Deze ochtend ga ik betalen en begin tegelijkertijd over het vuur dat niet werkt. De echtgenoot wordt direct opgetrommeld om het fornuis te komen controlleren. Er was blijkbaar iets mis met de aansluiting, wij vermoeden dat de poetsdame de boel uit elkaar heeft gehaald om te kuisen maar het niet fatsoenlijk terug heeft geplaatst, maar dat wil wel zeggen dat we gisteren hebben zitten koken met 1 vuur waar wel gas uitliep, zij het niet richting brander. Zeer veilig, niet? Maar goed, wij tevreden dat het opgelost is, zo voldoet het appartement nu helemaal aan onze verwachtingen.

De standaard eerste uitstap richting tourist info voor wat businformatie en we lopen langs een grote supermarkt voor extra keukengerei dat we dan kunnen meenemen op de rest van de trip. De supermarkt is eerder een hypermarket, de eerste volwaardige die we op onze reis tegenkomen en eigenlijk wel welkom. In de verschillende lavanderias zijn al wat onderdelen van onze garderobe achtergebleven, dus we kunnen even aanvullen.

Zo’n 25 km ten zuiden van onze stad ligt Trevelin, gekend om zijn Welsh karakter en afternoon tea. Laat dat nu twee zaken zijn waar we ondertussen in gespecialiseerd zijn, Wales en afternoon tea. Check it out dus. Aan de oostkust zijn er wel meer van die Wales-toestanden, geen flauw benul waarom eigenlijk, maar dit is hier de enige. Met de lokale bus zijn we er op een half uurtje, we wandelen een stukje en gaan dan aan de afternoon tea. Het concept is een vaste formule waarbij je een bodemloze pot thee krijgt, 5 stukjes cake, een scone, boter, een gewone boterham zonder iets, 2 soorten confituur en een boterham met ham en kaas die ons meteen terug naar Schotland katapulteerde, zo authentiek. Het klonk nogal veel dus we sluiten een deal en vragen voor 1 completo met extra thee. Gelukkig. Zelfs die ene completo met ons 2 is weeral niet gelukt. De thee daarentegen heeft er wel aan moeten geloven. Nochtans heel apart, afternoon tea  bij 26°, een mens begint er van te zweten. Eigenlijk vonden we de rit heen en terug met de bus nog het leukste van al. Eindeloze pampa uitzichten aangevuld met luide Zuid-Amerikaanse muziek als soundtrack. De hele rit lang, onze chauffeur is duidelijk goed gemutst.

02-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We zijn hier nog tot de 6^e en we willen a) onze tijd hier zo zinvol mogelijk proberen door te brengen b) plannen wat we na de 6^e gaan doen.

Esquel is dé uitvalsbasis om de Los Alerces te bezoeken, het volgende nationale park dat bulkt van hoge pieken, oneindig diepe meren en ongerepte natuur, kortom een toplocatie om een camper te parkeren voor de nacht. Morgen gaan we op daguitstap met een boot de meren op om zo tot diep in het park te kunnen doordringen. De dag erna gaan we op eigen houtje hiken en dan gaan we naar Chili.

Dus, Tante Sidonia vertrekt op reis en ze neemt mee: tickets voor de daguitstap, busuren voor Chili, een boeking voor een nieuwe verblijfplaats in Chili, Chileense pesos, Lonely Planet van Chili, wandelkaart voor het park.

Om aan al die dingen te geraken laten we ons informeren bij, u raadt het al, den Toerist Info. We worden behulpzaam geholpen en voor al onze vragen worden we doorverwezen naar plaatsen waar ze ons aan de betreffende artikelen kunnen helpen. Bon, En route.

Als we de Tourist Info willen uitbenen staat er achter mij een gladde jongen in maatpak een monoloog tegen de camera te reutelen. Daarom was de toerist-agent heel de tijd van zijn melk, we vonden hem al zo afwezig. Ik probeer behendig buiten te geraken zonder door het beeld te moeten lopen. Het ontgaat de gladjanus niet en hij komt af. Met mijn Spaans? bedenk ik, dat gaat hier een heel boeiend gesprek worden. De man heeft al snel door dat mijn Spaans nog een beetje roestig is en schakelt snel over naar het Engels. Onze nationaliteit wordt achterhaald en hij vraagt of ik de peoples of Argentina even in het Flemish wil begroeten. Ah, dat zal wel lukken. Ik schud iets weinig creatiefs uit mijn mouw en spreek de natie toe. Ruth wordt gevraagd mijn gevleugelde woorden te vertalen maar dat gaat maar stuntelig, een knalrood hoofd is uiteraard het resultaat. We ronden af en stappen de toerist info uit. Pfft, wat was dat? Dus vanavond allemaal zappen naar de Argentijnse Channel 4, volgens mij gaan we daar te zien zijn.

Nog een beetje verbouwereerd door de gebeurtenissen proberen we de verkregen informatie terug op een rijtje te zetten. Help, de gladjanus komt ook net buiten en onze richting uit. Zonder draaiende camera dit keer. Hij knoopt opnieuw een gesprek aan en vraagt naar onze plannen. Naar Chili antwoorden we in koor. Naar Futaleufú om specifiek te zijn. Geen nood, ik heb de naam al een tiental keren ingetikt en hij blijft nog niet hangen. De reporter kent het stadje/dorp blijkbaar en glundert dat daar dit weekend de wereldkampioenschappen rafting worden gehouden. Echt? Boehoehoe, wij gaan daar noooooit een slaapplaats vinden.

Niets van de toerist informatie lijkt te kloppen. We hebben al tweemaal de ganse stad doorkruist en hebben niks van de items die we nodig hebben. Uitgezonderd dagtickets voor onze uitstap morgen. Dat hadden we op eigen houtje uitgevogeld. Een beetje Internet her en der zou ook al wonderen doen. We zoeken een internetcafé, vinden dat niet, dan maar een cafetaria induiken waar op staat dat ze Wifi hebben, we moeten toch lunchen. Warempel het wonder volstrekt zich, de wifi is inderdaad aanwezig en we kunnen surfen. We sturen enkele mailtjes de grens over om te informeren of ze nog plek hebben voor ons. Nu fingers crossed. Op weg naar huis begint het te regenen. Da’s lang geleden, sinds onze onweerslanding in Bariloche.

En zo is deze dag ook weeral snel gepasseerd.

Foto: zonsondergang bij volle maan

03-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

03-02-2015 om 14:06 geschreven door Mike & Ruth  

Normaal is er privé-vervoer voorzien door het reisbureau naar het startpunt van onze excursie, maar nu niet. Geen probleem, met de bus geraken we er ook. Dat wil wel zeggen vroeg opstaan. Snel lunchpakket gemaakt, te voet naar de busterminal en om 7u45 staan we aan het loket voor de bustickets. Als het aan ons is, zegt de verkoper dat de bus volzit en hij geen tickets meer kan verkopen. Jamaar, wij hebben wel betaald voor een uitstap hé!! En de bus van 8u is de enige bus die in de voormiddag naar het park rijdt, de eerstvolgende is pas om 15u. Lastig, onze safaribootje meert af om 11h30. Een aantal Argentijnen achter ons zitten in hetzelfde schuitje, dus we kunnen de druk wat opvoeren. Uiteindelijk komt er een compromis uit de bus op z’n Zuid-Amerikaans. We moeten 2 straten verder op de hoek gaan staan wachten en dan neemt hij ons illegaal mee. ’t Kan ons niet schelen hoe, als we er maar geraken want anders zijn we onze uitstap kwijt. Desnoods gaan we met de taxi.

We placeren ons samen met de Argentijnen op de hoek en een half uur later komt hij aangereden. Elke stoel blijkt inderdaad bezet. Als dit de enige manier is om in de voormiddag in het park te geraken, wie voorziet er dan in godsnaam 1 bus met maar 30 zitjes?

Zoals beloofd mogen we mee, al is het rechtstaand in het gangpad. Ons uitzicht tijdens deze trip beperkt zich dan ook tot het gestoffeerde dak van de minibus.

Na 1,5 uur rijden stopt de bus aan de ingang van het park. Gelukkig moeten er hier een paar mensen uit en kunnen wij een zitplaats bemachtigen. Oef, even de stramme benen rust geven. Het aantal nieuwe mensen dat opstapt is ongeveer het dubbele en de bus zit ondertussen letterlijk tot aan de nok vol. Dat weerhoudt onze Argentijnse medemens er totaal niet van om rustig zijn thermos warm water boven te halen en de maté-verslaving wat te onderhouden. Memorabele rit, zeker eens de asfalt stopt. Nu nog flink een uur over gravel.

Het allerlaatste stuk tot aan de boot moeten we te voet afleggen via een educatief aangelegd wandelpad. Door alle rompslomp met de bus zijn we al redelijk laat dus we sjezen erdoor. Tickets valideren, schoenen in de javel dopen (niet helemaal goed begrepen wat het nut daarvan was) en dan de boot op. We worden ge-entertained door de crew, iemand van de gasten wordt opgetrommeld om de veiligheidsinstructies uit te beelden en hij doet dat met veel overgave zoals een echte stewardess, hilariteit alom.

Off we go, een uurtje varen tot onder een gletsjer. De beelden zijn… tja een beetje zoals op de foto’s hé. En dan, het hoogtepunt van de trip zijn de, u raadt het al, alerces (lariksen in het NL). Deze bomen worden heel hoog en vnl heel oud, er staat een exemplaar dat 2600 kaarsjes moet uitblazen op zijn verjaardag. Al bij al goed dat ze zo oud worden want ze zijn langs de trage kant. In een goed jaar neemt hun diameter ongeveer 1mm toe. Een knaap van 30 jaar oud is dan nog maar een twijg van 3cm doorsnee. Ik ken Bonzaï-exemplaren die ijveriger zijn. Na 2600 jaar echter….

We worden via borden gewaarschuwd voor puma’s hier aanwezig. Mike leest wat te doen …

a)      om een ontmoeting met een puma te vermijden

b)      als je toch een puma tegenkomt

c)       als er eentje agressief uithaalt

Hij onthoudt voornamelijk dat je kleine kinderen eerst op de arm moet nemen en daarna, als de situatie lijkt te ontaarden, de kinderen moet wegwerpen. Hopelijk komen we geen Puma tegen, we hebben geen kinderen te gooi, besluit hij. Misschien moet er nog wat aan het Spaans gesleuteld worden.

Er is een wandeling voorzien doorheen het woud onder begeleiding van natuurgidsen. Op de boot wordt beleefd gevraagd ‘Hay alguien que no habla español?’. Hier ‘Si' op antwoorden is even hard gelogen als Ja op ‘Slaap jij al?’.  Slim gezien van die mannen, zo moeten ze nooit in het Engels gidsen. Resultaat is wel dat de 2u durende natuurwandeling volledig in het Spaans gebeurt, zelfs ik geef het na een uur op, veel te uitgebreid.

Tegen 16u30 zijn we terug aan ons vertrekpunt en dan rest ons niets anders dan te wachten tot 18u op de eerste minibus die terug naar Esquel gaat. Niet dat er nog veel volgen, om 18u45 is de volgende en meteen de laatste. We zijn de eersten en dat verzekert ons van een zitplaats. Want Argentijnen zijn zeer hoffelijk, het principe first come first serve wordt hier heel strikt toegepast als het op aanschuiven aankomt. Aan een bushalte vraag je standaard wie de laatste is en pas na die persoon stap je zelf op. Het gaat zelfs zo ver dat als er iemand van de bus stapt, de bestuurder roept dat persoon X die als eerste geen plaats meer had, die plek mag innemen. Oei en vanmorgen zijn wij gewoon gaan zitten omdat de plekken vlakbij ons vrijkwamen. Foutje.

Na onze halte zit het busje, tja, vol. Aan de volgende halte staat een groep van 7. Na veel gediscussieer mogen die mee in het gangpad. Aan de volgende halte staat een groep van 10 met heel hun hebben en houden, die mogen niet meer mee en moeten wachten op de volgende bus. We hebben medelijden, ze zien er doodmoe uit en volledig bestoft. Als je dan al een uur op je busje wacht wil je graag mee. En zo gaat het bij elke halte weer verder tot in Esquel.

Nog snel snel onze vuile was thuis ophalen, snel snel internetten in het enige etablissement waar die effectief werkt (jeuj, slaapplaats in Futaleufú is bevestigd), snel snel naar de winkel en tegen 22u kunnen we aan onze kook beginnen. Helemaal op Argentijns schema maar voor ons voelt het nog altijd aan als eten in het midden van de nacht.

Het was me het dagje wel. Vanmorgen om 7u20 vertrokken en om 20u30 terug in huis. En dat allemaal voor een Spaanse les van 4uur. Niet normaal. Onze goesting om morgen in het park te gaan hiken (waarbij we heel die cirque terug moeten doorstaan met hetzelfde vervoer) neemt zienderogen af. Het is ook te zot voor woorden. Esquel mag dan wel omschreven worden als dé gateway tot het natuurpark, de voorzieningen ontbreken volledig. Nergens een wandelkaart te verkrijgen, zonder eigen auto ben je meer dan een halve dag aan transport kwijt en als je de bus neemt ben je niet zeker of je er geraakt, laat staan terug weggeraakt…  Een hop-on hop-off bus zou hier niet slecht zijn, zodat je van het ene punt naar het andere kan. En vnl, de frequentie van de bussen drastisch verhogen.

Enne, dat hiken van morgen, dat gaat niet door. Dat laten we even zo. We zullen wel wat blog schrijven en zo.

04-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Slow day, mag wel eens, gisteren was er twee waard. ’t Is al bijna middag als we het pand verlaten. We gaan uit lunchen. Dichterbij dan verwacht is een eettent waarvan de stoofpotjes de hemel in worden geprezen. Stoofpotjes? Da’s nieuw hier, dat komt niet van de grill. Eens daar blijkt dat er alleen grilldinges verkocht worden en geen stoofpotjes. Den tijd van ’t jaar zeker. Demonstratief staan we op en zoeken iets anders. We gaan terug naar dat van eergisteren, het eten is er niet speciaal maaáar er is internet beschikbaar die druppelsgewijs tot in België doorsijpelt. We bloggen erop los. Komt ni af dat het onze fout is als ge er ’s morgens niet goed uitkunt.

Ondertussen zijn de tactieken om alsnog aan een Chileense wicked camper te geraken er enkel maar driester op geworden. Ongegeneerd ben ik van asskissing overgegaan naar stalking tot nu omkoperij. Het laat telkens een wrange nasmaak en nee, ik ben er niet fier op een Chileens bediende te e-molesteren, maar het doel heiligt de middelen…   …  Ik vraag me af of Jorge kinderen heeft...

We hebben een inventaris gemaakt van onze ijskast en verzinnen een avondmaal waarin zoveel mogelijk van de aanwezige ingrediënten kunnen worden ingedraaid. Morgen gaan we naar Chili, is toch alleszins de bedoeling als we op de bus meekunnen, en aan de grens doen ze vervelend over voedingswaren, vandaar.

We pikken onze was op. Die wordt vlot teruggevonden, altijd een opluchting,… maar waar zijn onze zakken waarin de was zat gebleven? Even informeren. Ah die hebben de droogkast niet overleefd. De kadavers worden tentoongesteld. Inderdaad, hier vervoer je niets meer in. Er zijn zowaar gaten in gesmolten. De dame geeft ons, verveeld om de situatie, twee nieuwe zakken mee.

De rest van de namiddag wordt doorgebracht in het gezelschap van hoofdinspecteur Guido Versavel en commissaris Pieter Van In. Gelukkig loopt alles goed af.

Rest ons nog de opdracht de ijskast leeg te krijgen en in te pakken.

Morgen vroeg dag.

05-02-2015 om 22:58 geschreven door Mike & Ruth  

Het is al behoorlijk druk als we om 7h20 de busterminal naar binnen stappen. Grote rugzak vanachter de kleine omgedraaid langs voor. ’t Is geen zicht maar als ochtend-workout kan het wel tellen om zo tot hier te joggen. Als we nu zouden struikelen liggen we vast als een schildpad op haar rug in het niets te graaien. Tickets kopen moet voor deze verbinding op de bus zelf, ’t is altijd anders. We gokken welke bus voor ons zou zijn. Er is geen markering op de bussen. Maar, geen nood, daar hebben we een uitgekookt truukje voor. We proberen op alle bussen mee op te stappen en zeggen dat we naar Chili gaan. Uiteindelijk schiet er maar eentje over die ons mee wil.

Ditmaal zit de bus maar halfvol, maar goed ook, er is immers geen bagagecompartiment en er zijn nog een handvol muilezels die meereizen. We verlaten de stad Esquel en wat later ook de pampavlaktes richting bergen, over gravelwegen. De vegetatie verandert dramatisch van ‘hier groeit alleen uitgedroogde kurk’ tot ‘elk zaadje dat je hier laat vallen ontploft onmiddellijk tot vers groen’. Dat heeft alles te maken met de regen die de bergen nauwelijks over kan. Na een uurtje bereiken we de grenspost. Die staat hier wat verloren in een groene bergpas. Iedereen de bus uit inclusief bagage. De bus gaat de grens niet over. Argentijnse emigratiepaperassen doorlopen en dan een minibus in.

200m

Dan iedereen eruit, Chileense immigratiepaperassen doorlopen. De douanier plechtig beloofd dat je helemaal niets aan te geven hebt en dan naar de voedingsinspectie. De voedingswaren worden overlopen en mogen mee. We waren redelijk goed geïnformeerd maar dat is natuurlijk geen garantie dat net vandaag de regels hier niet anders zijn. Nadat al onze bagage uitvoerig betast is kunnen we verder. Een klein half uurtje later staan we in Futaleufú aan onze hostel ‘La Gringa’. Een hartelijke welkom door de viervoeters en later ook door de tweevoeters. De kamer is netjes, het uitzicht machtig. We  hebben allang door dat er hier dit weekend geen WK raften gaat plaatsvinden, alles is hier heel… Chill. Me gusta mucho. Snel de rugzak uitschudden en dan het dorp in. We willen hier vanalles en als het van Ruth afhangt, nù!

Er worden Chileense pesos gekocht, de toerist burcht wordt bestormd, stadplannen opgeëisd, busuren ontrafeld, tochten gepland en gelunched, we hebben de keuze uit kip of zalm. Na ons is er de keuze uit zalm. We zijn ook al te weten gekomen wat een betrouwbaar event bureau is en daar lopen we ook even binnen.

Het dorp is legendarisch voor zijn raften, kayak, canyoping,… kortom alle wildwaterriviersporten die je maar kan bedenken. We  hebben hier niets te bewijzen en we vragen of ze ook raftingtrips aanbieden voor gepensioneerden. Dat kan, garandeert de vriendelijke dame ons. Tof, dan tekenen we volgaarne in voor een trip morgen, want dat zou voorlopig de laatste mooie dag zijn in dit regengebied. Voldaan over alles wat we in een uur tijd konden realiseren terug naar onze hostel. Een online Lonely Planet van Chili aankopen en even nalezen wat dit dorpje ons te bieden heeft. Blijkt inderdaad dat rafting dit gehucht op de wereldkaart heeft gezet. Hier zijn de meest spectaculaire versnellingen (tot Class V) te vinden. Goed, dat zal dan wel niet op onze family uitstap zijn. Wij doen immers de ‘easy’ brug tot brug afdaling. Even nakijken wat de heilige planeet over dit stukje zegt…. SHIT…. (Class IV+ rapids)… we voelen ons bekocht… alsof we voor het eerst skielatten krijgen aangebonden bovenaan een zwarte piste. Als dat maar goed komt.

Straks is er nog een dorpsfeest met bijhorende lokale specialiteitenmarkt en één of ander dansactiviteit, we zullen eens een kijkje gaan nemen.

Bijlagen:
http://en.wikipedia.org/wiki/International_Scale_of_River_Difficulty   

Met een klein hartje slenteren we richting slachtbank. We proberen een beetje te laat te komen maar dat lukt net niet. We gaan bedeesd de camionette in, onze knalgele doodkist is op het dak gebonden. Een uurtje later zijn we aan ons startpunt. De raft wordt tot aan het water gedragen. Hmmm, dat lijkt beter mee te vallen dan gevreesd, de rivier is breed en traagstromend. Jawel, een paar uurtjes rustig ronddobberen, dat raften dat gaat de bomma en bompa goed afgaan. Onze uitrusting wordt verdeeld. Iedereen krijg een wet suite, wet schoenen, wet wind jacket wet helm en een wettingsvest. Alles wordt aangedaan en vastgesjord. We zijn met 8 en er kunnen maar 6 kandidaten in de raft. Daar hebben ze natuurlijk een oplossing voor. Een raft met 4 komt in slow motion de rivier afgedreven, da’s de Engelse versie en daar moeten wij met mee. 6+6, twee volle rafts nu, elk met hun eigen gids achteraan. De andere raft krijgt uitgebreide instructies van do’s en don’ts en welke actie uit voeren met welk bevel. Bij ons is dat veel eenvoudiger, haak uw voeten goed vast onder de opgeblazen dwarsliggers en doe vooral zoals de persoon voor u.  Zij zouden al ervaren zijn want ze hebben al een stuk tot hier gedreven. Het allerbelangrijkste commando is ‘forward’ wordt er benadrukt. Dan moet er synchroon vooruit gepeddeld worden. Een beetje zoals er Pai tegen een Laotiaanse olifant wordt geroepen, bedenk ik. Er wordt ook nog iets onduidelijks uitgelegd over naar de overkant van de boot springen, maar dat begrijpen we niet goed, zal wel niet belangrijk zijn.

We zijn weg en dobberen oeverloos rond op de traagloper. Ok, dus toch the scenic tour. Samen met de twee rafts zijn twee opblaascatamarans te water gelaten die bediend worden door één roeier die centraal zit. Zij gaan mee om de drenkelingen op te vissen. Beetje overkill lijkt ons, maar ik moet toegeven, bij Patagonia Elements zijn ze super georganiseerd.

Achter de eerste bocht toont de slome rivier zijn ware karakter, slik, no way back. Hoe dichter we bij de rapid komen hoe harder ons gids ‘Forward’ gilt en hoe harder wij peddelen. Wij gaan volle vaart de stroomversnelling in, het water botst tegen en over de boot, iedereen is al flink gedoopt. Dit was een Class 3. Shit, het gaat hier tot 5. We kijken elkaar aan met een blik van ‘als dat maar goed komt’. Na elke rapid probeert onze gids ons naar stillere waters te loodsen om de volgende rapid door te nemen en even tot rust te komen. Voor elke rapid hebben ze een koosnaam. Die zijn nooit lief. Terminator, Shark, Wild Cat…. Bemoedigend. Zoals verwacht gaat het van kwaad naar erger. Maar bang zijn we niet meer. De adrenaline giert door ons lijf en we zijn des te strijdvaardiger om het gevecht met het water aan te gaan. Bovendien is deze rivier erg diep zodat het risico op onderstromen of jezelf tegen de rotsen slaan beperkter is. We hebben ook vertrouwen in de redders die nooit veraf zijn. Bring it on, come to papa. We peddelen de armen van ons lijf als onze gids ‘Forward-Forward-Forward’ blijft brullen. Je weet dan met zekerheid dat het peddelen is of verzwolgen worden door de kolkende watermassa. Niemand valt uit de boot en het ding is niet gekanteld. Onze gids is een pro en kent de rivier op zijn duimpje. Alleen zouden we dit noooit overleefd hebben. De tijd vliegt, na twee uur raften zijn we aan ons eindpunt. Wauw, wat een ervaring. Hier willen we nog van. Achter deze bocht liggen nog een paar class V rapids te blinken. We hebben al spijt dat we die extensie niet mee geboekt hadden. Ondertussen zijn we immers ervaren en hadden we wel meegekund. We ontdoen ons van wetwetwet. Angeleyes heeft een tafel vol snacks voorzien die als eenvoudige lunch doorgaat.

Mooi want wij hebben trek.

Terug naar het dorp, relaxing in onze tuin, genietend van een boek, de uitzichten en een pintje. Ik voel mij arm al opstijven, benieuwd wat dat morgen gaat geven.

Toch is even checken wanneer dat WK hier nu net plaatvindt, al is dat misschien nog wat overmoedig.

07-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gezien ik, zelfs bij slecht weer, moeilijk een hele dag kan binnenblijven, trekken we tegen de middag onze wandel- en regenkledij aan en gaan op stap. Zoals we eergisteren reeds schreven is het dit weekend feest in het dorp. We waren vrijdagavond al eens een kijkje gaan nemen maar toen was alles nog in opbouw. Adriana, onze gastvrouw, vertelt ons bij het ontbijt dat het vandaag slotdag is en er nog allerlei shows worden opgevoerd.

Eerst even tot aan een uitkijkpunt boven de stad wat ons een mooi maar druilerig zicht geeft over het dorp en het bijhorende spiegelmeer. We dalen terug af en gaan dan langs de arena. Er is heel wat lekkers te proeven, zo staat er ook een kraampje met een lokaal gebrouwen IPA-bier van’t vat. Dat willen we testen. Niet slecht moeten we toegeven, misschien iets te donker naar onze smaak maar zondermeer het beste zelfgebrouwen bier dat we in Chili al geproefd hebben. Onvermijdelijk komt daarna snel de vraag vanwaar we afkomstig zijn. Als we zeggen dat we Belgen zijn, begint de man helemaal te stralen. Belgen die zijn bier goed vinden, dat vindt hij terecht een hele eer! Hij begint prompt een uiteenzetting over zijn brouwproces, van zijn collega van het kraampje ernaast krijgen we nog een stuk gebarbecued vlees en zo zijn we weer helemaal ingeburgerd.

Er wordt vanalles afgeroepen door de microfoon, maar het lokale dialect maakt dat we er niet veel wijzer van worden. De tribunes lopen ondertussen aardig vol, we zetten ons erbij want dan zal er wel iets gaan gebeuren zeker? Er verschijnen mannen met lasso’s, mannen te paard en dan wordt er een jonge stier losgelaten.  Het concept is eenvoudig. De mannen te paard jagen de stier op door hem achterna te zitten, en dat is ook nodig want zo’n rund staat duidelijk liever stil dan rondjes te draven door een arena. De binken met de lasso’s hebben dan als opdracht om hun lasso voor de stier zijn poten te werpen, op het juiste moment de lus dicht te trekken, en het dier zo te doen struikelen. Het ziet er gemakkelijker uit dan het is, zo’n beest huppelt eigenlijk maar wat rond dus de helft van de tijd schiet de lasso eronderdoor of terug los. Maar regelmatig lukt het toch en gaat het beest in volle vaart nietsvermoedend volledig over de kop. De eerste keer had ik medelijden met de stier, maar ze lijken er niet veel last van te hebben. Meer zo’n houding van ‘OK, ge hebt mij kunnen vangen, koe is  moe en ligt hier goe, krijg mij nu nog maar es recht, nà’. Hilarisch is het ook als zo’n stier ineens beslist dat hij liever wat gras gaat eten en dan kunnen ze met z’n allen proberen om die kolos terug in gang te krijgen. 1 Ding is zeker, zo’n rund is ontworpen om wat statisch te grazen en treinen aan te staren, maar zeker niet om marathons te lopen. Na 3 rondjes mogen ze afgepeigerd terug achter de coulissen gaan bekomen. Next!

Later doen ze ook nog een rondje rodeo. Leuke namiddag Futaleufu-folklore.

Foto’s: nog 2 van onze rijdende doodskist gisteren, tochtje naar het uitkijkpunt en de rest van de Fufuklore.

08-02-2015 om 23:13 geschreven door Mike & Ruth