Onze wildlife-count laat tot hiertoe te wensen over. Waar in Australië de koala’s uit de bomen vallen en de kangoeroes voor uw wielen springen, is het hier maar poverkes. Op een mogelijke condor en een paar mus-achtigen na hebben we nog niets gezien. Maar daar komt met deze trip verandering in. We bussen overdag en dat helpt. Eindelijk zien we guanaco’s en ñandu’s lopen in de weidse steppe. Al zijn er een aantal exemplaren die duidelijk niet over de afrastering zijn geraakt.

Na een mooie 3 uur rijden komen we aan in El Calafate. Er was voornamelijk weer veel ‘niets’ onderweg, de bouwgrond moet hier stukken goedkoper zijn dan in Mortsel. Er is hier één of ander festival-van-het-meer gaande, wat maakt dat de stad uitpuilt. In ons hotel waarschuwen ze dat we zonder reservatie geen eten zullen vinden en willen ze ons direct excursies verkopen die morgen uitverkocht gaan zijn. We hebben een goed idee van wat we hier willen zien, zoeken nog even op internet naar de beste opties en gaan de straat op. Belangrijkste dingen eerst, bustickets naar de volgende bestemming, Puerto Natales, voor vrijdag. Lijkt ons ruim op tijd. Bij de kiosk blijkt dat we de op 2 na laatste stoelen hebben geboekt. Fieuw.

Dan de uitstappen, it’s all about glaciers. De bekendste, Perito Moreno, doen we zeker, daar kan je niet rond. De andere die we willen zien kan je enkel aanschouwen vanop het overbevolkte dek van een catamaran, of zoals onze LP het weer lyrisch omschrijft ‘just nature, you and 300 of your closest friends’. En dat voor een ganse dag, niet helemaal ons ding. Zeker niet nadat we de commentaren op internet hebben gelezen. Gelukkig is er nog een optie, de gourmet-tour, waarbij we met een privé-firma meekunnen. Op die boot is maar plaats voor 40 personen en ze beloven op hun communiezieltje dat ze nooit uitverkopen. Prima, ’t is niet dat we hier nog dikwijls gaan terugkomen. Ook hier hebben we geluk, we kunnen beide excursies boeken. Het worden drukke dagen.

23-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag is onze ‘rust’dag. We moeten ons volgend verblijf zien te regelen want we hebben al bustickets voor vrijdag naar Puerto Natales. Dat gaat vlot. Dan hebben we nog tijd om even ons hoofd buiten te steken richting gemeentelijk natuur- en vogelpark, Laguna Nimes. De flora van deze regio bespreken kan blijkbaar heel beknopt. Je hebt de grote struiken en de kleinere struiken. De fauna is al niet veel uitgebreider. Je hebt de Argentijnse trots: de poema en die kan maar best guanaco’s, ñandu’s of stinkdier lusten. En er rest ons nog een handvol vogels. Die gaan we hier zien. Ben benieuwd. Het is een self-guided toer van 3 km rond een meertje in een herfstzonneke en strakke bries. Heel dichtbij komen de paadjes niet bij het meer met bijhorende vogels, maar we kunnen toch wat mooie plaatjes schieten. Goed uitgewaaid terug het stadje in, daar wachten we een gratis shuttle bus op die ons tot aan het Glaciarium brengt, enkele kms buiten het dorp in het niets geplaatst. Dit museum heeft als enige onderwerp, en dat had je kunnen raden, gletsjers. De volgende twee dagen gaan we op gletsjerexcursie naar de meest indrukwekkende exemplaren van deze planeet. Dan kan je op zijn minst de moeite nemen om goed geïnformeerd te zijn zodat je ten volle begrijpt wat je te zien krijgt. Het museum doet me beetje aan het oorlogsmuseum van Hanoi denken. Ze zijn vooral vol van hun nationale helden die er in geslaagd zijn deze gigantische lap grond van Chili te onttrekken. Dat was trouwens ook de bestaansreden van El Chalten, ons vorige dorp, opgericht in 1983 nota bene. Goed, we krijgen steekkaarten te zien van de bekendste gletsjers, een 3D gletsjerfilm, de opwarming van de aarde is aan de orde, en de mens als grote boosdoener die de aarde regelrecht naar zijn ondergang stuurt. Echt zoveel wijzer worden we niet.

In dezelfde hal is ook de ingang voor de ijs-bar. Geen ijsjes-bar, een ijs-bar. Een bar volledig gemaakt uit ijs. De entrance fee is evenveel als voor het museum. Alle bezoekers die tot hier komen zijn louter geïnteresseerd in de ijsbar en laten het museum links liggen. Wij slaan de ijsbar over. Vreemd hoe beide zaken in hetzelfde gebouw gehuisvest zijn, tot zover het ecologische inlevingsvermogen van de bezielers van dit complex.

Terug naar de hostal, blog bijeentippen, eten en vroeg onze nest in. Morgen vroeg dag voor de gourmet.

Foto’s voor de vogelliefhebbers onder ons.

24-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ze komen ons op een veel te vroeg en een half uur te laat oppikken aan ons hotel. What’s new. Minibus in, nog wat toeristen inladen en dan een uurtje tot aan de haven. Er is een probleempje met de boot die ze normaal gezien gebruiken voor deze rondvaart. We gaan op een grotere, een echt cruiseschip met zo’n 20 kajuiten. We hebben plek met hopen, we zijn maar met 25 deelnemers. Thee, koffie, croissants en cake als ontvangst. Leuk, we mogen de toiletten van de kajuiten gebruiken, verleidelijk om niet even op zo’n bed te gaan liggen.

We varen tussen de bergen door en als eerste merk ik de ijsbergen op, ‘Capitan, Iceberg Ahead!’. We willen hier geen Titanicske doen. Ze zien er zo mooi en lief uit, maar als je beseft dat slechts10% boven het oppervlak zit begrijp je dat het eigenlijk gigantische mastodonten zijn. Ze zijn afkomstig van de Upsala-gletsjer. Ne grote, ik bespaar je de technische details. Het einde van de gletsjer drijft op de Brazo Upsala, een 700m diep meer. Deze gletsjer trekt zich pijlsnel terug, dat verklaart het mijnenveld aan ijsbergen. Om dezelfde reden kunnen we niet tot aan het gletsjereinde zelf varen. OK even van op afstand bewonderen, het blijft onwezenlijk zo’n ijsrivier die het dal in stroomt.

We varen nu naar de tweede gletsjer, de Spegazzini. Zoek het op als je me niet gelooft. Daar kunnen we wel vlak bij komen. De motoren worden stilgelegd en we worden uitgenodigd voor de lunch op het onderste dek. Het achtersteven heeft gigantische ramen en we hebben een lunch with a view. Impressionant. We zijn hier blijkbaar niet alleen, een ander schip komt ons vergezellen. Het is de kleine catamaran met 300 van onze ‘not so close friends’ op. We toosten eens met ons glas wijn. Heel erg blij dat we daar niet opzitten.

Het gourmetgedeelte start traditioneel met Empanadas met een frisse paprika-tomaat-ajuindressing. Daarna volgt een plank overladen met kazen en fijne vleeswaren, het smaakt maar het is teveel voor ons beiden. Wijn naar believen. Als ze komen afruimen krijgen we nieuw bestek. We weten meteen hoe laat het is en kijken elkaar verbaasd aan. Menen die dat? Jawel hoor, de hoofdschotel volgt, een lamsstoofpotje. Daarna nog twee desserten. We willen niet onbeleefd zijn en doen ons uiterste best.

Na de lunch kunnen we op een stop meegaan voor een kleine tocht, ‘t zal nodig zijn denk ik schuldig. We hiken de volledige 200m tot aan de Bahia Puesto de las vacas. Een hutje waar koejagers verbleven. Hun taak: wilde gemuteerde koeien afschieten, want die eten het bos op, en de kadavers ook meenemen want anders komen er teveel poema’s. Ze hebben een contract van 16 jaar, niemand hield het hier langer uit dan 4 jaar. Heeft blijkbaar ook te maken met het feit dat ze maar om de 3 maanden bevoorraad werden. De helft van de tijd werden ze dan nog eens vergeten. Soit, we hiken terug naar de boot, ik, met nu nog een half schuldgevoel over, klauter aan boord. Als we de enquête invullen, beantwoorden we in alle eerlijkheid de vraag ‘Wat vond u het meest indrukwekkende aan deze trip’ met ‘de lunch’. Terug naar de haven en met de minibus terug naar El Calafate.

25-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Iets minder vroeg en met iets minder vertraging verschijnt er weer een minibus (hoezo, we vallen in herhaling?). Deze XL Tour wijkt van de standaard route af, waardoor we de massa omzeilen, zo werd ons beloofd. De route begint langs een gravel road en we passeren een aantal estancias. Dit zijn megaboerderijen (sommige hebben 70.000 ha grond) die origineel voornamelijk schapen hadden rondlopen. De wol werd echter te goedkoop waardoor de meeste gedwongen werden hun activiteiten stop te zetten. Hetgeen nog overschiet wordt vooral gebruikt om toeristen te herbergen. Er volgt nog een hele uitleg over de regering die protesterende estancia-uitbaters vermoordde, maar het merendeel daarvan ontgaat ons door een combinatie van minibus-op-gravel en het spanglish door een krakende microfoon van de gidse.

En dan komen we aan de Perito Moreno-gletsjer, de topattractie van El Calafate. Over deze gletsjer toch een woordje extra. Het is één van de weinige gletsjers ter wereld die niet krimpt. Sommige jaren groeit hij zelfs zo hard dat de ijsmassa de tegenoverliggende oever bereikt en zo de rivier afsluit. Als de druk van het ingesloten water te hoog wordt (tot 30m boven standaard niveau), breekt heel de ijsmassa op dat punt af en begint alles van voor af aan. Moet een indrukwekkend schouwspel zijn. Op dit moment is de zij-arm nog niet afgesloten, dus ’t zal niet voor vandaag zijn.

Op die tegenoverliggende oever is een volledig pad aangelegd waardoor je de gletsjer van alle kanten kan bekijken. Het is indrukwekkend. Doordat de gletsjer zo snel schuift, 2 meter per dag, breken er vooraan veel ijsschotsen af, het is een constant gedreun. We voelen ons nietig, we staan zo dicht bij de enorme ijsmassa, die lijkt recht op je af te komen. Je hoort het hele gevaarte heel de tijd kraken langs alle kanten.

In de namiddag hebben we nog een boottrip tot vlak aan de wand. Beetje overtoeristische bedoening maar kom, het blijkt uiteindelijk wel de moeite waard. We maken nu wel onderdeel uit van de 300 best friends. We varen naar de 70-m hoge ijswand en aanschouwen hem nu vanop het wateroppervlak. 70m, dat is al wat. Op een bepaald moment dondert er een enorme brok naar beneden, ter grote van een appartementsgebouw. De langgerekte metershoge golven die ontstaan wanneer het ijs in het water terecht komt, komen dreigend op de boot af. Iedereen grijpt iets vast als de golven inslaan. Ze doen de boot hevig op en neer gaan.

Eens terug in El Calafate krijgen we van de organisatie nog een gratis biertje in een organic brewery, met empanada. Het is duidelijk dat ze beter zijn in het maken van empanada’s.

Bij deze hebben we El Calafate ook weer gehad. Ik heb vanmorgen een Calafate-bes gegeten en volgens de legende zal ik nu altijd willen terugkomen. Ik ben benieuwd. Toch even dat kleine beetje gletsjer-moeheid kwijtraken. Morgen naar Puerto Natales (Chili again) met…. de bus.

Wat had je gedacht?

26-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We vertrekken met 2 volgeladen bussen richting Chili. De 2 plaatsen achteraan zijn die van ons. Comfortabel, veel beenruimte en de stoelen kunnen naar achter. Dat spreekt niet voor zich voor de laatste rij, weten we uit ondervinding. Wij zijn heuse Patagonian bus experts aan het worden. Maar nu komt het dus wel goed voor de komende 5u. Het is stillekes op de bus, iedereen probeert zijn nacht nog wat te verlengen. We rijden door het ons ondertussen zeer vertrouwde landschap van pampa’s en dappere guanaco’s die uitdagend vlak voor de bus de weg op springen. Diegene die als laatste weer wegspringt is de durfal van de dag, de rest wordt dan schertsend uitgemaakt voor bange pampahaasjes. Wat moet een guanaco hier anders doen om de wijfjes te imponeren?

We komen aan een wegversperring, iedereen moet van de bus. De bagageruimte wordt opengemaakt en honden doorsnuffelen alles. 2 Israeli’s moeten voor de ogen van de 45 andere reizigers al hun bagage uit hun rugzak op straat uitstallen, ze zijn er niet mee gediend. Een gemiddelde backpacker loopt ook niet rond met zijn sjiekste en properste kledij natuurlijk. Er wordt niets gevonden. De hond gaat nog even de bus op en begint daar van zijn oren te maken. De buschauffeur komt kwaad terug van zijn bus en roept in het Spaans dat het toilet alleen maar bedoeld is voor de nummer 1. Gezien de bus vol toeristen zit, is er nauwelijks iemand die doorheeft wat het probleem is. Enfin, iedereen terug de bus op en we zetten de reis verder.

Uiteindelijk komen we aan de Argentijnse grens. Emigratie-papiertjes invullen en gaan aanschuiven. Voor ons bus 1. Dat gaat hier nog even duren. Personenwagens worden tussendoor bediend dus onze rij schuift nauwelijks door. Niet moeilijk, in één keer 100 man droppen aan een kotje met 1 overheidsbediende. Die man stempelt langzaam en plichtsbewust tot zijn hersenen volledig moes zijn. Op een dag vind je de job van je leven…

Dan rijden we door niemandsland tot aan de Chileense equivalent. Immigratiepapiertjes invullen, aangifteformulier invullen, 2^e set immigratieformuliertjes invullen, ik heb op de duur zoveel keer hetzelfde ingevuld dat ik bij geslacht voor mezelf ‘M’ aanduid. Ik verbeter het snel, maar deze korte identiteitscrisis gaat ongetwijfeld een vragende blik opleveren.

Volgend kotje met 1 overheidsbediende. En maar stempelen. Zijn collega doet het deel van de uitreizende mensen. Die man heeft geen klanten en kan dus rustig TV kijken.

Chili=geen vers eten binnenbrengen dus alle, maar dan ook alle bagage moet gecontroleerd worden. Gelukkig staat er hier een scanner, ik zag ze daar al manueel aan beginnen. Als we eindelijk volledig bestempeld zijn, is het 2,5 uur later, waardoor we met meer dan 2u vertraging in Puerto Natales aankomen. Hoe flikken ze dat toch altijd om er zoveel naast te zitten.

Onze hostel blijkt van het nieuwere soort te zijn, de badkamer blinkt (met regendouche en horizontale aquajets) en er is een leuke lounge-ruimte met zicht op, ja probeer er hier maar eens naast te kijken, de Andes. We selecteren en posten nog de foto’s op de blog en gaan dan op zoek naar eten want dat is er weer overgeschoten met die lange busrit. 

27-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Zoals jullie kunnen zien op het kaartje, begint het vaste land op z’n einde te lopen. Het wordt dus dringend tijd voor een plan op langere termijn. Het plan is om op 29/03 in Costa Rica te zijn, dus dat geeft ons nog tijd om iets tussendoor te doen.

Vandaag dan ook eens geen uitstappen. Na eergisteren met een Amerikaan te hebben gesproken, kwamen we toch weer even in de verleiding om een cruise naar Antarctica te gaan zoeken. Maar met het budget dat we daaraan zouden spenderen, zelfs in last minute, kunnen we nog vele andere dingen doen op deze reis. We besluiten van het niet te doen. Aan de ontbijttafel speelt er trouwens een documentaire over Antarctica en daarmee troosten we ons, zo hebben we het ook een beetje gezien. Wat we ter compensatie wel willen doen is een cruise vanuit Punta Arenas via Cape Horn naar Ushuaïa. We koersen nog snel naar een lokaal boekingskantoor, dat ons meldt dat de last-minutes hiervoor pas maandag bekend gemaakt zullen worden. Dan slaat de klok 13u, het is zaterdag, dus alles stopt hier. Winkels dicht, geen communicatie meer mogelijk. Zullen we maar wachten tot maandag en hopen dat er tegen dan nog plaatsen vrij zijn. En zo stopt ook onze verdere planning, want een eventuele trip naar de Galapagos zouden we daar dan nog kunnen achterplakken, maar ja, eerst dit in orde krijgen voor we de verdere planning kunnen aanpakken. Wachten, dat kan je dus duidelijk leren.

28-02-2015 om 21:43 geschreven door Mike & Ruth  

Als we gisteren na ons avondmaal nog even nakeuvelen in het salon, zijn we live getuige van een duidelijk heel leuke Montfort-schoolfuif in Kontich Kaz, de tesjnologie staat voor niets deze dagen. Leuk dat de harde kern van het Party Comité aan ons denkt en even inlogt vanop de fuif.

Vandaag gaan we naar het Torres del Paine Nationaal Park. De Torres zijn granieten pilaren die tot 3000 m boven de zeespiegel uitsteken. Ze markeren meteen ook het einde van de Andes. Zeer geliefd bij hikers omwille van de W-route en de Paine-route, respectievelijk 4-5 dagen of 7-9 dagen hiken. We hebben niet veel zin in de hele voorbereiding, zijnde hoofdbagage ergens stockeren, kampeermateriaal gaan huren etc, en daarenboven zijn de weersvoorspellingen voor vandaag en de komende dagen allesbehalve. Dus we kiezen voor de easy way en boeken een full day georganiseerde trip. Als de wekker om 6u15 afgaat, voelt het aan alsof we effectief gisteren zijn gaan fuiven. Ontbijten en buske op. De rit naar het park zal zo’n 2,5u duren. Ondertussen lijkt het toch een beetje op te klaren, misschien hebben we geluk.

Onderweg worden er regelmatig wild-life stops gehouden. Het betreft vnl de ons reeds welbekende guanaco’s en ñandu’s. Deze dieren zijn duidelijk niet voor iedereen zo vanzelfsprekend, de bus reageert euforisch als we de eerste dieren spotten. We beginnen ons dan ook af te vragen hoe die mensen hier zijn geraakt, uit de lucht gevallen? Misschien zit ik er niet eens zover naast. De Française voor ons is een spektakel op zich, bij elk dier dat ze ziet, roept ze vertederend ‘oooh’, alsof den bloemekee van het vuurwerk is aangevat, en ze houdt dat vol, de ganse rit, zelfs na de 120^ste guanaco. Wij krijgen er helemaal de slappe lach van en beginnen op de duur te wijzen naar dingen die er niet zijn. Het heeft toch zijn charmes, die groepsuitstappen.

We krijgen af en toe het onderste gedeelte van de Torres del Paine te zien, maar ze komen niet helemaal uit de wolken. Tja, aan het weer kunnen we niets veranderen hé.

Als we aan de inkom komen, is het weer hetzelfde, wij betalen 10x de inkomprijs van een Chileen. Ik kan snappen dat er een onderscheid gemaakt wordt, die mensen betalen uiteindelijk ook de belastingen, maar dit is toch wat overdreven. Echter de gewone gang van zaken hier.

Onze voorlaatste stop voor de lunch is de Salto Grande, een uit de kluiten gewassen waterval, met zicht op de Cuernos del Paine. Als we bijna aan de waterval zijn, staat er een waarschuwingsbord voor hevige windstoten. Dat hadden we al in de mot ja, het haar waait van ons hoofd en echt praten lukt niet want ook de woorden worden weggeblazen. Op een uitkijkpunt gaat de wind onaangekondigd dubbele vitesse en wordt hij zo sterk dat we meters  opzij worden gegooid. Met moeite kunnen we het evenwicht bewaren. Dit is niet normaal, nog nooit zo’n sterke wind gevoeld, niemand blijft recht, zelfs de zwaargewichten niet. Iedereen zit nu gehurkt, wachtend tot de kracht afneemt. Daarnet stond nog een man gevaarlijk dicht bij de afgrond van de waterval, ’t is te hopen dat hij in de juiste richting is geblazen. Het waarschuwingsbord had dus wel degelijk waarde en nu begrijpen we ook waarom in alle omschrijvingen van de hikes wordt aangeraden om wandelstokken mee te nemen, zodat je beter bent opgewassen tegen deze onverwachte extreme windstoten. Iedereen snelt terug naar de minibus, lekker comfortabel, en dan gaan we lunchen.

We delen de tafel met een Zwitser en een Duitser. De Zwitser blijkt net de cruise te hebben gedaan waar wij al van thuis op zitten te kwijlen, maar dan in omgekeerde richting. Hij is dol enthousiast. Wij doen nog maar een extra schietgebedje voor een mooie last minute morgen maar hopen er niet echt op.

Tegen dat we terug buitenkomen is het weer helemaal om zeep. Dikke wolken rollen van het bergmassief en er is niets meer te zien. Het regent, hagelt, gletsjert of we staan in de wolken, dat is niet meer duidelijk.

De volgende bezienswaardigheid is een wandeling naar een uitkijkpunt aan het Grey-meer en op de Grey-gletsjer, zo mooi door onze gids in het Engels aangekondigd als ‘and now we will make a walk IN the lake’. Lijkt me een uitdaging. De Zwitser maakt terecht de opmerking “This should be referred to as … diving?”. Door de gietende regen krijgt de mens bijna nog gelijk ook. Na een half uur is de pret eraf en beseffen we dat er toch niets te zien gaat zijn. De gids is blijkbaar ook wijselijk op de minibus achtergebleven. Dus we keren terug. Blij dat we niet ingetekend hebben voor meerdaagse tocht.

Als laatste rest ons nog een bezoek aan de Milodon-cave, een grot waar ze resten van een prehistorisch beest hebben aangetroffen. Behalve een stenen replica en wat haren van de desbetreffende milodon, is er weinig meer te zien dan een gat in een rots. Ah ja, maar dat is de definitie van een grot zeker?

En dan terug naar Puerto Natales. Best vermoeiend, zo’n hele dag rondgeleid worden.

Onder het hoofdstuk er zijn geen zekerheden meer.

Als ik vroeger al eens met licht ironie zei: “Ja hoor, en bananen die zien blauw en stenen kunnen drijven” dan moet ik dat nu noodgedwongen herzien. Die blauwe banaan heb ik nog niet opgemerkt, tot hiertoe, maar ik heb al wel hele rotsen zien voorbijdrijven, zij het gevangen in glesjerijs. Ongetwijfeld draagt hun paus hier een broek en schijten de beren náást het bos.

Nog een verschil met onze regio: In België is het meestal zo dat, of de zon schijnt, of het regent. Slechts als het kermis in d’hel is, is dat anders. Hier niet, hier is het alle dagen feest daarboven. Zon en regen zijn twee fenomenen die niets met elkaar te maken hebben. Je hebt ook geen wolk nodig boven je hoofd. Het water wordt wel van andere contreien aangeblazen. Strange it is.

01-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth