Eerste taak, naar de supermarkt. Een paar uur en een volle winkelkar later keren we terug naar onze camping en kunnen we eindelijk ontbijten. Dat smaakt. De rest van de dag blijven we hier, rugzakken uitpakken en proberen alles een logische plaats te geven in ons rijdend huis voor de komende 5 weken. Verbazingwekkend hoe uiteindelijk alles toch weggestopt geraakt. De camping is aangenaam om te staan en rustig. Buiten een paar permanente bewoners is er niemand. De ligging is centraal voor de regio, dus we besluiten hier een paar nachten te blijven.

Hier is het nu ook lente en vergelijkbaar weer als in België. Vooral ’s avonds koelt het wel heel hard af, buiten eten of bbq’en zal er niet direct inzitten. Even aanpassen.

11-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Boven de stad Victoria liggen de Butchart Gardens, ongeveer attractie n° 1 in de regio. De GPS leidt ons via een klein baantje door een natuurgebied tot ginder. Het is af en toe een uitdaging met onze camperbus, maar mooi om te zien, regelmatig staan er herten langs de kant van de weg te grazen. Als we stoppen om de camera boven te halen lopen ze weg. Duidelijk geen vrees maar wel cameraschuw.

De Butchart Gardens zijn veruit de mooiste aangelegde tuinen die we in ons leven al gezien hebben. En we hebben er her en der al wel wat bezocht. Ene dame Butchart is in 1903 begonnen met het aanleggen van de tuinen in een oude kalksteengroeve. Haar kinderen, kleinkinderen enzovoort hebben het werk altijd verdergezet. Het resultaat is verbluffend. Stukken van de groeve zijn behouden, nu dan wel begroeid met planten en struiken. Het bulkt van de kleuren. De tulpen zijn net uitgebloemd maar er is keuze genoeg aan andere kleurrijke planten. De fonteinen lijken een hele balletchoreografie uit te voeren. Dit wordt echt met passie onderhouden, en met veel volk. En het trekt ook veel volk. Tegen dat wij rond zijn, staat de parking vol met bussen. En dan is het nog maar een gewone weekdag.

Na de tuinen rijden we door naar de stad Victoria. Een combinatie van moderne wolkenkrabbers en oude victoriaanse gebouwen. De stad straalt een serene rust uit, zeer laissez faire, al kan dat evengoed nog altijd een restant van de Peru-ervaring zijn die maakt dat alle ‘gewone steden’ ons zo doen aanvoelen, neéee. Met watertaxi’s kan je je snel verplaatsen. We hebben er niet echt één nodig maar we kunnen het niet laten om het toch even te proberen, ze zien er zo schattig uit.

In een boekenwinkel vinden we nog een campinggids. Broodnodig want, raar maar waar, op de internetverbinding kan je hier niet vertrouwen. Als ik wil betalen, zegt het toestel dat mijn pincode verkeerd is. Als ik dezelfde melding krijg bij de 2e poging, stop ik. Ben er anders zeker van dat het juist is. Mike probeert met zijn kaart, zelfde melding. De dame achter de kassa zegt, geen probleem, de machine kan jullie pincode niet lezen, gebeurt wel meer met buitenlandse kaarten. En ze geeft alles manueel in op het toestel. Klinkt bekend? Bij ons ook. Nu snappen we wat er bij Canadream foutliep. Alleen gaf hun toestel niet de correcte foutmelding. Ok, weeral bijgeleerd. Maar toch straf dat het niet daagde bij BBBB.

Dringend wat blog bijwerken, koken en filmpje zien.

12-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Zo noemen ze de streek hier toch in de Cowichan Valley. Dé streek voor de Canadese wijn. Hier vriest het nooit, warm wordt het hier ook niet. Maar anticiperend op een snelle global warming hebben ze hier alvast wineries gestart. En daar zijn ze heel fier op en ze willen die aan de ganse wereld laten proeven. Er is een tasting loop die 12 wineries aandoet. 12 Lijkt ons wat veel, we kiezen 5 beloftevolle kandidaten uit.

We starten met de verste, een kleine 50km verder. Al snel leren we dat je hier geen full bodied rode wijn moet gaan zoeken, logisch, te koud, te weinig suiker en bijgevolg weinig alcohol en dus lichte wijnen, vaak van druivensoorten die ook goed gedijen in Duitsland. Elke rode wijn die je hier drinkt kan perfect met vis gecombineerd worden, tegen een bbq houden ze geen stand.

De eerste twee wijnhuizen, Averill Creek & Vigneti Zanatta zijn ok als je liefhebber bent van verfrissende pinot gris of gewurtztrauminer. De trend lijkt gezet. Maar het derde wijnhuis verbaast: ‘Blue Grouse winery’, noteer die, allemaal excellente wijnen ver boven het gemiddelde! Merlot blijkt hier een moeilijke te zijn. Niet omwille van het klimaat maar de fauna doet moeilijk. De merlotdruif is nu éénmaal de lievelingsdruif van de zwarte beer. En die houd je zomaar niet even weg van zijn lievelingsgerecht. Alle wineries zijn dan ook volledig omheind. 1 Constante, ze zijn allemaal gelegen op fantastische locaties met weids uitzicht op het landschap. Netjes.

Verder hebben we nog een tasting in een etablissement dat voornamelijk ciders maakt, niet iets waar in België een grote markt voor is. Een destilaat van peren, met extra perenolie, dit gaat nog even nazinderen, zo bitter, ik vraag of dit voor consumptie is of gewoon om olievlekken van je oprit te verwijderen. Ze kunnen er gelukkig zelf mee lachen.

Bij de laatste tasting krijgen we dezelfde reeks wijnen voorgeschoteld, maar ook een port, ofwel een port-style, gemaakt van blueberries. Lekker, al proeft het bij mij nog steeds een beetje naar bitterpeer.

Terug naar ons fris stukje bos. Onderweg dondert onze toaster uit zijn opbergplaats. Gelukkig hadden we al colle-tout gekocht, na een beetje puzzelen ziet hij er terug heel uit. Hij toast wel enkel nog maar één kant van het brood.

13-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We hebben een reservatie op een parel van een camping, Crystal Cove Beach Resort, aan de oever van de Pacific zoals de naam al laat vermoeden. 300km  noordwest, ofwel 5h rijden. De eerste langere trip met ons huis. De wegen zijn goed breed en de snelheid beperkt tot 80 of soms 90 km per uur. Door het feit dat we hoger zitten in onze camper lijkt dat nog trager. Maar dat maakt niet uit, we zijn niet gehaast en de omgeving gaat van mooi tot knap naar uitzonderlijk. Dardenne in’t groot. Alle tinten groen passeren de revue. Vaak rijden we alleen, niemand voor ons, achter ons, wetende dat dit de enige weg is in de ruime omgeving, apart. Onze grootste angst, dat we niet meer onder de indruk zouden raken van Canada’s natuurschoon wegens overload, wordt met deze rit onmiddellijk de kop ingedrukt. Wat een prachtig land is dit.

We bevoorraden ons in het laatste grote dorp, zo’n 120 km voor Tofino. De supermarkt is een halve Ikea. We laten ons dan ook verleiden en schaffen nog een aantal extra’s aan om ons rijdend huis wat gezelliger te maken. Tafelkleedje, mini-bbq….

Dan recht tot aan het Pacific Rim National Park, we melden ons aan bij de Visitor Centre, uit de lokale groenliefhebber persen we enkele wandelkaarten en kopen een Annual Park pas die ons gedurende een jaar toegang verschaft tot alle National Parks van Canada. Dat gaan we kunnen gebruiken.

Nu nog even verder tot aan de Cove. Al kunnen we het niet laten om al even te stoppen om twee boardwalks door het regenwoud te doen. Regenwoud zegt u? Jawel, van het gematigde type hier. Tropisch is het hier niet. We halen geen 15°, alle onze warme kledij hebben we aan en dat volstaat net, als je blijft bewegen. Als we ons aanmelden op de camping zien we al dat het hier enorm netjes is. Enkele leuke verassingen, gratis DVD’s, gezelschapspelen, hout om te stoken op je perceel, druppelinternet en koffie ’s morgens. Nice, kunnen we een extra nachtje blijven? Ondertussen komt de zon erdoor en aperitieven we op het strand, in de verte springen migrerende kolossen uit het water maar zover reikt mijn zoom niet. Misschien zien we ze nog wel van dichterbij de volgende dagen.

Eens terug aan onze RV spot wordt het snel frisser. We stoken onze truckersvelg warm en roderen onze splinternieuwe bbq met een stukje lokale trots, de zalm.

14-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag spenderen we een hele dag aan rondwandelen in het Pacific Rim Park. De vegetatie blijft verbazen, de variatie is enorm. Veel planten lijken nooit daglicht te zien, onthouden voor in onze schaduwrijke tuin. We zijn bijna de enigen die de paden bewandelen, we komen maar 1 tegenligger tegen. Zalige rust.

Overal hangen waarschuwingsborden, ’t is niet gemakkelijk om alles te onthouden. De zwarte beer mag je niet in de ogen kijken en moet je voornamelijk met rust laten. Dan doet hij hopelijk hetzelfde met jou. De cougar (Canadese poema) moet je dan net zeer vermanend in de ogen kijken en ervoor zorgen dat hij meer schrik heeft van jou dan andersom. Dát kunnen we, de jarenlange training op vervelende supermarktkindjes lijkt eindelijk nut te hebben. Een wolf moet je op zijn neus slaan of in zijn ogen prikken. Ik zie het mij al doen... En regel nummer 1, lawaai maken, zorgen dat je ze niet verrast. Als de vegetatie dikker wordt, voel ik mij toch niet meer zo op mijn gemak. Voor en achter mij enkel het paadje dat we bewandelen, links en rechts dichte begroeiing. Ik loer overal tussen de bomen door. Voorlopig spotten we niks. Ik kuch en hoest mijn keel rauw in de hoop voldoende lawaai te maken, tot ergernis van mijn partner die de paadjes afsluipt om wildlife te spotten. We geraken niet dichter dan hoopjes berekak van de zwarte beer, vraag me niet waarom ik dit weet, en wat losgewroete planten. Bij deze is het bewijs wel geleverd op de legendarische vraag waar de beren schijten.

Eén van de paden brengt ons helemaal tot op een verlaten strand. Vol met reusachtige rotsblokken. Wie op zoek is naar een beetje me-time, dat kan hier. Alleen en met hopen aangespoelde schaaldieren. Laat dat nu net het lievelingsgerecht zijn van de zwarte beer. We hebben niet echt een goed zicht en ik verwacht achter elke rots oog in oog te staan met zo’n kolos. Maar nee, ze laten zich niet zien. Op de terugweg horen we andere wandelaars aankomen. Zij maken echt lawaai, met fluitje en handengeklap. Zou dat echt nodig zijn? Lijkt me toch wat overdreven. Als het gevaar zo groot was, zouden ze geen paadjes aanleggen voor de toeristen lijkt me.

We eindigen de dag met een lange strandwandeling op Long Beach. Een strand dat exact benoemd is. Dapper, die surfers, dat water moet ijskoud zijn. Het is buiten maar 13°. Spijtig dat de zon zich niet laat zien, maar het heeft wel iets mytisch met die mist en laaghangende wolken. Maar we geraken stillekesaan onderkoeld van heel de dag buiten te zijn.

Gezien de berenjacht niets heeft opgedracht, bakken we onze supermarktsaté’s op de BBQ. Ondertussen blijft er maar volk toekomen op de camping. Het is May long weekend, maandag de 18^e is Victoria Day, feestdag. Onze camping is fully booked. Een dame komt toe en roept luid: Finally, some fresh air! Nu heb ik geen flauw benul waar zij net vandaan komt, maar ik kan me niet voorstellen dat er in Canada zoveel plekken zonder fresh air te vinden zijn.

Na het eten naar binnen, verdorie, dat is hier toch koud zenne, zelfs met een houtvuur.

15-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We moeten vandaag van plaats veranderen op onze campsite. Maakt niet uit, met een camper stelt dat niet veel voor. Tegen 11u moeten we onze huidige plek verlaten, zodat die gekuist kan worden (ze rijven die steentjes terug mooi in een zijstreep en komen je as opruimen, zot hoor). Wij rijden naar het stadje Tofino, beetje verderop. Hoe charmant is dat. Volledig gericht op alle mogelijke wateractiviteiten en visvangst. De ene oesterbar naast de andere. Er loopt veel volk rond maar het is tegelijkertijd heel rustig. Massa’s souvenirwinkeltjes, restaurants, campingwinkels, heel uitnodigend allemaal. Als we uitgewandeld zijn, willen we nog verse schelpen kopen voor vanavond. Niet slim natuurlijk op dit uur, alles is uitverkocht. Volgende keer beter.

Het is uiteindelijk al bijna 18u als we terugkeren naar onze camping.

De vuren worden ontstoken en het eten klaargerookt. Let’s call it a day, morgen moven we.

16-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Even een dilemma of we gaan voor een campsite in het natuurpark of in het kuststadje… gezien we de komende weken voornamelijk park zullen zien en weinig kust, kiezen we als volgende bestemming Cambell River, een vissersdorp in het Noorden van Vancouver-Island. De GPS wordt ingesteld en weg zijn we, richting volgende camping. De rit verloopt rustig en op ’t gemak. Maximum toegelaten snelheid is nog niet hoger dan 80 km/u geweest. Hoewel we maar 250 km moeten overbruggen, is de dag weer snel voorbij. Als ze hier schrijven: ‘ligt op minuten rijden van stad x’, wil dat zeggen dat je er net geen uur over doet. Minuten zijn hier gewoon langer dan wij gewend zijn. Ze krijgen er nooit 60 in één uur, bestaat niet, jamais.

De camping die we voor ogen hadden, wordt onmiddellijk afgeschreven. We zijn niet helemaal naar Canada afgezakt om op een campground te staan die het charisma van een GB-parking niet kan evenaren. Allemaal op elkaar geduwd in een rijtje, trekt op niks. Dat ziet ge natuurlijk niet in een campinggids. Onze volgende optie ligt 20 km noorderlijker. Tegen dat we daar aankomen is de receptie gesloten. Er is een soort van self service check-in voorzien, maar er zijn nog maar 2 plaatsen vrij en het is ons niet helemaal duidelijk waar die zich bevinden. Daarenboven vragen ze veel voor een site zonder elektriciteit, water etc. Dorie. Weer de auto in, een uur rijden tot we terug ten zuiden van Cambell River zijn. Ook een manier om de regio te zien. De opties beginnen te slinken, de brandstof ook, zuipen dat die camper doet. Om die te kunnen voltanken moet je de motor stilleggen.  

Uiteindelijk kunnen we terecht op Salmon Point Park, zij hebben nog 2 plaatsen. Zeker voor zo’n kleine camper als de onze, zegt de receptioniste.  Klein?... klein? wie is hier klein? (Dixit Obelix.)  Als we ons installeren, begrijpen we haar idee van ‘kleine camper’.  Hier staan rijdende huizen die groter zijn dan onze rijhuizen, 40-50ft lang, over de uitklapbare delen zullen we maar zwijgen. We zetten ons in de schaduw van zo’n plooibare flat.

Onze plek is fantastisch gelegen, met zicht op het water en de besneeuwde bergtoppen aan de overkant. We doen nog een avondwandeling langs het water om de dag af te sluiten. Hier blijven we wonen…

toch voor de komende drie dagen.

17-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth