27-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Direct na ons ontbijt vertrekken we op trekking met Cesar, de neef van Gildert (man van Stefanie). We zullen zo’n 3-4 uur wandelen tot aan de warmwaterbronnen van Cconoc waar we even zullen relaxen, legt hij uit. De eerste klim naar de baan beneemt ons al de adem. Die hoogte toch, dat blijven we voelen bij elke inspanning. Dat belooft.

Als we het dorp voorbij zijn, passeren we een veld vol smeulende afval. Het bijhorende verhaal hadden we al gehoord. Zo’n jaar geleden heeft een groep mensen zich geïnstalleerd op deze privé-weide. Eerst met wat stokken en doeken, later verschenen er echte huisjes. Herhaaldelijke dreigementen van de politie hebben niets uitgehaald en de mensen bleven de grond bezetten. Voorbije zaterdag was de politie het beu. Met traangasbommen hebben ze de mensen verdreven en daarna de huisjes netjes platgebrand. Geschokte reacties van de vrijwilligers hier, die mensen worden zomaar op straat gezet, er zijn kinderen bij, dat kan toch niet? Nuchtere Stefanie heeft geen medelijden, het is toch normaal is dat je geen eigendom van andere mensen mag inpalmen. Ze hebben trouwens genoeg kansen gekregen om te vertrekken. De verdrijving verliep niet zonder problemen. Een paar politie-agenten eindigden in het ziekenhuis. Doet zo wat denken aan de mentaliteit van onze zigeuners, alles is van iedereen, eigendom bestaat niet. Zo werkt het natuurlijk niet. Onze gids stapt met zijn reusachtig Machete mes recht op de nog aanwezige oproerpolitie af. Dat lijkt me een bijzonder dom idee. Hier niet, niemand kijkt nog maar op als we met het wapen ons een weg banen langs de agenten.

We beginnen nu onze klim naar een uitzichtpunt. Het is puffen en we moeten regelmatig stoppen. Cesar, onze gids, heeft duidelijk geen last van de hoogte, enkel een beetje van zijn benen zegt hij, te hard gevoetbald de dag ervoor. Eens boven worden we beloond met een overweldigend uitzicht op de achterliggende kloof. Deze kant is onherbergzaam, hier woont niemand. Van hier gaan we helemaal tot aan de rivier afdalen, ruim 1000meter lager, daar zijn onze bronnen om te zwemmen. De afdaling is niet te onderschatten. Hoe lang we ook wandelen, die rivier wil maar niet dichterbij komen. Daarenboven is het pad na het regenseizoen volledig overwoekerd en moet Cesar zich een weg hakken door de begroeiing met zijn machete. Wat een geluk dat we zo’n ervaren gids meehebben. Als gewone sterveling kan je hier onmogelijk een pad in herkennen Enfin, hij vertelt dat we nu eigenlijk op de oude Inca-route naar Machu Picchu zitten. Volgens ons is de laatste persoon die over dit pad gelopen heeft, effectief ook nog een Inca, met een superezel. Er is nauwelijks een doorkomen aan. Blij dat we lange broek aanhebben. Bij momenten is het pad zo steil dat je nauwelijks kan blijven staan. We schuiven regelmatig uit op de losse stenen. Een persoonlijke ontmoeting met een cactus is onvermijdelijk. Maar de omgeving is oh zo mooi, om eerlijk te zijn, de Colca Cañon met al zijn toeristen vervalt in het niets met wat we hier zien.

Het is ondertussen broeiend heet, de insecten gonzen rond ons hoofd. We wroeten en hakken ons langzaam een weg naar beneden. Eens bij de rivier is het nog een klein stukje naar boven en daar zijn onze bronnen. We hebben er dan 6u over gedaan. Ik wil de atleet die dit op 3u doet wel eens ontmoeten. Ik hoop dat het water geen 45° is, ik kan eerder 25° gebruiken als verfrissing. Geen paniek, zegt Cesar, het water is niet zo warm. We kunnen ons omkleden in het huis van familie van Gildert en duiken dan het water in. En effectief, het water is heerlijk verfrissend zonder koud te zijn. We dobberen een half uurtje rond en keren dan terug naar Casa Lena. ’t Is goed geweest voor vandaag.

’s Avonds maken we de vrijwilligers nog eens jaloers met onze pita-broodjes gevuld met gekruid en versnipperd rundsvlees en natuurlijk, guacamole. De overschot verdwijnt in een flits in een paar vrijwilligers, pech voor het varken.

27-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 6h30 vergezel ik vrijwilliger Yannick naar de marktplaats. Een trip die hij dagelijks doet om daar te gaan ontbijten tussen de inboorlingen. Een versgeperste fruitshake van meer dan een liter en twee broodkoeken voor geen geld. Voor mij enkel de shake, mijn ontbijt wordt immers voor ons klaargezet in de casa. Bij Casa Lena hebben ze, uiteraard, Peruaanse paarden, een gangenpaardenras laat ik me informeren. Door hun specifieke gang voel je de bewegingen van het paard bijna niet, de Rolls Royce onder de paarden, ideaal voor beginners. Super, doen we. De paarden worden zoals afgesproken tegen 10h van stal gehaald en opgezadeld. We benadrukken nog eens dat we absoluut geen ervaring hebben, maar dat zou niet nodig zijn, ze leggen ons kort uit hoe je gas geeft, remt, links en rechts stuurt en zelfs hoe je de knol in achteruit zet. Easy. Eens de hengst klaar is heft Gildert zich op het paard. Dat is er duidelijk niet mee gediend en bokt alle kanten uit om zich van de last te ontdoen terwijl Gildert’s neef, nen andere dan gisteren, Gildert heeft heel veel neven, het dier aan de lijn houdt. Het paard moet blijkbaar nog getemd worden. Er worden al helmen bovengehaald. Komt helemaal goed. Ik mag eens proberen en klim op het paard. Het dier hapert, het wil niet starten, niet vooruit, niet opzij, niks. Eerder een koppige ezel ja. En daarmee moet ik de berg op? Ze mogen hunne Rolls terug in de garage zetten, als de eigenaar er al niet zonder hulp kan blijven opzitten gaan wij ons leven er niet op riskeren. Ene keer verkeerd vallen en ik kan met ne plaaster door Canada gaan trekken, no way. Gilbert snapt niet wat er aan de hand is met het paard, vorige maand werkte het nog perfect. Compromis, we gaan met de auto ipv de paarden naar het uitzichtspunt. Het laatste stuk moeten we te voet. De vergezichten zijn even indrukwekkend als gisteren. Niet moelijk we staan op een heuvel na op hetzelfde punt. Maar goed, deze keer kost het ons een pak minder energie en vervelen doet dit landschap nooit.

Tegen de middag zijn we terug, pakken in, nemen afscheid van de vrijwilligers en laten ons naar het dorp voeren waar het scenario van dag 1 zich herhaalt. Taxi zoeken tot in Cusco, die pas vertrekt als hij 4 passagiers heeft. Gelukkig voor ons zit er al 2 man in dus we zijn onmiddellijk op weg. In Cusco weer wisselen van taxi. Christian, de eigenaar van de AirBnB die we huren komt ons opwachten aan de San Pedro markt. We gaan een smal steegje in. Aan n° 787 gaan we door een poort, waarachter een nieuw, nog smaller, steegje blijkt te liggen. Enkel te voet kan je hier door. Helemaal op het einde staat zijn hippiehuis, planken vloer, oude platen van de Beatles en de Stones, verwarming via open haard. We installeren ons en voelen ons hier meteen thuis. Van de drukte op straat merk je niks. Nu naar de supermercado en potje koken.

28-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze laatste week Peru is ongeveer ingezet. Het internet werkt hier redelijk goed en daar profiteren we van om de laatste dagen te plannen. Overnachtingsplaatsen en vervoer voor de komende dagen in de Sacred Valley en Machu Picchu, vlucht van Cusco naar Lima, nog een paar hotels onderweg om wat buffer in te bouwen als er een vlucht zou gecancelled worden… en uiteindelijk zelfs onze terugvlucht van Toronto naar huis leggen we nu al vast. Kwestie van ons vertrek te kunnen bewijzen bij het binnenkomen.

Alles verloopt vrij vlot, dit is verdacht. Tegen de middag hebben we het gehad en gaan we de stad in. We lopen even langs bij Avianca Airlines om te weten te komen of een aansluiting mogelijk is. Dat kan zonder probleem, maar als we doorvragen blijkt dat ze regelmatig hun ochtendvluchten vanuit Cusco schrappen als de bewolking te laag is. We nemen geen risico en vertrekken we de avond ervoor al naar Lima.  Tegen dat we aan de Plaza des Armas zijn valt de duisternis al. Goed, nog even langs de supermarkt, de haard aansteken en Belgische kost klaarmaken voor zover dat mogelijk is met de beschikbare ingrediënten. ’t Smaakt.

29-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We regelen nog een paar laatste dingen (zoals bagage-depot voor de komende 5 dagen) en dan gaan we de stadwandeling doen uit onze reisgids. Zeer toeristische stad, Cusco, een aaneenschakeling van winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen. Concurrentie lijkt niet te bestaan, de prijzen zijn overal hetzelfde. Massages, kledij allemaal gemaakt van echte Alpaca, schilderijen, geldbeugels,… the usual suspects.

Smalle en stijle straatjes brengen ons van plein tot plein, het één al heiliger dan het andere. Hoewel veel straatjes autovrij zijn, blijft het een drukte van jewelste. Peruanen nemen het niet zo nauw met verkeersregels. We lopen ook even binnen in de Mercado San Pedro, die is echt de moeite. Elke gang heeft zijn eigen specialiteit. Er is de beenhouwergang, de bakkergang, de sapjesgang, de kruidengang, de bonengang, de restogang… ook hier verkoopt elk kraam dezelfde waar (mogelijk van dezelfde leverancier) en is er geen prijsverschil.

We drukken nog even alle documenten van de gemaakte reservaties af in een internetcafé en gaan op restaurant. Morgen vertrekken we naar de Sacred Valley. Hoe het ginder met internet gesteld gaat zijn, weten we niet. Mogelijk pas terug online tegen 5 mei.

30-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We trekken de deur achter ons huisje dicht en laten de sleutels achter op de tafel. Christian, onze host, kunnen we niet bereiken. Niet erg.

We hebben onze bagage verdeeld over twee kleine rugzakken die meegaan de volgende 5 dagen, en twee grote die we nu al gaan achterlaten in het hotel waar we binnen 5 dagen zullen overnachten, alvorens terug te vliegen naar Lima. Dus de straat op, een taxi vangen. Wat is er aan de hand? Aan het marktplein dat normaal gezien scheefzakt van de taxi’s is er niet één. Na 10min stopt er toch een matchbox waar wij met onze bagage net bij kunnen. Voor nog geen Euro brengt hij ons tot aan het toekomstige hotel. Dat is toch wat we afspreken. Mis, het is 1 mei en dat wordt hier gevierd met parades en betogingen. Na 2 minuten rijden staan we al vast. We maken ommekeer, terug de stad uit en bereiken via een andere weg een half uur later ons hotel. Het tarief blijft ongewijzigd maar we geven hem het dubbele, de sukkelaar kon dit ook niet weten.

Genoeg tijd vergooit, eens we van onze overtollige bagage verlost zijn benen we naar de busterminal, we negeren alle taxiaanbiedingen en heisen ons op de public bus richting Pisac. We zijn hier de enige toeristen, de bus vertrekt als ze vol is, onderweg stapt nog minstens evenveel volk bij op.

We zaten al hoog in Cusco, als we de stad uitrijden blijven we verder stijgen over de toppen van de Andes heen. We zien de vliegtuigen onder ons doorvliegen. Dan volgt een lange afdaling naar de Sacred Valley. Hoe verder we van Cusco wegrijden, hoe meer de luxe wegvalt. De huizen veranderen in lemen hutjes. In Pisac lunchen we eerst en dan gaan we een taxi strikken om ons naar de inca ruines te brengen zo’n 7 km buiten het dorp de bergflank op. De taxichauffeur wil ons bedriegen door te liegen over de afstand tot aan de site. We bediscussiëren de route een ganse tijd en stappen uiteindelijk toch in. Pech, ik heb zijn km-teller in het oog gehouden en betaal dan ook niet de afgesproken prijs maar herbereken de fee volgens de werkelijk gereden afstand. De man kan er niet mee lachen, spijtig, had ge maar niet moeten liegen, zo eenvoudig is dat. Hij is nu woest op alle Belgen.

De site bestaat uit een hoop oude stenen, netjes op maat gekapt en mooi gerangschikt. Niet om denigrerend te doen maar werkelijk, elke steen is zo op maat gekapt dat hij perfect aansluit op de andere stenen, tot op de mm correct. Ja, dan heb je geen cement nodig natuurlijk, die beweegt sowieso nooit meer. Die hoogte blijf ons parten spelen, na elke 10m stijgen staan we als toeristen te hijgen. Als we een hoek omdraaien, botsen we op 4 vrijwillige exemplaren van de Casa Lena, toevallig ook op uitstap hier. Ze zien er niet goed uit, ze zijn gisteren blijven plakken in de bars van Cusco en hebben nauwelijks hun bed gezien. Zij zijn naar boven gestapt, de zotten, onderweg heeft 1 vrijwilliger al afgehaakt. Toevallig dat we hen tegenkomen. We kiezen om niet met de taxi terug te keren maar wandelen naar beneden. De bewegwijzering laat te wensen over en uiteindelijk komen we op een ezelspaddeke (eerder rivierbedding) terecht dat alsmaar steiler wordt. Eén schuiver en je pikt direct snelheid op en dan kan je door de cactussen naar beneden botsen. Tegen de andere flank van de vallei breekt ondertussen onweer los. Ruth geraakt enkel nog verder op handen en voeten, de quecha broek is niet bestand tegen al dat geschuif en moet eraan geloven. Uiteindelijk bereiken we een breder lager gelegen pad, van hieruit lukt het terug beter. Eens in het dorp nemen we de volgende lokale bus naar Urubamba, een heel typisch dorp. Het lijkt of we door de Far West reizen, met al die cactussen langs de kant van de weg. In Urubamba overnachten we, in een erg eenvoudig maar netjes hotel. We zijn weer de enige gasten en het is er doodstil. Als we terugkomen van ons avondeten blijkt dat er net tegenover ons hotel een discotheek is. De Zuid-Amerikaanse volksmuziek staat loeihard en we kunnen ervan genieten tot 4u ’s ochtends. Geeuw.

01-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Na een povere nacht en een pover ontbijt gaan we op zoek naar een taxi die ons naar Moray en Salinas wil brengen, tegen een degelijke prijs. Zoals voorspeld door de eigenaar van ons hotel vinden we een kandidaat aan het tankstation.

We rijden een half uurtje bergop, stoppen regelmatig voor loslopend vee en lastdieren, passeren het schilderachtige dorp Maras. Het lijkt uitgestorven maar de inwoners zijn allemaal op het veld aardappelen aan het oogsten. Hun werkdag begint om 5u. Toch een hard bestaan, en rijk zullen ze er niet van worden.

Voorbij Maras ligt Moray, bekend om zijn Inca-terrassen. Ze zijn in amfitheater-vorm aangelegd, elk niveau zou zijn eigen microklimaat hebben. Er wordt gezegd dat de Inca’s dit gebruikten als een soort laboratorium, om uit te vissen welke omstandigheden optimaal waren voor de kweek van hun gewassen. Er wordt zoveel verondersteld over de Inca’s.... Echter, dat microklimaat kan wel kloppen. Midden in de hoogvlakte is er ineens een diepe put met daarin die terrassen. Het is hier windstil en broeiheet.

Onze taxichauffeur heeft zoals afgesproken braaf op ons gewacht (hij heeft nog geen cent gezien, dat verzacht het wachten natuurlijk) en brengt ons dan naar Salinas. Zoals de naam doet vermoeden heeft het alles te maken met zoutwinning. Uit een bron in de berg komt warm water met zeer hoog zoutgehalte. Via irrigatiekanaaltjes wordt het zoute water naar 100den zoutpannen geleid, waaruit het water verdampt en het zout achterblijft. Als bezoeker loop je tussen de zoutpannen door, toch even testen hoe zout het zout eigenlijk is. Jakkes, héél zout! Met de felle zon erop is het letterlijk oogverblindend. Hoe het komt dat er zout water uit een berg in het binnenland komt lijkt niet helemaal duidelijk. Al van voor de Inca-tijd wordt deze site gebruikt. We kopen nog snel een zakje fleur de sel en kruidenmix als souvenir.

Terug de taxi in naar het busstation. Daar nemen we een minivan naar Ollantaytambo. Dagen heb ik geoefend om dit zonder haperen te kunnen uitspreken, om dan aan de bus terminal tot de vaststelling te komen dat ze hier spreken van Ollanta. Gemakkelijk hoor, pffft, ze kunnen het zelf niet eens.

Als we in Ollanta zitten te lunchen, passeren de 4 Belgische vrijwilligers weer, hoe toevallig is dat nu toch. Na de lunch zoeken we ons hostal. Iskay heet het. Al gauw passeren we Iskay II, die truc kennen we van in Azië. Ongeveer dezelfde naam maar niet het juiste hotel, ons hebben ze niet liggen. We lopen de straat 3x op en af en vinden geen Iskay I. Dan maar gaan vragen in een ander hostal. Daar komt de aap uit de mouw... Iskay is het quechua-woord voor het cijfer 2. Dus Iskay II is de dubbele naam. Goe bezig.

Later bezoeken we nog de Inca-ruines van Ollanta. Meer van hetzelde, oude stenen, en buiten adem van al die trapkes op 3000m hoogte. Het is hier erg druk, veel grote groepen. Wat ons vooral treft, is dat die Inca-cultuur helemaal niet zo oud is, ergens tussen 1430 en 1530 lagen hun topjaren en in die 100 jaar hebben ze het grootste deel van hun rijk uitgebouwd. Hoe ze op die korte tijd al die immense constructies in de hoge Andes hebben gebouwd, lijkt me een uitdaging. Grootste fout: ze zagen de aankomende Spanjaarden niet echt als een bedreiging. Die vergissing zal hun zuur opbreken.

02-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De voorbij dagen waren een aanloop naar het hoogtpunt van Peru: Machu Picchu. Maakt deel uit van de 7 Wereldwonderen en plaatst zich daarbij naast de Taj Mahal, het Colosseum en 4 andere mirakels. Voor Machu Picchu moet je in Aguas Calientes zijn, en da’s enkel te bereiken via ’t spoor. We boarden op de speciale Incarail-dieseltrein, die ons in 1u40 tot Aguas Calientes zal brengen. De trein is voorzien van extra ramen in het dak, om maximaal te kunnen genieten van het woeste landschap waar we doorrijden. We passeren ook een aantal keer hikers die Machu Picchu via de Inca Trail zullen bereiken. Niet voor watjes, die tocht. En ook niet voor mensen met hoogtevrees. De Andes is nu eenmaal niet vlak, en ik kan me iets voorstellen bij de kwaliteit van de paden.

Over Aguas Calientes lazen we niet veel positiefs. De meeste mensen blijven maar 1 nacht dus er wordt weinig moeite gedaan om kwaliteit of service te bieden. Onze verwachtingen zijn niet hooggespannen. De eerste aanblik is een rommelig, slecht onderhouden en primitief gebouwd dorp. De hoofdstraat puilt uit van de restaurants, het ene naast het andere, allemaal met dezelfde menu. Het zou ons niet verbazen dat het eten allemaal uit dezelfde keuken komt. Eindeloze Happy Hours van 4 voor de prijs van 1, in een poging toch maar iets te verkopen. We kuieren wat door de straten en vinden het allemaal wel meevallen, het heeft wel iets. En de ligging, die maakt alles goed. Geplet tussen gigantische loodrechte bergenwanden die eindeloos blijven stijgen.

We kopen onze bustickets al voor morgenvroeg, dat bespaart ons een aanschuif in het holst van de nacht. Vroeg bedje in.

03-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth