Een stralende zon jaagt ons de camper uit. Als ik de deur opendoe, vliegt die bijna uit haar hengsels. Wat een wind! De schaarse tentjes die nog op de camping staan, gaan allemaal plat. Het is een raar gevoel, alsof je in een droogkast rondloopt. 32° en windstoten tot 70 km/u. Het kan nog erger, in de winter voornamelijk. Dan passeert er al eens een Chinook. Die winden kunnen orkaansnelheden aannemen en ervoor zorgen dat de temperatuur binnen een paar uur met 30° tot 40° stijgt. Record is van -48° tot +9° binnen de 24u. Aha, komt hier maar eens uitleggen dat het in België altijd slecht weer is.

Het is te warm om in de camper te ontbijten en buiten gaat ons spek vliegen, dus we rijden eerst naar meer beschutte oorden. We draaien de Akamina Parkway op voor de eerste scenic drive van de dag. Deze vallei ligt anders georiënteerd. Aan de eerste picknick tafel stoppen we. Dit is een echt berenhol aan de uitwerpselen te zien. We bakken spek met alle vensters open om hen te lokken en eten dat vervolgens tergend traag op aan de picknicktafel, de camera in de aanslag, spiedend naar het struikgewas. Maar het moet slecht spek geweest zijn, want er verscheen geen beer.

De route eindigt aan Cameron Lake. Met de nieuwe verrekijker in aanslag speuren we de heuvels af op zoek naar wildlife. Er staat zelfs een grote verrekijker in vaste opstelling. Als we terugrijden, botsen we op een overstekende witte zwarte beer... Geen zebrabeer natuurlijk maar eerder een pigmentgehandicapte zwarte beer. Het dier trekt zich niets aan van onze aanwezigheid en blijft rustig rondhangen in het midden van de baan. Uiteindelijk huppelt hij de bosjes in.

Na deze vallei draaien we af op de Red Rock Canyon Parkway. Deze weg is een stuk smaller en in slechtere staat. Het is onmogelijk om alle putten te ontwijken. Onze huisraad klingelt van hier naar ginder, als dat maar goedkomt. We rijden eerst door een landschap van weilanden dat eruit ziet als een slecht onderhouden golfcourt. Vlak daarachter rijzen de bergtoppen hoog op. De weg eindigt, niet helemaal tegen onze verwachtingen in, aan de Red Rock Canyon. Verbazingwekkend, de stenen zijn effectief rood, dat is een apart gezicht. Er is een korte informatieve loop die we volgen, da’s voldoende, te warm voor uitdagende tochten.

Laatste locatie van de dag, de Bison Paddock. Daar zouden we bizons kunnen spotten. Da’s weer eens iets anders denken we. En het blijkt niet eens zo moeilijk. De paddock is omheind en de beesten kunnen niet weg. In de wei is een geasfalteerde weg gelegd voor de auto’s en die passeert toevallig net de plek waar de kudde zich bevindt. Echt safari dus. Hoewel, andere dieren zitten er niet, behalve een dapper eendje in een plas water. Af en toe toch vreemde jongens, die Canadezen.

We doen in het dorp nog inkopen voor het avondeten en zijn nu toch eens benieuwd waar iedereen die gigantische ijsjes vandaan haalt. Dat hebben we snel door, de file staat voor het Big Scoop ijssalon. Die heeft zijn naam niet gestolen. 1 Bol bestellen en je krijgt een equivalent van 2,5 bij ons. Het ijs is wel van uitstekende kwaliteit. Gisteren vielen we al naast het happy hour in de Thirsty Bear Saloon, boel gesloten. Vandaag weer gene waar, nog altijd gesloten.

Op de camping doen we nog een babbel met onze Hollandse buren. Blijkt dat zij niet van het bestaan van de jaarpas voor de parken afweten. Ze betalen braaf elke dag 19 CAD om hier te mogen zijn. Dat loopt snel op. We leggen hen het systeem uit. Even later verschijnen ze zo trots als een pauw met hun jaarpas in de hand. En ze hebben het toegangsgeld dat ze tot hiertoe betaald hadden, zelfs teruggekregen. Goeie daad weeral verricht.

08-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag weer schitterend weer, de wind gedraagt zich terug normaal. ’t Is lazy day, blog van een paar dagen typen, korte wandeling tot aan het Prince of Wales hotel boven op de heuvel, nog een big scoop en de route voor de komende dagen bekijken. Het is weeral bbq-weer en dat doen we opnieuw. Ik ga er begot in slagen een bbq op te grillen op 5 weken tijd. Sinds Peru zijn we verslingerd aan verse guacamole, nu is de kwaliteit van avocado’s hier vergelijkbaar met die je in België kan kopen. De guacamole is toch uitstekend, al heb ik daarvoor drie dagen op de avocado zitten broeden.

Na vandaag is het definitief gedaan met de Rockies. Hoewel we het zo lang mogelijk uitstellen, moeten we toch ooit aan die 1200km terug naar Vancouver beginnen. En de tijd begint te korten. 14 Juni ’s avonds moeten we in de buurt zijn. We zullen nog een nacht of 2 in de Okanagan Valley verblijven, bekend om zijn wijnhuizen. 

09-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vanochtend was moeder uil weer op post, met 2 dochters. De Great Horned Owl. Had al niet veel vriendjes in de boom en zeker niet op de grond. De immer overaanwezige ground squirrels waren opvallend bescheiden deze ochtend. Mooi om hen van zo dichtbij te kunnen bewonderen.

In vogelvlucht is Okanagan niet zover, maar we geraken de bergen niet uit dus je moet rond elke berg rondslingeren. Op de banen is een maximumsnelheid van 80 km/h toegelaten, maar dat raad ik je niet aan, zelfs niet met een luxe voiture, laat staan onze camperbus. Niet zo erg, we hebben tijd. We passeren de Frank Slide, Canada’s deadliest rockslide. De nabij gelegen Turtle Mountain stortte in 1903 in en bedolf daarmee een groot deel van het dorpje Frank. 70 Doden tot gevolg. De instorting zou te wijten zijn aan de koolmijnontginningen in de berg, hoewel dat nooit officieel werd bevestigd. Langs beide kanten van de weg ziet het er inderdaad uit alsof er recent een gigantische lawine is gepasseerd. We vermoeden dat de oorspronkelijke huizen er nog steeds onder liggen.

Onze eerste echte stop is Canbrook, voor lunch, winkelen maar vooral voor het Canadian Museum of Rail Travel. De hoofdreden waarom deze stad zoveel bezoekers trekt volgens de reisgids. Nuja, Canada heeft wel iets met treinen gehad in’t verleden. Het is door de grote treinverbinding in dwangarbeid te laten aanleggen dat de ondoordringbare Rockies ontsloten werden voor het grotere publiek. Bijna alle steden kan je hier traceren tot aan hun kraambed, zijnde de railstation. Erg benieuwd naar dit museum dus. Vast een erfstuk van technologische machtsvertoon. Als we binnenlopen worden we enthousiast opgewacht door een jobstudent die zijn rijmpje afratelt. Alles in dit museum is gratis alleen de bezoeken door de gerestaureerde wagons zijn begeleid in een tourvorm te bezoeken. Niet echt veel tijd voor de extra tourtjes, we zullen al eens beginnen met het overige alles te bekijken. Dat lijkt beperkt, het kan krachtig worden samengevat tot een kelderruimte waar enkele treinfreaks op rust zich uitleven door schaalmodellen de kamer rond te sturen in een korte loop. Ongetwijfeld zal het wel een knap geheel vormen als hier de laatste hand aan gelegd wordt, al gaan deze knapen dat waarschijnlijk niet meer meemaken. Bon, ‘t was in ieder geval geen weggesmeten geld, troosten we onszelf bij het buitengaan.

De Scenic Highway langs de Amerikaanse grens is de standaard route verder naar Vancouver. Maar die zou niet zo scenic zijn als de naam doet vermoeden. Dan nemen we die niet. We kiezen voor een alternatieve noordelijkere route door het binnenland en daardoor moeten we enkele gigantische meren over. Via een ferry verbinding. Niet zomaar een ferry verbinding, maar world’s longest free ferry ride (ja ze houden hier van superlatieven, wisten jullie dat al?). Die gaat 35 minuten duren, kost niks en vaart elk 1,5h. Deze alternatieve route was een goede keuze. De banen zijn wondermooi en zo goed als verlaten. Het blijft continu de weg afspeuren om tijdig alle wildlife te ontwijken. Een paar keer gaan we flink in de remmen. Who killed Bambi? Ik wil het niet op mijn geweten hebben. Zo’n 10 km voor de ferry komen we tegenliggers tegen. Slecht teken, dat wil zeggen dat de ferry zo’n 10 minuten geleden gelost is, want deze baan eindigt in de ferry terminal. Klopt, als we toekomen zien we de ferry net afvaren. 1,5h Wachten. Blijkbaar vaart deze al op Pacific Time terwijl deze oever technisch gezien nog op Mountain Standard Time zou ingeclocked  moeten zitten.

We zijn nog steeds niet gehaast en het blijft hier toch oneindig lang licht, so what.

1,5 h Later de ferry op en op het dek genieten van de zakkende zon in de omgeving. Veel banen vind je hier niet. Eens aan de overkant nog 100km. Daar hebben we nog een slordige 2h voor nodig en dan komen we aan onze Three Island Resort. Niemand aan de receptie, we volgen de instructies op het bord en gebruiken de telefoon om de verantwoordelijke te pagen. Twee minuten later komt er een golfkarretje aangezoemd met een oudere opgetutte dame die uit Benidorm Bastards is geplukt, veel te veel pit voor haar leeftijd. De sympathieke woordenstroom is eindeloos, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ze al meerdere toerist onder haar golfcar geramd heeft zonder de flow te onderbreken. Ik heb moeite mijn glimlach te beperken tot wat sympathiek kan bevonden worden.

De camping is een pareltje. We twijfelen of we hier geen extra nacht gaan blijven. Tellen onze nachten opnieuw uit. Nee, we gaan morgen maar door, anders dreigen we verderop in tijdsnood te komen.

Geen foto’s meer van wondermooie baantjes, je hebt ondertussen wellicht een idee van de omgeving.

10-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We rijden tot aan Ferry 2, een kabelferry, meer geluk dan gisteren, we komen aan en kunnen meteen mee. Deze is evengoed gratis en duurt welgeteld 10 minuten. Praktisch zijn die mannen hier wel. Iets na de middag zijn we op onze eerste bestemmingen in dé wijnvallei van (West-) Canada en helemaal klaar voor een proeverij.

Sandhill Winerie

Tip van Marc, eens testen. Gelegen in het midden van de stad Kelowna, wat raar overkomt. Hey, hier verdelen ze ook de Copper Moon, een supermarkt wijnmerk dat we al meermaals goedgekeurd hadden. We laten ons informeren over de verschillende wijngronden, verspreid over de hele Okanagan Valley en sommige tot bijna 40 jaar oud, wat naar Europese normen niet zooo indrukwekkend is. Marc had gelijk, de wijnen zijn bijna allemaal bijzonder. We laten ons verleiden en nemen de lekkerste twee mee. Onze host was een geweldig sympathieke tip, leuke babbel. Bij het verlaten krijgen we nog een voucher toegestopt voor een gratis tasting in hun zusterwijnhuis Red Rooster. Hopelijk geen familie van de fastfoodketen.

Tantalus

Bekend om de Riesling, die proeven we als eerste. De gastvrouw vertelt op haar beurt over haar trip naar Europa. Zij heeft die nauwelijks overleefd. Ze was klem geraakt tussen de deuren van de metro in Parijs en daarbij verpulverde haar rugzak. Alle passagiers hebben tot bloedens toe de deuren moeten openrukken om haar uit deze benarde positie te bevrijden. Wauw! Hoe lang zit die hier al te proeven? De Riesling is buitengewoon goed, de rest is vrij vlak.

We checken nu eerst in op onze te dure stedelijke campground, veel keus hebben we hier niet. We kozen deze campground omdat hier vlakbij nog twee wineries zijn die we willen proeven.

Cedar Creek

Stanaard concept 3 CAD voor 4 proefjes naar keuze. En de keuze is groot, bubbels, wit, rosé, rood. Hier maken ze veel. Ik begin in ’t wit met druivenrassen die ik ken. Jep, die kennen ook iets van wijn maken. Onze host, een uitgeweken Londenaar, heeft ook al wat gereisd en binnen de kortste keren overlopen we de hoogtepunten van onze reizen. Ook hij heeft de Galapagos bezocht. Al heeft hij die trip met 4 Israeli’s moeten uitzingen. De anekdotes zijn fantastisch maar te lang om hier te gaan uitschrijven. We lachen een beet af in Cedar Creek. Na de tasting krijgen we nog een extra toegeschoven. Een drankje dat het midden houdt tussen Port en Cognac in. Echt lekker. Minder krachtig dan Cognac en minder zoet dan Port, nice. We besluiten dat we hier geen flessen gaan meenemen. Zijn koopwaar is weliswaar uitstekend maar we gaan binnen een paar dagen de lucht en dat wordt problematisch met grote voorraden. Als we willen afrekenen voor de tasting, fluistert hij ons toe dat deze op zijn kosten is terwijl hij nauwlettend zijn bazin in de verte in het oog houdt. Thanks mate! 

Summerhill

De laatste voor vandaag. De meest bezochte winerie van de streek. Dat merken we aan de bussen Aziaten die hier gelost worden. Het decor en het gebouw is mooi gedaan. Mocht dat nu ook van de wijn gezegd kunnen worden. Bwa niet slecht, maar zeker geen ontdekking. Teveel blends naar onze goesting, het resultaat is een allemansvriend maar tegelijk een rommeltje.

Op de camping duiken we nog even in het zwembad en de hottub en koken dan een potje met een uitstekende fles van Sandhill.

11-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We merkten het direct op de camping. Hier zitten geen beren meer. Niks ingewikkelde vuilbakken meer, terug de standaard container.

We rekken ons verblijf tot het uiterste uitcheckuur, echt geen zin om om 10u al wijn te beginnen proeven. Dan nog naar de supermarkt en tegen 13u zijn we aan de eerste winerie van de dag:

Quail’s Gate

Zij hebben een heel lekkere Foch en Merlot. We kunnen daar ook lunchen, het is echter minstens 20 minuten wachten op een tafel en daar hebben we geen zin in. Hop naar de volgende.

Mission Hill

We eten op hun terras en kunnen daar al een glas van hun Pinot Noir en Shiraz proeven. Dat komt hier helemaal goed, heerlijke wijntjes. Het eten is ook degelijk. Bij de tasting proeven we ook nog een excellente rosé. Het is er druk. Maar volgens het personeel is dit nog niks, binnen een paar weken staan ze 4 rijen dik aan te schuiven voor de proeverij. Lijkt me iets te cosy.

Hierna checken we eerst in op de camping… vrijdag, jullie kennen het verhaal al. Er hangt een groot bord, plaats 8 is enkel nog vrij en voor 1 nacht. Perfect voor ons, pech voor de auto achter ons. Eens we betaald hebben en de plaats effectief van ons is, gaan we nog terug even op pad voor 1 extra winerie. Nu, geen paniek, de proeverijen hier zijn niet zoals bij den Druiwekorrel, per winerie heb je max het equivalent van 1 glas binnen. Al goe.

Sumac Ridge

Weer een Londenaar achter de toog, weer een leuke conversatie. Hier is het de merlot die er uitsteekt.

Onderweg terug naar de camping passeren we nog Crush Pad. Vreemde naam. Toch even gaan kijken. Zij maken al hun wijn in betonnen recipienten ipv inox. Apart om te zien en apart van smaak. Hun rosé is uitzonderlijk en gaat mee de camper in.

En dan verleidt Evolve ons nog. Ligt helemaal verscholen beneden aan het meer. We stappen binnen, er is niemand. Ze zijn net 4 weken open. Alles is nog blinkend nieuw. Zaak net overgenomen. Maar opnieuw, zeer goede wijnen, voornamelijk wit maar heel degelijk. De Gewürztraminer verdwijnt ook in de camper. Ok, en nu stoppen we met kopen.

Marc, bedankt voor je tips, Mission Hill is voorlopig onze favoriet. Wij kondigen ons telkens aan met ‘onze vriend en wijnkenner uit België zei dat we dit echt niet mochten missen’. Dat is per definitie de beste openingszin die je kan maken. Ze zijn dan helemaal in de wolken, bekend tot in dat kleine landje??? En jullie komen speciaal helemaal tot hier om ons te bezoeken? Wauw, onze winerie heeft wereldfaam J. Probeer daarna maar eens iets mis te doen.

Ondertussen hebben we 7 excellente wijnen in de camper en minder dagen. A happy problem.

12-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

…ligt niet veel verder.

Wij slapen te lang uit en we moeten ons haasten om voor 11h van de camping af te geraken. Da’s de schuld van de douche die zich 5 etages lager bevond op deze terrascamping. Terug vuil, dat waren we tegen dat we opnieuw boven waren, ja.

We zijn een beetje ongerust of we wel een overnachtingsplaats gaan vinden. Gek hé, we hebben ons huis immers bij. Nog voor de middag proberen we in te checken bij Oxbow RV park, onze eerste keus. De uitbaters van deze kleine camping zijn zo joviaal dat ze niet anders konden dan een camping te beginnen. ’t Is trouwens verbazend hoeveel Canadezen België al bezocht hebben, …of ze jokken. Bon, nu dat we al zeker zijn van onze plek kunnen we de rest van de dag indelen. We besluiten vandaag geen wineries meer te doen, ’t Is hier wel dé streek maar we hebben het wat gehad. We gaan naar het strand en van daaruit de stad, in 7km verder. Goed plan. We vertrekken vol goede bedoelingen maar hoe verder we van de camping verwijderd geraken hoe meer de donkere wolken zich samenpakken boven de omringende bergen. Als dat hier sebbens losbarst staan we er niet goed op. Plan B, we gaan terug naar de camping en rijden met de RV downtown.  Als we nu eerst eens tot Naramata rijden, een schattig dorpje 20km verder langs de flank van het meer. Ok, kunnen we ineens stoppen bij de Red Rooster, weet je nog, het zusterhuis van Sandhill, waar we een gratis tasting voor op zak hebben. We willen immers niet onbeleefd zijn door hun gastvrijheid af te wijzen, maar eerst stoppen we bij

HILLSIDE

voor een snelle lunch. Die zaak zit vol. Er is nog wel plaats aan de proeverij. Stuk voor stuk prima wijnen. Aan de rosé kunnen we niet weerstaan, die gaat mee.

RED ROOSTER

Al hun wijnen zijn net zoals bij Sandhill van een bijzondere kwaliteit al vallen ze niet binnen het standaard verwachtingspatroon. De Gewürztraminer met slechts subtiele hints van exotisch fruit. Een Shiraz die lichtvoetig is en een Pinot Noir die in de verste verte geen buur van Bourgogne kan zijn. Opmerkelijk is dat veel wijnhuizen een Chardonnay aanbieden die niet op hout heeft gelegen wat hem omdoopt tot een Chablis.

En nu terug naar onze camping

Maar eerst de winery tegenover de Red Rooster binnen springen. Hun logo is een vintage VW hippiecamperbuske, laat ik daar nu nog steeds een zwak voor hebben. Power to the flower, peace Bro.

RUBY BLUES

De zaak wordt uitgebaat door Zwitsers die lak hadden aan de iets te strakke regelgeving van hun land. Deze babyboomers hebben 15 jaar geleden alles achtergelaten en hier een boomgaard gekocht, de appelbomen gesloopt en ranken gezet. En fier dat ze zijn. Deze tasting moet je betalen met een ‘smile’. Dat doen we. De Zwitserse dame vertelt haar hele smakelijke verhaal alsof het voor het eerst is. Of wij ook in de wine business zitten? Absoluut! Al is onze bijdrage gebald tot het ondersteunen en sponseren van de business.

Nu maken we van ons hart een steen, we gaan ze echt niet alle 23 doen op deze baan, en terug naar de  stad.

Op de camping begint iedereen toe te komen .Al snel is duidelijk dat ze elkaar allemaal kennen, familie waarschijnlijk. Benieuwd of we straks gaan uitgenodigd worden om mee te gaan squaredansen met the Amish.

Zalm op vel op de bbq aan de kant van een meertje dat een speeltuin is voor eendenkuikens. Ik ken niks van eenden maar sommige kloeken hebben wel 14 kuikens achter zich. Zelfs voor een eend lijkt me dat te veel. Broed dat eens uit…? Ge krijgt toch onmogelijk 14 eiers onder éénd…

Voor de rest is de vijver afgeladen vol met witte waterlelies, ik kan haast niet wachten tot de  volle maan daar op gaat schijnen…

music: African Beat / Bert Kaempfert. Opzoeken en spelen. Jeugdsentiment waar je vrolijk van wordt.

‘k Zal ’t gemakkelijk maken: https://youtu.be/vGmR2dJSDvo

we wijken af.

13-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Garage sale. Daar zijn we gisteren al mee begonnen, al onze kampeer- en reisgidsen geven we aan Hollandse newbees. We laten een volledige bbq-set startklaar achter alsook de olielamp. We zijn immers niet helemaal zeker of dat mee mag in de handbagage.

We ondernemen al een eerste poging om alles terug in een rugzak te wringen. We willen wat basismateriaal voor camper II meenemen in plaats van dat hier weg te gooien en terug te moeten kopen in Toronto. Dit gaat nooit lukken.

Dan begint de grote terugtocht naar Vancouver, 400km. De rit, de baan en bijhorende uitzichten blijven van Canadese topkwaliteit. De dorpjes die we passeren zijn blijven hangen in de tijd, zo uit een western gepikt. Alleen begrijp ik de snelheidsbegrenzingen nog steeds niet. Die zijn vast alleen van toepassing op de toeristas. Ik rijd bijna altijd zo’n 10km boven het opgelegde maximum en dan nog word ik ingehaald door alles wat op een motorweg wordt toegelaten. Op kop de mega-trucs.

Zo’n 25 km voor Vancouver checken we in op de meest ongezellige camping uit mensenheugenis. Niet eens een picknicktafel, net nu we die uitstekend konden gebruiken voor de grote inpak. De mensen rondom ons staan hier allemaal vast, of beter gezegd, wonen hier. Onze buurvrouw laat trots haar 2 konijnen zien die in de smoorhete camperbus verblijven. Ocharme die beestjes.

We proberen op te eten wat we nog kunnen.

Ik kleef alle dingen die van de camper zijn afgevallen terug aan elkaar met superglue, als dat nu allemaal 24h wil blijven hangen. Hier en daar nog wat vijzen terug aandraaien. Ruth werkt niet echt mee en rukt nog snel de handgreep van de besteklade. De vijzen zijn te kort, dat krijg ik niet meer gered. De bluts vooraan begin ik ook niet aan. Geen flauw idee trouwens hoe die daar gekomen is. Ik heb het niet opgemerkt bij de rondgang bij het ophalen wat vreemd is, en de volgende dag merk ik een knal van een bluts. Zeker wetende niets geraakt te hebben. Vreemd. De enige verklaring is dat iemand de camper geramd heeft tijdens ons eerste supermarktbezoek. Wat vreemd blijft want ik had het gevaarte met opzet wat verder geparkeerd op een verlaten gedeelte van de parking. Soit we zien wel, worst case scenario gaat onze waarborg eraan.

14-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth