19-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het is voor iedereen maandag, ook voor ons. De wekker loopt af om 6u. Maar gelukkig niet om te gaan werken. De eerste bus naar de Argentijnse Iguazu Falls vertrekt om 7u10 en die willen we halen. Dat lukt aardig en om 10 voor 8 staan we voor de ingang van het park. Nog even wachten want de deuren gaan pas open om 8u.

Dat vroege opstaan lijkt te lonen. Ipv met de trein tot aan het begin van de trails te gaan, nemen wij de Sendero Verde. Een alternatief wandelpad. We zijn er zo goed als alleen. De vegetatie is hier indrukwekkender dan aan de Braziliaanse kant, subtropisch oerwoud. We zien bijzondere vogels en massa’s vlinders. En natuurlijk de vrijpostige coati’s (Wiki: witsnuitneusbeer). Die zijn er hier in overvloed en mogen vnl niet gevoederd worden want ze kunnen al eens agressief reageren. Zelfs als je iets in een vuilbak wil gooien kijk je best uit, want daar verstoppen ze zich nogal graag.

Na de Sendero Verde kiezen we voor de Paseo superior, waarbij je de watervallen van bovenaf kan aanschouwen. Ook hier zijn we alleen, wat leidt tot Australië-achtige situaties waarbij we goed moeten opletten voor spinnenwebben midden over de weg met grote, enge exemplaren erin. De uitzichten zijn spectaculair, bij elke waterval zou je zo een half uur kunnen blijven staan kijken. Maar we willen verder nu de temperatuur nog dragelijk is.
Als volgende trip kiezen we de Argentijnse kant van de Garganta del Diablo. Daarvoor moeten we een treintje nemen, en daar zijn we niet alleen. Zo’n half uur wachten en 10 min sjokkelen later komen we aan de brug die ons gedurende 1 km over de Rio Iguazu tot aan de Devil’s Throat brengt. Man man, was het gisteren indrukwekkend, dit is helemaal onvoorstelbaar. Je staat echt met je tenen boven de afgrond, dus net boven dat stoppeke van de Schelde. De neveldampen vormen weer een welkome verfrissing. Het fototoestel drooghouden is onmogelijk.

Dan rest er ons nog de Paseo inferior. Van op die weg kan je ook een boot nemen naar een eilandje midden tussen alle watervallen in van waarop je het mooiste uitzicht hebt. Dat wilden we wel doen maar het eiland is afgesloten wegens,… te veel water?  Als we het eilandje zien liggen snappen we het probleem, daar hebben we op dit moment niet echt iets te zoeken. Achteraf lees ik dat het moeilijk is om de meest ideale periode van het jaar te bepalen voor een bezoek. In de winter is de temperatuur beter, is het droger en kan je dus meer paadjes bewandelen, maar zijn de falls niet zo indrukwekkend. In de zomer zie je ze in vol vermogen maar komt er bijgevolg ook meer volk en kan je door de overvloedige regenbuien niet alles doen. Enfin, full steam ahead geniet precies toch wel mijn voorkeur. Wat heeft een mens nu aan dry waterfalls???

Tegen dat we ook deze weg hebben afgelegd is het 14u en zijn we bekaf. Heel de trip terug naar huis en dan een meer dan welkome douche.

Iguazu achter de rug, het was magnifiek. Of het echt nodig is om beide kanten te bezoeken…? Wij vonden de Argentijnse kant mooier, meer natuur en bredere zichten. De Braziliaanse kant zorgde echter voor een impressionante ‘close encounter’. Dus als je tijd hebt, zeker beide kanten doen zou ik zeggen.

Terwijl ik dit zit te typen, gaat de elektriciteit weer vrij variërend tussen de 40 en 230 VAC, dat kan je gemakkelijkst afleiden van de fan, die bij momenten helemaal stilvalt en dan plots heropleeft.

Foto’s zijn voor morgen, Ik ben eens benieuwd of ze kunnen tippen aan jullie fantasie.

19-01-2015 om 20:46 geschreven door Mike & Ruth  

Oef, het was een zware dobber om de foto’s te selecteren, maar ze staan eindelijk online!

Gisterenavond nog een praatje gemaakt met onze buurman Sven-den-Duitser. Onderwerp was bier. Hij vond die Belgische zware bieren maar niks, allemaal bewerkte troep, hij had liever een gewoon licht pils bier, dat is pas puur natuur. Kort gesprek.

Na de foto’s wandelen we tot aan het 3-landen punt. Van daaruit zie je langs de overkant van de Rio Parana Paraguay liggen en langs de overkant van de Rio Iguazu zie je Brazilië. Dat zijn nog eens logische landgrenzen, duidelijk voor iedereen. Puerto Iguazu heeft ook een haven, daar ligt een cruiseschip zonder ramen. Volgens mij is het schip ook niet eens rivierwaardig. In elk geval niet iets waarmee je tot Antarctica zou willen varen.

Straks moeten we onze overnachting betalen en dat kan, zoals meestal hier, enkel cash. Voor alle zekerheid gaan we toch nog wat extra geld afhalen. Damn, zowel bij Macro als bij Banco Nacional Argentina worden geen van onze kaarten aanvaard, met meldingen gaande van ‘uw daglimiet is overschreden’ (straf, nog niks mee gedaan vandaag) over ‘u kan zoveel geld niet afhalen’ (straf, ik wil 50 euro afhalen) tot ‘uw kaart is niet geldig voor deze transactie’ (en waarom niet?). We hebben op zich nog wel genoeg cash om de overnachting te betalen maar dan zitten we droog. Worst case scenario moeten we op goed geluk onze reserve dollars gaan inzetten in het Iguazu Casino.

Enfin, we lopen de tourist info binnen, misschien kunnen die meer helderheid scheppen (de banken zelf zijn gesloten want het is siësta). Zij begrijpen het probleem en sturen ons naar een andere automaat van Macro. Eigenlijk willen we het niet eens proberen maar kom, je weet nooit. We stappen binnen in iets wat er uitziet als een telefooncel en daar gebeurt dan weer een wonder, er komt wel geld uit dat ding! We begrijpen er niets van, bij Macro 1 geen succes, bij Macro 2 om de hoek wel. De ene Macro is de andere blijkbaar niet. Zolang we winnen spelen we verder. Goed zo, we zijn dus weer voor even gesteld.

Vanavond nog een laatste keer zelf koken in ons appartement, dat was hier een zaligheid, en dan morgen hop, 2500km Zuid-Oost naar het koelere Andesgebergte. Daar starten we in Bariloche!

Foto’s: 3-landenpunt, zicht op Paraguay, brug naar Brazilië, luxe cruise-jacht, auto-pont naar Paraguay, siësta voor de bank

20-01-2015 om 22:09 geschreven door Mike & Ruth  

Onze sympathieke uitbater van het appartementje waar we verbleven brengt ons tegen een zacht prijsje tot aan de luchthaven. Tijdens de rit komen we meer te weten over de man zijn leven dan we  willen en hoe enthousiaster hij praat hoe trager hij rijdt. Nog even en hij zet het ding in achteruit. Eens we het dorp/stadje uit zijn is er geen bebouwing meer langs de weg, enkel jungle. Het valt me opnieuw op hoe dicht de begroeiing wel is. Hier een bosspel doen zou een redelijk stationaire bedoening zijn. Buske stamp bv…, komt helemaal goed. We komen terug aan bij onze hacienda, checken in, security check, boarden en weg. 1h45 tot we in terug aan ons monument/luchthaven zijn, Buenos Aires. De grote fles water kan zonder enig probleem gewoon mee.  Hier geloven ze nog dat er geen enkele terroristische dreiging van een liter water kan uitgaan. Bagage ophalen en aan de andere kant van de terminal opnieuw inchecken voor de volgende vlucht. Het is pas bij het overvliegen van het land dat je een inschatting kan maken hoe immens Argentinië wel is. Het 8^e grootste land met ’maar’ 40 milj inwoners. 3 daarvan wonen in BA. Straten lijken als met een lat getrokken tot in de horizon. Ik voel me klein en wat verloren. Na 2h zetten we de daling in. Allé ja, ‘we’?, ik doe voornamelijk niets buiten mijn riem vastsjorren. Dat lijkt nodig voor een keer. We landen tussen de onweerskernen door, de buien vallen als watergordijnen uit de wolken als door een gigantisch vergiet. Het bliksemt langs alle kanten. De ondergaande zon geeft nog wat extra dramatiek aan de wolken alsof dat nodig was. Het vliegtuig gaat hevig tekeer in de turbulentie. We vliegen nog knal door een regenboog. De sfeer in het vliegtuig is dubbel. Gespannen maar onder de indruk. Veel heviger hoeft het voor ons niet te worden.  En dan vlak voor we landen lijken we voorbij het noodweer te zijn en wordt het ding netjes aan de grond gezet.

Hier is niets.

Geen huizen, straten, velden of bossen. Zijn we op de maan? Enkel een luchthaven midden in een dorre vlakte tussen wat heuvels. Erg vreemd. We vergaren onze bagage en fixen een trip naar de stad. Een minibusje dat ons voor onze hostel afzet.  De hostel was prijzig maar de commentaren waren schitterend. Blijkbaar is onze kamer slechts 3x2m en passen er net twee bedjes in. Geen kast, zelfs geen schap, no nothing. Daar heb ik dus te weinig aandacht voor gehad. Ik voel me wat genomen door de  bookingsite. Zo erg is dat ook weer niet, dit zingen we wel 5 dagen uit. We kiezen lukraak een Italiaans restaurant. We hebben zin in een aperitief en er staat Gancia op de menu. We bestellen dat, de ober checkt even met zijn collega of ze dat effectief in huis hebben, geen probleem. 5 Min later de ober terug aan onze tafel, dat is dan toch met appelsiensap? Nee, enkel met een blokje ijs. Zeker? Ja, zeker. Dus enkel met ijs? Enkel met ijs. Ober verdwijnt terug met een ongelovige blik in zijn ogen en dan wordt de bazin erbij geroepen. Er wordt achter onze rug flink gediscussieerd, we voelen al nattigheid en daar komt de ober terug: sorry, we hebben toch geen gancia, iets anders misschien? Daartegen was ons eten er ongeveer dus dat hebben we dan maar gelaten. Hoewel alles in de stad hier duurder is dan bij ons, is het eten absoluut goedkoper.

Als we terug naar onze minikamer slenteren speelt er een Argentijnse band in een alternatieve bar. Even stoppen.

Vliegen, da’s meer iets voor een kaketoe vindt de kariboe.

Foto van BA vanuit de lucht, zelfs vanuit de lucht herken je zo de breedste laan ter wereld

21-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De titel dekt de lading, weer tijd voor grote schoonmaak van de kleding en om planning voor de komende dagen op te maken. We boeken een wandeling in de Cerro Tronador met een gids, kopen een buskaart om overal te geraken, we overwegen om een auto te huren maar na het zien van de  prijzen is de goesting rap over. Er moet nieuwe zonnecrème gekocht worden en dat verloopt als volgt:

o   Kies uw zonnecrème

o   Ga naar de kassa, geef uw zonnecrème af en krijg in ruil een bonneke met het te betalen bedrag

o   Ga met dat bonneke naar de volgende kassa om uw zonnecrème (die ge niet meer hebt) te betalen

o   Ga met het bonneke dat ge aan deze kassa gekregen hebt naar kassa n° 3 om dat in te ruilen voor uw zonnecrème

Ideaal om de werkloosheid tegen te gaan, 3 man die 1 klant bedient.

’s Avonds beginnen we weer aan de zoektocht naar eten. Het moet gezegd worden dat we eigenlijk niet zo hoog oplopen met het Argentijnse eten. Alle restaurants serveren dezelfde, gigantische porties vlees, pizza’s met louter bodem of smakeloze pasta. Peper gebruiken ze niet en groenten al evenmin. Het resultaat is dat we soms liever een zak chips zouden opentrekken ’s avonds dan op restaurant te gaan. Doet wonderen voor de lijn. We dromen er eigenlijk al een paar dagen van om eens een goei chinezeke te doen. Zal nog effe moeten wachten.

Uiteindelijk kiezen we opnieuw voor een Italiaan, van het betere type volgens de alleswetende reisgids, helemaal aan de andere kant van de stad. Alle andere restaurants hadden rijen wachtenden staan (en dat om 23u, ze eten hier absoluut heel laat). Hilarisch, we doen de menukaart open, exact identiek aan de menu van gisteren. Aha, dan hebben ze hier Gancia, en gisteren zijn we op onze dorst blijven zitten. Dus we bestellen geamuseerd opnieuw 2 Gancia’s als apertief. We zijn benieuwd. Eerste vraag: met appelsiensap? Nee, enkel ijs. Zeker? Ja…, heel zeker. Of misschien met wat citroen? Nee, gewoon met ijs is prima (ne mens moet zich dan serieus proberen te houden). Ok, dienster verdwijnt, Mike zegt, als die nu terugkomt en zegt dat er geen Gancia is, dan ga ik hem persoonlijk halen want ik zie hem van hier staan. Opnieuw wordt er zwaar gediscussieerd, baas erbij geroepen en wij maar gniffelen, af en toe doen we graag moeilijk. En ja hoor, daar verschijnen zowaar 2 glazen met één of ander gelig goedje wat hier voor Gancia doorgaat en ijsblokjes. En met de opmerking, hier, op een bordje apart, toch nog wat citroen om erbij te doen.  …? Dubbel gaan gewoon. Gracias, het smaakt.

Na het eten lopen we nog eens terug langs het caféke van gisteren, er is opnieuw een groepje aan’t spelen dus we springen nog eens binnen. Het moet gezegd zijn, respect voor de zangeres om voor een vol café zo luid zo vals te zingen. We hebben dan ook mogen genieten van de allervreemdste versie van Should I stay or should I go die ooit gebracht is. En da café uit zijn dak. De drankjes die we gisteren bestelden zijn vandaag ineens een euro duurder, allé toch even want bij bestelling n° 2 gaat er dan weer een halve euro af. Strange country.

Foto’s: none, niemand zet zijn vuile was op het internet

22-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze eerste echte wandeling in de Andes staat vandaag op het programma. Met de lokale bus hotsen en botsen we door haarspeldbochten tot aan het skigebied Cerro Catedral. Daar nemen we 2 kabelliften helemaal tot boven en daar begint de wandeling. Eerst een stevige klim tot op een kam van waaruit we een ongelooflijk prachtig zicht hebben op het Nahuel Huapi-meer en de omliggende bergen, veel nog met sneeuw op de toppen. En dan wandelen we ongeveer op gelijke hoogte langs een steile bergwand. Het pad is moeilijk, bestaat meer uit grid en losliggende steentjes dan iets anders, is heel smal, moeilijk te vinden en het zicht in de dieperik is… heel diep. Eén uitschuiver en dat komt niet goed. Een eindje verder moeten we dan ook nog op handen en voeten over losliggende rotsen beginnen te klauteren, nog steeds met die lonkende afgrond naast ons, ik ben totaal niet op mijn gemak. Als heel die steenmassa begint te schuiven… ik krijg mijn bibberende benen niet meer onder controle en kom geen meter meer vooruit. We hebben ook geen idee of het pad gaat beteren en in het terugkomen moeten we hier weer over. Na rijp beraad (en vnl omdat ik niet meer verder wil/durf/kan) besluiten we om dan maar op onze passen terug te keren. Met veel moeite het eerste stuk terug overwonnen en 1,5 uur na ons vertrek staan we terug aan de kabelbaan. Ik lees nog even terug wat er in onze wandelgids staat ‘a well-trodden path with minimum hand climbing’, daar stel ik mij toch iets anders bij voor. Hopelijk is de trekking van morgen met gids niet van hetzelfde kaliber.

Foto’s: van de wandeling

23-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Een must see  als je hier in de regio bent. Beetje op snelheid brengen. De Cerro Tronador is een luie vulkaan waarop zich een immense gletsjer heeft ontwikkeld, in de zomer smelt die gletsjer af en knallen de ijsmassa’s langs een rotswand naar beneden. Dit continue gedonder heeft de berg zijn naam gegeven. Geef toe, dat wil je gezien hebben.  Uit gemakzucht tekenen we in op deze standaard excursie die hier aangeboden wordt. Misschien niet zo’n slecht idee om met een gids te gaan stappen met onze wandeling van gisteren in het achterhoofd.  Bottinekes vastgesjord en op tijd aan het oppikpunt, off we go. We worden met 10 andere in een minibusje geladen dat ons tot aan Pampa Linda brengt, het startpunt van onze tocht. Dat ligt midden in het Nahuel Huapi National Park. Een natuurpark vol idyllische bergen en meren van wel 7500 km2 groot. Onze gidse stelt zich voor en belooft onderweg de route van de nodige commentaar te voorzien. Mislukt, ze slaapt al na een kwartiertje rijden. Ook nog een job die ik zou kunnen overwegen.

Na een half uurtje zijn we bij één van de toegangswegen van het park en betalen we de parkwachter een fee om toegang te krijgen. Vanaf dan rijden we op een stoffige gravelweg, 1,5h tot aan Pipa Lampa, schudden voor gebruik.

Onze gidse heeft een aangeboren talent voor flink geschud Bergspaans. Zij opent de mond halfweg, produceert één universeel geluid dat het midden houdt tussen alle klinkers en lispelt daar de helft van de noodzakelijke medeklinkers tussen. Ik versta er geen jota van.

Uit de reactie van de groep maak ik op dat we vetrokken zijn. Ik slof erachteraan, een tocht over een stoffig pad dat voornamelijk door het bos gaat. De bomen in deze vallei worden op natuurlijke wijze beschermd. Ze zijn immens, tot wel 1500j oud laten we ons vertellen. Nog iets ouder en JC had hier zijn eigen plankskes kunnen komen kiezen, bedenk ik. De naam van de reuzen werd ook meegegeven maar daar zijn we niet uitgeraakt. Blijkbaar staan er ook  varianten van in Tasmanië en Nieuw-Zeeland. Nu dat ze het zegt lijken we ze te herkennen. Na twee uur bossen openbaart de rotswand met overhangende gletsjer zich vlak voor ons. Wauw, hier lunchen we. We nemen wat foto’s, ’t is erg indrukwekkend maar het gedonder blijft uit. Één keer zien we een blok ijs ter grote van een koelkast zich naar beneden werpen. Eerst spat het uitéén en pas later hoor je de donder galmen tegen de rotswanden. Ferm. We keren op onze passen terug het bos in. We kunnen het niet meer zien maar we horen hoe ijs zich krakend losrukt en dan stilte, iedereen houdt halt, seconden lang, tot een  knallende donderslag ons vermoeden bevestigt. We horen de knal uitsterven in de echo’s. Aan het geluid op te maken vermoeden we dat dit een ijsmassa ter grote van een auto moet geweest zijn. 

1,5 uur later staan we terug aan Papi Lampi. We klauteren terug de minibus in en rijden al hink-stap-springend het park uit. Dat zal mijn rug geweten hebben. Blij dat we de tour geboekt hadden, ’t was de moeite waard.

24-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Na 2 dagen tocht tijd voor recup. We proberen het vervolg van de reis een beetje in kaart te brengen. Er zijn nog een aantal dingen die we hier in de omgeving van Bariloche willen doen, maar we moeten eerst een andere overnachtingsplaats zoeken. Uiteindelijk vinden we een kleine woning via de Air B&B website voor een aantrekkelijke prijs. We doen de online reservatie-aanvraag en dan is het afwachten geblazen. Hopelijk komt dat goed anders hebben we morgen geen slaapplaats. Ook voor het vervolg van onze Argentinië-Chili trip zoeken we alternatieve manieren van transport, ook daar wachten we nog op antwoord. Spannend, toch?

De rest van de zondag kuieren we nog wat langs het meer en door het centrum van Bariloche als een doorgewinterd Argentijn. Het weer is aangenaam, goed zonneke, mensen liggen op het strand of nemen een duik in het meer. Wij doen een terraske. Zoals steeds wordt Mike regelmatig tegengehouden voor de meest uiteenlopende en vreemde vragen, zoals op een wandeling ‘is dat wit daar een steen of sneeuw?’ of ‘waar is de straat om te liften?’, waarbij hij als enig antwoord zijn schouders kan ophalen.

Steen? Sneeuw? Una paloma blanca?

foto's redderhuisje Miami style, baywatchers, fútbol

25-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth