Québec kan op dit content uitpakken met: de eerste parochiekerk, het eerste museum, de eerste stenen kerk, de eerste anglicaanse kathedraal, de eerste meisjesschool, het eerste business-district, de eerste Franstalige universiteit en het oudste hospitaal. Ook de oudste krant van Noord-Amerika wordt hier gedrukt en het meest gefotografeerde hotel ter wereld staat in het oude centrum. Fieuw. En dat allemaal in slechts 1 stad, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. We gaan dit natuurlijk niet allemaal bezoeken, we beginnen bij de omwallingen. Gebouwd naar Europees voorbeeld en bedoeld om een Amerikaanse aanval  tegen te houden. Ze is echter nooit ten gronde getest, zo geïnteresseerd waren de Yankees dan ook weer niet. Je kan ze nu volledig afwandelen. Binnenin bevindt zich de citadel, Noord-Amerika’s, surprise, surprise… tromgeroffel… dat raad je nooit… grootste fort. We gluren eens binnen maar hebben niet veel zin om in groep begeleid rondgeleid te worden.

Van daaruit wandelen we over een mooie houten boulevard met zicht op de St Lawrence river richting Château de Frontenac (dat hotel dat fotogenieker is dan Brangelina). Ik moet toegeven, het is knap om te zien. Het toornt statig boven alle gebouwen uit, valt niet te missen. Het Disney-kasteel kan hier eens ver achter komen. Ik denk dat ge een paar duiten neertelt voor een kamer. Naar verluidt was het hier dat Franklin Roosevelt en Winston Churchill D-Day hebben gepland, hebt dat op uw geweten. Op het gelijkvloers hebben ze er een Starbucks en een crèmerie ingeduwd.

Dan is het tijd om de hongerige te spijzen. We dalen af naar de Old Lower Town en vinden nog net een tafeltje op het terras van Le Lapin Sauté. De temperatuur is zwoel, de straatjes gezellig smal en klein en het krioelt van de mensen, getalenteerde straatmuzikanten en toeristenwinkeltjes. Meng daar nog wat fransklinkende conversaties onder en je waant je helemaal in de Provence. Aan de tafel naast ons loopt vanalles fout met de bestelling, om de klanten te sussen moet de ober in extremis overgaan tot het gratis aanbieden van ongeveer de volledige maaltijd. Ze krijgen er nog een dessert bovenop. Hopelijk loopt onze bestelling ook faliekant mis. Noppes, vlekkeloos wordt alles geserveerd zoals afgesproken. ’t Leven is niet eerlijk….

Verder door de oude wijken naar de haven, daar zien we een safari-voertuig, Landrover Defender, staan met in’t groot een verwijzing naar een Belgische blog op. Aan de stickers op het voertuig te zien, hebben ze al serieus wat afgereisd met dat ding. Sommige mensen zijn blijkbaar nog een pak zotter…We nemen een paar foto’s om inspiratie op te doen voor onze volgende reis.

Aan de haven doorkruisen we nog gauw de markt en dan is het terug tijd voor een terraske, niet alleen in België is het volop aan’t zomeren.

Met de expressbus naar huis en dan even afkoelen in het zwembad. We hebben weeral wat km’s afgemaald vandaag. Québec kon ons wel bekoren, we waanden ons zowaar terug in Europa. Hier hebben ze zelfs terug muziekfestivals. In Québec vindt het grootste openluchtfestival van Canada plaats, beetje zoals de Zomer van Antwerpen: L’été de Québec. Vanaf 9 juni treden hier onder andere de Rolling Stones en Deep Purple op, en de Foo Fighters krijg je hier ook te zien. We houden het nog even in beraad, hangt wat af van de toer die we verder gaan doen. 

06-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We laten Québec achter ons, het ziet er hier maar onweerachtig uit. We hobbelen naar Tadoussac. De baan is in slechte staat, er zijn veel wegenwerken. We gaan van zee-niveau omhoog, met links van ons de mooie Laurentides-bergen, over 800m pieken en dan terug naar zee. De automatic in combinatie met cruise control gaat op sommige stukken makkelijk over de 5000 toeren. Voilà, die is bij deze gerodeerd, de pistons zijn net niet door de motorkap gelanceerd. Economisch rijden is anders. Uiteindelijk komen we aan de ferry die ons in 10 minuten naar de overkant brengt. Ik stap uit om de propaan dicht te draaien. Amai, wat is dat hier, minstens 20° verschil met deze ochtend. Het hele landschap doet ons denken aan de kusten van Cap Gris en Blanc Nez, die kliffen en het wisselvallige weer… mooi om te zien.

En zo arriveren we in Tadoussac, met als doel massa’s walvissen te zien. Ik ben weeral eens benieuwd.

07-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Een uitgebreide analyse van het weerbericht doet ons besluiten om de walvissentocht pas morgen te doen. We reserveren een plaats voor de late namiddag en duimen vanaf nu dat de voorspellingen standhouden.

We zitten op zo’n 2,5 km van downtown Tadoussac. Via een pad over het strand kan je te voet naar het centrum. Het kost ons enige moeite om daar te geraken. Het strand is echter maar 50 meter van ons verwijderd, 50 meter loodrecht naar beneden is dat dan wel. Mogelijkheden genoeg om af te dalen, maar dan op uw achterste met risico op nog een kapotte broek. Na een tijdje padvinderen vinden we een pad, recent belopen, door wie of wat is de vraag, steil naar beneden. Even later staan we op het strand aan de waterlijn. Het hoeragevoel is van korte duur want dit strand sluit niet aan met het strand dat tot aan het dorp loopt. Na nog wat extra klimpartijen over de rotsen geraken we uiteindelijk op het rechte pad. Die zelf geïmproviseerde wandelingen blijven toch vaak de uitdagendste. Eens opnieuw boven moeten we hard tegen de wind opboksen en zelfs uitkijken dat we niet het water ingeblazen worden. Absoluut niet de beste dag om met een zodiac tegen hoge snelheid over het water te sjeezen, dat weten we uit ervaring. Remember de beruchte Kaap die voor onze neus weggeblazen werd? Bovendien zou ik als walvis ook wat verder onder water blijven… stel dat ge een valling opscharrelt… ’t zou geen zicht zijn.

We wijken af.

Eens op de boulevard van Tadoussac zien we in de baai allerlei rugvinnen boven het water uitkomen. Met de verrekijker en het fototoestel in aanslag proberen we hen te volgen en te gokken waar ze volgende keer zullen bovenkomen. Geen idee welk merk het is, maar zelfs vanop honderden meters afstand kan je zien dat het kolossale dieren zijn. Aan de andere kant van de baai komen ze zelfs dicht tegen land. Gewoon op een steen gaan zitten en naar het water staren, da’s het beste dat je kan doen, en dat doen we naar best vermogen. Dit doet de verwachtingen voor de tocht van morgen alleen maar toenemen.

Een paar uur later hebben we alle bewandelbare paden van Tadoussac en meer bewandeld. Ondertussen is de wind geminderd en trekt het open. Met een stralende zon op onze rug wandelen we terug naar de camping, deze keer wel langs de conventionele route. Rustige dag en toch weer wat gezien. Op de camping maken we kennis met een echte française. Eerst wil ze een potje om een vlinder in te bewaren. Dan komt ze vertellen dat ze vanaf nu telkens door onze site zal lopen, want dat is korter naar de speeltuin. Vervolgens komt ze vragen of we een bal hebben om mee te spelen. “Euh, non” maar ze wijkt niet en kijkt ze ons ongelovig aan. Ons argument dat er geen kinderen in onze camper zitten, vindt ze maar weinig aanvaardbaar. Haar volgend slachtoffer is onze buurman, Engelstalig. Die verstaat de vraag wel maar is niet in staat een fatsoenlijk frans antwoord te produceren. Ze geeft niet af, het is niet mogelijk dat die man wél kinderen heeft maar geen bal. Haar repeat-functie schiet een versnelling hoger en de buurman vindt duidelijk de resetknop niet. Uiteindelijk redden we man van de verbale aanval door mejuffer naar de receptie te verwijzen. Maar dat doen we pas nadat de man zich in alle bochten gewrongen heeft en de radeloosheid nabij is. Een gemeen beetje plezier mogen we er toch ook aan beleven? Pittig karakter, onze 7-jarige overbuurvrouw.

08-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We hebben nog iets meer dan een week en dan moet monstertruck terug in Toronto staan. De wegenkaarten worden bovengehaald, de GPS telt alle mogelijke routes uit en dan valt het verdict. Het heeft weinig zin om nog veel oostelijker te gaan, dat zou de terugrit naar Toronto alleen maar lastiger maken. We hebben echt geen zin om de laatste 3 dagen van deze trip onafgebroken in onze bus te zitten. Geen Nova Scotia dus, al wisten we bij de start al dat dit moeilijk zou zijn, teveel km’s. Zelfs na bijna 7 maanden reizen vind ik dat nog altijd moeilijk, die keuzes maken.

We tekenen een traject uit en maken alvast wat reservaties voor campings, da’s goed voor de ease of mind. Vloeken nog eens flink omdat we voor Parc Le Bic een extra fee moeten betalen bij gebrek aan geldige jaarparkpassen. Na morgen wordt de koers terug richting Toronto gezet. Een bezoek aan de stad Montréal plannen we ook nog in.

Tegen dat dit allemaal achter de rug is, is het hoog tijd voor onze walvissentrip!! We kozen bewust voor de kleinere Zodiacs. Die zouden dichter komen, bevatten veel minder passagiers en zijn niet voor mietjes. Nu hebben we deze reis al meer heftige zodiactochten gedaan, ’t zou ons verbazen als wij er niet tegen bestand zouden zijn. We toveren onze Patagonië-kledij terug boven en we staan, bestand tegen een volgende ijstijd, aan de ingang van de camping te wachten op onze navette.

Voor we aan boord mogen, moeten we nog een waterdicht pak met ingebouwde zwemvest aan, we zijn ondertussen gesmolten want het is hier nog helemaal niet koud. En dan zijn we vertrokken. De St. Lawrence river is een spiegel, er is geen zuchtje wind. Ideaal. Al snel krijgen we in de verte een school beluga’s te zien. Hun witte ruggen steken fel af tegen het donkere water. We mogen echter niet te dichtbij, ze zijn met uitsterven bedreigd. We varen nog wat verder van de kant weg en daar zijn ze dan plots. Overal waar je kijkt, zie je vinnen boven water komen. We zien minke whales en porpoise whales, omringd door talloze nieuwsgierige zeehondjes. Soms in de verte, soms vlakbij. Het is af en toe goed schrikken als er plots één bij de boot opduikt. Dan zijn ze ineens nog groter. Eén keer komt er één naar ons kijken, met zijn hele kop uit het water, de hele boot in extase. Foto’s trekken is moeilijk. Je weet altijd waar ze onder zijn gegaan, maar het is gokken waar ze terug boven zullen komen. Hoewel ze hun locatie onmiddellijk prijsgeven met een stevige blow-out. We doen verschillende plaatsen aan, en dan zien we een groep van 3 vinvissen, de 2^e grootste soort die hier voortkomt. Niet inbegrepen in het standaard pakket, onze gids is helemaal uitzinnig over het feit dat we er 3 tegelijk te zien krijgen. De grootste walvis gaan we niet te zien krijgen. Dat is de blauwe vinvis, die komt pas naar deze contreien vanaf augustus. Het water is nu nog te koud. Dat is ook de reden waarom de andere walvissen geen kunstjes doen. Maar, ook zonder circusact zijn de beesten knap om te zien, een leuke trip.

Er is terug werkbaar internet op de camping als we terugkomen. Ik check nog even de uren van de ferry die we morgen moeten nemen. Die van 14u lijkt ons ideaal. Reserveren wordt aangeraden. Voor oversized vehicules kan dit enkel telefonisch, maar we zijn te laat, de lijnen zijn een kwartier geleden dicht gegaan. Voor de fun probeer ik een plaats te reserveren voor een gewone personenauto. 98% volgeboekt zegt de website. Oei, da’s niet goed. Ondertussen laat ook de internet het weer afweten. Morgenvroeg toch maar bellen. 

09-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Zo gauw de kantoren open zijn, bel ik naar de ferry maatschappij. Verdict: alles volzet, ook voor de overzet van 20u en alle ferry’s van zaterdag. Een lichte paniek maakt zich van mij meester. Heel ons plan dreigt in duigen te vallen en de campings zijn al betaald. Er zit niets anders op dan naar ginder te rijden en hopen dat ze nog een gaatje vinden voor een 8,5 m lange bus.

We vertrekken goed op tijd. De rit is de moeite, door de taiga, de baan is goed. Als het zou tegenvallen bij de ferry en we moeten heel het stuk terug, hebben we tenminste nog een prachtig uitzicht. Over de laatste 30 km doen we echter ellendig lang, wegenwerken. We sussen onszelf met het idee dat dat enkel in ons voordeel kan werken. Ook mensen met gereserveerde plaatsen moeten deze files doen, mogelijk zijn er een aantal te laat vertrokken en kunnen we hun plaats innemen.

Bij de incheck zegt de man dat we ‘une toute petite chance’ hebben om mee te kunnen. Hm. Eigenlijk staan er niet eens zoveel auto’s. En zeker niet veel oversized. Dit komt wel goed. De boot wordt geladen. Alles reservés erop. Dan is het aan diegenen die het noodlot tarten. Alle personenwagens zonder reservatie gaan er ook vlot mee op. De vrachtwagen en camper voor ons ook. En dan gaan de armen naar beneden en zegt de man: c’est complet. Komaan jongens, een klein efforreke… onverbiddelijk zijn ze, de boot vertrekt zonder ons. Op een trekker na zijn we de enigen die op de oever worden achtergelaten. Ik weet nu hoe Hagar zich op zijn piepklein eilandje moet voelen.

Verslagen zitten we in onze camper. Dat wil zeggen, 6u wachten op de overzet van 20u, waarvan we ook niet weten of we meekunnen. Onze camping halen we al helemaal niet meer op tijd. Er zit niets anders op dan de camping proberen te annuleren.. Er staat hier nog zo’n oude telefooncel waar je muntjes in kan gooien, dus we kunnen de camping verwittigen (ook al zitten we hier bij een redelijk grote ‘stad’, GSM-ontvangst is hier noppes). We spreken de voicemail van de camping in en dan is het wachten geblazen.

Hm, misschien kunnen we wel iets eten. We schuiven onze zijkanten uit en knutselen een verse spaghettisaus in elkaar. Als we hier dan toch moeten wachten, kunnen we het beter zo aangenaam mogelijk doen. De heerlijke etensgeuren verspreiden zich over de parkeerplaats. Misschien moeten we onze spaghetti per portie verkopen aan de nieuwe lichting achter ons. Met een glas wijn erbij. Lucratieve business, lijkt ons. Onze achterburen hebben ondertussen de luifel van hun caravan ook opengeschoven en zitten rustig in hun campingstoelen een pintje te drinken. Ach ja, als we hier een nacht moeten blijven, we hebben ons hele huis bij. Geen probleem.

Als 20u begint te naderen, keert de onrust terug. Staan er nu niet meer auto’s dan daarstraks? Zeker meer caravans en vrachtwagens. Ik geloof er niet meer in, dit wordt niks. Als er bij het laden van de boot dan ook nog voorrang gegeven wordt aan 2 kleinere vans die veel na ons zijn toegekomen, ben ik in alle staten. Maar discussiëren helpt niet, dat weet ik al. Ik probeer nog eens met een extra vieze blik. Als ik het nu nog iets verder drijf, bindt Mike me zeker vast in de douchecabine, maar de blik lijkt wel indruk te maken want ineens mogen we mee. Ik ben pas gerust als we effectief met onze wielen in de buik van de boot staan. Ok. So far so good, zover zijn we al.

Aan de overzet hebben we niet zoveel, het is ondertussen donker. Vraag die zich nu stelt, waar gaan we overnachten. Gewoon langs de baan mag niet en geen enkele camping gaat ons nog toelaten op dit uur. En dan gaat er plots het ideelampje branden zoals in de stripboeken. De parking van een Walmart-supermarkt! Daar hebben we over gelezen! De meeste Walmart’s stellen hun parkings ter beschikking voor campers en caravans, in de hoop dat die de volgende ochtend bij hen komen winkelen. En ja, Matane heeft een Walmart en een aparte sectie op hun parking speciaal voor overnight stays. Wat een opluchting. Ok, er zijn geen voorzieningen, maar die hebben we niet nodig. Hoewel, blijkt dat we nog kunnen verbinden op hun wi-fi ook, mooi meegenomen. Nog even snel het sociale netwerk wat bijwerken en dan onder de wol.

10-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Fris uitgerust en proper gedoucht staan we omstreeks openingstijd aan de deuren van de Walmart om onze voorraad aan te vullen. De supermarkt helemaal voor ons alleen, en dat op een zaterdag, leuk winkelen. Als we aan de verse producten willen beginnen, vinden we die niet. Zeer vreemd, deze supermarkt heeft alles wat niet bederfbaar is, maar geen groenten en fruit, vlees of vis. Nog nooit meegemaakt. Enfin, we zoeken dan wel een andere. Als we terug buitenkomen zien we dat onze camper flink lekt. Strange. Mike doet de deur open. Oei, we zijn blijkbaar na de laatste dumping de kraan vergeten dicht te draaien. En ja, in de verte zien we op het grasveld waar we gestaan hebben een grote plas van ons geloosde douchewater. Miljaar, not so good busy. Het gehele compartiment waar de dump hose in zit staat blank. We mikken onze lekke zeef boven een putteke en ontdoen ons van het overtollige water. Wat ruikt de parking hier meteen douchefris. Graag gedaan, Walmart. Eens we ook alle versvoer gekocht hebben installeren we ons aan het uitkijkpunt nabij de jachthaven en ontbijten met een magistraal uitzicht.

Daarna verder. Door de opgelopen vertraging laten we de extra loop tot aan Lac Matapédia vallen en rijden meteen door naar Parc Le Bic, niet zoveel verder. Parc Le Bic is een van de kleinere nationale Parcs maar, als we de bibliografie mogen geloven, een van de mooiste. Om 12h zijn we al daar. We kunnen ons al op de camping installeren maar dat doen we niet. We rijden meteen zo diep als mogelijk het park in om al enkele wandelwegen te testen. Het opmerkelijkste aan dit park is dat bij laag water immense zandbanken ontstaan. Een paradijs voor de zeehonden. Een groot deel van de wandelwegen zijn enkel toegankelijk bij eb. Meevaller, het tij is aan het terugtrekken, binnen 3h is het laag water. Regelmatig moeten we op onze passen teugkeren omdat het water nog niet laag genoeg is. Dan maar de alternatieve route door het schiereiland ipv errond.

We wandelen 3 uurtjes, de meeste van de paden hebben we hier dan belopen. Het weer schommelt tussen tropisch en polair afhankelijk langs welke kant je staat.

Op de weg naar de camping willen we nog een zijwegeltje inslaan dat eindigt aan een uitkijkpunt maar net op tijd spot ik het verbodsbord voor bussen en aanhangwagens. Wij zijn geen van beide, maar ik kan me wel een idee vormen waarom dat bord hier staat. Dan maar meteen tot aan onze camping die even idyllisch is aangelegd als het witte kinderbos bij ons.

We koken een voedzame Belgische maaltijd in elkaar, dat zijn ze hier niet gewend en dat prikkelt de nieuwsgierigheid van de locals. ’s Avonds stoken we de firepit op, een onweer blust het en we gaan slapen.

11-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We mogen tot 15h op onze campplaats blijven, uitzonderlijk. Dat geeft ons meer dan tijd genoeg om in de voormiddag opnieuw het park in te trekken en de uitkijkpunten die we met de auto gisteren niet konden bereiken nu wel te belopen. 

We wandelen langs bloemenvelden de bossen in tot aan verschillende baaien. We spotten wat zeehonden, of toch de lokale variant, witte kop, vetter en ze ogen wat lomper dan onze sportieve speelse zeehondjes. We klauteren een houtje trapje op tot aan het uitkijkpunt. Na de eerste bocht volgen nog 19 aaneensluitende houten trappen. We zijn nu toch al vertrokken… Ok knap, zelfde weg naar beneden en op naar een andere baai en naar een schiereiland dat enkel met laag water bereikbaar zou zijn, maar da’s gelogen. 

We lopen over het smalle strand tot aan het eiland en zetten ons op een geïmproviseerde bank in’t zonneke. Hier zou ik nu mijn middag kunnen slijten met water te zien wegebben en het tij te doen keren. Die tijd hebben we niet en dat zou ook de kinetische medemens niet kunnen torsen zonder een dubbele dosis prozac. Verder dus, richting camper. 

Overschot opwarmen, en richting Montreal, te ver voor in één keer vinden we. We knippen de rit in twee met een tussenstop net voorbij Quebec. De Foo fighters waren hier gisteren, komt net niet uit, dus we blijven gewoon op de camping waar voor de verandering wel eens internet beschikbaar is en werken een halve week blog bij. En gooien de vis op de bbq.

12-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth