Een standaard dag op de Samba ziet er ongeveer zo uit:

5u30 wekker
6u ontbijt
6u45 de zodiacs in voor een wandeling
9u terug aan boord
9u30 de zodiacs in voor een snorkeltrip (te warm om nog te wandelen)
12u lunch
13u-14u30 siësta + navigeren
14u30 snorkelen of kajakken
16u00 terug aan boord
16u30 zodiac in voor een wandeling aan wal
18u avondeten + briefing volgende dag
19u30 stargazing op het dek + navigeren
21u omvallen in onze bunkbedden

Het ontbijt was uitgebreid, vers fruit, sap en daarna toast met hesp, kaas, salami en elke dag een andere ei-bereiding. Kwestie van efkes mee te kunnen. Dat is ook nodig. Lunch en avondeten waren evengoed verzorgd, uitgebreid en gevarieerd. We hebben ons allemaal een ongeluk gegeten maar ik denk niet dat er iemand een gram bijgekomen is. Gelukkig hadden we bijna elke dag een beetje siësta na de lunch, waarbij iedereen wijselijk wat ging bijslapen in zijn kajuit of op het dek.

De wandelingen waren ofwel met een wet ofwel met een dry landing. Elk eiland heeft zijn eigen vegetatie en zijn eigen beestjes. We zien de Galapagos-buizerd, Darwinvink, Galapagos flamingo, Spotgaaien, Blauwvoetboobies met hun rare geluiden en zotte wandel, het zijn onze favoriet van de zee-vogels. Hiermee weet ik meteen dat het album van de Blood Hound Gang ‘Hooray for boobies’ gewoon verwijst naar deze Galapagosvogel. De immense fregatvogels met hun prachtige maar in onze ogen zo onhandige rode opgeblazen hals zijn alom vertegenwoordigd. De landschilpadden zijn gigantisch. Land- en zee-iguana’s in alle mogelijke smaken. Elk eiland heeft zijn eigen type lava-hagedis geboetseerd (telkens genoemd naar het eiland waarop ze voorkomen, dus de Santa Cruz lava lizard, de San Bartolomé lava lizard en ga zo maar door, voor ons zien ze er allemaal hetzelfde uit maar kenners zijn het niet met ons eens). De Sally lightfoot krab is een grappig kleurrijk beestje dat je overal ziet. En met overal bedoelen we…overal, dus wijsneus, ja maar niet in de cactussen hé jongens? Toch wel,... overal!  Als ze willen groeien moeten ze hun pantser afgooien. Dit doen ze door schuim aan te maken dat ze over hun hele lijf uitwrijven. De schelp komt dan helemaal los, ook van de poten, en daaronder zit een zachte nieuwe schelp. Net dan zijn ze op hun best. Eens ze hun nieuwe formaat hebben aangenomen, wordt de schelp hard. Heel dit proces duurt 48u. We zien de beestjes effectief schuim aanmaken en overal liggen afgeworpen oude schelpen. Onvoorstelbaar die natuur.

En natuurlijk eindeloos respect voor de zeeleeuw. Ze zijn bijna overal en talrijk aanwezig en zijn zo schattig, we konden er uren naar kijken. Zo hebben we veel over het gedrag van deze dieren geleerd, het zijn net honden. Poseren voor een camera, antwoorden als je iets vraagt, je bewegingen nadoen, de discriminant berekenen van 14x²+7/3x+5, we hebben ons er goed mee geamuseerd, zowel op land als tijdens het snorkelen. Ze zijn heel speels. Na veel collectieve oefensessies in de Samba zelfhulpgroep konden we hun geluiden perfect imiteren.

Na de wandelingen zijn de snorkelsessies noodzakelijk. Het water is dankzij de 3mm wetsuites altijd aangenaam. Ook de onderwaterwereld is absoluut fantastisch. Tropische vissen in alle variaties, we hebben zelfs het geluk een hamerhaaien tegen te komen, wat een indrukwekkend beest, je adem stokt als deze op je afkomt. Onze laatste snorkeltrip overtreft alles wanneer een gigantische mantaray onder ons doorzweeft. De spanwijdte tip tot tip, 7m. Prachtig, zo sierlijk als ballet vliegt deze door het water. Zeeschildpadden zien we zo vaak dat we er bijna geen aandacht meer aan besteden. Soms kan je hen bijna aanraken, zo dichtbij zijn ze. Met hun slome bewegingen lijken ze het meest zen-dier op aarde te zijn. We krijgen ook een aantal Galapagos-pinguins te zien. Dit is ongetwijfeld één van de weinig plekken op deze planeet waar je comfortabel kan snorkelen met pinguins. De crew in de zodiacs zat maar naar ons te roepen waar ze zaten, iedereen als zotten van hot naar haar snorkelen om die beestjes, die natuurlijk stukken sneller zijn dan wij, te kunnen zien. Uitgeput waren we. Onze lichamen evolueren langzaam maar zeker tot een tempel waar Michael Phelps ronduit jaloers op kan zijn. Als we op een bepaald moment rustig onder het oppervlak wat hangen te staren naar een school exoten schiet er vanuit het troebele niets een witpunthaai van zeker 3,5m lang voorbij. Dan ben je meteen weer bij de les en voel je wat adrenaline met je doet. Is me dat even verschieten.

De namiddagen waren een beetje een kopie van de voormiddagen, maar wel telkens op andere locaties en dus andere beestjes.

Tijdens de briefing na het avondeten vielen iedereen zijn ogen al dicht. De talksessie van 1,5u over Darwin heeft dan ook 2 avonden in beslag genomen. Daarna gingen we meestal nog even op het dek naar de fantastische sterrenhemel kijken, er was net geen maan. Kun je nagaan wat je dan te zien krijgt als het schip alle lichten dooft en je vanop de oceaan de hemel in tuurt. Rond 21u was bij iedereen letterlijk het licht uit.

De eerste en laatste avond kregen we een cocktail. De eerste een pisco sour. Sara van Peru legt aan iedereen uit dat dit de nationale drank is van haar land. Ik vermeld er even bij dat ze dat in Chili ook drinken en dat ook beschouwen als hun nationale drank. Foutje, Sara is er niet mee gediend en schiet direct in de verdediging (zouden wij ook doen als onze Belgische friet als french fries gelabeld werd). We gaan er niet verder op in maar het is hilariteit alom als uiteindelijk blijkt dat de pisco die aan boord gebruikt is … Chileense pisco is. Gelukkig kan Sara er dan ook terug mee lachen.

Onze gids en tevens zoöloog Jan begeleidde elke uitstap met een overvloed aan informatie en een passie voor de natuur, het was een plezier om naar hem te luisteren. Een ware wandelende Galapagos-encyclopedie, respect. Ook voor de sterrenhemel bleek hij talent te hebben, met zijn laserpen kon hij de meeste sterrenbeelden moeiteloos aanwijzen. Het was heel leerrijk… of hij had een rijke fantasie, dat kan ook.

De eerste dagen is het bewolkt, abnormaal weer volgens onze gids, meer iets voor juli. Ok, het levert minder mooie foto’s op maar zelfs zonder zon is het echt meer dan warm genoeg. Nacht 2 was hels. Uitlopers van Cycloon Pam kwamen even roet in het eten strooien en ons klein bootje was een speelbal voor de golven. Het wordt een slapeloze nacht voor de meeste mensen aan boord, met zelfs 3 zware zeezieken. Eéntje ervan is eigenlijk nooit echt volledig gerecupereerd, spijtig voor haar. Gelukkig lag in onze kajuit alles vast, maar het pasgetrouwde koppel Jennifer en Geoffrey vertellen de dag erna dat de cycloon letterlijk door hun cabine is geraasd. Alles lag verspreid door de ruimte, tot de inhoud van hun wc-afvalemmer. Daar hebben we nog wel even mee gelachen, lekker romantisch (zij hadden gezien de reden van hun reis de enige kamer met dubbel bed, maar die lag wel op het hoogste dek). Ze hebben op zijn minst wilde nachten gehad op hun huwelijksreis.

De dagen erna is de zon trouw van de partij en is het niet meer te houden. Het lava-eiland Santiago bezoeken we nog voor het ontbijt en dan nog smelten we ter plekke weg zodra de zon opkomt. De wandeling wordt dan ook met een half uur ingekort omdat iedereen geroosterd is. Er is veel zonnecrème gevloeid. Kledij werd na elke wandeling uitgespoeld en te drogen gehangen, in de hoop van het nog een dag te kunnen aandoen. Ja, hier trek je extra kleren aan om je te beschermen tegen de zon. Die staat ‘s middags trouwens pal loodrecht boven ons bootje. De grenzen van properheid zijn tijdens deze week opnieuw verlegd. Alles geraakt doordrongen van het zout, zelfs de schoenen.

De schoonheid, alle dieren, planten, geologische historiek. Het is niet mogelijk om deze unieke plek in enkele regels te beschrijven en vooral hoe we dit allemaal ervaren hebben. Het heeft een diepe indruk op ons achtergelaten, een trip om nooit te vergeten, een aanrader. Zulke mooie maar voornamelijk zulke tamme dieren. Je moest opletten om niet op de zeeleeuwen, iguana’s of de krabben te stappen. Vogels voederen hun jongen op een halve meter afstand zonder zich iets van je aanwezigheid aan te trekken. De dieren hebben eeuwenlang geen natuurlijke vijanden gehad en zijn dus nergens bang voor. Alleen dat maakt het al uniek.

23-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

23-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eigenlijk willen we helemaal niet terug naar Quito. We willen naar Costa Rica. Dat ligt trouwens ongeveer even dicht bij de Galapagos. Maar er zijn geen rechtstreekse vluchten naar Costa Rica. De meest eenvoudige route is, I kid you not,  Baltra-Guayaquil-Quito-Bogota-San José. Terwijl we eigenlijk gewoon maar 1000km zee willen overbruggen, vliegen we het gemakkelijk het driedubbele. Niks aan te doen.

We zijn nog net iets vroeger op dan het reguliere Samba regime want we doen voor het ontbijt nog een laatste landing voor een wandeling langs de kust, voornamelijk tussen de nestplaatsen van de vogels. Dat was het plan alleszins. Maar het giet. Vrij ongewoon gezien de cactussen hier ongeveer uitdrogen. Zeker deze tijd van’t jaar. Onze gids is alles behalve waterproof en we gaan toch eerst ontbijten en pas na de vlaag de Panga’s in. De wandeling is weeral ongewoon, maar we merken dat het begint te wennen, vogels die op je lens gaan zitten, zeeleeuwen die het pad versperren, iguana’s die je zo zou platlopen. We keuvelen over het pad alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En tegelijk blijft het verbazen. Ondanks de gewenning geniet iedereen nog van deze laatste ontmoeting met onze favoriete dieren. We nemen dan ook gepast afscheid van de dichtstbijzijnde zeeleeuw met een high five.

Terug op de Samba hebben we nog net een uur om in te pakken. Ik ben klaar op 50 minuten maar de bagageboot is al weg. No problem, ik draag mijn zak wel. We meren aan in een baai vlakbij de ecoluchthaven van Baltra. Ik kan het nauwelijks bevatten dat we nu nog in de natuur op de Samba zitten, een aparte wereld van natuurpracht en een heel eigen ideologie, en binnen twee uur in een airbus de runway zullen afschieten. We nemen afscheid van Jan en van de rest van de groep. Het is verbazend hoe goed je deze mensen leert kennen als je een ganse week alles samen meemaakt op een iets te klein oppervlak. Aan boord rondlopen had vaak iets weg van levensecht Tetris spelen met je lichaam. Bon, iedereen wil uitgebreid afscheid nemen, ik vind dat een klein beetje vreemd, we zien elkaar nog op de bus, aan de incheck, op het vliegtuig, aan de bagageband…

Inderdaad, in de luchthaven zit de ganse Samba terug samen na te keuvelen in de cafetaria alsof we familie of jarenlange vrienden zijn. Boarden, off we go. Het voelt vreemd hier weg te vliegen. Alsof we uit het wonderland van Alice via het konijnenhol met geweld terug naar de realiteit worden geworpen. Niemand gaat ooit geloven wat wij hier gezien hebben. Ik bedenk nog even de quote van Darwin: “It is not the strongest of the species that survives, nor the most intelligent that survives. It is the one that is most adaptable to change”. Zou dat nog steeds van toepassing zijn?

We dalen voor een tussenlanding in Guayaquil. Ik bekijk de grauwe stad met zijn arme wijken aan de rand vanuit de lucht en het enigste wat mij te binnenschiet: “Watson, what have we done?”. Dit is een sluimerende aanslag op het leven in zijn meest algemene vorm.

Ik zet het uit mijn gedachte en twee uur later staan we weeral in Quito airport (voor de derde maal nu). Aan de bagageband volgt dan het definitieve afscheid van het Samba-ensemble. Geoffrey en Jennifer zijn ook nog een paar dagen in Quito, we spreken halvelings af om mekaar nog te mailen voor een terraske/diner.

Als geroutineerde pro’s wenken we een taxi richting New Town. Zoals de naam doet vermoeden het nieuwere gedeelte van de stad. We hebben hier een appartementje gehuurd. Het is een beetje groter dan verwacht, verschillende slaap- en badkamers, ruime keuken en living, terras, en dat zien we nu wel heel graag: een wasmachine. We lopen verloren in deze zee van ruimte. Potje koken en bed in. De rest is voor morgen.

24-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In de voormiddag houden we ons bezig met wassen, mails beantwoorden, blog schrijven en allerhande zaken bijwerken. Gezien we plaats teveel hebben, sturen we Geoffrey en Jennifer een uitnodiging voor een spaghetti bolognese Mike-style-diner. Lang geleden dat we nog eens bezoek hebben ontvangen om te blijven eten.

In de namiddag willen we een bezoek brengen aan de Botanische tuin van Quito, achter onze hoek. Tickets kopen is niet vanzelfsprekend want de ticketverkoopster is verdwenen. Er staat wel een bewakingsagent maar die mag niets anders doen dan tickets controleren, dus die mens is voorlopig werkloos. Na 15 min verschijnt er dan toch een dame, die eerst nog op haar gemak een paar telefoontjes pleegt. Juist, wachten en nog eens wachten, dat zijn we even verleerd na het helse levenstempo aan boord van de Samba.

Nu we tickets hebben, kan ook de bewakingsagent zijn job doen door ons binnen te laten.

We beginnen aan de rondwandeling, de tuin blijkt groter dan we gedacht hadden. Hij is ingedeeld in verschillende categoriën, zo zien we de specifieke vegetatie van het ‘Wolkenwoud’ (bosque nuboso), van de Amazone, er is een paviljoen met vleesetende planten en 2 paviljoenen volledig gewijd aan orchideeën. Vooral deze laatste zijn spectaculair, er groeien een aantal heel exotische modellen die we in een Belgisch tuincentrum nog niet gezien hebben.

Na 2 uur hebben we ongeveer alles gezien en kuieren we nog wat door het aangrenzende park. Ook hier hebben ze er niet beter op gevonden dan de helft van het domein om te toveren in pedalo-vijver. En dat heeft wederom succes, op een doordeweekse woensdag dobberen er toch zo’n 8 bootjes rond op het water. Vreemd.

We gaan nog naar de supermarkt voor het diner van vanavond. De Megamaxi doet zijn naam eer aan, een hypermarket van jewelste, lang geleden dat we nog zoveel koopwaar bij elkaar hebben gezien. Aan de uitgang gebeurt iets raars. Er staat een hele rij Megamaxi-medewerkers met uitpuilende winkelkarren aan te schuiven. Als er een taxi komt aangereden, wordt de eerste winkelkar in de taxi geladen en de taxi vertrekt. Er zit echter geen passagier bij. Quito-variant van de Collishop, maar dan per taxi?

Om 20u verschijnen onze 2 Amerikaanse genodigden, we lachen heel wat af met het oprakelen van de Galapagos-anekdotes. De pot spaghettisaus wordt tot op de bodem leeggeschraapt, dat ze een goede eetlust hadden wisten we al. En dan nemen we ook definitief afscheid van deze 2 leuke mensen. Tja, hoort bij het reizen.

25-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze laatste dag in Quito. Morgen vliegen we naar Costa Rica, waar Inge ons vanaf zondag zal komen vergezellen. We hebben dus nog 2 dagen, ideaal voor een rustpauze. We boeken een cabin bij Vista Atenas B&B, mét zwembad en uitzicht op de vallei. Als ik me niet vergis is dit voor het eerst dat we een zwembad hebben, Nice.

’s Namiddags overvallen we 1 van Quito’s shopping malls. Amai, de verleiding is groot om een heel nieuwe kleerkast aan te schaffen maar nee, daar hebben we geen plaats voor. We maken van ons hart een steen en beperken onze aankopen tot het hoogstnoodzakelijke (doet een mens dat niet altijd als hij gaat shoppen??). 

26-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Bij het inchecken in Quito krijgen we voor de vlucht Quito-Bogota stoelen aan de nooduitgang. Meevaller. Volgende bericht is eerder een tegenvaller. Voor de vlucht Bogota-San José zijn er geen plaatsen meer naast elkaar. We vragen ons af hoe dat kan, als we 5u voor die vlucht inchecken. Maar goed, niets aan te doen. Mike halverwege het vliegtuig en ik in het venijn. Costa Rica ligt duidelijk ook al meer onder de Amerikaanse sloef. Onze flessen met vloeistoffen moeten we allemaal achterlaten, we waren even vergeten dat die regel bestond. Zonde van de drank.

Het uurtje vliegen naar Bogota verloopt vlot en aangenaam. Daar aangekomen door de transit voor het vervolg van de reis. Wat een chaotische bedoening is me dat hier. Aan onze gate zijn ze tegelijkertijd een andere vlucht aan’t boarden. Als dat maar goedkomt. Aangezien ik vanachter zit, moet ik eerder aan boord. Ik sta aan te schuiven voor een vlucht naar Aruba volgens het informatiebord, maar er wordt mij verzekerd dat ik in de rij voor San José sta. Ik vertrouw het toch niet helemaal. Hoewel, Aruba zal ook wel geen slechte bestemming zijn zeker? Aan elk stuk personeel dat mijn pad kruist vraag ik ‘San José’?, kwestie van zeker te zijn. Ook in het vliegtuig is het een stoelendans van jewelste, totale anarchie. Je neemt gewoon de plaats die je het meest comfortabel lijkt, wat tot enige discussie leidt. Een man heeft seatnummer 29K terwijl het vliegtuig maar 26 rijen telt. Pech, lijkt me. En maar decibels produceren. Waar zijn die rustige en ingetogen Zuid-Amerikanen gebleven die we zo gewoon zijn? Na veel gedoe komt de mierenhoop tot rust. Dan komt Mike mij halen en zegt dat er naast hem nog plaats is. Hij is ondertussen mogen/moeten verhuizen naar de nooduitgang want daar zaten 3 kids van 5 jaar, flink gedaan van de incheckbalie. En zo eindigen we dan toch nog naast elkaar in de beste seats (in zijn klasse).

Het vliegtuig heeft een heel entertainmentsysteem, dus al gauw zitten we film te kijken. Snel een korte film kiezen want onze vlucht duurt maar twee uur. Dan valt het ons op dat we al een uur verder zijn en nog steeds naar God weet waar aan het taxiën zijn. Uiteindelijk gaan we met ongeveer 1,5u vertraging eindelijk de lucht in. Hopelijk heeft onze chauffeur in San José een beetje geduld.

Als we bijna aan de grond staan, wordt er omgeroepen dat er druk luchtverkeer is en dat we nog niet kunnen landen. We draaien 20 minuten rondjes boven San José, sevens hebben we de stad al gezien.

Gezien mijn handbagage nog achteraan zit, kunnen we pas als laatste van boord. Dat maakt dat we aan de immigratie-post midden in een vliegtuig Canadese jongeren terechtkomen. De afhandeling van hun paperassen verloopt alles behalve vlot. We zien onze namiddag aan het zwembad langzaam wegglippen. Uiteindelijk geraken we bestempeld en gaan met bagage richting uitgang. De ATM in de luchthaven is weer geen fan van onze bankkaarten, dus moeten we nog langs het wisselkantoor. Die chauffeur die zit allang terug thuis in zijn zetel, zoveel geduld kan een mens niet opbrengen. Maar, als we eindelijk de luchthaven buiten wandelen, staat er nog 1 man met bordje Ruth Dille op. Hij is duidelijk even blij om ons te zien als wij hem. Oef.

We rijden richting onze B&B, passeren een paar dorpjes en draaien uiteindelijk een donkere weg in, steil de berg op. Op een vreemde manier doet het me aan de Ardennen denken, op een ongewoon zomerse dag dan toch. Helemaal bovenaan ligt de Vista Atenas. Wat is het hier rustig. Alleen, de supermarkten liggen natuurlijk allemaal beneden in het dorp, dus zit er niets anders op dan een taxi te laten komen. Die man is dan nog zo vriendelijk om zonder meerprijs op de parking te blijven wachten tot we geshopt hebben.

Tegen 20u zitten we eindelijk op ons gemak op ons terras met een pintje en dan valt onze frank hoe zalig het hier is. Perfecte temperatuur, mooie sterrenhemel, en algehele stilte als je de krekels en alle mogelijke andere nachtdieren niet meerekent. Fantastisch. Morgen dat zwembad eens testen.

Ondertussen is het tijdsverschil met België 7 uur, wat volgende nacht 8u zal worden als jullie overschakelen op zomeruur.

27-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ontbijten op ons terras is een droom. Exotische vogeltjes fladderen door de bomen, de omliggende tuinen staan vol met prachtige struiken, zalige omgeving.

We regelen met Vera dat we morgen tot 19u30 de cabin mogen houden, zo kunnen we Inge ineens van de luchthaven ophalen, we passeren er toch onderweg naar San José. Later komt Vera een babbeltje doen, wat uiteindelijk uitmondt in een 3u durende conversatie. Vera is 10 jaar geleden voor het eerst naar CR gekomen en heeft meteen haar hart hier verloren. Een jaar later nam ze de B&B over. Haar man en 2 ondertussen volwassen kinderen zijn in België blijven wonen. Zij gaat 2 maand per jaar naar België op vakantie bij haar man en hij komt 2 maand per jaar naar hier. Als ge maar overeenkomt zeker?

De rest van de dag spenderen we tussen de hangmat op ons terras, het zwembad en de tuinen… eventjes helemaal weg. Er huppelen nog eekhoorns voorbij en een 10-tal vleermuizen doet een dutje in een boom. ’t Leven kan schoon zijn.

28-03-2015 om 22:40 geschreven door Mike & Ruth  

Onze dag verloopt gelijkaardig aan die van gisteren, al lassen we even een actief moment in met een 30-min durende wandeling door de landerijen van Vera op zoek naar luiaards en apen. De beestjes laten zich niet echt zien, of wij zien niet goed, dat kan ook.

Tegen kwart na 7 vertrekken we naar de luchthaven om Inge op te halen. We scannen elke persoon die buitenkomt van boven tot onder, stel u voor dat we haar niet meer herkennen na die bijna 3 maanden? Natuurlijk loopt het goed af en met z’n 3-en nemen we een taxi naar ons hotel in San José centrum. Bij het inchecken moeten we de Hotel Rules voor akkoord ondertekenen. 1 van de rules waarschuwt dat we ons moeten houden aan de dress code van het hotel. Wat is die dan, vragen we serieus nieuwsgierig aan de receptionist? Die begint zich in bochten te wringen en ongemakkelijk te lachen. Blijkbaar hebben ze in het verleden problemen gehad met mensen die graag naakt door het hotel lopen en hebben ze door die regel in te voeren een reden om mensen buiten te zetten. Oef, we vreesden even dat we in gala-kledij aan het ontbijt zouden moeten verschijnen. Niet dus, maar, mental note, no streak tonight. Vreemde stad.

Als alle papierwerk achter de rug is en de bagage in de kamer staat, gaan we nog op zoek naar een snelle hap als avondeten. Het is ondertussen 22u, de receptionist stuurt ons naar de hoofdstraat. Daar aangekomen blijkt alles gesloten te zijn, behalve de KFC. Het vult de maag, maar vervult geen wensen. Voor de rest worden we aangesproken door bedelaars en rare mensen in alle vormen, niet echt een stad om ’s nachts in rond te dwalen, zoveel is duidelijk. We zullen morgen bij daglicht nog eens een kijkje komen nemen.

29-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth