af. “Hoeveel geld moet die wel niet bijhebben?”. Hij geeft ons nog een goeie tip voor een 2-daagse in de Colca Canyon, waar ik onmiddellijk voor mail. Maar, geen plaats meer, spijtig. Nadeel van on the fly te reizen.

Als ik gisteren ging horen tot hoe laat we vandaag konden ontbijten, vroeg de man of we dan nog een extra nacht gingen blijven. Beetje spraakverwarring want wij hadden voor 2 nachten geboekt. Vermoedelijk was hij dat vergeten en dacht hij dat we gewoon op onze kamer bleven wachten op de nachtbus. Dat verklaart ook waarom ons bed niet was opgedekt en de rommel van het ontbijt nog op onze tafel stond toen we in de namiddag terug op onze kamer kwamen. Mike is dat dan maar naar de receptie gaan brengen. Als we vanmorgen naar de ontbijtruimte gaan, is er niks te bespeuren, behalve de plateau met alle rommel van ons ontbijt van gisteren nog op. Smakelijk. Er is hier iets aan de hand in dat hotel. Volgens mij zijn we de enige gasten en vergeten ze ons af en toe. We gaan naar de receptie en vragen waar het ontbijt is. Ah zegt de dame, ik ga dat nu voor jullie bereiden. Hopelijk niet met dezelfde broodjes van gisteren en met propere glazen. We durven er niet echt veel van eten. Aan de receptie hangen de prijzen van het hotel uit. Niet enkel per nacht, maar ook per halve nacht. Tiens.

En dan rest ons te wachten tot 15u, waarna we weer een bus opgaan, richting Arequipa. Deze keer met Oltursa, kwestie van te kunnen vergelijken welke de beste firma is. Volgens plan zouden we daar tegen middernacht moeten zijn. Ik gok op 3u ’s morgens. Fingers crossed dat alles goed gaat.

20-04-2015 om 19:22 geschreven door Mike & Ruth  

Op de luchthaven moeten we onze trip nog betalen. De dollarbiljetten worden zorgvuldig gekeurd en 2 komen op een aparte stapel. No good, zegt de dame achter de balie. Ah, leuk, dat spelleke kennen we nog van in Azië. Lang geleden maar zoiets verleert ge niet, nee. Eens goed opletten, we gaan hier niet moeilijk beginnen doen over een miniem scheurtje in een biljet. De biljetten komen vers uit de automaat, ze zijn zo legitiem als een biljet wel kan zijn. Er volgt een hele discussie, waarbij een andere toerist zich nog komt moeien en ons voorstelt om het geld te laten wisselen in lokale munt. Niks van, mijn dollars zijn prima, aanvaarden zullen ze ze. We blijven elkaar aanstaren in dit welles-nietes spel. We hebben uiteraard andere biljetten bij, dat weet zij ook, maar da’s net het spel. Uiteindelijk ben ik het beu en laten we de balie-dame voor wat ze is. Kan ze er zelf nog wat over nadenken. We horen er niets meer over. De biljetten zijn bij deze aanvaard, schitterend gewoon. 

De Nasca-lijnen… ze spreken tot de verbeelding.

Volgens de wiki : “De lijnen van Nazca zijn geogliefen, tekeningen in het zand van de pampa's van Jumana en Nazca in Peru. De tientallen figuren van dieren, honderden geometrische vormen en duizenden lijnen en lijnenspellen zijn in het woestijnzand van de hoogvlakte van Peru lang bewaard gebleven. De hoogvlakte is een van de droogste gebieden op aarde met een gemiddelde jaartemperatuur van 25 graden Celsius. Het is er bijna altijd windstil en er valt vrijwel geen regen, zodat de lijnen duizenden jaren bewaard bleven.”

Dat op zich is al opmerkelijk. Maar het meest tot de verbeelding sprekende is waarom deze lijnen gemaakt werden en door wie. De vormen zijn tot in de perfectie gemaakt en enkel zichtbaar vanuit de lucht. Dit is het onuitwisbare bewijs van buitenaards intelligent leven dat deze doodse windstille en erosievrije vlaktes uitkoos en markeerde als landingsplaats. Een beetje zoals wij op Mars een goed rustig plekje zoeken om onze marsmobiel neer te zetten, een vlag planten en signalen van ons bestaan in outerspace los laten. Veel van de vormen tonen bovendien een verband met de posities van de hemellichamen. Ook zonder dit tastbaar bewijs zou je al eigenaar moeten zijn van een behoorlijk Godcomplex om aan te nemen dat wij de meest ontwikkelde soort in het ganse heelal zijn.

Nu zijn er wetenschappers die er hun levenswerk van gemaakt hebben er een andere plausibele uitleg aan te geven. Dat is nog niet gelukt tot hiertoe. De meest absurde theorieën werden al naar voor geschoven.

Het zijn waterkanalen, het is een hardloop route, het is een rite om Goden te vereren, de Nazca sjamanen zouden door het gebruik van hallucinogene stoffen een spirituele vlucht kunnen maken…  stevig poeier lijkt me.

Geef toe, dan zijn buitenaardse mannen toch veel aannemelijker?

In ieder geval, hier kan geen kathedraal tegen op, dit moeten we gezien hebben. Dus wij stappen met 3 andere waaghalzen een Cesna in om het mysterieuze schouwspel van bovenuit te bekijken. De kotszakjes hangen uitnodigend klaar in de stoel voor mij. Bemoedigend.

De eerste die we te zien krijgen is de walvis. Het duurt even voor ik de woestijn-walvis kan spotten, ik had de lijnen dikker verwacht. Maar eens ik het eerste figuur heb gevonden, volgt de rest vanzelf. De tekeningen gevormd door de lijnen zijn nog altijd perfect intact, het blijft  raar dat dit zo goed bewaard is gebleven. Trek dit in onze Vlaamsche klei en week later vind je niets meer terug. Het vliegtuigje draait van links naar rechts zodat iedereen de figuren goed kan zien. De trip geeft ons ineens ook de gelegenheid om een idee te krijgen van dit vreemde landschap. Woestijn, en het begin van de Andes, doorkliefd door de Panamerican Highway. Het gaat allemaal heel rustig en het ontbijt blijft waar het moet blijven. Zie je wel.

We zien in totaal 12 opmerkelijke figuren en na een half uur staan we terug aan de grond. Een speciale ervaring. Blij dat we uiteindelijk toch gekozen hebben om ze te zien.

Goed gedaan mannen, we weten nu dat jullie bestaan.

19-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

19-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

450 km naar het Zuiden. Meer is dat niet. We waren al ingelicht dat de bussen hier heel wat beter zijn dan wat je in Europa kan vinden. Zeker als je de beste categorie neemt. We vergelijken enkele maatschappijen en kiezen voor Cruz del Sur, de cruzero suite klasse. Beter vind je niet. Alles via het web kunnen reserveren, tickets in de hand naar hun terminal. Dat heeft meer weg van een kleine luchthaven dan van een busstation. We geven onze bagage af bij de check-in en met onze boarding passes worden we om 14h aan gate  4 verwacht. Voor het boarden wordt een ID-check gedaan, de handbagage wordt gecontroleerd en dan mogen we op de bus. Wij zitten op het tweede deck. Het zijn grote stoelen in imitatieleer die tot bijna 180° plat gaan, elke passagier heeft een entertainmentconsole in de zetel voor hem ingebouwd voor boeken, muziek, films, spellekes en internet. We vertrekken vrij stipt, om 20h30 zouden we in Nasca aankomen. Er worden kussentjes en dekens uitgedeeld en de steward doet bij iedereen rondvraag of hij de klimaatregeling op 24° mag instellen.

Eens we Lima uit zijn verandert het landschap in woestijn, Hier groeit niets meer. Zelfs de cactussen houden het hier niet uit. Vreemd contrast, rechts de oceaan, een gigantische watermassa, links de woestijn. Geen druppel daar. Zelfs aan de waterkant groeit niets. Langs deze hoofdbaan staan af en toe wat huizen. De meeste zijn niet af. Uit vrijwel alle huizen steken de betonijzer recht naar boven, klaar voor een volgend verdiep dat nooit zal komen. Hele stukken land staan vol met half afgewerkte betonnen huizen waar niemand woont. Het lijkt ex-oorlogsgebied, of alsof een nucleaire explosie hier alle leven heeft uitgeroeid. Word hier geboren.

We voelen ons niet 100 % op ons gemak. Mede door de reisgidsen en het internet die waarschuwen voor de busverbindingen. Die zouden regelmatig overvallen worden door de aanhangers van ‘Het lichtend pad’. Bangmakerij? Niet echt. Als we de reizigersfora mogen geloven zijn er hier in november en december nog overvallen geweest waarbij gewapende mannen de reizigers dwingen alles af te geven. Sommige vermoeden zelf een complot met het buspersoneel. Zo erg zal het wel niet zijn zeker, als die bussen elke dag rijden? Doch eens de duisternis valt verplicht de steward om alle gordijnen te sluiten, voor onze veiligheid zegt de man. Verder kondigt hij via de PA aan dat in geval van een overval we ons niet mogen verzetten en ‘gewoon’ al onze bezittingen moeten afgeven. En dat GSM’s enkel nog mogen gebruikt worden voor noodgevallen. Dat maakt dat iedereen op zijn hoede is telkens als de bus stopt. Soms voor een ID-controle door politie-uniformen, soms voor een rood licht, tanken, versperring...

Op de open gebieden valt de GSM-verbinding weg alsook het internet dat via dezelfde weg binnenkomt. Dit zijn uiteraard de risicozones. Er wordt aangeraden om uitsluitend overdag te reizen, maar dat is niet mogelijk. Alle langeafstandsbussen reizen ’s nachts.

We krijgen een eenvoudig avondmaal geserveerd, net zoals in een vliegtuig. Kip met rijst en als dessert rijstpap. Dat die mannen hier nog geen spontane spleetogen ontwikkeld hebben, dat snap ik niet. Onder het motto ‘een mens moet alles eens proberen’, bestelt Mike een Inca cola, gigantisch populaire frisdrank. Het drankje is fluo geel van kleur en smaakt naar in water opgeloste cuberdonnekes.

Zonder drama geraken we in Nasca, het is bijna 22h30. Ook hier zijn we via verschillende kanalen gewaarschuwd voor malafide types die de toeristen komen opwachten. Zelfs zo erg dat de maatschappij waarmee we morgen de Nasca-lijnen gaan overvliegen ons vandaag al persoonlijk komt opwachten bij de terminal om ons 100m verder naar ons hotel te brengen, hoewel we zeiden dat het niet nodig was. Ze willen absoluut vermijden dat je met een andere operator zou meegaan (onze trip is nog niet betaald). Ongevraagd stuurde ze ook een mail met een smoelenboek van al hun medewerkers. Ze dringt er op aan dat we enkel met 1 van deze personen mee mogen gaan naar ons hotel. Er zouden lookalikes rondlopen, maar de echten hebben een uniform aan, een pet op en een naamkaartje rond. Om eerlijk te zijn, die mannen op die foto’s die zien er heel angstaanjagend uit, recht vanuit een drugsbende geplukt, zo lijkt het. Nu kan je je dus de vraag stellen of dit bericht wel te betrouwen is of op zijn beurt deel uitmaakt van oplichterij. Daar gaan we niet uitgeraken. Gewoon gezond verstand, op’t gemak en al alle antennes gebruiken zal ook wel gaan zeker. We zijn tenslotte geen uilen, of naïeve toeristen die aan hun proefstuk toe zijn.

Als we de busterminal uitwandelen hoor ik ergens mijn naam. De man in kwestie draagt geen uniform of pet en hij lijkt voor geen meter op één van de foto’s die we doorgestuurd kregen. Voor alle zekerheid stellen we hem een nog paar heel specifieke vragen waar hij alleen correct op kan antwoorden als hij op de hoogte is van onze plannen. De man slaagt in onze test en we stappen in. 30 seconden later stappen we terug uit want we zijn aan ons hotel. Wat een circus.

Tegen 23h zijn we dan eindelijk op onze kamer. Morgen om 6h15 wordt het ontbijt gebracht. Daar hebben we lang voor moeten discussiëren. De man wil liever geen ontbijt geven vóór de vlucht. Wij prefereren iets in de maag. We zullen morgen weten te vertellen wie gelijk had.

18-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eerst hostels, bussen en snoepvluchten boeken nu we hier in de hoofdstad nog werkend internet hebben.

Daarna nemen we een taxi naar Lima Centro, waar we beginnen met lunch. Na onze prima ervaring van gisteren wagen we ons opnieuw aan het lokale dagmenu, kippensoep en daarna kipfilet met slaatje, rijst en frietjes. Het lijkt of de Peruanen nog meer rijst eten dan de Aziaten, zelfs als je een vissoep bestelt, komen ze met een kommetje korrels aandraven. Gelukkig kunnen ze er iets van, ’t smaakt altijd geweldig. Kippensoep dus eerst. Niets vernieuwend denken we. Nu, de Peruaanse kippensoep is een beetje anders dan de Belgische. Het is een dikke brij van rijst in een stevige kippenbouillon. Van de kip gaat duidelijk niets verloren. Het is kippenpootjessoep, daar ben ik zeker van, die herken ik direct. Wie zou zich hier zorgen maken over een haar in de soep als ze al vol kippenpoten ligt? Ik vraag me af of ik mijn buurjongen kan laten schrikken door twee kippenpootjes als vertakte draculatanden op te steken en hem eens boos aan te kijken. Een ‘waag het niet’-blik van Ruth smoort het ludieke idee in de kiem. De kipfilet valt wel binnen de verwachtingen.

En dan kan de stadswandeling beginnen. Aan de voeten van het beeld van bevrijder San Martin op het gelijknamige plein wordt de symbolische moeder van Peru vereerd. Er is echter een kleine miscommunicatie gebeurd bij de creatie. De opdracht luidde om de Madre Patria te voorzien van een vlammenkrans boven haar hoofd. Gezien de dubbele betekenis van het Spaanse woord ‘llama’, is de Madre vereeuwigd met een … lama op haar hoofd. Da’s niet zo erg, het beeld kan gewoon dienen, passen ze gewoon even de geschiedenis aan. Typisch, de grapjassen.

Op het zeer indrukwekkend plein de Plaza de Armas komt een aantal schoolmeisjes een enquête afnemen. Geduldig beantwoordt Ruth vragen van ‘wat vind je het lekkerste eten van Peru?’ tot ‘wat is het grootste verschil tussen een Peruaan en een Belg?’. De vragenronde wordt volledig gefilmd met de iPhone en wordt begeleid door het nodige gegiechel van de medebakvissen.

In een uitverkopende schoenwinkel vind ik een nieuw paar schoenen. Mijn All Stars hebben last van kilometermoeheid. Aan de kassa gaat het trager dan ik geduld kan opbrengen. Er wordt veel gelameerd maar er gebeurt niets. Ik laat ze dan maar achter. Na, dat zal ze leren, zo inefficiënt te zijn.

Als een stad een Chinatown-wijk heeft kan je er prat op gaan dat we die gaan bezoeken. Dat blijft altijd… speciaal. Het aanbod goederen in de winkels is anders, en alles heeft veel meer (flashy) kleur en geur. We draaien lukraak wat straatjes in, wat maakt dat we uiteindelijk niet meer weten waar we zijn. Damn, dan toch de toerist uithangen en het plan bovenhalen. Hoewel, de camera zal ons al wel verraden hebben, buiten onszelf zien we hier geen toeristen.

De foto’s geven enkel de beelden weer, niet het geluid. Lima klink als continu getoeter. Sommige wagens hebben aangepaste toeters om die van andere proberen te overstemmen. Andere wagens verdenk ik ervan een tuimelschakelaar te hebben om de toeter in te schakelen zodat ze niet continu op dat stuur moeten blijven drukken.

De taxi terugrit heeft iets weg van de Harry Potterbus met dito chauffeur en rijvaardigheden. De bril van de man is zo dik dat hij volgens mij beter af is met een glazen oog. De taxi is even oud als wij, het oorspronkelijke merk is nergens meer uit af te leiden, niets is nog origineel, al wat niet absoluut noodzakelijk is om te rijden is eruit gesloopt. Maar hij doet zijn ding en brengt ons terug tot aan ons hotel.

Morgenmiddag de bus op en als alles goed gaat zijn we morgenavond in Nasca. Een paar lijntjes doen.

17-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

17-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Zonder problemen zijn we gisterenavond in een mistig Lima geland. Een tip van een Limeense brengt ons tot in de Miraflores-wijk. Als we met de taxi erdoor rijden, ziet het er allemaal best gezellig uit. Er is nog heel wat te doen op straat, de terrassen puilen uit… en ja, dat leest u goed, Yes, ze doen hier terug aan terraskes!!! Man die hebben we hard gemist! Snel de bagage op de kamer en terug naar buiten. En hoe kan je Peru het best verwelkomen? Juist, met een endemische Pisco Sour in Lima!

Overnachten in Lima kan tot een serieus slaapgebrek leiden en oordoppen zijn geen overbodige luxe om alle mogelijke nachtlawaai buiten te houden. Maar, de geluidsdichte ramen, de verduisterende gordijnen en de afwezigheid van een enthousiaste jungle bij het ochtendgloren maakt dat het al 7u voorbij is voor onze ogen opengaan. Wat grotendeels gewoon te wijten is aan het uur verschil met Costa Rica beseffen we eens we goed wakker zijn.

Na het ontbijten maken we een vluchtige planning voor 3 weken Peru. Wat mails uitsturen voor overnachtingen en transport en dan afwachten wat er uit de bus komt. En daarna is het tijd voor een echte kennismaking met Lima. Beetje door de stad ronddwalen vinden wij de beste manier om de feeling te krijgen.

Tegen lunchtijd installeren we ons in een klein restaurant vol met locals. Al zijn niet alle bereidingen ons bekend, we gaan toch voor de dagmenu. Eerst hebben we de keuze uit 3 voorgerechten of soep, en daarna uit een 10-tal hoofdschotels. Frisdrank is gratis en onbeperkt. En lekker dat het was! Voor nog geen 6 euro rekenen we beide maaltijden af. We configureren ook nog een lokale sim-kaart in de gsm, jullie vinden het nieuwe nummer bovenaan de blog.

Via een wandelboulevard langs de kust wandelen we terug naar ons hotel. Een vlaag mist komt bij momenten vanop de Pacific het land binnengedrongen. Het lijkt dan net alsof we door de wolken wandelen. Raar, het lijkt helemaal niet zo vochtig, het is zelfs mooi en warm weer. Dit fenomeen is blijkbaar typisch voor de Peruaanse ‘winter’ (die begint in april) en heet, voor wie het mocht interesseren, de garúa. Men stelde zich de vraag waarom de Spanjaarden dan net hier de hoofstad van hun veroverde rijk hebben gebouwd, als de stad de helft van het jaar in de mist is gehuld. Die mannen hadden blijkbaar geen flauw idee wat hun te wachten stond want hun eerste bezoek was in volle zomer met alleen maar blauwe lucht. Dan verovert ge al eens tropisch gebied, kan tegenvallen.

Eerste indruk van Lima: aangename stad. Het is druk, maar gezellig druk. En de vriendelijkheid en hoffelijkheid van de mensen tart weer alle verbeelding. Dat eindeloze geduld, ik heb er bewondering voor. Klant is koning tot in het oneindige.

Mike zijn extra laag Costa Rica-bruin zorgt ervoor dat hij wederom aanzien wordt als lokale bewoner, die een Europese blonde aan de haak heeft geslagen. Het resultaat kennen we al, iedereen begint in het Spaans tegen hem en in het Engels tegen mij. Amusant vind ik dat.

16-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De huurauto wordt ingeleverd, zonder extra schade die ons ten laste wordt gelegd. Al heb ik daar persoonlijk mijn twijfels over of dat werkelijk zo is. Sommige putten kwamen zo hard aan dat ik de carrosserie hoorde schrapen over/tegen de grond.

Wij zijn naar goede gewoonte ruim op tijd aan de luchthaven, dat levert op deze keer, als we ernaar vragen blijken er nog exit seats beschikbaar te zijn die bijgevolg aan ons worden toegewezen. Super. Als het wat wil meezitten zijn we hier tegen 15h30 weg en in Lima om 20h30. Daar hebben we de eerste twee nachten in een hotel om het vervolg gepland te krijgen. We weten wat we willen, maar weten nog niet hoe. We worden gewaarschuwd dat het Internet in Peru nog moet worden uitgevonden, dat zien we wel, meestal vinden we voor elke oplossing wel een passend probleem.     

Adios, Pura Vida.

15-04-2015 om 22:42 geschreven door Mike & Ruth