Als ik terugkom van het sanitair heeft een kroostrijk gezin ganzen onze plek ingepalmd. Voorzichtig ga ik er langs, ik heb zo’n ma Gans al eens zien uithalen naar een auto die te dicht bij haar kinderen kwam. Even later verschijnt een dikke vette bosmarmot die onze bbq komt aflikken. Boeiend park!

Al snel komt de zon tevoorschijn. Bottinen aan en weg zijn we. De Lusk Lake Trail voert ons door een gemengd woud. Dat is al even geleden dat we nog eens loofbomen van dichtbij gezien hebben. Boven de boomtoppen pakken de donkere wolken opnieuw samen en niet lang daarna lopen we in de gietende regen. Dat klinkt geweldig in dit bos, wat een gedreun. Een heus concert van verschillende soorten ruis afhankelijk of de regen op rotsen, bladeren of bomen valt. De windvlagen sturen er een ritme in. Gelukkig zijn we erop voorzien, en blijft het bij die ene stevige vlaag. Het is een aangename wandeling, niet te uitdagend, net lang genoeg en we zijn helemaal alleen. We zien en horen veel vogels, moeten opletten om niet op de massa’s eekhoorntjes te trappen. Grote dieren zien we echter niet.

Terug op de camping zetten we ons nog even op het strand. In het meer is een zone zo groot al een Mortsels zwembad afgebakend waarin gezwommen mag worden. 3 Redsters houden de boel Baywatch-style in het oog met de typerende oranje boei onder de arm. Mike krijgt precies al ademsnood. Het water is warm, er wordt danig rondgeplonst. De voertaal is hier duidelijk het Canadees-Frans. We verstaan er geen jota van. Het doet me terug denken aan Etienne-de-Québécois die we in Nazca tegen het lijf liepen. Hij vertelde ons daar dat dit het echte officiële oeroude Frans is. Het Frankrijk-Frans is pas later bijgeschaafd tot zijn huidige vorm. Ne mens leert zo eens iets bij. Hoewel ik niet denk dat ze dit in Frankrijk graag zullen horen.

’s Avonds zitten we aan ons kampvuur. Ineens geritsel vlakbij en geschuifel door het gras. In het donker proberen we de schim die snel onze richting uitgaat, te identificeren. Een wolf, een wombat, een bever?? Voor Mike het goed en wel beseft, staat er een wasbeer met zijn voorpoten op de armleuning van zijn stoel, op een halve meter van zijn gezicht. Zijn typische ogen staren Mike recht aan. Hij neemt snel de omgeving in zich op en vindt onmiddellijk het lege kommetje van de pinda’s. Net te laat. Hij verdwijnt snel en geruisloos de nacht in.

29-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We rijden weer 200 km noostelijker, naar Mont Tremblant dieper in Québec. We stoppen aan een supermarkt en vallen ongeveer van onze stoel. Hola, deze supermarkt verkoopt alcohol? Da’s de eerste keer in Canada dat we dat zien. Gedaan met de bruine schijnheilige zak, hier mag iedereen zien dat je alcohol hebt gekocht. Franse invloed?

Aan de kassa staat er terug een extra persoon die je zakken inlaadt. Dat ben ik ondertussen al zo gewoon, dat ik in Toronto de herbruikbare tas aan de kassierster gaf. Als blikken konden doden… ’t was duidelijk de bedoeling dat ik dat zelf deed. Deze man biedt zelfs aan om de inkopen tot aan de auto te dragen. Zou hij het ook in onze koelkast willen schikken?

Aan de overkant is een Dollarama, vergelijkbaar met onze Krak. We kopen er wat kleine souvenirs. Het meisje aan de kassa verstaat geen letter Engels. En met mijn Frans is duidelijk ook iets mis, want ze blijft mij aangapen tot ze rood uitslaat zonder op mijn vraag te antwoorden. Ai, dat wordt dringend tijd om die taal hier wat te leren.

We installeren ons op de camping. Deze ligt niet echt in het natuurschoon zoals we de laatste dagen gewend zijn. Maar er is wi-fi, kunnen we eindelijk die blog bijwerken. En met de bus zijn we zo in Mont Tremblant, waar er morgen vanalles georganiseerd is ter ere van Canada Day. Overmorgen zullen we dan wel eens naar de berg zelf gaan kijken. 

30-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Groot Nationaal feest vandaag. We verwachten ons aan een gekte, te oordelen naar alle mogelijke attributen die je kon kopen met een esdoornblad erop. Als we buitenkijken zien we geen enkele camper die versierd is. Hier wordt helemaal niet gefeest? Misschien te maken met het feit dat de regen met bakken uit de hemel valt? Het weer is ronduit dramatisch en de voorspellingen nog onheilspellender.

Pas in de namiddag lijkt het even wat lichter te worden. We nemen de bus naar Mont Tremblant, we zijn de enige passagiers. In het centrum is er wel meer beweging. Mensen lopen met Canada-vlaggen rond, of hebben een Canada-paraplu op hun hoofd staan. Er is opvallend veel rood op straat. Met een gratis kabelbaantje kan je naar het hoogste gedeelte van het dorp dat zich een stad waant. Geweldig, we razen rakelings over de daken van de huizen en zweven recht boven zwembaden van de poepsjieke hotels. Dat zal wel verwarmd zijn, geen kat die anders met dit weer in een zwembad zit. Mocht ik het vooraf geweten hebben, ik had ballonen met ijswater gevuld als munitie. Incoming!
Vanonder het afdak van een terrasje volgen we de soundcheck van de groep van vanavond. De opklaring van zonet is al voorbij en het regent zo mogelijk nog harder dan vanmorgen. De dakgoot van de taverne naast ons begint gevaarlijk door te buigen onder de druk van het water. Dat haalt de afvoerbuis niet meer, het water klettert er gewoon over. Uiteindelijk houden ze het ook op het podium voor bekeken.

We verhuizen naar binnen om te eten. De conversatie met de ober verloopt aanvankelijk stroef maar we verstaan mekaar. Telkens als wij Merci zeggen, antwoordt hij met ‘Bienvenue’, wat we erg vreemd vinden, we zitten immers al een tijdje aan onze tafel. Een  ober met Alzheimer? Dat komt nooit goed. Het duurt even voor we doorhebben dat dit hun Franse versie is van ‘You’re welcome’. Raar taaltje dat die mannen hanteren.

De fles wijn is niet op de rekening gekomen. Nooit schrijf ik nog een slecht woord over obers met geheugenverlies.

Om 20h30 begint het optreden. Het popgroepje met zelfingenomen zanger klinkt lang niet slecht, maar dat kan normvervaging zijn. Ambiance krijgt de sprinkhaan er anders niet in. Niet moeilijk, alle festiviteiten zijn hier steeds alcoholvrij. Dan begint ge niet aan de Marie Louise te roeien.

Na het optreden lopen we in zeven haasten naar beneden en we zien de bus voor onze neus vertrekken. Niet erg, dan pakken we de volgende en tevens laatste bus. Die is dan weer te laat waardoor we op de valreep het vuurwerk nog kunnen zien. Mooier dan verwacht maar niet bijzonder. Alle pijlen lijken wereldwijd van dezelfde fabriek te komen.

De camping slaap al als wij toekomen, de feestneuzen.

01-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De hemel is gezuiverd, het wordt een mooie dag. We twijfelen nog even om terug naar Mont Tremblant te bussen en daar met de kabelbaan naar boven te gaan voor een wandeling maar we opteren toch om gewoon even van het mooie weer te genieten, boekje lezen voor de camper, alles wassen, en niks doen. Ook leuk.

Er passeren nog 2 dames op de fiets die vertellen dat ze zo’n camper als die van ons gekocht hebben. Enfin, dat denken we toch dat ze vertellen. We zijn uitgenodigd om vanavond bij hen aan het kampvuur te komen zitten en een avond door te brengen in het gezelschap van echte Quebeckezen. Dat worden boeiende conversaties.

02-07-2015 om 22:52 geschreven door Mike & Ruth  

Eindelijk kunnen we onze jaarpassen voor de nationale parken nog eens bovenhalen. Langs deze kant van Canada zijn de nationale parken immers niet dik bezaaid. De passen liggen al twee weken onaangeroerd netjes geordend in het hoopje rommel in de dashboardvakjes. Maar net vandaag liggen ze er niet meer. Vrouwlief heeft die preventief uit het dievenzicht onttrokken en opgeborgen op een veiligere plek die ze nu even vergeten is. Niet zo erg, zo groot wonen we hier nu ook weer niet. We starten een search en beginnen met de usual suspects uit te kammen. Als dat op niets uitdraait gaan we door de ganse camper, geen plekje blijft onaangeroerd hoe absurd het soms ook mag lijken. We vinden ze niet. Hoe langer we blijven zoeken hoe meer hypotheses naar voor worden geschoven. Gestolen? Door het dashboard verorberd? We vertrekken dan maar, we hebben nog exact 320 km om te overpeinzen waar de passen heen zijn. De banen zijn breed en comfortabel, de rit verloopt opvallend sereen terwijl naast me dezelfde map voor de 14^e keer doorzocht wordt.

In de Visitor Center van La Mauricie schuiven we dan maar netjes aan om nieuwe toegangsbewijzen te kopen. Als we onze passen alsnog terugvinden betalen ze de nieuwe aankoop terug beloven ze.

We rijden het National Park binnen, stookhout oppikken en naar onze plek. Hier staan we zonder service en zijn we volledig aangewezen op de zelfvoorzieningen van de camper. Geen nood, de tanks die leeg moeten zijn, zijn leeg, de andere vol en de batterijen geladen. We bricoleren een typisch Vlaams gerecht ineen met een Canadees accent. Kort gegrilde tonijn met asperges en hollandaise saus, en, uiteraard een gepocheerd eitje.

Nu nog even uitvogelen welke van de gesuggereerde wandelingen we hier morgen gaan belopen.

03-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De titel laat u vast al vermoeden dat wandelen er niet zal inzitten. (Hoewel). Op de camping is een service center dat fietsen verhuurt. Dat heeft alles te maken met een fietsloop van zo’n 35 km die hier voorbijloopt. Dat lijkt ons wel eens een leuk alternatief. Een ontspannend  ritje langs de meren. Volgens de uitbater gaan we daar zo’n 3 tot 4 uur over doen. Ok, doen we. Het eerste stuk loopt 13km langs de baan en is niet zo interessant, pas daarna is het een lus de natuur in. Slaagt dat even tegen, ik besef ineens weer waarom er in Dardennen niet gefietst wordt. Het lijkt of we alleen maar naar boven fietsen, soms heel even naar beneden maar we staan vooral veel stil, zelfs in het kleinste verzet geraken we niet boven met die dikke banden. Schaduw is er ook al niet op de baan. De zon martelt ons genadeloos, we zijn binnen de kortste keren kloddernat van ’t zweet en onze watervoorraad slinkt veel te snel.

Meer dan een uur later bereiken we het eigenlijke startpunt waar de route het park indraait. We zijn al kapot en het moet nog beginnen. Ok, korte pauze en wat suiker binnenspelen en dan gaan we er terug tegenaan. We rijden nu onder de bomen, wat een dankbare verkoeling. Het pad is vlot berijdbaar en slingert langs de oevers van verschillende meren. Gezien een meer van nature uit vrij horizontaal ligt, zijn de hoogteverschillen beperkter, niet erg voor onze geteisterde beenspieren. Het schiet uiteindelijk wel goed op en we hebben ruimschoots de tijd om regelmatig te stoppen en van het uitzicht te genieten.

Het venijn zit natuurlijk weer in de staart, in de laatste kilometers krijgen we nog een stevige helling voorgeschoteld. Dat duurt welgeteld 10 seconden en we staan allebei naast onze fiets. De wil is goed maar ’t vlees is duidelijk te zwak. Te voet dan maar, de pap is op, the fuel gone, we’re on vapor, Cougar, you got to put it down…

Totaal uitgeput leveren we de fietsen terug in. De man heeft er duidelijk plezier in. We strompelen terug naar onze camper en halen nog net de douches. Daarna voelen we ons terug iets meer mens, maar dat gaat pijn doen morgen, dat voelen we nu al. ’t Was anders wel een mooie tocht, zonder de beloofde Moose weliswaar.

04-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vanmorgen doorzoek ik nog snel even 2 kasten, in een ultieme poging die parkpassen toch nog boven te toveren. Echter zonder succes. Spijtige zaak, ’t waren daarenboven mooie souvenirs. Sorry Greet, anders had jij ze mogen hebben.

Het ritje van gisteren zit nog altijd wat in de billen. Het is uitgesloten dat we naar Québec fietsen. We hoorden al zoveel goede dingen over deze stad, dat willen we niet missen. Onze volgende camping ligt op busbare afstand. We installeren ons en steken de bbq aan. Schitterend weer is het. Morgen zullen we eens gaan zien of de geruchten waar zijn.

05-07-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth